Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_InlineScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[_translate:protected] =>
[_translator:protected] =>
[_defaultAttachOrder:protected] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Peru
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop Object
(
[partialCounter:protected] => 15
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial Object
(
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Url] => Zend_View_Helper_Url Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
)
[_helperLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_helperLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filter:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterClass:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_escape:Zend_View_Abstract:private] => htmlspecialchars
[_encoding:Zend_View_Abstract:private] => UTF-8
[_lfiProtectionOn:Zend_View_Abstract:private] => 1
[_loaders:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[filter] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Filter_] => Array
(
[0] => Zend/View/Filter/
[1] => ./views/filters/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/filters/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
[helper] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop
[Slugify] => TravelLog\View\Helper\Slugify
[DateTime] => TravelLog\View\Helper\DateTime
[Url] => Zend_View_Helper_Url
[ClickTracking] => TravelLog\View\Helper\ClickTracking
[TruncateWords] => TravelLog\View\Helper\TruncateWords
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Helper_] => Array
(
[0] => Zend/View/Helper/
[1] => ./views/helpers/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/helpers/
)
[TravelLog\View\Helper\] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/library/TravelLog/View/Helper/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
)
[_loaderTypes:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[0] => filter
[1] => helper
)
[_strictVars:Zend_View_Abstract:private] =>
[module] => home
[controller] => peru
[action] => reisverslagen
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
(
[_previous:Zend_Exception:private] =>
[message:protected] => Invalid controller specified (peru)
[string:Exception:private] =>
[code:protected] => 0
[file:protected] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Dispatcher/Standard.php
[line:protected] => 248
[trace:Exception:private] => Array
(
[0] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Front.php
[line] => 954
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Dispatcher_Standard
[type] => ->
[args] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /peru/reisverslagen/p/1/page/4
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => peru/reisverslagen/p/1/page/4
[_params:protected] => Array
(
[controller] => peru
[action] => reisverslagen
[p] => 1
[page] => 4
[module] => home
[error_handler] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
[type] => EXCEPTION_NO_CONTROLLER
[request] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /peru/reisverslagen/p/1/page/4
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => peru/reisverslagen/p/1/page/4
[_params:protected] => Array
(
[controller] => peru
[action] => reisverslagen
[p] => 1
[page] => 4
[module] => home
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => peru
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => reisverslagen
[_actionKey:protected] => action
)
)
)
[continentId] => 9
[countryId] => 147
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => reports
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => index
[_actionKey:protected] => action
)
[1] => Zend_Controller_Response_Http Object
(
[_body:protected] => Array
(
[default] =>
Recente reisverslagen uit Peru
)
[_exceptions:protected] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
)
[_headers:protected] => Array
(
)
[_headersRaw:protected] => Array
(
)
[_httpResponseCode:protected] => 200
[_isRedirect:protected] =>
[_renderExceptions:protected] =>
[headersSentThrowsException] => 1
)
)
)
[1] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application/Bootstrap/Bootstrap.php
[line] => 97
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Front
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[2] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application.php
[line] => 366
[function] => run
[class] => Zend_Application_Bootstrap_Bootstrap
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[3] => Array
(
[file] => /srv/www/tl-www/website/public/index.php
[line] => 202
[function] => run
[class] => Zend_Application
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
)
[previous:Exception:private] =>
)
[currentUserId] => 0
[currentUserName] =>
[domainName] => waarbenjij.nu
[protocol] => https://
[cdnRoot] => https://cdn.easyapps.nl/
[cdn] => https://cdn.easyapps.nl/578/
[notificationWindow] =>
[customBannerParameters] => Array
(
)
[analyticsDomain] => .waarbenjij.nu
[analyticsCode] => UA-109425-7
[analyticsClickTracking] =>
[allContinents] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 1
[name] => Afrika
[nameSlugified] => afrika
[nameSlugifiedCrc32] => 1586791595
[info] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 2
[name] => Azië
[nameSlugified] => azie
[nameSlugifiedCrc32] => 1918887877
[info] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 3
[name] => Centraal-Amerika
[nameSlugified] => centraal-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 4250903019
[info] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 4
[name] => Europa
[nameSlugified] => europa
[nameSlugifiedCrc32] => 1342086343
[info] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 5
[name] => Midden Oosten
[nameSlugified] => midden-oosten
[nameSlugifiedCrc32] => 3432809701
[info] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 6
[name] => Noord-Amerika
[nameSlugified] => noord-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 20851603
[info] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 7
[name] => Oceanië
[nameSlugified] => oceanie
[nameSlugifiedCrc32] => 1997821390
[info] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 8
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[nameSlugifiedCrc32] => 2319586005
[info] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 9
[name] => Zuid-Amerika
[nameSlugified] => zuid-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 2250637612
[info] =>
)
)
[allCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 209
[isoCode] => af
[name] => Afghanistan
[nameSlugified] => afghanistan
[continentId] => 2
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 254
[isoCode] => ax
[name] => Åland
[nameSlugified] => aland
[continentId] => 4
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 242
[isoCode] => us
[name] => Alaska
[nameSlugified] => alaska
[continentId] => 6
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 1
[isoCode] => al
[name] => Albanië
[nameSlugified] => albanie
[continentId] => 4
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 2
[isoCode] => dz
[name] => Algerije
[nameSlugified] => algerije
[continentId] => 1
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 3
[isoCode] => as
[name] => Amerikaans Samoa
[nameSlugified] => amerikaans-samoa
[continentId] => 7
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 190
[isoCode] => vi
[name] => Amerikaanse maagdeneilanden
[nameSlugified] => amerikaanse-maagdeneilanden
[continentId] => 3
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 4
[isoCode] => ad
[name] => Andorra
[nameSlugified] => andorra
[continentId] => 4
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 5
[isoCode] => ao
[name] => Angola
[nameSlugified] => angola
[continentId] => 1
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 6
[isoCode] => ai
[name] => Anguilla
[nameSlugified] => anguilla
[continentId] => 3
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 212
[isoCode] => aq
[name] => Antarctica
[nameSlugified] => antarctica
[continentId] => 9
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 7
[isoCode] => ag
[name] => Antigua
[nameSlugified] => antigua
[continentId] => 3
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[isoCode] => ar
[name] => Argentinië
[nameSlugified] => argentinie
[continentId] => 9
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 9
[isoCode] => am
[name] => Armenië
[nameSlugified] => armenie
[continentId] => 2
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 10
[isoCode] => aw
[name] => Aruba
[nameSlugified] => aruba
[continentId] => 3
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[isoCode] => au
[name] => Australië
[nameSlugified] => australie
[continentId] => 7
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 13
[isoCode] => az
[name] => Azerbeidjan
[nameSlugified] => azerbeidjan
[continentId] => 2
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 14
[isoCode] => bs
[name] => Bahama's
[nameSlugified] => bahama-s
[continentId] => 3
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 15
[isoCode] => bh
[name] => Bahrain
[nameSlugified] => bahrain
[continentId] => 5
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 16
[isoCode] => bd
[name] => Bangladesh
[nameSlugified] => bangladesh
[continentId] => 2
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 17
[isoCode] => bb
[name] => Barbados
[nameSlugified] => barbados
[continentId] => 3
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[isoCode] => be
[name] => België
[nameSlugified] => belgie
[continentId] => 4
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 20
[isoCode] => bz
[name] => Belize
[nameSlugified] => belize
[continentId] => 1
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 21
[isoCode] => bj
[name] => Benin
[nameSlugified] => benin
[continentId] => 1
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 22
[isoCode] => bm
[name] => Bermuda
[nameSlugified] => bermuda
[continentId] => 6
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 23
[isoCode] => bt
[name] => Bhutan
[nameSlugified] => bhutan
[continentId] => 2
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[isoCode] => bo
[name] => Bolivia
[nameSlugified] => bolivia
[continentId] => 9
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[isoCode] => bq
[name] => Bonaire
[nameSlugified] => bonaire
[continentId] => 9
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 217
[isoCode] => ba
[name] => Bosnië en Herzegovina
[nameSlugified] => bosnie-en-herzegovina
[continentId] => 4
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 25
[isoCode] => bw
[name] => Botswana
[nameSlugified] => botswana
[continentId] => 1
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 226
[isoCode] => bv
[name] => Bouve Eilanden
[nameSlugified] => bouve-eilanden
[continentId] => 7
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[isoCode] => br
[name] => Brazilië
[nameSlugified] => brazilie
[continentId] => 9
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 229
[isoCode] => io
[name] => Brits Territorium
[nameSlugified] => brits-territorium
[continentId] => 2
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 27
[isoCode] => vg
[name] => Britse maagdeneilanden
[nameSlugified] => britse-maagdeneilanden
[continentId] => 7
)
[34] => stdClass Object
(
[countryId] => 28
[isoCode] => bn
[name] => Brunei
[nameSlugified] => brunei
[continentId] => 2
)
[35] => stdClass Object
(
[countryId] => 29
[isoCode] => bg
[name] => Bulgarije
[nameSlugified] => bulgarije
[continentId] => 4
)
[36] => stdClass Object
(
[countryId] => 30
[isoCode] => bf
[name] => Burkina Faso
[nameSlugified] => burkina-faso
[continentId] => 1
)
[37] => stdClass Object
(
[countryId] => 31
[isoCode] => bi
[name] => Burundi
[nameSlugified] => burundi
[continentId] => 1
)
[38] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[isoCode] => kh
[name] => Cambodja
[nameSlugified] => cambodja
[continentId] => 2
)
[39] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[isoCode] => ca
[name] => Canada
[nameSlugified] => canada
[continentId] => 6
)
[40] => stdClass Object
(
[countryId] => 36
[isoCode] => ky
[name] => Cayman Eilanden
[nameSlugified] => cayman-eilanden
[continentId] => 3
)
[41] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[isoCode] => cf
[name] => Centraal Afrikaanse Republiek
[nameSlugified] => centraal-afrikaanse-republiek
[continentId] => 1
)
[42] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[isoCode] => cl
[name] => Chili
[nameSlugified] => chili
[continentId] => 9
)
[43] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[isoCode] => cn
[name] => China
[nameSlugified] => china
[continentId] => 2
)
[44] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[isoCode] => co
[name] => Colombia
[nameSlugified] => colombia
[continentId] => 9
)
[45] => stdClass Object
(
[countryId] => 231
[isoCode] => km
[name] => Comoros
[nameSlugified] => comoros
[continentId] => 7
)
[46] => stdClass Object
(
[countryId] => 43
[isoCode] => cg
[name] => Congo - Brazzaville
[nameSlugified] => congo-brazzaville
[continentId] => 1
)
[47] => stdClass Object
(
[countryId] => 44
[isoCode] => cd
[name] => Congo, Democratische Republiek v
[nameSlugified] => congo-democratische-republiek-v
[continentId] => 1
)
[48] => stdClass Object
(
[countryId] => 45
[isoCode] => ck
[name] => Cook Eilanden
[nameSlugified] => cook-eilanden
[continentId] => 7
)
[49] => stdClass Object
(
[countryId] => 46
[isoCode] => cr
[name] => Costa Rica
[nameSlugified] => costa-rica
[continentId] => 3
)
[50] => stdClass Object
(
[countryId] => 208
[isoCode] => cu
[name] => Cuba
[nameSlugified] => cuba
[continentId] => 3
)
[51] => stdClass Object
(
[countryId] => 251
[isoCode] => cw
[name] => Curaçao
[nameSlugified] => curacao
[continentId] => 9
)
[52] => stdClass Object
(
[countryId] => 48
[isoCode] => cy
[name] => Cyprus
[nameSlugified] => cyprus
[continentId] => 5
)
[53] => stdClass Object
(
[countryId] => 249
[isoCode] => gx
[name] => De ruimte
[nameSlugified] => de-ruimte
[continentId] => 0
)
[54] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[isoCode] => dk
[name] => Denemarken
[nameSlugified] => denemarken
[continentId] => 4
)
[55] => stdClass Object
(
[countryId] => 51
[isoCode] => dj
[name] => Djibouti
[nameSlugified] => djibouti
[continentId] => 1
)
[56] => stdClass Object
(
[countryId] => 52
[isoCode] => dm
[name] => Dominica
[nameSlugified] => dominica
[continentId] => 3
)
[57] => stdClass Object
(
[countryId] => 53
[isoCode] => do
[name] => Dominicaanse Republiek
[nameSlugified] => dominicaanse-republiek
[continentId] => 3
)
[58] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[isoCode] => de
[name] => Duitsland
[nameSlugified] => duitsland
[continentId] => 4
)
[59] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[isoCode] => ec
[name] => Ecuador
[nameSlugified] => ecuador
[continentId] => 9
)
[60] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[isoCode] => eg
[name] => Egypte
[nameSlugified] => egypte
[continentId] => 1
)
[61] => stdClass Object
(
[countryId] => 56
[isoCode] => sv
[name] => El Salvador
[nameSlugified] => el-salvador
[continentId] => 3
)
[62] => stdClass Object
(
[countryId] => 57
[isoCode] => gq
[name] => Equatoriaal Guinea
[nameSlugified] => equatoriaal-guinea
[continentId] => 1
)
[63] => stdClass Object
(
[countryId] => 58
[isoCode] => er
[name] => Eritrea
[nameSlugified] => eritrea
[continentId] => 1
)
[64] => stdClass Object
(
[countryId] => 59
[isoCode] => ee
[name] => Estland
[nameSlugified] => estland
[continentId] => 4
)
[65] => stdClass Object
(
[countryId] => 60
[isoCode] => et
[name] => Ethiopië
[nameSlugified] => ethiopie
[continentId] => 1
)
[66] => stdClass Object
(
[countryId] => 219
[isoCode] => fk
[name] => Falkland Eilanden
[nameSlugified] => falkland-eilanden
[continentId] => 9
)
[67] => stdClass Object
(
[countryId] => 61
[isoCode] => fo
[name] => Faroe eilanden
[nameSlugified] => faroe-eilanden
[continentId] => 4
)
[68] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[isoCode] => fj
[name] => Fiji
[nameSlugified] => fiji
[continentId] => 7
)
[69] => stdClass Object
(
[countryId] => 148
[isoCode] => ph
[name] => Filipijnen
[nameSlugified] => filipijnen
[continentId] => 2
)
[70] => stdClass Object
(
[countryId] => 63
[isoCode] => fi
[name] => Finland
[nameSlugified] => finland
[continentId] => 4
)
[71] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[isoCode] => fr
[name] => Frankrijk
[nameSlugified] => frankrijk
[continentId] => 4
)
[72] => stdClass Object
(
[countryId] => 65
[isoCode] => gf
[name] => Frans Guiana
[nameSlugified] => frans-guiana
[continentId] => 9
)
[73] => stdClass Object
(
[countryId] => 66
[isoCode] => pf
[name] => Frans Polynesië
[nameSlugified] => frans-polynesie
[continentId] => 7
)
[74] => stdClass Object
(
[countryId] => 67
[isoCode] => ga
[name] => Gabon
[nameSlugified] => gabon
[continentId] => 1
)
[75] => stdClass Object
(
[countryId] => 68
[isoCode] => gm
[name] => Gambia
[nameSlugified] => gambia
[continentId] => 1
)
[76] => stdClass Object
(
[countryId] => 69
[isoCode] => ge
[name] => Georgië
[nameSlugified] => georgie
[continentId] => 2
)
[77] => stdClass Object
(
[countryId] => 71
[isoCode] => gh
[name] => Ghana
[nameSlugified] => ghana
[continentId] => 1
)
[78] => stdClass Object
(
[countryId] => 72
[isoCode] => gi
[name] => Gibraltar
[nameSlugified] => gibraltar
[continentId] => 4
)
[79] => stdClass Object
(
[countryId] => 73
[isoCode] => gd
[name] => Granada
[nameSlugified] => granada
[continentId] => 4
)
[80] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[isoCode] => gr
[name] => Griekenland
[nameSlugified] => griekenland
[continentId] => 4
)
[81] => stdClass Object
(
[countryId] => 75
[isoCode] => gl
[name] => Groenland
[nameSlugified] => groenland
[continentId] => 4
)
[82] => stdClass Object
(
[countryId] => 76
[isoCode] => gp
[name] => Guadeloupe
[nameSlugified] => guadeloupe
[continentId] => 3
)
[83] => stdClass Object
(
[countryId] => 77
[isoCode] => gu
[name] => Guam
[nameSlugified] => guam
[continentId] => 7
)
[84] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[isoCode] => gt
[name] => Guatemala
[nameSlugified] => guatemala
[continentId] => 3
)
[85] => stdClass Object
(
[countryId] => 80
[isoCode] => gn
[name] => Guinea
[nameSlugified] => guinea
[continentId] => 1
)
[86] => stdClass Object
(
[countryId] => 79
[isoCode] => gw
[name] => Guinea-Bissau
[nameSlugified] => guinea-bissau
[continentId] => 1
)
[87] => stdClass Object
(
[countryId] => 81
[isoCode] => gy
[name] => Guyana
[nameSlugified] => guyana
[continentId] => 9
)
[88] => stdClass Object
(
[countryId] => 82
[isoCode] => ht
[name] => Haïti
[nameSlugified] => haiti
[continentId] => 3
)
[89] => stdClass Object
(
[countryId] => 248
[isoCode] => hi
[name] => Hawaï
[nameSlugified] => hawai
[continentId] => 6
)
[90] => stdClass Object
(
[countryId] => 228
[isoCode] => hm
[name] => Heard en Mc Donald Eilanden
[nameSlugified] => heard-en-mc-donald-eilanden
[continentId] => 7
)
[91] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[isoCode] => hn
[name] => Honduras
[nameSlugified] => honduras
[continentId] => 3
)
[92] => stdClass Object
(
[countryId] => 84
[isoCode] => hk
[name] => Hong Kong
[nameSlugified] => hong-kong
[continentId] => 2
)
[93] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[isoCode] => hu
[name] => Hongarije
[nameSlugified] => hongarije
[continentId] => 4
)
[94] => stdClass Object
(
[countryId] => 91
[isoCode] => ie
[name] => Ierland
[nameSlugified] => ierland
[continentId] => 4
)
[95] => stdClass Object
(
[countryId] => 86
[isoCode] => is
[name] => IJsland
[nameSlugified] => ijsland
[continentId] => 4
)
[96] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[isoCode] => in
[name] => India
[nameSlugified] => india
[continentId] => 2
)
[97] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[isoCode] => id
[name] => Indonesië
[nameSlugified] => indonesie
[continentId] => 2
)
[98] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[isoCode] => iq
[name] => Irak
[nameSlugified] => irak
[continentId] => 5
)
[99] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[isoCode] => ir
[name] => Iran
[nameSlugified] => iran
[continentId] => 5
)
[100] => stdClass Object
(
[countryId] => 92
[isoCode] => il
[name] => Israel
[nameSlugified] => israel
[continentId] => 5
)
[101] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[isoCode] => it
[name] => Italië
[nameSlugified] => italie
[continentId] => 4
)
[102] => stdClass Object
(
[countryId] => 94
[isoCode] => ci
[name] => Ivoorkust
[nameSlugified] => ivoorkust
[continentId] => 1
)
[103] => stdClass Object
(
[countryId] => 95
[isoCode] => jm
[name] => Jamaica
[nameSlugified] => jamaica
[continentId] => 3
)
[104] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[isoCode] => jp
[name] => Japan
[nameSlugified] => japan
[continentId] => 2
)
[105] => stdClass Object
(
[countryId] => 203
[isoCode] => ye
[name] => Jemen
[nameSlugified] => jemen
[continentId] => 5
)
[106] => stdClass Object
(
[countryId] => 97
[isoCode] => jo
[name] => Jordanië
[nameSlugified] => jordanie
[continentId] => 5
)
[107] => stdClass Object
(
[countryId] => 35
[isoCode] => cv
[name] => Kaap Verdië
[nameSlugified] => kaap-verdie
[continentId] => 3
)
[108] => stdClass Object
(
[countryId] => 33
[isoCode] => cm
[name] => Kameroen
[nameSlugified] => kameroen
[continentId] => 1
)
[109] => stdClass Object
(
[countryId] => 39
[isoCode] => cs
[name] => Kanaaleilanden
[nameSlugified] => kanaaleilanden
[continentId] => 4
)
[110] => stdClass Object
(
[countryId] => 98
[isoCode] => kz
[name] => Kazachstan
[nameSlugified] => kazachstan
[continentId] => 2
)
[111] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[isoCode] => ke
[name] => Kenia
[nameSlugified] => kenia
[continentId] => 1
)
[112] => stdClass Object
(
[countryId] => 227
[isoCode] => cx
[name] => Kerst Eiland
[nameSlugified] => kerst-eiland
[continentId] => 7
)
[113] => stdClass Object
(
[countryId] => 230
[isoCode] => ki
[name] => Kiribati
[nameSlugified] => kiribati
[continentId] => 7
)
[114] => stdClass Object
(
[countryId] => 100
[isoCode] => kw
[name] => Koeweit
[nameSlugified] => koeweit
[continentId] => 5
)
[115] => stdClass Object
(
[countryId] => 243
[isoCode] => kx
[name] => Kosovo
[nameSlugified] => kosovo
[continentId] => 4
)
[116] => stdClass Object
(
[countryId] => 47
[isoCode] => hr
[name] => Kroatië
[nameSlugified] => kroatie
[continentId] => 4
)
[117] => stdClass Object
(
[countryId] => 101
[isoCode] => kg
[name] => Kyrgizië
[nameSlugified] => kyrgizie
[continentId] => 2
)
[118] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[isoCode] => la
[name] => Laos
[nameSlugified] => laos
[continentId] => 2
)
[119] => stdClass Object
(
[countryId] => 105
[isoCode] => ls
[name] => Lesotho
[nameSlugified] => lesotho
[continentId] => 1
)
[120] => stdClass Object
(
[countryId] => 103
[isoCode] => lv
[name] => Letland
[nameSlugified] => letland
[continentId] => 4
)
[121] => stdClass Object
(
[countryId] => 104
[isoCode] => lb
[name] => Libanon
[nameSlugified] => libanon
[continentId] => 5
)
[122] => stdClass Object
(
[countryId] => 106
[isoCode] => lr
[name] => Liberië
[nameSlugified] => liberie
[continentId] => 1
)
[123] => stdClass Object
(
[countryId] => 107
[isoCode] => ly
[name] => Libië
[nameSlugified] => libie
[continentId] => 1
)
[124] => stdClass Object
(
[countryId] => 108
[isoCode] => li
[name] => Liechtenstein
[nameSlugified] => liechtenstein
[continentId] => 4
)
[125] => stdClass Object
(
[countryId] => 109
[isoCode] => lt
[name] => Litouwen
[nameSlugified] => litouwen
[continentId] => 4
)
[126] => stdClass Object
(
[countryId] => 110
[isoCode] => lu
[name] => Luxemburg
[nameSlugified] => luxemburg
[continentId] => 4
)
[127] => stdClass Object
(
[countryId] => 111
[isoCode] => mo
[name] => Macau
[nameSlugified] => macau
[continentId] => 2
)
[128] => stdClass Object
(
[countryId] => 112
[isoCode] => mk
[name] => Macedonië
[nameSlugified] => macedonie
[continentId] => 4
)
[129] => stdClass Object
(
[countryId] => 113
[isoCode] => mg
[name] => Madagascar
[nameSlugified] => madagascar
[continentId] => 1
)
[130] => stdClass Object
(
[countryId] => 114
[isoCode] => mw
[name] => Malawi
[nameSlugified] => malawi
[continentId] => 1
)
[131] => stdClass Object
(
[countryId] => 221
[isoCode] => mv
[name] => Malediven
[nameSlugified] => malediven
[continentId] => 2
)
[132] => stdClass Object
(
[countryId] => 115
[isoCode] => my
[name] => Maleisië
[nameSlugified] => maleisie
[continentId] => 2
)
[133] => stdClass Object
(
[countryId] => 116
[isoCode] => ml
[name] => Mali
[nameSlugified] => mali
[continentId] => 1
)
[134] => stdClass Object
(
[countryId] => 117
[isoCode] => mt
[name] => Malta
[nameSlugified] => malta
[continentId] => 4
)
[135] => stdClass Object
(
[countryId] => 128
[isoCode] => ma
[name] => Marokko
[nameSlugified] => marokko
[continentId] => 1
)
[136] => stdClass Object
(
[countryId] => 118
[isoCode] => mh
[name] => Marshall eilanden
[nameSlugified] => marshall-eilanden
[continentId] => 7
)
[137] => stdClass Object
(
[countryId] => 119
[isoCode] => mq
[name] => Martinique
[nameSlugified] => martinique
[continentId] => 3
)
[138] => stdClass Object
(
[countryId] => 120
[isoCode] => mr
[name] => Mauritanië
[nameSlugified] => mauritanie
[continentId] => 1
)
[139] => stdClass Object
(
[countryId] => 121
[isoCode] => mu
[name] => Mauritius
[nameSlugified] => mauritius
[continentId] => 3
)
[140] => stdClass Object
(
[countryId] => 241
[isoCode] => yt
[name] => Mayotte
[nameSlugified] => mayotte
[continentId] => 7
)
[141] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[isoCode] => mx
[name] => Mexico
[nameSlugified] => mexico
[continentId] => 6
)
[142] => stdClass Object
(
[countryId] => 123
[isoCode] => fm
[name] => Micronesië
[nameSlugified] => micronesie
[continentId] => 7
)
[143] => stdClass Object
(
[countryId] => 124
[isoCode] => md
[name] => Moldavië
[nameSlugified] => moldavie
[continentId] => 4
)
[144] => stdClass Object
(
[countryId] => 125
[isoCode] => mc
[name] => Monaco
[nameSlugified] => monaco
[continentId] => 4
)
[145] => stdClass Object
(
[countryId] => 126
[isoCode] => mn
[name] => Mongolië
[nameSlugified] => mongolie
[continentId] => 2
)
[146] => stdClass Object
(
[countryId] => 244
[isoCode] => me
[name] => Montenegro
[nameSlugified] => montenegro
[continentId] => 4
)
[147] => stdClass Object
(
[countryId] => 127
[isoCode] => ms
[name] => Montserat
[nameSlugified] => montserat
[continentId] => 9
)
[148] => stdClass Object
(
[countryId] => 129
[isoCode] => mz
[name] => Mozambique
[nameSlugified] => mozambique
[continentId] => 1
)
[149] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[isoCode] => mm
[name] => Myanmar
[nameSlugified] => myanmar
[continentId] => 2
)
[150] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[isoCode] => na
[name] => Namibië
[nameSlugified] => namibie
[continentId] => 1
)
[151] => stdClass Object
(
[countryId] => 233
[isoCode] => nr
[name] => Nauru
[nameSlugified] => nauru
[continentId] => 7
)
[152] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[isoCode] => nl
[name] => Nederland
[nameSlugified] => nederland
[continentId] => 4
)
[153] => stdClass Object
(
[countryId] => 133
[isoCode] => cw
[name] => Nederlandse Antillen
[nameSlugified] => nederlandse-antillen
[continentId] => 3
)
[154] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[isoCode] => np
[name] => Nepal
[nameSlugified] => nepal
[continentId] => 2
)
[155] => stdClass Object
(
[countryId] => 137
[isoCode] => ni
[name] => Nicaragua
[nameSlugified] => nicaragua
[continentId] => 3
)
[156] => stdClass Object
(
[countryId] => 135
[isoCode] => nc
[name] => Nieuw Caledonië
[nameSlugified] => nieuw-caledonie
[continentId] => 7
)
[157] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[isoCode] => nz
[name] => Nieuw Zeeland
[nameSlugified] => nieuw-zeeland
[continentId] => 7
)
[158] => stdClass Object
(
[countryId] => 138
[isoCode] => ne
[name] => Niger
[nameSlugified] => niger
[continentId] => 1
)
[159] => stdClass Object
(
[countryId] => 139
[isoCode] => ng
[name] => Nigeria
[nameSlugified] => nigeria
[continentId] => 1
)
[160] => stdClass Object
(
[countryId] => 234
[isoCode] => nu
[name] => Niue
[nameSlugified] => niue
[continentId] => 7
)
[161] => stdClass Object
(
[countryId] => 210
[isoCode] => kp
[name] => Noord-Korea
[nameSlugified] => noord-korea
[continentId] => 2
)
[162] => stdClass Object
(
[countryId] => 216
[isoCode] => nt
[name] => Noordpool
[nameSlugified] => noordpool
[continentId] => 4
)
[163] => stdClass Object
(
[countryId] => 140
[isoCode] => no
[name] => Noorwegen
[nameSlugified] => noorwegen
[continentId] => 4
)
[164] => stdClass Object
(
[countryId] => 232
[isoCode] => nf
[name] => Norfolk Eilanden
[nameSlugified] => norfolk-eilanden
[continentId] => 7
)
[165] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[isoCode] => ug
[name] => Oeganda
[nameSlugified] => oeganda
[continentId] => 1
)
[166] => stdClass Object
(
[countryId] => 192
[isoCode] => ua
[name] => Oekraïne
[nameSlugified] => oekraine
[continentId] => 4
)
[167] => stdClass Object
(
[countryId] => 197
[isoCode] => uz
[name] => Oezbekistan
[nameSlugified] => oezbekistan
[continentId] => 2
)
[168] => stdClass Object
(
[countryId] => 141
[isoCode] => om
[name] => Oman
[nameSlugified] => oman
[continentId] => 5
)
[169] => stdClass Object
(
[countryId] => 218
[isoCode] => tl
[name] => Oost Timor
[nameSlugified] => oost-timor
[continentId] => 2
)
[170] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[isoCode] => at
[name] => Oostenrijk
[nameSlugified] => oostenrijk
[continentId] => 4
)
[171] => stdClass Object
(
[countryId] => 246
[isoCode] => rn
[name] => Paaseiland
[nameSlugified] => paaseiland
[continentId] => 7
)
[172] => stdClass Object
(
[countryId] => 142
[isoCode] => pk
[name] => Pakistan
[nameSlugified] => pakistan
[continentId] => 2
)
[173] => stdClass Object
(
[countryId] => 143
[isoCode] => pw
[name] => Palau
[nameSlugified] => palau
[continentId] => 7
)
[174] => stdClass Object
(
[countryId] => 214
[isoCode] => ps
[name] => Palestina
[nameSlugified] => palestina
[continentId] => 5
)
[175] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[isoCode] => pa
[name] => Panama
[nameSlugified] => panama
[continentId] => 3
)
[176] => stdClass Object
(
[countryId] => 145
[isoCode] => pg
[name] => Papua Nieuw Guinea
[nameSlugified] => papua-nieuw-guinea
[continentId] => 7
)
[177] => stdClass Object
(
[countryId] => 146
[isoCode] => py
[name] => Paraguay
[nameSlugified] => paraguay
[continentId] => 9
)
[178] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[isoCode] => pe
[name] => Peru
[nameSlugified] => peru
[continentId] => 9
)
[179] => stdClass Object
(
[countryId] => 236
[isoCode] => pn
[name] => Pitcairn
[nameSlugified] => pitcairn
[continentId] => 7
)
[180] => stdClass Object
(
[countryId] => 149
[isoCode] => pl
[name] => Polen
[nameSlugified] => polen
[continentId] => 4
)
[181] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[isoCode] => pt
[name] => Portugal
[nameSlugified] => portugal
[continentId] => 4
)
[182] => stdClass Object
(
[countryId] => 151
[isoCode] => pr
[name] => Puerto Rico
[nameSlugified] => puerto-rico
[continentId] => 3
)
[183] => stdClass Object
(
[countryId] => 152
[isoCode] => qa
[name] => Qatar
[nameSlugified] => qatar
[continentId] => 5
)
[184] => stdClass Object
(
[countryId] => 999
[isoCode] => rr
[name] => reisinspiratie
[nameSlugified] => reisinspiratie
[continentId] => 4
)
[185] => stdClass Object
(
[countryId] => 153
[isoCode] => re
[name] => Réunion
[nameSlugified] => reunion
[continentId] => 1
)
[186] => stdClass Object
(
[countryId] => 154
[isoCode] => ro
[name] => Roemenië
[nameSlugified] => roemenie
[continentId] => 4
)
[187] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[isoCode] => ru
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[continentId] => 4
)
[188] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[isoCode] => rw
[name] => Rwanda
[nameSlugified] => rwanda
[continentId] => 1
)
[189] => stdClass Object
(
[countryId] => 157
[isoCode] => mp
[name] => Saipan
[nameSlugified] => saipan
[continentId] => 7
)
[190] => stdClass Object
(
[countryId] => 222
[isoCode] => ws
[name] => Samoa
[nameSlugified] => samoa
[continentId] => 7
)
[191] => stdClass Object
(
[countryId] => 158
[isoCode] => sm
[name] => San Marino
[nameSlugified] => san-marino
[continentId] => 4
)
[192] => stdClass Object
(
[countryId] => 239
[isoCode] => st
[name] => Sao Tome en Principe
[nameSlugified] => sao-tome-en-principe
[continentId] => 1
)
[193] => stdClass Object
(
[countryId] => 159
[isoCode] => sa
[name] => Saudi Arabië
[nameSlugified] => saudi-arabie
[continentId] => 5
)
[194] => stdClass Object
(
[countryId] => 160
[isoCode] => sn
[name] => Senegal
[nameSlugified] => senegal
[continentId] => 1
)
[195] => stdClass Object
(
[countryId] => 247
[isoCode] => rs
[name] => Servië
[nameSlugified] => servie
[continentId] => 4
)
[196] => stdClass Object
(
[countryId] => 207
[isoCode] => yu
[name] => Servie en Montenegro
[nameSlugified] => servie-en-montenegro
[continentId] => 4
)
[197] => stdClass Object
(
[countryId] => 161
[isoCode] => sc
[name] => Seychellen
[nameSlugified] => seychellen
[continentId] => 1
)
[198] => stdClass Object
(
[countryId] => 162
[isoCode] => sl
[name] => Sierra Leone
[nameSlugified] => sierra-leone
[continentId] => 1
)
[199] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[isoCode] => sg
[name] => Singapore
[nameSlugified] => singapore
[continentId] => 2
)
[200] => stdClass Object
(
[countryId] => 238
[isoCode] => sh
[name] => Sint Helena
[nameSlugified] => sint-helena
[continentId] => 7
)
[201] => stdClass Object
(
[countryId] => 253
[isoCode] => cx
[name] => Sint Maarten
[nameSlugified] => sint-maarten
[continentId] => 3
)
[202] => stdClass Object
(
[countryId] => 235
[isoCode] => pm
[name] => Sint Pierre en Miquelon
[nameSlugified] => sint-pierre-en-miquelon
[continentId] => 7
)
[203] => stdClass Object
(
[countryId] => 165
[isoCode] => si
[name] => Slovenië
[nameSlugified] => slovenie
[continentId] => 4
)
[204] => stdClass Object
(
[countryId] => 164
[isoCode] => sk
[name] => Slowaakse Republiek
[nameSlugified] => slowaakse-republiek
[continentId] => 4
)
[205] => stdClass Object
(
[countryId] => 175
[isoCode] => sd
[name] => Soedan
[nameSlugified] => soedan
[continentId] => 1
)
[206] => stdClass Object
(
[countryId] => 237
[isoCode] => sb
[name] => Solomon Eilanden
[nameSlugified] => solomon-eilanden
[continentId] => 7
)
[207] => stdClass Object
(
[countryId] => 166
[isoCode] => so
[name] => Somalië
[nameSlugified] => somalie
[continentId] => 1
)
[208] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => South Sudan
[nameSlugified] => south-sudan
[continentId] => 1
)
[209] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[isoCode] => es
[name] => Spanje
[nameSlugified] => spanje
[continentId] => 4
)
[210] => stdClass Object
(
[countryId] => 211
[isoCode] => sj
[name] => Spitsbergen
[nameSlugified] => spitsbergen
[continentId] => 4
)
[211] => stdClass Object
(
[countryId] => 170
[isoCode] => lk
[name] => Sri Lanka
[nameSlugified] => sri-lanka
[continentId] => 2
)
[212] => stdClass Object
(
[countryId] => 172
[isoCode] => kn
[name] => St. Kitts and Nevis
[nameSlugified] => st-kitts-and-nevis
[continentId] => 3
)
[213] => stdClass Object
(
[countryId] => 173
[isoCode] => lc
[name] => St. Lucia
[nameSlugified] => st-lucia
[continentId] => 3
)
[214] => stdClass Object
(
[countryId] => 174
[isoCode] => vc
[name] => St. Vincent
[nameSlugified] => st-vincent
[continentId] => 3
)
[215] => stdClass Object
(
[countryId] => 176
[isoCode] => sr
[name] => Suriname
[nameSlugified] => suriname
[continentId] => 9
)
[216] => stdClass Object
(
[countryId] => 177
[isoCode] => sz
[name] => Swaziland
[nameSlugified] => swaziland
[continentId] => 1
)
[217] => stdClass Object
(
[countryId] => 180
[isoCode] => sy
[name] => Syrië
[nameSlugified] => syrie
[continentId] => 5
)
[218] => stdClass Object
(
[countryId] => 181
[isoCode] => tw
[name] => Taiwan
[nameSlugified] => taiwan
[continentId] => 2
)
[219] => stdClass Object
(
[countryId] => 213
[isoCode] => tj
[name] => Tajikistan
[nameSlugified] => tajikistan
[continentId] => 2
)
[220] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[isoCode] => tz
[name] => Tanzania
[nameSlugified] => tanzania
[continentId] => 1
)
[221] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[isoCode] => th
[name] => Thailand
[nameSlugified] => thailand
[continentId] => 2
)
[222] => stdClass Object
(
[countryId] => 220
[isoCode] => tb
[name] => Tibet
[nameSlugified] => tibet
[continentId] => 2
)
[223] => stdClass Object
(
[countryId] => 184
[isoCode] => tg
[name] => Togo
[nameSlugified] => togo
[continentId] => 1
)
[224] => stdClass Object
(
[countryId] => 240
[isoCode] => tk
[name] => Tokelau
[nameSlugified] => tokelau
[continentId] => 7
)
[225] => stdClass Object
(
[countryId] => 223
[isoCode] => to
[name] => Tonga
[nameSlugified] => tonga
[continentId] => 7
)
[226] => stdClass Object
(
[countryId] => 185
[isoCode] => tt
[name] => Trinidad en Tobago
[nameSlugified] => trinidad-en-tobago
[continentId] => 3
)
[227] => stdClass Object
(
[countryId] => 38
[isoCode] => td
[name] => Tsjaad
[nameSlugified] => tsjaad
[continentId] => 1
)
[228] => stdClass Object
(
[countryId] => 49
[isoCode] => cz
[name] => Tsjechische Republiek
[nameSlugified] => tsjechische-republiek
[continentId] => 4
)
[229] => stdClass Object
(
[countryId] => 186
[isoCode] => tn
[name] => Tunesië
[nameSlugified] => tunesie
[continentId] => 1
)
[230] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[isoCode] => tr
[name] => Turkije
[nameSlugified] => turkije
[continentId] => 5
)
[231] => stdClass Object
(
[countryId] => 188
[isoCode] => tm
[name] => Turkmenistan
[nameSlugified] => turkmenistan
[continentId] => 2
)
[232] => stdClass Object
(
[countryId] => 189
[isoCode] => tc
[name] => Turkse en Caicos Eilanden
[nameSlugified] => turkse-en-caicos-eilanden
[continentId] => 3
)
[233] => stdClass Object
(
[countryId] => 245
[isoCode] => tv
[name] => Tuvalu
[nameSlugified] => tuvalu
[continentId] => 7
)
[234] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[isoCode] => uy
[name] => Uruguay
[nameSlugified] => uruguay
[continentId] => 9
)
[235] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[isoCode] => vu
[name] => Vanuatu
[nameSlugified] => vanuatu
[continentId] => 7
)
[236] => stdClass Object
(
[countryId] => 199
[isoCode] => va
[name] => Vaticaanstad
[nameSlugified] => vaticaanstad
[continentId] => 4
)
[237] => stdClass Object
(
[countryId] => 200
[isoCode] => ve
[name] => Venezuela
[nameSlugified] => venezuela
[continentId] => 9
)
[238] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[isoCode] => gb
[name] => Verenigd Koninkrijk
[nameSlugified] => verenigd-koninkrijk
[continentId] => 4
)
[239] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[isoCode] => ae
[name] => Verenigde Arabische Emiraten
[nameSlugified] => verenigde-arabische-emiraten
[continentId] => 5
)
[240] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[isoCode] => us
[name] => Verenigde Staten
[nameSlugified] => verenigde-staten
[continentId] => 6
)
[241] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[isoCode] => vn
[name] => Vietnam
[nameSlugified] => vietnam
[continentId] => 2
)
[242] => stdClass Object
(
[countryId] => 202
[isoCode] => wf
[name] => Wallis & Futuna
[nameSlugified] => wallis-futuna
[continentId] => 7
)
[243] => stdClass Object
(
[countryId] => 215
[isoCode] => eh
[name] => Westelijke Sahara
[nameSlugified] => westelijke-sahara
[continentId] => 1
)
[244] => stdClass Object
(
[countryId] => 18
[isoCode] => by
[name] => Wit-Rusland
[nameSlugified] => wit-rusland
[continentId] => 4
)
[245] => stdClass Object
(
[countryId] => 204
[isoCode] => zm
[name] => Zambia
[nameSlugified] => zambia
[continentId] => 1
)
[246] => stdClass Object
(
[countryId] => 205
[isoCode] => zw
[name] => Zimbabwe
[nameSlugified] => zimbabwe
[continentId] => 1
)
[247] => stdClass Object
(
[countryId] => 171
[isoCode] => gs
[name] => Zuid Georgia
[nameSlugified] => zuid-georgia
[continentId] => 3
)
[248] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => Zuid Sudan
[nameSlugified] => zuid-sudan
[continentId] => 1
)
[249] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[isoCode] => za
[name] => Zuid-Afrika
[nameSlugified] => zuid-afrika
[continentId] => 1
)
[250] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[isoCode] => kr
[name] => Zuid-Korea
[nameSlugified] => zuid-korea
[continentId] => 2
)
[251] => stdClass Object
(
[countryId] => 178
[isoCode] => se
[name] => Zweden
[nameSlugified] => zweden
[continentId] => 4
)
[252] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[isoCode] => ch
[name] => Zwitserland
[nameSlugified] => zwitserland
[continentId] => 4
)
)
[portalTicker] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[userId] => 442039
[username] => caro71
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_50x50.jpg
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_105x105.jpg
[currentContinentId] => 9
[currentContinentName] => Zuid-Amerika
[currentContinentNameSlugified] => zuid-amerika
[currentCountryNameSlugified] => peru
[currentCountryName] => Peru
[currentCountryIsoCode] => pe
[currentCountryId] => 147
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Carolijn De Jonge
[firstName] => Carolijn
[reportsCount] => 8
[travelsCount] => 1
)
[1] => stdClass Object
(
[userId] => 442403
[username] => zuidamfrancine
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/403_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/403_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 2
[currentContinentName] => Azië
[currentContinentNameSlugified] => azi
[currentCountryNameSlugified] => nepal
[currentCountryName] => Nepal
[currentCountryIsoCode] => np
[currentCountryId] => 132
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => co
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[countryName] => Brazilië
[countryIsoCode] => br
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[countryName] => Nepal
[countryIsoCode] => np
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
)
[name] => Francine Bleeker-Schutte
[firstName] => Francine
[reportsCount] => 13
[travelsCount] => 1
)
[2] => stdClass Object
(
[userId] => 298814
[username] => jordyspruijt
[photoRevision] => 8
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_50x50.jpg?r=8
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/298/814_105x105.jpg?r=8
[currentContinentId] => 2
[currentContinentName] => Azië
[currentContinentNameSlugified] => azi
[currentCountryNameSlugified] => sri-lanka
[currentCountryName] => Sri Lanka
[currentCountryIsoCode] => lk
[currentCountryId] => 170
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 133
[countryName] => Nederlandse Antillen
[countryIsoCode] => cw
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 251
[countryName] => Curaçao
[countryIsoCode] => cw
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[countryName] => Bonaire
[countryIsoCode] => bq
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 10
[countryName] => Aruba
[countryIsoCode] => aw
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[countryName] => Verenigde Staten
[countryIsoCode] => us
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 46
[countryName] => Costa Rica
[countryIsoCode] => cr
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[countryName] => Verenigd Koninkrijk
[countryIsoCode] => gb
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[countryName] => Japan
[countryIsoCode] => jp
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[countryName] => Zuid-Korea
[countryIsoCode] => kr
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => fr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[countryName] => Italië
[countryIsoCode] => it
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[countryName] => China
[countryIsoCode] => cn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 128
[countryName] => Marokko
[countryIsoCode] => ma
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[countryName] => Zuid-Afrika
[countryIsoCode] => za
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[countryName] => Hongarije
[countryIsoCode] => hu
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[countryName] => Denemarken
[countryIsoCode] => dk
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[countryName] => Spanje
[countryIsoCode] => es
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[countryName] => Iran
[countryIsoCode] => ir
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[countryName] => Duitsland
[countryIsoCode] => de
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[countryName] => Zwitserland
[countryIsoCode] => ch
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[countryName] => Portugal
[countryIsoCode] => pt
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 170
[countryName] => Sri Lanka
[countryIsoCode] => lk
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
)
[name] => Jordy Spruijt
[firstName] => Jordy
[reportsCount] => 104
[travelsCount] => 28
)
[3] => stdClass Object
(
[userId] => 380217
[username] => jirrypons
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/380/217_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => nederland
[currentCountryName] => Nederland
[currentCountryIsoCode] => nl
[currentCountryId] => 134
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[countryName] => Brazilië
[countryIsoCode] => br
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[countryName] => Singapore
[countryIsoCode] => sg
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 84
[countryName] => Hong Kong
[countryIsoCode] => hk
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[countryName] => Oostenrijk
[countryIsoCode] => at
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => fr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[countryName] => Denemarken
[countryIsoCode] => dk
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 149
[countryName] => Polen
[countryIsoCode] => pl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[countryName] => Italië
[countryIsoCode] => it
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 247
[countryName] => Servië
[countryIsoCode] => rs
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 117
[countryName] => Malta
[countryIsoCode] => mt
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 208
[countryName] => Cuba
[countryIsoCode] => cu
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[countryName] => Mexico
[countryIsoCode] => mx
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[countryName] => Verenigde Staten
[countryIsoCode] => us
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[countryName] => Nepal
[countryIsoCode] => np
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 165
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 47
[countryName] => Kroatië
[countryIsoCode] => hr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 217
[countryName] => Bosnië en Herzegovina
[countryIsoCode] => ba
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[countryName] => Hongarije
[countryIsoCode] => hu
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 108
[countryName] => Liechtenstein
[countryIsoCode] => li
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[countryName] => Zwitserland
[countryIsoCode] => ch
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[countryName] => Duitsland
[countryIsoCode] => de
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 110
[countryName] => Luxemburg
[countryIsoCode] => lu
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[countryName] => Griekenland
[countryIsoCode] => gr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[countryName] => Bonaire
[countryIsoCode] => bq
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[countryName] => Egypte
[countryIsoCode] => eg
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[countryName] => Cambodja
[countryIsoCode] => kh
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Jirry Pons
[firstName] => Jirry
[reportsCount] => 128
[travelsCount] => 14
)
[4] => stdClass Object
(
[userId] => 278388
[username] => ireneopreis
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/278/388_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => nederland
[currentCountryName] => Nederland
[currentCountryIsoCode] => nl
[currentCountryId] => 134
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[countryName] => India
[countryIsoCode] => in
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[countryName] => Rusland
[countryIsoCode] => ru
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[countryName] => Myanmar
[countryIsoCode] => mm
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[countryName] => Honduras
[countryIsoCode] => hn
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[countryName] => Panama
[countryIsoCode] => pa
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[countryName] => Guatemala
[countryIsoCode] => gt
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[countryName] => Mexico
[countryIsoCode] => mx
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[countryName] => Japan
[countryIsoCode] => jp
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[countryName] => China
[countryIsoCode] => cn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => co
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[countryName] => Brazilië
[countryIsoCode] => br
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[countryName] => Argentinië
[countryIsoCode] => ar
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[countryName] => Uruguay
[countryIsoCode] => uy
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[countryName] => Italië
[countryIsoCode] => it
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => fr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[countryName] => Spanje
[countryIsoCode] => es
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[countryName] => Griekenland
[countryIsoCode] => gr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[countryName] => Chili
[countryIsoCode] => cl
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Irene
[firstName] => Irene
[reportsCount] => 211
[travelsCount] => 13
)
[5] => stdClass Object
(
[userId] => 392954
[username] => dorrievb
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/392/954_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/392/954_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => spanje
[currentCountryName] => Spanje
[currentCountryIsoCode] => es
[currentCountryId] => 169
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[countryName] => België
[countryIsoCode] => be
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => fr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[countryName] => Spanje
[countryIsoCode] => es
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[countryName] => Portugal
[countryIsoCode] => pt
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Dorrie Bracht
[firstName] => Dorrie
[reportsCount] => 426
[travelsCount] => 7
)
)
[latestNews] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[newsId] => 103
[date] => 2024-05-13
[title] => Strandplezier voor grote cupmaten: bikini tips & trucs
[text] =>
Op het moment dat de zomervakantie begint te naderen of je je welverdiende vakantie hebt geboekt, denk je vast en zeker na over het kopen van een nieuwe bikini. Dit is natuurlijk een absolute must op het moment dat je de zon op gaat zoeken. Fijn om te weten, is dat er op het gebied van de stijl erg veel mogelijk is. Waar je zoal op kunt letten tijdens het kopen van een bikini met een grote cup, lees je in dit blog.
Wat voor soort kleur bikini draag je het liefste in de zomer?
Een van de belangrijkste dingen waar je rekening mee moet houden tijdens het kopen van een bikini, zoals een bikini cup F, is natuurlijk de kleur. Het moet perfect passen bij je eigen smaak, maar de kleur moet ook passen bij je haar- en huidskleur. Niet zo gek dus dat de keuze op het gebied van kleur vrijwel eindeloos is. Van aardse tinten tot aan een klassieke bikini in het zwart en van uitgesproken print tot aan een vrouwelijke bikini in het rood.
Breng goed in kaart uit wat voor soort pasvormen je zoal kunt kiezen
Maar een bikini met een grote cup is vandaag de dag ook in tal van pasvormen te koop. En dat is natuurlijk wel zo fijn om te weten als je gaat shoppen.Het belangrijkste van alles is dat je kiest voor een pasvorm waar je je comfortabel in voelt. Denk daarbij aan top met een goede cup voor voldoende ondersteuning en een broekje dat elegant en mooi is uitgesneden. Hierdoor voel je je meteen op je best, bijvoorbeeld tijdens een dag op een beachclub of op het strand. En dat is wel een erg fijne gedachte op het moment dat je druk in de weer bent met het pakken van je koffers.
Het shoppen van een leuke bikini doe je erg makkelijk online
Sta je te springen om je zomerse garderobe aan te vullen met een nieuwe bikini? Kies er dan voor om de meest actuele kleuren en trends alvast een keer online te bekijken. Je krijgt hierdoor meteen een goed beeld van de setjes die eigenlijk niet mogen ontbreken bij jou in de kast. Ook kun je na het plaatsen van een bestelling de bikini enorm snel bij jou in huis verwachten. Laat het shoppen van een nieuwe bikini dus maar snel beginnen.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => strandplezier-voor-grote-cupmaten-bikini-tips-amp-trucs
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/103/103_1.jpg
)
[1] => stdClass Object
(
[newsId] => 102
[date] => 2024-04-22
[title] => Zo maak je jouw droomreis bereikbaar
[text] =>
Heb je altijd al een bepaalde droombestemming gehad, maar heeft jouw budget het nooit toegelaten de reis te maken? Wanneer je de volgende slimme tips meeneemt, kan je zorgen dat je toch eindelijk op de plek van je dromen kan verblijven. Door de dingen net even anders aan te pakken, kan jij de reis maken waar je echt gelukkig van wordt. Zonder dat je op de kwaliteit hoeft in te leveren. Laten we snel naar de tips kijken.
1 De goedkoopste tickets
Het eerste wat je moet doen, is zorgen dat de reis zelf zo voordelig als mogelijk wordt. Dit hoeft niet lastig te zijn. Je hebt namelijk een heel krachtig wapen in handen om dat voor elkaar te krijgen. Het begint met vliegtickets vergelijken op Vliegennaar.nl. Dit is namelijk de methode waarop je kan ontdekken waar je de goedkoopste tickets naar jouw droombestemming kan vinden. Het voordeel van deze methode is dat je in één oogopslag direct alles ziet, dus je weet zeker dat je bespaart, want een lagere prijs vind je niet. Zo houd je direct al een fors bedrag over.
2 Nog meer vergelijken
Je kan er zeker van zijn dat je de laagste prijs betaalt wanneer je het Vliegennaar.nl flight alert aan hebt staan. Zo krijg je een melding wanneer de prijs lekker laag is. Deze methode kan je natuurlijk ook op andere zaken toepassen. Zo kan je bijvoorbeeld ook je verblijfplaats lekker voordelig maken door eerst de opties met elkaar te vergelijken. Door vooraf veel onderzoek te doen en alles naast elkaar te leggen, kan je flink besparen. Waardoor dus ook droombestemmingen ineens gewoon binnen het budget vallen. Dit kan weleens precies dat verschil maken voor jou.
3 Maak gebruik van experttips
Een probleem met reizen boeken is dat je moet af gaan op wat anderen je vertellen. Wanneer je alleen naar organisaties luistert, dan is de kans groot dat jouw reis veel duurder uitpakt dan je zou wensen. Dit is natuurlijk ook in het voordeel van de organisaties. Luister je echter naar iemand die een expert is met betrekking tot jouw locatie, dan is dat natuurlijk een ander verhaal. Wil je bijvoorbeeld naar Turkije? Dan zal je ontdekken dat jouw dromen juist worden waargemaakt op de plekken die niet als eerste worden aangeprezen. Dit maakt dus een groot verschil in de kosten die je maakt.
4 Doe zoveel als mogelijk zelf
Tot slot is het slim om zoveel als mogelijk zelf te doen. Zeker als het gaat om je droomreis, is het natuurlijk veel meer dan gewoon een vakantie. Je gaat ernaartoe omdat je ook echt dingen wilt ervaren. Hoe kan je iets nu beter ervaren dan door jezelf erin onder te dompelen? Op die manier zal je een blijvende herinnering maken en kan je ook nog eens goed zorgen dat de kosten voor je reis in de hand gehouden worden. Wanneer je dus geen groot budget hebt, maar wel het maximale wilt beleven, dan kan je er goed aan doen om veel zelf aan te pakken.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => zo-maak-je-jouw-droomreis-bereikbaar
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/102/102_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 101
[date] => 2024-04-08
[title] => Wat maakt een vakantie met de camper zo bijzonder
[text] =>
Het huren van een camper is een geweldige manier om een vakantie eens op een andere manier te beleven. Niet gebonden aan één accommodatie, maar juist vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Met een camper heb je alle luxe binnen handbereik, terwijl je tegelijkertijd midden in de natuur kunt zijn. Dit maakt een vakantie met de camper zo bijzonder. Via het platform van Goboony komen vraag en aanbod samen en kun je voor een bepaalde tijd een camper huren om kennis te maken met deze manier van vakantie. Dus twijfel je al een tijdje om eens met de camper op reis te gaan, bekijk dan eens de website van Goboony. Zo heb je een beetje een idee wat er allemaal mogelijk is, kun je ook direct zien wat de kosten hiervan zijn. Daarnaast vertellen we je natuurlijk graag wat een vakantie met de camper zo bijzonder maakt.
De vrijheid van een camper
Met een camper kun je letterlijk alle kanten op. Geen geplande routes of vaste verblijfplaatsen, maar de mogelijkheid om je vakantie naar eigen wens in te vullen. Of je nu van de rust en ruimte van de natuur houdt, of juist liever steden en toeristische attracties bezoekt, met een camper is het allemaal mogelijk. Je kunt eenvoudig van de ene plek naar de andere reizen en onderweg genieten van prachtige uitzichten.
Alle luxe binnen handbereik
Een camper biedt alle comfort die je nodig hebt tijdens je vakantie. Het is als een mobiel huis op wielen, voorzien van alles wat je wenst. Een comfortabel bed, een keuken om zelf te koken en een badkamer met douche en toilet. Dit betekent dat je zelfvoorzienend bent en niet afhankelijk hoeft te zijn van hotels of restaurants. Je kunt overal stoppen en genieten van je eigen maaltijden, zonder dat je iets mist.
Midden in de natuur
Als je met een camper op vakantie gaat, kun je ervoor kiezen om midden in de natuur te verblijven. Campings die speciaal voor campers zijn ingericht bieden vaak prachtige staanplaatsen in een bosrijke omgeving. Je wordt wakker met het geluid van fluitende vogels en geniet van de frisse buitenlucht. Ook kun je ervoor kiezen om op camperplaatsen te overnachten, waarbij je vaak kunt parkeren op unieke locaties, zoals aan het water of met uitzicht over weilanden. Het enige waar je wel even rekening mee moet houden, is dat je zorgt voor een goede verzekering. Zo kan er namelijk altijd iets gebeuren onderweg. Ons advies is het afsluiten van de Goboony Camperverzekering voor je camper, zodat je zeker weet dat je bij schade of pech ontzettend snel geholpen wordt.
Een vakantie op maat
Met een camper heb je de mogelijkheid om je vakantie volledig naar eigen wens in te vullen. Geen vaste vertrek- of aankomstdatum, maar juist de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Wil je langer op een bepaalde plek blijven? Geen probleem, je kunt je reisschema eenvoudig aanpassen. Dit maakt een vakantie met de camper zeer flexibel en ideaal voor mensen die graag hun eigen plan trekken.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => wat-maakt-een-vakantie-met-de-camper-zo-bijzonder
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/101/101_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 42
[reportCount] => 8
[pictureCount] => 30001
[position] => 1
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => CO
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 147
[reportCount] => 4
[pictureCount] => 65535
[position] => 2
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => PE
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 252
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 8189
[position] => 3
[countryName] => Bonaire
[countryIsoCode] => BQ
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 24
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 50224
[position] => 4
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => BO
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[continentId] => 9
[countryId] => 40
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 39840
[position] => 5
[countryName] => Chili
[countryIsoCode] => CL
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[45] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088970
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-12-02
[photoRevision] => 0
[title] => December 2009 (Tweede Deel)
[message] =>
2 december: Kip Froukje is al een jaar bij ons. Time flies, zelfs in Ghana!
Bovenstaand: Zomaar enkele kiekjes in en om ons huis.
Situatie december 2009: Inmiddels zijn er 53 gevallen van de Mexicaanse griep vastgesteld in Ghana.
4 december: Farmers Day. Het is een Public Holiday. Veel mensen hebben vrij. De president van Ghana (Atta Mills) bezoekt Tamale. Het is heel erg druk in de stad. 's Avonds kregen we bezoek van 'our friend' Tahiru. (De voorganger van compound-boy Hudu).
Elke zaterdagochtend komt Hudu ons helpen met het onderhouden van de grote compound. Op 5 december moest hij echter verstek laten gaan......'I have to farm in Savelugu, but I will come on Monday very early in the morning, if God permits.....' Ja hoor, Hudu…'no problem'…..! Maar op die maandagochtend: Geen Hudu, noch een belletje dat hij zijn afspraak niet kon nakomen. Iedere keer als wij hem belden was zijn telefoon 'out of coverage area or switched off'. Waarschijnlijk zat hij dus in een gebied waar geen bereik was of had hij zijn telefoon uitgezet. 's Avonds belde hij op dat hij pas laat in Tamale was teruggekeerd. En inderdaad.........hij had in de bush gezeten en 'my battery of the phone was low and I couldn't charge it'. Pas in Tamale had hij dus weer kunnen bellen. Maar…..op woensdagochtend zou hij komen……'Don't worry'.....! Als hij dan op woensdagochtend arriveert, is hij nauwelijks begonnen met het werk op de compound, of.......hij moet met spoed terug naar de 'village', maar.......'Tomorrow, Thursdaymorning I will come back and I start at 6 o'clock in the morning, so you don't worry'........en inderdaad...hij kwam, weliswaar niet om 6.00 uur, maar om 7.30 uur.
5 december: Vandaag bezochten we met mister Halilahi de 'caretakers' van het weesje Rama, het meisje dat wij de kans kunnen geven om het sewing-vak te leren bij mister Halilahi. Dit meisje dat geen ouders meer heeft, woont bij familieleden en in ruil voor onderdak en eten, moet zij heel hard werken. Mister Halilahi zag haar dagelijks passeren richting markt om spullen te verkopen. Samen met mister Halilahi en met de overbuurman van het naaiatelier, mister Hamdja en met ons werd besloten om Rama te helpen.
Bovenstaand: Hier zien we Rama (in roze-witte shirt) met haar familie, met mister Halilahi (de sewing-master, lachend zittend op de voorgrond) en mister Hamdja (dikke man op de voorgrond) en met Dees.
We maakten kennis met de 'caretakers': 'Vader' Youssef en 'moeder' Memanatu. Aan een hele serie kleine kinderen was natuurlijk geen gebrek en de armoede was - zoals altijd - schrijnend. Een bankje kwam tevoorschijn en een matje werd uitgerold en toen konden we ons verhaal vertellen. (Mister Halilahi fungeerde als tolk Dagbani-Engels). In het kader van het nieuwe Needy Girls Project (de naam die het trainingscentrum zal krijgen als onze 3 containers bij het naai-atelier van mister Halilahi komen te staan), kan Rama 2 jaar lang gratis naailessen volgen. Ook vertelden we dat dit zou betekenen dat de inkomsten van Rama weg zouden vallen (het verkopen van kolanut), maar dat daar tegenover stond dat er nu werd geinvesteerd in educatie. Aan het gezicht van Rama was te zien dat ze blij was dat de 'child-labour'-praktijken tot het verleden behoorden. Ook de familie was blij. Mister Halilahi liet weten: 'They are very grateful'. Toen we vertrokken werden we uitgezwaaid door de hele community. Op woensdag 9 december begon Rama bij mister Halilahi en haar start is prima verlopen. Ze toont zich betrokken en is aktief.
Bovenstaand: Weeskind Rama is apetrots op haar uniform en is blij met de kans die wij haar konden geven: 2 jaar lang gratis naailes op het naai-atelier bij mister Halilahi.
Binnenkort zullen wij - met dank aan een Nederlandse sponsor - de 'needy girls' bij mister Halilahi blij kunnen maken. Niet alleen kunnen er dan materialen gekocht worden voor de nieuweling Rama en voor de meisjes die al geruime tijd op dit naai-atelier zitten, maar ook kan er iets opzij worden gelegd voor de nieuwe Kayayoo-girls uit Accra die binnenkort arriveren.
Wij hebben al vaker melding gemaakt van het feit dat mister Halilahi een goede vriend van ons is geworden en dat hij een erg harde werker is. Naast zijn fulltime-baan op het naai-atelier, volgt hij een 3-jarige opleiding 'Industrial art'. Ook volgt hij computerlessen en fungeert hij als 'microphone controller' voor de radio. Verder is hij een aktief lid van de 'Tailors Association'. Zijn vrouw werkt ook (naaister) en hij is dol op zijn beide zoontjes, die naar een privéschool gaan. Het plaatje is eigenlijk bijna on-Ghanees. Maar wat hij ons niet had verteld was dat hij in 2000 was begonnen met de bouw van een huis. Op 5 december stelde hij voor om naar de bouwplek te gaan kijken. Hij vertelde dat de meiden van het naai-atelier de stenen voor het huis destijds op hun hoofd hadden getransporteerd, zodat hij niet voor 'labour' had hoeven te betalen. De ruwbouw staat en we zijn dus 9 jaar verder. Wellicht duurt het nog eenzelfde periode voordat hij in het huis kan gaan wonen. Zelf blijft hij optimistisch........'Maybe I can live there any moment from now or maybe when I have finished my education.....' Zo zie je maar weer: Tijd speelt geen enkele rol in Ghana!
Onze naaister Suhayini werd weer eens bezocht, aangezien zij al ongeveer een maand ziek is. In de vorige update hebben we verteld dat 'onze'Suhayini vaak last heeft van pijn in haar benen. Wij hebben haar vorige maand meegenomen naar de privékliniek van dokter Kabir waar werd geconstateerd dat ze malaria, tyfus en bloedarmoede had. Blijkbaar heeft de hele scene haar nogal aangegrepen en liet zij weten dat ze haar toevlucht weer had genomen tot 'local treatment'. Maar nog steeds is zij niet aanwezig op het naaiatelier van mister Halilahi (gedurende de week) en ook op zaterdag is zij niet in haar shop. Zowel de meiden van het naai-atelier, als mister Halilahi, als wij hebben haar bezocht, maar nog steeds luidt het antwoord: 'I can't work; my legs are paining me; I suffer too much'. Wij krijgen toch een beetje het idee dat het gewoon schort aan een goede werkhouding en dat het ziek-zijn een prachtig excuus is om thuis te blijven. Maar goed, plotseling gloorde er toch weer hoop toen Suhayini zelf voorstelde om dan maar te starten met parttime-werk. Oké, dat is tenminste iets! Toen we haar vroegen waarom haar zus Rama niet de honneurs van Suhayini waarnam in de shop op zaterdag 5 december, liet Suhayini weten dat ook de zus ziek was. Wat bleek? Oma was gestorven (ruim een week eerder) en.......'my sister is still crying'!...... Soms moet je toch weer lachen.....Situatieschets: De constatering bloedarmoede blijkt voor Suhayini iets heel engs te zijn. Ze liet ons dan ook weten: 'Mister Ben and madam Dies, dokter Kabir said that I have no blood and one of my friends told me that I have to drink a lot of Malt (alcoholvrij bier) and that I have to mix it with tomatoes and then I will get blood!'
6 december: Socializen met onze Togolese vriend en socializen met Taiba. Even bijkletsen op zondag.....
Toen we Taiba vertelden dat wij vanuit Ghana het achterstallige tuinonderhoud in Nederland hadden moeten regelen (en dus uiteraard hadden moeten betalen), reageerde zij - in onze ogen - nogal komisch: 'But why didn't your neighbour do it as a kind of voluntary work?' Tsja......leg dat maar eens uit.....'Because it is the Netherlands, Taiba'......!!!
En 'onze' Azara blijft ons maar flashen....het telefoontje komt dan binnen als 'missed call' en de bedoeling is dan dat wij terugbellen. Het lukt haar altijd wel weer om ergens een telefoon te lenen en dan belt ze op......just to greet.....
We hebben geluk gehad.....toen we de auto naar de 'fitter' brachten voor een 'beurt', bleek dat de remmen nog maar voor 50% functioneerden!
Het moge duidelijk zijn dat gevangenisstraffen in Ghana van een ander kaliber zijn dan in Nederland. Drie jongens van zo'n 25 jaar overvielen een taxichauffeur en vermoordden hem. Zij kregen honderd jaar gevangenisstraf in combinatie met dagelijks hele zware arbeid. In plaats van 100 jaar, zegt men hier 1200 maanden.
8 december: Het jongste dochtertje van onze vriendin Taiba, de kleine Zenab, werd 1 jaar. Toen ik (Dees) haar belde om te feliciteren, moest ze enorm lachen. Moeder zelf had namelijk helemaal niet gedacht aan de verjaardag van de kleine meid.
Dat wij onze meiden in hun shop middels het verstrekken van microkredieten hebben geholpen met het opbouwen van hun toekomst, moge inmiddels bekend zijn. Ook hebben we regelmatig laten weten dat de terugbetalingen moeizaam verlopen. In de praktijk blijkt dat het kleine beetje dat zij verdienen, niet gebruikt wordt om opnieuw te investeren, maar om de honger te stillen. Zij kopen er eten voor. Microfinanciering is een prachtig middel, maar voor de allerarmsten werkt het eigenlijk niet. Deze ervaringsregel werd in een Nederlands krantenartikel nog eens bevestigd door een tweetal onderzoeksbureau's, naar aanleiding van hun bevindingen inzake een studie over microkredieten.
Op 12 december stonden er een paar bezoekjes op de rol: Allereerst bezochten we sewing-meisje Suhayini in haar shop. Hoewel ze nog steeds 'is suffering from her legs', heeft ze toch de sewing-draad weer opgepakt en werkt om de dag op het naai-atelier bij mister Halilahi en ze is dus ook weer gestart in haar shop op zaterdag. Tot onze grote verrassing verscheen weefmeisje Asia plotseling. Zij had een 'wedding' in de buurt van de shop van Suhayini en vond het wel leuk om ook even met ons te socializen.
Bovenstaand: Ben aan het dollen met de meiden....links naaister Suhayini en rechts weefster Asia.....wie belt wie?
We brachten samen een gezellig uurtje door, totdat Suhayini plotseling zei: 'Do you remember Maria?' Toen we hier bevestigend op reageerden, vertelden ze ons een vreselijk verhaal. Het bewuste meisje Maria hadden wij meegemaakt in ons eerste of tweede jaar. Zij had ook een tijdje op NFD gezeten; was vertrokken naar Accra als Kayayoo-girl; was teruggekeerd naar Tamale; was zwanger geraakt; was afgereisd naar Kumasi; had een abortus laten ondergaan en was gestorven. Een abortus hier vindt plaats onder gruwelijke omstandigheden; het kan zijn dat het meisje is doodgebloed of dat zij 'local herbs' heeft ingenomen met een te hoge concentratie. Uiteraard geschiedt alles zonder arts. De verwekker is sinds de dood van Maria spoorloos.....'He is hiding himself in the village'.......Ja, dat zijn hele heftige dingen. Ook bezochten we Taiba, die thuis druk was met haar naaiwerk. Zij moest namelijk nieuwe kleding maken voor de mensen die terugkwamen van de Hadj. Als deze moslims terugkeren van hun bedevaart, moet men in het nieuw gestoken worden. Verder bezochten we het naai-atelier van mister Halilahi, maar de 'master' was 'not around'....'He was writing exams'.....Na een tijdje belden we hem en spraken nog even af in de stad. Terug op het naai-atelier maakten we sommige dames blij door hen een lift te geven richting huis. Dit is zomaar een voorbeeld van een zaterdagmiddag.......
12 december: Vandaag moest onze vriend Paul het laatste examen afleggen voor zijn managementopleiding. Een dag later nodigden wij hem uit om samen in een 'spot' (lokale kroeg) bij te praten.
Bovenstaand: Het examen van Paul zit erop en we toasten op de goede afloop. Om 15.00 uur hadden we afgesproken. Paul was net terug 'from church'.
Al 3 jaar op rij kregen wij in november bezoek van de Stichting 'Vrienden van Christopher' uit Sevenum. Dit jaar echter ging het niet door. Toch blijkt de regio Horst/Sevenum iets met Ghana te hebben. In plaats van een groep mensen, reist er in december/januari iemand uit Sevenum door Ghana, die zelf 8 jaar in het land heeft gewoond en getrouwd is met een Ghanese. Verder komt er in januari vanuit Horst een zoon van een oud studiegenoot van Ben (periode Sittard). Deze zoon zal tussen de 2 en de 6 maanden blijven. Als pa zoon-lief komt bezoeken, dan zal dat in april zijn en worden wij met een bezoekje vereerd.
Funerals.......funerals......funerals....... Een oud baasje dat we zomaar ergens troffen, liet weten dat hij het de afgelopen tijd erg druk had gehad......'I had 5 funerals in 3 weeks time'. Nu klaagde hij over pijn in z'n armen. Wat was het geval? Hij had tijdens al die begrafenissen zóveel moeten drummen, dat hij er pijn van in z'n armen aan had overgehouden......Een 'drum-arm' dus....... Ook Musah van NorGhaVo Ghana 'lost one of his fathers' en op 14 december kregen we een text message van onze voormalige huisbaas mister Jacob (die ons helpt om zonder NorGhaVo onze verblijfsvergunning te regelen), dat zijn vader was overleden. In de praktijk betekent een 'funeral' een afwezigheid van weken. Voor ons betekent dit dat de procedure m.b.t. het regelen van het transport van de containers en de procedure m.b.t. de verblijfsvergunning weer worden vertraagd.
Op 14 december ontmoetten we de Duitse Bianca. Zij was 2 weken in Ghana en zal tot half februari op het project van mister Jacob werken. Zij vond het fijn om even samen te praten over de lastige cultuurverschillen.
Er is nog steeds een geschil als het gaat om de hoogte van de waterrekening. Tot mei 2009 heeft men ons aangeslagen overeenkomstig het zogenaamde vaste tarief (flat rate). Echter: Gedurende deze periode (oktober 2008-mei 2009) hebben we nauwelijks water kunnen afnemen van de watercompany, omdat er slechts sporadisch water werd geleverd door de watercompany. Wij moesten dan ook iedere keer duur water kopen van de 'watertankers' om onze polytank te vullen. In mei j.l. is schriftelijk bezwaar aangetekend. Deze brief is via de watercompany Tamale verzonden naar Accra. Alle bewijsstukken van betaalde rekeningen aan de 'watertankers' zijn bijgevoegd, maar tot op heden (december 2009), hebben we niets vernomen. Tot onze grote verbazing blijft de watercompany het 'flat rate'-tarief hanteren, maar tevens wordt op de rekening een bedrag voor de consumptie vermeld, dat volgens onze watermeter wordt verbruikt. Wij worden nu dus dubbel aangeslagen. Ook de elektriciteitsmaatschappij (VRA) maakt er een potje van. De nota's worden altijd dezelfde dag door ons betaald, maar toch kwam men op 15 december doodleuk vertellen dat men ons wilde afsluiten. Toen we alle betaalde rekeningen lieten zien, was het goed, maar......men wilde toch de meter demonteren en controleren. Aangezien dit een klus zou betekenen van verschillende uren (en wij niet kunnen werken zonder elektriciteit), werd besloten om deze klus te klaren op 18 december als wij richting Accra vertrekken. Compound-boy Hudu zal dan aanwezig zijn. Men had wel in de gaten dat wij dit hele gedoe niet konden waarderen en tenslotte liet men weten dat wij de trouwste betalers waren. Wat is dit voor een gek land? Eerst wordt er gedreigd met afsluiting en dan ben je plotseling de beste klant. Later bleek dat er op die bewuste 18 december niemand van de VRA was geweest en ook de weken daarna niet. Was ons voorgevoel toch goed geweest? Wij vonden het al vanaf het begin een raar zaakje. Navraag later bij de VRA maakte inderdaad duidelijk dat het waarschijnlijk nep-beambten waren geweest. Zij dreigen met afsluiten in de hoop dat de mensen cash betalen en steken het geld vervolgens in hun eigen zak. Ook komt het voor dat zij de meters stelen. Hun legitimatie is meestal slechts een computeruitdraai.
Even een paar printjes maken......in Tamale kost zo iets zeker anderhalf uur!................... In internetcafé nummer 1 is de link 'down', maar werkt de printer; in internetcafé nummer 2 is er een link, maar is de printer kapot en in internetcafé 3 blijkt het erg moeilijk te zijn om ook het logo van een brief uit te printen, maar....uiteindelijk (na anderhalf uur) heb je dan je prints.
Niet alleen in Ghana krijgen we het behoorlijk voor de kiezen, ook in Nederland loopt het niet op rolletjes. Nog steeds zijn we verwikkeld in een rechtsbijstand-procedure met de voormalige huurders van ons huis in Venlo. Dit alles inzake verschillende opleveringsgebreken. Hopelijk wordt de zaak snel en afdoende in der minne geschikt. En ja....op 20 december kregen wij bericht dat de zaak in ons voordeel was opgelost. Weer een zorg minder.
18 december: Wij gaan er 11 dagen tussenuit en gaan naar Accra. (Van 18 t/m.29 december). Wij hebben o.a. op 21 december een afspraak met de direkteur van de Immigratiedienst in Accra. Dit. i.v.m. onze verblijfsvergunning. So.....we are on travelling.......! Tijdens onze afwezigheid zal compound-boy Hudu in de 'boy quarters' (dienstwoning) op het terrein slapen. Dit is ons goed bevallen tijdens onze verlofperiode in Nederland. Dat het ook noodzakelijk is, bleek wel uit het verhaal van Hudu. De strekking was: Dat men jullie niet lastig valt tijdens jullie aanwezigheid hier, komt omdat men denkt dat de 'white man' een geweer heeft. Maar....zodra je vertrekt zullen ze komen om in te breken. Dat hebben ze ook geprobeerd toen je in Nederland was, maar toen ze mij zagen, dropen ze af. Hudu liet weten dat het niet gemakkelijk was geweest om 'watch-man' te zijn. Hij had zich verantwoordelijk gevoeld en had geen oog dicht gedaan. Vanaf 6.00 uur 's morgens had hij het pas gedurfd om te gaan slapen. Dit hele verhaal vertelde hij ons op het moment dat wij de prijs bespraken. Uiteraard kreeg hij niet het bedrag dat hij ontvangen had tijdens onze verlofperiode in Nederland. Wij hadden dan ook clean het aantal dagen geteld en kwamen uit op een bedrag. Hudu wilde duidelijk meer verdienen en liet weten: 'Please master, add something more, being a watchman is not easy!'
Onze 'break' in Accra: Op 18 december vertrokken we, nadat we een hele nacht niet hadden geslapen. Aan de vooravond van ons vertrek viel de stroom uit en ook de hele nacht en de volgende ochtend was er geen elektriciteit en onze compound-boy Hudu en de taxichauffeur hadden zich verslapen.....Sorry I overslept......Maar goed, we arriveerden toch nog op tijd bij het STC busstation in Tamale. In de wachttijd aldaar kregen we een kaartje in de handen geduwd van een doofstomme man, die geld vroeg voor eten en schoolgeld voor zijn kinderen. Toen hij de hele rij wachtenden had voorzien van een kaartje en iedereen de boodschap had gelezen, kwam hij terug om het geld op te halen. Als je niets gaf, moest je het kaartje weer inleveren. Ja, men is erg inventief. Na een overnachting in Kumasi (midden Ghana), vervolgden we onze reis per bus en kwamen 19 december in Accra aan. In Kumasi komen wij al 5 jaar in hetzelfde hotel en hebben een goede band met het personeel. De hotelmanager heeft ons in het verleden verschillende keren kleding meegegeven voor de 'needy people in the North' en ook deze keer beloofde zij dat er op onze terugreis een vrachtje klaar zou staan. Later bleek dat ze dit waarschijnlijk was vergeten, aangezien het personeel van niets wist. Nou ja, geen probleem. Wij gaven haar de post die wij in oktober 2008 naar haar hadden opgestuurd (een foto om te bedanken voor de verkregen kleding) en die wij in oktober 2009 retour hadden gekregen (onbestelbaar). Het adres klopte toch helemaal. Wij hadden zelfs nog meer gemeld dan alleen de P.O. Box, maar dat is waarschijnlijk de reden geweest dat de brief nooit bij haar is aangekomen. Zij moest er erg om lachen en typeerde de Ghanese postbezorging als: 'These idiots....they don't think....'. Vanwege 3 redenen waren wij afgereisd naar Accra: Afspraken in het kader van onze verblijfsvergunning, ons project en de toekomst. Voor wat betreft onze verblijfsvergunning belden we met onze contactpersoon Charlot en togen wij op 21 december naar de Immigratiedienst (Headquarters). Plotseling bleek dat Charlot niet op de Immigratiedienst was, maar op het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Okay.....op naar the Ministry of Interior dus.....Wij overhandigden haar de 'appointment letter' van de NGO van onze voormalige huisbaas mister Jacco. Aangezien wij de verblijfsvergunning willen regelen zonder tussenkomst van NorGhaVo, moeten wij deze weg bewandelen. Wij gebruiken dus het project CPYWD van mister Jacco. Charlot nam de brief in ontvangst en wij moesten het zoveelste 'application form for renewal residence permit' invullen, pasfoto's overhandigen e.d. Wij vroegen haar vaart te zetten achter de procedure. Zoals aan het begin van deze update reeds vermeld, wachten wij ook nog steeds op de allerlaatste brief die nodig is voor de verlenging van onze verblijfsvergunning, namelijk de brief van de Department of Social Welfare in Tamale. Deze brief is nog steeds niet klaar, aangezien de NGO van mister Jacco eerst geregistreerd moet zijn bij de Social Welfare. Dit alles zou anderhalve maand gaan duren en zou onze datum van 9 januari 2010 overschrijden (de datum waarop onze verblijfsvergunning verloopt). Zoals weken geleden was afgesproken, zou men ons een stempel geven die tot 3 maanden na 9 januari geldig zal blijven. In die tussentijd heeft Social Welfare in Tamale de tijd om de NGO van mister Jacob te laten registreren. Wij lieten Charlot op 21 december weten dat die stempel uiterlijk op 24 december in ons paspoort zou moeten staan, aangezien Kerst naderde en wij op 28 december alweer terug zouden keren naar Tamale. Charlot adviseerde ons om enkele bankbiljetten in ons paspoort te stoppen, anders zou het niet gaan lukken. Als de baas echter een paar 'banknotes' zag, zou hij absoluut binnen de termijn tekenen. In Ghana krijg je helemaal niets voor elkaar zonder dat je geld toestopt. Wij hebben nooit mee gedaan aan 'bribing'- praktijken, maar nu werd ons toch wel het mes op de keel gezet. Ja, wat doe je dan? Nadat de bankbiljetten in onze paspoorten waren gestopt, beloofde Charlot dat wij op 24 december paspoorten inclusief stempels zouden terugkrijgen. Toen we om een 'retention-slip' vroegen (een bewijsje dat je je paspoort hebt ingeleverd), kregen we dit niet. Op 23 en 24 december belden we naar Charlot en kregen te horen: 'Don't worry; it will be okay, the director will sign, I will call you back'. Toen we 24 december om 15.00 uur nog niets hadden gehoord, belden we weer en toen liet Charlot weten: 'It is in the last step of the process now, I am in a meeting, but I will call you back'. Wij gingen er al van uit dat het niets meer zou worden; het was immers al 15.00 uur en om 17.00 uur zou het kantoor sluiten. Maar dan komt het verlossende telefoontje van Charlot: 'Where are you now?' Toen wij lieten weten dat we op de STC-terminal waren om alvast een buskaartje Accra-Kumasi 'in advance' te kopen voor 28 december, liet zij weten: 'Come to Circle'. (Circle is een heel druk punt in Accra). Wij gaven de telefoon aan onze taxichauffeur en Charlot vertelde hem dat we elkaar zouden ontmoeten bij een tankstation. Stel je voor.....je krijgt je paspoorten terug bij een benzinestation, in plaats van op de Immigratiedienst of het Ministerie van Binnenlandse Zaken......Okay, let's go to Circle......En zowaar, daar kwam Charlot heel relaxed aangewandeld met haar vriendje en haalde onze paspoorten - met de stempels - uit haar tas en overhandigde deze aan ons. Het was inmiddels 16.00 uur. Wij zaten behoorlijk in de stress, maar waren erg blij dat het nog net op de valreep was gelukt. Wij zagen dat men ons weliswaar een stempel voor 3 maanden had gegeven, maar dat de ingangsdatum niet 9 januari was, maar 24 december. Het zij zo. Voor 24 maart zal het de Department of Social Welfare toch wel moeten gaan lukken om die laatste brief te schrijven en de NGO van mister Jacco te laten registreren. Als dat in orde is, krijgen wij onze werkvergunning en kunnen dan eindelijk met deze werkvergunning naar de Immigratiedienst in Tamale gaan, alwaar wij weer een verblijfsvergunning krijgen voor een jaar. Omdat wij langzamerhand toch wel een beetje doodmoe worden om ieder jaar weer deze hele procedure te moeten ondergaan, vroegen wij ons al langere tijd af of er geen andere mogelijkheden waren. In Tamale was het ons gelukt om via via het emailadres en telefoonnummer te verkrijgen van de hoogste baas van de Immigratiedienst in Accra. De direkteur van headquarters dus. Via haar secretaresse hadden wij een afspraak gemaakt, met het verzoek om deze vrouwelijke direkteur (Elizabeth Adjei) te kunnen spreken op 21 december, aangezien wij dan in de buurt waren. Dit lukte. En zo togen wij dan op 21 december naar de Immigratiedienst Accra, waar we om 16.00 uur een afspraak hadden met de direkteur. Na een uurtje gewacht te hebben, mochten we binnenkomen en daar spraken wij over de verschillende mogelijkheden die er zijn. Enkele voorbeelden: Een verblijfsvergunning zonder quota; een verblijfsvergunning op basis van vermogen; een permanente verblijfsvergunning enz. enz. Voor alle 3 de opties iis geen werkvergunning meer nodig. Het verschil zit 'm in de duur en het gemak van verlengen.Voor ons blijken er wel degelijk mogelijkheden te zijn. Hoe langer je in Ghana bent, hoe gemakkelijker het wordt. Eerst krijg je een verblijfsvergunning voor 1 jaar; op een gegeven moment krijg je een verblijfsvergunning voor 2 jaar of voor 5 jaar. Als je 7 jaar in Ghana bent, krijg je een permanente verblijfsvergunning. Toch betekent dit niet dat je dan nooit meer hoeft te verlengen. De Immigratiedienst wil je toch op de één of andere manier blijven monitoren. Het verlengen blijft dus noodzakelijk. Het is ook afhankelijk van de goodwill. Verder moet je 9 van de 12 maanden in Ghana zijn. Wij waren blij met deze informatie en nemen het mee in de afweging of we nog langer in Ghana willen blijven of niet.
Accra....Accra....Accra.....een vreselijke stad. Chaotisch en hectisch en 'air pollution'. En verder druk, 11 afspraken en alles per taxi. We doorkruisten de stad van links naar rechts, onderwijl telefoontjes beantwoordend van Tamale. De meiden bleven maar bellen....'When are you coming back?'.......Huisbaas Boye Bandie liet weten: 'I am at your gate, are you in the house now, I just want to say hello to you?' Als echte Ghanezen antwoordden wij: 'No, sorry, we are on travelling'....! In ons hotel in Accra hadden we leuke contacten: Een meisje uit Zweden; een stelletje uit Engeland; een man uit Amerika (die geld van de overheid kreeg om vrouwenprojecten te ondersteunen). Hij raadde ons aan contact met hem op te nemen. Ook met het personeel voerden we vele gesprekken. De wasjongen vertelde ons dat zijn dochter was aangereden door een automobilist en in het ziekenhuis lag. Aangezien pa niet verzekerd was, moest hij de kosten (40 GHc, zijnde ongeveer 20 Euro) zelf betalen. Zijn health insurance card was verlopen. Zelf had hij al 25 GHc betaald en hij vroeg aan ons om de resterende 15 GHc te betalen. Hij kon ons meenemen naar het ziekenhuis, zodat wij zelf dochterlief en zijn vrouw konden ontmoeten. Vriendelijk, doch gedecideerd lieten wij hem weten dat we niet kunnen beginnen aan dit soort verzoeken. Op Kerstavond hadden we geen water en geen stroom. I.v.m. Christmas celebrations werd er op eerste Kerstdag een party georganiseerd. Dit betekende: Harde muziek. Niet echt bevorderlijk voor de rust.
Bovenstaand: Even een ontbijtje scoren........
Eerste Kerstdag woonden we een mis bij in de cathedral in Adabraka (de wijk waar wij verbleven).
Bovenstaand: De kerststal in de kerk.
Op verzoek van een lezer, hierbij een beeld van deze mis: Een mooie mis met een 'child centred approach'. Deze kindernevendienst was on-Ghanees en werd geleid door de aartsbisschop. De ouders en de kinderen werden enorm betrokken bij de dienst. De rode draad was: 'A child is a gift of God; a sign of unity, hope, potential and responsability'. Na afloop spraken we met iemand, die afkomstig was uit Togo en was geadopteerd door Italiaanse ouders. Hij had gedoceerd op verschillende universiteiten in Togo, Ghana en Italië. Toen we op tweede Kerstdag even gingen pinnen, hadden we de pech dat onze Visa-card werd 'ingeslikt'. Toen we de security man hierover aanspraken, reageerde hij berustend met de woorden: 'Yes there are problems with the ATM (Any Time Money); due to the holidays, come back on Tuesday'. Help! Nee toch! Het was zaterdag en er werd ons doodleuk gezegd om te wachten tot dinsdag (terwijl we maandagochtend al zouden vertrekken uit Accra). Aangezien tweede Kerstdag op een zaterdag viel, werd maandag 28 december beschouwd als public holiday. Ons gejammer leidde uiteindelijk tot een aktieve houding van de security man en hij belde iemand op die het probleem zou kunnen oplossen. Het leverde echter niet het gewenste resultaat op. Toen belde Ben naar de betreffende vrouw en even later volgde Dees dit voorbeeld. Wij deden maar een beetje extra zielig en haalden alles uit de kast om de mensen te bewegen iets te doen. Toen kwam er een reactie waar we iets mee konden. Het bleek dat de mensen die het probleem zouden kunnen verhelpen op een 'wedding' zaten, 2 uur rijden van de betreffende bank waar wij stonden. Maar......'Don't worry, we will help you, wait and we will give you your card back'. In de wachttijd gingen wij maar een hapje eten en hoopten ondertussen dat het goed zou komen. En inderdaad.....Toen we 2 uur verder waren stopte er een feestelijk uitgedost gezelschap van 3 'bankoperators', die onze Visa-card teruggaven (nadat wij onze legitimatie hadden laten zien). Wij bedolven de mensen onder bedankjes.....'We are very grateful'......... En dan wordt op 27 december de 49e verjaardag van Dees gevierd in Accra met een etentje 'entre nous'. Plotseling kwam er een gezelschap binnen in allemaal dezelfde kledij en werd er gezongen en gedanst. Wat bleek? Deze mensen hadden een 'birthday celebration' te vieren en wij werden getrakteerd op 'spring rolls'. Toen wij vertelden dat ook wij een verjaardag hadden te vieren, werd er nog uitbundiger gezongen, gedanst en begroet. Tijdens dit etentje kon ik (Dees) even bijkomen van de schrik. Had ik net een telefoontje gekregen uit Nederland en liepen we richting restaurant, toen er plotseling een taxi met hoge snelheid ons rakelings passeerde en daarbij de hand van Dees raakte, die hard tegen de buitenspiegel sloeg. En toen was daar ineens weer die vervelende hoofdpijn. Toch niet weer malaria hè? Toen we op 28 december in Kumasi waren, liet ik (Dees) op Medilab even prikken. Nee, niets aan de hand. We voerden een leuk gesprek met één van de medewerkers, die maar niet kon begrijpen hoe 2 witten het al bijna 3 en een half jaar hadden volgehouden in het arme noorden..... The Northern Region zou voor de 'black ones' al erg zwaar zijn. Dus.....de 'blessings' daalden over ons neer! Op 29 december reisden we van Kumasi naar Tamale, waar onze Hudu weer blij was om ons te zien. Alles was in orde, alleen was onze kip bij de overburen, but.....she will come back.....Ook wij vonden het fijn om weer thuis te zijn.
Wij wensen alle lezers veel inspiratie toe in 2010......
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 105
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/550_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => december-2009-tweede-deel
)
[46] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088969
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-12-01
[photoRevision] => 0
[title] => December 2009 (Eerste Deel)
[message] =>
Op de drempel van november naar december........bezochten we o.a. weefmeisje Asia. Wij hebben een erg goed contact met haar oom. Normaal gesproken zitten we buiten in de community onder een boom op een houten bankje te praten. Deze keer echter liet één van de kinderen weten dat wij door mochten lopen naar zijn hut. (Wellicht vanwege de uitloop van het Moslimfeest Sala). In die hut waren we nog nooit geweest. Situatieschets: Deze moslim-man, met baard en in een lang wit gewaad zat op een matje in de lemen hut. Wij gingen naast hem zitten en we kletsten honderduit. Aan gespreksstof was geen gebrek! Vele mensen liepen in en uit de hut. Op een gegeven moment kwam ook Asia binnen. Zij vertelde ons - via haar oom die moest vertalen van Dagbani naar het Engels - dat Hawa haar verschillende keren had bezocht (en dat was niet voor de aardigheid). Hawa was in het gezelschap van iemand geweest die alles opschreef wat Asia zei. Hawa stelde aan Asia voor om voor haar association te komen werken. Asia moest dan wel met haar kiosk inclusief alle materialen komen. In ruil daarvoor zou Hawa voor Asia een veranda regelen voor haar shop. Wij interpreteerden deze boodschap als volgt: Nu Hawa weet dat zij langs de 3 metalen containers grijpt, gaat ze op kiosk-jacht. Wij drukten Asia op het hart om nooit naar Hawa te luisteren, noch om iets te ondertekenen en altijd eerst haar oom of ons te raadplegen. Wij hebben onze interpretatie doorgegeven aan NorGhaVo Ghana, aan Paul en aan Ishmel (die de centen van de microkredieten ophaalt). Het is niet te geloven! Hawa blijft Hawa! Ben en ik vonden het al erg stil rondom Hawa en dat betekent meestal niet veel goeds. Zoals wij het kunnen beoordelen, zal zij alle meiden bezoeken in hun shop en hetzelfde verhaal ophangen als Asia te horen had gekregen.
En plotseling ontmoetten we de Nederlandse, oud NorGhaVo-vrijwilligster Joanne, die teruggekeerd was naar Tamale om o.a. haar vriend Musah (van NorGhaVo Ghana) te bezoeken. Wij voerden een leuk gesprek en natuurlijk kon de container-issue - inclusief de rol van NorGhaVo Ghana daarin - niet ontbreken.
De laatste dag van november kwam de waterleverancier onze polytank vullen. Nog steeds had het hele gebied geen water en de watercompany leverde niets. De mensen hier zagen we op de fiets met jerrycans water fietsen. We besloten om onze contactpersoon van de watercompany te bellen, maar van deze Mozes werden we ook niet veel wijzer. Dus gingen we zelf naar het kantoor van de watercompany en daar kregen we het volgende verhaal te horen: Men was op de hoogte van het feit dat er in ons gebied al gedurende zo'n 14 dagen geen water was. Het probleem was dat de werklieden 'a special tool' moesten hebben, aangezien ze door beton moesten boren. En voor dat stuk gereedschap moest men de toestemming hebben van de hoogste baas en tsja.....die was 'on travelling'! Dus....het kon nog wel even duren.........'Please have some patience'..... Wij waren dan ook extra blij dat we onze polytank hadden laten vullen. Hiervoor moest een bedrag betaald worden van 40 GHc (ongeveer 20 Euro). In het verleden was het regelmatig voorgekomen dat we de waterleverancier hadden laten komen om de polytank te vullen en op dezelfde dag kregen we dan ook weer water van de watercompany. Maar goed.....nu kon dit laatste dus nog wel even duren. The pipe is still locked! Compound-boy Hudu had zo zijn eigen gedachten over de hele water-affaire: Volgens hem wordt de watertoevoer bewust afgesloten door de watercompany. De watertankers zien hierdoor hun omzet stijgen. Een gedeelte van de winst wordt dan doorgesluisd naar de mensen van de watercompany, zodat zij een extraatje hebben bovenop hun salaris. Wij leren elke dag weer hier in Ghana.............maar met dit soort kwesties maakt men het toch wel erg bont! In Nederland zou men zeggen: Ons helpt ons. Het was voor iedereen 'struggelen'; we zagen de mensen (vrouwen en kinderen) met emmers water op hun hoofd lopen. Zij moesten kilometers sjouwen om bij een plek te komen waar zij water konden halen. Wat kun je je dan gelukkig prijzen met een polytank water van 2000 liter! Maar eindelijk nadat de watercompany zo'n 3 weken geen water had geleverd, werd op 12 december de 'pipe unlocked'. Aangezien Ben verscheidene keren namens velen in verschillende communities had geklaagd bij de watercompany en iedereen hem nu wel kende, stond op 12 december contactpersoon Mozes persoonlijk aan de poort - met een delegatie van 7 personen in een truck - om te vragen of de 'white man' water had en 'satisfied' was. Oh, Ghana is funny......!
Ook liet Dees de laatste dag van november weer prikken op malaria. Het was moeilijk in te schatten: Voelde ik me nou niet lekker door de Harmattan of was er toch sprake van malaria? En ja hoor.....Dees had weer malaria. Dit is al de tweede keer sinds onze terugkomst uit Nederland. Hopelijk zet deze tendens zich niet voort. Iedere maand malaria wordt toch wel een beetje te gek. Na 14 dagen wederom laten prikken en toen was de malaria weer voorbij.
Nog steeds zijn we doende om onze verblijfsvergunning te regelen, d.w.z. onze voormalige huisbaas, mister Jacob, regelt dit voor ons via zijn eigen NGO. Er moeten nog 2 formulieren toegevoegd worden: Een brief van zijn NGO CPYWD (Community Partnerschip for Youth and Women Development) en een brief van de Social Welfare. Dit lijkt eenvoudig, maar in Ghana is niets simpel. De meest normale dingen kosten een heleboel tijd, omdat er altijd wel 'a problem' is. In dit geval betekende dit dat de direkteur van het Department of Social Welfare de brief nog moest ondertekenen en hij was 'on travelling'. Wij hadden gehoopt dat de beide brieven klaar zouden zijn op 30 november. Op die dag ging namelijk niet mister Jacob, maar zijn collega Elisha naar Accra. Niet alleen om een nieuwe vrijwilliger op te halen, maar tevens om onze beide brieven af te geven op de Immigratiedienst in Accra. Wij belden die dag vaak met mister Jacob en met Elisha, maar ook mister Jacob was 'on travelling'(Bimbila) en voor Elisha was het onduidelijk wat de bedoeling was. Uiteindelijk bleek dat op 30 november de direkteur van de Social Welfare nog steeds 'on travelling' was, zodat Elisha zonder onze formulieren afreisde naar Accra. Wederom vertraging dus. Er zijn inmiddels 3 nieuwe opties om de betreffende brieven op de Immigratiedienst in Accra te krijgen, namelijk: De papieren worden via de STC -bus pakketdienst Tamale naar de STC in Accra vervoerd en daar kan Elisha dan de papieren ophalen (mocht hij nog in Accra zijn). Een andere mogelijkheid is om de brieven via EMS (een soort snelle postdienst) rechtstreeks op te sturen naar de Immigratiedienst in Accra. En als dat allemaal niet lukt, dan nemen wij de brieven wel mee als wij zelf half december afreizen naar Accra. Op een gegeven moment bespraken we bovenstaande issues op kantoor van mister Jacco en stelde hij voor om samen naar het kantoor te gaan van de Social Welfare. In persoon verschijnen mag nog wel eens helpen. Wellicht kon men van daaruit de direkteur bellen en kon misschien iemand anders tekenen. Ook bleek dat NorGhaVo Ghana verzuimd had de Social Welfare updates te geven over ons reilen en zeilen. Ja, we hadden ook niet anders verwacht. NorGhaVo Ghana doet in onze beleving niets. Konden we dat meteen uitleggen. Dus: We besloten om op 3 december naar de Department of Social Welfare te gaan. Maar...... we kregen te horen dat er niemand op kantoor was. O jongens, kom op, wanneer komt hier eens iets van de grond? Het is toch belachelijk: Wij zijn op tijd begonnen met de procedure om onze verblijfsvergunning te vernieuwen, maar er is enkel tegenwind. De regels zijn niet éénduidig, iedereen doet maar wat, er is geen afstemming noch coördinatie en de setting is corrupt. Mister Jacob had met eigen ogen gezien dat er Chinezen binnenkwamen op de Immigratiedienst in Accra, met stapeltjes bankbiljetten in de hand voor een bepaalde 'officer' en hij kon meegenieten met het gesprek....Welk mobieltje wilde de officer graag hebben?....En in die context moet men voor ons in Accra een workpermit realiseren!!! Als we die hebben, kunnen we in Tamale de residence permit verkrijgen, maar dat gaat nooit meer lukken voor 9 januari. De mensen van de Immigratiedienst in Accra wachten nu op het laatste formulier en dat is de brief van de Social Welfare. En wie mag straks de boete betalen als we de datum van 9 januari overschrijden? Natuurlijk....... de 'white men'. Wij hadden het helemaal gehad en belden zelf naar het kantoor van de Social Welfare.....Nee, de direkteur was nog steeds 'on travelling'. Toen we vroegen of er geen 'deputy' was die wellicht kon ondertekenen, kregen we te horen dat slechts de direkteur de bevoegdheid had om te tekenen. Uiteindelijk lukte het ons wel om het mobiele telefoonnummer van de direkteur los te peuteren. Hoewel de direkteur best wel geërgerd reageerde....Don't blame me......slaagden we er toch in om een afspraak te maken. Op donderdag 10 december om 11.00 uur werden we verwacht. Ook wilde hij dan met mister Jacob spreken. Die was namelijk de direkteur van de NGO. Toen we Jacco belden met de mededeling dat het ons gelukt was om een afspraak te maken met de direkteur, reageerde hij verrast: 'Congratulations'. Hij liet doorschemeren dat dit resultaat te danken was aan onze witte kleur. Oké....op 10 december stonden we dan op de stoep. Uiteraard waren 'de witten' op tijd; dat gold niet voor mister Jacco en ook de direkteur van de Social Welfare was er niet. Nee toch....?! Maar.....'he will come, so you wait'....We werden in een 'office' neergezet en waren in de veronderstelling dat dit het kantoor van de direkteur was. Toen het wel erg lang duurde, besloten we om hem te bellen en wat bleek? Zijn kantoor was naast de 'office' waar wij zaten te wachten. Dus we waren op elkaar aan het wachten, maar goed....na een half uurtje was iedereen dan toch ter plekke. Wij dachten nog even dat het een kwestie was van: Briefje schrijven, ondertekenen en klaar, maar blijkbaar mag het niet eenvoudig gaan in Ghana. De man hield een heel betoog dat hij op papier wilde zien wat wij al die jaren in Ghana hadden gedaan; verder wilde hij de projecten met eigen ogen zien en hij wilde dat we een brief door Assembly (Gemeente) lieten opstellen. Aangezien wij onze verblijfsvergunning zonder tussenkomst van NorGhaVo regelen en in plaats van NorGhaVo het project van mister Jacob 'gebruiken', zal laatstgenoemde zijn project CPYWD laten zien. Toen duidelijk was dat onze rapportage voornamelijk in het Nederlands was geschied, hoefden we gelukkig niet alles te vertalen in het Engels. Het was de taak geweest van NorGhaVo Ghana om updates over ons te verschaffen aan de Social Welfare, maar dat hadden zij nooit gedaan. Dus dat was niet onze schuld. Mister Jacob heeft in plaats daarvan enkele nieuwsbrieven van zijn project CPYWD afgegeven en dat werd accoord bevonden. Ook lukte het mister Jacob om de brief van Assembly te cancelen. Uit ervaring liet hij de direkteur van Social Welfare weten dat hij ieder jaar opnieuw zijn project ging promoten bij Assembly en ieder jaar weer kreeg hij te horen: 'We don't know you'. O, dat is typisch Ghanees.....interessant doen; vooral niet dienstverlenend bezig zijn; erg gevoelig zijn voor bewijsstukken, brieven, stempels, handtekeningen; er op kicken om de ander weg te sturen met een heleboel huiswerk; schermen met 'the office, the rules and regulations, the organization' enz. enz. Iets snel, efficiënt en praktisch oplossen blijft 'een brug te ver' voor de mensen hier. Voor ons heel erg storend. Ben was aangeslagen; Dees 'almost', maar mister Jacob bleef optimistisch. 'It will be okay, don't worry!' Tsja...maar dat is nou net het probleem....wij kunnen onderhand niet meer inschatten of we ons geen zorgen hoeven te maken. In ieder geval belden we naar onze contactpersoon op de Immigration Service in Accra (Charlot), om haar de stand van zaken te vertellen...... 'The Department of Social Welfare is still working on it; they will do some more investigations. Probably we bring you the letter ourselves when we travel to Accra at the end of next week'…….. Dat was oké. Maar een dag later liggen de zaken alweer anders. Het blijkt dat mister Jacob met zijn NGO CPYWD niet geregistreerd is bij de Department of Social Welfare. Hij liet ons weten dat hij dit weliswaar verschillende keren had geprobeerd, maar dat de Social Welfare niet had meegewerkt. Tsja....feit is dat het niet opschiet. Zolang de NGO van mister Jacob niet is geregistreerd, kan de Social Welfare geen brief voor ons regelen die wij nodig hebben voor onze verblijfsvergunning. Het laten registreren gaat anderhalve maand duren en onze verblijfsvergunning verloopt op 9 januari. Er werd gebeld met de Immigratiedienst in Accra en het probleem werd voorgelegd aan onze contactpersoon Charlot. Terstond ging zij het bespreken met haar baas. Uitslag: Wij zullen op 21 december als wij zelf in Accra zijn, onze paspoorten afgeven op de Immigratiedienst. Zij zullen ons dan een stempel geven die tot 3 maanden na 9 januari geldig zal blijven. In die tussentijd heeft Social Welfare in Tamale de tijd om de NGO van mister Jacob te laten registreren. Mocht de Immigratiedienst ons de stempel niet geven als we in december in Accra zijn, dan kunnen we de paspoorten achterlaten en mister Jacco zal deze dan weer ophalen als hij in januari naar Accra gaat. O, het is altijd wat hier in Ghana en Dees vindt het moeilijk om erin te blijven geloven. De ervaring heeft gewoon inmiddels geleerd dat iedereen je wil helpen en dat iedereen blijft zeggen: 'Don't worry', maar als puntje bij paaltje komt is er gewoon altijd 'a problem'......en dat gaat na bijna 3 en een half jaar opbreken.
Even een grappige tekst tussendoor, die we zagen op de Department of Social Welfare:
Money
Money is termed as the medium of exchange, but money itself has got its own meaning in its five alphabets:
M: Many will suffer because of me
O: Others will die because of me
N: Nothing can be done without me
E: Everything is done by me
Y: Yes, I am the evil of the world.
Dit vierde jaar zijn wij met veel dingen bezig: Lesgeven op Cambridge Garden Academy en lesgeven op NCCELP, maar ook nog steeds bezig met het monitoren van onze eigen oud NFD-meiden in hun shop en last but not least.....het regelen van de wederopbouw van onze 3 containers; ons trainingscentrum dat werd afgebroken op Kukuomarket en hopelijk binnenkort weer wordt opgebouwd bij het naai-atelier van mister Halilahi op Lamashegu.
Wanneer wordt de MOU nou ondertekend, zodat wij de containers kunnen transporteren naar Lamashegu? Je wordt er toch helemaal dol van? Zelfs na het versturen van 7 mails richting Musah van NorGhaVo Ghana komt er geen enkele reactie, want.....no internetconnection. Per telefoon laat hij dan eindelijk weten dat er hopelijk op 3 december door iedereen getekend kan worden, want op 7 december zijn sommige mensen van de school (op wiens grond onze containers komen te staan) 2 weken afwezig, i.v.m. het volgen van een workshop. Op 3 december wordt er ondertekend door mister Halilahi (later bleek dat Musah hem een copie had laten ondertekenen) en door enkele mensen van de school (nog niet door allemaal). Wij zouden op 7 of 8 december kunnen ondertekenen. Maar......eerst moet er toch weer een meeting komen met alle 'headmasters'. Op het terrein staan namelijk meerdere scholen en iedere school heeft een 'headmaster', die zijn of haar zegje mag doen. Daarnaast willen al deze 'headmasters' ook weer samenkomen met de chairman van de 'School Management Committee' (tevens Assembly-man) en met NorGhaVo. Het wordt enorm vertraagd; er wordt uiterst inefficiënt gewerkt en het wordt een zeer moeilijke bevalling. Tot overmaat van ramp heeft Musah ook nog een 'funeral' van 'one of his fathers', dus......wachten....wachten.....wachten. Als we Alex van NorGhaVo een keer treffen, laat hij weten: 'We have to follow the process; it's very important'. Wij laten duidelijk weten dat de containers een half jaar leeg liggen en dat het toch niet zo moeilijk is om mensen een overeenkomst te laten ondertekenen en een transport te regelen, maar het is tegen dovemansoren gezegd. NorGhaVo Ghana schept er behagen in om de zaak te traineren. Wij reiken allerlei ideeën aan: Waarom kan een chairman van een School Management Committee niet tekenen 'on behalf of' alle 'headmasters?' Waarom roept NorGhaVo niet alle betrokkenen op om op kantoor te komen ondertekenen? Waarom kan NorGhaVo niet met het papier onder de arm op de motorbike springen en naar de betreffende personen toegaan? En dat de headmasters en teachers van de school een workshop hadden, so what? Die workshop was in Tamale en niet in Takoradi (zuid Ghana en 16 uur verwijderd van Tamale)?!
Verder mogen de containers niet achter de shop van mister Halilahi komen te staan, maar moeten ze aan de rand van het terrein 'in line' worden geplaatst. Wij worden er in ieder geval helemaal tureluurs van en hebben Musah dan ook gemaild: Good luck with your case, called: 'Mission impossible!'
Zoals wellicht gemeld komen alle 3 de containers op Lamashegu te staan, maar mag mister Halilahi er slechts 2 gebruiken. De 3e container is nog steeds in principe voor madam Mariam (onze oud stagebegeleidster van het kappersvak). Wij zijn de enigen die haar zo af en toe eens bijpraten over de container-issue. NorGhaVo Ghana doet uiteraard weer helemaal niets. Wij hebben madam Mariam voorgesteld om eens te gaan kijken op Lamashegu en te brainstormen met mister Halilahi. En dan komt er op 15 december 's avonds om 18.15 uur een telefoontje van Musah......Wij worden verwacht op 16 december om 8.00 uur op Lamashegu op het kantoor van de headmaster om de MOU te ondertekenen. Zou het dan eindelijk gaan gebeuren? Aangezien ik (Dees) om 9.00 uur moest beginnen op school, liet ik Musah weten dat ik slechts een half uurtje de tijd had. Ik zou echt om 8.30 uur moeten vertrekken, aangezien het ruim 20 minuten rijden is van Lamashegu naar mijn school in Kanvilli North. Wij stonden de volgende ochtend dus keurig om 7.50 uur op de afgesproken plek en.......waren de enigen. Wij hebben gewacht tot 8.00 uur en begonnen toen de mensen te bellen (mister Halilahi, NorGhaVo, chairman of the School Management Committee enz. enz.). Reactie: 'Oh don't worry, we are on our way, we are coming'. Toen NorGhaVo om 8.15 uur ter plekke was, lieten we weten: 'You are too late'. Met een stalen gezicht liet Musah weten: 'We are not too late; this is Ghana'. Ik richtte me tot de chairman van de SMC, met het verzoek of we een beetje konden opschieten en bovendien....'I take my job serious and I don't want to be too late; there are children waiting for me'. Reactie: 'Oh relax, then you come later, no problem, now you have to serve these people'. En iedereen liet weer lachend weten: 'This is Ghana'. Wij konden dit echt niet waarderen en lieten dat duidelijk blijken. Eindelijk was iedereen aanwezig (dachten we) en werd er getekend. Toen Peter van NorGhaVo liet weten: 'Is it not necessary to study it before we sign?', vielen wij bijna van onze stoel. We hebben het allang bestudeerd. Dus binnen een minuut hadden wij getekend. Onze kordate actie zorgde er in ieder geval voor dat iedereen een pen ging zoeken. Wij stonden inmiddels op ontploffen; het was 8.30 uur en de laatste persoon om te tekenen ontbrak. Vijf van de zes betrokkenen hadden nu getekend. Het is niet te geloven, maar NorGhaVo heeft weken nodig om iets te laten ondertekenen en was er dus nog steeds niet in geslaagd om zes mensen bij elkaar te roepen. Wij vertrokken in ieder geval en arriveerden klokslag om 9.00 uur op school, ...........waar de headmistress languit op een bank lag te slapen........!!! Knap hoor, als je dan nog steeds rustig kunt blijven. Ons lukte dat in ieder geval niet.
Toen wij al snel hierna aan Musah vroegen of de zesde persoon had getekend, bleef het stil. Wij vroegen ons namelijk af wat er zou gebeuren als nummer 6 niet zou tekenen. Zou dan alles weer voor niets zijn geweest? En mocht nummer 6 wel getekend hebben, zouden wij dan a.u.b. een copie kunnnen krijgen? Inmiddels hoorden wij via via dat de zesde handtekening helemaal niet nodig zou hoeven te zijn. Als hier namelijk 5 van de 6 personen tekenen (meerderheid), dan is de overeenkomst een feit. We bleven bij Musah aan de bel trekken, hetgeen uiteindelijk resulteerde in de volgende, verrassende ontknoping: Nummer 6 is niet bereid om te ondertekenen. Op het land waar wij onze containers willen plaatsen, wil nummer 6 (vrouwelijk schoolhoofd van een middelbare school), een extra schoolgebouw neerzetten. Om dit te kunnen bekostigen, heeft zij een verzoek ingediend bij sponsoren. In haar beleving moet dit stuk grond hiervoor dus beschikbaar blijven. Gelukkig zal dit voor ons proces geen roet in het eten gooien. De Chairman van de 'School Management Committee' en alle andere 'headmasters' hebben namelijk hun goedkeuring gegeven. Onze containers kunnen definitief naar Lamashegu. Voorgesteld wordt om de laatste pagina van de MOU te veranderen. Dat wil zeggen dat de ruimte waar nummer 6 had moeten tekenen, wordt weggelaten. In Ghana is men nogal voorzichtig met dit soort dingen. Op deze manier worden eventuele toekomstige vragen voorkomen. Feit is dan wel dat we weer allemaal opnieuw moeten opdraven om te ondertekenen. Aangezien het 'paperwork' nu min of meer klaar is, wordt nu door Musah een eerste aanzet gegeven om het transport van de containers naar Lamashegu te regelen. Opmerkelijk is wel dat ze dit juist willen doen tijdens onze afwezigheid (bezoek Accra 18-29 december). Pesterijtje? NorGhaVo zal dus naar de Assembly (Gemeente) gaan en de Chairman van de 'School Management Committee' zal hier ook een rol in gaan spelen, aangezien hij zelf een 'Assembly-man' is. Aan de ene kant vinden wij het jammer dat wij niet aanwezig kunnen zijn bij deze klus. Ook toen het trainingscentrum werd afgebroken, waren wij er niet bij. Maar.....aan de andere kant is Ghana nu aan zet. Het is goed dat zij eens iets harder gaan lopen. Echter....toen wij terugkeerden uit Accra, was er - zoals gewoonlijk - niets gebeurd!!!
De volgende stap in de container-kwestie is dus het regelen van het transport. Assembly (Gemeente) had ons beloofd alle kosten van de 'relocation' te zullen betalen. But what is a promise in Ghana? Wij vroegen ons af of zij ook bereid zouden zijn om de hele wederopbouw voor hun rekening te nemen. De materialen die over waren (facing boarders, zinc roof, arch, signboard, metal poles etc.) liggen inmiddels in de community op Kukuomarket. Worden deze weer gebruikt voor de wederopbouw? Of betaalt Assembly voor nieuwe materialen? Of zullen zij slechts de transportkosten betalen? Of gaan ze helemaal niets vergoeden? Het blijft spannend!
Zoals reeds vermeld in de update van november, kunnen wij - dankzij een Nederlandse sponsor - een 10-jarige jongen naar school sturen. Deze knaap volgt lessen op het project NCCELP, waar Dees lesgeeft. Hij heeft nog nooit op een echte school gezeten en alles wat hij weet, heeft hij geleerd op NCCELP, het project voor kansarme kinderen.
Bovenstaand: Even gek doen voor de les begint.Bovenstaand: Mudasir, de jongen die wij dankzij een Nederlandse sponsor naar een echte school kunnen sturen.
Wij hebben samen met mister Ramzy (de oprichter van het project) deze jongen uitgekozen. De ouders werden bezocht en samen gingen we op zoek naar een passende school. Wij lieten ons voor wat betreft de schoolkeuze in eerste instantie leiden door mister Ramzy. Dat dit niet goed was, blijkt uit het volgende verhaal: Op 2 december bezochten we een school met de naam North Star. Aangezien het niet duidelijk is of de jongen kan instromen in JSS-1 (brugklas), of in P6, P5, P4 (groep 8, 7, 6), is het logisch dat de jongen eerst getest moet worden. Volgens de schoolleiding zou dit kunnen gebeuren in januari. Instromen was niet mogelijk halverwege het schooljaar. Hij zou moeten wachten tot september 2010. Allemaal heel begrijpelijk, maar......toen we de 'schoolfees'bespraken, werd ons verteld dat dit voor een P6 knaap ongeveer 261 Ghanese cedis zou zijn (voor 1 schooljaar) en voor een JSS jongen ongeveer 346 Ghanese cedis (voor 1 schooljaar). Het leken wel prijzen van een privéschool!!! Wij konden dit dan ook even niet plaatsen. Op deze manier zouden wij de jongen slechts 1 jaar kunnen 'supporten'. Wij vroegen ons dan ook hardop af of dit niet 'useless' zou zijn....... Hij mag naar school en na een jaar moet ie er weer van af.....Mister Ramzy was onduidelijk naar ons toe. Hij liet weten dat de kwaliteit op veel overheidsscholen slecht was. Ja, dat weten wij ook wel. Hij had ons ook verteld dat hij 18 kinderen in het verleden naar school had kunnen sturen (zowel privéscholen als overheidsscholen). Toen wij hier vol ongeloof op reageerden liet hij weten: 'They increase the prices', Verder vertelde hij dat sommige vrijwilligers hem financieel hadden geholpen en hij had ook veel zelf betaald, aangezien hij toen werkte. Op dit moment werkt hij niet en volgt hij een computer-opleiding. Toch wilden wij een second opionion horen en gingen hiervoor naar onze voormalige huisbaas mister Jacco en deze liet duidelijk weten dat North Star een privéschool was. Verder kon hij zich niet voorstellen dat een sponsor uit Nederland een privéschool in gedachten zou hebben. Hij juichde het plan toe om de jongen te sponsoren, maar raadde ons met klem aan om de knaap naar een overheidsschool te sturen. Volgens hem zou het een afgang betekenen voor zowel de jongen als de familie als het kind na een jaar weg zou moeten van school. Het zou zelfs kunnen gebeuren dat de familie de jongen zou verstoten. Wij waren het met hem eens: Kom op zeg, het is niet nodig om de sprong te maken van een project voor kansarme kinderen naar een privéschool. Een overheidsschool zit er tussen in en bovendien kunnen we hem dan wel alle schooljaren sponsoren. Hij kan dan gewoon de hele rit afmaken. Mister Jacco gaf ons de tip om naar de BagaBaga school te gaan; Weliswaar een governmental school, maar met een goede monitoring. Toen wij dit bespraken met mister Ramzy, reageerde hij in eerste instantie geschokt. Hij voelde onze kritische openheid als een aanval en ging zich meteen verdedigen. Het had hem blijkbaar zó geraakt, dat hij zich niet meer had kunnen concentreren op de computerschool en hij was eerder naar huis gegaan. Wij hebben hem uitgelegd dat wij na bijna 3 en een half jaar ervaring een beetje sceptischer zijn geworden. Tsja....dat gebeurt als je téveel teleurstellingen hebt moeten incasseren. Toen begreep hij het wel en we spraken af dat we op 8 december de privéschool North Star zouden cancelen en dat we naar de BagaBagaschool zouden gaan. Ook andere vrienden, zoals Paul, mister Halilahi en Taiba waren de mening toegedaan dat de Bagabaga school een goede keuze was. Aangezien mister Ramzy op 8 december te druk was met zijn computer-opleiding, moest hij verstek laten gaan. Wij (Ben en Dees) gingen dan ook alleen op pad. Het cancelen van de privéschool was zo gebeurd. We vertelden dat de sponsor in Nederland de voorkeur gaf aan een 'governmental school'. De 'private school was too costly and besides we have to obey our sponsors'. De man begreep het….surely…surely…..Hierna togen we naar de overheidsschool Bagabaga en voerden een goed gesprek met de schoolleiding. Afgesproken werd dat onze Mudasir al in januari mag beginnen. Hij hoeft niet te wachten tot het nieuwe schooljaar in september. En dit alles omdat wij gekozen hadden voor de Bagabaga-school. In januari zal hij eerst getest worden, om te kijken of hij in kan stromen in P4, P5 of P6. Aangezien de jongen nooit op school gezeten heeft, is het niet aannemelijk te veronderstellen dat hij zal kunnen beginnen in JSS 1 (brugklas). Als duidelijk is in welke klas hij moet starten, zullen we te horen krijgen welke boeken hij moet aanschaffen. Voor de PTA (Parents Teachers Association) hoeven we slechts een bedrag van 12 Ghanese cedis (ongeveer 6 Euro) te betalen voor een heel jaar. Dit is het enige bedrag dat we aan de school moeten betalen. De rest kunnen we zelf kopen: Boeken, schooltas, schoenen en een uniform in de kleuren oranje/bruin. Dit uniform kunnen wij natuurlijk prachtig laten maken door de meiden op het naai-atelier van mister Halilahi. Aangezien er 'lack of furniture' is, werd ons gevraagd om ook een schoolbankje voor Mudasir te laten maken door een timmerman en dan het liefst een schoolbank waar 2 of 3 kinderen in konden zitten. Oké, afgesproken! Wij hadden er in ieder geval een goed gevoel bij en zullen in januari samen met mister Ramzy en met Mudasir terugkeren naar de school. Ook zullen we dan de ouders gaan bezoeken. Wij vinden het fijn dat de jongen nu het hele traject kan afmaken. (Bij de privéschool hadden we hem slechts een jaar kunnen 'supporten'). Wij vragen ons alleen nog even af aan wie wij het boekengeld voor de komende jaren zullen geven. Aan de school? Je weet nooit of dit 'safe' is. Of toch maar aan onze beste vriend Paul? Hij zal zeker ieder jaar uit onze naam het boekengeld voor de jongen willen gaan betalen. Wij brachten verslag uit aan mister Ramzy en hij reageerde gelaten. Nog steeds is hij waarschijnlijk teleurgesteld dat het geen privéschool is geworden en lijkt hij nog altijd geraakt te zijn door onze woorden: 'It is difficult for us to believe that you have supported 18 children in the past'. Mudasir zelf werd door niemand geïnformeerd. Typisch Ghanees; er wordt niets uitgelegd. Wij vonden toch dat wij de knaap even moesten inlichten. Toen wij hem vroegen of mister Ramzy of zijn ouders iets tegen hem hadden gezegd, liet hij weten: 'Mister Ramzy didn't say anything, but my parents said that maybe there will be a surprise'. Toen wij hem op de hoogte brachten van het feit dat hij in januari naar een echte school mag, lachte hij verlegen. Je zag aan het hele gezicht dat hij ontzettend blij was.
Behalve het naar school kunnen sturen van deze jongen, konden we het project ook voorzien van extra lesmaterialen en konden we een timmerman opdracht geven om tafels, banken en een schoolbord te maken.
Bovenstaand: In een opslagruimte had mister Ramzy de banken, tafels en het schoolbord tijdelijk 'geparkeerd' in afwachting van een likje verf.
De laatste les voor mijn Kerstvakantie op NCCELP stond er o.a. een Frans liedje op de rol. Muziek zit de mensen hier in het bloed en de kinderen 'drumden mee' op de maat van de muziek op hun houten schoolbankjes. Na het liedje kwam er een Frans versje. Dit ging over een sinasappel. Ik bouwde er maar een spel-element in: Wie het versje foutloos op kan zeggen in het Frans, wint een......sinasappel! Het was midden in de roos! De kinderen genoten. Ik voerde de spanning nog maar een beetje op, door een finale in te lassen. Uiteindelijk was de winnaar een feit. Aangezien er buiten les wordt gegeven, kwamen er veel mensen kijken. Zij kwamen gewoon af op het enthousiasme van de kinderen. Na afloop kwam de winnaar naar me toe en zei: 'Thank you madam'. Ongelooflijk.....een knaap van een jaar of 12 die zó blij is met een sinasappel. Mijn gedachten gaan naar Nederland..............
Azara en Asia (2 oud NFD-meisjes) volgen nog steeds lessen op het NCCELP-project van mister Ramzy. (Engels, lezen, schrijven). Een voorbeeld van een cultuurverschil: Azara was ziek geweest en kon het niet waarderen dat we haar maar één keer hadden opgezocht. Als iemand ziek is hoor je alles te laten vallen en dien je naar de zieke te gaan. Een excuus als: 'We have to work and we are very busy' wordt niet geaccepteerd. Tsja…socializen is voor de mensen hier veel belangrijker dan werken, maar voor ons Nederlanders is dat toch nog steeds andersom. Ook telefoontjes in haar beste Engels in de trant van: 'My bike has spoilt, come with the car and bring me to NCCELP', schieten bij ons wel eens in het verkeerde keelgat. Als je dan slechts een boos gezicht te zien krijgt, dan denk je wel eens: 'Waar heb ik dat aan verdiend?'
Nog 3 weken en dan is het Kerstvakantie. De laatste lessen op Cambridge Garden Academy staan in het teken van zingen, voorlezen, versjes en een examen geven. Op 9 december is er 'French exam'. De uitslag? Tussen 2,8 en een 10......Ik had van alle originelen ook copieen gemaakt. Het is namelijk de bedoeling dat er één exemplaar op school blijft en dat de kinderen één exemplaar mee naar huis mogen nemen 'to show it to their parents....and they will be happy'. Oké, maar.......al snel bleek dat niemand mijn puntentelling begreep....... 'Sorry, it's the European way.....Men is op school gewend om het cijfer in procenten aan te geven. Dus in plaats van een 10, zegt men hier: 100%. Een correct antwoord wordt weergegeven door een 'vinkje' (en niet door een krul); een foutief antwoord wordt gevolgd door een x (en niet door een streep). Men vond het echter 'very interesting' dat niet iedereen corrigeerde zoals de teachers in Tamale. Als ik een verhaaltje vertel met als titel: 'Fati et l'arbre à miel', blijkt dat deze kinderen het verhaaltje 'Fati and the honeytree' niet kennen. Dit had ik ook niet verwacht. Het verhaal gaat namelijk over een moslim-meisje uit de 'village/bush' en dat kader past niet bij een privéschool. Op het project NCCELP daarentegen was het verhaaltje bij alle kansarme kinderen bekend. De laatste les voor de Kerstvakantie stond net als bij NCCELP ook in het teken van een liedje en een versje. Op het moment dat de kinderen muziek horen, beginnen ze te dansen. Het rijmpje over de sinasappel sloeg ook hier in als een bom. Stel je voor: Als je het Franse versje foutloos kunt opzeggen, dan win je een sinasappel! Deze kinderen zijn gewend dat ze slechts gestraft worden; belonen is nooit aan de orde. Het was dan ook een complete 'eye-opener' voor het kroost en ze keken me allemaal aan met grote ogen. Sommigen keken naar boven en zeiden: 'Oh please God, help me'.Voor P1 (groep 3) was het echter te moeilijk. Dus ik besloot om er een andere keer op terug te komen. Toen ik liet weten dat ik de sinasappel wel zou bewaren tot na de vakantie, reageerde een kleintje met de woorden:'But madam Dies, then the orange will be spoilt'....Toen ik vertelde dat ik in dat geval wel een nieuwe sinasappel zou kopen, was het goed. In P2 (groep 4) lukte het wel. Op een gegeven moment liet Charbel weten: 'If I win the orange, I will share it with the whole class'. Toen ik dit hoorde haakte ik hier natuurlijk op in en liet weten dat het veel belangrijker was om een sinasappel te kunnen delen met anderen, dan een sinasappel te winnen en deze voor jezelf te houden. Al snel werd duidelijk dat Wumpini als winnaar uit de bus zou komen. Dit was al voorspeld door alle leerlingen (van zowel P1 als P2) en dat was terecht, want Wumpini is een heel slim manneke.
Er is veel verloop onder de collega's. Ik heb al veel personen zien gaan en zien komen. Collega Peter (begonnen in september 2009) was in december plotseling weg. Het enige dat je dan te horen krijgt is: 'He is on travelling', maar de ervaring heeft inmiddels geleerd dat die persoon dan nooit meer terug komt. Als je dóórvraagt, vindt men dat ongemakkelijk. Aangezien ik het erg goed kan vinden met mijn collega's, lieten zij mij weten dat Peter in Accra was om een paspoort cq visum te regelen. Hij wilde namelijk naar een congres in Canada gaan. Zou hij dan toch nog terugkeren? Ook collega Ezekel heeft het plan om het voor gezien te houden. Ook hij is er pas 3 maanden. Dat hij weg wil op Cambridge heeft andere oorzaken: Hij woont ver weg van de school. Hij heeft geen motorbike noch een fiets. Geld voor een taxi heeft hij niet. Hoewel hij mee kan rijden met de schoolbus, doet hij dat niet. Dit betekent namelijk dat hij dan om 6.30 uur paraat moet staan. En dat zou niet mogelijk zijn, aangezien hij er 's morgens eerst voor moet zorgen dat zijn broer en zus richting hun school vertrekkken. Tsja......zo heeft iedereen zijn redenen, maar feit is wel dat voornamelijk de mannelijke leerkrachten niet overlopen van enthousiasme en energie. Ook Aziz heeft er een handje van om weg te blijven van school..... 'I have a funeral, a wedding, an adoration'.....Op een overheidsschool maakt men hier geen punt van, maar op een privéschool wordt dit niet getolerereerd. En terecht! Voor de duidelijkheid: Het zou op alle scholen niet geaccepteerd moeten worden, om zomaar weg te blijven. In de pauze zie je ook heel duidelijk dat de mannelijke leerkrachten er tussen uitknijpen en dat het de vrouwen zijn die de kleine kinderen helpen met eten geven. Toen Aziz het een keer te bont maakte met het bezoeken van 'funerals', werden het aantal dagen dat hij afwezig was geweest, ingehouden op zijn salaris. Dat bleek de enige manier te zijn om het probleem op te lossen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 109
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/526_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => december-2009-eerste-deel
)
[47] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088968
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-11-16
[photoRevision] => 0
[title] => November 2009 (Tweede Deel)
[message] =>
Op 16 november om 14.00 uur vond er een vergadering plaats op Lamashegu, samen met de Chairman van de School Management Committee, met Musah van NorGhaVo Ghana en met mister Halilahi. Een vergadering met ergernissen: Allereerst begon de meeting natuurlijk veel later dan gepland. Verder had mister Halilahi zich niet 'ingelezen' en verscheen Musah van NorGhaVo te laat. Musah liet weten dat hij inhoudelijk niet meer wilde ingaan op de MOU, maar dat hij nog slechts met de voorzitter van de school wilde praten. Laatstgenoemde liet ook op zich wachten. Na verschillende telefoontjes onzerzijds kwam hij dan eindelijk opdagen om vervolgens weer bijna meteen weg te gaan. Gelukkig maakte hij wel een afspraak met Musah. Toen de man wegging fluisterde ik (Dees) hem nog even in dat NorGhaVo altijd bezig is met 'delaying and postponing'. Ik vroeg hem dan ook Musah te activeren. De overeenkomst op papier was in orde....dus laten we nou ondertekenen en het transport gaan regelen.....! Uiteindelijk toch nog inhoudelijk ingegaan op de 'draft agreement' en wij hebben Musah verschillende keren op het hart gedrukt dat het voor ons belangrijk is om de containers op de plek te zien die onze voorkeur heeft. 'Gaat dat nog lukken Musah voor Kerstmis dit jaar? Er is immers nu toch 'common ground'?! (zoals hij dat altijd noemt). Een cynisch lachje was het antwoord......
In het weekend komt compound-boy Hudu altijd en we bezoeken vaak mister Halilahi in Lameshegu en de meiden in hun shop.
Mister Halilahi is een hele goede vriend van ons en is een druk baasje. Deze master sewing heeft niet alleen meer dan 50 kansarme meisjes onder zijn hoede op zijn naai-atelier, hij is ook net gestart met een 3-jarige opleiding 'Industrial art'. In het weekend volgt hij tevens nog computerlessen. Bovendien heeft hij een gezin (vrouw en 2 zoontjes). Of dit nog niet genoeg is, liet hij weten dat hij binnenkort op radio Reach te beluisteren zal zijn (De Tamale Polytechnic Homeradio). Hij gaat daar fungeren als 'microphone controller' en grijpt deze kans o.a. aan om zijn naai-atelier te promoten (en zo liet hij weten...om mister Ben en madam Dies te greeten...!) Ook maakt hij onderdeel uit van een Tailors Association (en deze mensen kennen wij inmiddels ook allemaal) en deze club heeft ook altijd vele bijeenkomsten, vergaderingen, graduations e.d. Aangezien mister Halilahi gedurende de hele week druk bezet is, moeten dit soort activiteiten naar het weekend verschoven worden. Verder heeft deze man een groot soiaal hart. Hij liet ons weten dat er dagelijks een meisje het naai-atelier passeerde, dat met een schaal op het hoofd richting markt liep. Nou wemelt het hier natuurlijk van de kinderen en jonge meisjes die met een schaal op hun hoofd richting markt lopen om allerhande goederen te verkopen, maar op de één of andere manier was dit meisje hem extra opgevallen. Toen hij haar aansprak, bleek het een weesje te zijn, dat in ruil voor onderdak en eten bij 'relatives' hard moest werken. Mister Halilahi kon dit niet aanzien en samen met de overbuurman van het naai-atelier werd afgesproken om dit meisje te helpen en tevens om haar de mogelijkheid te geven om het sewing-vak te leren. Ook Ben en ik zullen onze bijdrage leveren. We hebben het meisje al ontmoet en zij blijkt Rama te heten. Binnenkort zullen we op hutjesbezoek gaan om kennis te maken met de 'caretakers'. Misschien maakt bovengenoemd beeld ook duidelijk dat wij heel graag onze containers op zijn werkplek willen hebben. Hoe druk mister Halilahi ook is, dit weerhoudt hem er niet van om op zaterdagmiddag tijd te maken om met ons te socializen en te bomen over de toekomst van de containers. Er wordt heel wat gebrainstormd en vele plannen passeren de revue. Iedere keer als hij onze ideeën deelt, laat hij weten: 'It's a laudable idea'. Dit is zo'n beetje zijn stopwoordje geworden. Ook liet hij weten dat hij graag het project NCCELP wilde zien. Deze werkplek van Dees bevindt zich op de Tipoli-campus, vlakbij de school waar mister Halilahi zijn industriele vormgeving volgt. En dan krijgen we op een zaterdagmiddag goed nieuws te horen.......Op zeer korte termijn zal mister Halilahi een aantal Kayayoo-girls uit Accra toebedeeld krijgen. Dit gebeurt via de NRCC: Northern Regional Coordinating Council. Voor de hele Northern Region heeft de overheid 800 Kayayoo-girls de mogelijkheid gegeven om terug te keren naar het noorden en de Kayayoo-praktijken in Accra de rug toe te keren. Er zullen 60 meisjes naar Tamale komen die verdeeld zullen worden onder de Tailors Association en dus ook onder mister Halilahi's naai-atelier. Mister Halilahi zal deze meisjes gedurende een half jaar een stoomcursus geven. Na deze 6 maanden zal hij een aantal meisjes selecteren die bij hem het sewing-vak mogen leren. De andere meisjes zullen uitstromen naar andere plekken, waar zij weefster of kapster kunnen worden. Het moment waarop de Kayayoo-girls uit Accra arriveren komt wellicht bijna tegelijkertijd met het transport van onze containers naar Lamashegu. Fantastisch!!!! Onze containers zullen op deze plek dus prima tot hun recht komen. Wij zijn ontzettend blij en kunnen niet wachten totdat het moment daar is. Onze containers die gebruikt gaan worden voor de echte needy girls, waaronder de Kayayoo-girls uit Accra. Zo hadden we het altijd in ons hoofd.. De cirkel is dan rond. Op het moment dat de Kayayoo-girls zullen arriveren, zal ook de radio aanwezig zijn. Waarschijnlijk krijgen wij ook een rol toebedeeld als het gaat om het geven van een interview.
De meiden in hun shops: De sponsoren in Nederland hadden ons gevraagd naar het wel en wee van de 9 meisjes die nu in hun eigen shop zitten. Zij lieten ons weten dat wij de dames konden 'supporten' middels het aanschaffen van extra materialen en/of een maand geen lening terugbetalen. Uiteraard zouden wij slechts diegenen belonen die serieus waren. Wij stelden dan ook 3 criteria op, waarvan wij zeker wisten dat de sponsoren zich hier in konden vinden. De meiden zouden moeten voldoen aan minstens 1 van de volgende 3 criteria, te weten: 1. Is de shop open? M.a.w.: Laat het meisje een min of meer actieve werkhouding zien? (voor zover je daarvan kunt spreken in Ghana). 2. Betaalt het meisje regelmatig de lening terug? 3. Heeft het meisje wellicht in haarzelf geïnvesteerd, middels het volgen van extra training? (en deze kosten dus zelf betaald). Nou, we bezochten in oktober en november dus alle 9 dames en zie hier het resultaat: Weefmeisje Asia voldeed aan optie 1 en werd verblijd met weefmaterialen. Kapster Azara voldeed aan optie 1 en werd verblijd met kappersattributen. Naaister Suhayini voldeed aan optie 3 en eigenlijk ook aan optie 1, aangezien een zus haar honneurs in de shop waarneemt gedurende de tijd dat Suhayini extra training volgt bij mister Halilahi. Zij werd dan ook verblijd met naai-attributen. Weefster Salamatu voldeed aan optie 2 en werd verblijd met weefmaterialen. Kapster Adam Rafia voldeed aan optie 3 en werd verblijd met kappersspullen. Kapster Akiti viel buiten de prijzen. Zij loopt tegenwoordig met een schaal sinasappelen op haar hoofd. Kapster Rabbie heeft het ook af laten weten en heeft haar heil gezocht in het verkopen van bananen. Weefmeisje Hadidja valt ook buiten de boot; zij is zwanger geraakt. Naaister Hawa voldoet ook niet aan de 3 criteria. Tsja...... we zitten nu eenmaal in het noorden van Ghana en dat is het armste gedeelte van het land. De werkloosheid is hier extreem hoog (50 tot 70%); inflatie 20% op jaarbasis en de klanten van onze meiden.......ach... dat zijn de notoire wanbetalers die niet betalen voor de diensten die de meiden leveren. Je kunt je voorstellen dat het in deze setting erg moeilijk is om te overleven. In ieder geval: 5 van de 9 meisjes konden we een financiële opsteker geven, middels het kopen van extra materialen.
De tijd van de bushfires is weer aangebroken en het regenseizoen is voorbij. De Harmattan is net begonnen. De climax van het droge seizoen duurt nog even. (Maart).
Kikkers en sprinkhanen op de compound………een dood mini-krokodilletje op de compound……(althans zo zag ie eruit volgens Ben)……..Navraag bij Hudu leerde echter dat het een kameleon betrof. Verder vertelde Hudu dat hij vroeger als kind lezards en ratten had gegeten......The meat is very sweet; we fried it and chopped!!!....
Als onze microfinancieringsdeskundige Ishmel de communities ingaat om de terugbetalingen van de leningen op te halen, dan zou het niet meer dan normaal zijn dat onze meiden hiervan een betalingsbewijs zouden krijgen. Verschillende keren hebben wij dan ook tegen Ishmel en tegen NorGhaVo Ghana gezegd dat men een bonnenboekje moet kopen (omgerekend 45 eurocent). Nog steeds was dat niet gebeurd. Ook de 'caretakers' van de meiden hadden geklaagd. Zij wilden een bewijs van betaling.... en terecht.....Aangezien niemand actie ondernam, hebben wij maar weer dat boekje gekocht en aan Ishmel gegeven. Het niet uitschrijven van kwitanties kan erop duiden dat transparantie, verificatie en controle ver te zoeken zijn in de financiele administratie van NorGhaVo Ghana. Bij ons roept het in ieder geval vraagtekens op. Wij hebben dit gerapporteerd aan NorGhaVo Nederland.
Fungeren als brug.....Wij kennen hier in Tamale een Togolees die erg goed kan koken. Zijn droom is om voor zichzelf te beginnen, maar ja......geen geld. Op dit moment werkt hij dan ook in een hotel. Hij kan niet alleen goed koken, hij heeft ook managementkwaliteiten en een goede visie. Eigenlijk wil hij switchen van baan. Verder kennen wij in Tamale een jonge knaap (Samiwu) die in het verleden les gaf op de computerschool van NorGhaVo en sinds kort de switch heeft gemaakt van computers naar horeca. Op het Cultureel Centrum (waar veel blanken komen) is een restaurant gevestigd (waar veel NorGhaVo-vrijwilligers komen), genaamd Sparkles. In het verleden werd Sparkles gerund door Desmond (Board member van NorGhaVo), nu heeft o.a. Samiwu de leiding in handen. Toen wij daar een keer een hapje gingen eten, vertelde hij ons over de startproblemen. De link was snel gelegd. Misschien kon onze Togolese vriend iets voor Samiwu betekenen? Telefoonnummers werden uitgewisseld en er werd contact opgenomen. Wat het resultaat ook mogen worden, het was leuk om weer als bruggenbouwers te kunnen fungeren.
Veel moslims gaan naar Mekka. We zien veel vliegtuigen overvliegen. Men vertrekt vanuit airport Tamale. Van daaruit wordt er naar Accra gevlogen en gaat het verder richting Mekka, alwaar de jaarlijkse bedevaart plaatsvindt voor moslims vanuit de hele wereld. Dit jaar gaan er 2700 Ghanese moslims naar Mekka. (23-27 november 2009).
In Tamale is men bezig om kinderen tussen de 3 en de 6 jaar in te enten (meningitis, mazelen, polio). Aangezien er geen registratie is, komt er gewoon iemand aan de deur en vraagt of je kinderen hebt in een bepaalde leeftijdscategorie. Op het moment dat er iemand bij ons aan de poort stond, waren wij niet thuis. Op de poort was met krijt geschreven.....U4. Misschien de registratie voor: Niet thuis?!
In het weekend van 14 en 15 november heeft Hudu de tuin onderhouden. Een hele klus! En zeker in die vreselijke hitte! Maar ja....Een Afrikaan verdraagt waar een westerling klaagt! In datzelfde weekend zagen wij plotseling dat onze kippen stokstijf op de compound stonden. Roerloos...akelig! Een teken dat er iets niet in orde is! Navraag bij Hudu leerde dat er waarschijnlijk sprake is geweest van 'a frog, a lezard or a snake'. Laten we hopen dat het niet de laatste variant was. En dan....Oh onze Hudu is funny......zomaar out of the blue laat hij weten dat ons kuiken Lieve geen 'female one' is, maar een 'male one'. De naam Lieve wordt dan ook gewijzigd in: Boy!
Bovenstaand: Kip Froukje met kuiken Boy (Lieve bleek 'a male one' te zijn!)
17 november: We gingen met Suhayini naar Kabsad Hospital. 'Onze' Suhayini (naaister) kampt met gezondheidsproblemen. Zolang wij haar kennen (ruim 3 jaar) heeft zij last van haar benen. Soms heeft ze erg veel pijn en kan bijna niet meer lopen. Op zulke momenten ligt ze de hele dag thuis, in haar hutje, op de grond. Op een gegeven moment liet zij ons weten: 'I will follow you to the Netherlands, so that I can go to a good hospital'. Dat dit geen optie is, moge duidelijk zijn, maar……we konden haar natuurlijk wel meenemen naar de privékliniek in Tamale waar wij altijd komen. Wij hadden hierover al een balletje opgegooid bij dokter Kabir van het Kabsad Hospital en hij liet weten: 'No problem, bring her'. Suhayini was erg blij dat we naar dit ziekenhuis gingen. Normaal gesproken moet zij haar toevlucht nemen tot 'local treatment'. Suhayini keek haar ogen uit in de privékliniek, maar was ook erg gespannen en wist niet wat haar allemaal te wachten stond. Wij probeerden haar zoveel mogelijk gerust te stellen. Dokter Kabir liet een algemeen bloedonderzoek doen. Uitslag: Malaria, tyfus en bloedarmoede. Diverse medicijnen werden voorgeschreven, inclusief 2 injecties voor de malaria die ter plekke werden toegediend. Voor Suhayini was het allemaal erg veel: Met 2 witten in de auto naar een mooie privékliniek in Tamale, waar alle registers voor haar werden opengetrokken: Consult, lab-onderzoeken, medicijnen, dure rekeningen enz. enz. Het duizelde haar gewoon......Tenslotte: Wij waren toch wel opgelucht dat haar aandoeningen geen chronisch karakter hadden, want dan had het meiske een probleem gehad. Wie zou dan namelijk de medicijnen betalen als Ben en Dees definitief uit Tamale zouden zijn vertrokken? Toch wilden we ervoor zorgen dat toekomstige medische kosten op een andere wijze zouden kunnen worden betaald. In principe kan elke Ghanees tegen betaling een insurance card krijgen. Met deze kaart kan hij of zij een ziekenhuis bezoeken (maar geen privékliniek). Suhayini had weliswaar in het verleden zo'n kaart gehad, maar deze was verlopen. Voor een nieuwe kaart was geen geld. Kosten van een nieuwe kaart: 10 cedis of tewel 5 euro, geldig voor een periode van 5 jaar. Dit probleem werd meteen opgelost. Echter.....na een week was Suhayini nog steeds niet gestart op het naai-atelier van mister Halilahi (op werkdagen), noch in haar shop (op zaterdag). Wij lieten haar dan ook weten dat het nu toch wel weer tijd was geworden om de sewing-draad op te pakken. Maar......Suhayini zag dat toch een beetje anders. Zij liet ons weten dat de dure medicijnen helemaal niet hadden geholpen. Zij had haar toevlucht weer genomen tot 'local treatment' en dat had ervoor gezorgd dat ze zich een stuk beter voelde. Zij was alweer voor 80% 'de oude' en zou op korte termijn weer gaan starten op haar werk. Zo zie je maar weer.........
20 november: De baby van kapster Akiti (Mandea) werd 1 jaar. Aangezien wij het telefoonnummer hebben van haar vader, belden we hem op om hem te feliciteren met de verjaardag van z'n kleinzoon. Erg ongebruikelijk! Men weet niet eens dat het kind die dag jarig is! De verrassing was dan ook groot.....and thank you for your concern......Tsja....verjaardagen gaan bij de Dagomba's (de grootste bevolkingsgroep hier in het noorden) geruisloos voorbij.
20 november: De link is down.......geen internetverbinding.......a general problem....... Lastig! De oorzaak bleek in Accra te liggen. Ook de dagen daarna was het 'struggelen' op de digitale snelweg. Later kregen we een andere variant te horen: Er zou een breuk zijn in de kabel van de glasvezel en men was bezig om dit te onderzoeken. Dan laat men weten dat er te weinig koper in de kabel zit en dat wij de enigen zijn met dit probleem. De laatste variant was: 'The problem is in Kumasi'. In 5 regio's zou men aan het 'sufferen' zijn. Hoe het ook zij: Wel internetverbinding, geen internetverbinding.......
21 november: PTA-meeting (PTA: Parents Teachers Association) op Cambridge Garden Academy. Vergadering op school op zaterdagmorgen om 8.00 uur. Subject: Effective teaching and learning and discussion about a computer-lab. Ik kreeg de notulen van de vorige vergadering onder ogen (20 juni) en las daarin o.a. het volgende: The Chairman asked to know from the school about the performance of the French Teacher. The Headmistress said her performance was very satisfactory and that parents would be the better judges based on what they hear from their wards!
En dan….op zondagmorgen een telefoontje van een bezorgde, meedenkende Hudu:....... 'Master, they locked the pipe in the whole area, so use the pump'……. Dan weten wij alweer genoeg. De watercompany levert geen water meer. Aangezien wij gelukkig een grote polytank hebben, kunnen we (als we elektriciteit hebben), het water oppompen en zo onze tank van 2000 liter water vullen.
22 november: Een wedding......Wij waren uitgenodigd door Taiba om het huwelijksfeest van één van haar 'junior sisters' bij te wonen. Op zondagmorgen dus.....op naar de wedding! Even om het plaatje te schetsen: We hebben het over de moslimcultuur en we hebben het over een islamitische bruiloft. De vader van Taiba heeft 6 vrouwen en 16 kinderen. Taiba is nummer 5 in de rij. Bij 1 vrouw heeft haar vader 8 kinderen, bij 1 vrouw heeft hij 3 kinderen, bij 1 vrouw heeft hij 2 kinderen en bij 3 vrouwen heeft hij 1 kind. Taiba heeft 15 halfbroers en halfzussen. Dit was niet onze eerste islamitische bruiloft, dus wij wisten wat we konden verwachten: De bruidegom is afwezig en de bruid zit als een 'versierde kerstboom' op een bed. Iedereen komt haar bewonderen en.......
Bovenstaand: Taiba met haar halfzussen. (Taiba staat helemaal links).
iedereen gaat met haar op de foto. Natuurlijk ging Taiba zelf ook op de foto (samen met haar jongste dochtertje Zenab). Taiba vond het geweldig om 2 witten te tonen aan haar familie. Halverwege de dag verruilde de bruid haar eerste outfit voor een andere outfit. De hele familie had gekookt: Banku en rijst. Alle familieleden droegen dezelfde kleding.
Aangezien Taiba naaister is, had zij een hele serie jurken mogen maken. 's Middags even socializen op ons oude 'stekkie'. Even teruggaan naar Kpaluu Junction, de plek waar wij de eerste 2 jaar hebben gewoond. Even kletsen met Job, Batischu, Eddy, Evelyne etc. Maar ook spraken we met mister Jacco over onze verblijfsvergunning.
Toen wij in augustus 2006 in Ghana arriveerden, ontmoetten wij de Nederlandse Carina, die vanaf die tijd regelmatig is teruggekeerd richting Ghana. Gedurende de afgelopen jaren is het contact altijd in stand gebleven. (Dit had ook te maken met de afronding van haar SPH-opleiding). Samen met haar Ghanese vriend Jahlove heeft zij een project in Tamale. Inmiddels is Yahlove ook 3 maanden in Nederland geweest en dat was uiteraard een bijzondere ervaring.
Een triest verhaal: Het komt helaas regelmatig voor dat leerkrachten op overheidsscholen er een potje van maken. Hoewel zij op de loonlijst staan, komen ze niet opdagen. (Deze mensen worden 'ghost-persons' genoemd). Aan het einde van iedere maand gaan ze wel naar school om hun geld op te halen. Zij betalen het hoofd van de school dan smeergeld en deze zwijgt verder. Dan gaan ze weer naar huis.... Dus: Wel salaris innen, maar nooit lesgeven!
Soms ben je weer even terug in Nederland, al was het maar om vanuit Ghana het tuinonderhoud van ons huis in Venlo te moeten regelen. De ex-huurder was nalatig geweest als het gaat om o.a. het tuinonderhoud. Ook andere zaken zijn nog steeds niet naar tevredenheid opgelost. Via de rechtsbijstandverzekering wordt aandacht geschonken aan deze kwestie. We vroegen dan ook aan onze tuinman om het nodige snoeiwerk te verrichten. Gelukkig is dit inmiddels geschied en ziet de tuin er weer goed onderhouden uit. Er is nog steeds geen nieuwe huurder. Er hebben zich weliswaar enkele kandidaten gemeld, maar zij waren in onze ogen niet geschikt en bovendien kwam de periode niet overeen.
Wij lazen dat er voor de Ghanese kust olie is gevonden. Blanken worden gevraagd om in deze advies te geven, als het gaat om organisatie, ontwikkeling, management en verder verloop van de olieboringen. Ghanezen hebben geen enkel vertrouwen in zichzelf en denken altijd dat de witten het beter weten. Dit zit erg diep geworteld. Bovengenoemde is slechts een voorbeeld, maar je ziet het overal in de samenleving.
Goed nieuws: Dankzij een Nederlandse sponsor kunnen wij het project NCCELP financieel helpen middels het aanschaffen van lesmaterialen voor de kansarme kinderen. Op 25 november kochten we leerboeken Engels, wiskunde, science, maar ook vele exercise-books en notebooks, pennen, potloden, gummen, puntenslijpers enz. enz.
Bovenstaand: Mister Ramzy kiest een lesmethode.
Een dag later werd een timmerman geregeld om opdracht te geven om extra banken, tafels en een schoolbord te maken en de laatste termijn van de computer-opleiding van mister Ramzy kon betaald worden. Als klapper op de vuurpijl kunnen wij binnenkort ook nog een kind uit laten stromen van NCCELP naar een echte school. Het schoolgeld voor 2 jaar kan worden betaald. Dat is toch geweldig?! Wij hebben hiervoor een 10-jarige jongen uitgekozen, die nog nooit op een echte school heeft gezeten. Alles wat hij weet heeft hij geleerd op NCCELP. Het is een slimme, serieuze en aardige knaap. Hij weet het zelf nog niet. Begin december zullen we met mister Ramzy zijn ouders en de nieuwe school gaan bezoeken. Wij genieten hier enorm van! Of dat nog niet genoeg was, kunnen we tevens materialen gaan kopen voor de meisjes van het naai-atelier van mister Halilahi. Zoals eerder gemeld: Normaal gesproken zitten hier meer dan 50 needy girls, maar komen er binnenkort een aantal Kayayoo-girls bij uit Accra. Zij worden dan verwelkomd met materialen en met onze containers! Hoe mooi kan het zijn.....!!!! Komt het dan toch nog allemaal goed?
Slecht nieuws: Musah van NorGhaVo Ghana had beloofd dat wij in de week van 23 november de MOU zouden kunnen ondertekenen. Het is al donderdag en nog steeds is er niet ondertekend. Op woensdagavond kregen we een onaangename mail. Strekking hiervan was: De materialen die nog op Kukuo liggen (sign boards, zinc roof, wood, facing boarders, arch) worden opgeslagen op het NorGhaVo-kantoor. Wij zijn het hier niet mee eens en melden dat dit transport meteen naar Lamashegu moet plaatsvinden. Dat is toch sneller, goedkoper en gemakkelijker? Verder wil NorGhaVo de grond op Lamashegu hebben. Ook hier zijn we het niet mee eens. De grond is van de school en mister Halilahi heeft deze grond van de school gekregen. Als NorGhaVo Ghana de grond wil hebben, nou dan mogen ze gaan betalen! En tenslotte wil NorGhaVo dat de containers niet vlakbij de shop van mister Halilahi worden geplaatst, maar een eindje verderop. Ook dit hebben wij geweigerd. De containers moeten zo dicht mogelijk bij de shop van mister Halilahi komen te staan. Het hoort allemaal bij elkaar en het is één project geworden met de naam: Needy girls project. Wij krijgen de indruk dat Peter van NorGhaVo Ghana nu de boel ophoudt. Hij is een hele tijd 'on travelling' geweest en nu hij terug is, gaat hij er zich mee bemoeien. We waren bijna waar we wezen wilden...........maar bijna is niet helemaal.....dus we moeten doorgaan. We hebben contact met de chairman van de School Management Committee (degene die ons de grond heeft gegeven) en deze man is het helemaal met ons eens en begrijpt ook niet waarom NorGhaVo zo moeilijk doet. Musah heeft in ieder geval weer een meeting georganiseerd met deze man en met mister Halilahi, want............. 'I have to discuss'.......Help Musah......stop discussing......please action!!! Maar op 26 november krijgen we dan toch de MOU per mail opgestuurd ter beoordeling. Jammer genoeg lukt het niet meer om in november te ondertekenen, want Sala gooide roet in het eten. Dit moslimfeest betekende 'a public holiday'. Maar goed....hopelijk kan er dan begin december ondertekend worden. In ieder geval zag de MOU er goed uit (op enkele kleine dingetjes na). Alle 3 de containers komen op de plek te staan die onze voorkeur heeft. Twee containers zullen gebruikt worden door mister Halilahi met zijn sewing-girls. De derde container is bestemd voor hairdressing of batik tie [e-38] dye. Aangezien mister Halilahi het plan heeft om in de toekomst zelf batik tie [e-38] dye lessen te gaan geven, leek het ons het meest praktische om die derde container ook te laten gebruiken door mister Halilahi. Op die manier heb je dan waarschijnlijk genoeg aan deze ene MOU. Mocht echter de container gebruikt gaan worden door madam Mariam van hairdressing, dan zal er weer een nieuwe MOU moeten komen en dan vrezen wij dat de derde container weer lang leeg zal staan.
Toen ik vorig jaar november op zoek ging naar een baan op school, kwam ik ook terecht op een internationale school, waar ze een dag voor mijn komst iemand hadden aangenomen voor Frans. Het schoolhoofd is een aardige vrouw uit Zuid-Afrika, Céleste genaamd. Soms ontmoeten we elkaar in de stad en aan gespreksstof is dan geen gebrek. Op 25 november trof ik haar weer. En wat bleek? Had ik wellicht nog interesse in diezelfde baan? Blijkbaar was de persoon van vorig jaar vertrokken. Hoewel ik inmiddels voorzien ben, was het wel leuk dat ze nog aan mij had gedacht.
Het is Harmattan en dat betekent dat je o.a. last hebt van een droge huid. Op aanraden van de mensen hier werd shea oil aangeschaft. En dat helpt!
Er is weer een gebrek aan water. We moeten zuinig zijn met ons water. De watercompany levert niets. Er zijn tekorten in 'the whole area'. Ook de polytank is bijna leeg. Aangezien we wel elektriciteit hebben, wordt de pomp dag en nacht aangezet, zodat het water opgepompt kan worden, maar dat gaat langzaam. De bananenbomen hebben ook water nodig, maar die moeten maar even wachten. Dus: Nauwelijks water en het is bijna Sala. Als je dan een waterleverancier belt om de tank te vullen, dan is het niet zeker of hij komt. Iedereen 'suffert' dus, maar er is één uitzondering.......In onze straat woont een priester en we zagen dat de brandweer arriveerde om hem te voorzien van water. Tsja.....a reverend Father of the Catholic Church, die mag het volgens de mensen hier aan niets ontbreken!!! Wij vinden dit erg storend. De Catholic Church zorgt in onze beleving vooral goed voor zichzelf! Wij weten dat de brandweer in Tamale maar één brandweerauto heeft. Wij vroegen dan ook aan onze compound-boy Hudu wat er zou gebeuren als er brand zou uitbreken. De watervoorraad was immers afgegeven aan de priester? Hij liet weten dat de brandweerauto gevuld zou worden met slecht water om te kunnen blussen. Het goede water was uiteraard voor de reverend Father.
En dan is het Sala.....het feest van de Moslims. Op zaterdag 28 november werd dit gevierd. Echter vrijdag 27 november en maandag 30 november waren voor velen 'public holidays'. De kinderen van Cambridge hadden vrij; het NorGhaVo-kantoor was gesloten; de meiden van mister Halilahi waren ook niet op de werkplek. Zelfs compound-boy Hudu kwam een dagje eerder dan normaal, want op de Sala dag was er 'celebration'......We sit together with friends, we cook rice, we eat and we pray'.......I.v.m. het offeren van een schaap, had mister Halilahi namens de community zijn schaap even vastgebonden bij zijn shop, maar plotseling slaagde het schaap erin om zich los te maken en de benen te nemen. Alle meiden hebben de hele ochtend gezocht naar het schaap. Kortom: Iedereen was in de ban van Sala.
En op de valreep knalt er op zaterdag 28 november nog een motorbiker achterop onze auto. Ben zat alleen in de auto en was op weg naar huis. Toen Ben tegen de jongen zei: 'You damaged my car, how much do you pay me?' (lekker kort-door de bocht), liet de knaap weten: 'I don't get you'. Aangezien de bumper al verschillende deuken heeft opgelopen, is één extra deuk ook geen ramp meer. Verder veroorzaakt zo'n kleine aanrijding vaak een complete volksoploop, waarbij ideeën naar voren komen om de 'white man' geld uit zijn portemonnee te kloppen. Het zal je dan maar gebeuren dat de motorbiker plotseling schade heeft, die al aanwezig was voor de aanrijding. De snelle conclusie van Ben was dan ook: Inpakken en wegwezen. Toen Ben aan de knaap liet weten: 'It's okay', reageerde de jongen met: 'Thank you Sir'. Nu kon hij dus wel Engels verstaan!!!
Tenslotte zomaar even een weetje: Slechts 11% van de Ghanezen beschikt over een echt toilet!!!!!!
Till next month!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 112
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/523_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => november-2009-tweede-deel
)
[48] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088967
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-11-01
[photoRevision] => 0
[title] => November 2009 (Eerste Deel)
[message] =>
Het weekend van 31 oktober en 1 november was er zo ééntje met 'van alles en nog wat': Compound-boy Hudu was present evenals de elektriciën. Al 14 dagen was laatstgenoemde bezig om onze kookplaat te repareren. Hij dacht dat het euvel in het stopcontact zat, dus......'I want to check in the wall and in the ceiling'. Maar.....toch bleek uiteindelijk de kookplaat zelf de boosdoener te zijn. Wij waren het inmiddels meer dan beu (Ben had al 3 opdonders gehad) en we overwogen zelfs om op gas te gaan koken. Even dachten we nog om op de Ghanese manier ons maaltje te gaan bereiden, namelijk op houtskool, maar Hudu bracht ons af van dat plan. De elektriciën heeft ons verzekerd dat er niets meer kan gebeuren, dus daar moeten we dan maar op vertrouwen. Verder togen we naar het Cultureel centrum en de markt.
Bovenstaand: Even kippenvoer kopen op de markt.
Ook gingen we naar de werkplek van mister Halilahi op Lameshegu en ontmoetten daar de meiden van zijn naai-atelier. Ook onze Suhayini werd in haar eigen shop bezocht. Zij is de hele week nog in training bij mister Halilahi en gaat op zaterdag terug naar haar kiosk. Gedurende de week neemt zus Rama de honneurs waar in de shop. Verder nog even naar het ziekenhuis geweest. Was de malaria van Dees weer voorbij? Ja, inderdaad....no MPS seen. Ook kwam onze beste vriend Paul nog op bezoek en liet ons weten dat hij inmiddels al 3 van de 4 vakken van zijn managementopleiding had gehaald. Aangezien we vriendin Taiba pas 1x hadden gezien sinds onze terugkomst uit Nederland, werd het tijd om haar eens te gaan bezoeken. Zij was een kleine week op familiebezoek in Kumasi geweest, i.v.m. een 'wedding' van haar zwager. We troffen elkaar in een spot (lokale kroeg).
Bovenstaand: Op zondagmiddag socializen in een spot, samen met Taiba en haar jongste dochtertje Zenab.
Een bizar verhaal: Men doet hier de meest vreemde dingen om aan geld te komen en op die manier te kunnen overleven. Zo klom er een man in een elektriciteitspaal om bepaalde onderdelen te stelen die goed verkoopbaar zouden zijn. Op het moment dat hij boven in die paal hing, kwam de elektriciteit plotseling terug en kwam hij dus onder stroom te staan. Hij werd ter plekke ge-elektrocuteerd. Toen het daglicht aanbrak zagen voorbijgangers een verkoold lichaam bungelen......
2 november: Ben voelt zich weer ziek: Overgeven, diarree, pijn in de botten, moe, hoofdpijn, keelpijn enz. Is zijn malaria nog niet voorbij? Deze keer duurt het langer en zijn er meer klachten. Ook heeft hij veel last van de warmte, maar wat wil je ook bij 43 graden! ('s Middags om 16.00 uur was het in de schaduw nog altijd 38 graden; 's morgens om 6.30 uur is het al 30 graden). Op 9 november laat hij wederom prikken en blijkt dat hij nog steeds (of opnieuw) malaria heeft. Een tweede kuur moet uitkomst bieden. Op 21 november wederom gecheckt. Ben malariavrij. Aangezien Dees zich niet lekker voelde (hoofdpijn) ook even laten prikken. Gelukkig.....geen malaria.....De griepachtige verschijnselen schrijven we dan maar toe aan de verandering van het weer, zijnde de Harmattan. 's Morgens is het 'koud', slechts 22 graden (ook 's nachts is het kouder). Overdag is het ongeveer 36 graden. Deze periode vinden wij de fijnste tijd van het jaar. De Ghanezen echter vinden het vreselijk. Zij hebben het koud en hebben een jas aan. De overgang naar het koelere weer heeft ervoor gezorgd dat we beiden snipverkouden zijn, keelpijn hebben en veel moeten hoesten. De periode van de stof, stof, stof is weer aangebroken!
Wij lazen op internet dat er 'slechts' 15 gevallen van de Mexicaanse griep aan de orde waren geweest in Ghana en dat er niemand aan was overleden. Maar ach.....dit zegt helemaal niets....er wordt in Ghana nauwelijks iets gedaan aan registratie. En bovendien....dood is hier dood en de oorzaak is niet relevant. De dood hoort bij het leven. Alles wordt afgedaan met:'The Almighty called him/her'. Na een tijdje vernamen we dat er plotseling 16 nieuwe gevallen van de Mexicaanse griep waren geconstateerd. Dit was het geval op een school in Accra. De school werd daarop 2 weken gesloten.
Ik ben doende geweest om de links van de website opnieuw tegen het licht te houden en te onderwerpen aan een kritische blik. Zo stuitte ik bijvoorbeeld op de link: Nieuwe banen Ben en Dees. Aan het einde is hier een stukje tekst toegevoegd over het nieuwe project Neesim Community Children Education and Library Project (Het project NCCELP, waar Dees lesgeeft aan kansarme kinderen). Neesim is een Dagbani-woord en betekent verlichting. (Het is dus Neesim en niet Naasim, zoals eerder vermeld en de oprichter is niet mister Ramzing, maar mister Ramzy....sorry.....slip of the pen). Bij de vermelding over de workshops/docententrainingen van Ben, zag ik dat de site van het children to school program (www.ctspghana.com) nog 'under construction' zou zijn, nou.....deze is inmiddels up-to-date en mag er zijn! Dus: Kijk maar eens!
Op 4 november gingen we materialen kopen voor sewing-meisje Suhayini. Eind januari zal Suhayini klaar zijn met haar extra training bij mister Halilahi en dan volgt de feestelijke pass-out (graduation). Dit gaat met veel ceremonie gepaard, maar daar hangt dan ook een prijskaartje aan. Het moge duidelijk zijn dat 150 GHc (ongeveer 75 Euro) een gigantisch bedrag is voor een straatmeisje. Ongeveer eenzelfde bedrag (waarschijnlijk 100 GHc = 50 Euro) is nodig voor materialen in haar eigen kiosk. Wij zullen haar supporten als het gaat om de materialen voor haar shop; mocht er nog iets over zijn, dan kan ze dat gebruiken voor haar graduation. Maar......er was niets over. Er werd inderdaad voor 100 GHc besteed aan materialen.
Bovenstaand: Suhayini is blij met haar sewing-materialen voor haar eigen kiosk.
Suhayini was erg opgelucht dat ze in ieder geval door ons werd geholpen. Tot onze grote schrik liet ze ons weten dat ze werkelijk had overwogen om af te reizen naar Accra om daar als Kayayoo-girl te proberen om bovengenoemde bedragen bij elkaar te sprokkelen. Gelukkig had iets in haar mind besloten om dit toch niet te doen. Zo zie je maar weer.....zelfs na 3 jaar training, blijft Accra voor sommigen nog lonken.
Niet alleen Suhayini werd verblijd met een financiële ondersteuning, ook kochten we materialen voor mister Ramzy. Op zijn project NCCELP is een chronisch tekort aan van alles en nog wat. De kansarme kinderen die hier les krijgen hebben niet eens een pen of een schrift. Dus er werd ingekocht....schriften, pennen en krijt. Zelden iemand zó blij gezien! De kinderen begonnen weer te zingen: Thank you en Na Tuma Pam. Een dank-jullie-wel voor de sponsoren in Nederland is hier dan ook op z'n plaats!!!
Op 11 november kochten we weefmaterialen voor Salamatu
Bovenstaand: Samen materialen kopen voor weefmeisje Salamatu.
en op 18 november gingen we met Adam Rafia op pad om kappersattributen te kopen.
Bovenstaand: Kapster Adam Rafia werd verblijd met hairdressing materials en deze worden getransporteerd op het hoofd.
De kleintjes op Cambridge houden me bezig.....zo gauw ze me zien schalt het door het gebouw: 'Madam Dies has come' of 'The white lady has come' of 'The French madam has come'. Ze willen me van alles vertellen....over hun vader, moeder, hun broertjes en zusjes. In P1 zit een knaapje (Charles) en hij liet me weten dat zijn zusje (Maik) bij mij in P2 zat. Hij kon maar niet begrijpen dat madam Dies dát niet wist. Als we het bord uitvegen, fungeert een stuk schuimrubber als borstel; de schoolbel luiden betekent het tegen elkaar slaan van 2 deksels (het lijken net koebellen). Als de kleintjes het woordje 'chapeau' leren, dan associeeren zij dat met een klank die voor hun bekend is en dat is charcoal....op houtskool wordt namelijk gekookt.
Op Cambridge garden academy liet één van de hummels me weten: 'Madam Dies, I want to follow you to your house'. Even dacht ik nog dat zij mijn huis in Tamale bedoelde, maar de kleine meid bedoelde mijn huis in Nederland. Voor ik iets kon zeggen, liet een knaapje weten: 'You can't go there; it's too cold for you in the country of madam Dies; you need plenty coats and even then you will die!' De leerlingen van P2 doen beter hun best dan de kleintjes van P1. Laatstgenoemden kunnen er wat van! Madam Dies wordt gezien als mummy en vaak word ik getrakteerd op kushandjes, strelingen en liefkozingen.
Bovenstaand: De leerlingen van P1 en P2 van Cambridge Garden Academy in een jolige bui.
Op privéschool Cambridge garden academy heb ik er wel moeite mee dat alles gericht is op competitie. Van jongsaf aan wordt tegen de kinderen gezegd dat ze een score moeten halen van 100%. Als ik zeg dat 60 of 70% ook goed is, wordt dit niet begrepen. Constant hoor ik uitspraken in de trant van: 'You have to become big people in future, then you can buy a big house and a big car'……'When you get good results, your parents will be proud of you and they will give you a nice present'…….'You have to listen to madam, so that you can put the information in your brains and from your brains it goes into your heart and from your heart it goes back to your brains and then to your mouth and then you can say the right answer'…….'Every evening greet your parents in French and they will be happy'……………. Als ik 'learning games'doe, willen ze dus allemaal de winnaar zijn. Iedereen verwacht dat de slimste kinderen zullen winnen. Als dit niet het geval is (en daar ben ik blij om), zie je dat de slimmerikken helemaal beduusd zijn en zelfs boos worden. Het dochtertje van de baas begint zelfs te huilen en te stampvoeten. Geen probleem .........Leren om te verliezen was dus niet verkeerd in een setting waar altijd alles is gericht op slagen. Madam Margaret (headmistress) hoorde dat ik tegen de kinderen zei dat ik niet zo gecharmeerd ben van de competitiestrijd en dat je met een score van 60 of 70% altijd zult slagen. Plotseling liet ze me weten: 'So that means that we ask more from ourselves than you people in Europe'. Ik was te confuus om te reageren. Ze heeft er dus niets van begrepen. Als één knaapje tijdens een 'learning game' helemaal in de ban is van het spel, is het tijd. Hij liet me dan ook weten: 'I want to continue'. Toen ik hem vertelde dat ik het voor gezien zou houden, maar dat hij gerust verder kon gaan met het spel samen met zijn vriendjes, keek hij me verwonderd aan. De kinderen een stuk eigen verantwoordelijkheid geven is echt een 'brug te ver'. Ze zijn slechts gewend om gedrild te worden, met maar 1 doel en dat is....scoren........! Een dag later kwam ik terug op het voorval bij headmistress madam Margaret en liet haar weten: 'Being satisfied with 60 or 70% doesn't mean that we ask lesser from ourselves than you. No, it means that we give more own responsability to our children and that is the highest aim'. Haar reactie was: 'Now I understand', maar... of dat zo is, betwijfel ik.
De kleintjes associeeren mooi met groot. Als ze onze auto zien (een kleine jeep) krijg ik dan ook te horen: 'Madam Dies, your car is too short!'
Story telling.....Madam Dies.........Story telling......Ja, verhaaltjes vertellen gaat erin als koek op Cambridge.
Op NCCELP, het projekt waar Dees lesgeeft aan kansarme kinderen, vliegen de decibellen je om de oren! Soms zijn er wel 90 kinderen en die willen allemaal aandacht hebben. Het is bijna niet om te doen. Er is dringend behoefte aan meer vrijwilligers. Mister Ramzy zelf kan het de laatste tijd bijna niet meer bolwerken en heeft nauwelijks tijd om les te geven. Hij is namelijk doende met een computeropleiding van anderhalf jaar en hij heeft nog 6 maanden te gaan. Maar ach.....de grotere kinderen houden de kleintjes in bedwang en degenen die serieus zijn roepen de raddraaiers weer tot de orde. Ja, deze kinderen zijn het wel gewend om in chaos te leven en alles wat zij op het projekt leren is meegenomen. Als ik aan het einde van de les een keer 'galgje' doe, zijn stralende gezichten mijn beloning.
De kinderen op NCCELP zijn de echte 'needy ones'. Dit in tegenstelling tot de 'lucky ones' van Cambridge. De kinderen van laatstgenoemde school hebben prachtige uniformen, mooie kleding en mooi schoeisel. De kinderen van NCCELP moeten het doen met rafelige kleding, vaak met vele gaten. Materialen die ik heb geef ik altijd aan NCCELP. Zo had ik van 'foam' de letters van het alfabet. Deze letters kon je aan elkaar vastmaken, maar je kon ze ook los gebruiken. Een zak vol met fleurige gekleurde letters. Uiteraard midden in de roos voor de kleintjes! Ik zette het hele grut in de kring en de letters werden uitgestrooid. Toen werd er gezongen: 'I am looking for my letter O, my letter O, my letter O, I am looking for my letter O, where is my O? Alle kleintjes gingen op zoek naar de letter O en maakten daar een stapeltje van. Zo kon het hele alfabet aan de orde komen. Voor de grotere kinderen had ik opblaasbare wereldbollen meegenomen. Ook dat was midden in de roos! Het was niet alleen leuk (je kon er heerlijk mee volleyballen en voetballen); het sprak ook tot de verbeelding en bovendien was het erg leerzaam. Deze kinderen wisten niet eens dat er 5 continenten waren. Ik schreef verschillende landen op het bord en zij moesten opzoeken in welk continent we dat land moesten plaatsen. Hierna vroeg ik 5 kinderen om naar voren te komen. Zij mochten elk een continent vertegenwoordigen. Als zij het verkeerde land in hun continent plaatsten, dan werd hun plek door iemand anders ingenomen. De kinderen genoten (en ik niet minder!)
Bovenstaand: De kinderen op NCCELP bewonderen de wereldbol en de lettertjes van het alfabet.
Momenteel ben ik (Dees) de enige vrijwilliger die lesgeeft bij mister Ramzy op NCCELP en dat is eigenlijk niet om te doen met die grote aantallen kinderen. Ben is doende om voor mister Ramzy vrijwilligers te werven en samen zijn zij op pad gegaan naar verschillende organisaties in Tamale. Hoewel mister Ramzy ook wel Ghanese vrijwilligers heeft, komen deze meestal slechts in de schoolvakanties. Dan hebben zij tijd. NCCELP heeft geen vakanties. De lessen gaan altijd gewoon door. Mister Ramzy zelf heeft het druk met zijn computer-opleiding. Kortom: Struggelen.......totdat er plotseling toch een Ghanese vrijwilliger opduikt, James genaamd. Deze James heeft als kind op NCCELP gezeten en heeft dankzij 'sponsorship' de Senior Secondary School (SSS) kunnen volgen (bovenbouw middelbare school). Niet alle kinderen van NCCELP hebben het geluk dat zij door kunnen stromen naar een echte school. Ik was dan ook erg blij dat ik versterking kreeg van James. Normaal gesproken geef ik les onder een groot afdak. Het schoolbord in het midden vormt de scheiding tussen de grote kinderen en de kleintjes. James ging met een groepje een stukje verder op de compound zitten (in de buitenlucht). Die plek had een groot voordeel: Er was minder kabaal. Ik stelde dan ook voor om te ruilen en dat was oké....No problem mummy....!
Bovenstaand: Mijn klasje tussen de stenen.
Nadat de foto was gemaakt kwamen er nog een heleboel laatkomers. Sommige kinderen komen om 15.30 uur, sommige kinderen komen om 16.30 uur............
Ben vindt het leuk om zo af en toe eens met de lokale bevolking in een 'spot' een beetje te 'bomen' over de politiek en de economie in Ghana. In zo'n lokale kroeg zitten vaak oude baasjes die heel wat te vertellen hebben. Op een keer kreeg Ben te horen dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Accra was afgebrand. Alle documenten waren in vlammen opgegaan. Er werd besloten nieuwbouw te plegen en jawel hoor......door Chinezen. Als Ben vraagt waarom Ghanezen dit niet zouden kunnen doen, luidt het antwoord: 'Wij Ghanezen hebben geen vertrouwen in onszelf'. Dit laatste merken wij inderdaad altijd......Hier heerst echt het idee van: 'Alles wat van buiten komt is beter'....... Een andere keer vertelde een Ghanese vrouw aan Ben dat ze in Düsseldorf was geweest en de grote luxe niet had kunnen verhappen. Ze had wel een hele dag willen rondlopen op de Köningsallee!!!
Lights off....lights off......lights off.......geregeld is dit het geval. Op zo'n moment bellen we vaak met de VRA (elektriciteitsmaatschappij). Er is een speciaal nummer voor klachten. De mensen die daar de telefoon aannemen zijn dus alleen maar gewend om klachten te aanhoren. Wij wilden die cirkel een keertje doorbreken en op het moment dat de stroom terugkeerde, belden wij op om te zeggen dat we blij waren dat we weer elektriciteit hadden. Je merkt dan complete verwarring aan de andere kant van de lijn. Wij deden er nog een schepje bovenop, door te zeggen: 'We thank God and we thank the VRA'. Dit soort grapjes wordt al helemaal niet begrepen. Hun reactie was dan ook: 'So the lights is off'.....No, zeiden wij, the light is back...thank you! Na 3x herhalen viel eindelijk het kwartje.
6 november: Op naar de Immigratiedienst in Tamale, i.v.m. onze verblijfsvergunning. Vorige maand zat de nieuwe Regional Commander nog niet op zijn post en spraken we met een zekere Stephen. Hij gaf ons toen hoop dat het regelen van een verblijfsvergunning op basis van vermogen geen probleem zou moeten zijn, want wij hadden immers geen crimineel verleden en bovendien hadden wij al 3 jaar vrijwilligerswerk gedaan voor Ghana en hadden we geen betaalde baantjes ingepikt van Ghanezen. Welnu, vorige maand was dit de case; nog geen maand later is het weer anders. Typisch Ghana! Inmiddels was de nieuwe Regional Commander begonnen, maar wij probeerden om met Stephen te onderhandelen. Het lukte ons om Stephen te spreken en deze loodste ons naar een soort 'deputy' van de Commander. Dit bleek een foute inschatting te zijn. De betreffende man liet weten dat je altijd een NGO of een organisatie achter je moet hebben staan en dat het niet mogelijk zou zijn om zo vrij als een vogeltje in Ghana te leven. Dat was een tegenvaller, want wij willen absoluut niet meer deze verblijfsvergunning regelen via NorGhaVo Ghana. Maar......er was ook een lichtpuntje: Het was niet nodig om weer in zee te gaan met NorGhaVo; elke willekeurige NGO zou volstaan. Nou, dat was tenminste iets................Wij overwogen om de NGO van onze oude huisbaas mister Jacco hiervoor te gebruiken. Toen wij het kantoor verlieten, zag Stephen de teleurstelling op onze gezichten. We vroegen hem of het mogelijk was de nieuwe Commander te spreken. Hij adviseerde dit niet te doen, aangezien je anders die 2 personen tegen elkaar zou uitspelen. Hij loodste ons naar buiten en fluisterde dat hij wellicht iets kon regelen....typisch Ghana!.....we moesten hem snel bellen, zodat we hem ergens in de stad konden treffen. Hij zou voor ons wel gaan praten met de Commander. Nou ja, zeg....Gaat dit richting corruptie? Uiteraard doen wij niet mee aan deze 'bribing'praktijken, maar wij waren toch wel heel erg benieuwd wat deze man ons te zeggen zou hebben. We besloten om hem te bellen en om hem ergens te ontmoeten. Als hij geld zou willen in ruil voor de stempel in ons paspoort, zouden we dit natuurlijk niet doen. Maar iemand ergens treffen en gewoon aanhoren wat die persoon te zeggen heeft, daarin schuilt geen kwaad. Het leven hier lijkt soms net op een spannend jongensboek! Wij moesten inwendig erg lachen toen de man voorstelde om ons te ontmoeten bij de Barclays Bank. Hij zag de dollars al voorbij komen....hahahaha!!! Zonder blikken of blozen liet de man weten dat hij een residence permit zonder quota voor ons kon regelen: Kwestie van 300 dollar per persoon betalen (900 cedis), paspoorten inleveren, papieren invullen en 2 pasfoto's toevoegen. Hij had de formulieren al bij zich!!!! Een dag later liet hij weten dat het buiten de 'office' om zou gaan en we zouden geen betalingsbewijs krijgen noch een bewijsstuk dat we onze paspoorten hadden ingeleverd. Dit is toch werkelijk niet te geloven!!! Toen we hem de volgende dag lieten weten dat wij de officiële weg preferen, luidde het antwoord slechts: 'Oh, don't worry'......We bespeurden geen enkele schaamte bij hem. Deze moslim-man Stephen van de Immigratiedienst had ons verteld dat hij naar Mekka zou gaan. Aha....nu zag hij zijn extra zakcentje aan zijn neus voorbijgaan.............Het is toch een trieste zaak dat zelfs een Immigratiedienst corrupt is. Inmiddels bericht gekregen van onze voormalige huisbaas mister Jacco dat deze bereid is om ons te helpen met het verkrijgen van onze verblijfsvergunning, zonder de tussenkomst van NorGhaVo Ghana. Zijn NGO CPYWD kan dit regelen. Er hoeft slechts een brief opgesteld te worden, zodat wij geïntroduceerd kunnen worden bij CPYWD. Op papier zullen we voor hem werken, maar niet in de praktijk. Voor de zekerheid hebben wij voor mister Jacco copieën gemaakt van alle documenten die destijds nodig waren voor de verblijfsvergunning (en dat was een heel pakketje: Application for the grant of work/residence permit NorGhaVo van het Ministerie van Binnenlandse Zaken; Application form for issue/renewal of residence permit van de Ghana Immigration Service; politierapport; medisch rapport; letter of recommendation of the Department of Social Welfare; Certificate to commence business; Certificate of Incorporation; Regulations of a Company limited by Guarantee; Copies passport and cv; pasfoto's; bankbescheiden waaruit blijkt dat je kunt voorzien in je eigen levensonderhoud enz. enz. enz.). We troffen elkaar op kantoor van mister Jacco (aangrenzend aan het huis waar wij de eerste 2 jaar hebben gewoond) en we boften.....binnen enkele dagen moest hij toch naar Accra en hij zou voor ons meteen naar de Immigratiedienst gaan met een hele envelop vol met papieren. Uit naam van zijn NGO, genaamd CPYWD Ghana (Community Partnership for Youth and Women Development Ghana), had hij een nieuwe brief gemaakt voor de Immigratiedienst in Accra, voor het Ministerie van Binnenlandse Zaken in Accra en voor de Social Welfare in Tamale (laatstgenoemde was namelijk verlopen). We hebben er alle vertrouwen in dat het mister Jacco/ mister Jacob gaat lukken om dit te regelen. Als mister Jacco concreet op 16 november op de Immigratiedienst in Accra is en vraagt naar onze contactpersoon Joshua, krijgt hij te horen dat deze is overgeplaatst. Een nieuwe contactpersoon dus (Charlotte). Aanvankelijk was al het 'paperwork' in orde, maar.......de Immigratiedienst had Jacco laten weten dat wij 2000 cedis moesten betalen voor onze residencepermit (workpermit is gratis). Toen Jacco ons dit telefonisch liet weten, konden we dit nauwelijks bevatten. Wij hebben in het verleden slechts 400 cedis hoeven te betalen voor een residence permit. De eerste keer hebben wij deze 400 cedis in Accra betaald en de tweeede keer hebben wij hetzelfde bedrag betaald in Tamale. Jacco was blij met deze informatie en zou verder gaan met zijn 'investigation'. Telefonisch was er geregeld contact tussen hem in Accra en tussen ons in Tamale. Het schoot niet echt op. Degene die de exacte prijs zou weten was 'on break', maar keerde vervolgens niet meer terug. Mister Jacco heeft uren gewacht. De volgende dag...een nieuwe poging. Hij liet weten dat er waarschijnlijk weer sprake was van 'bribing'. Nee toch, toch niet opnieuw corrupte praktijken? In ieder geval wilde mister Jacco niet terugkeren naar Tamale zonder een bewijsstuk in handen te hebben dat de aanvraag is ingediend. Hierna deed men moeilijk over het politierapport (VOG-verklaring). Dit is het enige document dat in het Nederlands is en men wilde dat dit vertaald zou worden in het Engels. Wij lieten mister Jacco telefonisch weten dat er helemaal onderaan het formulier een paar regeltjes in het Engels staan vermeld onder het kopje 'good conduct'. Dan moet het toch duidelijk zijn? De betreffende 'officer' vond echter dat de woorden 'good conduct' niet duidelijk te lezen waren. Nou ja zeg, de copieën die wij hadden meegegeven waren van goede kwaliteit. Men zocht echt 'spijkers op laag water'. In ieder geval wordt het vertaald door een tolk-vertaler op verzoek van de Immigratiedienst in Accra. Opmerkelijk is dat het originele Nederlandse politierapport zich gewoon bevindt in het dossier op het kantoor van de Immigratiedienst. Men weigerde echter om dit dossier erbij te halen. Deze taak zou onmogelijk zijn om uit te voeren.....Krijg nou wat...! En dan de volgende hobbels: Bij de aanvrage dient nog een extra brief te worden toegevoegd van de Social Welfare en bovendien moet mister Jacco nog een aanstellingsbrief maken waaruit blijkt dat wij vrijwilligerswerk verrichten (op papier) voor CPYWD. Tenslotte werd er nog gevraagd om copieën van onze diploma's, maar die liggen op de zolder in Venlo..........dus dat laatste zullen ze ons dan wel schenken. Voor wat betreft de 'bribing'-praktijken: Wij lazen dat in de lijst van de 180 meest corrupte landen van de wereld, Ghana op de 69e plaats staat! Dat zegt dus wel iets! Eind november/begin december zal collega Elisha van CPYWD wederom terugkeren naar Accra.
Over de container-issue mailen we weer met NorGhaVo Ghana. Alle opties worden bekeken. Het duurt allemaal erg lang. Voordat het transport kan worden geregeld, moet eerst het paperwork in orde zijn. Wij hebben sterk de indruk dat Musah de boel met opzet vertraagt om ons te pesten. Zoals eerder gemeld hebben wij de toestemming van alle 'hoge pieten' om de containers te transporteren naar de plek die wij voor ogen hebben, zijnde het naai-atelier van mister Halilahi. Het enige dat de chief (het stamhoofd) wil is de aanwezigheid van een NorGhaVo-lid op het moment dat wij de containers meenemen en daar zit nou net het 'katje'. Musah van NorGhaVo gaat niet met ons mee (en de andere twee, zijnde Alex en Peter....nou ja, zij lijken van de aardbodem verdwenen te zijn. Alex is altijd in Navrongo and Peter is constant 'on travelling'). Musah blijft zeggen dat hij eerst het papierwerk in orde wil maken voordat begonnen kan worden met het daadwerkelijke transport. Maar hoe kun je een 'agreement' opstellen als je het niet met elkaar eens bent? Résumerend: Wij zijn niet accoord gegaan met de opties A en B die NorGhaVo Ghana ons heeft voorgesteld, te weten: Optie A (containers weliswaar naar mister Halilahi, maar onder belachelijke voorwaarden, mister Halilahi kan geen stap meer verzetten zonder dat NGV Ghana in z'n nek zit); Optie B (containers gaan naar een reeds bestaande organisatie met ervaring in training voor needy girls, maar hier is nooit met ons over gesproken). Ons voorstel: Wij hebben 4 opties in gedachten, maar leveren deze opties één voor één aan (we willen niet meteen al ons kruit verschieten). Als NGV Ghana antwoord heeft gegeven op onze 1e optie, dan zullen wij komen met onze 2e optie en daarna met onze 3e en 4e optie. Onze 4 opties zijn achtereenvolgens:
Optie 1: Containers schenken aan mister Halilahi als gift, zonder condities (is ook wens van de hoofd-sponsoren). Echter: In geval van vroegtijdig overlijden van mister Halilahi, bestaat de kans dat familie de containers opeist (in dat geval zou een clausule ingebouwd kunnen worden om dat te verhinderen);
Optie 2: Condities van option A van NGV Ghana terugbrengen met 50%: Alleen kopje 1 en 2 blijven gehandhaafd, zijnde agreement en ownership; maar kopje 3 en 4 moeten weg, zijnde involvement of NorGhaVo Staff; Time and resource and Reliability.
AgreementThere must be an agreement signed between NorGhaVo and the individual professional chosen to give training to the needy girls. The agreement must have a period at which expiration the contract with the professional will cease to work in the containers unless the contract is renewed.OwnershipNorGhaVo shall possess ownership and control of the containers
Involvement of NorGhaVo/Staff
Time and resource
1.NorGhaVo shall have to directly be involved in determining the set up of the programs, selection of needy girls, monitoring and evaluation. NorGhaVo will also have a daunting task to ensure that the professionals contracted to work conform to the terms and conditions.
2.Staff of NorGhaVo will have to work directly with the professionals to compile report and solve problems. (More staff time is demanded)ReliabilitySince the reliability of the individuals can not be guaranteed NorGhaVo would have to be directly involved especially at the initial stage
Optie 3: NorGhaVo Nederland of Ben en Dees kopen de containers. In het laatste geval kopen wij de containers op persoonlijke titel. Hopelijk is NGV Ghana wel bereid om de containers aan ons te verkopen, maar daar ligt dan misschien een taak voor NGV Nederland. Aangezien de kans bestaat dat NorGhaVo Ghana niet aan ons wil verkopen, zouden wij het geld aan mister Halilahi kunnen geven en dus laten voorkomen dat mister Halilahi de containers koopt in plaats van wij.
Optie 4: Zaag de containers maar in 100.000 stukken!!!!!
Aangezien we dus helemaal niet vooruitkomen, denken we erover om helemaal alleen naar de chief te gaan en hem nogmaals uit te leggen dat het te zot voor woorden is dat de containers al maandenlang niet worden gebruikt voor het doel waarvoor ze zijn gebouwd, namelijk: Kansarme meisjes helpen. Ook overwegen we om nog eens te gaan praten met de Chairman van de School Management Commitee (die tevens bij de Assembly iets te zeggen heeft). Deze man heeft ons de grond gegeven op Lameshegu. Het contact met hem is een beetje verwaterd, aangezien hij een maand in Amerika is geweest, maar we kunnen die draad natuurlijk weer oppakken. We zouden hem voor kunnen stellen om samen naar de chief te gaan. We hopen echt dat er eind van deze maand een opening te zien is in deze hele netele kwestie. Als het aan Ben ligt, dan houdt hij de container-issue voor gezien, maar Dees wil het resultaat zien....onze containers op de plek die wij prefereren! Feit is wel dat wij beiden geen stap meer binnen zetten op het NorGhaVo-kantoor; er wordt nog slechts gecommuniceerd via de mail. Maar dan.......komt er toch een bericht van NorGhaVo Ghana over onze optie 2 (condities terugbrengen). Achteraf bleek dat onze voormalige huisbaas mister Jacco had gesproken met Musah en hem had geadviseerd om het 'paperwork' te bespoedigen en het ietwat meer 'social' op te stellen. Toen wij dan ook de 'draft agreement' per mail ontvingen moesten we inderdaad constateren dat het enigszins socialer van aard was. Het viel ons in ieder geval op dat het overdreven formele een beetje verdwenen was. Er gloorde dus hoop! Wij gaven onze feedback op de 'draft agreement' en iedere dag was er volop mailverkeer tussen Musah en ons. We maakten vorderingen! Er zat schot in de zaak!Bovenstaandhet eerste concept van de agreement cq. MOU:
MEMORANDUM OF UNDERSTANDING BETWEEN NORGHAVO AND HALILAHI ….. OVER THE USAGE OF TWO METAL CONTAINERS AND OTHER MATERIALS FOR THE NEEDY GIRLS TRAINING PROJECT
INTRODUCTION
The MOU is to clearly define terms and conditions binding the collaborative relationship that exists between NorGhaVo and the skill training professional. It spells out the agreed roles and responsibilities as well as rights of parties concerned and serves as the primary reference document for the relationship between NorGhaVo and the skill training professional including any other individual(s) or outfit(s) who has a stake in the realization of the purpose of developing the Needy Girls project.
OBJECTIVES OF THE PROJECT
This project is geared towards improving the standard of living of needy girls in society. This will be done through skill and vocational training programs and the provision of start up capital so as to enable the girls who have acquired the knowledge and skill set up themselves economically.
PROJECT BENEFICIARIES
The beneficiaries of the projects are needy girls who are identified from communities within the Tamale Metropolis.
TRAINING
Needy girls shall be trained in the areas of sewing, hairdressing, and batik, tie and dye. Professionals in the training areas will be identified and contracted to give training to t he needy girls. The needy girls shall be attached to the professional who will train them alongside other girls who are recruited by the trainer on his training program.
DURATION OF TRAINING
The period of training for any budge of the trainees shall be …..(2years)
Trainees will be examined at the end of the training period before they are passed out. Any trainee who performs bellow standards will have to continue the training for a determined period before she can be passed out.
To realize this project two of NorGhaVo's volunteers raised funds and constructed three metal containers for the purpose of making available a place where skill training can be given to the needy girls. Funds for the construction of these three metal containers were provided by donors in The Netherlands though the efforts of Ben Staarink and Desiree Pleumeekers, who have been serving as volunteers of NorGhaVo for the past 3 years.
To realize the dream of giving skill training to the needy girls, NorGhaVo decided to enter into this agreement with Mr. Halilahi …… to give professional skill training in the area of sewing to the needy girls.
The following terms and conditions are to govern the partnership.
By the signing of this agreement NorGhaVo has agreed to the following
- To release two metal containers for use by Halilahi for the purpose of giving training to the needy
- NorGhaVo shall ensure that the containers are periodically maintained by the user.
- NorGhaVo shall endeavor to provide material necessary for their training of the needy girls to be accomplished
- NorGhaVo shall have the right to pay periodic monetary visits to the shops without prior knowledge of the trainer.
This 'partnership' deal spans a period of two years at which expiration the contractor (NorGhaVo) would determine whether to extend the contract or not.
1. By the signing of this agreement it means Halilahi has agreed to partner with NorGhaVo to train needy girls who are recruited into the Needy Girls Project. It must be ensured that all needy-girl trainees are given fair treatments. Under no circumstance shall the trainees recruited by the trainer be treated better than the needy-girl trainee.
2. Halilahi shall ensure that the containers are kept in good conditions and maintained. No fee is charged for the usage of the containers by the trainer (Halilahi). Halilahi shall be responsible for any damages caused to the containers due to his negligence or the negligence of his trainees.
3. Halilahi shall inform NorGhaVo on the performance of each trainee under the program. This means that Halilahi shall update NorGhaVo on the performance of each trainee. This does not have to necessarily be written. The report could be verbal.
4. Halilahi shall occupy …. (state the number) metal containers, where he will training the needy girls including others girls who are recruited by him under his usual training program. In this containers are the following materials and tools are available for use.
NoItemQuantityRemarks12345678910
Haven been requested to make available to the project a portion of land for the location of the containers, the leadership of Lamashegu Primary School and the Parent Teachers Association of the school has accepted and agreed to release a portion of the school land for the operation of the project.
- That the authority of the Lamashegu Primary School will not eject the containers without adequately preinforming NorGhaVo.
Amendment can be made to this agreement at any time to ensure efficient and effective running of the project.
Sign: ………………………………
NorGhaVo (The National Coordinator)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
Sign: ………………………………
Halilahi (Taylor)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
Sign: ………………………………
(Volunteers, NorGhaVo)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
Sign: ………………………………
(Lamashegu Primary School)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
In het concept zagen we dat NorGhaVo Ghana zou proberen om materialen te gaan verschaffen aan mister Halilahi t.b.v. de 'needy girls'. Een prima idee en we gaven NorGhaVo Ghana dan ook een compliment. Maar......tot onze grote verbazing en ergernis kregen we al snel te horen dat deze kostenpost betaald zou moeten worden uit fondsen die Ben en Dees wel zouden gaan werven in Nederland. Nee dus.......Blijkbaar dringt het zelfs bij NorGhaVo Ghana niet door dat wij zijn gestopt met fondsenwerving.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 106
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/505_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => november-2009-eerste-deel
)
[49] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088965
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-10-25
[photoRevision] => 0
[title] => Oktober 2009 (Tweede Deel)
[message] =>
Zondag 25 oktober stond in het teken van de meiden. 's Ochtends om 6.00 uur belde Suhayini al op dat ze wilde komen. Ja, je bent welkom, maar niet 's morgens om 6.00 uur! We lieten weten dat ze rond 10.00 uur kon komen. Om 8.00 uur gaat weer de telefoon......Azara 3 wilde toch wel heel graag dat we haar om 10.00 uur kwamen bezoeken, want ze moest om 12.00 uur weer weg. Was ze net terug in Tamale (2 maanden elders haar zieke vader verzorgd), nu stond ze weer op het punt om te gaan 'travellen'. We hadden Azara al vanaf eind juli niet meer gezien en ze liet dan ook weten:'I want to see you'.....Weet je wat.....dan kom ook maar naar ons huis.....2 vliegen in 1 klap! Ons Saartje was erg blij......'Dies and Ben I like it'! Het was erg gezellig.
Bovenstaand: Suhayini en Azara bij ons thuis op bezoek.
Azara 3 is een echt bush-kind. Als ze moet plassen, gaat ze naar buiten; op een stoel of bank zitten is ze niet gewend, dus gaat ze languit op de grond liggen. 's Middags bezochten we weefmeisje Asia. Wij hebben geregeld dat dit meisje lessen kan gaan volgen op het project waar Dees lesgeeft. (26 oktober is de start voor haar). Toch probeerde de familie nog of Ben en Dees zo gek waren om de kapotte fiets te laten repareren. Wij lieten duidelijk weten....Wij hebben voor haar materialen gekocht voor in haar shop, we hebben haar school geregeld en nu mogen jullie zelf een creatieve oplossing bedenken voor de fiets. (Misschien een fiets lenen van iemand in de community en als Asia hard werkt kan ze zelf de reparatie van haar fiets betalen). Vergeet niet dat zij nooit de eigen bijdrage heeft betaald en het onderhoud van de fiets is vanaf dag 1 voor eigen rekening geweest. Toen we duidelijk lieten merken dat het niet alleen 'receiving, receiving' is en dat het wel erg gemakkelijk is om altijd maar te vragen, bond men in. Uiteindelijk liet men weten dat er wel een fiets van iemand geleend kon worden. Ja, de meiden houden ons wel bezig op de zondag. Hierna naar ons andere weefmeisje Salamatu. Hoewel zij niet aanwezig was, spraken we met haar oom. Daar werd je ook niet vrolijk van......kommer en kwel.....Toen we vroegen hoe de business was van Salamatu, liet hij weten: 'There is no market'. En daar blijft het dan bij.........Die apathische houding blijft lastig voor ons om mee om te gaan. Zelf oplossingen bedenken, creatief zijn, initiatief tonen is echt 'een brug te ver' voor de meeste mensen hier in het noorden. Gelukkig werd de dag leuk afgesloten met een bezoekje aan Paul. Hij belde ons op 'just to greet' en aangezien we in de buurt waren, bezochten we hem nog even thuis. Hij woont op een hele drukke compound, waar het een komen en gaan van mensen is. Zijn zoontje Ausbert (geboren in maart 2008) is bang voor 'white people' en begint al te huilen als hij de auto ziet aankomen. Echter....als we er niet zijn, maakt hij altijd een gebaar naar papa Paul en doet hij net of hij mister Ben en madam Dies gaat bellen. Toch zit er progressie in de zaak.......heel voorzichtig krijgen we een handje en wordt er hello en bye gezegd.
Tijdens ons verlof in Nederland hebben wij van de Triodosbank in Zeist een donatie gekregen voor de meiden die nu in hun eigen shop zitten. Wij kunnen materialen gaan kopen en/of een schenking doen in de vorm van een maand niet hoeven aflossen. Aangezien er overal 'lack of materials' is, wordt er besloten om materialen te gaan kopen. Eerst willen we wel met eigen ogen zien wie deze opsteker hebben verdiend, want....als we Ishmel bellen en vragen welke meisjes terugbetalen, krijgen we slechts 1 naam te horen (van de 9). We besluiten dan ook om er enkele criteria op los te laten, als het gaat om een eventuele financiële ondersteuning. Slechts diegenen worden geholpen, die voldoen aan één van de drie volgende criteria: 1. Is de shop altijd open; met andere woorden: Laat het meisje een min of meer aktieve werkhouding zien? 2. Heeft het meisje in zichzelf geïnvesteerd, middels het - op eigen kosten- volgen van een extra training in haar vakgebied? 3. Betaalt het meisje de lening terug? Voor ons betekent dit de komende tijd: Meiden bezoeken in hun shops en met de serieuze dames op stap gaan om materialen te kopen.
26 oktober: Ben heeft een aantal klachten (hoofdpijn, pijn in de botten, pijn in de nek, misselijkheid, keelpijn, duizeligheid) en laat prikken op malaria. En ja hoor.....9 dagen na Dees heeft ook Ben malaria.
Bovenstaand: Hoewel geveld door malaria, kijkt Ben toch nog wel vrolijk.
Als Ben malaria heeft, heeft hij verschillende klachten; bij Dees beperkt de malaria zich meestal tot knallende hoofdpijn. Wij kunnen ons gelukkig prijzen met een goede privékliniek. Al sinds eind 2007 komen wij bij Kabsad Scientific Hospital. Wij waren toen één van de eerste patiënten. Inmiddels zijn we 2 jaar verder en is Kabsad uitgegroeid tot een druk ziekenhuis. Als we nog wel eens terugdenken aan onze start in het Tamale Teaching Hospital, dan kunnen we ons nauwelijks meer voorstellen hoe we dat destijds hebben volgehouden. Dat ziekenhuis is geen ziekenhuis te noemen. Het is bij de beesten af en werkelijk mensonterend. Inmiddels is gebleken dat de Fortisbank uit Nederland een lening heeft gegeven om in het ziekenhuis orde op zaken te stellen: Beter management, betere voorzieningen (zoals permanent water) enz. enz.
De kleintjes op Cambridge zien alles en vinden het nog steeds bijzonder dat madam Dies wit is. Nog steeds willen ze me aanraken, strelen, knuffelen en handkusjes geven en ze bekijken me van top tot teen. Iedere oneffenheid op de huid wordt opgemerkt en inmiddels weten ze wel hoe 'a mosquito bite' eruit ziet, maar een moedervlek vinden ze toch wel heel erg apart. Ook kleding en haardracht worden dagelijks besproken. Zoals op die ene dag: 'Madam Dies your face changed'. Uh.....hoezo?....'You look too beautiful today'……'What happenend to your face? Nog steeds was ik me nergens van bewust, totdat plotseling een kleintje liet weten: 'Madam Dies doesn't wear a clip today and that is why she is looking so beautiful and that is the reason that her face changed'. O, wat een heerlijke logica. En dan al die leuke storingen: 'Madam Dies, I want to urinate; madam Dies, my pencil broke; madam Dies, he is pushing me; madam Dies, you are blocking me (als ik op het schoolbord schrijf en de kinderen tegen mijn rug aankijken en ik hun zicht op het bord belemmer); madam Dies, it can not enter (als een woord niet op de regel past); madam Dies, where is your father?' (voor de duidelijkheid: Hier wordt Ben mee bedoeld). Ach...het hoort er allemaal bij. Het belangrijkste is dat ik me thuis voel op Cambridge garden academy. Verder is het inmiddels zó gewoon voor mij geworden om Frans te geven vanuit het Engels. Het lijkt een tweede natuur te zijn geworden.
Als de kleintjes op een gegeven moment constant zingen: 'No Jesus, no life', dan is het voor mij duidelijk dat ze les hebben gehad in 'Religious and moral education'.
Weefmeisje Asia is inmiddels gestart op het project NCCELP (waar Dees o.a. lesgeeft). Wij hebben geregeld dat zij daar Engels kan leren en ook aan lezen en schrijven wordt aandacht besteed.
Bovenstaand: Weefmeisje Asia in de schoolbanken op NCCELP.
Zoals eerder vermeld probeerde zij ons de reparatie van haar fiets te laten betalen. Dit hebben wij geweigerd. Hierna probeerde ze om ons te strikken voor het kopen van een schrift en een pen. Tsja......op NCCELP is namelijk een chronisch tekort aan materialen, zodat ze daar niet kan aankloppen. Wij besluiten dan ook maar om schriften en pennen te gaan regelen (en krijt voor de teachers). Niet alleen Asia, ook Azara 3 mag gratis lessen volgen op NCCELP en wellicht is Rabbie ook wel geïnteresseerd. In ieder geval Asia heeft het naar haar zin op NCCELP en dan is het mooi om te zien dat dit meisje op latere leeftijd (18 ) nog een kans heeft gekregen om te leren lezen en schrijven en om Engels te leren. Dat wij als 'brug' hebben kunnen fungeren is mooi. Zelf voel ik me ook als een vis in het water op NCCELP.
Bovenstaand: Juf Dees in aktie op NCCELP.
Ook Ben is nauw betrokken op het project. Hij geeft oprichter mister Ramzing de nodige adviezen en coacht hem op het gebied van het werven van vrijwilligers, het schrijven van 'proposals', het invullen van papieren enz. Het klikt erg goed en we zijn een hecht team.
Bovenstaand: Dees op NCCELP.Bovenstaand: Ben op NCCELP.
Tijdens het lesgeven op zowel Cambridge garden academy als op NCCELP kan ik de hele container-issue vergeten. En dat is goed..........
De collega's op Cambridge garden academy zijn allen erg aardig. Eén van mijn nieuwe collega's mister Ezekel vertelde mij een keer iets over zijn achtergrond. Het vermelden waard........Hij is 27 jaar en leerde pas op 18-jarige leeftijd lezen en schrijven!!!! Hoewel zijn ouders ook niet 'educated' waren, hadden zij zoon Ezekel echter wel altijd gestimuleerd. Het had echter tot zijn 18e moeten duren, voordat hij het belang van onderwijs inzag. Na het beeindigen van de middelbare school, had hij zelfs op het Business College International nog bijscholing gevolgd op het gebied van management en business administration. Daarnaast had hij gewerkt bij 'Meet Africa' en nu gaf hij dan les aan de kinderen op Cambridge. En dan te bedenken dat hij 9 jaar geleden nog niet eens zelf kon lezen of schrijven. Een opmerkelijke prestatie!
28 oktober: Vandaag kunnen we dankzij de sponsoren in Nederland materialen gaan kopen voor ons kapstertje Azara 3. Samen slenteren we over de markt.....van shampoo tot conditioner en van handdoeken tot krulspelden en van kammen tot crème enz. enz. Het is zó geweldig fijn om dit te kunnen en mogen doen.
Bovenstaand: Dankzij de sponsoren in Nederland konden we materialen kopen voor kapster Azara.
Al lopend in de hitte en Azara al observerend, gaan onze gedachten naar de mensen in Nederland die dit mogelijk hebben gemaakt. In 3 jaar is 'onze' jongste Azara gegroeid......op alle fronten......Wij realiseren ons dat dit waarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat wij haar zullen 'supporten'. Dit laten we maar niet merken en genieten slechts van haar tevredenheid. Als ze ook nog voor 30 Pesewas (15 eurocent) eten mag kopen is haar geluk compleet. Dan stelt ze voor om even haar vroegere stagebegeleidster madam Mariam te gaan begroeten en natuurlijk gaan wij mee. Dan wordt het tijd om naar NCCELP te gaan. Ook Azara mag lessen gaan volgen op het projekt waar Dees lesgeeft. Weefmeisje Asia is daar al van start gegaan en nu introduceren we Azara bij mister Ramzing. Azara start op 29 oktober.
Bovenstaand: Ook voormalig NFD-meisje Azara (kapster) leert lezen, schrijven en Engels op NCCELP.
Als wij mister Ramzing schriften en krijt aanbieden (er is een chronisch tekort aan materialen) springt de man van blijdschap omhoog. De kinderen moeten meteen gaan zingen en binnen 5 minuten schalt het door de buitenlucht: 'Thank you, thank you, na tuma pam, na tuma pam'. (Dit laatste betekent: Thanks, you have done well in het Dagbani).
O, de kinderen, de kinderen......tsja...als je een zwak hebt voor zwarte kindertjes, dan kun je hier je hart ophalen. Aan lieve 'chocolade poppen' is hier nu eenmaal geen gebrek!
Bovenstaand: Beelden op NCCELP.
Hadden wij op 19 oktober kortsluiting, op 28 oktober was de beschermengel weer aanwezig. Nog steeds was het elektrische kookplaatje de boosdoener of was het probleem het stopcontact? Verschillende mensen hebben er aan gesleuteld en dit gebeurde onder tijdsdruk. Je moet nu eenmaal elke dag koken cq eten, nietwaar? Wat bleek? Het elektrische kookplaatje stond onder stroom en Ben kreeg een 'opdonder'. De gewaarschuwde elektriciën constateerde dat er bij de reparatie 2 draadjes verkeerd waren aangesloten.
Bushfire......Vuurtje stoken om de rommel te verbranden......voor ons Nederlandse hoofd blijft dit moeilijk; voor de mensen hier is het heel normaal. Als het vuur een keer een meter hoog staat, gaat Ben eens informeren in de buurt. Een man die slechts Dagbani spreekt, is wel bereid om even met Ben mee te lopen naar de plek des onheils. Als hij het vuur ziet, begint hij te lachen.....Je ziet 'm denken: 'Oh white man, what is the problem?'
Frans geven in Ghana...............het lijkt wel of iedereen Frans wil leren. Aangezien ik op het project NCCELP min of meer in de buitenlucht lesgeef, krijgen passanten er gratis iets van mee. Dit leidde een keer tot een ontmoeting met een jonge man, die graag met een clubje volwassenen Frans wilde leren. Dat dit leuk is, moge duidelijk zijn, maar niet op NCCELP. Dat project is bedoeld voor kansarme kinderen.Wellicht thuis een groepje oprichten voor volwassenen???
Lieve mensen, dit was ie weer en tot de volgende keer!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 84
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/484_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => oktober-2009-tweede-deel
)
[50] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088964
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-10-01
[photoRevision] => 0
[title] => Oktober 2009 (Eerste Deel)
[message] =>
Op 24 september 2009 arriveerden wij - na 7 weken verlof in Nederland - weer in Tamale. De eerste week was werkelijk vreselijk: Geen stroom (een hele week!), geen water, geen internetverbinding, geen benzine, blikseminslag, achtergebleven kleding beschimmeld, wateroverlast vanwege overvloedige regenbuien en ons trainingscentrum afgebroken!!!! Welkom terug in Ghana!
Er was een watertekort in ons huis, omdat de watercompany niets leverde en omdat de polytank leeg was en niet gevuld kon worden, aangezien de pomp op elektriciteit werkt en daar schortte het dus aan. Voor wat betreft de benzine: In Tamale is er een groot gebrek aan benzine. Overigens niet alleen in Tamale, maar in heel Ghana. Er zijn 2 oorzaken: De nieuwe regering heeft nieuwe regels gemaakt, als het gaat om de betaling van de benzine door de pomphouders aan het overheidsorgaan (TOR), dat belast is met de distributie van de benzine. Vroeger konden de pomphouders benzine kopen op krediet, maar nu moet er bij de levering cash worden betaald. Vele pomphouders kunnen dit niet en komen dus in de problemen en kunnen dus ook geen benzine leveren aan hun klanten. Een andere oorzaak is gelegen in het feit dat er te weinig olie wordt aangeleverd in de haven van Tema (zuid-Ghana). Inmiddels is duidelijk geworden dat Ghana extra olie heeft ingekocht in Nigeria. Maar........de boot uit Ghana die de olie ging ophalen is door marineschepen in de territoriale wateren van Nigeria aangehouden en teruggezonden naar Ghana. De boot kwam dus leeg terug. Dit grapje heeft de Ghanese overheid 100.000 dollar gekost (ongeveer 60.000 euro). Enkele maanden geleden arriveerde er al een schip in de haven van Tema (zuid Ghana) volgeladen met olie. Dit schip moest echter rechtsomkeer maken en mocht niet lossen, aangezien de Ghanezen weigerden te betalen. In ieder geval: Zeker in het noorden van Ghana is een schrijnend tekort aan olie/benzine. De werkers bij de olieraffinaderij in Tema dreigden met sabotage activiteiten, zoals bijvoorbeeld het vernielen van de leidingen. De president (Atta Mills) is daarop zelf naar Tema gegaan om de werkers ervan te overtuigen dit dus niet te doen.
Hoewel de start dus erg zwaar was, was het leuk om de vrienden en de meiden weer terug te zien. We brachten een bezoekje aan onze beste vrienden Paul en Taiba en bezochten o.a. weefmeisje Asia. Andere bekenden belden we op. Onze meubelmaker Salis reageerde wel erg enthousiast. Eerst had Dees hem aan de lijn. Hij vertelde vol trots dat hij vader was geworden van zoon Ishmel. Toen nam Ben het gesprek over en vroeg aan Salis wanneer de jonge spruit was geboren. Tsja........dat wist Salis niet, maar.....het was in ieder geval op de derde dag van de Ramadan geweest en het was toen volle maan! En....als meubelmaker kon hij zelf een bedje maken voor zijn Ishmel. Aan het einde van het gesprek liet Salis aan Ben weten: 'Tell madam (Dees dus) that I am so excited!' De 'sandal-maker man', mister Slim wilde meteen naar ons huis komen om ons te 'greeten'. Oh, Ghana is so funny! Het welkom was dus weer echt op z'n Ghanees: Hartverwarmend!
Ons voormalige NFD-meisje kapstertje Azara 3 bleek naar de 'village' te zijn gestuurd, i.v.m. een zieke vader. Zij moest een paar maanden terugkeren naar haar ouders om te gaan helpen. Normaal gesproken woont ze bij een tante in Tamale, waar wij een heel goed contact mee hebben. De kleine Azara miste haar leventje in Tamale en wilde contact met ons opnemen. Maar hoe doe je dat als je niets hebt? Azara is echter inventief en vraagt gewoon aan een ieder die een telefoon heeft of ze even mag bellen naar 2 Siliminga's en omdat het wel interessant is om te bellen naar 2 witten, lukt het haar altijd wel om ergens even een telefoon los te peuteren. Hoewel ze slechts Engels verstaat en qua spreken niet verder komt dan: 'I want to greet you', merk je aan haar stem dat ze het fijn vindt om ons even te kunnen horen.
En ja...hoera.....dan krijgen we eindelijk weer elektriciteit.
Bovenstaand: Het plaatsen van een nieuwe transformator vlakbij ons huis.
Het probleem bleek een kapotte transformator te zijn. Pas na 4 dagen werd deze vervangen. Transformatoren worden in Ghana op hoogte geplaatst tussen 2 houten palen. Voor deze klus was een vrachtauto met lift noodzakelijk. Het duurde 2 dagen voordat de bevoegde autoriteit toestemming had gegeven om deze vrachtwagen met lift in te schakelen. Daarna duurde het nog een hele tijd om de oude transformator te verwijderen en de nieuwe te plaatsen. Toen alles was aangesloten hadden we 10 minuten licht en vervolgens viel het zaakje weer stil. There was again a big problem! Maar......het oplossen van dit laatste probleem duurde slechts enkele uren. En jawel...we hebben ook weer water (de polytank is gevuld en de watermaatschappij leverde ook weer). Zo heb je niets en dan heb je het dubbelop! De eerste week mails opgehaald in het internetcafé en toen werkte de internetverbinding weer thuis. Heerlijk! De beschimmelde kleding is inmiddels gewassen (op de hand door onze compound-boy Hudu); de benzinetank is vol en het huis is weer op orde. Even een tip van huishoudelijke aard: Wat te doen met een vuil strijkijzer aan de achterkant? Schoonmaken met schoolkrijt!
Zoals in de vorige update reeds vermeld, had onze verlofperiode ook bepaalde dingen duidelijk gemaakt als het gaat om de nabije toekomst. Wij hebben moeten constateren dat we ons huis zijn ontgroeid, dat we Venlo zijn ontgroeid en dat we nog niet klaar zijn voor Nederland. Hoewel het ons laatste jaar in Tamale zal gaan worden, hopen we dat het niet het laatste jaar in het buitenland wordt. Een ander gedeelte van Ghana of een ander land? The time will tell!!!
Onze compound-boy Hudu wilde al een tijdje kuikentjes laten rondscharrelen op ons terrein.
Bovenstaand: Kip Froukje met haar kuiken Lieve.
Voor ons verlof lieten we hem weten dat hij begin oktober een 'male one' mocht regelen voor onze kip. Blijkbaar duurde dit Hudu te lang, want tijdens onze afwezigheid had hij gewoon een keer de poort geopend en had kip Froukje vrij spel om op vrijersvoeten te gaan. Dit resulteerde eind september in één kuikentje. Op een gegeven moment viel het kuiken in één van de diepe gutters (goten) op onze compound en had zich bezeerd. Het hompelde over het terrein en we gaven de 'disabled one' dan ook maar de naam: Kneus. Hudu liet echter weten: 'It will disappear' en inderdaad....binnen een week liep kuiken-lief weer normaal. De naam Kneus was dus niet meer op z'n plaats. Volgens Hudu zou het 3 weken gaan duren voordat duidelijk was of het een 'male one or a female one' zou zijn. En....het bleek een female one te zijn en dit vrouwtje wordt Lieve genoemd.
Toen Ben op 1 oktober even zijn haren wilde laten knippen bij de kapper, was deze niet aanwezig. Het hulpje liet weten dat de master 'going to toilet' was. (Poepen in de buitenlucht). Deze kapper noemt zichzelf 'Chicago-boy' en heeft een houten kiosk midden in de stad. De prijs voor knippen is 1 GHC (ongeveer 70 eurocent). Het is er altijd erg gezellig. Oké, de baas was er dus niet. Toen we hem belden en vroegen of hij nog terugkwam, luidde het antwoord: 'I am suffering from my stomach and I have to take some medication'. Toen het wachten wel erg lang duurde, vroegen we aan de leerling of hij niet wilde knippen. Je zag dat de knaap in verwarring werd gebracht. Je zag hem denken: .....'Een witte die geknipt wordt door een leerling......dát kan toch niet'?! Toen wij hem aanspoorden om het gewoon te proberen straalde hij over zijn hele gezicht. Ben maakte een geintje door te zeggen: 'Cut my hair and not my ears!' Dit soort grapjes wordt helemaal niet begrepen. Van de zenuwen raakte hij dus wél het oor van Ben en dit resulteerde in een wondje. In ieder geval was het feit dat hij de taken van de master mocht overnemen, goed voor zijn zelfvertrouwen! Toen we na afloop de master belden en in het bijzijn van de knaap lieten weten dat hij een hele goede leerling had, begon de jongen verlegen te lachen.
Waar zouden we toch zijn zonder onze compound-boy Hudu? De eerste week na onze terugkomst heeft hij ons dagelijks geholpen met allerhande klussen. Niet alleen hij, ook de timmerman en de loodgieter moesten er nog aan te pas komen, maar op 3 oktober waren we weer gesetteld. Nu kunnen we weer volstaan om Hudu 1x per week op zaterdag te vragen. Want op een grote compound is aan werk geen gebrek! Voor ons was het ook een rustig idee tijdens ons verlof in Nederland om te weten dat Hudu in één van de vertrekken in de dienstwoning sliep. Het spreekt zich namelijk snel rond dat de 2 witten afwezig zijn. Het was goed dat Hudu gewoon op ons terrein was.
Problemen met de auto......startproblemen......accu? Nadien bleek dat de accu in orde was en dat er op de één of andere manier lucht via de benzineleiding werd aangezogen (aldus mister Babs, onze automonteur, fitter, technician).
Het is toch wel handig dat we - in geval van verstelwerk - een heel naaiatelier met meiden tot onze beschikking hebben.
Bovenstaand: Enkele meisjes van het naai-atelier bij mister Halilahi op Lamashegu. Tussen de bedrijven door wordt er flink gebeden door deze moslim-meisjes.
Een broek korter later maken? Een rits vervangen? We kunnen het gewoon naar de meiden van mister Halilahi brengen (de master sewing die onze NFD-meiden heeft begeleid tijdens hun stage).
We zijn doende om het sponsorgeld uit Nederland te verdelen. Een gedeelte zal besteed worden aan het kopen van materialen voor de meiden die nu in hun eigen shop zitten. Of we kunnen deze dames verblijden met een éénmalige aflossing. Dit om de meiden die terugbetalen en serieus zijn een hart onder de riem te steken. Wij zullen bij microfinancieringsman Ishmel nagaan welke meiden trouw terugbetalen en welke niet. Slechts degenen die hun best doen, zullen worden beloond. Een ander gedeelte wordt gereserveerd voor de nieuwe werkplek van Dees: Lesgeven aan de kansarme kinderen van het project NCCELP. Hier is een chronisch tekort aan materialen.Verderop in deze update zal ik vertellen wat dit project inhoudt. Verder gaan we investeren in mister Halilahi. Deze master sewing die meer dan 50 meisjes naailes geeft, gaat zelf een 3-jarige opleiding volgen 'industrial art'. Als je investeert in de master, dan profiteren daar uiteindelijk de meiden ook weer van. En tenslotte moeten we nog iets achter de hand houden voor de relocatie van onze containers. Te denken hierbij valt aan o.a. transportkosten. Dit is alleen aan de orde als we zelf moeten opdraaien voor de kosten. Hopelijk vergoedt Assembly alles (zoals beloofd).
Het aantal horloges dat Ben heeft versleten in 3 jaar Ghana zijn niet te tellen! De kwaliteit is erg slecht. Gemiddels 3 horloges per jaar is geen uitzondering.
Had Ben het idee om zijn vierde en laatste jaar te gaan besteden aan counseling en guiding van de studenten op de campus van de Polytechnic in Tamale (een soort Hogeschool), het afbreken van ons trainingscentrum door Assembly (Gemeente) gooide roet in het eten en daardoor kon dit plan niet doorgaan.
O,o,o,.......het was werkelijk een shock voor ons om te zien dat ons hele trainingscentrum - tijdens onze verlofperiode in Nederland - is afgebroken. Het verhaal nog even in het kort: In april j.l. kregen we te horen dat er een kans bestond dat onze containers moesten wijken, omdat op onze marktplaats shops zouden worden gebouwd (door Chinezen). Ons is toen toegezegd door Assembly (Gemeente) en door de Regional Minister (Gouverneur) dat wij óf konden blijven óf een stukje zouden moeten worden verplaatst. In het laatste geval zouden alle kosten worden betaald door Assembly. Wij hebben van april tot juli 2009 wekelijks contact gehad met de National Coordinator van deze Assembly en iedere keer liet hij weten: 'You don't worry'. En dan.....wordt er tijdens onze afwezigheid en zonder overleg zomaar begonnen met het afbreken van de plek waar wij zó trots op waren. De eerste stap was dan ook om naar de Assembly te gaan en te vragen naar de National Coordinator mister Baba. Toen vielen we weer van onze stoel.......de man bleek vertrokken te zijn (naar Kumasi) en zijn opvolger was 'on travelling to Accra'. Nee toch.....Nou, dat schiet dus niet op. Het was mister Baba die ons had beloofd voor de onkosten op te draaien. En zijn opvolger? Die weet waarschijnlijk weer van niets. Als dit zo is, dan zullen we naar de Regional Minister gaan. We willen tevens proberen om de relocatie te laten plaatsvinden op de werkplek van mister Halilahi in plaats van op Kukuomarket. Deze bevlogen man gaat uitbreiden en er komen zelfs Kayayoo-girls uit Accra bij. Het zou dan ook prachtig zijn als wij ons trainingscentrum juist op die plek zouden kunnen heropbouwen. Maar ja....wellicht wil men dat de relocatie op Kukuomarket gaat gebeuren. In dat geval zullen we proberen om onderdeel van de markt te worden. We willen namelijk niet weggestopt worden achter de shops die door de Chinezen worden gebouwd. Mocht Assembly niets vergoeden, dan zullen we een restant van het sponsorgeld gaan benutten om zelf het transport te regelen van de oude naar de nieuwe plek en de containers in cement laten zetten. Verfraaiing laten we dan maar achterwege. Onze compound-boy Hudu heeft al toegezegd dat hij het transport kan realiseren met een clubje mensen (dezelfde groep die destijds de 4 houten shops hebben weggesleept). Hoewel de chief van Kukuomarket heeft toegezegd dat wij na de 'rainy season' een nieuw stuk grond krijgen, geloven we hier niet meer in. Wat is een 'promise' in Ghana? Via via moeten we horen dat NorGhaVo Ghana de inhoud van de containers heeft opgeslagen op hun kantoor. Het zou toch niet meer dan normaal zijn dat zij ons dit zelf zouden vertellen? De eerste aanblik was dus vreselijk.....Er is niets meer te zien van ons trainingscentrum!
Bovenstaand: Ons mooie trainingscentrum afgebroken!!!
De dure betonnen vloer is weg, de muren zijn afgebroken, de overkapping is weg, de boog, de signboards enz. enz. Overgebleven materialen waren op een hoop gegooid. Tsja.....we moesten wel even slikken en een traantje wegpinken (en dan druk ik me nog zachtjes uit). Wij maakten foto's van de ravage en stuurden deze naar zowel NorGhaVo Ghana als NorGhaVo Nederland, vergezeld van de volgende tekst: Our trainingscentre has been destroyed! Is this the result of working 3 years for free? Is this the way Ghanaians use the sponsormoney from the Netherlands? It's a shame!!!!
Over NorGhaVo Ghana gesproken…… Tijdens onze verlofperiode was het enkel vriend Paul die ons had durven mailen over de situatie op Kukuomarket. De rest van onze vrienden en bekenden hadden dit niet gedurfd. Toen we het nieuws vernamen hebben we vanuit Nederland direkt gemaild naar NorGhaVo Ghana. Geen enkele reactie!!!! Eénmaal terug in Tamale belden we staflid Peter. Telefoon werd niet opgenomen. Toen belden we naar het kantoor. Wederom geen gehoor. Hierna stuurden we Peter een SMS-je, met het verzoek om ons terug te bellen. Eindelijk kregen we een teken van leven: Hij was in Accra en we moesten maar een ander staflid benaderen, want hij had geen geld om ons terug te bellen!!! (En de telefoon-units worden betaald door NorGhaVo Nederland!) Uiteindelijk hebben we gemaild en nog steeds zweeg NorGhaVo Ghana in alle talen! Tot slot foto's gestuurd van de ravage op Kukuomarket. Geen respons. NorGhaVo Nederland daarentegen doet alles wat in hun vermogen ligt om ons te helpen en te steunen, maar voor ons is het punt bereikt dat we zelf een oplossing willen gaan zoeken voor de wederopbouw van ons trainingscentrum. De tijd van vergaderen en iedereen afrennen is wel voorbij. Er moet daadkracht komen en daar schort het aan bij NorGhaVo Ghana! Wij hebben een eigen strategie bedacht. Wij gaan voor een oplossing. Onze voorkeur: 3 containers naar de werkplek van mister Halilahi.
Aangezien wij onze buik dus helemaal vol hebben van NorGhaVo Ghana, willen wij dus de wederopbouw van ons trainingscentrum zelf gaan regelen. Dit geldt tevens voor het innen van het sponsorgeld. Normaal gesproken geschiedt dit via NorGhaVo Ghana, maar dat duurt allemaal zó ontzettend lang......We hebben geen zin meer om te bidden en te smeken en bijna een knieval te moeten doen.....We hebben dan ook aan NorGhaVo Nederland gevraagd of zij kunnen regelen dat het sponsorgeld bij ons komt zonder tussenkomst van NorGhaVo Ghana. En:.....In januari 2010 verloopt onze verblijfsvergunning weer. Ook hier heb je eigenlijk NorGhaVoGhana bij nodig om dit te regelen. Maar vanwege de lakse houding, gaan wij ook dit maar zelf oppakken. Wij hebben een contactpersoon (Joshua) op de Immigratiedienst in Accra en deze hebben we rechtstreeks gebeld. Hij heeft ons voorgesteld om meteen naar de Regional Commander van de Immigratiedienst in Tamale te gaan en te vragen voor een verblijfsvergunning voor een half jaar in plaats van voor een jaar. Dat is op zich genoeg, aangezien wij in juli 2010 Tamale gaan verlaten. Joshua adviseerde ons om te proberen de Regional Commander zover te krijgen dat hij meteen de stempel van de verblijfsvergunning zet, zonder dat we eerst naar Accra moeten afreizen om de werkvergunning te realiseren. Eerst is er namelijk een werkvergunning nodig (Accra) en daarna een verblijfsvergunning (Tamale).
En dan komt er eindelijk een teken van leven van NorGhaVo Ghana in de vorm van een mail op 5 oktober. Eerst worden we uitgebreid welkom geheten in Ghana en we worden bedankt voor de mails. Excuses worden aangeboden voor het feit dat men onze mails niet had beantwoord.......Reden: Al 14 dagen lang had het kantoor geen internetverbinding gehad.......Jeetje, dan ga je toch in een internetcafé je mails checken!!!!!....Typisch Ghanees....gewoon wachten en bidden totdat de verbinding weer terug komt! Ook bood men verontschuldigingen aan over het feit dat men ons niet had ingelicht over de situatie op Kukuomarket......Nou ja zeg, dat is allemaal wel erg gemakkelijk.... Sorry zeggen en gewoon overgaan tot de orde van de dag! Voor wat betreft de 3 containers: NorGhaVo Ghana heeft contact met de chief van Kukuomarket en deze heeft ons een nieuw stuk land beloofd, zodat het trainingscentrum opnieuw kan worden opgebouwd. Als dit een feit is, zouden mister Halilahi en madam Mariam kunnen starten in onze containers. Maar NorGhaVo Ghana nodigde ons eerst uit voor een meeting. En voor wat betreft onze verblijfsvergunning en het sponsorgeld uit Nederland: Ook hiervoor gold: We have to discuss it during a meeting in the office!!!!! Help!!!! Nee!!!! Wij willen niet meer vergaderen, wij willen actie!!!!
Gelukkig zit NorGhaVo Nederland helemaal op onze golflengte. De staf in Nederland wordt - net als wij - doodmoe van het gebrek aan daadkracht van NorGhaVo Ghana. Zij geven ons alle support en maken NorGhaVo Ghana duidelijk dat zij ons steun moeten geven bij de aktiviteiten die we zelf gaan ontplooien. Wij gaan zelf de relocatie van ons trainingscentrum realiseren; wij gaan zelf proberen om onze verblijfsvergunning te regelen en dit geldt ook voor het sponsorgeld. Voor wat betreft dat laatste: NorGhaVo Nederland is bereid om ons bedrag op de volgende money transfer naar Ghana in te houden. Natuurlijk is het een omslachtige weg, maar men wil ervoor zorgen dat wij krijgen waar we recht op hebben. Alles willen we zelf doen, want als we op NorGhaVo Ghana moeten wachten........zij doen echt niets!!!! NorGhaVo Nederland begrijpt dus ook heel goed dat wij geen zin meer hebben in meetings e.d.
Oké....proberen dus om onze containers te verplaatsen van Kukuomarket naar Lamashegu..... Op 5 oktober zijn we naar Assembly geweest en hebben daar gesproken met de nieuwe Regional Coordinator. Wij hebben hem gevraagd of het transport van de containers geregeld zou kunnen worden van Kukuomarket naar Lamashegu (de werkplek van onze master sewing mister Halailahi). Wij hebben hem gemeld dat zijn voorganger ons had beloofd (samen met de Regional Minister) dat in geval van 'shifting' alle kosten zouden worden betaald. Tijdens het gesprek werd duidelijk dat Hawa 3 weken eerder al op de stoep had gestaan (tijdens ons verlof in Nederland), met het verzoek om geld te geven voor het transport van de containers. Ons genuanceerde verhaal deed de Coordinator echter heel snel besluiten ons groen licht te geven. Als het aan hem lag kon het dezelfde dag nog geregeld worden en alle kosten werden - zoals eerder beloofd - betaald. Hoera! Wij konden het bijna niet geloven en waren ontzettend blij! De Coordinator liet meteen een 'officer' van Assembly opdraven en samen met deze officer gingen we naar de locaties Kukuomarket en Lamashegu om de situatie te bekijken.
Al snel stuitten we op het eerste hobbeltje. De betreffende grond op Lamashegu is niet van mister Halilahi, noch van de overheid, maar bleek van een school te zijn. Deze school ligt achter de werkplek van mister Halilahi. De officer van Assembly stelde echter meteen voor om te gaan praten met het schoolhoofd en te vragen of wij onze containers op dat stuk grond mochten plaatsen. We werden verwezen naar de chairman van de SMC (School Management Committee). Deze man bleek ook in Assembly te zitten, dus dat was een pré. Ook met hem en nog enkele andere Assembly-leden en met mister Halilahi hadden we een goed gesprek. Een dag later, 6 oktober, kregen we ook van de chairman van SMC groen licht! Dus: Toestemming van de Coordinator van Assembly voor het transport naar de plek die onze voorkeur heeft én toestemming van de Chairman van de School Management Committee voor het stuk grond. Wederom waren we heel erg blij! We konden beginnen! We regelden 5 sterke mannen voor het transport en in overleg met alle betrokkenen, zou het transport gaan starten op 7 oktober 's avonds (dit i.v.m. de té grote verkeersdrukte overdag). Eén van de sjouwers was onze compoundboy Hudu. Samen met zijn club vrienden zou hij de klus gaan klaren voor 180 GHc. Het was hetzelfde groepje als destijds bij het in beslag nemen van de 4 houten shops.
Echter.....de vreugde was van korte duur! Op 7 oktober liet Assembly weten dat de hele operatie gecanceld moest worden. Waarom? Hawa was wederom ten tonele verschenen bij de Coordinator van Assembly en had haar beklag gedaan. Ook de mensen van Kukuomarket hadden geklaagd. Zij willen de containers op Kukuomarket houden. Onze eerste gedachte was: Wij nemen zelf de verantwoordelijkheid op ons en betalen middels het Nederlandse sponsorgeld de kosten van relocatie. Echter.....we realiseerden ons dat het toch beter was om dit niet te doen, aangezien we ons goede contact met Assembly niet wilden verstoren en bovendien voelden we ons verantwoordelijk voor de veiligheid van de 5 jongens die het transport moeten uitvoeren. Wij willen niet dat zij problemen krijgen met de mensen op Kukuomarket.
Inmiddels hadden we een mail van NorGhaVo Ghana gekregen, dat ook zij de containers op Kukuomarket willen houden en ze zijn al in onderhandeling met de Kukuo chief over een relocatie (en dat terwijl NorGhaVo Ghana altijd afgaf op chiefs!) Wij willen hier echter absoluut niet meer op wachten! Als we moeten wachten op NorGhaVo Ghana, dan kunnen we eeuwig wachten. Enne.....wij mochten toch de invulling bepalen????? Wij hebben het echt helemaal gehad met NorGhaVo Ghana en wij willen het nu allemaal zelf regelen (relocatie containers/verblijfsvergunning/sponsorgeld). Het spijt ons te moeten zeggen, maar voor ons bestaan zowel NFD als NorGhaVo Ghana niet meer!!!!
Wij hebben heel veel redenen om te kiezen voor Lamashegu. Enkele redenen zijn: Op dit naai-atelier werkt mister Halilahi met een heleboel 'needy girls' en hij gaat uitbreiden met de echte Kayayoo-girls uit Accra, dus hij heeft extra containers nodig. Als hij moet pendelen tussen Kukuomarket en Lamashegu, dan kost dat teveel tijd (en dus geld). Verder geven de sponsoren ook de voorkeur aan Lamashegu, omdat zij op de hoogte zijn van de Kukuomarket-problemen en ons steunen in onze keuze voor een betere lokatie en enkele sponsoren hebben Lameshegu met eigen ogen gezien. Ook hebben wij de toestemming reeds gekregen voor het stuk grond en bovendien kan het sneller gaan en zien we eindelijk eens resultaten. Wachten op een stuk grond op Kukuomarket gaat weer te lang duren. Wij weten dat NorGhaVo Ghana en de Kukuomarket mensen en de Kukuo chief uiteraard willen dat de containers op Kukuomarket blijven, maar onze ervaring heeft geleerd dat het wederom veel te veel tijd in beslag gaat nemen als deze mensen een beslissing moeten nemen. Verder is het aannemelijk dat wij weggedrukt zullen worden. Een mooie plek zal niet gaan lukken. Onderdeel uitmaken van de nieuwe markt is niet aan de orde. Waarschijnlijk moeten we genoegen nemen met een plek in de 'village'.
Inmiddels weer een brief geschreven aan de Coordinator van Assembly en aan de chairman van de SMC en wederom met beiden gesproken. Tijdens het gesprek met de Coordinator van Assembly was ook Hawa aanwezig. Zoals vanouds begon ze te vloeken en te tieren: 'Go back to your country; God will punish you!' De Coordinator en andere aanwezigen schrokken van deze woorden (wij zijn het wel gewend) en Hawa moest haar excuses aanbieden. Wij zeiden nauwelijks iets en boden slechts de brief aan met de hele waarheid. Assembly besloot om een follow-up te regelen met NorGhaVo Ghana, met de Kukuomarketchief enz. enz. Nee toch.....wij willen dit niet meer. De keren zijn niet meer te tellen dat we over dit issue hebben gesproken. Hadden we dus bijna de containers op de plek waar wij ze wilden hebben, nu zijn we weer helemaal terug bij af..........We zaten er dan ook helemaal doorheen!!! En dan krijgen we op 9 oktober via via te horen dat de Kukuo chief opdracht heeft gegeven om onze containers te verplaatsen naar de Chief's Palace! Dit geloof je toch niet! Heet dit in gewoon Nederlands niet gewoon diefstal? Niemand durft tegen te sputteren vanwege het simpele feit dat het een chief betreft. Als wij de conclusie trekken: 'So the chief is a thief', wordt het doodstil............!!!
Bovenstaand: De Kukuo Chief heeft opdracht gegeven om onze containers tijdelijk te transporteren van Kukuomarket naar zijn Chief's Palace.
Samengevat: 5 oktober: Wij krijgen de toestemming van de hoogste baas van de Gemeente (Coordinator Assembly) om het transport te regelen van onze containers van Kukuomarket naar Lamashegu; 6 oktober: Wij krijgen de toestemming van de voorzitter van het Schoolbestuur (Chairman of School Management Committee) voor het stuk grond om onze containers op te plaatsen; 7 oktober: Bijna bezig met het daadwerkelijke transport of een telefoontje van Assembly gooit roet in het eten: De hele operatie wordt afgeblazen, omdat de Kukuomarket-mensen en Hawa hebben geklaagd; 8 oktober: Vergadering met de National Coordinator van Assembly inclusief Hawa. Wij bieden een brief aan met de hele waarheid. 9 oktober: Gesprek met de Chairman van SMC en ook hij krijgt onze brief; 9 oktober: De Kukuo chief geeft opdracht aan zijn mensen om de containers te verplaatsen naar zijn 'palace'.
Dus: Wie willen de containers op Kukuomarket? De mensen die wonen op Kukuomarket; de chief (het stamhoofd) en NorGhaVo Ghana. Wie willen de containers op Lameshegu? De Chairman van School Management Committee (degene die de grond heeft gegeven); Coordinator Assembly (gemeente); mister Halilahi; NorGhaVo Nederland; de sponsors in Nederland en wij (Ben en Dees). En Hawa? Zij wil de containers gaan transporteren naar haar nieuwe plek ergens in de 'village'. Assembly wil alle partijen horen. Zij hebben dus al gesproken met Hawa en met ons, maar zij willen ook een gesprek met NorGhaVoGhana en met de Kukuo chief. Wij hebben duidelijk te kennen gegeven dat wij al jaren praten over dit issue en dat er nog steeds geen resultaat is. Dit is Ghana en dat betekent nou eenmaal altijd....delaying and postponing...... Wij hebben alle betrokken partijen ingelicht dat wij helemaal aan het einde van ons Latijn zijn en dat wij onze beste vriend Paul hebben gevraagd om voor ons als een soort spokesman cq deputy op te gaan treden. Hij zal dan uit onze naam alle vergaderingen gaan bijwonen. Wij hebben genoeg gerend.....
Inside information: Het blijkt dat Hawa haar 'mannetjes' heeft op Kukuomarket. Zij betaalt deze personen en in ruil daarvoor bellen deze mensen direkt naar Hawa als zij de 'white people' in de buurt van Kukuomarket zien. Dat verklaart ook waarom we nét te laat waren met ons transport naar onze favoriete plek. Men heeft ons gezien op 5 oktober toen we met een Assembly-man de situatie in ogenschouw gingen nemen en men heeft ons gezien op 6 oktober toen we met onze compound-boy Hudu even naar Kukuomarket reden, om hem de containers aan te wijzen die getransporteerd moesten worden. Het is toch niet meer normaal? Maar ja....voor geld doet men hier alles! Je zou je bijna niet meer veilig voelen in Tamale!
Sommige Ghanezen zeggen tegen ons: 'Waarom vraag je in Nederland niet om 3 nieuwe containers? Dan kan Hawa de containers houden en kunnen jullie de nieuwe containers aan mister Halilahi geven op Lameshegu? Hoezo hondsbrutaal? Als wij zeggen dat het zó niet werkt en dat Nederland geen Sinterklaas-land is, worden we niet begrijpend aangekeken. En dan te weten dat er in heel Tamale (een stad van 350.000 inwoners!), geen enkele plek is waar je permanent kunt blijven zitten met je containers. Iedereen verblijft op tijdelijke basis!
6 oktober: Terug naar Cambridge garden academy! Heerlijk om weer Frans te gaan geven bij de kleintjes op Cambridge. Ik krijg een rooster waarin ik zowel P1 als P2 ga lesgeven. (Groep 3 en 4). Het was leuk om al die aardige collega's weer terug te zien en er waren weer 2 nieuwe collega's bijgekomen: Mister Peter and mister Ezekel. En mijn leerlingen uit P1 heten: Rafiq, Virgil, Charles, Nathan, Joel (dit zijn de jongens) en Nasara, Janice, Rosalinda, Genevieve, Winifred en Amanda (dat zijn de meisjes). In P2 geef ik les aan: Charbel, Amin, Wumpini, Jawal (jongens) en Carolina, Vivian, Nana en Makjela (meisjes). Het zijn kleine klasjes op deze privéschool. Op een overheidsschool is dat wel anders. Daar zitten zeker 60 leerlingen in de klas. De leerlingen van Cambridge zijn dus echte geluksvogeltjes!
Bovenstaand: Primary one (P1) Cambridge Garden Academy
(Groep 3).Bovenstaand: Primary two (P2) Cambridge Garden Academy
(Groep 4).
Op dezelfde dag (6 oktober) startte ik bij NCCELP (Naasim Community Children Education and Library Project). Naasim is het Dagbani-woord voor 'enlightenment'. Dit is een project met een tweeledig doel: Lesgeven aan kinderen die op overheidsscholen zitten en daar te weinig leren en middels dit project worden bijgespijkerd in een 'after school program' en lesgeven aan kinderen uit de communities (bush-dorpjes) die helemaal niet naar school kunnen gaan. Er wordt lesgegeven onder een mangoboom en onder een afdakje. De oprichter van het project heet mister Ramzing en er werken locale vrijwilligers. Vele namen passeerden de revue: Mister Youssef, mister Ananny, mister Sahmed, mister James. Laatstgenoemde heeft als kind op NCCELP gezeten en heeft het geschopt tot SSS (Senior Secondary School; of tewel de bovenbouw van de middelbare school). Een hele prestatie, gelet op de hele scene.
Bovenstaand: Lesgeven op het project Naasim Community Children Education and Library Project (NCCELP).
Ik zal hier 2 middagen Frans gaan geven. Je kunt het nauwelijks een werkplek noemen en het wemelt er van de muskieten! Uiteraard een heel verschil met privéschooltje Cambridge, maar ik vind het wel mooi om weer te werken voor de 'needy ones'. De geluksvogeltjes van Cambridge komen er ook wel zonder mij...... De ene keer zijn er 20 kinderen; de andere keer zijn er 40 kinderen; dan weer 60 of 90.....In ieder geval moeten de kinderen van ver komen om lessen te volgen; een uur lopen is heel normaal. Het 'klikt' tussen mister Ramzing, de kinderen en mij. Ik geniet er enorm van en bovendien is het lesgeven ook een goede afleiding om 'los te komen' van de container-problematiek.
9 oktober: Op naar de Immigratiedienst in Tamale en vragen of de Regional Commander bereid is om onze verblijfsvergunning met 6 maanden te verlengen (januari-juli 2010). In juli 2010 gaan we namelijk Tamale verlaten. Maar.........de Commander blijkt vertrokken te zijn; men is in afwachting van een nieuwe. (Dit zou dan al nummer 4 worden in onze 3 jaar Tamale!) .....Don't worry.....Er is een plaatsvervanger. Oké. Het blijkt dat het niet mogelijk is om onze verblijfsvergunning met een half jaar te verlengen, maar slechts met een jaar. 'Prima, wilt u dan even een stempeltje zetten?', vroegen we quasi nonchalant. Nee dus, het is nog geldig tot januari 2010, dus kom maar terug in november/december. Dan zou het geen enkel probleem zijn om de stempel te zetten:..... Wij hadden immers geen crimineel verleden en bovendien zijn wij bereid om te betalen en hebben we al 3 jaar gratis gewerkt voor Ghana (en dus geen betaalde baantjes van Ghanezen ingepikt)....... Langs onze neus weg vroegen we of het ook mogelijk is om op basis van vermogen een verblijfsvergunning te regelen. Ook dat was geen probleem. Altijd handig om te weten. Op deze manier hoeven we NorGhaVo Ghana niet meer te vragen, omdat we dan niet meer gelinkt worden als vrijwilligers aan NorGhaVo. Dan zijn we zo vrij als een vogeltje. Hopelijk is de nieuwe commander er nog niet in november en zal deze plaatsvervanger (Stephen) er volgende maand nog net zo gemakkelijk over denken.
10 oktober: Inservice training voor de teachers van Cambridge garden academy. Het bleek dezelfde training te zijn als er in april j.l. reeds was georganiseerd.
Ghana is grappig..... 's Morgens om 6.45 uur belt sewing-girl Suhayini op, just to greet us.................. Wij kennen een aardige Togolees in Tamale, die kok is in een hotel in Tamale. Hij kan niet alleen goed koken, hij heeft ook een goede visie en kan on-Ghanees denken. Hij spoort het personeel aan om mee te denken, hij legt dingen uit en hij is een voorstander van time-management. Toen we een keer een hapje bij hem gingen eten, was hij afwezig. Binnen een mum van tijd werd hij opgetrommeld en kwam hij opdraven om ons te begroeten...just to greet......
Op 14 oktober kregen we bezoek van onze voormalige huisbaas mister Jacco en bespraken we de container-kwestie.
Onze containers staan inmiddels bij de Chief's Palace. Wij zijn daar naar toe gegaan en hebben foto's gemaakt.
Bovenstaand: Onze containers staan tijdelijk 'geparkeerd' bij de Kukuo Chief's Palace.
Binnen een mum van tijd zag het zwart van de mensen! Hoewel de chief niet aanwezig was, spraken we met een 'second chief' (alles moest door een derde vertaald worden in het Engels) en we lieten daar een duidelijke boodschap achter: De sponsors in Nederland accepteren niet dat de containers op een plek staan, die niet de voorkeur geniet van Ben en Dees.
Zoals eerder gemeld doet NorGhaVo Ghana veel te weinig en de meest simpele dingen moeten besproken worden in een meeting. Aangezien wij hier helemaal tureluurs van worden, hebben we NorGhaVo Nederland gevraagd om het sponsorgeld via Western Union over te maken naar ons, zodat wij niet hoeven te bidden en te smeken bij NorGhaVo Ghana om naar een bank te gaan. NorGhaVo Nederland kwam ons hierin tegemoet en zo konden we dan op 13 oktober hier bij de Barclays Bank in Tamale het geld ophalen.
NorGhaVo Nederland heeft voor de zoveelste keer een mail 'op poten' verzonden naar NorGhaVo Ghana. Ook Nederland lukt het niet om NorGhaVo Ghana te bereiken. NorGhaVo Nederland steunt ons enorm en doet alles wat in hun vermogen ligt om hun collega's in Ghana te activeren. Zij vinden het net zo vreselijk als wij dat ons trainingscentrum tijdens ons verlof in Nederland is afgebroken en dat NorGhaVo Ghana ons hier niet over heeft ingelicht. Ook steunen zij ons in onze keuze om het trainingscentrum op te bouwen in Lameshegu en niet op Kukuomarket. NorGhavo Nederland heeft wederom uitgelegd aan hun Ghanese collega's dat de goede naam van NorGhaVo wordt beschadigd. Ook werd verwezen naar de huidige financiele crisis...sponsors zullen zich terugtrekken en vrijwilligers kiezen op deze manier een andere organisatie. NorGhaVo Nederland vroeg heel duidelijk om informatie als het gaat om de huidige situatie en ze konden het absoluut niet waarderen dat NorGhaVo Ghana hen niet had ingelicht over de toestanden op Kukuomarket. Bovendien misten ze de wekelijkse updates die NorGhaVo Ghana richting Nederland moest sturen. En verder vroegen zij zich af waarom NorGhaVo Ghana Ben en Dees niet had ingelicht over de afbraak van het trainingscentrum tijdens onze verlofperiode. Er werd gevraagd om actie en wel om snelle actie. NorGhaVo Ghana zou onze keuze voor Lamashegu moeten steunen en de relocatie zou zo spoedig mogelijk moeten gebeuren. Bovendien werd NorGhaVo Ghana duidelijk gemaakt dat NorGhaVo Nederland een aparte money transfer had geregeld voor Ben en Dees (via Western Union), omdat B[e-38]D weer veel te lang hadden moeten wachten op een aktie van NorGhaVo Ghana. Ook hier werd NorGhaVo Ghana op het matje geroepen.
Maar NorGhaVo Ghana lijkt zich nergens iets van aan te trekken. Via via krijgen we te horen dat zij naar de Kukuo chief zijn gegaan en gepleit hebben om de containers op Kukuomarket te houden en dat terwijl NorGhaVo Nederland heeft opgelegd dat zij de keuze van Ben en Dees moeten opvolgen (Lamashegu dus).
Op een gegeven moment laten wij aan NorGhaVo Ghana weten dat er 6 partijen zijn die voor Lamashegu pleiten, te weten: Mister Halilahi, de sponsoren in Nederland, NorGhaVo Nederland, de voorzitter van het Schoolbestuur (die de grond heeft gegeven), de hoogste baas van de Gemeente (die de toestemming voor het transport heeft gegeven en de kosten van relocatie gaat betalen) en wij. Slechts 3 partijen kiezen voor Kukuomarket, te weten: De mensen die op Kukuomarket wonen, de Kukuo chief en NorGhaVo Ghana....... 6 tegen 3 dus? Meerderheid heeft gewonnen? Zo simpel werkt het niet in Ghana. Het is toch te zot voor woorden dat een chief gewoon onze containers van Kukuomarket naar zijn Chief's Palace kan laten transporteren? (Zonder overleg of toestemming). Hij neemt gewoon dingen in beslag die hem niet toebehoren, maar ja...de chief is de chief en die mag alles. Wij laten NorGhaVo Ghana ook weten dat het 'an order' is van NorGhaVo Nederland om ons te supporten in onze bedoeling om de containers te transporteren naar Lamashegu. Als je het woord 'bevel' laat vallen, dan werkt dat meestal wel in deze setting....'NorGhaVo Netherlands is the boss and you have to obey them, because it is an order!' Vreselijk vanuit een Nederlands hoofd, maar heel erg gebruikelijk binnen de Ghanese scene. In ieder geval kregen we na een tijdje te horen dat ook NorGhaVo Ghana kan leven met het feit dat de containers naar Lamashegu gaan. Hoera! Aktie dus! Voor de zekerheid belden we nogmaals naar de gemeente en wederom gaven zij ons de toestemming. Toen belden we naar de spokesman van de chief. Deze liet ook weten dat wij de containers konden komen halen. Hij sprak namens de chief en de mensen van Kukuomarket. Dus.....opgelost dachten wij! Maar................zelfs met de toestemming van alle 'hoge pieten', kan de chief nog 'nee' zeggen als je de containers zou meenemen zonder de aanwezigheid van een NorGhaVo staff-member. Prima, voor ons geen probleem. Wij vroegen dan ook aan Musah van NorGhaVo Ghana (de anderen lijken van de aardbodem te zijn verdwenen) om met ons mee te gaan naar de chief. Nee, zei Musah, eerst moet er een 'agreement' worden opgesteld en moet er getekend worden. Kom op Musah, dat kunnen we toch wel regelen na het transport? Nee, zei Musah, eerst het paperwork en dan het transport.
Oké, maar mogen wij die agreement dan zelf opstellen, want anders gaat het weer veel te lang duren. Eerst een onduidelijk verhaal, maar uiteindelijk kregen we groen licht om zelf de agreement op te stellen. Maar......NGV Ghana moest het dan wel controleren. Uit ervaring weten we dat het dan toch niet goedgekeurd zal worden, vanwege het simpele feit dat het Ben en Dees zijn die de agreement hebben opgesteld en Musah heeft er nou eenmaal een nieuwe taak bijgekregen en die heet.....Ben en Dees zoveel mogelijk dwarsliggen. Wij waren nauwelijks begonnen met het opstellen van de agreement, of NGV Ghana laat ons kiezen uit 2 opties, te weten.....Optie A: Containers weliswaar naar Halilahi,maar onder belachelijke voorwaarden. Optie B: Containers worden overgenomen door een bestaande organisatie. Over deze laatste optie hebben zij nog nooit gesproken en deze optie komt zomaar uit de lucht vallen! Wij hebben dan ook laten weten dat we niet accoord gaan met beide opties en hebben voorgesteld om de containers als donatie te schenken aan mister Halilahi. Dit is ook wat de sponsors in Nederland willen. Jeetje....je wordt er toch helemaal stapeldol van?! Waar hebben we het toch over? Het gaat om 3 stomme kale containers die we gewoon willen transporteren naar een hele goede plek. Dat is wat er is overgebleven van ons mooie trainingscentrum....3 stomme kale containers.....zo mooi als het was wordt het nooit meer. Wij vragen ons af of we niet onafhankelijk kunnen opereren. Moet er nou werkelijk iemand van de staf bij zijn op het moment dat wij de containers gaan halen? Is er geen stand in? Assembly zal er ook niets van begrijpen: Zij geven groen licht en de containers worden niet opgehaald. De situatie wordt onhoudbaar. Wij krijgen stellig de indruk dat Musah er behagen in schept om ons te pesten. Het gaat erg ver. Op het NorGhaVo- projekt NCCELP waar Dees lesgeeft heeft Musah laten weten aan de oprichter dat deze nooit meer steun zal krijgen noch vrijwilligers van NorGhaVo, als Dees daar doorgaat met lesgeven. Het lijkt wel chantage. En dat alles omdat Dees op eigen initiatief naar dit projekt is gegaan. Zowel de oprichter als Dees trekken zich niets aan van de dreigingen van Musah, maar normaal is het niet. Ach....het is te flauw voor woorden, maar het geeft wel een beeld. Op een hele normale vraag van Ben: 'Is there any post for us?, luidt het antwoord: That is another issue.....Jeetje, zeg gewoon ja of nee!!! Wij zijn aan het einde van ons Latijn. Soms denk je: 'Al zagen ze de containers in honderdduizend stukken, ze doen maar.....Het lijkt wel of het Noorden van Ghana zich niet wil ontwikkelen, het is slechts éénrichtingsverkeer, alleen maar....krijgen, krijgen, krijgen; maar dan wil je toch weer strijden, omdat je gewoon opgebouwd wilt zien wat anderen hebben afgebroken. Daarvoor kwamen wij terug voor ons vierde jaar....Het eindresultaat zien en genieten van Ghana. NorGhaVo Ghana maakt beiden onmogelijk. Wij mochten toch de invulling bepalen? Maar we krijgen nu het mes op de keel gezet en mogen kiezen uit 2 opties die beiden niet goed zijn. Dit spelletje zal formele Musah tot het einde toe blijven spelen en wij weten zeker dat wij in juli 2010 nog even ver zijn als nu. Wij consulteren dan ook wederom NorGhaVo Nederland.
OPTION A
(If an individual has to use the containers)OPTION B
(If an organization has to use the containers)AgreementThere must be an agreement signed between NorGhaVo and the individual professional chosen to give training to the needy girls. The agreement must have a period at which expiration the contract with the professional will cease to work in the containers unless the contract is renewed. There must be an agreement (MOU) signed between NorGhaVo and organization chosen to receive the containers. The organization must be one that has an existing successful skill training program for needy girls. The contract shall cease to work and NorGhaVo shall confiscate the containers if the organization fail to comply with the MOU.OwnershipNorGhaVo shall possess ownership and control of the containers The beneficiary organization shall possess ownership of the containers as long as they comply with the terms and conditions stipulated in the MOUInvolvement of NorGhaVo/Staff
Time and resource
1. NorGhaVo shall have to directly be involved in determining the set up of the programs, selection of needy girls, monitoring and evaluation. NorGhaVo will also have a daunting task to ensure that the professionals contracted to work conform to the terms and conditions.
2. Staff of NorGhaVo will have to work directly with the professionals to compile report and solve problems. (More staff time is demanded)
1. The organization will have an already existing program set up hence NorGhaVo saves time is for other activities.
2. NorGhaVo only receives periodic reports from the beneficiary organization. Comparatively less staff time is demanded.
ReliabilitySince the reliability of the individuals can not be guaranteed NorGhaVo would have to be directly involved especially at the initial stage. As compared to option 'A' there is high assurance of project continuity as the existing organization has proven records being reliable. Moreover it is better dealing with an organization than individuals in this kind of matters.
Hoewel Hawa helemaal uit beeld is en totaal niet meer 'involved' is, blijft ze op haar manier achter de containers aanrennen. Zo werd ze gesignaleerd op de werkplek van mister Halilahi. Gelukkig was laatstgenoemde niet ter plekke. Hij volgt naast zijn werk nog een opleiding 'industrial art' van 3 jaar en zat dus op school. Hawa heeft nog steeds niet begrepen dat zij niet meer mee mag doen. NorGhaVo Ghana heeft haar de laatste kans gegeven in juli. Zij mocht toen bewijzen dat ze een NGO kan runnen en kreeg daartoe hele normale voorwaarden opgelegd. Echter...voor Hawa waren deze voorwaarden te hoog gegrepen en een ieder kon op de klompen aanvoelen dat ze dit niet kon waarmaken. Bovendien heeft ze geweigerd om de MOU (Memorandum of Understanding) te ondertekenen. Maar goed...Hawa blijft Hawa en die blijft rare fratsen uithalen. Haar plan is om de containers naar haar eigen nieuwe werkplek te brengen, maar dit zal nooit lukken. Inmiddels heeft ze haar groene auto verruild voor een witte, die voorzien is van een plaat, met de tekst: 'On test'. Dit geldt overigens voor de auto, niet voor de 'driver'. Hahaha!!!
Op het Business College International in Tamale komen we wel eens, omdat we de 'principal' kennen of omdat we gebruik willen maken van de mogelijkheden, zoals printen, internetcafé e.d. Mijn oog viel op een leuke spreuk: The illiterate today is not one who cannot read or write, but one who cannot use the computer to his/her advantage.
Even iets leuks: Wij kregen een uitnodiging van de Nederlandse Ambassade in Accra om op 25 oktober een bezoek te brengen aan het schip Hr Ms Johan de Witt. Dit amfibisch troepentransport-en commandovaartuig van de Nederlandse Marine brengt namelijk een bezoek aan Ghana. Het bezoek bleek onderdeel te zijn van een uitgebreidere reis naar West-Afrika, Marokko, Spanje en Portual.Van 23 t/m. 26 oktober bleek de Johan de Witt afgemeerd te zijn in Tema, in zuid Ghana. De Nederlanders kregen dus een uitnodiging om te komen kijken. Als we in zuid Ghana hadden gewoond, dan hadden we dit zeker gedaan, maar de afstand Tamale-Tema is een beetje te ver.
16 oktober: Weer zo'n beetje het hele weekend geen elektriciteit. Aangezien er toch een paar belangrijke mails verzonden moesten worden, gingen we naar een internetcafé. Maar.....de hele stad had 'lights off'. Stel je dat voor......een stad van 350.000 inwoners zonder stroom. Oké, op zoek naar een internetcafé dus, dat open was, wellicht toch stroom had of misschien een generator, die niet 'spoiled' was, maar gewoon was voorzien van diesel. Bij internetcafé nummer 6 was het raak. O, wat kost dit toch allemaal veel tijd. Je bent dan gewoon een hele ochtend bezig om een paar mails te verzenden.
De post in Ghana.....Vorig jaar oktober hadden wij een bedankje in de vorm van een foto gestuurd naar een hotelmanager in Kumasi die voor een hele serie babykleding en andere kleding en materialen had gezorgd voor de 'needy people' in Tamale. Het adres hadden we overgenomen van een folder of visitekaartje. Dat zou dus goed moeten gaan, maar....dan blijkt er post te zijn voor ons en wat bleek? Diezelfde brief was retour gekomen. Een jaar later vonden wij de door ons gemaakte foto dus weer terug.
17 oktober: Nog geen maand terug in Tamale en Dees heeft alweer malaria. Dit betekent hoofdpijn en een kuurtje innemen.
Als we op een zaterdagmiddag nog eens kapster Akiti bezoeken, krijgen we op slag slechte zin: Shop gesloten, geen klanten, dus heeft Akiti bedacht om dan maar sinasappels te gaan verkopen. Weefster Asia daarentegen doet het erg goed, is gemotiveerd en laat een betere werkhouding zien. In haar gaan we dan ook investeren. We gaan samen materialen kopen. Asia is niet alleen aktief met weven, ze wil ook heel graag beter leren lezen en schrijven en ze wil graag Engels leren. Dees heeft er voor kunnen zorgen dat zij hiervoor terechtkan op het projekt waar Dees lesgeeft. Bij NCCELP (Naasim Community Children Education Library Project) sluit zij gewoon aan bij de vele andere kansarme kinderen. Uiteraard is zij een stuk ouder dan de andere kinderen, maar dat vindt ze geen probleem. Zij wil graag vooruit en daar doen wij dan extra ons best voor. Het blijkt dat Asia niet eens tussen de kleintjes hoeft te zitten. Mister Ramzing is zelfs bereid om voor haar een apart lesgroepje op te richten en.....mochten Ben en Dees nog meer oud NFD-meiden hebben die Engels willen leren of willen leren lezen of schrijven, dan mogen deze in datzelfde lesgroepje instromen. Een ontzettend aardig gebaar. Ja, het klikt tussen mister Ramzing en ons. Aangezien hij zelf op zoek is naar vrijwilligers voor zijn projekt, heeft Ben aangeboden om een keer met hem een ochtend op pad te gaan. Er zijn genoeg organisaties in Tamale die vrijwilligers kunnen leveren. Enkele voorbeelden zijn: Meet Africa; Voluntary Africa, CID Ghana, Syto e.d. Oké...terug naar Asia....Zo waren wij dus een hele middag op sjouw geweest met Asia en hadden materialen voor het weven gekocht voor haar shop.
Bovenstaand: Weefmeisje Asia heeft geen materialen.Bovenstaand: Dankzij de Triodosbank in Zeist heeft Asia wél weer materialen.
Zelfs een carpet voor op de grond in de kiosk ontbrak niet. Nadat we over de markt hadden geslenterd en alles hadden gekocht, gingen we dus naar mister Ramzing van NCCELP en regelden daar dat zij 5 x per week van 16.00 uur tot 17.30 uur lessen mag volgen. Wij brachten haar met de auto terug naar haar hutje in de community, waar haar oom ons bedolf onder de 'blessings': 'You have done well; may God bless you'. Echter......We waren nauwelijks een half uurtje thuis of we kregen een telefoontje. Hoe kon Asia nou maandag naar school gaan, want de fiets was kapot en er was geen geld om deze te laten repareren. Dit schoot bij ons in het verkeerde keelgat. Dankzij de sponsoren konden we materialen kopen; dankzij Dees kon ze naar school en dan wordt er tóch nog geprobeerd om ook nog de reparatie van een fiets te laten betalen. We lieten duidelijk weten dat ze zelf voor de reparatie moest zorgen. Zo niet, dan kon ze niet naar school. Tsja....de mensen in het noorden willen alleen maar krijgen, krijgen, krijgen......
19 oktober........Soms zit er een engeltje op je schouder........ Kortsluiting in de keuken. De elektrische kookplaat en de waterkoker zitten samen op één stopcontact. Hoewel we beide apparaten nooit tegelijk gebruiken, leek er toch sprake te zijn van overbelasting. Rooksignalen uit het betreffende stopcontact. Kortsluiting dus. Geluk gehad. Het hele huis had kunnen afbranden. De gewaarschuwde elektriciën zal alles herstellen. Hij liet weten: 'Oh you were very, very lucky today'.....!!! Uiteraard waren wij behoorlijk geschrokken en besloten om ook op ons kantoor aan huis de elektriciteit enigszins te 'updaten'. Dit betekende dat de aansluitingen van de elektrische apparaten onder de loep werden genomen.
En dan begeeft de telefoon het..........Repareren in Tamale is een heel gedoe: De 'reparateur' is 'on break', het onderdeel is niet te krijgen enz. enz. Maar na 2 dagen was het euvel dan toch weer verholpen.
Als het onrustig is in de klas, hoor je vaak:'Put your little finger on your lips'! In de klas laat ik er geregeld Europese modellen op los, om afstand te nemen van de 'repeating and memory power'. Ik merk aan de leerlingen dat ze dit weliswaar heel vreemd vinden, maar wel 'very interesting'. Het geven van aanschouwelijk onderwijs is hiervan een voorbeeld (Total Physical Response): Ouvrez la porte. Aanvankelijk wordt het hardop nagezegd, maar als ze begrijpen dat de deur daadwerkelijk opengemaakt moet worden, breekt het feest in alle hevigheid los. De schoolbus van Cambridge garden academy is verdwenen. Al een tijdje staat ie niet meer voor de poort van de school. Niemand weet waar de bus is noch waar de chauffeur is. Het enige dat hierover bekend is, is het feit dat de driver Asaara Musah ziek werd en niet meer is teruggekeerd. Het personeel wordt gevraagd om op zoek te gaan naar een nieuwe chauffeur. Wij hebben onze klusjesman Tahiru het advies gegeven om te proberen dit baantje te krijgen. Tahiru heeft geen werk, woont vlakbij de school en heeft zelfs een rijbewijs. Bovendien wordt hij geïntroduceerd door de 2 witten Ben en Dees. Het leek een goed idee, maar......er is altijd wel weer 'a problem'. Tahiru liet weten dat zijn rijbewijs was verlopen en dat een verlenging 80 GHc zou gaan kosten en 'I don't have money'. Uiteraard gaven wij hem dit geld niet, maar we probeerden hem een beetje te sturen. 'Waarom niet naar de school gaan en eerlijk zeggen tegen het schoolhoofd dat je rijbewijs is verlopen en tevens het idee aandragen om dan maar een tijdje voor niets te werken?!' Dit soort creatieve gedachten is voor de gemiddelde Ghanees echt 'een brug te ver'. Het antwoord luidde: 'I will find out'. Oké, wij hebben ons best gedaan. O,o, privéschool Cambridge garden academy kan er wat van.......
Bovenstaand: P1 Cambridge Garden Academy (CGA).Bovenstaand: P2 Cambridge Garden Academy (CGA).
Van kleins af aan krijgen de kinderen te horen dat ze goed hun best moeten doen, zodat ze 'big people' kunnen worden. Op een ochtend val ik bijna van m'n stoel als ik de 'head mistress' hoor zeggen: 'Do your best, so that you become big people in future and then you can buy a car!!!!' De nieuwe collega's die gestudeerd hebben, begrepen mijn reactie erg goed. Die was namelijk: 'As if buying a car is the highest goal you can achieve in life!' De andere collega's keken mij niet begrijpend aan……. En dan de straffen…….niet te geloven!........Twee kleintjes werden gestraft en moesten hun oren met gekruiste handen vastpakken en moesten vervolgens zo'n 50 keer door de knieeën gaan. Soms begint collega Peter zijn les met de magische woorden: 'The key to the brains is learning'. Hij zegt dan tegen de kinderen: 'The key to the brains is what....?' en vervolgens brult de hele klas: 'learning'.
In Nederland is sprake van Herfstvakantie; dat kennen we in Ghana niet. In Nederland is er sprake van wintertijd; ook dat kennen we in Ghana niet. Voor wat betreft dat laatste: Als het wintertijd is in Nederland, dan is het tijdsverschil met Ghana nog slechts 1 uur (in Nederland is het dan 1 uur later).
Natuurlijk wordt er altijd gebedeld in Tamale, maar wij krijgen de indruk dat het bedelen enorm is toegenomen. Dat is een teken aan de wand voor dit land. In economische zin gaat het slecht. Soms gaat het wel erg ver.....Op een zaterdagmiddag staat er een man aan de poort en hij vraagt of wij de busticket kunnen betalen voor zijn zus die met de bus van Tamale naar Wa (Upper West Region) moet. Uiteraard kunnen wij hier niet aan beginnen, maar het zegt wel weer iets over de nood.
Iedere zaterdagochtend komt compound-boy Hudu ons een handje helpen. Op zaterdag 24 oktober vroeg hij of we zijn vader niet eens wilden bezoeken. Oké, natuurlijk, dat doen we. Na een bezoekje aan mister Halilahi en de sewing-meiden op Lamashegu togen we dan ook met Hudu naar zijn hutje in de community waar we kennismaakten met zijn vader en een oudere broer, Adam genaamd. Laatstgenoemde trad op als vertaler, aangezien pa slechts Dagbani sprak. We hadden dit beeld graag willen vastleggen, maar deden het niet. Het was té erg.........Armoetroef ten top!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 22
[visitorCount] => 96
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/470_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => oktober-2009-eerste-deel
)
[51] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088963
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-09-01
[photoRevision] => 0
[title] => September 2009
[message] =>
Op 29 augustus kwam de fam. Mees terug uit Texel. Wij werden verrast met een cadeautje van het waddeneiland. De familie had in augustus/september heel wat te vieren: 50 jaar getrouwd en dhr. Mees werd 80 jaar. Dhr. Mees bracht ons met de auto naar Utrecht Centraal en vandaar gingen we met de trein naar Den Haag. Afgesproken was dat we bij aankomst op Den Haag Centraal de zus van mevrouw Wamsteker zouden bellen. Deze zus Marijke woont het grootste gedeelte van het jaar in Frankrijk, maar als zij in Nederland is, woont ze in de binnenstad van Den Haag. Op het moment dat wij de bus instapten van Den Haag naar Wassenaar, zou Marijke naar het huis rijden van de heer en mevrouw Wamsteker in Wassenaar om ons binnen te laten. Aangezien wij vroeger waren dan gepland, troffen we zelfs nog even mevrouw Wamsteker zelf aan, die op het punt stond van vertrek naar een feest in Blaricum. Aan ons werd gevraagd om Marijke even met de auto terug te brengen naar de binnenstad. Dus....hup....hier zijn de autosleutels en rijden maar. Als verrassing stond er voor ons een prutje in de koelkast, nou...dat prutje was overheerlijk! Bovendien stonden er 2 flessen wijn voor ons klaar! Wat een welkom! Ook hoefden wij de nacht van 29 op 30 augustus dus niet te overnachten in een hotel. Die ene nacht sliepen we op zolder. Wij lagen ´s avonds om 22.00 uur in bed en waren doodmoe. De mensen zelf kwamen om 22.30 uur thuis en wij hebben niets gehoord! De volgende ochtend konden we nog even gezellig kletsen en toen vertrokken de mensen - een paar uur eerder dan gepland - naar Frankrijk (Haute Savoie). Wij pakten onze spullen uit, installeerden ons en deden boodschappen. Voor dit laatste was het handig om over de auto te kunnen beschikken, want er waren geen winkels in de buurt. Dit huis was ook erg mooi, maar ook weer erg bewerkelijk. Hier hoefden we echter geen post door te sturen, noch een tuin te sproeien.
Bovenstaand: Vakantie-oppassers in Wassenaar
We hoefden slechts het gras te maaien, planten te verzorgen en de telefoontjes te noteren (of door te mailen). Ook hier kwamen Afrikaanse poetshulpen. Had mevrouw Wamsteker ons verteld dat de beide poetshulpen (Tracy en Christophe) uit Kameroen kwamen, op 8 september stonden echter Holla en Christophe op de stoep.....Tracy had vakantie.....Het was zó leuk om weer eens van gedachten te kunnen wisselen met Afrikanen dat er meer werd gepraat dan gepoetst! Christophe kwam inderdaad uit Kameroen, maar Holla kwam uit Nigeria. Toen was er nóg meer gespreksstof voorradig!
Bovenstaand: Samen met schoonmaakhulpen Christophe uit Kameroen en Holla uit Nigeria op de oprit (Wassenaar).
Op het moment dat wij vertelden over onze meisjes die we proberen te behoeden voor de zware Kayayoo-girl praktijken, met vaak prostitutie tot gevolg, begon Holla te huilen. Ze voelde weer de pijn en het zware leven van zovelen in west-Afrika. Het kwam echt 'bij haar binnen' .....
Uiteraard moesten we even wennen aan een ander huis en dit leidde tot 2 grappige voorvallen: Waren wij gewend om in ons eigen huis in Venlo alsmede in het huis van de fam. Mees in Zeist het alarm te activeren als we weggingen én als we gingen slapen, in dit huis bleek het alarm slechts te kunnen worden ingeschakeld bij het verlaten van het huis (en dus niet voor de bovenverdieping). Toen wij dan ook de eerste avond naar boven gingen en het alarm er niets vermoedend op zetten, ging het meteen af! Een telefoontje naar het installatiebedrijf verschafte echter meteen duidelijkheid: Het systeem is gewoon slechts ingeschakeld op het verlaten van het pand. Toen we dit doormailden naar de mensen in Frankrijk reageerden zij verbaasd: ....'We konden ´s avonds bij het naar boven gaan wel altijd het alarm aanzetten, maar je moet wel de kamerdeur dichtmaken' ..... Oeps!.....en dat laatste had de familie ons niet verteld of wij hadden het niet onthouden. Toen we dit aan de monteur voorlegden, die toevallig op 8 september kwam voor het onderhoud, liet hij weten...... 'Ja, ik ken niet alle systemen uit m'n hoofd!' In ieder geval...opgelost. Na een weekje zonder alarm geslapen te hebben, konden we vanaf 8 september ook 's avonds weer het alarm activeren.
En dan.....was Ben zó gewend om in augustus de telefoon op te nemen met de woorden: Met het huis van de familie Mees, met Ben Staarink.......op een avond zei hij plotseling in een opwelling (beetje druk, moe)..... Met het huis van de familie Mees, in plaats van: Met het huis van de familie Wamsteker. Gelukkig was het de zoon-lief, die er hartelijk om kon lachen. Zo zie je maar weer....de macht der gewoonte.......
We zaten in Wassenaar vlakbij zee en zijn 2x naar zee gefietst door de duinen. Heerlijk! Ook gewinkeld in het dorp Wassenaar zelf en dingen gekocht voor Tamale. Op 2 september zijn we een dagje met de trein naar Vlissingen geweest en ook daar zagen we de zee. En natuurlijk ging het regelwerk ook in deze periode door. Nederland...papierenland! Twee oud studiegenoten van Ben hadden het plan om te komen, maar dit werd op het laatste moment gecanceld. Uiteraard kon een dagje Den Haag ook niet ontbreken (o.a. Paleis Noordeinde e.d.).
En dan Ghana: Het land werd wederom geteisterd door grote overstromingen. Ieder jaar als wij op verlof zijn, valt er veel te veel regen, waardoor de oogst weer mislukt. Dit was in veel west-Afrikaanse landen het geval, waaronder Burkina Faso. Aangezien dit land ten noorden van Ghana ligt en al het water naar de zee toe moet stromen, kwam al dat water dwars door Ghana. Hopelijk staan de shops van de meiden niet in het water! We kregen van NorGhaVo Nederland het verzoek om een nieuwe vrijwilligster antwoorden te geven op haar vragen m.b.t. het werken op een project, dat vergelijkbaar is met het onze. Leuk natuurlijk. Ook lazen we een nieuwsbrief over het project van onze voormalige huisbaas mister Jacco. Mede dankzij de visie en de inzet van de Nederlandse Maartje gaat zijn project goed vooruit. Op 8 september is bestuurslid Jojanneke van NorGhaVo Nederland een avondje op bezoek geweest. Zij is woonachtig in Den Haag. Samen kwamen we tot de conclusie dat Hawa haar eigen ruiten had ingegooid. Hawa heeft niets meer te zoeken op Kukuomarket, heeft niet kunnen voldoen aan het eisenpakket en heeft zelf de banden met NorGhaVo Ghana verbroken; NorGhaVo Ghana gaat de containers confisceren en Ben en Dees kunnen de invulling regelen. (2 containers voor mister Halilahi sewing en 1 container voor madam Mariam hairdressing). Mister Halilahi heeft 2 containers nodig, gelet op de uitbreiding met sewing Kayayoo-girls uit Accra. We zaten op ´dezelfde golflengte´, nu is alle hoop gericht op NorGhaVo Ghana!!! Het is goed als NorGhaVo Ghana ook alle kopstukken inlicht over het feit dat Hawa niets meer te zoeken heeft op Kukuomarket....chief, politie, national coordinator Assembly, Regional Minister enz. Wij kunnen dit ook nog doen. NorGhaVo Nederland is net als wij niet tevreden over de staf in Ghana. Men heeft dan ook een reorganisatie geregeld, waarbij de hele staf (3 personen) opnieuw moet solliciteren naar hun eigen functie. Er zal in ieder geval een externe direkteur benoemd worden. Wij kunnen dit alleen maar toejuichen! Maar zoals alles in Ghana gaat ook dit langzaam en moet het nog voorgelegd worden aan de Board.
Op 6 september hebben we een mooie wandeling gemaakt op landgoed De Horsten (vlakbij de Eikenhorst, waar Maxima woont). Diverse wandelroutes voerden naar het theepaviljoen (het voormalige schiethuis). Werkelijk een plaatje!
7 september gingen we naar Boxmeer om een sponsor gedag te zeggen. Twee bezoekjes in ons verlof aan deze sponsor vonden wij wel noodzakelijk. Zij is altijd zo betrokken geweest en dat komt mede aangezien haar broer al 50 jaar in Libanon / Beiroet zit.
Op 9 september gingen we naar Rotterdam en bezochten aldaar o.a. de Erasmusuniversiteit. Vanuit Den Haag slechts een half uurtje met de trein, maar daarna nog wel een eindje met de tram. Wat ons erg opviel in het westen van het land, waren de vele talen die je om je heen hoorde en de vele hoofddoekjes die je zag. Veel buitenlanders wonen in de grote steden en ook in de winkels is het personeel vaak van buitenlandse afkomst. Wie weet worden wij in de toekomst wel verzorgd door Afrikaans personeel (als dat dan Ghanese verzorgers zijn, is het helemaal leuk!)
7 weken Nederland betekende niet alleen verkoudheid, maar ook problemen met de spijsvertering (vanwege het andere voedingspatroon) en op de valreep kreeg ik (Dees) nog een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts in Wassenaar. Op 25 augustus ben ik bij mijn eigen tandarts in Blerick geweest. Ik had geen klachten en er werd slechts tandsteen verwijderd (beperkte gebitsreiniging). Niets aan de hand dus. Maar ongeveer 1 of 2 weken later kreeg ik kiespijn, een zeurpijn met een uitstraling over mijn hele rechterwang. Helaas ging het niet over en met nog slechts 10 dagen te gaan voor mijn vertrek naar Ghana, besloot ik op 10 september naar een tandarts te gaan in Wassenaar, want teruggaan naar de eigen tandarts in Venlo zou een treinreis betekenen van enkel ruim 2 en een half uur. Ben - altijd wel in voor een geintje - koos de tandarts op zijn naam, namelijk: Pluijmaekers! Er werden foto´s gemaakt en maandag 14 september kreeg ik dus een wortelkanaalbehandeling. Als ik zou wachten tot Ghana, dan zou men in Tamale de kies gewoon trekken. Een wortelkanaalbehandeling kent men daar helemaal niet!!!
Vanzelfsprekend tuften wij heel wat af met trein en bus. De onbekende omgeving, het taaltje uit het westen en de manier van werken deed ons vaak glimlachen. Het lijkt soms wel net of er geen all rounders meer zijn. Iedereen kent alleen zijn eigen gebiedje. Zo kwam de bus een keer te laat en kregen we te horen: ´De buschauffeur is verdwaald en de tomtom was stuk´ of een andere keer vroeg de buschauffeur aan Ben: ' Meneer, weet u hier de weg?' Het was leuk om tijdens ons verlof een paar weken in deze omgeving te zijn, maar dat is het dan ook....voor ons geen ' wilde westen'!
11 september gingen we naar Venlo om enkele familieleden gedag te zeggen. Vooraf gingen we nog even naar ons eigen huis om wat dingetjes te regelen. Zoals vermeld was de eindoplevering niet goed verlopen en hadden wij niet getekend voor accoord. Er waren ons inziens teveel dingen die niet in orde waren.
13 september kregen we bezoek van een nicht van Dees uit Deventer (Schalkhaar), maar daarna ging ons laatste weekje dan toch echt in. Maandag de tandarts, dinsdag een ontmoeting in Utrecht, waar we Miek (zus Dees) en Erna troffen, woensdag naar Leiden en donderdag naar een ambassade, naar de school van de prinsesjes bij ons om de hoek en het landgoed van Maxima en de laatste paar dagen spullen inpakken, huis op orde brengen enz. enz.
Had Dees op 14 september een wortelkanaalbehandeling ondergaan bij de tandarts in Wassenaar (kies rechts beneden), nog steeds was er sprake van kiespijn. Op 18 september dus terug naar de tandarts en .....werkelijk niet te geloven....opnieuw een wortelkanaalbehandeling, maar nu voor de kies rechts boven. Ik heb het dus wel voor mijn kiezen gekregen!
En dan is onze terugvlucht op 20 september een feit, maar...we hebben ook wel weer veel zin om terug te gaan. De planning is om op 24 september terug te zijn in Tamale (na nog een paar daagjes Accra en Kumasi). In Accra nog even naar de zee en naar de boekhandel van de universiteit om daar methoden Frans te kopen. Hopelijk gaat dat lukken, aangezien 21 september een Public Holiday blijkt te zijn.
In Tamale wachten ons waarschijnlijk geen leuke verrassingen.......wellicht zien we de gevolgen van de overstromingen en ons hebben geluiden bereikt dat ons trainingscentrum is afgebroken. Als we NorGhaVo Ghana hierover mailen, blijft het akelig stil.......Het wordt dus tijd om terug te gaan!
In ieder geval zijn er ook een paar dingen duidelijk geworden in ons verlof: We zijn ons huis ontgroeid, we zijn Venlo ontgroeid, we zijn nog niet klaar voor Nederland en we beginnen aan ons laatste jaar in Tamale. Hopelijk wordt het niet ons laatste jaar in het buitenland.......Ghana of een ander land?.... On verra!
Tot slot een bedankje aan al die mensen die ons verlof op de één of andere manier bijzonder hebben gemaakt!
Bye for now! Dees Ben
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 95
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/440_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => september-2009
)
[52] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088962
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-08-01
[photoRevision] => 0
[title] => Augustus 2009
[message] =>
Op verlof naar Nederland: Vakantie-oppassers in Zeist van 1 augustus tot 29 augustus 2009 en in Wassenaar van 29 augustus tot 20 september 2009.
Onze reis van Tamale naar Kumasi verliep voorspoedig en zeker in Kumasi was het relaxed. Wel hebben we daar beiden nog op een medi lab even laten checken op malaria. In het regenseizoen stikt het namelijk van de muskieten en we hadden wat vage klachten; echter....Niets aan de hand. In Accra hebben we weer eens kunnen winkelen. Voor 1 of 2 dagen is dat prima, maar Accra vinden wij geen Ghana. Het rijke zuiden is zo'n verschil met het arme noorden! Als je in Accra bent, dan lijkt het net of je al in Europa bent. Ook daar weer laten prikken op malaria. Je wilt gewoon zo dicht mogelijk voor aankomst in Nederland weten of je malaria hebt. Zo ja, dan kun je je meegenomen kuur uit Tamale nog gebruiken. Toen we aan het zoeken waren naar een goede plek om te laten prikken, werden we geholpen door een tweetal hele aardige mensen en kwamen we terecht op een soort van postkantoor waar medische zorg wordt verleend aan het personeel. Wij hadden daar uiteraard niets te zoeken, maar ja.....als je vertelt dat je al 3 jaar vrijwilligerswerk doet in Tamale en dat je op weg bent naar je moederland, dan gaan alle deuren open. Voor ik het wist zat ik - Dees - tegenover een arts die alle registers opentrok voor een witte. De laatste maanden in Tamale was ik veel geplaagd door malaria en allerhande bacteriele infecties, waaronder keelontsteking. Ook was er veel hoofdpijn. Ik werd naar verschillende plekken doorverwezen en belandde uiteindelijk in een soort polikliniek, waar niet alleen gecheckt werd op malaria, maar waar tevens een compleet bloedonderzoek werd gedaan. Uitslag: Alles in orde en geen malaria. Nou, toen vonden we het welletjes.....Blijkbaar was het weggaan uit Ghana en het teruggaan naar Nederland toch ingrijpender dan verwacht.
Bovenstaand: Overnachten in Kumasi op heen en terugreisBovenstaand: Overnachten in Accra op heen en terugreis
Wat wel leuk was in Accra, was ons bezoek aan de Legon university. We zijn naar de grootste universiteit van Ghana geweest en hebben daar de boekhandel bezocht. Toen ik daar geschikte methoden Frans zag voor de kleintjes op Cambridge, heb ik die genoteerd. Eénmaal in Nederland heb ik Paul (de oprichter van de school) gemaild en mijn bevindingen doorgegeven. Hij heeft laten weten belangstelling hiervoor te hebben en heeft me gevraagd op de terugreis wederom langs die boekhandel te gaan en 2 proefexemplaren mee te brengen. Leuk toch? Dit jaar hebben we een heel ander deel van Accra gezien, omdat we niet bij de Salvation Army sliepen. We hadden onszelf maar eens getrakteerd op een luxe hotelletje. Veel mensen in Accra die je spreekt zijn nog nooit in Tamale geweest, maar weten donders goed dat het noorden erg arm is. Ze begrijpen vaak niet dat een blanke het daar al 3 jaar heeft uitgehouden!! Tsja.....en toen was daar het vliegveld in Accra en pleegden we onze laatste telefoontjes met enkele Ghanese vrienden, in afwachting van de KLM vlucht (bestond 90 jaar), die ons weer veilig naar Nederland bracht. De vlucht verliep prima!
En dan sta je 's ochtends (1 augustus) in alle vroegte weer op Hollandse bodem en koop je een treinkaartje van Schiphol naar Zeist.....'Meneer, bent u al 60?' waren één van de eerste Nederlandse woorden die we hoorden. Hahaha!!! En toen op weg naar ons adres in Zeist. Voor het tweede jaar vakantie-oppassers in het huis van de heer en mevrouw Mees. Het was heel bijzonder om deze lieve mensen weer terug te zien. Een welkoms-plateau stond voor ons klaar, met lekkernijen en een kaart.
Bovenstaand: Vakantie-oppasers in Zeist
Zij waren erg belangstellend naar onze Ghana-ervaringen van het afgelopen jaar. Na het één en ander gedeeld te hebben, vertrokken de mensen richting Texel, waar zij in de vakantie-periode het heuglijke feit zouden vieren van 50 jaar samenzijn. Nu begon ons verlof echt en gingen we ons installeren, spullen uitpakken, boodschappen doen e.d. We lieten enkele van onze naasten in Nederland en Ghana weten dat we waren gearriveerd. Onze beste Ghanese vriend Paul stuurde de eerste dag al verschillende mails. Hij maakte zich zorgen; hij had niets van ons gehoord en de hele familie was al aan het bidden geslagen!!!! Wat bleek? Paul heeft 2 emailadressen en wij hadden gemaild naar het emailadres, waarvan hij de inbox niet had geopend. Vakantie-oppassers zijn in Zeist betekende: Het verzorgen van de vele planten en bloemen, grasmaaien, sproeien en verder post doorsturen naar Texel en telefoon, antwoordapparaat en fax bijhouden. Ook kwamen poetshulp Hannan en tuinman Ruud. Het was erg leuk om beiden terug te zien. Hannan komt oorspronkelijk uit Ethiopie en woont al 9 jaar in Nederland. Mooi om te zien dat er weer een stukje Afrika (in de persoon van Hannan) binnenwandelde. Samen hebben we pruimen ingemaakt.
Bovenstaand: Samen met schoonmaakhulp Hannan uit Ethiopie pruimen schoonmaken in de keuken (Zeist).
De pruimenboom in de tuin hing barstensvol pruimen.
Terug zijn in Nederland betekende ook: Veel dingen regelen; het lijstje 'Op verlof in Nederland' afwerken! Zo lieten we bijvoorbeeld foto's van het afgelopen jaar afdrukken. Dat is geloof ik het enige dat goedkoper is in Nederland dan in Ghana; we gingen naar een echte garage om een technisch mankement aan onze jeep voor te leggen aan een Nederlandse automonteur; we kochten spulletjes die niet te krijgen zijn in Tamale; we regelden bankzaken, belastingzaken, SVB en declareerden onze ziektekosten; we kochten weer een internationaal rijbewijs en eindelijk kon Ben een nieuw scheerapparaat kopen. Dat laatste was hard nodig! Een bezoekje aan de kapper was ook genieten... (wat een luxe!)....totdat je aan de kassa komt....! Hahahaha! (In Tamale kost knippen omgerekend 70 eurocent). Maar voor 'onze' meiden kreeg ik weer allerhande leuke kappers-monstertjes mee. Zij zullen dit koesteren en zien het echt als een statussymbool (omdat het simpelweg uit Nederland komt).
Al één van de eerste dagen (5 augustus) hadden we een afspraak met onze zaakwaarnemer Ton op kantoor in Blerick. Ook spraken we met Maarten (makelaar). Op 28 augustus zat het huurcontract er namelijk op voor de huidige huurders van ons huis in Venlo. Nu gaat men dus op zoek naar een nieuwe huurder. Aangezien we al in Blerick waren, combineerden we dit met een bezoekje aan een tante van Ben in Venlo. De eerste week werden we verwend met semi-Afrikaanse temperaturen en was de overgang - qua weer - niet zo groot. We hebben lekker buiten kunnen zitten. De dag er na (6 augustus) wederom naar Venlo. Nu stond de oogarts voor Ben gepland. Wij keken onze ogen uit in het ziekenhuis in Venlo. Ik kende het bijna niet meer terug. Het was helemaal verbouwd. Had ik hier gelegen en was ik hier jarenlang naar een reumatoloog gelopen en had ik hier iedere 6 weken laten prikken? Het leek iets uit een andere wereld. De entourage was werkelijk prachtig veranderd. Maar goed...het belangrijkste was dat de ogen van Ben stabiel waren gebleven. Na het oogarts-bezoek, richting moeders en Henk. Qua gezondheid zijn ze behoorlijk aan het sukkelen. Toen we aan het einde van de dag teruggingen naar Zeist, troffen we op station Venlo iemand uit onze straat. Heel apart om iemand van de Hertog Reinoudsingel terug te zien. In Venlo zelf was veel veranderd; er wordt o.a. gebouwd aan een tunnel. Het 'in Venlo zijn' deed ons beiden overigens niets. Op 7 augustus: Op naar een opticien. Ja, dit verlof gingen we helemaal in de revisie!
O ja, de mensen van ons tweede oppas-adres in Wassenaar (de heer en mevrouw Wamsteker), hadden ons gevraagd om een keer kennis te komen maken. Nou dat hebben we zondag 9 augustus gedaan. Met de trein naar Den Haag en vanaf daar met de bus naar Wassenaar. De bus stopt voor het huis van de mensen! Ideaal! Je zit dan precies tussen Leiden en Den Haag en we verheugden ons er al op om deze plaatsen te bezoeken. En natuurlijk vlakbij zee! En wie weet...zouden we Maxima nog wel zien in Wassenaar in de buurt van het landgoed, of al boodschappen doende bij de AH of de prinsesjes ophalend van school. Hahaha!! In ieder geval: Het was een hele leuke kennismaking en het waren ontzettend aardige mensen. Zij gingen op 30 augustus op vakantie naar Frankrijk. Net als in Zeist hadden ook deze mensen poetshulpen uit Afrika. Dit keer Christophe en Tracey uit Kameroen! De heer en mevrouw Wamsteker vroegen ons een heleboel over het wonen en werken in Ghana en lieten daarna het huis zien. Wederom een heel mooi huis in een mooie omgeving! We boften! Aangezien wij op 29 augustus Zeist zouden verlaten en pas op 30 augustus zouden kunnen starten in Wassenaar, moesten wij één overnachting elders regelen. We hadden dan ook al in Tamale de nacht van 29 op 30 augustus gereserveerd in het hotel van der Valk in Wassenaar (Bijhorst). Maar.....soms zit het mee.......Wat schetste onze verbazing? Kort na ons bezoek ontvingen we een mailtje van de mensen, waarin zij lieten weten dat we die nacht niet in een hotel hoefden te slapen. We mochten die bewuste nacht al in hun huis overnachten. Dit was toch werkelijk niet te geloven! Wat een attent gebaar, nietwaar? Wildvreemde mensen die zoiets aanboden. Maar het ging nog verder. Wij mochten een auto gebruiken!!!!! Uiteraard hebben we onze waardering uitgesproken, maar tevens vermeld dat we van de auto slechts gebruik zouden maken voor het boodschappen doen. Als we in onze periode Wassenaar zouden gaan reizen (Den Haag, Leiden, Rotterdam, Vlissingen, Venlo, Boxmeer, Utrecht e.d.), dan is het goedkoper om met trein en bus te reizen. We konden namelijk tot 13 september gebruik maken van de Zomertoer en dat scheelde de helft (afhankelijk van de afstand) en je reisde ook nog 1e klas. Reden voor deze mazzel bleek het feit te zijn, dat de mensen onder de indruk waren van het feit dat we al 3 jaar belangeloos werkten in het armste gedeelte van Ghana. Zo zie je maar weer.......Wij werden er wel een beetje stil van......
Op advies van meneer Mees uit Zeist gingen we in onzer Zeister periode toch nog een keer naar de Triodosbank (die bepaalde projecten steunt in ontwikkelingslanden). Zeker met het oog op de follow-up en het overdragen van ons werk aan capabele Ghanezen, was het goed om nog even te gaan babbelen. We konden in ieder geval een 'proposal' indienen. Maar ook zonder succes qua fondsenwerving wilden we even gedag zeggen bij de man van de Triodosbank, die ons vorig jaar toch had geholpen, zodat wij o.a. de shops van de meiden konden laten schilderen. 'Just to say hello'....helemaal Ghanees!!!
Op 12 augustus moesten we weer afreizen richting Blerick/Venlo. Dit keer om 2 nieuwe vaccinaties te laten zetten bij de GGD (buiktyphus en meningitis waren verlopen). Alle andere vacinaties waren nog up-to-date. Eén van de verpleegkundigen liet weten: 'Wist u dat alle vaccinaties die bestaan in uw lijf zitten?' Ja, dat wisten wij... Ja, zo werd vervolgd: 'Ik hoef u geen folders mee te geven; u kunt ons meer vertellen dan wij u'. Ach...het waren formaliteiten die je even moest afwerken. Als extra service gaven zij ons wel een Safe4travel account. We kunnen nu zelf inloggen en hebben alle gegevens ook online. (In geval dat het gele boekje kwijt zou raken). Na ons GGD-bezoek gingen we weer naar moeders en Henk. Die dag hadden we pech qua weer. Het regende de hele dag. Van de trein in de bus en dan lopen (weliswaar met plu's), maar toch in de stromende regen. We werden verrast door een telefoontje van de Akkerwinde dat Henk ons met de auto zou oppikken halverwege GGD Blerick en station Venlo. Zo arriveerden we dan weer bij moeders. Als laatste die dag hadden we om 18.00 uur nog een bijzondere afspraak. We waren uitgenodigd door Steven (de Schot die de eerste 2 jaar in ons huis had gewoond). Deze Steven is inmiddels getrouwd met de Roemeense Laura en woont - hoe wonderlijk kan het lopen - vlakbij de moeder van Ben in Venlo. En toen moesten we weer Engels praten. Met de auto werden we teruggebracht naar station Venlo.
Op 13 augustus zijn we een dagje naar Maastricht geweest. We genoten volop van de Zomertoer en het reizen in prachtige treinen. (In Ghana is helemaal geen trein). Iets grappigs: Toen we overstapten in Eindhoven (op weg naar Maastricht), sprak mij plotseling een vrouw aan die zei: 'Ben je het wel of ben je het niet? Pleumeekers toch? Toen ik hier bevestigend op reageerde, zei ze: 'Herken jij mij nog?' En ja...ik herkende haar, maar het dateerde wel uit een erg grijs verleden....
Het was handig dat we op onze vakantie-adressen gebruik konden maken van een computer. Op die manier konden we veel dingen uitzoeken en regelen. (We moesten o.a. onze terugvlucht nog boeken). We hebben enorm gesmuld van vele lekkere Nederlandse dingen. O, wat is het eten in Nederland toch heerlijk en wat is alles toch verfijnd qua smaak! In de supermarkt wist ik gewoon niet wat ik moest kiezen! (en ik hoorde nooit: 'it's finished!!!')
Terug in ons kikkerlandje....dat was dus fijn, maar ook vreemd. We genoten van een heleboel dingen, maar misten ook weer dingen van Ghana. Dat zal altijd wel zo blijven: Met 1 been in Nederland en met 1 been in Ghana, of tewel: Je hoofd is in Nederland, maar je hart is in Ghana.
Soms was je weer even helemaal terug in Ghana, als je bijvoorbeeld een artikel kreeg doorgestuurd, of als je bericht kreeg van NorGhaVo Ghana dat Hawa niet meer wilde samenwerken met NorGhaVo Ghana. Hopelijk betekent dit dat NorGhaVo Ghana op papier ons trainingscentrum in beslag kan nemen en wij eindelijk de daadwerkelijke invulling kunnen realiseren, of als je weet dat een Ghanese vriend (Yahlove) op 23 augustus naar Nederland zal komen voor 3 maanden om zijn Nederlandse vriendin Carina te ontmoeten. Carina is net als wij begonnen in augustus 2006 en hoewel al lang weer terug in Nederland, blijft ze wel regelmatig naar Ghana komen vanwege vriend Yahlove waarmee zij samen een projekt heeft bij ons in de buurt. We zijn benieuwd naar zijn bevindingen! Wij zouden ons kunnen voorstellen dat hij het in het begin allemaal erg overweldigend vindt, maar dat hij na verloop van tijd Ghana gaat missen.
Verder hadden we inmiddels onze terugvlucht geboekt (20 september KLM). Hoewel we natuurlijk niet weten hoe de situatie volgend jaar zal zijn, hebben we toch een retourticket gekocht.
Je doet de meest uiteenlopende dingen tijdens je verlofperiode....zelfs een ring groter laten maken bij een juwelier.....tsja....de Afrikaanse hitte had gezorgd voor dikke vingers. Of....een fietstochtje naar Soesterberg met een stop in een pannekoekenhuis in Zeist. Of......met de bus naar Utrecht voor een afspraak bij een pedicure. Of....een bezoekje aan een oud collega van Ben in Boxmeer (84 jaar). Het was die dag prachtig weer en we hebben heerlijk ijs gegeten aan de Maas. (De stuw in Sambeek).
Zoals wellicht bekend was het huis in Zeist erg bewerkelijk en vergde het veel tijd om alles te onderhouden, maar we hebben ons best gedaan. De tuinman is nog 2 hele dagen geweest. Wij zijn de hele periode Zeist verkouden geweest!
Op 23 augustus kregen wij bezoek in Zeist van Aggie en Harrie uit Horst. Ben kent Aggie vanuit zijn vroegere werk. Zij was ook betrokken bij het inburgeringsprogramma van vluchtelingen, maar dan op onderwijsgebied. Zij geeft o.a. NT2. Ook kenden we beiden vanuit de Jongerenkerk in Venlo. Hun dochter Félice die 'Developmental Studies' studeert, was voor haar studie afgelopen april/mei in Ghana geweest en wij hadden haar daar toen ontmoet. Eind juli/begin augustus keerde zij nogmaals terug naar Ghana (dit keer met moeders). Aggie had ons dan ook gevraagd elkaar te treffen in Tamale, ware het niet dat wij toen net richting Nederland waren vertrokken. We kruisten elkaar dus net. (Zij ging naar Ghana en wij vlogen naar Nederland). Inmiddels was zij terug uit Ghana met een heleboel vragen en wilde ons graag in Nederland zien. Zo kwam ze dan op zondag 23 augustus naar Zeist. Heel gezellig en erg interessant! En toen gebeurde er nog iets speciaals......de wereld is klein.....Zij liet weten dat ze ons bezoek in Zeist had gecombineerd met een ander bezoekje in Zeist (aan een nicht met haar man). Wat bleek? Het oude schoolhoofd van de voormalige Bernadetteschool in Boxmeer (basisschool Dees) woont sinds 4 jaar in een appartement in Zeist op slechts ongeveer 1 km. afstand van ons vandaan. Om een lang verhaal kort te maken: Een ontmoeting werd geregeld en woensdagavond 26 augustus gingen wij op bezoek bij deze lieve oudjes (81 en 80 jaar). Heel bijzonder! Het beeld van vroeger (donker haar, donkere bril, baard), was veranderd in een hele lieve zachte uitstraling. (Het haar was spierwit, baard en bril waren verdwenen). Ontzettend aardige en warme mensen. Waar begin je met vertellen als je iemand 36 jaar niet hebt gezien? Hahahaha!!! Maakte niet uit. We hebben allemaal genoten van deze avond. Kortom: Een waardevolle ontmoeting!
Op 24 augustus hadden we een gesprek op de Triodosbank in Zeist en hebben onze 'proposal' mondeling toegelicht en later schriftelijk ingediend. We hebben bericht gekregen dat het is gehonoreerd. Men kon zich vinden in ons idee om een extra bonus/beloning in te zetten voor die meiden die met enige regelmaat aan hun aflossingsverplichting voldeden. De insteek is deze (donatie) gelden niet uit te betalen, doch direct aan te wenden als aflossing op de nog openstaande schuld. Daarnaast hadden we gevraagd voor een bijdrage op het gebied van 'promotionele aktiviteiten': Onderhoud kiosk, maar vooral aanschaf extra materialen. In principe kunnen de meiden - in overleg met ons - de besteding zelf invullen. Het geld zelf wordt niet in handen gegeven, maar we kunnen dan samen bijvoorbeeld materialen gaan kopen. Even een opsteker dus voor de meiden; een soort van financiele 'injectie'. Kortom: Stimuleren van hun zelfstandige aktiviteiten in de meest brede zin des woords. Uiteraard waren we blij dat dit verzoek was gehonoreerd. We hebben een leuk contact met direkteur Ted en we kregen nog een compliment over de resultaten die waren geboekt in 3 jaar. Hij was het met ons eens dat onze microfinancieringsdeskundige Ishmel teruggefloten moest worden. Deze Ishmel zeurt ons de kop gek om een laptop. Wij hebben hem dit voor ons vertrek naar Nederland uit zijn hoofd gepraat en ook Ted deelde onze mening......wellicht wenselijk, doch niet noodzakelijk. De vraag is ongetwijfeld ingegeven door de Ghanese gewoonte om 'makkelijk' te vragen. Dit is dus voor hem een goed leermoment......zomaar 'out of the blue' vragen is 'not done'. Hij kan misschien gebruik maken van de computer op NorGhaVo-office.
Op 25 augustus gingen we wederom naar Venlo. Berny (de zus van Ben) had een vrije dag op het werk en haalde ons af van het station. Als eerste gingen we weer naar onze zaakwaarnemer Ton op kantoor Sannen in Blerick; hierna gingen we naar het huis van Berny en zagen zoon Thijs met zijn vriendin. 's Middags bracht Berny ons naar de tandarts (gelukkig hoefden we vanuit Wassenaar niet meer terug te komen) en tenslotte togen we met ons drietjes weer naar de Akkerwinde om moeders en Henk alweer voor de derde keer te bezoeken.
Op 27 augustus kregen we 's morgens bezoek uit een wel heel onverwachte hoek. Wij hebben in Tamale een vrijwilligster ontmoet van 'Meet Africa' in de periode 2008 oktober tot maart 2009. Deze Patricia is als vrijwilligster werkzaam geweest op mijn school Cambridge garden academy. Sinds eind maart was zij dus alweer in Nederland, maar volgt ons Ghanese wel en wee nog steeds trouw. Zo had zij dus gezien dat wij in Zeist zaten. Aangezien zij in Utrecht woont (komt oorspronkelijk uit de buurt van Sittard), kwam ze met de fiets even koffie drinken. Erg leuk! Het was een kort bezoekje, aangezien we 's middags wederom naar Venlo moesten. Dit keer voor de eindoplevering van ons huis.
De eindoplevering van de Hertog Reinoudsingel was niet leuk. Wij waren namelijk niet tevreden over hoe het huis is opgeleverd. Wij konden niet voor accoord tekenen. Alles werd afgedaan met: 'Dat is nou eenmaal het risico voor de verhuurder; in een huis moet geleefd worden en je mag blij zijn dat er geen wietplantage is aangebracht op je zolder´.....Nou ja zeg.....als een wietplantage de maatstaf is anno 2009, dan is het toch wel erg gesteld. We hebben het op de bordjes van de makelaar en van de rechtsbijstandverzekering gelegd. Kortom: Vervelend! Het was zó raar om in dat huis rond te lopen. We kregen daar allebei een heel onprettig gevoel bij. We moesten constateren dat we daar eigenlijk niet meer zouden willen wonen. We zijn het huis ontgroeid; we zijn Venlo ontgroeid en misschien zijn we zelfs Nederland wel ontgroeid. Sinds 28 augustus ligt het huis dus officieel leeg. De makelaar is op zoek naar een nieuwe huurder.
Veel tijd is in onze Zeister -periode gaan zitten in regelwerk. Veel contact gehad met allerhande instanties. Onze ervaring is dat men gewoon erg weinig doet en dat je uiteindelijk alles toch zelf moet doen.
We werden zó opgeslokt door al het regelwerk , dat we nauwelijks aan Tamale konden denken. Wel hadden we meegekregen dat er weer veel regen is gevallen (einde regenseizoen) en dat onze vriend Paul onze compound-boy Hudu heeft bezocht. Hudu sliep namelijk 2 maanden in de 'boy quarters'', de dienstwoning op ons terrein. Ook is inmiddels duidelijk geworden via NorGhaVo dat Hawa een eisenpakket voorgeschoteld heeft gekregen waar ze niet aan heeft kunnen voldoen. Ze zou alle banden met NorGhaVo hebben verbroken. Dit geeft hoop voor de nabije toekomst: NorGhaVo kan dan de containers confisceren en wij kunnen dan de uiteindelijke invulling realiseren (mister Halilahi sewing 2 containers en madam Mariam hairdressing 1 container).
29 augustus......dag Zeist en op naar Wassenaar!.....
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 98
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/430_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => augustus-2009
)
[53] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088961
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-07-01
[photoRevision] => 0
[title] => Juli 2009
[message] =>
Juli: De maand waarin de Amerikaanse president Ghana bezocht en de maand waarin wij ons gingen voorbereiden op onze verlofperiode in Nederland.
1 juli: Republic Day. Dit is een public holiday in Ghana en dat betekent dus een vrije dag. Geen school voor Dees.
De oprichter van mijn school, mister Paul laat altijd 's morgens en op het einde van de middag zijn gezicht even zien. De kleintjes noemen hem 'daddy'. De dag na 'Republic Day' vroeg hij aan de kinderen (die buiten stonden opgesteld in rijen), waarom er een dag eerder geen school was geweest. De kleintjes moesten het antwoord echter schuldig blijven. Hij hielp hen door te zeggen: 'Was it Christmas? New Year? Sala?; which day was it yesterday?' Eindelijk stak één van mijn leerlingen (Jawal) zijn vinger op en vol trots liet hij weten: 'It was Wednesday!' Tsja.....mister Paul, Republic Day was toch nog een beetje te moeilijk!
Eindelijk werden de computerproblemen opgelost en hadden we weer internetverbinding.
'Computer-deskundige Ibrahim' had alle virussen verwijderd en alles opnieuw geïnstalleerd. Een aardige monteur van Ghana Telecom (Vodafone) zorgde voor een nieuw modem (was namelijk vernield door blikseminslag). Hij is altijd bereid om te helpen, want zo liet hij weten:'I have to serve you very well, you are my daddy and mummy!' En Wisdom van internetcafé Fuzzy installeerde Acrobate Reader en een Antivirus programma. Hoewel het niet lukte om Outlook Express te 'linken' aan gmail, noch om een Nederlandstalige versie te verkrijgen, waren we al blij dat we na 10 dagen 'sleutelen' weer vooruit konden!
Hopelijk krijgen wij deze maand minder 'voor de kiezen' en kunnen we positiever schrijven over ons leven in Ghana, maar.....nauwelijks is deze hoop uitgesproken of we krijgen een mailtje van onze zaakwaarnemer in Nederland dat er in ons huis in Venlo is ingebroken. Hoewel er niets van onze spullen is ontvreemd, mist de huurder helaas wel de nodige zaken. Toen ik dit nieuws vertelde aan o.a. onze beste vriend Paul, kon hij het niet bevatten. Hij reageerde met de woorden: 'But are there thieves in the Netherlands?' Hij kon niet begrijpen dat er ingebroken/gestolen werd in zo'n welvarend land.
Hoewel het nog wel even duurt voordat we onze werkvergunning weer moeten verlengen (geldig tot januari 2010), belden we toch nog maar eens met onze contactpersoon Joshua van de Immigratiedienst in Accra. We vroegen ons namelijk af of we de procedure al weer in gang moesten zetten. Wellicht zouden we het verzoek om een nieuwe workpermit zelf kunnen afgeven op de Immigratiedienst in Accra, als we terugkeren na ons verlof in Nederland eind september. Dit om tijd te winnen. Maar: Tot onze verbazing kregen we een nieuwe variant te horen: Zoals bekend is de eerste stap in het proces het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Daarna kwam de Immigratiedienst Accra in beeld. Nu kregen we echter te horen dat de Immigratiedienst Accra niet meer nodig blijkt te zijn voor het realiseren van een werkvergunning; het Ministerie van Binnenlandse Zaken is hiervoor slechts verantwoordelijk. Je wordt op een quota-lijst gezet voor NGO's en dan kun je een werkvergunning krijgen voor 3 jaar (in plaats van voor 1 jaar). De verblijfsvergunning kan zoals gewoonlijk geregeld worden op de Immigratiedienst in Tamale (kwestie van stempel zetten). Dit is dus veel eenvoudiger dan de moeilijke weg die wij in het recente verleden hebben moeten bewandelen. Bovendien is het uiteraard een taak van NorGhaVo Ghana om dit te regelen, maar het is bekend dat zij - in onze ogen - veel te weinig doen.
Zoals in de vorige update vermeld, heb ik (Dees) op 24 juni j.l. een operatie aan de teen moeten ondergaan (ingegroeide teennagel). Deze pijnlijke ervaring heeft een behoorlijke nasleep. Behalve dat men mij een hele lading antibiotica en pijnstillers gaf, moest ik om de dag terugkomen om alles opnieuw te laten behandelen en te laten verbinden. Behalve dokter Kabir en dokter Masout van 'ons' Kabsad Hospital, is er sinds kort een vrouwelijke arts bijgekomen met de ludieke naam.......dokter Hawa!
In het weekend van 4 en 5 juli gingen we weer eens socializen: Toen we bij Azara 3 arriveerden, had ze maar liefst 3 klanten. Dat was goed om te zien en daar waren we dan ook zó weg. Asia weeft elke dag; zelfs op zondag wordt de weefdraad opgepakt. Ook bezochten we Taiba en Ishmel. Aangezien het regende en alles modderachtig was, besloot Dees met haar teen in het verband in de auto te blijven. De mensen die wij bezochten namen dan ook plaats in onze auto en daar zaten we 'hoog en droog' en konden we gezellig bijkletsen. Ben liet zowel Taiba als Ishmel als Asia plaats nemen achter het stuur. Tot grote hilariteit van de mensen in de community!
Hawa is echt knettergek! Onlangs liet ze ons weten dat ze niet wilde dat wij ons nog steeds bezighielden met het monitoren van NFD (lees de sponsorgelden), plotseling belt ze op en vraagt ons om het emailadres van een sponsor (dat ze overigens zelf ook heeft). Ze zal wel weer geldgebrek hebben en een of ander prachtig verhaal willen doormailen.
Wij lieten haar duidelijk weten dat we gestopt waren met NFD en dat ze het allemaal lekker zelf uit mocht zoeken. Eerst word je uitgemaakt voor 'thieves/criminals'en nu krijg je te horen: 'Please, please, please, sorry, sorry, sorry'..........
Tsja Hawa....'sorry is too less!'
Op 6 juli bezochten we mister Halilahi en de sewing-meiden op de oorspronkelijke werkplek van de master sewing. Het was vreemd om de dames niet op Kukuomarket te zien. Maar......zoals in de vorige update vermeld zit ons trainingscentrum tijdelijk op slot, in afwachting van een definitieve oplossing inzake de invulling van de containers. NorGhaVo moet een 'proposal' maken voor de Kukuomarket-chief en dan hopen we op een goed resultaat.
Zoals in de vorige update werd vermeld hadden Ben en ik min of meer tegelijkertijd malaria, maar nu met nog een paar weken te gaan voor ons verlof, werd er opnieuw geprikt en behoorde de malaria weer tot het verleden.
We zijn ons aan het voorbereiden op onze verlofperiode. Als ik tegen de kinderen op school vertel dat ik naar mijn 'home country' ga en dus een paar maanden niet in Tamale zal zijn, moeten ze even nadenken om dit nieuws te verwerken. Plotseling komt er een leuke reactie: 'Madam Dies, is your mother living in Tamale? And your father?'
Ruim een half jaar geleden heeft er een andere Nederlandse vrijwilligster op deze school gestaan (Patricia). De kinderen begrijpen dat wij uit hetzelfde land komen. Toen ik dan ook liet weten dat ik naar 'The Netherlands' zou gaan, riep één van de kleintjes: 'Greet madam Patricia'. Dat je die persoon helemaal niet zult zien als je in Nederland bent, is onbegrijpelijk. Je gaat naar Nederland en dus zie je Patricia....klaar....!
Ook collega Aziz vindt het hoogst interessant dat ik even op 'homeleave' ga. Hij liet me dan ook weten: 'Tell your friends that I will follow you and tell them that I want to marry a white lady!'
Cambridge garden academy…..een privéschool…..zoals misschien reeds eerder uitgesproken, heb ik er soms wat moeite mee om te werken voor deze 'geluksvogeltjes'. Ik heb dan ook besloten om in mijn vierde jaar dit te gaan combineren met een project voor kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan. Ik ben hier tenslotte voor de 'needy ones'. Hoewel ik de 'lucky children' van Cambridge dus echt niet in de steek zal laten, moet ik het voor mijn gevoel wel gaan combineren met een project voor kansarme kinderen. Dit wordt mijn uitdaging voor het vierde jaar!
Want Cambridge kan er soms wat van......Als je de oprichter van de school hoort zeggen tegen de kinderen: 'I want to be proud of you; you become the president of Ghana', dan denk ik weleens: 'Nou, nou.......' Het moet gewoon allemaal wat lijken. Mijn collega's vinden het prachtig dat mijn leerlingen Frans leren. Het komt dan ook regelmatig voor dat ik ze hoor zeggen: 'There is your French madam; greet her in French'. Het kleintje moet dan - niet te geloven, maar echt waar - door de knieeën en prevelt: 'Salut, ça va!?'
Bewust kies ik voor de spreektaal. Als de leerkrachten wisten dat er meer formele manieren zijn, dan zouden zij ongetwijfeld die variant willen horen.
9 juli: Aangezien communicatie niet de sterkste kant is van de gemiddelde Ghanees, maar je wel werkt in een setting waar communicatie belangrijk is, vroeg ik mister Paul (de oprichter van de school waar ik les geef) om even samen te komen 'just to discuss some issues'. (Verlofperiode Nederland; de combinatie vanaf oktober met een andere baan en het nieuwe rooster voor het komend schooljaar). Mijn collega's vinden dit best vreemd; mister Paul daarentegen juicht dit soort eigen initiatief slechts toe!
Wanneer zien wij eindelijk eens de definitieve oplossing voor ons trainingscentrum op Kukuomarket? Zoals in de vorige update vermeld, deed de Kukuomarket chief op 26 juni de volgende uitspraak: Tijdelijke stopzetting van alle activiteiten op Kukuomarket (voor zowel Hawa als mister Halilahi); sleutels van de containers inleveren bij NorGhaVo Ghana en NorGhaVo Ghana moet een 'proposal' schrijven voor de chief. (Dit laatste is nooit gebeurd). Van te voren worden alle belanghebbenden uitgenodigd voor een 'meeting' (dus Hawa, Ben en Dees, mister Halilahi en de 'Board'). Er werd beloofd dat dit zo spoedig mogelijk zou gebeuren. Maar.....zoals altijd gebeurde er weer niets. Wij trokken aan de bel bij NorGhaVo Nederland en zij stuurden op 7 juli een behoorlijke 'brand-mail'naar de staf van NorGhaVo Ghana, waarin melding werd gemaakt van het feit dat het Nederlandse sponsoren zijn geweest die het geld voor het trainingscentrum op Kukuomarket hebben verschaft en dat diezelfde sponsoren het absoluut niet kunnen waarderen dat de containers op slot zitten en dus niet gebruikt worden voor het doel waarvoor Ben en Dees ze hebben gebouwd, namelijk: Kansarme meisjes helpen. De goede naam van NorGhaVo komt zo op losse schroeven te staan. Bovendien:......... Zullen Nederlandse sponsoren nog doneren als men dit verhaal hoort? En wat te denken van een beetje meer 'support'geven aan Ben en Dees die zich de afgelopen 3 jaren enorm hebben ingezet voor de ontwikkeling in noord-Ghana, zijnde Tamale!? De fondsenwerving door Ben en Dees is financieel toch ook nog een beetje ten goede gekomen aan NorGhaVo Ghana, dus jullie zijn Ben en Dees steun verschuldigd enz. enz. Dit was zo'n beetje de inhoud van de mail.
Onmiddellijke actie werd dan ook gevraagd. NorGhaVo Nederland had zelfs een stappenplan in de tijd opgesteld. Voor het verlof van Ben en Dees moet de oplossing er zijn. NorGhaVo Ghana kreeg de volgende 'deadlines' te horen:
Een vergadering met alle betrokkenen (Hawa, Ben en Dees, mister Halilahi, de Board enz.) vóór 10 juli; proposal bij de Kukuomarket-chief inleveren vóór 13 juli; de chief verzoeken zo spoedig mogelijk een uitspraak te doen over dit voorstel; concept contract waarin alle rechten en plichten voor alle betrokken partijen staan vermeld moet klaar zijn vóór 23 juli en alle partijen tekenen vóór 27 juli. Er moet melding gemaakt worden welke aktiviteiten wél en welke activiteiten niet mogen worden uitgevoerd op Kukuomarket; betrokkenen moeten financieel in staat zijn om de aktiviteiten te realiseren; er moet vermeld worden welke partijen gaan monitoren; een MOU moet nu eindelijk eens opgesteld worden enz. enz. NorGhaVo Nederland heeft echt iets moois op papier gezet en probeert altijd om te voorkomen om op 'lange Ghanese tenen' te gaan staan, maar aangezien Nederlandse sponsoren nu vragen gaan stellen, moet NorGhaVo Nederland betrokken zijn in de Kukuomarket-affaire. Verder wordt NorGhaVo Ghana gevraagd om wekelijks updates te sturen van de genomen stappen. NorGhaVo Nederland heeft NorGhaVo Ghana aangemoedigd; ze hebben waarschuwingen gegeven; ze hebben hulp aangeboden, maar het heeft allemaal tot niets geleid.
NorGhaVo Ghana hield zich ook niet aan bovenstaande 'deadlines'. Zij hadden op eigen houtje een concept MOU aan Hawa gegeven met het verzoek dit te lezen, te voorzien van eventueel commentaar en te ondertekenen. Maar uh......stel dat wij het hier niet mee eens zijn, wat gebeurt er dan? Tijdens de meeting van 14 juli kregen wij ook het concept MOU te zien, met hetzelfde verzoek: Lezen, van commentaar voorzien en voor 24 juli inleveren. Wij waren blij dat er eindelijk een meeting was en dat er zelfs een concept MOU was gemaakt, dat er inhoudelijk al best aardig uitzag. Bijna 3 uur lang brainstormden wij (Peter, Alex en Musah van NorGhaVo Ghana) en Ben en Dees over een oplossing voor Kukuomarket en we kwamen tot het volgende resultaat: NorGhaVo Ghana zal Hawa nog één kans geven. Zij zal moeten bewijzen dat ze Kukuomarket kan 'managen' en operationeel kan laten zijn. NorGhaVo Ghana zal strenge voorwaarden opleggen (voor een bepaalde deadline moet er een 'Board' geregeld zijn, er moet een bankaccount zijn enz.). In feite zijn dit uiteraard hele normale voorwaarden, maar voor Hawa is het niet haalbaar. Een ieder weet dat ze het niet waar kan maken. Op dát ogenblik zal NorGhaVo Ghana de containers gaan confisqueren en krijgen Ben en Dees een stem in de uiteindelijke invulling. Wij zijn namelijk diegenen geweest die het trainingscentrum middels fondsenwerving hebben betaald; wij hebben het gebouwd en wij zijn altijd blijven monitoren.
Aangezien NorGhaVo Nederland liet weten dat de containers gebruikt moeten worden voor de needy Kayayoo girls voor de aktiviteiten die Ben en Dees 'have outlined', hebben wij dus in de meeting melding gemaakt van het feit dat wij zowel mister Halilahi als madam Mariam met hun meiden op Kukuomarket willen zien (mister Halilahi 2 containers en madam Mariam 1 container). In onze beleving heeft mister Halilahi 2 containers nodig, aangezien hij gaat uitbreiden met de echte Kayayoo-girls uit Accra en dat past prima in de doelstelling van NFD. Hawa zelf krijgt geen container, maar NFD-meiden mogen altijd gratis gebruik maken van de trainingen die mister Halilahi en madam Mariam aanbieden. Is dit geen prachtige oplossing?
Inmiddels is er al een tweede MOU op papier gezet (concept) en is ook verzonden naar NorGhaVo Nederland. Het begint er op te lijken dat het gaat lukken!
We kregen te horen dat er sprake is van een reorganisatie bij NorGhaVo Ghana: Zowel Peter, als Alex en Musah moeten opnieuw solliciteren naar hun eigen baan. Wij kunnen dit alleen maar toejuichen!
Dat oud NorGhaVo vrijwilligster Maartje na 2 jaar weer een paar weken terugkwam naar Tamale was natuurlijk erg leuk. Zij betekent veel voor o.a. het project van onze voormalige huisbaas mister Jacco: CPYWD: Community Partnership for Youth and
Women Development. Uiteraard vloog de tijd voorbij en op 8 juli kwam ze alweer gedag zeggen. Ze liet ons weten dat Steven (de broer van Jacco en degene die ons vorig jaar had geholpen bij het realiseren van de 13 shops), een ongeluk had gehad. Wij reageerden verbaasd, aangezien we hem 2 dagen eerder nog telefonisch hadden gesproken en hij niets had vermeld van een ongeluk. We besloten hem dan ook te bellen. Hij had inderdaad een ongeluk gehad en had maar liefst een week in het Tamale Teaching Hospital gelegen. Toen we hem vroegen: 'Why you didn't mention it?', luidde het antwoord: 'Because madam Dies was also not feeling well and besides we always say that we are fine'. Typisch Ghanees: 'I am fine' is altijd het standaard-antwoord op de vraag: 'How are you?' No matter what........Al lig je op sterven na dood, je bent altijd 'fine'!!!
9 juli: Water en benzine zijn schaars...........
Plotseling liet Paul weten dat Hawa weer eens in de scene politie was gesignaleerd. Dit keer zou het gaan om de 3 teachers van stap 1 (educatiefase) die al maandenlang op hun geld aan het wachten waren.
Malaria weer achter de rug, nu volgen verschillende bacteriele infecties elkaar op. Hoewel de teen (operatie ingegroeide teennagel) bijna helemaal is hersteld, herhaalt de geschiedenis zich nu bij de andere grote teen. Dokter Kabir wil dan ook weer gaan snijden,.... otherwise you will suffer....Hij wil wederom het nagelbed verwijderen, zodat de nagel nooit meer kan ingroeien. Echter....ik (Dees) heb de eerste operatie nog helder voor de geest staan en heb toen gezworen: Nooit meer, maar.......een altijd zeurende pijn is natuurlijk ook geen optie. Natuurlijk kan ik wachten totdat ik over een paar weken in Nederland ben, maar dan heb ik nog een paar weken pijn, bovendien krijg je dan te maken met huisarts, ziekenhuis, vakanties, wachtlijsten en neemt de nasleep ook nog enkele weken in beslag. Voor je het weet ben je er je halve verlofperiode mee zoet. Bovendien hebben we tijdens ons verlof geen auto. Maar het belangrijkste is dat ik in Nederland wil genieten en niet wil sufferen!!!!! Wachten tot we weer terug zijn in Tamale duurt uiteraard te lang. Ik besluit dan ook om het vóór de verlofperiode te laten doen. Hier in Tamale loop ik zo bij dokter Kabir naar binnen in zijn privékliniek en kan ik redelijk snel geholpen worden; in Nederland is dat allemaal veel omslachtiger. Dokter Kabir stelt voor om het deze keer onder algehele narcose te laten plaatsvinden. Nou....vooruit dan maar....op hoop van zegen......! 13 juli ging ik dan voor de tweede keer binnen 3 weken 'onder het mes'. De nasleep (wondverzorging, verbinden) kan tot 26 juli nog plaatsvinden in het Kabsad Hospital in Tamale; daarna zullen we in Kumasi en Accra op zoek gaan naar een apotheek/ziekenhuis, waar men ook wel bereid zal zijn om even te helpen. Het ergste zou dan achter de rug moeten zijn als ik op 1 augustus in Nederland arriveer.
Ik was bloednerveus en wilde voor de operatie nog een heleboel weten. Mijn vragenlijstje had ik dan ook paraat toen ik bij dokter Kabir naar binnen stapte. Open communicatie en uitleggen is men niet gewend. Hij vond het maar vreemd dat ik van alles wilde weten. Zijn antwoorden waren erg kort en het belette je bijna om nog een vraag te stellen. Toen ik de operatiekamer betrad, liet ik Ben weten: 'Nou, als ik niet meer wakker word, dan verkoop je het huis maar en ga je maar lekker aan zee wonen!' Net als de eerste keer moest dokter Kabir nog overleggen met de operatie-assistente waar alle spullen lagen; kastjes en lades werden opengetrokken, maar het duurde lang voordat men de benodigdheden had gevonden. Dit soort dingen komt op ons erg onprofessioneel over. Toen de operatie-assistente met haar handen 'het gereedschap' aanraakte, bulderde dokter Kabir: 'Don't do that; it's sterilized!' Ik kreeg een injectie en na 5 minuten viel ik in slaap. Een kwartier later was de operatie voorbij en ik werd even wakker omdat men mij optilde en op een ander bed neerlegde dat in de gang stond. Hier kon ik ongeveer drie kwartier bijkomen. Dokter Kabir liet Ben weten: 'Call her name and she will wake up'. Aldus geschiedde. Ik voelde me een beetje draaiierig en moe, maar dat was dan ook alles. Ik heb helemaal geen pijn gehad. Na afloop kreeg ik antibiotica en pijnstillers mee. En natuurlijk moest ik iedere 2 dagen terugkomen voor 'redressing'....wondverzorging en opnieuw verbinden. Had het genezingsproces van de eerste teen bijna 3 weken geduurd, het ziet er naar uit dat deze teen sneller zal helen (de ingroeiing was ook minder erg). Wie weet hoeven we tijdens onze reis naar Kumasi en Accra niet eens meer naar een ziekenhuis/apotheek voor wondverzorging. Met een beetje geluk kan Tamale het allemaal nog afronden voordat we vertrekken op 26 juli. En inderdaad.....het geluk was deze keer met mij, want al op 21 juli (na 8 dagen) mocht het verband eraf en werden de tenen slechts 'gepaint' met een paars goedje .....for protection and to prevent infections.
In onze aanloop naar het verlof helpt Hudu ons met allerlei huishoudelijke taken. Tijdens onze afwezigheid zal hij als 'watchman' gaan fungeren en zal slapen in onze 'boy quarters'(dienstwoning). Het is nu eenmaal een veiliger idee dat er 's nachts iemand is.
Wat moeten we nog veel doen? Internetverbinding opzeggen voor 2 maanden; auto laten 'opbokken'; accu gaat naar een betrouwbare elektriciën; melden bij VRA (elektriciteitsmaatschappij) en watercompany dat we er even niet zijn; koffers inpakken en een heleboel mensen gedag zeggen; veel 'paperwork' afmaken (zowel van Ghana als van Nederland) en het zou mooi zijn als de presentatie van het 3e jaar ook nog zou lukken: Foto's branden; boekwerkje uitprinten, inbinden e.d.
15 juli: De kleintjes op Cambridge werden onderworpen aan een 'French oral exam'.
De resultaten waren extreem goed: Varierend van 7,8 tot een 10. Mijn Ghanese collega's vonden het allemaal erg interessant en bleven maar zeggen: 'We are proud of them!' Als ik de beoordelingen copieer voor de school en voor de ouders van de kinderen, is men nog blijer en krijg ik te horen: 'You are wonderful; you do a lot for the school; you are a real staffmember of Cambridge!' Hahahaha! Natuurlijk was men er inmiddels aan gewend dat madam Dies met een teen in het verband rondliep. Niemand had echter in de gaten dat ik op een gegeven moment met een andere teen in het verband kwam aangestrompeld. (Het verband van de eerste teen ging eraf op de dag dat de andere teen werd verbonden).Totdat de kleine Genovieve eens goed keek....je zag haar denken......ze keek naar de eerste teen die min of meer geheeld was. Plotseling liet ze weten: 'Madam Dies, your toe looks like a pineapple!' Oh die kleintjes zijn allerliefst!
Dat de Amerikaanse president Obama Ghana heeft bezocht, is heel bijzonder voor de mensen hier. Men is er trots op dat er Afrikaans bloed door zijn aderen stroomt. Men heeft alles gevolgd op televisie en zelfs de kleintjes op mijn school kennen de naam van de vrouw van de president en van zijn beide dochters. De kleine Michelle (5 jaar), liet me weten: 'Madam Dies, I am Obama's wife!' Tsja....de vrouw van de president heet inderdaad Michelle!
15 juli: Een slang op de compound! Sinds oktober is dit al nummer 4!!!! Dit keer was het een geel exemplaar. Gelukkig was onze compound-boy Hudu around en met één ferme slag van een stok werd de slang gedood. Toen we Hudu vroegen of het een gevaarlijk exemplaar was, zei hij heel rustig: 'Yes, it's a quite dangerous one!' De mensen hier worden er niet koud of warm van!
Stroomuitval.......geen internetverbinding.....of andersom. Het stagneert je werk enorm! En met nog maar 10 dagen te gaan voor ons vertrek, werkt dat de stress wel in de hand.
Overigens.....over internetverbindingen gesproken: In heel Tamale (een stad van 350.000 inwoners), zijn er slechts 700 mensen die 'connected' zijn (bedrijven meegerekend). Dat is dus nog heel erg weinig!
Kip Froukje heeft weer een nieuwe broedplaats ontdekt.....op een grote compound heeft madam de keuze uit vele plekjes!
We hebben de laatste maand Kabsad Hospital platgelopen: Operaties ingegroeide teennagels; malaria; bacteriële infecties; keelontsteking enz. enz. De watchman van het ziekenhuis is een olijke gozer die ons 'my father and my mother' noemt. Hij zwaait altijd uitbundig en begroet ons joviaal: 'Hé...mister white......!!!'
Ons netwerk in Tamale is groot en iedereen wil ons nog zien voor ons vertrek. Ook al zeggen we dat we weer terugkomen over 2 maanden, dat is niet genoeg...... 'We have to wish you a safe journey'.....Toen we mister Halilahi met zijn sewing-meiden gedag gingen zeggen, had hij gezorgd voor een leuke verrassing. Er werd een informeel samenzijn georganiseerd en de bedoeling was dat wij over Nederland gingen vertellen en de meiden vragen mochten stellen. Nou, dat was een groot succes! Zeker de vragen over relaties bleven maar komen. De meiden konden niet begrijpen dat 2 mannen of 2 vrouwen kunnen samenleven; dat mensen vrijgezel willen blijven of geen kinderen hebben. Hoewel het heel erg leuk en leerzaam was, was dit onderwerp toch ook wel schokkend voor sommigen. Ook bezochten we mister Jacco, Job en Steven en natuurlijk Paul en Taiba, madam Mariam en verschillende NFD-meiden. Aan de lijst kwam dan ook geen einde....de rest werd per telefoon gedag gezegd.
De laatste dag op Cambridge (23 juli) stond ook in het teken van tijdelijk afscheid nemen. Ook hier werd een lesje Nederlandkunde gedraaid. Alle leerkrachten en leerlingen zaten in de grote zaal (waar normaal gesproken wordt gegeten) en men wilde zoveel mogelijk te weten komen over Nederland. Eén van de kinderen vroeg me: 'Madam Dies, which hand is your eating hand?' Ja, in Ghana wordt er met de rechterhand gegeten; de linkerhand is onrein. Maar dat wij met knife, fork and spoon eten, was een 'eye-opener'. 'Madam Dies, do you eat fufu, banku or TZ in your country?' Oh, ik heb enorm genoten van dit samenzijn. Allerlei verrassingen passeerden de revue. Op het einde werd er gezongen: 'She is a really good fellow (3x) and nobody can deny'; 'Oh madam Desirée, fine fine Desirée, gentle gentle Desirée, goodbye!'; Solidarity for ever (3x), that makes our nation strong (op de wijs van Glory glory hallelujah). Er werden foto's gemaakt en ik gaf de school vlaggetjes om op 6 augustus op te hangen. Dan vindt namelijk de 'graduation' plaats voor de kinderen die van groep 2 naar groep 3 gaan.
Kortom: Het leek wel een definitief afscheid! Dat belooft nog wat als je écht gaat vertrekken......
En iedereen wil maar mee naar Nederland.....'I want to follow you' horen we bijna dagelijks!
Het verlof lonkt!.......En dan is het 26 juli....de dag van vertrek. We gaan met de bus van Tamale naar Kumasi (ongeveer 7 uur) en zullen daar 2 dagen blijven. Daarna gaan we met de bus van Kumasi naar Accra (ongeveer 6 uur) en vertoeven 3 dagen in de Ghanese hoofdstad. Op 31 juli hebben we onze nachtvlucht naar Nederland, waar we hopelijk op 1 augustus in alle vroegte veilig zullen landen. We gaan genieten van 7 weken Nederland en zullen gaan fungeren als vakantie-oppassers: 4 weken in Zeist (1 augustus-29 augustus) en 3 weken in Wassenaar (30 augustus-20 september)...... Joehoe!!!!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 92
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,ayacucho
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => juli-2009
)
[54] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088959
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-06-01
[photoRevision] => 0
[title] => Juni 2009
[message] =>
Op 31 mei woonde Ben de voetbalwedstrijd Ghana (the Black Stars) tegen Oeganda bij. Overdag kregen we bericht van Steven (broer van Jacco en Job, die in Kumasi studeert en ons geholpen heeft met de bouw van de 13 shops voor de meiden), die liet weten dat hij in Tamale was. We nodigden hem dan ook uit om mee te gaan naar de voetbalwedstrijd, die 's avonds om 19.00 uur zou plaatsvinden in het nieuwe stadion. Voor Steven een absoluut uitje! Als Steven niet was meegegaan, had ik (Dees) Ben vergezeld, maar nu gaf ik mijn kaartje aan Steven en deed hem daar een groot plezier mee. Ik bleef dus thuis en werkte achter de computer. Plotseling realiseerde ik me dat ik voor de eerste keer 's avonds helemaal alleen was in dat grote huis. In het vorige huis was ik wel vaker 's avonds alleen geweest, maar daar woonde je toch op een 'sharing compound' en kon je altijd naar het gezin van mister Jacco lopen. Niet dat ik bang was, maar toch vergrendelde ik de deur maar met het ijzeren hekwerk.
On ne sait jamais……..!
Een dag later ontvingen we een sms-je van Steven met de volgende tekst: 'Hi mr. and mrs. Ben, I will like to thank you heartly for given me the opportunity to watch yesterday's match. It was really a lovely moment. May God richly blessed you for your kindness'.
Aangezien Steven vakantie heeft, kwam hij ons ook nog op een avondje bezoeken. Want zo liet hij weten: 'I have to say hello to you people......!'
Op 2 juni kochten we een deurmat bij een blinde bedelaar, die gemaakt was door hemzelf. Erg leuk; allemaal gekleurde lapjes. Inmiddels prijkt deze voor onze buitendeur.
Bovenstaand: Deurmat (allemaal gekleurde lapjes), gemaakt door een blinde bedelaar.
Lights off…….lights off……….lights off……….Bijna dagelijks weer stroomuitval………Navraag leerde dat 'the problem' lag in Kumasi. Niet alleen Tamale zat zonder licht, ook Bolgatanga, Wa en andere delen van de Upper East en Upper West waren getroffen. Er was 'a problem with the main line, but…..they are working on it!'
Deze maand had Ben ook een gesprek met Baba Musah van het Children to School Project, inzake de workshops in Savelugu. Deze zijn namelijk alweer voorbij! Ben vond het niveau van de leerkrachten erg laag. Een grappig voorval: Uit een evaluatie kwam de volgende opmerking: 'Next time we prefer Malt instead of Sprite'. Als versnapering hadden de teachers liever een flesje Malt (alcoholvrij bier) dan een flesje Sprite (7-up)!!!
4 juni: Is dit een Public Holiday of niet? In het verleden was dit een Public Holiday (ten tijde van President Rawlings met een NPP-regering), maar nu de NDC de touwtjes in handen heeft, is er geen vrije dag meer op 4 juni. Dus dat betekent voor Dees gewoon lesgeven op Cambridge en voor Ben supervisiebijeenkomst nummer 6.
Het lijkt wel of je in heel Ghana dezelfde kinderliedjes hoort. Een nieuwe variant die steeds opduikt in Tamale is: Hello, hello, hello, how are you? I'm fine, I'm fine, I'm fine thank you.'
5 juni: We bellen met de National Coordinator van Assembly, inzake de definitieve beslissing of de containers kunnen blijven staan op de huidige plek of dat deze een klein stukje moeten worden verplaatst. In dat laatste geval zullen alle kosten worden betaald. Als we mogen blijven is dat natuurlijk goed nieuws; dan hebben we verder geen verbouwingsrommel, maar…..we zien ook wel degelijk een voordeel als we moeten verplaatsen. Waarom? Zoals wellicht nog bekend, zijn 2 van de 3 containers nog steeds dicht. Niemand lijkt de beslissing te durven nemen om deze te openen. Voor de Regional Minister en de chief was dit issue niet relevant. Zij hadden het trainingscentrum gered van de sloop en waren verder niet geïnteresseerd in allerhande Hawa-problemen en het wel of niet openen van containers. De National Coordinator van Assembly verwees ons destijds naar de politie en de politie verwees ons weer naar 'court'. Het schiet dus gewoon niet op! Ook NorGhaVo laat weinig daadkracht zien. Wij (Ben en Dees) hebben een strategie bedacht. Als de containers verplaatst moeten worden, dan zullen deze geopend moeten worden. Wij hebben dan een punt en kunnen altijd zeggen dat de National Coordinator van Assembly opdracht heeft gegeven om de containers te openen. In dat geval hoeven wij niet naar de politie te gaan. Maar stel dat de containers kunnen blijven staan op de huidige locatie, dan gaan we een andere troef inzettten. We zullen dan melden dat de hoofdsponsor uit Nederland het absoluut niet kan waarderen dat er 2 containers gesloten zijn. Dan zullen wij dit als pure mededeling gaan melden bij de politie en zullen vervolgens overgaan tot het doorzagen van de sloten. We melden dit tijdens een vergadering met NorGhaVo op 3 juni. Zoals altijd is NorGhaVo Ghana erg voorzichtig (in onze beleving té voorzichtig). We krijgen een heel verhaal te horen over het feit dat mister Halilahi op Kukuomarket zit, terwijl hij niet werkzaam is voor een NGO. Dat deze mister Halilahi werkt met en voor 'needy girls' is voor ons én onze sponsors meer dan oké. Hij besteedt 70% aan training en slechts 30% aan business.Verder wil NorGhaVo dat de naam NFD wordt veranderd in NorGhaVo Kukuomarket containers. We hopen inmiddels allemaal dat de containers verplaatst moeten worden. Er zijn dan namelijk 2 voordelen: Het openen gaat vanzelf én bij een verplaatsing is het gemakkelijker om de naam van het projekt te wijzigen. Zoals altijd wil NorGhaVo alles eerst met de Board bespreken. Prima, maar daarna graag actie! Wij hebben laten weten dat onze sponsoren een snelle effectieve oplossing willen. Als er geen medewerking komt , dan zullen wij zelf de containers gaan openen en zullen zelf alle verantwoordelijkheid op ons nemen. Dat NorGhaVo Ghana dan de handen van ons aftrekt is geen probleem. We hebben duidelijk laten weten: 'With or without your permission, we will cut the locks before we go on homeleave'. Wij hebben zelfs duidelijk gemaakt dat we in het ergste geval zelf alle containers laten afzagen en aan mister Halilahi geven. Hoewel NorGhaVo ons heel goed kon begrijpen, willen zij liever dat de containers voor NorGhaVo zijn dan voor mister Halilahi.
Maar dan…………op 5 juni laat de National Coordinator van Assembly weten dat er nog steeds geen beslissing is genomen of de containers kunnen blijven staan of dat de containers een klein stukje moeten worden verplaatst….'The constructor has to discuss it with the designer, but don't worry'…….. Wij herinnerden hem aan het feit dat alles op papier moet worden gezet en hij beloofde ons dit te doen. Tevens vroegen we hem of we de naam NFD konden veranderen in NorGhaVo Kukuomarket containers en dit bleek geen probleem te zijn. NorGhaVo zou dit kunnen regelen. Voor het openen van de containers verwees hij echter wederom naar de politie.
Goed, ons geduld is nu echt helemaal op! We besluiten dan ook om zelf naar de politie te gaan en te proberen om hen mee te krijgen richting Kukuomarket. We zullen zeggen dat de National Coordinator van Assembly en de NorGhaVo-Board ons hebben gevraagd om naar de politie te gaan met het verzoek om als getuigen te fungeren, op het moment dat wij de containers zullen openbreken. We zullen tevens zeggen dat de sponsoren in Nederland het niet kunnen waarderen dat er nog steeds 2 containers gesloten zijn.
Het openen van de 2 containers houdt de gemoederen dus behoorlijk bezig. Maar dan……De Board van NorGhaVo heeft op 6 juni een meeting georganiseerd waarbij Hawa werd uitgenodigd. En zomaar ineens laat Hawa weten dat ze accoord gaat met 2 containers; de derde container kan mister Halilahi gebruiken. De Board laat Hawa weten dat ze 2 weken de tijd krijgt om te starten met eventuele sewing, weaving of hairdressing aktiviteiten. De catering-praktijken die Hawa wil realiseren worden niet goedgekeurd. Hawa stemt toe. Hé hé eindelijk…….Deze oplossing (Hawa 2 containers en mister Halilahi 1 container) was de oplossing die wij 2 maanden geleden al hadden voorgesteld. Toen weigerde ze, nu vindt ze het dus goed. De containers zullen dus gewoon worden geopend door Hawa en wij hoeven niet meer naar de politie te gaan! Wel willen wij de naam NFD gaan veranderen in NorGhaVo Kukuomarket containers. Dat lijkt ons beter voor de toekomst, want met Hawa weet je het nooit! Maar: Het hoofdstuk kan afgesloten worden: Kukuomarket is gered van de sloop én van de grillen van Hawa én de 2 gesloten containers gaan open! Hawa zal op Kukuomarket zijn met de NFD-meiden en mister Halilahi zal er zijn met zijn meiden. In ieder geval wordt ons trainingscentrum weer gebruikt voor kansarme meisjes!!!
Vier dagen waren we blij, want op 10 juni kregen we alweer een onaangename Hawa-verrassing. Had zij op 6 juni beloofd geen catering-praktijken te gaan uitvoeren op Kukuomarket, op 10 juni was ze gestart op ons trainingscentrum met………..juist ja…….catering!!!!! Toen mister Halilahi ons hiervan telefonisch op de hoogte bracht, lichtten wij NorGhaVo en de Board in en zij togen naar Kukuomarket.
11 juni: Een paniektelefoontje van mister Halilahi: 'There is fire on the mountains!!!' Hawa heeft de arme man uitgescholden en hem verzocht te vertrekken op Kukuomarket. Verder had ze laten weten niets met NorGhaVo noch met de Board te maken te hebben. Er wordt wederom gerapporteerd door ons richting NorGhaVo en Board en men belooft over te gaan tot actie. Dit is nou typisch Hawa: Op 6 juni wordt er iets besloten en een paar dagen later doet Hawa gewoon die dingen die ze zelf in haar hoofd heeft en houdt zich gewoon aan geen enkele afspraak. Aangezien mister Halilahi ons maar bleef bellen met de mededeling: 'It's very hot on Kukuomarket', besloten we om alles te laten vallen en poolshoogte te gaan nemen. Hij had niets teveel gezegd. Het zag zwart van de mensen (hahaha) en midden in het tumult stond Hawa te schreeuwen als een - excusez le mot - viswijf. Ze schreeuwde tegen mister Halilahi, tegen de meiden, tegen de buren, tegen NorGhaVo (Musah was eindelijk ook ter plekke), tegen de Board, tegen Ben en Dees enz. enz. enz. Ze wil dus de hele plek hebben en zelf kunnen bepalen wat ze daar gaat doen. Blijkbaar heeft ze ook de woorden van de Regional Minister aan haar laars gelapt: 'Als ze de plek voor zichzelf claimt, worden binnen een uur de containers afgebroken'. Maar Hawa is Hawa en deze vrouw is echt gestoord en hondsbrutaal. Binnen een mum van tijd hadden zich ontzettend veel mensen verzameld bij ons trainingscentrum en iedereen begon zich ermee te bemoeien. Op een gegeven moment werd het best beangstigend. Er werd in het Dagbani geschreeuwd en wij zagen slechts woedende mensen om ons heen. Toen we om uitleg vroegen kregen we te horen dat iedereen ons steunde en dat de verhitte discussies allemaal over Hawa gingen……. 'This is the ghanian way'…….men neemt gewoon het recht in eigen handen. Het werd dan ook tijd dat duidelijk werd gemaakt aan een ieder om vooral de kalmte te bewaren, aangezien er aan het probleem wordt gewerkt. Volgens compound-boy Hudu liet de menigte Hawa maar schreeuwen zonder in te grijpen, omdat Hawa ongetwijfeld geld zou hebben toegestoken……….of om met de woorden van Hudu te spreken: 'Bribing and corruption, that is Ghana…..' In ieder geval: Hawa heeft geschreeuwd van 's morgens 7.30 uur tot 's middags 13.30 uur. Na dit voorval vond er een meeting plaats op het NorGhaVo-kantoor. Daar vertelde Musah doodleuk dat het nog niet zeker was of mister Halilahi wel op Kukuomarket zou kunnen blijven. De Board had namelijk gezegd dat de 3 containers gebruikt moesten worden voor sewing, weaving en hairdressing, maar had er geen namen van personen bij vermeld. Ben en ik vielen bijna van onze stoel. Een paar dagen eerder had Peter (NorGhaVo Ghana) zowel als Desmond (Board) ons laten weten dat mister Halilahi in 1 container kon blijven (en Hawa de andere 2 containers kon gebruiken). Toen knapte er iets bij ons en lieten we NorGhaVo Ghana weten: Als mister Halilahi moet vertrekken, dan zagen wij persoonlijk de containers af en geven deze aan mister Halilahi. Dan blijft Hawa zitten met een betonnen vloer en heeft NorGhaVo ook niets. Waarom doet niemand hier iets? Waarom durft niemand een beslissing te nemen? Waarom kan niemand Hawa aan? Iedereen is het met ons eens, maar concreet gebeurt er niets en is er geen oplossing!!!!!!
Op 12 juni wederom een paniektelefoontje van mister Halilahi: 'Come immediately…..the chief of Kukuomarket wants to talk with us all'. Wij besloten niet te gaan en we meldden dit aan mister Halilahi en aan NorGhaVo. Het is toch te zot voor woorden dat iedereen maar op stel en sprong moet opdraven, omdat Hawa of de eerste de beste chief weer iets heeft bedacht. Ook een chief moet maar leren dat wij niet op afroep beschikbaar zijn. Als hij ons wil spreken, dan maakt hij maar een afspraak. We laten ons niet meer gek maken door Hawa. NorGhaVo en mister Halilahi waren het volledig met ons eens. En zo gaan we dan weer op gesprek bij de chief van Kukuomarket op 15 juni. De afspraak stond gepland om 14.00 uur. Mister Halilahi, Hawa, NorGhaVo en wij werden verwacht. Oké….om 14.00 uur waren slechts 2 mensen aanwezig……juist ja…Ben en Dees. Mister Halilahi kwam te laat, Hawa en NorGhaVo kwamen helemaal niet. Toen we bij de chief's palace aankwamen kregen we te horen: 'He is not around; you come back on Friday'. Nee dus….we lieten duidelijk merken dat we een drukke planning hebben en dat we slechts op maandagmiddag de chief konden spreken. Toen konden we plotseling wel terecht in the chief's house. En daar lag de chief languit op de grond te slapen! (In onderbroek en hemd). Behalve mister Halilahi waren er ook nog 2 jonge knapen bij die als getuigen mee moesten. Zo gaat dat hier: Er wordt niets gedaan zonder getuigen. We kregen zelfs 'the witness house' te zien. Aangezien ook deze chief slechts Dagbani sprak, moest mister Halilahi alles vertalen vanuit het Engels naar het Dagbani. Wij lazen ons verhaal voor, dat we ook hadden gebruikt bij de Regional Minister. We zagen dat de chief onder de indruk was van al onze tegenslagen. Toen alles was besproken, maakten we enkele foto's. De chief kleedde zich snel om en de Ghanese smok (een soort wijde kiel) werd aangetrokken.
Bovenstaand: Op bezoek bij de Kukuomarket-chief, inzake de Hawa/containers-problematiek.
Deze Kukuomarket-chief beloofde ons dat de 'final judgement' zou plaatsvinden op maandag 22 juni om 14.00 uur. Hij zou Hawa uitnodigen en wij NorGhaVo. Toen wij NorGhaVo hiervan in kennis stelden luidde de reactie van Musah: 'We have to discuss it first with the Board'. O, altijd weer dat NorGhaVo-bestuur dat helemaal niets voorstelt!!!! We werden zelfs uitgelachen dat we bij de Kukuomarket-chief waren geweest. De NorGhaVo-Board zou veel meer in de 'melk te brokkelen' hebben. Wij zouden het NorGhaVo-proces moeten volgen enz. enz. Maar als we op NorGhaVo Ghana moeten wachten…..zij hebben in 3 jaar nog nooit iets voor ons betekend! Het is toch wel triest dat NorGhaVo Ghana ons zó laat vallen!
Oké the final judgement op 22 juni bij de chief: Het is werkelijk niet te geloven: Hawa was afwezig, NorGhaVo was afwezig en de chief zelf was afwezig!!!!!!!!!!!! Wij vragen ons af wie er in dit land serieus is! Slechts Ben en Dees en mister Halilahi waren present en kregen te horen van de ouderlingen/raadgevers van de chief: 'You come back on Friday June 26 at 9.00 AM'.Toen we op Kukuomarket arriveerden zagen we voor de eerste keer dat de 2 Hawa-containers open waren. Eén container fungeert als kantoor en 1 container als cateringplek. Beiden zijn niet toegestaan, maar Hawa houdt zich aan geen enkele afspraak. 's Morgens wordt voedsel bereid in de cateringcontainer en vervolgens in 'take aways' (meeneem-bakjes) gedaan. Haar meiden worden ingezet om dit te verkopen. Verder verkoopt Hawa 'minerals', flesjes limonade. De derde container die mister Halilahi in gebruik heeft, wil zij ook nog claimen en wil daar een 'bar' van maken. Verder heeft ze plannen om een hoge muur aan te brengen en de ingang te voorzien van een poort.
Op 22 juni was het wederom raak: Hawa scheldt, vloekt en tiert en beledigt mister Halilahi. De arme man krijgt dagelijks de hele lading over zich heen: Zij Hawa is de baas, Kukuomarket is van haar, ze heeft niets te maken met een politie, een gemeente, NorGhaVo, Ben en Dees of met wie dan ook. Als wij te horen krijgen dat ze zelfs de meisjes van mister Halilahi heeft geslagen, is voor ons de maat vol. We rapporteren naar NorGhaVo en zoals altijd komt men niet verder dan: 'We have to discuss it'. De omwonenden zijn het ook niet eens met het feit dat Hawa catering-aktiviteiten uitvoert.Wij vrezen dan ook dat de bewoners van Kukuomarket het recht in eigen handen gaan nemen en dat betekent hier in Ghana: Knokken. Mister Halilahi is net als wij aan het einde van z'n krachten. En dan te bedenken dat hij al voor 67 GHc heeft besteed aan het opknappen van Kukuomarket. Kortom: De Hawa-soap draait op volle toeren. Op 23 juni laat Hawa aan alle omwonenden weten: 'I will burn down the whole plot and then I go abroad!' En dan is het vrijdag 26 juni en worden alle betrokkenen weer verwacht bij de Kukuomarket-chief. En zowaar....deze keer is zowel Hawa als ook Musah van NorGhaVo aanwezig en uiteraard mister Halilahi en wij (Ben en Dees). Maar in de ' chief's palace' (een lemen hut) zijn ook nog alle ouderlingen/raadgevers van de chief aanwezig en iemand die vertaalt van het Engels naar het Dagbani. De hut zit dan ook stampvol! Het is in feite een komische vertoning, maar de zaak is uiteraard belangrijk en inmiddels erg complex geworden. Voordat we de ' palace' betraden, kwam de burgemeester naar ons toe en verzekerde ons dat ons trainingscentrum gered was van de sloop. Oké, naar binnen dan maar....Wij kregen nauwelijks de mogelijkheid om iets te zeggen; Hawa praatte aan één stuk door en rakelde de hele geschiedenis op. Het probleem waar we voor kwamen kwam slecht uit de verf. Allerhande niet relevante zaken passeerden de revue. Ook Musah van NorGhaVo liet van zich horen. Hoewel hij eerder nogal lacherig had gedaan over ons chief-bezoek, deed hij nu voorkomen dat NorGhaVo de kwestie wel zou oplossen. Wat ons erg stak was het feit dat Musah tegen mister Halilahi liet weten: ' You keep quiet; you are not involved' . Uh....hallo......deze mister Halilahi heeft wekenlang in de frontlinie gezeten en is degene geweest die alle scheldpartijen van Hawa over zich heem moest laten gaan. Ieder mens heeft toch het recht om te praten? Iedere keer als wij het woord vroegen, kregen we te horen: ' You hold on...don't worry....' en vervolgens kwamen we niet aan bod. Uiteindelijk hebben we het nog wel kunnen opnemen voor mister Halilahi, maar toch zaten we met een onbevredigend gevoel. Tenslotte kwam via de vertaler de uitspraak: .......Alle activiteiten op Kukuomarket worden tijdelijk stopgezet voor zowel Hawa als mister Halilahi en de sleutels van de containers worden ingeleverd bij NorGhaVo. De staf van NorGhaVo moet een voorstel op papier zetten voor de chief over de uiteindelijke bestemming en invulling van het trainingscentrum...................... Wij zijn slechts gedeeltelijk tevreden. Natuurlijk is het fijn dat de rust nu terugkeert op Kukuomarket, maar feit is wel dat de containers nu allemaal dichtzetten en dat mister Halilahi met zijn sewing-girls (tijdelijk) weg moeten. De vertaler liet weten dat NorGhaVo binnen een paar dagen de ' proposal' moet overleggen aan de chief. Wij hebben deze vertaler toch even ingefluisterd dat we daar niet meer in kunnen geloven. Bij NorGhaVo ontbreekt het absoluut aan daadkracht en problemen worden altijd vooruit geschoven. De uitspraak is weer typisch Ghanees: Alles wordt weer uitgesteld. Of om in Nederlandse termen te spreken: De beslissing wordt aangehouden.
Toen we de hut verlieten hoorden we Hawa zeggen: ' Dees I will miss you!' Het mens is echt ' zo gek als een deur'!!!
Mister Halilahi vroeg ons te helpen om zijn spullen over te huizen van Kukuomarket naar zijn andere werkplek. Uiteraard gaven wij aan dit verzoek gehoor. We reden dan ook vaak op en neer om naaimachines, krukjes en andere attributen te transporteren. Het was die dag ' koud', nog geen 30 graden en regen. De meiden hielpen mee om alles in de auto te laden. Zij bibberden van de kou en hadden allerhande omslagdoeken om zich heen geslagen. Ik (Dees) vond het een triest gezicht. Plotseling liet één van de meisjes weten; ' Madam Dies thank you' Uh...bedankt? Waarvoor? We moeten toch weg? Nee.....bedankt dat jullie ons helpen met verhuizen!!! Niet te geloven! Ik moest wel even slikken. Het leek wel of ik het er moeilijker mee had dan de meiden zelf. Gelukkig maar1 Een dag nadat de chief de uitspraak had gedaan, gaat Hawa gewoon weer haar eigen gang en hangt een tweede slot op de sewingcontainer. Inmiddels hebben wij enkele mensen op Kukuomarket die van de hele situatie op de hoogte zijn en we werden dan ook hierover ingelicht. Wij rapporteerden maar weer.....
Hawa verspreidt de meest waanzinnige verhalen over ons. De laatste variant: Ben en Dees (oftewel the thieves/the criminals) exploiteren de containers ter eigen verrijking!
Zoals wellicht eerder gemeld kon Hawa de teachers in stap 1 niet betalen en deze dames wachten dus nog steeds op hun geld. Het kantoor heeft ze opgedoekt (ze woont nog wel op de oude hoofdlokatie). De meiden heeft ze op stage gestuurd. Laatste nieuws: Ze heeft de sewing-girls ondergebracht op een naai-atelier en gezegd dat ze zou betalen. De 'master' is dus nu op zoek naar Hawa, want uiteraard heeft ze niet betaald.
In de vorige update werd melding gemaakt van het feit dat onze microfinancieringsman Ishmel de centen had verloren , die hij had opgehaald bij de meiden in de communities, i.v.m. de terugbetalingen van de leningen. Zoals toen gemeld is het moeilijk voor ons om dit verhaal te geloven. Wij kunnen bijna niet anders dan denken: 'Hij heeft het in z'n eigen zak gestoken!' Uiteraard hebben wij dit gemaild naar NorGhaVo Ghana, maar kregen zoals gewoonlijk geen reactie. Het was dan ook een verrassing voor ons dat men liet weten Ishmel te hebben opgeroepen voor een gesprek op kantoor. Dan gebeurt er tenminste iets………..Toen we NorGhaVo Ghana nadien vroegen wanneer Ishmel denkt het verloren bedrag terug te gaan betalen, luidde het antwoord: 'We will discuss it in the next meeting'. Uitstellen, uitstellen, uitstellen daar is NorGhaVo Ghana erg goed in. Toen we na weken Ishmel zelf vroegen wanneer hij dacht het geld te gaan terugbetalen, reageerde hij kwaad: 'It is not your money' . Nee, dat klopt......maar we monitoren nu eenmaal wel de terugbetalingen van de leningen!!!
Behalve Peter, Musah en Alex was ook altijd Charlot werkzaam op NorGhaVo-office. Deze Charlot deed in onze beleving echt helemaal niets!!!! Vele jonge, actieve, Nederlandse vrijwilligers hebben zich afgevraagd hoe iemand als Charlot daar kon werken. Vaak lag ze gewoon met het hoofd op de tafel te slapen!!!! Vorig jaar is ze getrouwd met een Ghanees die in Engeland verblijft. Charlot zou 2 maanden onbetaald verlof hebben opgenomen om haar echtgenoot te gaan bezoeken, maar…………….NorGhaVo Ghana liet weten dat Charlot een briefje had gestuurd met de mededeling dat ze in Engeland zou blijven!!!!!!!
Sommige kleintjes op de school van Dees lieten me weten dat ze binnenkort naar P1 gaan. (Primary 1). Mijn leerlingen zullen dan naar P2 gaan. Ik vroeg me dan ook af of dit in het nieuwe schooljaar zou plaatsvinden en of dit zou betekenen dat er 2 'French classes' zouden komen. Ik vroeg dit aan collega Margaret, die toch gezien wordt als de 'headmistress'. Het antwoord luidde: 'The time will tell'…..Wel liet ze me weten dat ik nu al een nieuwe leerling kreeg, namelijk Sjabel (Ik schrijf het zoals ik het uitspreek). Maar dan zitten er op 4 juni plotseling een heleboel nieuwe kleintjes in mijn klas. Toen ik hierop niet begrijpend reageerde, luidde het antwoord: 'We want to see how they perform'.
Nou ja….oké….niet te veel vragen, gewoon doen…….dat lijkt hier het motto te zijn.
En dan is het zaterdag 6 juni en zien we eindelijk Hudu weer eens. Onze compound-boy was sinds eind april niet meer geweest. Hij was 'on travelling' naar Techiman.
6 juni: Ben voelt zich al een tijdje niet lekker: Moe en hoofdpijn. Toch maar even laten prikken op malaria en inderdaad sinds lange tijd heeft Ben malaria. Twee weken later wordt weer geprikt en nog steeds is de malaria een feit. Wederom maar weer een kuur (Artemos in combinatie met Palidar).
8 juni: Mister Halilahi is jarig! Onze master sewing werd 37 jaar. Uiteraard hadden wij een kleine 'celebration' georganiseerd: Zingen voor de jarige; feliciteren op de Nederlandse manier; rondgaan met crackers en een cadeautje. Voor mister Halilahi en voor de meiden was het een absolute verrassing. Men is namelijk niets gewend. Iedereen vond het leuk dat Dees mister Halilahi 3 zoenen gaf. Ik (Dees) had wel even van te voren geïnformeerd bij Taiba of dit kon - gelet op de moslim-cultuur - maar Taiba liet weten dat dit geen enkel probleem was. Op een gegeven moment was het pak met crackers/koekjes bijna op. We stelden voor om de laatste 4 te verloten. Dit was compleet nieuw voor de meiden. We legden het systeem uit……een getal tussen 0 en 10…….enz. Toen één meisje het getal 11 noemde, was het dus duidelijk dat ze het niet hadden begrepen. Mister Halilahi herhaalde onze uitleg in het Dagbani en toen 'viel het kwartje'. Deze grote grieten lagen dubbel van het lachen en genoten van dit spelletje. Wij hadden mister Halilahi een cd-rom gegeven met daarop 229 foto's van ons tweede jaar. Ook zijn werkplekken staan erop. Heel herkenbaar voor hem. Hij koesterde het als een kostbaar bezit.
Kukuomarket wordt wekelijks door ons bezocht. In de vorige update werd melding gemaakt van het feit dat sewing-girl Joyce al twee en een half jaar haar ouders niet meer had gezien. Joyce zelf woont in Tamale vanwege haar sewing-opleiding bij Mister Halilahi; haar ouders wonen in Salaga; zo'n anderhalf uur met de bus. Gebrek aan geld voor de bus was er de oorzaak van dat ze haar ouders zo'n lange tijd niet had gezien. Samen met Mister Halilahi besloten we om te helpen. De 'master' gaf haar enkele dagen vrij en wij betaalden haar buskaartjes. Inmiddels was ze teruggekeerd en liet ze weten dat zij en haar ouders enorm genoten hadden van elkaars aanwezigheid. Ze hadden samen gepraat, samen gekookt, samen gegeten enz. Kortom: Iedereen blij! Joyce had nog een boodschap meegekregen van pa en ma: 'Greet and say thank you to the Siliminga's (the white people) and that God may bless them!'
Cambridge blijft verrassen…………..Op 9 juni zijn er enkele 'exams', met het oog op de overgang van Kindergarten 2 naar Primary 1 en wordt me gevraagd om de klas van madam Margaret erbij te nemen. De kinderen vinden het prachtig! Eindelijk komt the white lady; madam Dies; the French madam ook in hun klas! De schooldag begint altijd met bidden, zingen, het opzeggen van de Ghanese gelofte en het Ghanese volkslied en marcheren. Het bidden gebeurt met gevouwen handjes en gesloten ogen. Het opzeggen van 'The National Pledge'(de Ghanese gelofte) gebeurt met de hand op het hart en er wordt echt gemarcheerd richting klaslokaal. Ik heb gevraagd om de tekst van de Ghanese gelofte en het Ghanese volkslied en collega Esther zal er voor zorgen dat ik de 'National pledge' en de 'National Anthem' krijg. Net voordat de kleintjes richting klaslokaal marcheren, moeten ze ook nog de teachers en hun schoolkameraadjes begroeten en gaan dan door de knieeën: 'Good morning teachers, good morning friends, how are you?'
Op 10 juni zijn er nog steeds 'exams' en worden de leerlingen van madam Margaret allemaal naar de klas van madam Dies gestuurd. Dit blijft nog een tijdje zo. Vele nieuwe namen passeren de revue: Joel, Nath, Winnefried, Eunice enz.
11 juni krijgen de kleintjes een donderpreek, of om met de woorden van mijn collega's te spreken: 'They don't obey and they don't respect'. Ik vertelde de kinderen dat zij de 'lucky ones' zijn en dat er een heleboel kinderen zijn die helemaal niet naar school kunnen gaan.
Ik hield het maar een beetje algemeen, maar madam Margaret bulderde tegen de kleine Amin: 'Do you know how your father has to struggle to pay your schoolfees?' Het knaapje knipperde zenuwachtig met zijn ogen, waarin de tranen blonken.
Als de kinderen hun energie kwijt moeten, laat ik ze 'exercise' doen met het liedje 'hoofd, schouders, knie en teen' in het Frans………..succes verzekerd!
Zo heel af en toe laat Ben zijn gezicht wel eens zien op school. De kleintjes roepen dan allemaal: 'Daddy'. Op een gegeven moment besloot daddy het hele spul maar eens op de foto te zetten. Kinderen en team werden opgetrommeld. Maar zoals altijd bij groepsfoto's was het slechts een gedeelte van de kinderen en een gedeelte van het team dat voor de camera verscheen.
Bovenstaand: Een gedeelte van de kinderen van de school waar Dees lesgeeft (Cambridge garden academy).Bovenstaand: Een gedeelte van het team van Cambridge.
Eén van mijn collega's - Esther - houdt van zingen en muziek. Telkens als ze muziek hoort vanuit mijn klaslokaal, vraagt ze na afloop van de les of ik haar het betreffende Franse liedje ook wil leren. Zij is degene die in de 'nursery' lesgeeft. Om de letters van het alfabet te leren zaten haar leerlingen allemaal op een mat in de grote ruimte waar gegeten wordt en lagen alle letters van het alfabet op die mat uitgespreid. Esther zong: 'I am looking for my letter O, letter O, letter O, I am looking for my letter O, where is my O'. De kleintjes werden dan geacht de betreffende letter aan haar te geven.
En dan komt er weer een nieuweling voor Frans: Nasara is de naam van de kleine meid. Maar….achteraf bleek dat ze slechts kwam kijken en pas volgend schooljaar zal meedraaien. Een paar dagen later zit ze echter weer in de klas. Niemand die iets uitlegt.......
Op 20 juni vindt er een PTA-meeting plaats (Parents Teachers Association): Een vergadering voor de ouders en de leerkrachten.
Er wordt gewerkt aan de presentatie van het tweede en het derde jaar.
Een spreuk die ons een keer onderweg opviel: The fear of the Lord is the beginning of knowledge!
Op 9 juni bezochten we het Library Project in Tamale. De volledige naam is: Naasim Community Children Education and Libray Project. Dit is een project waar NorGhaVo vrijwilligers op zet. Op dit moment zijn er echter al heel lang geen vrijwilligers meer geweest. De oprichter heet mister Ramzing en het project bestaat al zo'n 8 jaar. Het doel is tweeledig: Een 'after school programme' aanbieden voor kinderen van verschillende governmental scholen en daarnaast onderwijs bieden voor kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan. Wij wisten weliswaar van het bestaan van dit project, maar daar bleef het ook bij. Waarom dan toch dit projekt bezocht? Zoals bekend geeft Dees Frans op een privéschool. Allemaal leuk en aardig, maar al een hele tijd bekroop mij (Dees) het gevoel van: 'Ik geef les aan geluksvogeltjes'. Het betreft hier namelijk kinderen van welgestelde Ghanezen. Ik vroeg me af: 'Ben ik hier voor de lucky ones?' En daar moest ik 'nee' op antwoorden. Ik ben hier namelijk voor de 'needy ones'. Er zijn zoveel kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan……Ik had dan ook al zelf het plan bedacht om de school (lees Dees) naar de kinderen te brengen en had het idee om in ons vierde jaar les te geven in de community onder de boom. Totdat……ik me dus herinnerde dat er een projekt bestaat dat precies aanbiedt wat ik in gedachten had. En inderdaad….het voldeed aan mijn verwachtingen. Er wordt lesgegeven onder een mangoboom, onder een afdak en in een hoekje afgezet met een paar cementblokken. De leeftijd van de kinderen is ongeveer tussen de 4 en de 12 jaar. Sommige kinderen lopen 5 km. om naar dit projekt te komen. We maakten kennis met de teachers: Behalve mister Ramzing, spraken we met mister Youssef, mister Ananny en mister Sahmed. Mister Ramzing liet ons weten dat hij wel één hele bijzondere teacher had, namelijk James.
Deze James (we schatten hem op een jaar op 18) was als kleuter terechtgekomen op dit projekt en had inmiddels de SSS afgemaakt (Senior Secondary School; bovenbouw middelbare school). Als dank kwam hij nu terug om zijn diensten aan te bieden voor andere kansarme kinderen. Prachtig! Voor mij (Dees) was het precies datgene wat ik voor ogen had: Dit schooltje was liefde op het eerste gezicht! Ik liet mister Ramzing weten dat hij - na mijn verlof in Nederland - op me kon rekenen. Wij merkten tijdens het gesprek dat mister Ramzing niet erg te spreken was over NorGhaVo Ghana, maar wij horen wel vaker klachten over de staf hier in Tamale en zelf zijn wij er ook niet tevreden over. Dat was dus heel herkenbaar. Volgens mister Ramzing had hij al anderhalf jaar niemand van NorGhaVo meer gezien. Dees had NorGhaVo Ghana al laten weten van haar plannen en dat er interesse was in dit projekt. Musah - staflid NorGhaVo Ghana - had voorgesteld om mee te gaan, maar daar voelde ik (Dees) niets voor. Toen ik vertelde dat ik er liever alleen naar toe wilde gaan, werd dit niet begrepen. Hij vertikte het zelfs om te vertellen waar het projekt precies was gelokaliseerd. Voor ons was dit geen probleem……Na 3 jaar Tamale weten we zo'n projekt wel te vinden. Toen ik een dag later Musah liet weten dat ik m.i.v. begin oktober zal starten, reageerde hij furieus. Ik had hem (lees de staf van NorGhaVo Ghana) gepasseerd. Het moest officieel via het kantoor verlopen. Eigen initiatief wordt absoluut niet gewaardeerd. Hoe het ook zij…..Ik (Dees) zal absoluut begin oktober op dit schooltje gaan werken met of zonder toestemming van NorGhaVo. Toen ik dit liet weten aan mister Ramzing, werd ik vele malen bedankt. Ongeveer een week later belde mister Ramzing mij op met de mededeling dat hij moest verschijnen op het NorGhaVo-kantoor. Ik liet hem weten dat dit 'no problem' was en dat hij vanaf oktober op mij kan rekenen. Inmiddels heeft mister Ramzing van NorGhaVo vernomen dat hij niet meer kan rekenen op vrijwilligers als hij in zee gaat met Dees. Deze mister Ramzing was echter heel duidelijk naar NorGhaVo Ghana: 'Jullie hebben nog nooit iets voor mijn project gedaan, dus ik vind het helemaal niet erg dat ik geen vrijwilligers meer krijg en ik ben heel erg blij dat Dees in oktober komt'. Het is toch te zot voor woorden dat NorGhaVo zo kinderachtig reageert!
Op 11 juni maakten we kennis met de vrouw en de kinderen van onze inmiddels goede vriend mister Halilahi. Deze moslim-man heeft 2 zoontjes: Suhayini en Tyumba. Het oudste zoontje hadden we opgehaald van school en we bezochten ook de werkplek van Ayisha, de vrouw van mister Halilahi. Je zag duidelijk dat Halilahi stapelgek was op zijn gezin en het is best on-Ghanees om dit te laten zien.
Socializen: In het weekend van 13 en 14 juni bezochten we nog eens enkele NFD-meiden: De kapstertjes Azara 3 en Rabbie en weefster Asia. Nog steeds is aan klanten een chronisch gebrek en we zijn inmiddels een jaar verder! De meiden zitten nu namelijk precies een jaar in hun shop. Tsja……daar word je niet vrolijk van! Azara 3 had helemaal niets te missen. De favoriet van Dees had malaria. Voor medicatie was natuurlijk geen geld. Wij konden het niet aanzien, zetten haar in de auto en reden naar een apotheek om een malariakuur te kopen. Het was goed dat de mensen in de community ons hadden laten weten dat de betreffende 'drugs' tussen de 50 Pesewas en 3 GHc zouden kosten, want……éénmaal aangekomen in de apotheek zag men een witte (Dees) en verschenen de duurste malariakuren. Ook de dure Artemos die wij altijd voorgeschreven krijgen, lag al op de toonbank. Uiteraard had ik dit door, maar speelde het spelletje even mee. De apotheker begon glunderend te tellen en kwam op een bedrag van 16 GHc. Toen ik liet blijken dat ik niet gediend was van deze 'witte' praktijken, verlieten we uiteindelijk de apotheek met een kuur van 3GHc (ongeveer 2 euro).
Ons Saartje vond alles best…………..
Als je Rabbie ziet lopen in de community tussen haar shop en het hutje waar ze woont, loopt ze altijd met een schaal bananen op haar hoofd, in de hoop er een paar te kunnen verkopen. Natuurlijk kopen wij altijd haar bananen, die we dan vervolgens meteen uitdelen aan een hele serie kleine, zwarte kindertjes.
Asia is altijd blij als je komt. Wij vinden het dan ook heel fijn om haar te bezoeken. Bovendien laat zij een aktieve houding zien. Zelfs op zondag is ze aan het weven. De kinders uit de community komen altijd gezellig bij ons zitten. Plotseling zagen we een knaapje met om zijn arm allemaal houtjes gebonden. Tsja….hij had zijn arm gebroken en uiteraard was er geen geld om dit te laten spalken. Local treatment was dus de enige oplossing. Aangezien Asia slechts Dagbani spreekt, moet een oom of een broer altijd vertalen. Asia liet ons via haar broertje weten dat onze sewing-girl Hawa aan Asia had gevraagd om een 'cloth' te weven in de kleuren van de NDC. Naaister Hawa zal hier dan een kledingstuk van maken. Wij gaven Asia een compliment. Het is natuurlijk erg goed dat de dames onderling nog contact hebben en bovendien elkaar helpen. Hawa zal Asia namelijk betalen voor het geleverde weef-werk.
Ook kregen we te horen dat weefster Hadidja (de zus van Hawa) zwanger was. Weer een NFD-meisje dat een kind krijgt. De terugbetaling van de lening van haar shop zal dus nu nog wel langer gaan duren. En dan……zowel Asia als Azara 3 hebben ons al verschillende keren gezegd dat ze zo graag Engels willen leren en goed willen leren lezen en schrijven. Tsja…..deze meisjes hebben zoals bekend nooit op school gezeten. Het enige dat ze weten hebben ze geleerd op NFD. Uiteraard kunnen we de klok niet meer terugdraaien en bovendien moeten ze in hun kiosk zitten. Maar juist omdat ze nu hun eigen shop hebben, ervaren ze dat ze een behoorlijke achterstand hebben. Dus toen ging Dees combineren…….
In oktober zal ik starten op het Library project/after school programma in Tipoli (een wijk in Tamale). Zoals eerder gemeld is dit projekt bestemd voor 2 soorten kinderen: óf kinderen die op een overheidsschool zitten, maar daar te weinig leren en in een after school programma nog enigszins worden bijgespijkerd óf kinderen die helemaal nooit naar school zijn geweest. De kinderen zijn tussen de 4 en de 12 jaar oud. 'Onze' meiden zijn relatief oud (ongeveer 18 jaar). Aangezien het een goed teken is dat ze zelf om les vragen, zal ik gaan vragen aan de oprichter van het projekt of enkele van 'mijn' meiden welkom zijn. Dat zij dan wellicht tussen 4-jarigen moeten gaan zitten, is totaal geen probleem voor de dames..
Al enkele dagen hebben we geen internetverbinding. Niet alleen wij hebben geen 'link', maar in de hele stad Tamale zijn de internetcafé's gesloten. Als ze wel open zijn, krijgt een ieder te horen: 'The link is down, we are sorry……….' Het is erg lastig: Soms heb je geen stroom, maar wel internetverbinding en soms heb je wel stroom, maar geen internetverbinding.
NorGhaVo Nederland heeft ons gevraagd om alle Hawa-problemen te rapporteren inclusief de NorGhaVo-Ghana-perikelen. Wij mochten 'de vuile was' doorsturen. NorGhaVo Nederland steunt ons in de zware tijden.
We hebben het druk. Er is nauwelijks tijd om onze goede vriendin Taiba te zien. Soms bezoeken we haar even op haar werkplek (ze geeft naailes op Maliltiti; ook een NGO voor kansarme meisjes). We arriveren dan meestal aan het einde van haar werktijd (ongeveer 13.30 uur) en combineren dit met een bezoekje aan Kukuomarket. Taiba heeft dan een lift naar haar huis; ze woont namelijk niet ver van ons trainingscentrum vandaan.
18 juni: Laatste supervisiebijeenkomst Monique. Dit zit er ook alweer op! Prima verlopen! Ben liet de laatste sessie plaatsvinden in een spot (een lokale kroeg).
19 juni: Maartje komt naar Ghana. Toch heel bijzonder dat een oud NorGhaVo-vrijwilligster die 2 jaar geleden bij ons op de compound van Jacco heeft gewoond, nog eens terugkeert naar Ghana voor zo'n kleine 4 weken. Nu konden we haar verwelkomen in ons andere huis. Aangezien de Nederlandse meisjes Kelly en Monique ook bij of in de buurt van Jacco wonen, nodigden wij alle drie de dames uit. Kelly en Monique zijn in Ghana gekomen via Maartje.
Iedereen kende elkaar dus al. Erg leuk!
In de nacht van 20 op 21 juni en de hele zondagochtend 21 juni was er 'lights off'; niet alleen in Tamale, maar in de hele Northern Region!
Hadden we eind april de dochter van een oud-collega van Ben uit Horst even ontmoet in Tamale (die in Ghana was om onderzoek te doen), nu liet de moeder (de oud-collega zelf) weten ook naar Ghana te komen, aangezien dochter-lief eind juli wederom naar Ghana zou terugkeren, om haar onderzoek af te ronden. Moeders zou dan begin augustus arriveren. Via de mail werd ons gevraagd elkaar dan te ontmoeten. Op zich natuurlijk heel erg leuk, ware het niet dat wij op 31 juli onze terugvlucht hebben naar Nederland en onze verlofperiode van 7 weken aanbreekt. We kruisen elkaar dus net.
24 juni: Een vreselijke dag.......Wij krijgen een behoorlijke aanvaring met Musah op het kantoor van NorGhaVo en zijn echt ' ontploft'. Altijd maar beloftes, nooit resultaten of concrete actie. Altijd maar weer te horen krijgen: ' We have to discuss it; we have to organize a meeting; I will contact the Board; I will speak with Peter the National coordinator; the law says; I will write a letter'...blablabla.....Als je slechts een ID-card wilt verlengen, moet dat eerst besproken worden in een vergadering. Het is om knettergek van te worden. Men verschuilt zich achter de cultuur. Men durft geen verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen falen; excuses heeft men altijd klaar en het is iedere keer de schuld van de ander.
Voor deze mensen blijven wij gewoon veel te resultaat gericht en dat heeft dus behoorlijk gebotst. NorGhaVo Nederland heeft dan ook telefonisch contact opgenomen met NorGhaVo Ghana. Ach....dan wordt beterschap beloofd, maar dat blijft een ' wassen neus' . Voorlopig maar afstand bewaren dus!
De vreselijke dag ging verder.......Al maandenlang had ik (Dees) last van een ingegroeide teennagel. Op een gegeven moment ging het niet meer langer en ging ik dan ook naar het Kabsad Hospital, waar dokter Kabir er geen gras over liet groeien; ' If you are ready for it, I will operate it' . Nu achteraf begrijp ik zijn woorden: ' If you are ready for it'.......Aangezien het al zo lang sleepte en onze verlofperiode al in het verschiet ligt, besloot ik om het maar meteen te laten doen. Dokter Kabir liet weten: ' I will see you in the theatre' . Nee….geen schouwburg, maar de operatiekamer!!!! Ben mocht niet mee naar binnen. De ' nurse' verklaarde: 'I will give mummy moral support!' En daar lag ik dan…..eerst moest men de benodigdheden nog zoeken en toen werd alles in gereedheid gebracht. ' I will cut it' liet dokter Kabir weten. Er werd nauwelijks gecommuniceerd. Uiteraard gebeurde de ingreep onder plaatselijke verdoving, maar de injecties waren onbeschrijflijk pijnlijk! Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn leven zó gegild heb. Ik heb een hele hoge pijngrens en ben echt niet te flauw, maar dit was onmenselijk! De 'nurse' hield mijn gezicht met haar beide handen vast. Het was echt de ' African way' . Ik had het idee dat men nog het meeste schrok van mijn gegil. Emoties tonen is nu eenmaal 'not done', maar het was gewoon te erg en te pijnlijk. Toen de injecties eenmaal waren gezet, was het leed geleden en kon er gesneden worden. Daarna werd het verbonden. Het heeft al met al misschien 20 minuten geduurd, maar ik lag helemaal te ' shaken' . Toen dokter Kabir liet weten dat ook een andere teennagel begint in te groeien en dat hij die ook wel onder handen wil nemen, kon ik nog net uitbrengen: ' Never' .
De eerst week moest ik om de 2 dagen terug komen en werd het opnieuw verbonden. Overal waar ik kom krijg ik te horen: ' Madan Dies, what happened?' Op Cambridge zeiden de kinderen: ' Do you have 9 toes now? And madam Dies, did you cry?' Als de kleintjes op school op mij af komen rennen, kan ik slechts uitbrengen: ' Watch my toe....watch my toe.....watch my toe......!!!!!!!' Een ingegroeide teennagel noemt men hier in Tamale Kaka en als men geen geld heeft om dit in het ziekenhuis te laten behandelen, dan neemt men de toevlucht tot de Ghanese manier en dat is.......accuzuur erover heen gieten!!!!!!!
Behalve de 'operatie' werd er ook nog malaria geconstateerd. Nu hebben Ben en ik allebei tegelijkertijd malaria. Aangezien wij geen profylaxe (Lariam) meer mochten gebruiken, hebben wij in ons derde jaar om de haverklap malaria. Dokter Kabir doet er nogal lacherig over. Het is allemaal 'no problem' ; we zijn al zo lang in Afrika; ons lichaam is al helemaal ingesteld op malaria. Hij vindt het een wonder dat wij niet ' crazy' zijn geworden, omdat we jarenlang Lariam hebben geslikt. We krijgen een nieuwe kuur als ' treatment': Artemos plus en vragen ook om een extra dosis voor als we op verlof gaan naar Nederland. In theorie kan het natuurlijk zo zijn dat je net voor vertrek malaria krijgt. Ook vroeg ik (Dees) om een nieuwe voorraad ijzertabletten, i.v.m. mijn chronisch ijzertekort. Dokter Kabir wilde dat ik eerst liet prikken en toen de uitslag kwam liet hij weten dat ik geen ijzertekort had!!!! Tsja....medische zorg in Nederland en in Ghana.......
Blijkbaar was de aanvaring met NorGhaVo Ghana en de ingreep van de teennagel nog niet voldoende, want op diezelfde dag begaf de computer het ook nog. Nu hebben we hier een ' mannetje' (Ibrahim) die dit soort problemen zou moeten kunnen oplossen, maar....this is Ghana....there is always 'a problem'.........Hij liet weten dat de klus 4 uur in beslag zou nemen, maar.....na 4 dagen was het nog steeds niet opgelost. Hoewel hij de computer even meegenomen heeft naar zijn ' office' , werkt hij de meeste tijd in ons huis aan het euvel. Je zou de man 'peper in z'n .......' willen duwen; het gaat allemaal zo langzaam. Als je wilt dat hij om 9.00 uur aanwezig is, dan zeggen we: ' Please come tomorrow at 8.00 am'. (Dan is hij er waarschijnlijk tegen 9.30 uur). Als hij dan eindelijk arriveert, valt de stroom uit of is er geen ' link'. Het schiet voor geen meter op, maar het werk stapelt zich op! Raken wij door al dit soort dingen in de stress, de mensen hier accepteren alles gelaten.
Als ik (Dees) vraag of hij denkt het te kunnen oplossen, luidt het antwoord: ' By His Grace' of 'Let's pray to the Almighty God!!!!
Jezus....nee....Help!...... Men wordt er niet koud of warm van! Als er na 5 dagen nog geen resultaat is, vragen we een tweede 'computer-deskundige'. Hij heeft in ieder geval zijn naam mee; Wisdom!!!!
Lights off....lights off......lights off........bijna dagelijks aan de orde! Dit betekent dat je niet achter de computer kunt werken en we willen nog een heleboel afwerken voordat we eind volgende maand richting Nederland gaan voor ons verlof. Soms komt het voor dat je thuis geen stroom hebt en besluit naar het internetcafe te gaan. Je hebt je daar dan nauwelijks geïnstalleerd, of.....pats....lights off!
Examen Paul op 20 en 27 juni: Hoewel hij liet weten dat het ' difficult and not easy' was geweest, voegde hij er gelukkig aan toe: ' But I will cross the line; I will make it!' De uitslag wordt half/eind juli verwacht. Het einde van het examen van Paul vierden we op 28 juni samen in een ' spot' (lokale kroeg). Ook werd al een toast uitgebracht op de verjaardag van Ben op 29 juni (57 jaar). Op de dag zelf werd dit gevierd met een etentje ' entre nous'.
Een pakje uit Nederland........met allerhande lekkernijen. Heerlijk om die verfijnde Nederlandse smaak weer eens te kunnen proeven!
Kip Froukje zoekt altijd bijzondere plekjes om eieren te leggen, maar op 30 juni had ze toch wel een hele aparte plek uitgekozen: Een afgesloten ruimte (middels een hekwerk) waar de waterpomp is geïnstalleerd. Onze compound-boy Hudu moest er aan te pas komen om het dier te bevrijden uit de benarde positie. Ondanks het feit dat we de ruimte hebben afgedekt, keert ze telkens weer terug naar die plek.
30 juni: Aangezien het op 1 juli Republic Day is en dit een vrije dag betekent, had mister Paul (de oprichter van de school waar Dees lesgeeft), alle leerkrachten getrakteerd op.....een tros bananen!
In deze update heb ik verteld dat de kleintjes van mijn school iedere ochtend voor de aanvang van de lessen worden opgesteld in rijen en moeten bidden en zingen. The National Pledge (een soort gelofte) en the National Anthem (het Ghanese volkslied) worden dan ten gehore gebracht. Ik vond het wel leuk om de tekst te hebben en deze zal ik dan ook hieronder vermelden:
The National Pledge
I promise on my honour to be faithful and loyal to Ghana my motherland.
I pledge myself to the service of Ghana with all my strength and with all my heart.
I promise to hold in high esteem our heritage, won for us through the blood and toil of our fathers and I pledge myself in all things to uphold and defend the good name of Ghana.
So help me God.
The National Anthem
God bless our homeland Ghana
And make our nation great and strong
Bold to defend forever
The cause of Freedom and of Right
Fill our hearts with true humility
Make us cherish fearless honesty
And help us to resist oppressors' rule
With all our will and might evermore.
Hail to thy name, O Ghana
To thee we make our solemn vow
Steadfast to build together
A nation strong in Unity
With our gifts of mind and strength of arm
Wether night or day in the midst of storm
In every need whate'er the call may be
To serve thee, Ghana, now and evermore.
Raise high the flag of Ghana
And one with Africa advance
Black star of hope and honor
To all who thirst for liberty
Where the banner of Ghana free flies
May the way to freedom truly lie
Arise, arise, O sons of Ghanaland
And under God march on forevermore.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 104
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/425_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => juni-2009
)
[55] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088958
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-05-01
[photoRevision] => 0
[title] => Mei 2009
[message] =>
Nauwelijks was de update van april verstuurd, of er vonden nog gebeurtenissen plaats die het vermelden waard zijn. Dus…. dan maar in de update van mei. Op 29 april ontmoetten wij in Tamale een dochter van een oud-collega van Ben. Zij deed in het kader van haar studie (Developmental Studies) enkele maanden onderzoek in Ghana. Hoewel ze eigenlijk in Accra bivakkeerde, was ze dus ook enkele dagen in Tamale en werd in een spot (lokale kroeg) van gedachten gewisseld. Erg leuk!
En dan 30 april…………Koninginnedag: Ieder jaar krijgen wij van de Nederlandse Ambassade in Accra een uitnodiging om naar de receptie te komen. Dit laten we altijd aan ons voorbijgaan: 14 uur in de bus zitten van Tamale naar Accra voor een oranjebitter is wel een beetje teveel van het goede! Op Koninginnedag gaf Ben supervisie aan de Nederlandse stagiaire Monique. Plotseling kreeg zij een telefoontje vanuit Nederland en vernamen wij over het drama in Apeldoorn. Via internet hebben we de ontwikkelingen gelezen. Bizar! Vreselijk!
's Middags hadden wij een afspraak bij de politie (deze had eigenlijk al 2 dagen eerder moeten plaatsvinden, doch tengevolge van drukke werkzaamheden van de politie werd dit doorgeschoven naar 30 april). Het betrof een afspraak inzake de Hawa-case. Van NorGhaVo Ghana was Alex aanwezig. Aangezien Alex van onze organisatie was, mocht hij binnenkomen, want in feite hadden slechts Hawa en wij een uitnodiging gekregen van de politie. Voor mister Halilahi (sewing-master) was het dus niet mogelijk om erbij te zijn. De invulling van Kukuomarket was het onderwerp van gesprek. Zoals wellicht bekend wil Hawa zelf kunnen bepalen wat ze met de containers gaat doen; wij echter pleiten voor het handhaven van de bestemming, namelijk een trainingscentrum voor kansarme meisjes. We zijn hier voor de 'needy girls' en bovendien voelen wij ons verantwoordelijk voor de sponsorgelden uit Nederland. Hawa wil ook niet dat mister Halilahi met zijn sewing-meiden op Kukuomarket zit. Zij wil er helemaal alleen met haar NFD-meiden gebruik van kunnen maken. Bovendien wil ze niet dat wij ons nog bezighouden met het monitoren. Zoals gewoonlijk is een normaal gesprek met deze vrouw niet mogelijk. Binnen een mum van tijd begon ze al te vloeken en te tieren. De politie liet dan ook weten dat het gesprek voortgezet zou worden op het kantoor van de 'crime officer'; de zaak was té complex geworden. Oké; één deurtje verderop dan maar verder gaan met ons gesprek. Ook hier trok Hawa van leer. Hoe harder ze schreeuwde, hoe rustiger wij en Alex ons opstelden.
Inmiddels waren we bijna 2 uur verder en was er nog steeds geen oplossing gevonden. Wij merkten aan de politie dat men het ook niet meer wist. Er werd voorgesteld om op 5 mei om 14.00 uur terug te komen. Dan wordt er gepraat met de 'police commander'. We gaan dus steeds hoger in de hiërarchie!!! Het is werkelijk te zot voor woorden; deze vrouw is gestoord….of om met de woorden van Alex te spreken: 'How to teach a fool?'
Wordt vervolgd dus…….
Aangezien mister Halilahi erg benieuwd was naar de uitslag, besloten we om hem even bij te praten en reden we dus naar Kukuomarket. Op het moment dat we daar arriveerden, reed daar net een auto weg…..Hawa met chauffeur en nog een derde persoon. Er blijkt een figuur rond te lopen (ingehuurd door Hawa), die iedere keer doorgeeft als wij (Ben en Dees) op Kukuomarket zijn geweest. Het moet toch niet veel gekker worden……Het lijkt net een spannend boek of een enge film. Gelukkig voelen we ons nog wel veilig. Hahaha! Maar toch vraag je je af waar zij mee bezig is. Natuurlijk staan we er boven en moeten we er vaak om lachen, maar soms worden we er ook gewoon doodmoe van.
Of dat nog niet genoeg was, kreeg ik (Dees) knallende hoofdpijn. Zó erg, dat ik er letterlijk misselijk van werd. Ik besloot dan ook maar om even in het Kabsad Hospital te laten prikken op malaria en ja hoor……wederom malaria! Heeft Ben gelukkig in het derde jaar nog helemaal geen malaria gehad, voor mij is dat helaas niet het geval. 11 dagen later liet ik opnieuw checken en was de malaria weer verleden tijd.
1 mei: Dag van de Arbeid. Een Public Holiday in Ghana.
Iedere zaterdagochtend komt onze compound-boy Hudu ons helpen met allerhande klussen. Op 2 mei verscheen hij echter niet. We wisten dat hij een paar dagen naar Techiman (tussen Tamale en Kumasi) zou gaan, maar hij had ons laten weten op zaterdag 2 mei terug te zijn. Even bellen dus maar…..Hij vertelde dat hij nog steeds in Techiman was. Hij moest daar namelijk wachten op een pakketje dat vanuit Accra zou komen en dat hij mee zou moeten nemen naar Tamale. Hij had inmiddels al bijna een week gewacht zonder resultaat. Toen we hem vroegen hoe lang het nog zou gaan duren en wanneer hij dacht weer in Tamale terug te zijn, luidde het antwoord: 'I don't know; maybe I come tomorrow or maybe it will take more than 3 weeks'!!! Typisch Ghanees: Je wacht dus maar en je wacht dus maar. Van duidelijke afspraken maken heeft men nog nooit gehoord. Toen we hem vroegen waarom hij dan de bewuste persoon niet even belde, liet hij weten: 'He doesn't have a phone'. Tsja….en dan wacht je dus maar weken en weken op een pakketje dat wellicht nooit zal komen!
De factor tijd speelt hier geen enkele rol!
We zitten in het regenseizoen en dat betekent dat er weer volop wagazi te verkrijgen is. (Ik schrijf het zoals ik het uitspreek). Dit is een hartig gefrituurd kaasje, gemaakt van koemelk.
Erg lekker!
Op maandag bezoeken wij vaak de sewing-meiden van mister Halilahi die nu op Kukuomarket zitten. Mister Halilahi zelf pendelt tussen Kukuomarket en zijn andere werkplek. Op maandag 4 mei kreeg één van de meiden een hysterische aanval en lag te schreeuwen en te rollen in de sewing-container. Blijkbaar was dit voor een ieder normaal, want men liet ons weten dat dit zeker 1x per jaar gebeurde. Volgens mister Halilahi was er slechts één middel om het meisje tot bedaren te brengen: Het geven van een kolanut (een soort noot) door een bekende van het meisje. Mister Halilahi liet haar kalmeren en vroeg toen aan Ben om haar naar huis te brengen. Dit was zeker enkel een half uur rijden met de auto. Uiteraard geen probleem. Een half uur met de auto is al gauw anderhalf uur fietsen. Dit meisje heeft het er blijkbaar voor over, om de sewing-lessen bij de 'master' te volgen
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 100
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/421_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => mei-2009
)
[56] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088957
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-04-01
[photoRevision] => 0
[title] => April 2009
[message] =>
De laatste dag van maart hadden we de hele dag 'lights off'.
Het is april en dat betekent dat er binnenkort sprake is van Paasvakantie op school, alleen….niemand kan je antwoord geven op de vraag wanneer de vakantie begint. Men weet het zelf nog niet. Ik (Dees) krijg te horen dat eerst de 'governmental schools' moeten laten weten wanneer zij vakantie krijgen en dan kunnen wij als 'private school' volgen. Niet dat het belangrijk is voor mij, maar het idee dat men op 1 april nog niet weet dat het op 12 april Pasen is en dat er rond die tijd een Paasvakantie moet plaatsvinden, is toch eigenaardig.
Maar…..dan laat Cambridge garden academy (mijn school) weten dat de Paasvakantie zal starten op 8 april en zal eindigen op 5 mei. Uh…..een maand Paasvakantie? Dat is wel belachelijk lang. Het schijnt hier echter normaal te zijn. Volgens de GES (Ghana Education Service) is de Paasvakantie niet van 8 april tot 5 mei, maar van 17 april tot 11 mei. Het is niet te geloven….op 17 april is Pasen allang voorbij. Ik maak maar een grapje naar mijn Ghanese collega's toe, door te zeggen dat ik het wel merk of het vakantie is….dan zit de poort gewoon op slot en ga ik weer naar huis. Zo'n geintje begrijpt men echter niet. Bloedserieus laat men mij weten dat ik op tijd zal worden geïnformeerd.
Hier beginnen de schoolvakanties vaak op een donderdag en eindigen op een dinsdag (waar wij in Nederland zijn gewend aan een vrijdag en een maandag).
Maar dan komt er eindelijk duidelijkheid. Als ik op 7 april binnenkom, hoor ik dat de vakantie op 8 april begint! Alle kinderen stormen op mij af en roepen: 'Madam Dies, tomorrow is our day!' Uh……our day…..wat houdt dat in? Het blijkt dat dit een 'entertainment' programma is voor de kinderen en de leerkrachten. Ook ouders zijn hierbij welkom.
Bovenstaand: 'Our day' voor de kinderen op de school van Dees. Deze viering vindt plaats op de dag voordat de schoolvakantie begint. (In dit geval Paasvakantie).
Dit 'entertainment' programma bestond voornamelijk uit eten en drinken. De ouders hadden hun kinderen mandjes meegegeven met daarin allerhande lekkernijen. Ik moest wel even slikken toen ik het zag…..Ik heb de vieringen op NFD nog voor de geest en daar waren de meiden al dolblij met 'biscuits'. De NFD-meiden zouden van deze 'overdaad' slechts hebben kunnen dromen. Ik merk aan mezelf dat ik er soms een beetje moeite mee krijg om te werken bij deze 'lucky ones'. Verder stond er die dag nog een meeting op de rol voor de teachers. Deze meeting zou beginnen om 16.00 uur. Het wachten was op de schooleigenaar mister Paul. Om 17.00 uur was hij ter plekke en kon er gestart worden.
Iedereen was aanwezig: Margaret, Esther, Aziz, Joyce, Safia en ik. Hoewel ik nu pas begreep dat er nóg 2 'caretakers' werkzaam zijn op Cambridge (Lydia en Sarah), hadden zij toestemming gekregen om de vergadering niet bij te wonen. We zaten allemaal buiten in het donker (de school hoopt binnenkort elektriciteit te krijgen). Mister Paul liet weten dat er een 'refresh training' zou komen voor de teachers. Dit zou een week gaan duren en zou plaatsvinden in de Paasvakantie.
De teachers voor wie Ben de docententrainingen organiseert hebben vakantie van 14 april tot 16 mei. In die periode zullen er dan ook geen workshops plaatsvinden. Ook CTSP (Children to School Project) gaat met vakantie…………….
De supervisie van de Nederlandse studente/stagiaire gaat echter gewoon door. Zo zie je weer duidelijk het verschil tussen Ghana en Nederland.
Ik ben nu inmiddels 2 maanden werkzaam op mijn school. Zoals in een eerdere update vermeld, bestaat de schoolleiding uit: Mister Paul (eigenaar); mister Kingsley (eigenaar) en mister Aman (schoolhoofd). Net na mijn komst zag ik mister Kingsley en mister Aman nooit meer. Niemand die iets vertelt of uitlegt. Op een gegeven moment vroeg ik waar de schoolleiding was en kreeg te horen: 'They are on travelling'. Maar bijna 2 maanden reizen lijkt me wel wat lang. Toch nog maar eens proberen…..vooral tactisch aanpakken……communiceren is namelijk niet de sterkste kant van de Ghanezen. Wat blijkt? Mister Kingsley is op zoek naar een andere baan en mister Aman heeft inmiddels een andere baan gevonden in Kintampo. Later hoor ik dat mister Aman 'met pensioen' is en dat hij tijd wil hebben om de bouw van zijn huis te monitoren. Aangezien mister Paul nog een tweede baan heeft in Tamale en slechts 's ochtends omstreeks 8.00 uur en 's middags omstreeks 16.30 uur even binnenloopt, is de school in feite stuurloos. Deze Paul heeft me wel eens laten weten dat het noodzakelijk voor hem is om 2 banen te hebben; hij moet namelijk een heleboel familieleden onderhouden.
1 april: April Fools Day…..De andere jaren in Ghana hebben we nooit gemerkt dat er op 1 april geintjes werden uitgehaald; dit jaar echter wel en dat gebeurde op de school van Dees.
Een leuk voorval in de klas: Jawal (het slimste jongetje van de klas) deelt graag bevelen uit aan een ieder. Hij is dan ook niet erg geliefd en niemand wil met hem samenwerken. Als hij weer eens de baas speelt, laat de kleine Michelle van 5 jaar weten: 'I don't do it; do it yourself; I am not your wife!!!'
Miscommunicatie….'Onze' Paul van NFD liet weten dat zijn examen niet zal plaatsvinden in april, maar in juni.
Al weken en weken wachten wij op de 'welder'; de lasser die onze poorten moet repareren. Allerlei beloftes en excuses hebben de revue gepasseerd: Too busy; too early; too late; funeral; wedding; raining blablabla…….Onze compound-boy Hudu heeft heel vaak contact gezocht met deze 'master' en zijn 'boys', maar alles zonder resultaat. Aangezien deze 'welder' precies tussen mijn school en mijn huis is gelokaliseerd, besloot ik (Dees) even te stoppen onderweg van school naar huis. Ik maakte geintjes over de cultuurverschillen, maar wel op een manier dat de boodschap duidelijk was…….'Vandaag komen, of anders ga ik naar een andere lasser'…..'Oh please madam, don't do that'. En zowaar……binnen een half uurtje na mijn bezoek stond er maar liefst een delegatie van 5 knapen op de compound en werd het euvel eindelijk verholpen. Er ontbraken toen wel 4 mango's aan de bomen, maar vooruit maar…….
Onze compound-boy Hudu liet weten dat het tijd werd om zijn moeder in Yendi te bezoeken. Hudu woont namelijk in Tamale bij een oom. Zijn ouders zijn gescheiden. Hij is de enige zoon van zijn moeder. Zijn vader is hertrouwd en Hudu heeft dus een hele serie halfbroers en halfzussen. Toen we hem vroegen hoe lang hij zijn moeder niet had gezien, luidde het antwoord: 'Almost one year!' Maar waarom was hij niet eerder naar zijn moeder toe gegaan? Tamale-Yendi is slechts ongeveer anderhalf uur met de bus. Het antwoord luidde: 'No money'. Hij had niet alleen geen geld voor de bus gehad, maar hij had ook geen geld om iets mee te nemen voor zijn moeder. Ma-lief woonde in de village en het zou toch mooi zijn als hij bread, sugar, tomatoes, fish of milo voor haar kon meenemen. Milo is instant chocolademelk en dit wordt wel eens gebruikt als ontbijt. De meeste mensen hebben echter geen geld voor een ontbijt. Toen wij dan ook de milo en de suiker kochten en aan Hudu gaven, was hij heel erg blij.
Om te weten of er nog water in onze polytank zit, klimt Hudu regelmatig via één van onze mangobomen naar de 'polytank-tower'om de situatie in ogenschouw te nemen. Hij klimt zo snel als een aap in die boom. Toen Ben hem vroeg hoeveel water er nog in de tank zat, luidde het antwoord: 'Master, it's full till the neck!!!!'
Onze kip Froukje heeft 8 eieren gelegd en zit al weken te broeden in een doos, die in de garage staat…………
Bovenstaand: Kip Froukje legt maar eieren en eieren......van ei 3 naar ei 8......en nu maar broeden.....
Op 2 april arriveerde er (voor ruim 2 weken) een groep van 19 vrijwilligers in Tamale, die het project van mister Jacco kwamen bezoeken (CPYWD: Community Partnership for Youth and Women Development). Mister Jacco is onze voormalige huisbaas en we hebben nog altijd een leuk contact met hem. Het waren voornamelijk vrijwilligers uit Europa, maar ook uit Amerika.Wij konden ons herinneren dat er vorig jaar april (toen we nog bij Jacco op zijn compound woonden) ook een groep vrijwilligers was geweest. Toen was het programma behoorlijk gevuld; nu weer, maar…..er waren toch nog enkele 'gaatjes'. Jacco vroeg ons om één van die gaatjes op te vullen. Van de 19 vrijwilligers waren er 18 Engelstalig; 1 persoon kwam uit Nederland. Enkele mensen uit de groep herkenden wij nog van vorig jaar; het merendeel echter was nieuw. Iedereen was echter van dezelfde organisatie. Jacco wilde graag dat er een interactie zou plaatsvinden tussen deze groep jonge mensen en tussen ons als 'senior volunteers'. Wij konden ongetwijfeld iets vertellen over onze achtergrond; de keuze om naar Ghana te komen en niet te vergeten over het straatmeiden-projekt. Natuurlijk konden we hier geen 'nee' tegen zeggen. We vonden het heel leuk om hier aan mee te werken. Kelly en Monique (2 Nederlandse meisjes die momenteel op het project van Jacco werken) waren ook van de partij. Op 7 april werd een avond gepland waarop wij onze bijdrage zouden leveren. De groep had als accommodatie het 'Catholic guesthouse' en daar vond ons informeel samenzijn/onze presentatie plaats. Eerst werd er samen gegeten en daarna werd er volop van gedachten gewisseld. Het was ontzettend boeiend en gezellig! En deze avond kreeg zelfs nog een 'follow-up': Wij hadden de groep uitgenodigd om ons projekt in 'daily life' te gaan bezoeken. Zo kregen zij een nóg beter beeld. We bezochten o.a. de stageplek hairdressing, ons trainingscentrum op Kukuomarket en enkele shops van de meiden.
Op een zondagmiddag spraken we af om Paul te ontmoeten in een 'spot' (een lokale kroeg). Om 16.30 uur troffen we elkaar. Paul kwam net terug uit de kerk!!! Het was leuk om hem te zien en we kletsten honderduit. Toch had hij ook slecht nieuws te melden. De NFD-meiden uit stap 1 (educatiefase) hadden geen teachers meer. De juffen sewing, weaving en hairdressing waren vertrokken, omdat Hawa deze teachers al maanden niet meer zou hebben betaald.
De kiosken en de containers op Kukuomarket worden geruimd. De 'Assembly' kwam dus ook langs op ons trainingscentrum (op een moment dat noch wij noch mister Halilahi aanwezig waren). Dit was het begin van een heleboel ellende en was 'de zwarte bladzijde' een feit.
Een zwarte bladzijde…..6 april…….dit slaat alles…….een wrang verhaal!
Zoals bekend hebben wij onlangs een nieuwe invulling gerealiseerd van ons trainingscentrum op Kukuomarket: Nog meer kansarme meisjes maken hier nu gebruik van (en dus niet alleen NFD-meiden). Op Kukuomarket staan veel containers en kiosken. Iedereen zit daar illegaal. Er is 1 uitzondering en dat zijn wij. Wij zijn de enige legalen! Dan doen verhalen de ronde dat alle containers en kiosken geruimd moeten gaan worden, aangezien er andere shops gebouwd zullen gaan worden (door Chinezen!) Iedereen liet ons weten dat wij niets te vrezen hadden; wij waren immers legaal?! Soms echter werd er een beetje gegniffeld en als we dan doorvroegen, kregen we te horen: 'You never know; this is Ghana; let's pray that you will not be affected!' Om er zeker van te zijn dat onze containers 'safe' waren, besloten we naar de 'Assembly' te gaan. En daar kregen we te horen dat ook wij moeten verdwijnen. Illegaal of legaal, dat maakt niets uit! Als we vertellen dat alles op papier staat en dat we betaald hebben voor deze vergunning en we de officiele goedkeuring hebben inclusief tekeningen e.d., wordt er slechts medegedeeld; 'This is a decision of the government'. We kregen te horen dat de vergunning tijdelijk was geweest en niet permanent. Op onze officiele stukken staat echter het woord tijdelijk niet vermeld. Bovendien werd ontkend dat we hadden betaald. Als we zeggen dat we een betalingsbewijs hiervan hebben, is het antwoord: 'Sorry, this is Ghana'. En wie gaat de kosten betalen van de 'relocation'? Assembly gaf natuurlijk niet thuis. Zij zouden helemaal niets vergoeden. Wij konden het niet geloven en zaten er helemaal doorheen! Begrijpen deden we het niet meer: Een NGO krijgt geen steun van de overheid. Daarom hebben wij met sponsorgelden uit Nederland een mooi trainingscentrum gerealiseerd voor kansarme meisjes en die zelfde overheid gaat nu afbreken wat wij hebben opgebouwd! Hoe kunnen we dit uitleggen naar onze sponsoren? Als we dit voorleggen aan de 'Assembly', luidt het antwoord: 'That's your problem'.
Wij hebben wel eens naar elkaar uitgesproken: 'Als men echt ons trainingscentrum gaat afbreken, dan stoppen we ermee en gaan we weg'. Hopelijk is dit slechts een eerste (over)reactie. Er zit niets anders op dan proberen te redden wat er te redden valt. De 3 containers moeten dan maar op een andere lokatie neergezet worden. Aangezien Assembly de onkosten niet betaalt en het NFD-budget ook 'finished' is, stellen we voor aan NorGhaVo Ghana om de terugbetalingen van de leningen te gebruiken voor deze extra kosten. Zoals gewoonlijk laat NorGhaVo Ghana weinig daadkracht zien. Gelukkig zijn daar nog teacher Paul en onze stagebegeleider van het naai-atelier mister Halilahi (die nu dus op Kukuomarket zit met een gedeelte van zijn meiden) en zij steunen ons door dik en dun. Beiden hebben toegezegd samen met ons en ons 'paperwork' nogmaals richting Assembly te gaan. Maar…..eerlijk gezegd hebben wij er een hard hoofd in!
Met verschillende mensen praatten we over dit issue, o.a. met onze voormalige huisbaas mister Jacco en met de schooleigenaar van Cambridge garden academy mister Paul. Laatstgenoemde adviseerde ons om Assembly te vergeten en in plaats daarvan naar de Regional Minister te gaan. Ben en ik deden vast enig voorwerk en spraken met de 'secretary' van de Regional Minister. Deze man liet ons weten dat we best een afspraak konden maken, maar dat de lijst met personen die de Regional Minister wilden spreken, erg lang was. We zouden dan te lang moeten wachten. Hij adviseerde ons om gebruik te maken van één van de 'visiting days'. Op dinsdag en vrijdag had iedereen de mogelijkheid om de Regional Minister persoonlijk te spreken. Een soort inloop-spreekuur dus. We spraken af dat we dinsdagmorgen 14 april om 9.00 uur op de stoep zouden staan. Alle betrokkenen stuurden we een uitnodiging. Twee dagen voorafgaande aan 14 april (eerste Paasdag) waren we in de communities van de meiden en natuurlijk was het trieste bericht over Kukuomarket een 'hot issue'. Plotseling stelde een oom van één van de meiden voor om de upper-chief van Tamale te gaan bezoeken, nog voordat we koers zouden zetten naar de 'Regional Minister'. Dit stamhoofd is goede maatjes met de minister. De betreffende oom ging zelfs met ons mee naar de chief. Gelukkig zijn er toch nog meer mensen die samen met ons willen vechten voor Kukuomarket! We bezochten de chief in zijn huis. De setting was komisch. Hij zat buiten onder een boom en was vergezeld door dorpsoudsten. Toen we dit zagen, was onze eerste gedachte: 'Wat kan die oude man onder die boom nou voor ons betekenen? Hij heeft toch totaal geen invloed?!' Maar goed….Hij vroeg de reden van ons bezoek. Wij vertelden hem dat we ons trainingscentrum wilden redden. Alles werd vertaald door een jonge knul vanuit het Engels in het Dagbani. Het resultaat van het gesprek was opmerkelijk. Allereerst kregen we te horen dat men ons twee jaar geleden niet de juiste papieren had gegeven en dat het door ons betaalde geld was verdwenen in de zak van de betreffende ambtenaar. Verder bleek de chief Hawa te kennen. Uiteindelijk liet hij weten dat hij iemand zou sturen die naar de 'Assembly' moest gaan. Tenslotte nodigde hij ons uit voor een vervolggesprek op de 'chief's palace'; de werkplek van de chief. En toen was het dinsdag 14 april om 9.00 uur en betraden we het kantoor van de Regional Minister. We werden vergezeld door mister Halilahi (de stagebegeleider van het naai-atelier, die nu met een gedeelte van zijn meiden op Kukuomarket zit). De Regional Minister (te vergelijken met de gouverneur) is een ontzettend aardige man, die pas een maand op zijn post zit. We hadden het geluk dat hij bekend was met het fenomeen straatmeiden/Kayayoo-girls. Hij luisterde aandachtig en vroeg zijn secretaris om nog dezelfde dag de National Coordinator/Director van de Assembly uit te nodigen. Wij kregen te horen dat we 's middags om 14.00 uur terug konden komen voor feedback. Wij hadden er een goed gevoel over.
Na het bezoek aan de Regional Minister togen we richting chief's palace. De upper-chief is het hoogste stamhoofd hier in Tamale.
Het is heel erg ondoorzichtig wat zo'n man voor invloed kan hebben, maar we haalden maar alles uit de kast om onze containers veilig te stellen. Als je op bezoek gaat bij zo'n chief moet je je houden aan allerlei culturele gebruiken, die in onze Nederlandse beleving alleen maar lachwekkend zijn. Maar goed....we deden maar braaf mee. Het woord 'chief's palace' is totaal misplaatst. Het 'paleis' lijkt op een overdekte carport. Op een verhoging stond een stoel; een soort stretcher. Dit oude ligbed was helemaal verroest. Bij ons goed voor de schroothoop! Hier echter was het de zetel voor het stamhoofd. Aan de voet van de verhoging zaten de dorpsoudsten cq de raadgevers van de chief. Aan de zijkant zaten nog enkele mensen (puur uit belangstelling).Voordat we de chief konden ontmoeten, moesten we eerst betalen aan een soort 'wijze man' die de wacht hield. Toen moesten de slippers uit; gevolgd door het maken van buigingen en werd er gebeden. Uiteindelijk konden we plaatsnemen op een bankje. Hoewel we een dag eerder deze chief thuis hadden bezocht, was het niet verkeerd om hem een dag later wederom te spreken. Mister Halilahi vertaalde voor ons van het Engels naar het Dagbani. Ook de chairman (voorzitter) van de 'tailors association' van mister Halilahi was aanwezig. Aangezien deze chief familie bleek te zijn van Hawa, maakten we maar meteen van de gelegenheid gebruik om hem te vragen eens een keer met Hawa te gaan praten over de invulling van Kukuomarket. (Geen kerk of restaurant, maar een trainingscentrum voor kansarme meisjes). Zowel de chief als de Regional Minister hadden dus contact opgenomen met de National Coordinator/Director van de 'Assembly'. Assembly is een soort Gemeente. En 's middags keerden we weer terug naar het kantoor van de Regional Minister voor de feedback. Het gaat allemaal erg omslachtig en totaal niet efficiënt, maar als je daar iets van zegt, dan krijg je slechts te horen: 'That's our culture'. Tsja….en die is vaak erg lastig! Oké…..wordt het vertrekken, verplaatsen of blijven? De uitslag van het gesprek tussen de Regional Minister en de man van de Assembly werd door de Regional Minister als volgt verwoord: 'The problem is not so big; or you can stay or you have to shift a little bit'. Nou, dat is niet slecht. We zijn al een tikkeltje tevreden en in ieder geval weer positief gestemd. Dit geldt zowel voor mister Halilahi als voor ons. En de meiden? Ook zij wachten in spanning af. Er heerst een echte teamgeest! Samen wordt er gevochten voor Kukuomarket! Hoewel we dus al gematigd blij zijn (we hoeven niet te vertrekken), willen we het maximale eruit slepen (op dezelfde plek blijven en niet verplaatst worden). Verplaatsen van onze containers betekent toch dat het weer geld gaat kosten: Een muur, de cementen vloer, de overkapping worden toch 'gespoild'. En wie gaat die extra kosten betalen? Deze issues bespraken we in een derde gesprek met de Regional Minister op donderdag 16 april om 16.00 uur. Deze keer zat de National Coordinator/Director van de Assembly erbij. Ik (Dees) was best wel gespannen, doodmoe, maar ik had tevens een gevoel van: 'Het is nu of nooit……gooi nog één keer alles in de strijd!' Blijkbaar straalde ik die vechtlust uit, want op een zeker ogenblik zei de Regional Minister: 'You can stop; go with the National Coordinator of Assembly to your containers' Bij het verlaten van de kamer van de Regional Minister verontschuldigde ik (Dees) me voor mijn spraakwaterval (sorry….gedrevenheid….). Hij moest erom glimlachen en zei: 'Don't worry'. Deze strijdlust heeft absoluut in ons voordeel gewerkt. Hierna gingen we dus met de National Coordinator/Director van de Assembly naar Kukuomarket, zodat hij ons trainingscentrum met eigen ogen kon zien. Hij bestudeerde ons site plan en kwam met de verlossende woorden: 'There is a chance that you can stay (50%); but if you have to shift a little bit, then all the costs will be paid!' Wauw! Ik was zó blij dat ik de man op z'n schouder sloeg en de meiden omhelsde. Dit soort menselijke reactie is men niet gewend, maar het werkte zonder meer ontwapenend. Eén van de meiden liet me weten: 'God bless you'; een ander zei: 'Now we are happy'. Deze meiden zijn het absoluut niet gewend dat iemand voor hen vecht en hun het gevoel geeft dat ook zij de moeite waard zijn. De definitieve uitslag (blijven of verplaatsen) zou nog ongeveer een week duren. Echter…..toen we na een week de National Coordinator van de Assembly belden voor de 'final results', liet hij weten: 'You don't worry; it will come!'……Hij was 'on travelling' tot 8 mei; maar hij was ons zeker niet vergeten. Bovendien zou hij een aannemer sturen en zou hij alles op papier zetten.
Dus…..blijven of verplaatsen? We weten het nog niet! Afwachten maar weer!
En dan komt er slecht nieuws vanuit een andere hoek…….de 4 nieuwe eigenaren van de geconfisqueerde shops betalen ook niet terug! En wij maar denken dat Ishmel serieuze dames had aangeleverd! Zijn woorden van een paar maanden geleden waren: 'They are serious and willing to pay'…..Nee dus! Wie in dit land is eigenlijk serieus? Veel mensen in het noorden van Ghana willen alles voor niets hebben. Je krijgt echt het gevoel dat men zich hier niet wil ontwikkelen. Prima, maar zeg dat dan even; dan hoeven wij ons niet zo uit te sloven! Ishmel vroeg ons om mee te gaan om de dames een laatste waarschuwing te geven. Als ze eind april nog niet hebben betaald, zullen we opnieuw moeten gaan confisqueren. Dit is toch niet te geloven! Toen we de community ingingen om de laatste waarschuwing te geven, troffen we 2 van de 4 dames aan. We begonnen ons verhaal en de boodschap was duidelijk: 'Als er over 5 dagen niet betaald is, komen we de kiosk ophalen en we accepteren geen enkel excuus'. Een nieuwe bestemming vinden is niet moeilijk. Vanuit verschillende hoeken worden wij gewezen op jonge vrouwen die wél serieus zijn. Als we moeten overgaan tot in beslagneming, zullen de shops meteen naar de nieuwe plaats van bestemming worden getransporteerd (anders bestaat de kans dat men 'verhaal' komt halen bij ons thuis). Zover is het echter nog niet. Eerst maar eens kijken of de laatste waarschuwing gaat werken bij deze 4 vrouwen. Binnen een mum van tijd hadden zich tientallen vrouwen en kinderen om ons heen verzameld. Het was duidelijk een community waar nooit een witte kwam. De mannen zaten onder een boom te dobbelen. Vijf dagen kreeg men dus de tijd om de eerste aflossing te betalen. Tot onze grote opluchting kregen we te horen van Ishmel dat alle 4 de dames op de vierde dag 10 GHc hadden betaald (ongeveer 7 Euro). Blijkbaar had onze laatste waarschuwing gewerkt en hoefden wij niet voor de tweede keer over te gaan tot confiscatie!
Door alle tegenslag zijn wij inmiddels aan het einde van ons Latijn en zijn vaak down en doodmoe.
Met Pasen aten we een hapje bij de Togolees; bezochten we enkele meiden in de communities en we brachten dus een bezoek aan de chief. Dit laatste met het oog op het redden van ons trainingscentrum. Pasen stond eigenlijk in het teken van Kukuomarket: Voorbereiden, nadenken, praten met mensen, afwegingen maken enz. enz. In de community van Azara 3 troffen we degene op wiens grond de kiosk van Azara staat. Dit is een hele oude, aardige man. Het is jammer dat hij slechts Dagbani spreekt. Hij liet via via een boodschap voor ons vertalen……'Kon hij niet mee naar Nederland? Hij had namelijk iedere dag zo'n honger'……Aangezien we net een paar bananen hadden gekocht bij ons kapstertje Rabbie, gaven we deze maar aan de oude baas. De hele community moest erom lachen. Ook bezochten we nog even Easter Picnic. Dit is een gezellig samenzijn met een heleboel mensen op Tweede Paasdag. Dit vindt plaats bij Kamina barracks; het militaire terrein dat vlakbij ons huis ligt. Met Pasen was het ook slecht weer: Regen en harde wind. 's Nachts had het zelfs binnengeregend in de keuken en je voelde zelfs enkele regendruppels als je in bed lag!
Een hele poos geleden tijdens een zware storm waren onze boog en ons signboard op Kukuomarket omgewaaid. Eindelijk had lasser Maliek (degene die ons trainingscentrum heeft gebouwd) tijd gevonden om dit te repareren. Tijdens de werkzaamheden schoot zijn boormachine uit en verwondde zijn hand. Mister Halilahi kwam aangesneld met naaimachine-olie. Dit zou het bloed stelpen. En inderdaad…opgelost! Iedereen vond het normaal; slechts wij keken verbaasd. Het was wel fijn dat deze klus net op tijd klaar was voor de komst van de groep Europese en Amerikaanse vrijwilligers en voor het bezoek van de Assembly aan onze containers.
Op 16 april organiseerden we dus een tour voor deze groep vrijwilligers langs de verschillende fasen van ons project. We begonnen op Kukuomarket. Daar zag het zwart van de sewing-meiden. Mister Halilahi had voor deze gelegenheid ook zijn meiden van de andere werkplek laten opdraven. Halilahi pendelt nu steeds tussen 2 lokaties. Eén groep zit op Kukuomarket en de andere groep zit elders in de stad. Nu was iedereen opgetrommeld. Er vond een leuke interactie plaats tussen de vrijwilligers en de meiden.
Bovenstaand: Een groep van ongeveer 20 Europese en Amerikaanse vrijwilligers bezochten ons projekt. Hier is men op ons trainingscentrum op Kukuomarket, waar onze voormalige stagebegeleider van het naai-atelier (mister Halilahi) de sewing-meiden de kneepjes van het vak bijbrengt.Bovenstaand: Mister Halilahi (in groen-blauwe shirt) beantwoordt de vragen van de vrijwilligers.Bovenstaand: Schoolkinderen komen ook een kijkje nemen.....zoveel witten zien ze niet dagelijks!
Toen een Duitse vrijwilligster haar adres, telefoonnummer en emailadres gaf aan sewing-girl Suhayini, kon voor laatstgenoemde de dag niet meer stuk. Ze straalde over haar hele gezicht. Toen de Duitse vrijwilligster vroeg of Suhayini het kon lezen, luidde het antwoord: 'No'. Uiteraard keek de Duitse vrijwilligster even vreemd op, maar voor ons was de reactie van Suhayini heel normaal…..een papiertje met daarop gegevens van een 'witte' wordt gekoesterd als statussymbool! Hierna lieten we de stageplek hairdressing zien en uiteindelijk arriveerden we in de community van de kapstertjes Azara 3 en Akiti. De kleine Azara 3 is altijd een beetje nerveus als we met zo'n gezelschap blanken naar haar shop komen. Ze komt dan altijd naar me (Dees) toe en vlucht in m'n armen. Na een tijdje komt ze los en geniet dan van alle aandacht. Enkele vrijwilligers waren bereid om hun haren te laten wassen of vlechtjes te laten maken. Glunderend liet Azara 3 me weten dat ze 4 Ghanese cedis had verdiend! (Ongeveer 2 euro 80). Akiti had zelfs 5 GHc verdiend (de helft was fooi). Terwijl Akiti aan het werk was, letten wij op haar inmiddels 5 maanden oude baby-boy Mandea.
Bovenstaand: De tour met de vrijwilligers gaat verder......van de containers op Kukuomarket naar de stageplek hairdressing en dan nog naar enkele shops van de meiden. Hier vertrekken we vanaf Kukuomarket.Bovenstaand: Bij de eigen shop van kapster Akiti. Eén van de vrijwilligers fungeerde als klant voor onze hairdressing-girl. Terwijl Akiti in haar kiosk aan het werk was, ontfermden wij ons over haar inmiddels 5 maanden oude zoontje Mandea.
Het was leuk om deze groep vrijwilligers rond te leiden. Aangezien de groep erg groot was, was het wel moeilijk om het goed te organiseren. Maar oké……het was een gezellige chaos!
Nele (de Belgische vrijwilligster die vorige maand ziek naar huis moest terugkeren) is weer terug in Tamale voor enkele weken. Ze vond het heerlijk om weer terug te zijn, want aarden in België was moeilijk geweest. Nou, dat belooft nog wat als wij terugkeren naar Nederland na zo'n lange tijd Ghana! Die paar weken vlogen natuurlijk voorbij en op 23 april zeiden we Nele gedag. We bezochten haar bij haar gastfamilie en maakten bovendien nog kennis met de moeder van Nele die dochter-lief was komen bezoeken in Ghana.
De trouwe lezer van de maandelijkse update zal nog wel weten dat we 4 kiosken in beslag hebben genomen en nadien weer (her)verdeeld hebben onder 4 andere personen.
Eén van deze 4 kiosken is echter destijds leeg (zonder uitrusting) opgeleverd. Concreet betekende dit dat we nog een complete weaving uitrusting 'over' hadden.
Via teacher Paul en zoon Samuel van de in februari j.l. overleden stagebegeleidster weven Madam Juliet, vernamen we dat er een serieuze gegadigde was, namelijk Ubeida. Deze laatste kenden we, aangezien zij reeds langere tijd actief was in de shop van madam Juliet. Niet echt een needy girl, maar wat is de definitie van 'needy' in Ghana?
Concreet had deze Ubeida slechts de weaving uitrusting nodig. Kwam dat dus even mooi uit!
Gegevens werden uitgewisseld, het bedrag van de lening werd overeengekomen, evenals de maandelijkse aflossing.
Ter plekke werd nog even het laatste hot news uitgewisseld. Roddel is zonder grenzen!
Rohana, één van de weefmeisjes, waarvan de kiosk in beslag is genomen, is door pa en ma naar de village gestuurd om aldaar een huwelijkspartner te traceren….En zo zie je maar weer: Het meisje zelf was niet serieus, maar heeft ook totaal geen support van de ouders. Triest!
De reeds eerder genoemde Samuel vertelde dat hij een weaving opdracht had uitbesteed aan Salamatu, onze beste weaving girl. Salamatu heeft in het verleden ook stage gelopen bij madam Juliet.
Na 3 weken had hij echter de materialen weer terug moeten halen: Salamatu had nog niets gedaan en weigerde ook maar iets te doen. Wie is hier nu serieus in Ghana?
20 april: In de week van 20 april waren er workshops op mijn school; refresh-trainingen voor de teachers. Heel goed dat hier mee gestart wordt. Je merkt duidelijk dat het een privéschool is. Men gaat voor kwaliteit! Een hele verademing na jaren van ploeteren met straatmeiden die niet vooruit te branden zijn! Het programma was erg interessant en degene die de workshop gaf was goed onderlegd. Ik merkte duidelijk dat de stof voor mijn Ghanese collega's behoorlijk pittig was. Hoewel ik niets nieuws hoorde (sorry Ghana!), genoot ik wel van de interactie. Iedere keer liet de docent weten: 'Let's ask our European sister, because in the European world……..' en dan kwam er weer een verhaal. De docent had een tomeloze energie, was gedreven en enthousiast. 's Morgens om 7.00 uur werd er al gestart en om 16.00 uur werd er pas een punt achter gezet. Wellicht leuk om het programma hieronder te vermelden:
Day 1:
Workshop expectations; Child Development and Growth; Introduction to child-centred approaches; Assignments/Groupwork.
Day 2:
Child-centred approaches; Lessonplan; Practical work on lessonplan; Assignments/Groupwork.
Day 3:
Plenary session lessonplan; Introduction to behaviour disorders; Strategies of managing behaviour disorders; Assignments/Groupwork.
Day 4:
Sharing experiences on classroom management; Componants of classroom management; Specific lessonplans maths, English, science; Assignments/Groupwork.
Day 5:
Review of assignment; The KG child curriculum for the Kindergarten; Lesson delivery; Assignments/Groupwork.
We hebben ons trainingscentrum (3 containers op Kukuomarket) gered van de sloop; nu moeten we het nog zien te redden uit de handen van Hawa!!!
Hawa is gesignaleerd in Tamale!
Na 2 maanden Amerika is ze weer terug............................ met een groene auto!
Nauwelijks is ze terug of de ellende begint weer………….Waren wij gestopt met NFD? Zolang we in Tamale zullen zijn, zullen we 'involved' blijven in een heleboel problemen.
Waren wij blij met het feit dat we ons trainingscentrum hadden gered van de sloop, nu doet het tweede probleem zich voor en dat is……de invulling van ons trainingscentrum proberen te handhaven. Wat is het geval? Wij hebben met sponsorgelden uit Nederland ons mooie trainingscentrum gebouwd. Voor de sponsoren en voor ons was slechts 1 ding belangrijk: Zolang het maar gebruikt wordt voor kansarme meisjes, dan is het oké en dan maakt het niet uit of het NFD-meisjes of andere kansarme meisjes zijn. Hawa echter bazuint overal rond: 'Ik ben de baas van NFD en dus kan ik doen met de containers op Kukuomarket wat ik wil'. Maar….de containers zijn niet van de private persoon Hawa; het is niet haar eigendom; het is van de NGO NFD en betaald door Nederland. Het is niet toegestaan voor Hawa om de bestemming te veranderen; dus….geen restaurant, geen kerk of erger……
Aangezien Hawa geen geld heeft om de teachers te betalen in stap 1 educatie, noch om de stageplekken in stap 2 te betalen, hebben wij een oplossing bedacht, die voorkómt dat het NFD-traject stagneert en er dus voor zorgt dat de meiden door kunnen gaan in het traject, d.w.z. kunnen uitstromen richting Kukuomarket. We hebben dus onze oude stagebegeleiders van het naai-atelier (mister Halilahi) en van de kapsalon (madam Mariam) gevraagd om te starten op Kukuomarket met een gedeelte van hun eigen meiden. Voor iedereen is het een win-win-situatie. Deze stagebegeleiders zijn blij, omdat ze voor een 'prikkie' een prachtige plek hebben (we vragen namelijk geen huur, slechts kosten onderhoud moet men betalen); NorGhaVo is blij, omdat ze weten dat onderhoudskosten betaald zullen worden; wij zijn blij, omdat ons trainingscentrum weer wordt gebruikt voor het doel waarvoor we het destijds hebben gebouwd (namelijk kansarme meisjes helpen); de meiden zijn blij, omdat ze eindelijk kunnen doorstromen in het traject; alleen Hawa gaat niet accoord. Waarom? Omdat ze zelf wil bepalen wat ze met Kukuomarket wil gaan doen. Hawa zou juist heel erg blij moeten zijn, omdat Hawa niets hoeft te betalen. Onze enige voorwaarde was namelijk: NFD-meiden gratis! Maar zoals gezegd…Hawa weigert. Net voor haar vertrek naar Amerika had ze alle sloten van de containers vervangen. Wij hebben toen 1 slot opengebroken, aangezien de lokatie al bijna een jaar leeg lag en vervuild was en omdat mister Halilahi met zijn sewing-meiden wilde starten. Hawa deed haar beklag hierover bij de politie. De politie gaf ons echter toestemming om de sewing-container te openen en gaf mister Halilahi 'groen licht' om te beginnen. (Situatie half februari 2009). Voor de andere 2 containers (die dus nog steeds dicht zitten) adviseerde de politie ons om naar 'court' te gaan. Maar……een rechtszaak aanspannen in Ghana heeft geen enkele zin! Het is verspilling van geld, tijd en energie. De hele setting is corrupt! Wij geven er dan ook de voorkeur aan om de zaak 'in der minne te schikken' en proberen Hawa te bewegen om mee te werken. Wij willen zó graag dat de andere 2 containers geopend kunnen worden en madam Mariam met een gedeelte van haar kappers-meiden bij ons kan beginnen. Maar we hopen ook dat de NFD-meisjes van stap 1 educatie mogen komen. Deze pechvogels zitten al zó lang te wachten om verder te kunnen gaan in het traject en vragen iedere keer aan mister Halilahi wanneer ze mogen komen. Zowel hij als wij blijven zeggen: Jullie zijn van harte welkom! Het is toch te zot voor woorden: Hawa hoeft niets te betalen en haar meiden krijgen hele goede 'leermeesters', die de kneepjes van sewing en hairdressing kunnen bijbrengen, maar Hawa blijft Hawa en wil geen kant op! Er vinden gesprekken plaats op het politiebureau en bij de upper-chief (stamhoofd van Tamale).
Uitgenodigd worden: NorGhaVo Ghana, teacher Paul, microfinancieringsman Ishmel, mister Halilahi (die zelfs verschillende mensen van zijn 'tailors-association' meeneemt).
Mocht dit alles niets opleveren, dan kunnen we nog naar de 'Regional Minister' gaan en naar een Network Development, dat opkomt voor NGO's. Als ook dat allemaal niet lukt, dan weten wij het ook niet meer. Of toch? Ben heeft laten weten dat hij in het ergste geval de containers laat afzagen en persoonlijk laat brengen naar de tweede werkplek van mister Halilahi. Deze serieuze 'tailor' heeft bijna 60 kansarme meisjes in zijn naai-atelier. De meiden zitten voornamelijk buiten. Onze containers zouden daar prima tot hun recht komen. Hawa blijft dan zitten met een betonnen vloer. Dan heeft zij de grond en wij de containers. Laten we hopen dat het niet zover hoeft te komen. Wij zullen in ieder geval ons uiterste best doen om ook de invulling van Kukuomarket te redden!!! We hebben namelijk een inspanningsverplichting, maar uiteraard geen resultaatsverplichting!
Bovenstaand: Enkele sewing-meiden bij ons trainingscentrum op Kukuomarket.
De rek is er bijna uit………alles zit tegen………..het valt niet mee om te moeten werken met een niet-meewerkende omgeving……..Een organisatie (NorGhaVo Ghana) die écht helemaal niets doet en een project (NFD) waarvan de 'boss' volgens iedereen in Tamale knettergek is!
Onze grieven richting NorGhaVo Ghana kunnen we als volgt samenvatten:
- Er wordt inefficiënt en uiterst traag gewerkt, zodat de productiviteit laag is;
- Er worden vele beloftes gedaan die niet worden nagekomen en er is altijd een excuus;
- Er wordt erg formeel gewerkt;
- Er is weinig daadkracht, hetgeen inhoudt dat resultaten lang uitblijven;
- Problemen worden vooruit geschoven;
- Communicatie/bereikbaarheid is erg moeilijk;
- Het vertrouwen in NorGhaVo Ghana is ver te zoeken. We zijn dan ook blij dat we uiteindelijk geen senior volunteer zijn geworden.
Als we ons ongenoegen uitspreken richting NorGhaVo Ghana; als we ons kritisch opstellen, dan wordt dat niet begrepen en verschuilt men zich achter de cultuur.
Natuurlijk respecteren wij de cultuur en hebben we niet het recht om dat te veroordelen, maar dat neemt niet weg dat het geoorloofd is om er kritisch naar te kijken (en met dat laatste kan men niet omgaan). Cultuur respecteren oké, maar verschuilen achter die cultuur is naar ons idee niet oké. Dit kan namelijk de ontwikkeling in de weg staan. (Maar misschien willen ze dat juist).
Hoe groot is ons incasseringsvermogen? Wat is dat toch? We krijgen de ene tegenslag na de andere te verduren en tóch gaan we door. Het is niet uit te leggen…………….
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 96
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/417_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => april-2009
)
[57] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088956
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-03-01
[photoRevision] => 0
[title] => Update Maart 2009
[message] =>
Op 28 februari hielp Hudu ons met het wassen cq impregneren van ons muskietennet.
Bovenstaand: Compound-boy Hudu helpt ons met het wassen en opnieuw impregneren van ons muskietennet.
En plotseling zijn er 4 extra kippen op onze compound. Volgens Hudu weggelopen bij de eigenaar, omdat ze niet gevoerd werden. Als wij ze niet zouden voeren, zouden ze wel weer weggaan. 'But…if you like to feed them, they will stay'…
Zoals in de vorige update werd vermeld, is onze voormalige stagebegeleidster weven, madam Juliet, verongelukt. Wij kregen dit bericht door via teacher Paul, maar op dat moment was de 'burial' al achter de rug. Aangezien we geen telefoonnummer hadden van naaste familieleden, moesten we het doen met informatie die we via via vernamen. We kregen tegenstrijdige berichten over haar dood en vonden het niet prettig dat we er geen beeld bij konden vormen. Op een zeker moment besloten we dan ook om naar de shop te gaan die grenst aan de shop van madam Juliet. In deze shop werken 'disabled people'. Eén van hen kon ons het telefoonnummer geven van zoon Samuel. We spraken met hem af dat we hem graag even wilden ontmoeten 'to share the sad feelings'. We troffen elkaar in de shop van zijn moeder. Toen kregen we het ware verhaal te horen. Madam Juliet was op zondagmorgen 11 januari om 6.00 uur 's ochtends met haar dochter op weg naar de kerk. De dochter reed op de motorbike; moeder Juliet zat achterop. Ze zijn dus niet op een stilstaande auto gevlogen; nee…..een automobilist verleende geen voorrang en reed op de beide dames in. Beiden werden naar het ziekenhuis gebracht. De dochter herstelde spoedig. Madam Juliet had gebroken armen en benen. Daar ga je echter niet aan dood. Ze werd ontslagen uit het ziekenhuis en naar de 'village' gestuurd voor 'local treatment'. Dat is hier heel gewoon. De botbreuken heelden, maar een immense pijn op de borst kwam ervoor in de plaats. Precies 3 weken later (op 1 februari) is ze gestorven. Dat was nou eenmaal God's wil.
Bovenstaand: Madam Juliet van de stageplek weaving.(stagebegeleider). Zij is overleden op 1 februari 2009.Bovenstaand: De stageplek weven/de shop van madam Juliet. (Vanwege haar overlijden tijdelijk gesloten).
Toen we Samuel vroegen hoe oud zijn moeder was geworden, kregen we te horen: 'Perhaps 47'……Dit was echter niet bekend, omdat er ten tijde van haar geboorte nog niet werd geregistreerd. Samen gingen we naar 'the family house' in een bush-dorpje 20 km. verwijderd van Tamale. Ook dit maakt onderdeel uit van de cultuur……'showing concern to the family' is erg belangrijk. De mannen zaten onder een afdak van stro en de vrouwen zaten in de lemen hut. Op beide plekken werden we welkom geheten en geïntroduceerd door Samuel. Hierna bezochten we het graf….gelegen achter de hut waar ze was geboren. Stokken en takken op het graf moesten er voor zorgen dat de dieren het graf niet zouden uitgraven. Wij hadden voor Samuel 2 foto's van zijn moeder laten afdrukken: 1 exemplaar van een serieuze, mooie Juliet en 1 exemplaar van een lachende en dansende Juliet samen met Ben. Voor Samuel een kostbaar bezit. De foto's werden dan ook vol trots getoond aan de familieleden in het bushdorpje.
Bovenstaand: 'The family house' van madam Juliet in een bushdorpje 20 km. verwijderd van Tamale. Hier bezochten we de familie om ons medeleven te betuigen.Bovenstaand: Het graf van madam Juliet. Zij werd begraven achter de hut waar ze was geboren.
Wij werden op onze tocht naar de 'village' ook vergezeld door onze compound-boy Hudu. Dit had een andere oorzaak. Zoals bekend hebben wij 4 shops in beslag genomen van de 4 meiden die niets hadden terugbetaald. Eén van de 'unlucky ones' was weefmeisje Rohana. In een grijs verleden had zij stage gelopen bij madam Juliet. Haar kiosk inclusief weefattributen was dus naar ons huis getransporteerd. Voor de kiosk is al een nieuwe eigenaar gevonden, maar nog niet voor het weefgetouw inclusief alle toebehoren. Wij hadden 2 sewing-shops geconfisqueerd, 1 weaving shop en 1 hairdressing shop. Ishmel had echter 3 sewing-girls geleverd en 1 hairdressing girl. Het zij zo…..Wij bleven dan ook nog even zitten met een complete weefuitrusting. Ongetwijfeld komt hier ook nog wel een nieuwe eigenaar voor, maar voorlopig stond het weefgetouw dus even in onze garage. Wat bleek nou? Weefmeisje Rohana had een bepaald weef-onderdeel van madam Juliet geleend (zou beter functioneren).
Niemand die ons dit had verteld. Via via kwamen we hier achter. Uiteraard moest dit terug naar de shop van madam Juliet. Echter……we konden dit niet losmaken van het weefgetouw, omdat we dan het hele proces zouden verstoren en het materiaal zouden 'spoilen'. We besloten dan ook om het complete weefgetouw tijdelijk te parkeren in de shop van madam Juliet. Een weefgetouw is een onhandig groot gevaarte. Dit moest in de auto getransporteerd worden. Hudu was nodig om het weefgetouw tijdens het rijden vast te houden en de openstaande autodeur in de gaten te houden. We arriveerden veilig bij de shop van madam Juliet. Aldaar aangekomen werd besloten om de mensen van de shop het weefproces te laten afronden en de 'cloth' aan Rohana te geven. De mensen van madam Juliet's shop konden dan de spullen van madam Juliet houden en wij zouden dan het weefgetouw weer op kunnen halen. Maar……dit zou nog wel 40 dagen duren……voor rouwen staat namelijk 40 dagen……
1 maart: De nieuwe maand werd ingeluid met een bezoekje aan Taiba. Haar oudste dochtertje Nana werd 3 jaar. De kleine Zenab van 3 maanden lag vredig te slapen in de hut. Jarige Nana was echter naar de 'Arabic school'. Ja, de kleine meid moet Arabisch leren. 'This is due to our religion', aldus Taiba. Op het moment dat we wilden vertrekken, kwam de jarige echter thuis.
Bovenstaand: De 3 maanden oude Zenab; de baby van Taiba.Bovenstaand: De jarige Nana; het oudste dochtertje van Taiba werd 3 jaar.
Taiba zit nog steeds niet in de shop. Zij is gestart bij een NGO om 7 meisjes naailes te geven. Als deze 7 dames enigszins 'op niveau' zijn, zal Taiba de meisjes meenemen naar haar shop. Echter…..het zal nog wel een tijd duren voordat de girls zover zijn. Volgens Taiba kunnen ze nog niets en is het echt 'basic level'. Ook dit zijn straatmeiden; dus nooit naar school geweest.
Iets uitmeten bijvoorbeeld is al 'een brug te ver'. Toch past het prima in het beeld van de Nederlandse sponsor. Hij heeft Taiba de shop gegeven, omdat zij een voorbeeldfunctie heeft voor kansarme meisjes. De knaap die tijdelijk in de shop van Taiba zat en daar telefoonkaarten verkocht, is inmiddels weer vertrokken…..No market…..
Verder maakten we op deze dag kennis met de Nederlandse Monique, die 5 maanden stage komt lopen in Ghana. Ben zal haar supervisie geven in het kader van haar SPH-opleiding.
Met de 4 meiden die geen kiosk meer hebben, is er geen contact meer. Maar er is een uitzondering en dat is Azara 1, of liever gezegd de moeder van Azara 1. Zoals eerder gemeld: De moeder was serieus, maar de dochter helaas niet. De hele dag staat de moeder van Azara 1 langs de kant van de weg om etenswaren te verkopen en op deze manier probeert ze haar kostje bij elkaar te scharrelen. In het verleden kochten we nog wel eens fried yam bij haar, maar tegenwoordig is het 'finished'.
De 9 dames die hun shop nog hebben, doen het voor Ghanese begrippen vrij aardig. 3 van de 9 doen het bovengemiddeld goed: Suhayini, een naaister, is op eigen initiatief teruggegaan naar haar stagebegeleider om het sewing-vak nog beter onder de knie te krijgen (en heeft die extra kosten zelf betaald). Dit betekent wel dat ze van maandag t/m vrijdag niet in haar shop zit, maar het is wel investeren in de toekomst. Gedurende de week heeft ze iemand anders geregeld die haar honneurs waarneemt in de kiosk. Ook dit was haar eigen initiatief. Op zaterdag is ze zelf weer aanwezig in haar shop. Het tijdelijke bijspijkeren zal ongetwijfeld z'n vruchten afwerpen. Ook over weefster Asia zijn we erg tevreden. Haar shop staat echt in de bush; maar ze heeft zich 'gespecialiseerd' in het weven van doodsgewaden. Aan dode mensen is namelijk geen gebrek. Voor haar betekent dit markt. In haar moslimcultuur wordt een overledene op de dag van overlijden begraven in een gebroken wit geweven gewaad. De laatste uit de top 3 is kapster Azara nummer 3; de jongste van het stel, maar absoluut een ondernemend type en een doorbijtertje. Haar shop is altijd open en ze is gemotiveerd en aktief.
De overige 6 doen hun best, maar scoren in onze Nederlandse beleving nog onder de maat. Positief was in ieder geval wel dat weefster Hadidja weer een klein bedrag wilde terugbetalen, nog voordat Ishmel de community inging om de centen op te halen. Kapster Akiti is weer gestart; had namelijk wat achterstand opgelopen, i.v.m. de geboorte van haar zoontje. Zo heeft ieder meisje weer een ander verhaal..........
Hoewel we gestopt zijn met NFD en Ishmel verantwoordelijk is voor de terugbetalingen van de leningen, hebben we gemerkt dat hij gewoon veel te weinig doet. Lastig hoor! Je wilt er niet 'bovenop zitten', maar aan de andere kant is het wel belangrijk dat het geld dat terugkomt opnieuw ingezet kan worden voor microkredieten. Zo af en toe 'sturen' we dan ook nog een beetje en helpen hem herinneren aan het feit dat aan het einde van de maand hij weer geacht wordt de communities in te gaan om de centen op te halen. Enne…..heeft hij al iemand gevonden voor een complete weefuitrusting die over is? Dit uiteraard ook in het kader van een lening. En is hij al naar NorGhaVo geweest, i.v.m. het 'paperwork due to the 4 confiscated kiosks?' En hebben de meiden die betaald hebben nu eindelijk een bewijsstukje hiervan ontvangen? Enz. enz. We mailen, we sms-en, we bellen, maar….zonder resultaat. Er gebeurt gewoon niets! Dan belt de kleine Azara 3 op en laat in gebrekkig Engels weten dat ze 5 GHc wil betalen. Aangezien ze geen Ishmel heeft gezien, had ze besloten ons te bellen.Wij dus weer naar de community… Bovendien gaven we haar het telefoonnummer van Ishmel, zodat ze hem direkt kon bereiken. Ishmel moet het geld ophalen….niet wij! Als we Ishmel met dit verhaal confronteren, krijgen we slechts te horen: 'I was there, but I didn't meet her'. Tsja….
Mister Halilahi werkt naar volle tevredenheid met een gedeelte van zijn sewing-girls in onze containers op Kukuomarket. Binnenkort zullen er zelfs Kayayoo-girls uit Accra bijkomen. Dat vinden we extra mooi. We zijn blij dat ons trainingscentrum weer wordt gebruikt voor het doel waarvoor we het hebben gebouwd, namelijk: Kansarme meisjes helpen.
Bovenstaand: Nog meer kansarme meisjes op Kukuomarket (sewing-department).
Toch merken we dat mister Halilahi een beetje nerveus wordt als het onderwerp Hawa ter sprake komt. Hawa is nog in de Verenigde Staten, maar in april zal ze terugkeren naar Tamale. Wat zal er gebeuren als ze ziet dat wij Kukuomarket op onze eigen wijze nieuw leven hebben ingeblazen? Zij heeft namelijk hele andere plannen met Kukuomarket….een kerk, een restaurant of wie weet….Zowel NorGhaVo als wij zullen dit nooit toestaan. Kukuomarket is en blijft een trainingscentrum voor 'needy girls!' En hoe zit het met de rechtszaak tegen Hawa? NorGhaVo Ghana laat ons weten dat er eerst contact moet worden opgenomen met de lawyer van NorGhaVo (is 'on travelling') en daarna met de lawyer van NFD (NorGhaVo wil dat we wachten met 'court' totdat Hawa terug is uit de Verenigde Staten). Wij zien geen noodzaak om te wachten en mailen dit naar NorGhaVo. Zoals gewoonlijk geen reactie. Dan blijkt dat zowel Peter als Alex van NorGhaVo een 'funeral' hebben. De vader van Peter is gestorven en de moeder van Alex is gestorven. Maar een 'funeral' duurt weken en weken…………Conclusie: Het schiet weer voor geen meter op!!!
Toen we de meiden zowel als mister Halilahi een keer bezochten, waren de dames bezig om hun eten te bereiden. Er werd volop fufu gestampt. Toen het klaar was gingen ze in een grote kring zitten en de schaal met fufu werd in het midden geplaatst. Iedereen tastte toe; de rechterhand ging steeds maar weer richting 'etensbak'. Het was een mooi gezicht. Ze lieten me weten dat ze iedere dag hun eigen potje kookten op Kukuomarket (fufu, banku, rijst) en dat ze daar 3 pesewas voor moesten betalen (een ouderwetse Nederlandse stuiver!)
Mister Halilahi gaat serieus om met zijn nieuwe werkplek op Kukuomarket. Hij regelt iemand die het signboard en de boog gaat herstellen (waren omgewaaid t.g.v. storm); hij schakelt iemand in die een paar houten dakspanten repareert; hij laat de muren opnieuw schilderen; hij laat het onkruid verwijderen enz. enz. Inmiddels zijn er ook nieuwe 'needy girls' gearriveerd. Het moge duidelijk zijn dat wij heel blij zijn met mister Halilahi.
Op onze compound wemelt het van de libelles.
We weten natuurlijk wel dat de telefoonlijnen hier verre van optimaal zijn, maar deze maand is het wel extreem slecht. Bellen of gebeld worden is een probleem……...........network busy/number busy/error in connection/switched off/out of coverage area e.d.
Op 2 maart vonden we een verrassing in ons postvak op NorGhaVo: Een dvd van de groep mensen uit Sevenum die ons in 2007 hebben bezocht. Ieder jaar mogen wij omstreeks november een aantal mensen verwelkomen van de 'Stichting Vrienden van Christopher'. Inmiddels mochten wij al 3 groepen begroeten. Op de dvd zagen we dus ook ons Kayayoo-girls projekt staan. Een leuke herinnering!
Onze cd-speler vertoont kuren; beetje lastig als deze je in de steek laat tijdens het lesgeven. Oké, even laten maken dus…..ja, was het maar zo simpel…..als je eindelijk het juiste mannetje hebt gevonden, is hij 'too tired'; daarna 'on travelling' en vervolgens heeft hij 'a funeral'. Dat schiet dus niet op!
Het was een Nederlandse week, want op 3 maart kregen we bezoek van Jan Snel uit Sevenum. Hij was weer op doorreis naar zijn project in Bolgatanga.
Bovenstaand: Bezoek van Jan Snel uit Sevenum. Hij was op doorreis naar zijn project in Bolgatanga.
Ben haalde Jan op van het vliegveld in Tamale. 's Middags werd hij door Franz Zempf (een Zwitser die al 31 jaar in Ghana woont) met de auto van Tamale naar Bolgatanga gebracht. Voordat beiden afreisden naar Bolgatanga, aten we samen een hapje in Tamale. Op ons advies gingen we naar de Togolees. Deze chefkok met een Franse inslag viel in goede aarde. Jan Snel komt toch wel 2x per jaar naar Ghana. Dit betekent dat wij hem al voor de 6e keer mochten begroeten! En we werden weer verblijd met allerlei verrassingen, waaronder de Nederlandse kaas en drop! Heerlijk!
Nele (een Belgische NorGhaVo-vrijwilligster) is opgenomen in het ziekenhuis, alwaar we haar bezochten. Ze is behoorlijk ziek. Eerst werd ze opgenomen in het Kabsad ziekenhuis, daarna in het Tamale Teaching Hospital en daarna wederom in Kabsad. Uiteindelijk werd besloten dat ze overgevlogen ging worden naar Accra. Helaas was nog steeds niet duidelijk wat de oorzaak was van haar klachten. Uiteindelijk besloot ze dan ook om terug te gaan naar België (eerder dan gepland). Maar…ze liet weten misschien volgende maand terug te komen naar Ghana!
En dan laat Dees weer prikken op malaria. Er zijn nog steeds hoofdpijnklachten. Verder zijn we beiden erg moe. Wellicht bevangen door de hitte? Ongetwijfeld, maar helaas is er ook nog steeds sprake van malaria bij Dees. Dit keer laten we niet prikken in New Life Lab, maar in Kabsad Hospital. Dit keer geen Coartem of Lonnart kuur, maar een combinatie van Artemos en Malocide. (Palidar). De hoofdpijn is inmiddels weg en ik voel me goed; heb geen klachten. Over 2 weken maar weer laten checken. Dan laat Dees dus weer prikken op malaria. Zou de 3e kuur eindelijk effectief zijn geweest? Het antwoord is ja! Op 16 maart behoorde de malaria weer tot het verleden. Blijkbaar werkt bij mij de combinatie van Artemos en Malocide goed.
Op een avond krijgen we bezoek van Tahiru. Hij is degene geweest die ons na de verhuizing veel heeft geholpen met allerhande klusjes. Wij hadden copieën voor hem gemaakt op het gebied van 'water and sanitation'. Dit kon hij namelijk goed gebruiken als hij in de village was om de mensen bewust te maken van o.a. de 'basic cleanliness'. Maar zijn bezoek had nog een reden. Hij vroeg hulp als het gaat om het naar school kunnen sturen van zijn jongste dochtertje. Wij beloofden hem ons best te gaan doen in Nederland en plaatsten de volgende oproep op onze homepage:
Help de kleine Sahara op weg naar school!
Soms kruist iets je pad, waarvan je denkt: 'Hier gaan we ons weer voor inzetten!'
In dit geval betreft het een 3-jarig meisje, Sahara genaamd. Zij is het dochtertje van Tahiru. Deze Tahiru heeft ons na de verhuizing veel geholpen met allerhande klusjes in ons nieuwe onderkomen. Zoals zovelen hier in Ghana heeft Tahiru geen werk. Sociale voorzieningen zijn er niet. Zoals elke ouder wil ook Tahiru goed voor zijn kinderen zorgen. Zijn oudste dochter van 8 jaar gaat naar een governmental school. Dit onderwijs is min of meer gratis. De wens van Tahiru is dat zijn jongste dochter van 3 kan starten in een klasje ter voorbereiding op Primary 1 (groep 3 in Nederland).
Daarvoor dient zij te doorlopen Nursery en Kindergarten (groep 1 en 2 in Nederland).
Dit is niet mogelijk op een governmental school, maar wel op een private school.
Tahiru woont min of meer vlakbij het privé-schooltje van Dees en…..hij heeft dus zijn oog laten vallen op Cambridge garden academy.
De kosten zijn echter vrij hoog en Tahiru kan een en ander zelf niet bekostigen.
Hij heeft de kwestie met ons besproken en we hebben hem beloofd ons best te gaan doen in Nederland.
De totale kosten voor 3 jaren bedragen:
- 1e jaar: Toelatingskosten: 30 GHc
Schoolgeld: 180 GHc
Uniform: 30 GHc
Totaal 1e jaar: . 240 GHc
- 2e jaar: 210 GHc
- 3e jaar: 210 GHc
Totaal: 660 GHc
Omgerekend in Euro's praten we over een bedrag van 500 Euro.
Wellicht zijn er mensen in onze kring die deze kleine Sahara een kans willen geven. Een bijdrage kan overgemaakt worden op gironummer: 9397346 t.n.v. NorGhaVo Nederland te Nijmegen onder vermelding van: Sahara.
Alvast een dank-je-wel van vader Tahiru.
Bovenstaand: Klusjesman Tahiru met zijn dochtertje Sahara bij ons thuis. Samen kijken we naar het beeldscherm waarop de oproep te zien is om financieel te helpen, i.v.m. het naar school kunnen sturen van de kleine meid.
Toen onze webmaster bovenstaande tekst had geplaatst op onze homepage, leek het ons leuk om Tahiru en de kleine Sahara dit te laten zien. Tahiru kon maar niet bevatten dat 'the whole world' deze oproep kon zien. Zijn reactie: 'It's very interesting and I will pray that we succeed!' De kleine Sahara zei geen woord, maar keek slechts met grote ogen naar het beeldscherm. Het viel ons op dat het meisje was afgevallen. De 'bolle' wangetjes waren ingevallen en de ogen waren rood. 'It's due to the malaria', aldus vader Tahiru. Ja….en natuurlijk was er geen geld voor medicijnen….Op zo'n moment kun je begrijpen dat er nog veel te veel mensen onnodig doodgaan aan malaria.
Hoewel onze compound-boy Hudu ons wel vaker hielp met hand-en spandiensten, besloten we om het ietwat meer te structureren en hem 1x per week te laten komen voor allerhande klusjes in en om het huis. Wij blij en Hudu blij.
Gaande de tijd waren er weer een heleboel klusjes bijgekomen, waarvoor we een timmerman, een metselaar en een lasser nodig hadden. Hudu zette koers naar onze huisbaas Boye Bandie en deze gaf Hudu 'groen licht' om alles te laten repareren. Hudu liet hem ook weten dat een grote ladder wel handig zou zijn (nu moet hij via de mango-boom naar de polytank-tower klimmen) en een tuinslang van zeker 100 meter was een noodzaak om alle planten te besproeien. En hoe zat het trouwens met een watermeter? Nog steeds had 'the white man' geen watermeter. Dit moet uiteraard geregeld worden via de watercompany, maar het kon geen kwaad om ook onze 'landlord' een keertje te activeren. Deze had ons bijvoorbeeld in oktober al beloofd om zijn oude pick-up op te halen. Nog steeds staat zijn auto op onze compound.
En wat te denken van de polytank? Deze is eigenlijk een maatje te klein.
Eén van de schooleigenaren van Cambridge garden academy (de school waar Dees lesgeeft) heet Paul en dit is een aardige vent. What's in a name? Ook 'onze' teacher Paul van NFD is aardig. De Paul van Cambridge is niet alleen schooleigenaar, maar heeft ook nog een ander projekt. Het is fijn om met deze man van gedachten te wisselen, aangezien hij on-Ghanees denkt! Ha,ha,ha!!! Zijn manier van denken is bijna west-Europees. Hij was erg belangstellend naar mij toe, als het gaat om het feit op welke manier ik de lessen Frans ga opzetten. Hij vindt monitoring en evaluaties belangrijk en vroeg mij een en ander op papier te zetten. Hij liet me lesmateriaal zien dat hij had aangeschaft en dat totaal niet wordt gebruikt door de Ghanese leerkrachten. Tsja….als iets té vernieuwend is, dan is dat al gauw bedreigend voor de Ghanese teachers. Jammer….Aan mij dus de taak om innovatief bezig te zijn! Normaal gesproken loop ik altijd van school naar huis, maar nu kreeg ik een lift van deze teacher Paul. Aangezien ik op slechts 20 minuten lopen van school woon, waren we snel ter plekke. Toen ik hem liet weten dat hij kon stoppen bij 'the pink house', keek hij me verbaasd aan. Woonde ik in het huis van Boye Bandie? Ja….Wat bleek? Hij kende onze huisbaas en had er vanuit zijn werk ook contact mee gehad.
Ben loopt hier al twee en een half jaar op slippers die gemaakt zijn door een zekere mister Slim. Hij verslijt 2 paar per jaar. Hij schaart mister Slim dan ook absoluut onder zijn Ghanese vrienden.
Een leuk voorval: We gaan bij Ghana Telecom de rekening betalen voor onze internetverbinding/telefoonlijn. Het is dan wel grappig als je te horen krijgt:'How much do you want to pay?' Als je dan vraagt hoe hoog de rekening is, krijg je te horen: 'I don't know' en word je weer verwezen naar het zoveelste loketje!
5 maart: Ben gestart met het geven van supervisie aan de Nederlandse Monique van de opleiding SPH in Haarlem. Gedurende 5 maanden zal zij stage lopen in Ghana en wel op het project van onze oude huisbaas Jacco: CPYWD: Community Partnership Youth and Women Development. Dus dat is wel toevallig: Jacco is de stagebegeleider en Ben is de supervisor. Iedere sessie moet er vooraf een werkinbreng ingeleverd worden en na afloop dient er een reflectieverslag gemaakt te worden door de supervisant.
Voor de voorbereiding van de workshops in Savelugu levert Ben 'the theme-the topics- the achievements' aan bij de projectleider van CTSP: Children to School Project. De tweede workshop heeft als thema: Communicatie.
6 maart: Ghana 52 jaar onafhankelijk! Het is een Puclic Holiday. Iedereen is vrij. In de stad (Police park) vinden vele parades plaats. Wij geloven dit wel en gebruiken de dag om thuis te werken en achterstand in te halen. Een dag eerder had ik op mijn school de voorbereidingen al gezien. Al die kleintjes moesten opgesteld worden in rijen en met Ghanese vlaggetjes in de hand werd er gemarcheerd. Ook Ben was hier getuige van, aangezien hij het wel leuk vond om Cambridge ook eens van binnen te zien en kennis te maken met mijn Ghanese collega's en natuurlijk met de kinderen. Tot onze grote verbazing verscheen plotseling Musah van NorGhaVo. Zij willen waarschijnlijk weten waar we zijn terechtgekomen na NFD.
Onze vriend Paul hadden we al een tijdje niet gezien; daarom nodigden we hem een keertje uit op een zondagavond. Zijn reactie: 'Indeed Ben and Dees…..it's a long time!' Op het moment dat hij binnenkwam viel de stroom uit. Gelukkig duurde dit slechts een half uur. Paul bracht mango's en paw paw (papaya) voor ons mee. Het was een gezellige avond en natuurlijk was toch NFD weer onderwerp van gesprek: Terugbetalingen van de leningen; de taken van Ishmel en NorGhaVo in deze (waar we niet tevreden over zijn); de toekomst van Kukuomarket; een eventuele rechtszaak tegen Hawa enz. enz. Hij had ook nog een leuk verhaal: Hij had bezoek gehad van de vader van Feruza en Rohana en de vader van Fozia (3 van de 4 meiden die nu geen kiosk meer hebben). De vaders hadden hem gesmeekt of de 'white men' de shop niet konden teruggeven. 'Please, mister Paul, we beg you……' Uiteraard liet Paul beiden weten dat het te laat was om de klok terug te draaien. Bovendien hadden de shops al een nieuwe bestemming gevonden. Oh, deze ouders.....ze hebben gewoon altijd gedacht dat Ben en Dees niet tot inbeslagneming over zouden gaan.
Hittebultjes…….hittebultjes………hittebultjes………
Op 9 maart was het 42 graden in Tamale!!! We snakken naar het regenseizoen! En dan…..yes! Op 10 maart begint het 's avonds heel hard te waaien en valt er regen! Hopelijk volgen er nog vele regenbuien! Maar......de volgende avond was het noodweer echter te heftig. Dit resulteerde in een enorme stormschade in de hele stad. Helaas kregen we bericht van mister Halilahi dat ook Kukuomarket niet was gespaard. Een signboard en de mooie boog aan de voorzijde van het trainingscentrum waren omgewaaid. Of dat nog niet genoeg was, kregen we in ons huis te maken met stroomuitval. Ten gevolge van de storm was een elektriciteitspaal omver gewaaid. Dit betekende dus geen elektriciteit voor enkele dagen. Slapen lukte niet meer (zonder een fan boven je hoofd drijf je je bed uit!); koken ging ook niet (we koken elektrisch); werken achter de computer konden we ook vergeten (dus onze toevlucht weer genomen tot het internetcafe). Aangezien het wel erg lang duurde, besloten we om naar het kantoor van de VRA te gaan en een klacht in te dienen. Daar kregen we te horen dat de hele stad kampte met 'lights off'. Zelfs de politie, de militairen en het ziekenhuis hadden geen stroom. In het begin werden we dan ook niet serieus genomen, maar na een betoog van Dees mochten we dan toch doorlopen naar het kantoor van de grote baas. Een vreselijke setting:Slechts hiërarchie en vorm, maar toch resulteerde dit in het feit dat er een mannetje met ons meeging naar ons gebied in Zagyuri om te kijken of het euvel gemakkelijk kon worden opgelost. Het was goed om zelf initiatief te tonen en ter plekke je ongenoegen te uiten, onderbouwd met argumenten. Als je namelijk opbelt en vraagt of men ongeveer kan aangeven wanneer de stroom zal terugkomen, luidt het antwoord: ' Unless they finish working on it'....Tsja......dat is dus geen antwoord en schiet niet echt op!
Onze auto kreeg een onderhoudsbeurt: Cleaning the brakes; repairing the speedometer; changing the oil in the gear-box etc.etc. We zijn al aardig thuis in het Engelse vakjargon!
Als Ben in de taxi zit om de auto weer op te halen bij de fitter, ziet hij 4 kleine kinderen op de achterbank zitten. Eén van de meisjes roept: 'Hi daddy!' Wat bleek? Het was 16.30 uur en dat betekent dat de Cambridge-school uit is. Eén van de leerlingen van Dees (Nana) zat in de taxi en was op weg naar huis. En zij herkende Ben, want 'daddy' was wel eens in haar klas geweest. Spontaan begon ze dan ook alle liedjes te zingen die ze had geleerd van Dees en…. Ben zong uit volle borst mee. De taxichauffeur begreep er niets van, maar vond het erg amusant. De kinderen van Cambridge maken lange dagen. De schooltijden zijn van 8.00 tot 16.30 uur, maar aangezien Nana ver weg woont, is het kleintje (6 jaar) zeker iedere dag onderweg van 's morgens 7.00 uur tot 's avonds 18.00 uur.
Voordat ik op Cambridge kwam, had de Nederlandse Patricia hier 4 maanden gewerkt. Geen NorGhaVo-vrijwilligster, maar een vrijwilligster van 'Meet Africa'. Nog steeds als de kleintjes uit de crèche mij zien (een witte), beginnen ze te zingen: 'Madam Patricia….fine fine Patricia…..gentle gentle Patricia…..goodbye'. Toen Patricia wegging hadden ze dit namelijk moeten zingen. Toen ik kwam kon hetzelfde liedje gebruikt worden. Slechts de naam hoefde veranderd te worden en in plaats van 'goodbye' werd gezongen 'welcome'.
Ik heb al eerder melding gemaakt van het feit dat het heel normaal is om kinderen in een klas te slaan. Het moge duidelijk zijn dat ik niet mee doe aan deze praktijken. Ik probeer op een tactische wijze duidelijk te maken dat er ook andere manieren zijn. Toch grijpt men in mijn beleving nog steeds te vaak naar de stok (stengel van een plant; tak van een boom). Zoals die ene keer toen mister Aziz in mijn klas zat om zijn 'administratie' bij te werken. Overigens, dat is dus ook normaal: Een collega die gewoon in je klas blijft zitten, ook al is zijn les voorbij. Ik had een opdracht die niet helemaal werd begrepen door de kinderen. Zomaar 'out of the blue' ging mister Aziz zich ermee bemoeien. Hij vond dat de kinderen beter hun best moesten doen. Toen ze het antwoord schuldig bleven, liet hij weten: 'Í will cane you; i will beat you' en voegde de daad bij het woord en begon te meppen. Toen was voor mij de maat vol en liet ik weten: 'In mijn les wordt niet geslagen!!!' De kinderen keken met open mond naar madam Dies en Aziz liet de stok vallen. Ik vertelde Aziz dat het 'not done' was in mijn land om kinderen te slaan; dat het beter zou zijn voor het zelfvertrouwen om de kleintjes te stimuleren; hij zou de kinderen kunnen belonen i.p.v. te straffen etc. Ik merkte dat hij het weliswaar vreemd vond, maar ook 'very interesting'. Hij stond er in ieder geval voor open. En de kinderen? Die keken me blij aan.
Na school wandelde diezelfde Aziz met me mee richting huis. Hij informeerde naar mijn malaria en tot mijn grote verbazing liet hij weten dat je niet moet rusten als je malaria hebt, maar vooral aktief moet blijven. Verder vertelde hij dat hij eigenlijk architect wilde worden en op zoek was naar 'support'......aha….vandaar de eerdere vragen naar mij toe, als het ging om: e-mailadres; letter of invitation; I want to go to your country…blablabla…..Van dit soort verhalen word ik na twee en een half jaar alleen nog maar erg moe en dat liet ik hem dan ook even duidelijk weten.
De mango's aan onze 3 mangobomen zijn al rijp. Soms is dat pas in juni/juli aan de orde, maar nu dus al in maart. De bomen dragen volop vruchten. Het wemelt van de mango's. Van verre lijken het net kerstballen in een boom. Aangezien wij natuurlijk niet alle mango's kunnen opeten, delen we maar uit………..
Zaterdag: Klussendag en zondag: Socializen. Voor de klussen betekende dit dat de 'carpenter', de 'mason', de 'plumber' en de 'welder' opgetrommeld werden. Ook Hudu gaf 'acte de présence'. Als we Hudu eten geven, gaat hij altijd buiten zitten. Samen eten met ons aan tafel is soms 'not done' binnen de cultuur. Hij zegt ook letterlijk tegen Ben: 'You are my master and I am your servant!!!' Maar….de aanhouder wint! Eindelijk durfde hij dan toch een keer met ons aan tafel te gaan. Zoals wij het konden inschatten, voelde hij zich zelfs 'comfortable!'
Voor het socializen betekende dit ….even ons gezicht laten zien bij enkele meiden in de communities; bij hun 'caretakers'; bij Taiba enz. We hebben hier inmiddels zoveel vrienden en bekenden, dat we iedere zondag wel weer een of ander bezoekje kunnen afleggen.
De management-opleiding van Paul loopt bijna ten einde. 11 en 18 april zijn er examens. Hij liet ons weten dat het laatste blok zal gaan over 'cooperate law'. Verder liet hij weten geen gebruik te hoeven maken van de aangeboden diensten van Dees om het typewerk te verrichten. 'One of his friends' had namelijk een laptop en deze knaap nam de klus voor zijn rekening. Nog beter natuurlijk!
En dan is het Damba: Dit festival keert jaarlijks terug en is een 'celebration'van de 'Dagomba-tribe' (de mensen die behoren tot een bepaalde stam hier in het Noorden).
Na maanden geen koffie meer gehad te hebben (was namelijk 'finished'), was er plotseling weer koffie te koop. Heerlijk!
En dan start de auto niet meer……op naar de 'fitter' mister Babs dus! In eerste instantie werd het verholpen met wat 'grease'. Later bleek echter dat dit niet afdoende was.
Zoals aan het begin van deze update werd verteld, is Taiba gestart bij een NGO om 7 kansarme meisjes naailes te geven. Uiteindelijk is het de bedoeling dat zij deze 7 meiden meeneemt naar haar eigen shop. Zover is het echter nog niet, aangezien er eerst nog een heleboel geleerd moet worden. Wij besloten dan ook eens om een keer te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Op 17 maart brachten we een bezoek aan deze NGO, Malititi genaamd. Dit betekent: 'Do well for us'. In feite is de doelstelling van deze NGO dezelfde als van NFD: Voorkomen dat straatmeiden richting Accra gaan om daar als Kayayoo-girl te overleven. Ook hier kregen de meiden onderwijs (voornamelijk English, maths, maar ook science and regligious and moral education). Het was een soort voortraject voor de normale governmental school. Verder kregen dus 7 meisjes naailes van Taiba. Malititi bevindt zich aan het andere eind van de stad.
Bezoek aan de NGO Malititi. (Deze NGO heeft dezelfde doelstelling als NFD: Voorkomen dat straatmeiden richting Accra vertrekken, om daar als Kayayoo-girl te overleven).Bovenstaand: De teachers geven les in English, maths, science e.d.Bovenstaand: Taiba geeft enkele meisjes naailes.
Voor Taiba was het een absolute verrassing…..ze riep heel enthousiast 'Ben' en viel vervolgens Dees in de armen. Ja, het is nog steeds wennen dat we elkaar zo weinig zien. We wonen en we werken ver van elkaar af en zien elkaar misschien 1 of 2 keer per maand. Tijdens de periode op Kukuomarket zagen we elkaar dagelijks. De kleine Zenab lag op een tafel te slapen. Taiba moet minimaal een uur lopen om deze werkplek te bereiken, maar ja…het levert haar wel 50 GHc per maand op. We maakten kennis met de teachers en zij lieten ons de klaslokalen zien. De kinderen heetten ons welkom met een liedje. In heel Tamale wordt geloof ik hetzelfde welkomsliedje gezongen. Het maakt niet uit waar je binnenstapt…..Mister Ben…..fine fine Ben……gentle gentle Ben……welcome! Als je wegggaat wordt er weer gezongen en dan wordt welcome vervangen door goodbye. Aan het hoofd van deze NGO staat een oudere dame uit Engeland die 1 of 2 keer per week haar gezicht liet zien (aldus Taiba). De teachers probeerden ons al te strikken om bij Malititi te komen werken.
Toen we na 2 uurtjes Malititi wilden vertrekken, startte de auto niet meer. Ter plekke werd mister Babs gebeld. Binnen een mum was hij aanwezig. Hij was in gezelschap van een collega en ze reden in een hele oude lichtblauwe pick-up (die 'for sale' was).
Bovenstaand: I.v.m. reparatie van onze jeep, kregen we van 'fitter' mister Babs even deze oude lichtblauwe pick-up te leen.
Na verwoede pogingen van mister Babs, lukte het uiteindelijk om onze auto weer aan de praat te krijgen, maar Babs wilde deze toch meenemen naar zijn werkplaats om het euvel te kunnen verhelpen. Hij weet dat wij moeilijk zonder auto kunnen en bood dan ook spontaan aan om de blauwe pick-up te gebruiken. Leuke bijkomstigheid: Deze mister Babs kende 'onze' Taiba. En zo vervolgden wij onze weg in een hele oude bak. Aan bekijks geen gebrek!
Twee dagen later een ander probleem met onze auto…..de waterpomp (moest vervangen worden).
We krijgen steeds meer contacten in Tamale en ons netwerk wordt steeds groter. Dit betekent dat men je wel weet te vinden. (Gelukkig is ons huis slechts bij een enkeling bekend). Zo kregen we het verzoek om eens contact op te nemen met de SNV, de SVD, de VSO, Tuma Kavi, maar ook met de Polytechnic. Laatstgenoemde is een heel groot opleidingsinstituut waar zeker 5000 studenten vertoeven.
Voor wat betreft de VSO werd duidelijk dat hun kantoor niet meer in Tamale zat. De andere organisaties zijn wel in Tamale gelokaliseerd. Op deze manier kom je natuurlijk op veel plekken en kun je even in andermans keuken kijken. Altijd interessant!
19 maart: Ausbert (het zoontje van Paul en Abena) werd 1 jaar!
Bovenstaand: Ausbert (zoontje van Paul en Abena) werd 1 jaar. Help!.....die witte man komt wel erg dichtbij!...Bij opa op schoot (vader van Paul) is toch 'more comfortable'.......!
De kleine spruit begon te huilen toen hij onze witte huidskleur zag. We waren al heel lang niet meer bij Paul thuis geweest en hadden de kleine Ausbert dus al een hele tijd niet meer gezien. Tranen dus op de eerste verjaardag! Volgens de Ghanese gebruiken werd het kleintje ingesmeerd met witte poeder (op zijn hoofd). Dit was onderdeel van de 'celebration'.
Op 21 maart moesten we het de hele dag stellen zonder elektriciteit. Om 8.00 uur 's morgens viel de stroom uit, aangezien men aan het werken was aan het elektriciteitsnet. Omstreeks 16.00 uur zou de stroom terugkeren. Nee dus……wij mochten wachten tot ongeveer 19.00 uur 's avonds!
Op 23 maart gaat Ben even tanken. Lijkt simpel, maar niet in Tamale. Nadat hij bij 6 tankstations te horen had gekregen: 'It's finished', is het eindelijk raak bij pomp nummer 7, waar het dus zwart ziet van de mensen… hahaha! De echte reden dat er nergens benzine was, had te maken met het feit dat de pomphouders de benzine duur hadden moeten inkopen en het vertikten om het goedkoper te verkopen. Oké, je hebt benzine, maar dan slaat de auto af. Op naar mister Babs de 'fitter'. Wat zou de oorzaak zijn? Reactie Babs: 'It's a strange illness!'
Een beet van een soort mier heeft ervoor gezorgd dat de arm van Dees en de voet van Ben rood en opgezwollen zijn.
Het moge duidelijk zijn dat ook wij het wel eens zwaar hebben hier en er even helemaal doorheen zitten. Blijkbaar werd dit opgemerkt door één van de kinderen op school, want zij liet weten: 'Madam Dies, you don't look happy today!'
Gelukkig zijn deze 'dipjes' van voorbijgaande aard. De algehele tendens is nog steeds dat we het prima naar onze zin hebben in Ghana.
Op verzoek van de teachers van mijn school, werd ik geacht de kleintjes al te onderwerpen aan een 'French exam', want zo luidde hun redenering: 'The parents will be happy!!!!!!'
Als ik ze vertel dat ik best aan hun verzoek tegemoet wil komen, maar dat ik slechts mondeling zal toetsen, kijkt men mij vol ongeloof aan. Ja…ik probeer bewust een beetje los te komen van 'writing'. Het schrijven en het opdreunen staan hier namelijk hoog in het vaandel. Ik probeer uit te leggen dat schrijven voor deze doelgroep niet zo belangrijk is en bovendien veel te moeilijk en dat het me beter lijkt om de kinderen enthousiast te maken voor Frans. Stimuleren dus: Een mondelinge test en goede resultaten! Als ik de teachers mijn 'oral exam' laat zien, is hun reactie: 'Is that the European way? It's very interesting! We can learn a lot from you! Your thinking is fast!'
In ieder geval……op 25 maart is het dan zover. Collega Aziz zorgt ervoor dat er steeds 1 leerling in mijn klas is en hij houdt de rest even apart. En de resultaten? Dat varieerde van 5,2 tot een 10. Per toeval kwam ik er achter dat ik de dochter van de baas in de klas heb. Genoveve is de dochter van mister Paul (één van de oprichters van de school). Mijn Ghanese collega's wilden erg graag 'the French exam' zien en heel luchtig gaf ik enkele didactische tips. Dus in feite: Teaching the teachers! Alle lof werd over mij uitgestrooid; het was 'very interesting', maar ze hadden 1 opmerking: 'Boven het examen stond vermeld Cambridge; zou ik de volgende keer wellicht de volledige naam van de school willen noteren, dus Cambridge garden academy?' Een opmerking die helemaal past binnen een Ghanese setting. Was ik bezig om enige inhoudelijke West-Europese didactische uitleg te geven, zij zijn slechts geïnteresseerd in een mooie volledige naam van de school. De vorm en de buitenkant, daar gaat het hier altijd weer om!
Niet te geloven, maar waar: Op 25 maart zagen wij weer een aap op onze compound. Dit keer zonder touw of ketting om z'n nek. Dit is het derde exemplaar in bijna 6 maanden tijd. Hij zat op ons dakterras en wandelde via de wenteltrap naar beneden; vervolgens liep hij richting één van onze mangobomen. Alvorens in de boom te klimmen, ging hij even op een tuinstoel zitten onder de mangoboom. Het was een kostelijk gezicht! Jammer genoeg waren we te laat om dit tafereeltje te fotograferen; het ging namelijk heel erg snel. Achteraf bleek dat deze aap als huisdier wordt gehouden bij mensen die in onze buurt wonen. De kans is dan ook groot dat we de aap nog wel eens vaker zullen zien!
26 maart: Het water uit de watertank is op en de watercompany levert nog steeds geen water. We bellen dan ook de waterleverancier die de polytank moet vullen. Aangezien de baas een 'funeral' had, stuurde hij zijn hulpjes; een paar jonge knapen. De knul die de auto bestuurde was niet ouder dan 12 jaar……….'Of hij een driver licence had?'………… 'Oh mister Ben, of course not; I am driving already since I was 8 years old!' Toen Ben hem vroeg of hij even een handtekening wilde plaatsen op het betalingsbewijs, kwam hij niet verder dan het zetten van een kruisje. Dus….autorijden geen probleem, maar schrijven kon hij niet!
Het werd tijd om weer eens naar Kpaluu Junction te gaan; de plek waar we de eerste 2 jaar hadden gewoond. Even naar mister Jacco; even gedag zeggen en bijpraten. Op dit moment heeft Jacco 1 Belgische NorGhaVo-vrijwilligster (Nele); een Nederlandse vrijwilligster (Kelly) en een Nederlandse stagiaire (Monique). Hoewel…..Nele (die ziek werd) is inmiddels teruggekeerd naar België.
Mister Jacco liet weten dat er binnenkort een groep komt, bestaande uit 19 Europese vrijwilligers. Wij konden ons dit nog herinneren van vorig jaar. Hij nodigde ons uit om met deze mensen van gedachten te wisselen.
Op de radio hoorden we dat 'healthworkers' de communities in zullen gaan om de mensen te overtuigen van het feit dat zij mee moeten werken aan een vaccinatie-programma tegen polio.
Polio komt hier namelijk nog steeds voor en soms willen de ouders niet dat hun kinderen worden ingeënt.
Toen kwam er een andere 'announcement': De containers op Kukuomarket zullen geruimd worden!!!!!!!! Blijkbaar had mister Halilahi dit ook gehoord, want hij belde ons meteen op…..'Mister Ben, is there alarm; is there panic?' Wij konden hem vertellen dat we een paar maanden geleden dit zelfde bericht hadden vernomen. Navraag leerde toen echter dat onze containers gespaard zouden blijven. Het zou enkel gaan om een gedeelte van Kukuomarket. Dit i.v.m. de bouw van een winkelcomplex (door Chinezen!) Hopelijk is dit nog steeds aktueel en kunnen wij er zeker van zijn dat ons mooie trainingscentrum gehandhaafd kan blijven, want anders………….daar willen we niet aan denken…………..
Laatste nieuws: Ben ontmoet de 'principal' van het Business College International (de school waar Hawa een tijdje een management-cursus heeft gevolgd en niet heeft afgemaakt). Deze principal heeft ons destijds aan Ishmel geholpen (de microfinancieringsman die nu de communities ingaat om de centen bij de meiden op te halen). Dit schoolhoofd is altijd erg belangstellend naar ons geweest en is op de hoogte van alle Hawa-ellende. Toen hij Ben zag, liet hij weten: 'Hawa is terug uit de Verenigde Staten en is inmiddels in Accra…..Wacht maar even, dan zal ik haar eens bellen…..mondje dicht'……Zo gezegd, zo gedaan! Inderdaad…..Hawa zat in Accra en was bezig om een auto (meegenomen vanuit de Verenigde Staten) 'in te klaren'. Vanuit de haven in Tema (zuid Ghana) zal deze naar Tamale moeten komen. Verder gaf dit schoolhoofd ons het advies om m.b.t. de invulling van Kukuomarket niet naar 'court' te gaan. Een rechtszaak aanspannen in Ghana heeft geen enkele zin. Kost alleen maar veel energie, tijd en geld en zal nooit iets opleveren. De hele scene is corrupt!
Hij zei: 'Try to settle the matter amicably'......in der minne schikken dus!!!
Het advies van onze voormalige huisbaas mister Jacco was: Consult the legal aid.
Wat het ook moge worden, het zal nog een staartje krijgen!!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 97
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/405_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => update-maart-2009
)
[58] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088955
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2022-11-08
[photoRevision] => 0
[title] => Februari 2009
[message] =>
Update Februari 2009
Enkele berichten uit maart:
4 maart:De 9 dames die hun shop nog hebben, doen het voor Ghanese begrippen vrij aardig. 3 van de 9 doen het bovengemiddeld goed: Suhayini, een naaister, is op eigen initiatief teruggegaan naar haar stagebegeleider om het sewing-vak nog beter onder de knie te krijgen (en heeft die extra kosten zelf betaald). Dit betekent wel dat ze van maandag t/m vrijdag niet in haar shop zit, maar het is wel investeren in de toekomst. Gedurende de week heeft ze iemand anders geregeld die haar honneurs waarneemt in de kiosk. Ook dit was haar eigen initiatief. Op zaterdag is ze zelf weer aanwezig in haar shop. Het tijdelijke bijspijkeren zal ongetwijfeld z'n vruchten afwerpen. Ook over weefster Asia zijn we erg tevreden. Haar shop staat echt in de bush; maar ze heeft zich 'gespecialiseerd' in het weven van doodsgewaden. Aan dode mensen is namelijk geen gebrek. Voor haar betekent dit markt. In haar moslimcultuur wordt een overledene op de dag van overlijden begraven in een gebroken wit geweven gewaad. De laatste uit de top 3 is kapster Azara nummer 3; de jongste van het stel, maar absoluut een ondernemend type en een doorbijtertje. Haar shop is altijd open en ze is gemotiveerd en aktief. De overige 6 doen hun best, maar scoren in onze Nederlandse beleving nog onder de maat. Positief was in ieder geval wel dat weefster Hadidja weer een klein bedrag wilde terugbetalen, nog voordat Ishmel de community inging om de centen op te halen. Kapster Akiti is weer gestart; had namelijk wat achterstand opgelopen, i.v.m. de geboorte van haar zoontje. Zo heeft ieder meisje weer een ander verhaal..........
Een gedeelte van de sewing-girls van stagebegeleider mister Halilahi (naai-atelier) is gestart in ons trainingscentrum op Kukuomarket. Extra mooi is het feit dat nieuwe Kayayoo-girls uit Accra ook zullen worden opgenomen in het traject in onze containers op Kukuomarket.
De nieuwe taken (lesgeven; workshops/docententrainingen geven; supervisie) eisen weliswaar veel voorbereiding, maar bevallen wel goed.
9 maart:Dees beveelt deze website aan:www.ghanaweb.com
De update:
Op de drempel van januari naar februari besloot compound-boy Hudu om de planten aan de voorzijde van ons huis weer dagelijks te 'bewateren'. Het is nodig, want het is kurkdroog. In een week tijd is het van relatief koel (37 graden met wind in de Harmattan) veranderd in een enorme warmte. Je merkt de aanloop naar de echte hitte met de climax boven de 40 graden omstreeks maart. (Nu is het al 40 graden). Ook werd ons huis weer een beetje meer ons thuis, door verdere aankleding binnenshuis.
Op 1 februari kregen we van NorGhaVo-vrijwilligster Nele onze werkvergunning. Zij had deze voor ons opgehaald op de Immigratiedienst in Accra. Samen met nieuweling Kelly kwamen ze ons dit felbegeerde papiertje brengen.
Bovenstaand: Ons huis werd weer een beetje meer ons thuis, door verdere aankleding binnenshuis.
De start in februari was heftig. Er werd koers gezet naar de commander van de Immigratiedienst in Tamale. Gewapend met onze werkvergunning gingen we op pad en werden vergezeld door Peter en Alex van NorGhaVo Ghana. Hopelijk zou commander Divine niet moeilijk doen over het feit dat zijn collega's in Accra een verkeerde nationaliteit op onze werkvergunning hebben gezet (namelijk de Griekse nationaliteit!!!). Hopelijk is het een kwestie van betalen (200 GHc per persoon) en krijgen we de stempel voor een verblijfsvergunning voor een jaar in ons paspoort. Hopelijk hoeven we ook geen boete te betalen, i.v.m. het feit dat onze verblijfsvergunning al was verlopen op 27 december. Een maand voor het verstrijken hiervan (27 november dus) moet je starten met de voorbereidingen. Wij waren al bijna 2 maanden van te voren gestart (3 november). Ons trof dan ook geen enkele blaam; de boosdoener was de Immigratiedienst in Accra. Daar was het veel te lang blijven liggen, maar je weet het maar nooit……men kickt hier op macht. Voor wat betreft die Griekse nationaliteit deed hij niet moeilijk. Hij zou wel een brief schrijven naar de Immigratiedienst in Accra. Maar een boete werd wel opgelegd. Ons verweer dat we bijna 2 maanden van te voren waren begonnen, (in plaats van de maand die ervoor staat), mocht niet baten. Het werd afgedaan met: 'Dan had je nóg maar eerder moeten beginnen'. Alles is gebaseerd op willekeur en macht. Volgens de Nederlandse waarden en normen tart deze handelswijze elk gevoel van rechtvaardigheid. In ons Nederlandse rechtssysteem kun je altijd verweer voeren, maar hier is dat 'not done'. Er wordt niet naar je geluisterd; sterker nog….je kunt je verhaal helemaal niet vertellen, omdat je in je betoog wordt onderbroken door - in dit geval - de commander. Aan de mensen van NorGhaVo Ghana hadden we helemaal niets. Ze zaten erbij en keken ernaar…..en durfden niets te zeggen….Dees staat op zo'n moment op ontploffen; Ben blijft heel rustig. Daaraan hebben we te danken dat de boete niet 200 GHc maar slechts 100 GHc was (ongeveer 70 Euro).
Verder mochten we opdraven bij de politie. Enkele ouders van de meiden waarvan wij de kiosk hadden geconfisqueerd, hadden hun beklag hierover gedaan bij de politie en wij werden dan ook geacht te verschijnen op headquarters police in Tamale. De tegenpartij was ook aanwezig. Tot onze grote verbazing was dit Hawa! De betreffende ouders waren dus niet naar de politie gegaan, maar naar Hawa. Hawa wilde opheldering over 2 dingen: Waarom hadden wij 4 shops in beslag genomen en was het waar dat Kukuomarket een nieuwe bestemming kreeg? Uiteraard hadden wij voldoende argumenten om onze handelswijze m.b.t. de inbeslagneming te onderbouwen. (Een lening moet nu eenmaal terugbetaald worden).Voor wat betreft Kukuomarket verwezen we haar naar NorGhaVo. Voor de politie was het duidelijk en zo waar…voor Hawa ook! Aan het einde liet Hawa triomfantelijk weten in februari voor 2 maanden af te reizen naar de Verenigde Staten!!!
Februari: De maand waarin gestart werd met onze nieuwe banen! Op 3 februari beet Dees de spits af en wel op Cambridge garden academy. Het motto van deze school is: 'Perfect transformation for development!' Op deze school is een crèche; a nursery (nursery 1 2); kindergarten (kindergarten 1 2) en primary one. In de crèche zitten ongeveer 50 kinderen. Toen ik vroeg hoeveel kinderen er op de hele school zaten, luidde het antwoord: 'More than 100'. Op deze private school werd m.i.v. vandaag begonnen met Franse les. De kinderen van primary one zaten vol verwachting te wachten. Voor Frans zijn ook enkele kinderen uit Kindergarten 2 erbij betrokken. De schoolleiding had geprobeerd om mij ook te strikken om Kindergarten 1 erbij te nemen. Dit heb ik nog net kunnen voorkomen. Ach ja….ze proberen het gewoon (en geef ze eens ongelijk). Vooralsnog lijkt het mij voldoende om te starten met 5-en 6 jarigen en de 4-jarigen nog even te laten wachten. Later zal blijken dat er ook enkele 7-jarigen en een 8-jarige leerling in mijn klas zitten. Hoe het ook zij: Het krioelt er dus van de kleine, zwarte kindertjes! De schoolleiding bestaat uit: Mister Paul; mister Kingsley (beiden eigenaren/oprichters) en mister Aman (schoolhoofd). In de crèche werken de juffen Joyce en Saffia. Juf Esther werkt in de nursery en juf Margaret werkt in de Kindergarten. Juf Joyce van de crèche heeft de kinderen een liedje geleerd: 'Madam Desirée…..fine fine Desirée…..gentle gentle Desirée…..welcome!' Het wordt erin gedrild! Het is een kabaal van jewelste! En nu komt daar een witte binnenstappen, die dus Frans geeft aan de kinderen van Kindergarten 2 en primary one. Aan bekijks is dan ook geen gebrek! De kennismaking met de kinderen was erg leuk. Enkele namen van de jongens: Wumpini (God's gift); Jawal; Amin…..enkele meisjesnamen: Nana; Michelle and Genoveve. De organisatie kwam bij mij een beetje rommelig over. Er was niemand die me introduceerde. De juffen van de crèche liggen gewoon op de grond en ik werd slechts met grote ogen aangekeken. Niemand die iets doet; laat staan iets uitlegt. Oké, zelf initiatief tonen dus maar. Dat zijn we natuurlijk inmiddels wel gewend….het schijnt bij Ghana te horen…..! Er werd gestart met het begroeten en het voorstellen in het Frans, gevolgd door het alfabet, het tellen en een Frans liedje.
Toen ik een keertje iets te vroeg arriveerde, stond een Ghanese collega nog in mijn lokaal les te geven. Ik wachtte dus even. Eén van de kinderen had mij echter al gezien en ik hoorde haar roepen: 'Master, the white lady is there!' Het slimste jongetje van de klas is ongetwijfeld Wumpini. Op een dag zat hij echter niet meer in de klas. Mister Kingsley (één van de oprichters van de school), liet me weten: 'Unfortunately, Wumpini is no longer among us'. Ik schrok me wezenloos. Ik dacht werkelijk dat het knaapje in het weekend was verongelukt. Wat bleek? Hij had de school moeten verlaten, aangezien het gezin ging verhuizen. Reactie van mister Kingsley: 'It's a pity; he was brilliant!' Dit soort informatie hoor je dus pas als het zich voordoet....concreet als het ventje niet meer in je klas zit.......van te voren inlichten gebeurt hier niet. (Je weet toch vorige week ook wel dat je de volgende week gaat verhuizen?) Uitleggen en communiceren zijn dingen die hier niet aan de orde zijn. Het dikste meisje van de klas (Nana) wordt gepest. Iedere keer als dit zich afspeelt biggelen de tranen over haar wangen en laat zij weten: 'They called me a fat woman!' Maar toen ontdekte Nana dat het getal 10 in het Frans (dix) net zo klonk als de naam van madam Dies en dat zorgde weer voor een stralende lach. 'To cane the children': Helaas wordt er op deze privéschool ook nog geslagen met een 'cane'; een soort dikke stengel van een boom. In ieder lokaal ligt dan ook wel een exemplaar. Toen ik net deed of ik niet wist waar dat toe diende, zeiden de kinderen: 'Look madam Dies doesn't know about caning!'Een ander voorval: Toen ik vertelde dat we in een bepaalde les een leuke spelopdracht gingen doen, zeiden de leerlingen: 'Thank you madam Dies; may God bless you; shall we close our eyes now?' De kleuterjuffen hebben me gevraagd om hen 's morgens niet meer in het Engels te begroeten, maar in het Frans…..'So that we can learn French small small!'………..
Bovenstaand: De school waar Dees Frans geeft: Het signboard van Cambridge garden academy.Bovenstaand: Een kijkje in de klas. Typisch Ghanees: Kinderen in schooluniform.Bovenstaand: Een kijkje in de klas. Typisch Ghanees: Kinderen in schooluniform.
En dan krijgt Primary one een nieuwe leerkracht: Mister Aziz…hij zal English gaan geven, maar ook maths, science, creative arts en religious and moral education. Na 3 weken wordt me verteld dat ik geacht word mijn naam in een boek te schrijven dat op kantoor ligt en dit vergezeld te laten gaan van de begintijd en de eindtijd. (Time in and time out). De schoolleiding heb ik al 2 weken niet meer gezien. Als ik vraag waar de heren zijn, krijg ik te horen: 'They are on travelling'. Tijdens een PTA-meeting (Parents Teachers Association) heeft men mij geïntroduceerd bij de ouders. Op het moment dat ik een keer een copie uitdeelde, liet één van de kleintjes weten: 'Thank you madam Dies, may God give you plenty money!' Tsja….ik sta duidelijk op een privéschool, waar de kinderen van de welgestelde Ghanezen zitten. Voor Michelle was een bepaalde opdracht waarschijnlijk te moeilijk. Ze liet me dan ook weten: 'Madam Dies, I can't do it; I am only a small girl!' Deze jongste spruit (5 jaar) is kampioen neuzenpeuter. (Typisch Ghanees trekje?) Vol trots wordt de buit aan mij getoond!
Bovenstaand: Ook typisch Ghanees: Daily drill.....dagelijks opdreunen.......
Als ik het grut een keer tot de orde moet roepen, zeggen ze in koor: 'Madam Dies, we are sorry' en dit wordt dan tig-keren herhaald! Voor wat betreft mijn lessen Frans: Liedjes, rijmpjes, versjes, verhaaltjes en thema's worden ingezet om deze kleintjes vertrouwd te maken met het Frans. Via internet heb ik Franse kinderverhalen weten te traceren. Maar hoe komen deze in Ghana? We hadden geluk. Eind februari kwam de Nederlandse Monique naar Ghana. Zij zal hier in het kader van haar opleiding SPH 5 maanden stage gaan lopen en Ben gaat haar supervisie geven. Monique was bereid de kinderverhalen te bestellen en mee te nemen naar Ghana. Geweldig toch?!
Cambridge garden academy is een 'private school'. Voor de liefhebbers, is het wellicht interessant om het verschil te melden tussen een 'public school' (governmental school) en een 'private school'.
'Public schools': De scholen worden gebouwd door de overheid. Kosten van onderhoud worden ook door de overheid betaald. Alle onderwijsmaterialen worden aangeleverd door de overheid, inclusief water en elektriciteit. De leerlingen betalen geen schoolgeld. Het salaris van de teachers is afhankelijk van de opleiding. Bijvoorbeeld: People teacher (geen docentenopleiding) verdient tussen de 95 en 115 GHc (ongeveer tussen de 65 en 80 euro); Certificate A-teacher verdient tussen de 115 en 150 GHc (ongeveer tussen de 80 en 110 euro); Diploma-holder verdient tussen de 160 en 195 GHc (ongeveer tussen 115 en 135 euro); Degree-holder verdient tussen de 200 en 320 GHc (ongeveer tussen 140 en 175 euro). Er is nauwelijks toezicht of er gepresteerd wordt door de teachers. De overheid heeft de leerkrachten opgeleid, middels hun eigen opleidingsinstituten.
'Private schools': De schoolgebouwen zijn in bezit van de schooleigenaar of worden door hem gehuurd. De schooleigenaar verschaft ook alle schoolmaterialen. Leerlingen betalen schoolgeld. Leerkrachten worden betaald door de schooleigenaar. Als een leerkracht goed functioneert, krijgt hij een hoger salaris. Loon naar prestatie dus! Monitoring van de docenten wordt nauwgezet uitgevoerd door de schooleigenaar. Kosten van onderhoud zijn voor rekening van de schooleigenaar.
Toen ik een keer terugliep van school naar huis, werd ik aangesproken door een jonge knaap, die me vroeg: 'Do you have a daughter, so that I can marry a white lady!!!!!!'
Nog een stukje NFD…..De 4 shops die we in beslag hebben genomen staan op onze compound en wachten op een nieuwe eigenaar. Microfinancierings-deskundige Ishmel heeft beloofd om serieuze dames te zoeken die bereid zijn een lening terug te betalen. Na een weekje gewacht te hebben en Ishmel bestookt te hebben met e-mails, telefoontjes en sms-jes (Ishmel reageert namelijk nooit ergens op!), brak dan toch eindelijk het moment aan waarop hij verscheen met 2 serieuze dames.
Bovenstaand: Nog een stukje NFD....De 4 shops die we in beslag hadden genomen (aangezien 4 NFD-meiden niet terugbetaalden), hebben 3 weken op onze compound gestaan in afwachting van een nieuwe eigenaar.Bovenstaand: Drie van de vier nieuwe eigenaren. Microfinancieringsman Ishmel heeft deze vrouwen uitgekozen, aangezien zij serieus zouden zijn en dus bereid om terug te betalen.
Geen echte jonge meiden meer (twintigers/dertigers)………..Onze vraagprijs konden ze weliswaar niet betalen, maar toen we beduidend gingen zakken met de prijs, hapten ze toe. Voor ons was het meest belangrijke dat de shops een goede, nieuwe bestemming vonden. Het duurde weliswaar weer bijna 2 weken voordat de shops daadwerkelijk van onze compound werden gehaald, maar ja…. alles gaat hier nu eenmaal altijd slow, slow…… De eerste kiosk werd afgevoerd op een 'push-truck; de andere 3 shops werden opgehaald met een tractor.
Bovenstaand: De kiosk wordt op een tractor gezet...op weg naar de nieuwe bestemming.....
De nieuwe eigenaren (jonge vrouwen) hadden een heleboel mensen meegenomen richting ons huis. Het was een gezellige bende. Het zag 'zwart' van de mensen……….
Op een gegeven moment wilden we Taiba verrassen met een bezoekje aan haar shop. Hoewel we niet wisten of ze al begonnen was, besloten we maar eens om een kijkje te gaan nemen. Tot onze grote schrik stond de deur van de kiosk open, maar er was geen Taiba te zien. In plaats van een sewing-shop werden er telefoonkaarten verkocht in de shop van Taiba. Hier was iets niet in orde. Van de knaap die de telefoonkaarten verkocht werden we niet veel wijzer. We besloten dan ook om Taiba meteen te bellen. Wat bleek? Taiba had dit notabene zelf geregeld. Aangezien ze nog steeds 'preparing' was om te starten in haar shop, maar dit nog wel een tijdje kon duren (nasleep van de geboorte van haar tweede kindje), leek het haar verstandig om de shop in ieder geval vast operationeel te laten zijn. Ze vond het geen fijn idee dat de shop zo lang op slot zou zitten. Prima, maar zég dat dan!!! Typisch Ghanees.....Er wordt niets uitgelegd! Ze reageerde met: 'Oh, I am sorry, I forgot to tell you'..........
Paul studeert hard voor zijn management-opleiding. Hij is geregeld in de bibliotheek te vinden, waar hij rustig kan studeren. Om er zeker van te zijn dat hij een volgende keer opnieuw de juiste naslagwerken kan vinden in de bibliotheek, verstopt hij vaak het betreffende boek. Zo kan het dus voorkoimen dat een managementboek terug te vinden is onder bijvoorbeeld de geschiedenisafdeling. In onze beleving schrijft hij gewoon de helft van een boek over. Dat wij iets anders verstaan onder studeren, wordt niet begrepen. Toen we een keer in de stad waren, combineerden we dit met een bezoekje aan Paul in de bieb. Hij vond het erg leuk om ons te laten zien waar hij mee bezig was. Aangezien hij via 'distance learning' studeert, moet hij de antwoorden opsturen. Voor het zover is, moet alles uitgetypt worden. Dit besteedt hij uit en daar moet hij uiteraard weer voor betalen. Toen Dees aanbood om dit typewerk te verrichten, was hij daar erg blij mee.
Just to greet………. In de Ghanese cultuur is 'just to greet' erg belangrijk. Als men je al een tijdje niet meer heeft gezien, dan komt men langs om je te begroeten. In onze beleving hebben we die persoon dan nog zeer recentelijk gezien, maar in zijn of haar beleving is het heel lang geleden. Men begint dan ook meestal met: 'It's a long time….' Dat begroeten houdt inhoudelijk niets in; het is echt alleen maar 'just to say hello'; het zijn bliksembezoekjes. Zoals op een zaterdagmorgen: Steven (broer van onze voormalige huisbaas Jacco, die ons geholpen heeft met de bouw van de 13 shops), belde ons op vanuit Kumasi, waar hij studeert…just to greet…..Aangezien niemand units heeft, wordt er altijd 'geflasht' en wij worden geacht terug te bellen. Het gesprek met Steven is nauwelijks beëindigd of we krijgen 2 sms-jes van Hudu (onze klusjesman/compound-boy), met de tekst: 'Please call me'. Wat zou er aan de hand zijn? Niets dus….Hij stond voor de poort en wilde alleen maar even gedag zeggen……just to greet….Dan nummer 3: Saani (van onze periode Kukuomarket)…….just to say hello… Onze gedachten gaan naar Nederland…………..!!!
Het is bloedheet……41 graden…..maar het regenseizoen lijkt eerder te komen dan normaal, aangezien er in het zuiden en het midden van het land al regen is gevallen. Hopelijk komt het snel richting noorden.
Het water is op….Op dit moment (het weekend van 7 en 8 februari) hebben we geen water van de watercompany, maar bovendien is de polytank leeg. Natuurlijk gebeurt dit op een zaterdagavond en moet je wachten tot maandagmorgen voordat de waterleverancier die normaal gesproken komt, bereid is te leveren. Maar……dan wordt Hudu (compound-boy / klusjesman) ingeschakeld en deze Hudu slaagde erin om een andere waterleverancier te vinden die wél bereid was te leveren op zondag. Hudu is goud waard; hij gaat voor je door het vuur en bijt zich overal in vast. Zijn reactie: 'Master, I am so happy that they deliver the water today!' Als de waterleverancier dan uiteindelijk op zondagavond komt, rijdt deze op een tractor met 3 wielen! Normaal gesproken doen we ongeveer 3 weken met een polytank water (deze tank is dus alleen nodig als de watercompany geen water levert), nu echter was na 4 dagen het water al op. Tsja…..we waren dus belazerd in gewoon Nederlands. 25 GHc betaald voor slechts 4 dagen water! Men had de tank dus slechts een klein beetje gevuld.Wij konden dit niet checken, omdat het donker was, maar ook omdat de constructie die aan moet geven hoeveel water er nog in de tank zit, niet meer functioneerde. Bovendien kunnen wij niet in de tank kijken, omdat deze erg hoog is geplaatst. (Als Hudu geen ladder heeft, klimt hij altijd via de mangoboom naar de polytank-tower). Toen we onze klacht uitspraken richting waterleverancier, kregen we slechts te horen dat de tank gelekt zou hebben. Nee dus……absoluut niet waar! Volgens compound-boy Hudu hadden ze de 'white men' gewoon bedonderd. Oké, we moesten dus een beroep doen op de waterleverancier die normaal gesproken komt. Dat lijkt eenvoudig, maar niet in de Ghanese cultuur. Het feit dat wij een keer 'waren overgelopen' naar een ander, was voor hem bijna reden om geen water meer te leveren. Ter plekke verzon Hudu dan ook maar dat we niet waren overgelopen, maar dat we die andere waterleverancier slechts hadden willen testen. Na veel discussie over en weer was onze vertrouwde waterleverancier gelukkig toch weer bereid te leveren. Ons geduld werd echter behoorlijk op de proef gesteld. Om 7.00 uur 's ochtends belden we op, maar het duurde nog tot 14.30 uur voordat meneer eindelijk arriveerde. Met grof geschut werd op de toren van de polytank geklommen. Deze is aan de bovenzijde voorzien van sandblocks. Door het lompe gedrag stootte hij enkele blocks om, die vervolgens op de overkapping bij het raam vielen. De overkapping brak hierdoor af en de hele ravage lag op de compound. Wij schrokken behoorlijk en lieten weten dat de waterleverancier mocht opdraven voor de kosten. Dit is echter 'not done' in de Ghanese cultuur. Jij vraagt namelijk aan de man om water te leveren en eventuele ongelukjes zijn dan voor je eigen rekening. Die cultuurverschillen zijn zó vermoeiend. Dus…..timmerman regelen die de overkapping kon maken enz. enz. Je valt hier altijd van het één in het ander…….!!! Wij raken hierdoor in de stress, maar een Ghanees wordt er niet warm of koud van. En dan…….nee toch…..na 7 dagen was dit water wederom op. We hadden hiervoor 30 GHc betaald. Als je klaagt, word je niet serieus genomen. We hadden geen andere keuze dan opnieuw 30 GHc betalen. Zou er iets aan de hand zijn met onze polytank? Volgens insiders zou de polytank te klein zijn en zou het water via de pijplijn terugstromen naar de watercompany, zijnde het openbare waterleidingnet. De oorzaak zou kunnen zijn dat geïnstalleerde kleppen niet meer naar behoren functioneren. We lieten dan ook een loodgieter komen. Verder bleven we de watercompany activeren…..wanneer komt het normale reguliere water nou? Het antwoord luidde: 'Maybe tomorrow or tomorrow next'….maar dat antwoord kregen we weken geleden ook al……Het schiet voor geen meter op!!!!
De Franse keuken onder handbereik……..?! We ontdekten een gammel houten optrekje met Franse opschriften. Toch maar even gaan kijken en ja hoor…..de chefkok kwam uit Togo (Franstalig)….. Crème brûlée, quiche, mousse au chocolat…. Wat heerlijk om dit soort lekkernijen weer eens te kunnen proeven!!!
Zoals bekend zullen onze voormalige stagebegeleiders (mister Halilahi van het naai-atelier en madam Mariam van de kapsalon) onze containers gaan gebruiken op Kukuomarket. Waarschijnlijk zullen zij daar midden / eind februari starten.
Bovenstaand: Nieuwe invulling van ons trainingscentrum op Kukuomarket: Mister Halilahi (onze voormalige stagebegeleider van het naai-atelier) start met een gedeelte van zijn 'needy-girls' in onze containers. Ook enkele meiden uit Accra (Kayayoo-girls) zullen aanschuiven en krijgen hierdoor de kans om het sewing-vak te leren.
Hawa zit 2 maanden in de Verenigde Staten, dus tot april zullen we daar - naar alle waarschijnlijkheid - geen moeilijkheden van ondervinden. (Helaas bleek dit niet waar te zijn). Als ze terugkeert, zal de hel wel losbreken, maar NorGhaVo Ghana zal ons rugdekking geven. Op 10 februari kregen we echter een telefoontje van mister Halilahi. Hij was bezig met zijn voorbereidingen om gedeeltelijk te gaan verkassen naar Kukuomarket. Hij liet ons weten dat alle sloten van de containers waren vernieuwd. Waarschijnlijk heeft Hawa dus net voor haar vertrek naar de USA (volgens ingewijden zit ze gewoon in Accra) de sloten veranderd. Deze vrouw is echt knettergek! We adviseerden mister Halilahi dan ook om het slot door te laten zagen, een nieuw slot te kopen en NorGhaVo in te lichten. Ook wij bespraken bovenstaande met NorGhaVo. Peter overweegt om Hawa voor de rechter te slepen. Kukuomarket is betaald door sponsoren uit Nederland. Het geld is via ons naar NorGhaVo gegaan en de privé-persoon Hawa kan niet zomaar op eigen houtje aktie ondernemen. Mister Halilahi liet weten dat hij het plan had om op 17 februari te starten op Kukuomarket. In de week daar aan voorafgaande was hij dus op Kukuomarket te vinden om alles schoon te maken en de container te voorzien van andere sloten. Op 11 februari kregen we een paniek-telefoontje van hem: 'Please come to the police-office'. Wat was er gebeurd? Hawa had voor haar vertrek een knaap gevraagd om een oogje in het zeil te houden op Kukuomarket 'to take care of my personal belongings'. Uh hoezo….personal belongings? Er is niets van Hawa bij. Alles is betaald door Nederlandse sponsoren. Toen mister Halilahi bezig was om het slot te vervangen, werd dit opgemerkt door de betreffende knul. Deze jonge gast ging dus naar de politie om dit te melden en Halilahi werd verzocht zich te melden op het politiebureau. De arme mister Halilahi was helemaal van streek. We lichtten meteen Peter en Alex van NorGhaVo in en met z'n allen zetten we weer koers naar het politiebureau. Houdt het dan nooit op? De politie stelde zich erg formeel op. Mister Halilahi kreeg weliswaar 'groen licht' om te starten, maar de andere 2 containers moeten dicht blijven. Madam Mariam kan dus (voorlopig) niet beginnen op Kukuomarket. Bovendien kreeg NorGhaVo het advies om naar 'court' te gaan. Het gaat dus een rechtszaak worden………………….!!! Kukuomarket is niet het eigendom van Hawa………..!!! Een rechtszaak aanspannen in Ghana is geen kleinigheid. Het systeem is zo corrupt als de pest. Wat moeten we doen? Je kunt kiezen uit 2 slechte dingen: Of steekpenningen betalen om de waarheid boven tafel te krijgen of niet meedoen aan deze corruptie en weten dat er nooit een bevredigende uitspraak zal komen. Voor ons is uiteraard duidelijk dat wij zullen kiezen voor de laatste optie. Maar….voordat het een rechtszaak kan worden, moet eerst de 'lawyer' van zowel NorGhaVo als van NFD geconsulteerd worden. De advocaat van NorGhaVo was 'on travelling'. Voordat de advocaat van NFD ingeschakeld kan worden, moet eerst Hawa terug zijn uit de USA (waarschijnlijk april). Het zal dus wel een gebed zonder einde worden!!!
En dan belt Paul ons op met de mededeling: 'I have very sad news'…….. Madam Juliet (onze voormalige stagebegeleider weven) was gestorven. Wij hadden in onze NFD-periode een intensief contact met haar gehad. Dat was dus wel even schrikken. We konden het nauwelijks geloven. Hoewel zij vaker sukkelde met haar gezondheid, kwam haar overlijden totaal onverwachts. Wat bleek? Ze had een ongeluk gehad en was met haar motorbike boven op een stilstaande auto geknald. Madam Juliet was een lieve vrouw, die niet echt oud mocht worden. Wij kenden haar leeftijd niet, maar we schatten haar op ongeveer 50-55 jaar. Wij vonden het jammer dat we het bericht te laat hadden vernomen. De 'funeral'was al voorbij. Gelukkig waren onze weefmeisjes Asia en Salamatu wel naar de begrafenis gegaan van hun voormalige stagebegeleidster. Via via kregen we te horen dat ons weefmeisje Rohana een bepaald weef-onderdeel had geleend van madam Juliet. Uiteraard moest dit terug naar de shop van madam Juliet. Via omwegen lukte het ons om in ieder geval het telefoonnummer van één van haar zonen te bemachtigen en tevens van de stand-in op de werkplek van madam Juliet. Op die manier konden we samen nog even stil staan bij haar plotselinge dood; haar zoon verblijden met een paar mooie foto's van zijn moeder (door ons gemaakt) en haar collega de geleende weef-spullen teruggeven.
En dan……wederom een slang! De 3e sinds oktober……Nummer 1 (een groen exemplaar) in de slaapkamer; nummer 2 (een rood exemplaar) net buiten onze compound aan de andere kant van de muur en nu dan nummer 3 (een bruin exemplaar) op ons terrein, niet ver van de keukendeur verwijderd. Voordat ik (Dees) het me echt realiseerde, schoot de slang weg en heb ik 'm niet meer gezien. Volgens Hudu een ongevaarlijk exemplaar, maar toch…… Uit voorzorg vroegen we Hudu om de hoopjes bladeren op onze compound uit te strooien en de goten te ontdoen van bladeren. Slangen vinden het namelijk fijn om in gebladerte te vertoeven.
Zoals eerder gemeld zien we kip Froukje slechts af en toe opduiken. Volgens de kenners zou ze buiten de compound aan het broeden zijn. Doorgaan met voeren zou ervoor moeten zorgen dat ze uiteindelijk weer terug zou keren. Maar dan blijkt plotseling dat onze kip haar heil niet buiten de poort heeft gezocht, maar de hele tijd heeft zitten broeden onder de betonnen oprit naar de garage. Deze oprit loopt over een 'gutter'. In deze goot ontdekte Hudu onze kip….maar…..'Master, they cut the head!'…..uh …sorry….kip onthoofd? Kip zonder kop dus? Toen keek Hudu nog eens extra goed en liet weten: 'O, now I see it better; the head is still there!!!'
Had Dees eind januari malaria, nu (na ruim 2 weken), werd het tijd om even te laten checken of er geen malariaparasieten meer te zien waren in het bloed. Helaas was er nog steeds sprake van malaria. Ik voel me echter prima. Toch maar weer een kuurtje er tegen aan gooien en over 2 weken maar weer laten prikken.
Op 15 februari gingen we even naar de graduation van de leerlingen van onze voormalige stagebegeleider sewing, mister Halilahi en op 22 februari kregen de leerlingen van madam Mariam (stagebegeleider kappersvak) hun certificaten. Ook deze ceremonie woonden we bij.
Bovenstaand: Bijwonen van 'graduations' (certificaat-uitreikingen). De foto's zijn genomen tijdens de graduation hairdressing. Zoek de 'white lady' tussen de mensenmassa............
We deden dit meer voor Halilahi en Mariam, dan voor de graduation op zich, want zo'n happening is altijd hetzelfde…..Bovendien namen we enkele NFD-meiden mee en Taiba. Het was leuk om weer even onder elkaar te zijn.
Bovenstaand: Bijwonen van 'graduations' (certificaat-uitreikingen). De foto's zijn genomen tijdens de graduation hairdressing. Zoek de 'white lady' tussen de mensenmassa............
Nadien stuurde mister Halilahi ons een sms-je om te bedanken dat we waren gekomen. Engels schrijven is voor de meeste mensen hier 'een brug te ver', maar goed …de boodschap was duidelijk.
Hoewel we gestopt zijn met NFD, gaan we af en toe in het weekend nog wel eens op hutjesbezoek bij enkele van 'onze' meiden. Je hebt zo'n band opgebouwd met de mensen in de community, dat je nu eenmaal niet voor eeuwig weg kunt blijven. Een nieuwe baan vindt men nog daar aan toe, maar….mister Ben and madam Dies….you can visit us just to say hello……
We hadden al maanden niets meer vernomen van onze eerste klusjesman Tahiru. Reden: 'I was on travelling'. Maar dan ineens staat hij weer voor de deur. Hij vertelt dat hij vrijwilligerswerk in de 'village' heeft gedaan, op het gebied van 'water and sanitation'. Van te voren had hij een 2-daagse workshop gevolgd en werd toen op pad gestuurd naar drie communities. Zijn taak was om de mensen o.a. bewust te maken van het feit dat het drinkwater gezuiverd moet worden middels filters; dat ze hun behoefte niet meer in de 'bush' moeten doen; hoe ze bepaalde ziektes kunnen voorkomen enz. Veel bush-mensen schrijven nog steeds alles toe aan 'witchcraft'….hekserij dus….
Even copiëren…..dat lijkt eenvoudig, maar is het niet. Als we dan eindelijk bij shop nummer 4 zijn aangeland, komt er rook uit het copieerapparaat, maar…..'it's no problem; you wait small small; we are working on it'……..Boven de 'toonbank' (of wat daar voor door mocht gaan), prijkte de volgende tekst: 'If you are not handsome at 20; strong at 30; wise at 40; rich at 50…Forget it! You are finished! Such is life!'
Taiba gaat 7 meisjes naailes geven. Als de dames enigszins 'op niveau' zijn, zal ze deze girls meenemen naar haar eigen shop.
En dan valt er plotseling regen…….!!! Normaal gesproken begint het regenseizoen pas omstreeks april. Dit jaar valt de eerste regenbui dus al in februari. Heerlijk! De 40 graden zijn eventjes teruggebracht naar 35 graden. Helaas bleef het bij één regenbui.
Relletjes in Tamale: Op 16 en 17 februari zijn er relletjes uitgebroken in Tamale tussen jongeren van de 2 politieke partijen NPP en NDC. Het betrof jongeren van de Gonja-stam. Dit is behoorlijk uit de hand gelopen en heeft geresulteerd in de trieste balans van: 1 dode, 7 gewonden, 20 huizen in brand gestoken en bij één vrouw zijn de beide handen en de benen afgehakt. De bedoeling van de jeugd was om ook nog de hele markt in brand te steken. De stad was sinister, stil en sommige winkels waren gesloten. Toen we op de markt liepen, kregen we dan ook het volgende advies: 'White men, you go home!' Een dag later wemelt het van de politie in de stad. Overal controles. Ja…..Tamale is onrustig…..
Op 18 februari begaf onze laptop het…..het beeld bleef zwart…..Wachten totdat we in Nederland zouden zijn (augustus), duurde nog te lang. Nou, op hoop van zegen dan maar….op naar een Ghanese computer-reparateur……Volgens de betreffende man waren er 3 mogelijkheden….óf het zou kunnen liggen aan het geheugen, óf aan de kabel óf aan het scherm. Na 2 dagdelen doorgebracht te hebben in de werkplaats van 'Malle Pietje' werd duidelijk dat de boosdoener het scherm zelf was. Wij waren er getuige van hoe onze laptop compleet werd gedemonteerd. Het hele zaakje lag uit elkaar en het wemelde van de schroefjes. Wij hadden er een hard hoofd in en konden niet geloven dat het ooit nog goed zou komen. Maar ja, we zijn in Ghana en daar maken dit soort jonge gasten van een oude koelkast bij wijze van spreken nog een vliegtuig! Dus…na verloop van tijd was onze laptop weer in elkaar gezet. Een nieuw scherm zal besteld worden in Accra en tot die tijd mochten wij een separate monitor meenemen, die aangesloten werd op onze laptop. We kunnen in ieder geval weer vooruit. Als het scherm arriveert, blijkt dat het niet past. We besluiten dan ook maar om de separate monitor te kopen en t.z.t. toch maar een nieuwe laptop aan te schaffen. We gaan niet meer verder investeren in ons 'oudje'.
Bovenstaand: Ben thuis achter de computer. Aangezien screen laptop het had begeven, werd een separate monitor gekocht en aangesloten op de laptop.
Het verkeer blijft gevaarlijk. In 1 weekend zijn er 2 grote verkeersongelukken gebeurd tussen Kumasi (midden Ghana) en Bolgatanga (noord Ghana). Totaal aantal dodelijke slachtoffers in Kintampo en in Savelugu: Vermoedelijk 78 personen. De stoffelijke overschotten van het ongeluk in Savelugu zijn overgebracht naar het Tamale Teaching Hospital (in Tamale dus). Aldaar was er onvoldoende personeel om zorg te dragen voor de overledenen. Er werd dan ook een beroep gedaan op de plaatselijke bevolking om assistentie te verlenen. Volgens onze klusjesman/compound-boy Hudu kon men het werk niet aan. Hij verwoordde het een beetje luguber: 'The dead bodies are rotting'........
De gemiddelde Ghanees beschikt nog steeds over een oerkracht; dus ook 'onze' Hudu. Onze 'maingate' was stuk. De keuze was…. óf de poort naar de lasser brengen óf de lasser naar de poort laten komen. Hudu koos voor het eerste. Concreet: De ijzeren poort van zeker 150 kg. werd uit de ophanging getild en Hudu legde vervolgens de poort op zijn hoofd en wandelde richting lasser.
Ben vindt het erg leuk om workshops te geven in Savelugu. Dit wordt georganiseerd in het kader van: CTSP (Children to school project). De scholen staan in de bush. De leerkrachten ondervinden vaak problemen met de leerlingen en kunnen deze problemen niet benoemen, laat staat oplossen. Aan Ben de taak om de problemen inzichtelijk te maken. Het is in ieder geval al duidelijk dat de problemen te maken hebben met communicatie, gebrek aan discipline en met de 'seasonal problems'. De ouders houden de kinderen gewoon thuis, omdat ze moeten meewerken op het land. 80% van de ouders ziet het belang van goed onderwijs niet in.
Eind februari werd de verzekering van de auto betaald (38 GHc) en voor de belasting inclusief keuring was 7 GHc verschuldigd. Omgerekend totaal ongeveer 32 euro op jaarbasis…..!!! Verder.hielp Hudu ons met het wassen en opnieuw impregneren van ons muskietennet.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 346
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/388_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => februari-2009
)
[59] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088954
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Januari 2009
[message] =>
Update januari 2009
Lieve mensen in Nederland……Vanuit Ghana een inspirerend 2009 toegewenst!
We dachten Oudjaarsavond door te brengen met onze vrienden teacher Paul en microfinancierings-deskundige Ishmel, maar dat veranderde weer op het laatste moment. Ishmel moest de afspraak cancelen, i.v.m. verplichtingen elders ('elections-aktiviteiten'). Peter en Alex van NorGhaVo hadden al eerder laten weten verhinderd te zijn. Daarentegen bracht Paul een vriend mee en waren we toch nog met z'n vieren. Er werd een toast uitgebracht op het nieuwe jaar en er werd gebrainstormd over allerhande NFD-issues. Al met al werd het toch nog een gezellig avondje thuis, dat echter al om 22.00 uur eindigde, want Paul liet weten dat hij naar de 'church' moest. De hele nacht in de kerk zitten was namelijk normaal in de nacht van Oud op Nieuw.
Op Nieuwjaarsdag gingen we nog eens naar ons oude stekkie op Kpaluu Junction, waar we de eerste 2 jaar hebben gewoond. We brachten een bezoekje aan Jacco en Suzy en de andere mensen van de compound: de kinderen Eddy en Evelyne en natuurlijk ook Job en Batischu. Nieuwjaarsdag is daar altijd een komen en gaan van mensen. Wij vonden het leuk om weer even terug te zijn en de mensen konden onze komst enorm waarderen. Het welkom was hartverwarmend!
Onderstaand: Nieuwjaarsdag op ons oude stekkie in Gurugu.
Huiduitslag?.... Krassen op de benen van Dees…… Het lijkt net of er een kat gekrabd heeft. Geen idee waar dit vandaan is gekomen! Of toch? We zitten in de Harmattan…..het is kurkdroog…..de luchtvochtigheid in huis is 0 of soms beneden 0 (in Nederland is dit 60 of 70). Wellicht is de huid gewoon gebarsten door de droogte.
Op 2 januari moest district nummer 230 opnieuw naar de stembus, maar op 3 januari om 11.00 uur gaf 'the Electoral Commission'' (EC) dan eindelijk de definitieve uitslag: NDC had gewonnen en de nieuwe president van Ghana heet: Atta Mills.
Tahiru (onze klusjesman), hadden we al een tijdje niet meer gezien, maar plotseling belde hij op en liet weten:'I have to come to your house; I have to apologize to mister Ben'….Uh…..hoezo?..... Waarom moest hij zijn verontschuldigingen komen aanbieden?.... Nou gewoon…..hij had de laatste maand niets meer van zich laten horen…..en mister Ben is 'an old man' en uit respect moet die nou eenmaal bezocht worden......just to greet him……. Onderling moesten Ben en ik hier uiteraard erg om lachen en het deed Ben de opmerking ontvallen: 'Zal weer wennen worden in Nederland…..!' Ha,ha,ha!!!! O, Ghana blijft op onze lachspieren werken!
Kip Froukje lijkt het prima naar haar zin te hebben….volop ruimte en lekkere maïs. 's Morgens staat 'mevrouw' al op de compound te wachten op haar voer. Trakteerde kip Froukje ons in december op 8 eieren, nu was slechts 1 ei voor ons weggelegd. Volgens Paul zou dit komen, omdat wij alle 8 de eieren hadden weggehaald. We hadden er ééntje moeten laten liggen. Nu zal zij op de oude plek (in de garage) geen eieren meer leggen en is op zoek naar een andere plek. En inderdaad……regelmatig verdwijnt ze en keert na verloop van tijd weer terug. Soms blijft ze ook dagen aan een stuk weg. Compound-boy Hudu adviseert door te blijven gaan met voeren, want……'for food she will come back'.
Op een grote compound is natuurlijk aan werk geen gebrek. Ben ging een keer wel iets té enthousiast aan de slag en viel in de 'gutter'. Gelukkig slechts enkele schaafwonden.
De kleine Azara 3 is op de één of andere manier achter ons telefoonnummer gekomen. Als ze er dan ook nog in slaagt om even een telefoon van iemand te lenen, dan gebeurt het wel eens dat ze ons belt. Zoals die ene keer. Hoewel ze nauwelijks Engels praat, wist ze haar boodschap duidelijk over te brengen: 'Dies…..where is my Christmas gift?'
4 januari: Vandaag bezochten we nog eens een oud medewerkster van NFD, namelijk weefjuf Abiba. In 2006/2007 had zij onze meiden van stap 1 de basisbeginselen van het weven bijgebracht. Aangezien de meiden echter te weinig leerden en zij bovendien deze straatmeiden niet aan kon, hebben wij haar destijds moeten ontslaan. Eén van de laatste keren dat wij haar hadden gezien was toen ze ging trouwen. Nu was ons ter ore gekomen dat ze een dochtertje had gekregen en dat leek ons een mooi moment om nog even aandacht aan haar te schenken. Samen met haar oud collega juf hairdressing Abena (de vrouw van teacher Paul en hun bijna 10 maanden oude zoontje Ausbert) gingen we naar haar hutje. De verrassing was groot voor Abiba, maar ook voor ons…….ze had namelijk geen dochter, maar een zoon gekregen! Zoonlief had als naam Wumpini. Dit betekent: God's gift! Abiba heeft inmiddels ook haar eigen shop en deze houten kiosk werd ons vol trots getoond. Ze vroeg ons dan ook om haar in de nabije toekomst af en toe te komen bezoeken in haar shop…..just to say hello……………….!
Onderstaand: Op kraamvisite bij onze voormalige weefjuf Abiba. Staand achter Dees Abena (de vrouw van Paul met hun zoontje Ausbert).
En toen kwam Steven een avondje op bezoek (de broer van onze voormalige huisbaas Jacco en de broer van Job). Steven is degene die ons van april tot juni 2008 had geholpen met het realiseren van de 13 houten shops. Nu studeert hij in Kumasi, maar i.v.m. zijn Kerstvakantie was hij in Tamale. Reden van zijn bezoekje? Ach……just to greet! En hij had ook 'a friend' meegebracht; een student die in Wa (Upper West Region) studeert.
De laatste tijd hadden we veel kraamvisites afgelegd: Zoontje Mandea van NFD-kapstertje Akiti; dochtertje Tasala (Zenab) van supervisor sewing Taiba; zoontje Wumpini van onze voormalige juf weven Abiba enz. enz. Toen we Taiba weer eens bezochten, namen we Paul en zijn vrouw Abena mee. Ook zoontje Ausbert was uiteraard van de partij. Voor Taiba was het een welkome afleiding (de eerste 40 dagen na de bevalling moet je namelijk zoveel mogelijk binnen blijven). Aangezien de kleine Zenab een beetje sukkelde met de gezondheid, was Taiba een paar dagen eerder met haar naar de village gegaan voor 'local treatment'. Voor normale medicatie via een ziekenhuis was geen geld………… Taiba hoopt binnenkort te kunnen starten in haar nieuwe shop. Deze heeft ze nog niet kunnen gebruiken, aangezien er eerst andere prioriteiten waren: De geboorte van haar tweede kindje; de adoration (naamgeving) en het 40 dagen binnen blijven. Toen Dees voorstelde om in week 4 van januari naar de nieuwe shop te gaan kijken, liet Taiba weten dat zij eerst nog alle vrienden en bekenden moest 'greeten'….tsja…na de 40 dagen binnen blijven, word je geacht om alle mensen te gaan bezoeken die op de 'adoration' zijn geweest. Het gaat dan slechts om iedereen begroeten….just to say hello…..dit neemt ook weer enkele dagen in beslag. Ja, het is allemaal erg gezellig, maar het schiet niet op!!! Maar…..uiteindelijk gingen we dan toch richting haar nieuwe shop die ze vol trots voor ons opende.
Ons 'sinasappelvrouwtje' in de stad begint al naar ons te roepen als ze ons ziet….ja, ze wil natuurlijk altijd weer verkopen.......zoals die ene keer……Siliminga kreeg 1 sinasappel gratis 'for your Christmas box'!
In Tamale struikel je over de bedelaars….iedereen wil geld…..toen we een keer een bedelaar een stuk fruit wilde geven, werd dit geweigerd. De omstanders begonnen te lachen…..
I.v.m. onze voorbereiding op onze nieuwe taken (lesgeven/docententrainingen geven e.d.), bezochten we nog eens het project van onze voormalige huisbaas Jacco. Samen brainstormden we over een goede aanpak en verdiepten we ons in naslagwerk.
Zoals in de update van november vermeld, hebben wij half november bezoek gehad van enkele mensen van de Stichting 'Vrienden van Christopher' uit Sevenum. Eén van hen is onderwijzer en heeft in Ghana verschillende scholen bezocht. Weer terug in Nederland fungeert hij nu op zijn school o.a. als een echte Ghanese verhalenverteller. Dat dit goed is voor de bewustwording van de kinderen, moge duidelijk zijn. Bovendien is het mooi dat hij in een personeelsblad een artikel gaat schrijven over het primaire onderwijs in Ghana. Te denken hierbij valt aan: overheidsscholen, privé scholen; kosten; salaris;(gebrek aan) materialen; opleiding teachers enz. Om deze informatie uit de eerste hand te krijgen, vroeg hij onze medewerking. Hartstikke leuk om te doen natuurlijk! Wij hebben dit voorgelegd aan een echte Ghanese teacher. En wie kon dit nou beter doen dan onze vriend teacher Paul?
Internetverbinding: Op 7 januari was het dan eindelijk zover (dachten we)…….Een eigen internetverbinding aan huis! Een periode van bijna 2 en een half jaar internetcafé's voorbij…….Bovendien een vaste huis-telefoonlijn. (Nederland kan wel naar Ghana bellen, maar wij hier in Ghana kunnen hiermee nog niet naar Nederland bellen). Het telefoonnummer staat vermeld op onze site onder de knop: Contact. Maar……this is Ghana en er is altijd wel 'a problem' en inderdaad…..Op 7 januari kwamen er weliswaar twee monteurs binnen van Ghana Telecom en werd er gestart. Maar na verloop van een klein half uurtje liet men weten: 'There is a small problem'………nee toch! Tsja……er blijken 2 telefoonlijnen in ons huis te zijn. Op het moment dat je gebruik gaat maken van de Broadband, bestaat de kans dat de ene lijn de andere gaat verstoren. Er moest dus een nieuwe lijn worden getrokken van ons huis naar de dichtstbijzijnde telefoonmast. Een taak dus voor een ander team. In feite zou het een fluitje van een cent moeten zijn, maar…..men liet weten te weinig tijd te hebben om de klus definitief op één dag te klaren. Wat bleek namelijk?….Op het einde van onze 'straat' moest men ook nog enkele telefoonmasten onder handen nemen en dat werd dus de volgende dag op 8 januari gedaan. Vervolgens kon het eerste team weer opdraven om daadwerkelijk de internetverbinding te realiseren. Echter, headquarters in Accra was aan het pauzeren en dus telefonisch niet bereikbaar. Na de pauze was de verbinding zó zwak dat men niets anders kon doen dan wachten. Na ongeveer 2 uur gewacht te hebben, was de verbinding dan eindelijk gerealiseerd. Zowel wij als de monteurs zaten op hete kolen…..we hadden nog meer te doen…….De formaliteiten werden dan ook afgerond op 9 januari. Het komt uiteindelijk allemaal wel goed, maar geduld blijft een schone (Ghanese) zaak!!! En dan…….binnen 24 uur de eerste storing! Hoeveel storingen zouden er nog volgen?
Onderstaand: Internetverbinding aan huis wordt geregeld. Onderstaand: Dees thuis achter de computer.
Post Nederland-Ghana duurt lang. Was er begin december een pakje voor ons verstuurd vanuit Nederland, op 7 januari was het in ons bezit.
Al meer dan een jaar wachten wij op 13 T-shirts voor de meiden, aan ons beloofd door een tankstation (reclame-stunt). Nog steeds geen resultaat. Het zal er wel nooit meer van komen…..
8 januari: Paul is jarig. Verjaardagen gaan hier geruisloos voorbij…..er is geen geld om dit te vieren. Maar er wordt zelfs niet bij stil gestaan. Bovendien weet de jarige vaak niet eens dat hij jarig is. Toen wij Paul dan ook opbelden om hem te feliciteren, reageerde hij erg verrast en bleef ons maar bedanken. Toen wij vroegen of hij 31 jaar was geworden, liet hij weten: 'I think so; it's possible!'……………. Paul is een druk baasje. Je doet nooit tevergeefs een beroep op hem. Het is een hele fijne vent en absoluut onze beste Ghanese vriend. Naast zijn baan als teacher op een 'public school', studeert hij hard voor zijn management-opleiding. In april zijn er examens.
Hebben wij sinds eind november 2008 een elektriciteitsmeter, een watermeter ontbreekt nog steeds. We melden dit bij onze huisbaas Boye Bandie en bij de 'watercompany' en krijgen slechts te horen: 'Don't worry…..it will come……you just wait……'
Het moge duidelijk zijn dat wij Nederlanders nogal direkt kunnen zijn in onze benadering. In een Ghanese setting is dit niet gebruikelijk en kan zelfs bedreigend overkomen voor de mensen hier. Men is het niet gewend; men is bang om open en eerlijk te reageren enz. Natuurlijk is dit ons bekend en proberen we hier rekening mee te houden. Als we soms toch een beetje te direkt reageren, weet de andere partij daar geen raad mee. Men wordt aan het twijfelen gebracht en weet niet wat te antwoorden. Omdat er nou eenmaal wel een antwoord wordt verwacht, gebruiken ze - om tijd te winnen - het woordje okay en geven dan antwoord. Helaas is het altijd een antwoord waar je alle kanten mee op kunt. Een direkt ja of nee is nou eenmaal teveel gevraagd.
Een grappig telefoontje van klusjesman Hudu: 'Mister Ben, how are you?' Toen Ben liet weten dat het 'fine' was, vervolgde Hudu: 'And how is madam Dies?' Toen Ben vertelde dat het ook 'fine'ging met Dees, zei hij: 'Bye, bye' en hiermee werd het telefoongesprek beëindigd.
Soms zijn we weer even helemaal terug in Nederland…..als we bijvoorbeeld vanuit hier de Nederlandse 'papierwinkel' moeten regelen. Natuurlijk verloopt dit via onze zaakwaarnemer, maar toch……….
10 januari: Na 3 weken werd het rasta-kapsel met alle vlechtjes weer verwijderd bij Dees.
Onderstaand: De rasta-vlechtjes van Dees worden na 3 wekenweer verwijderd in de shop van NFD-kapstertje Rabbie.
Een leuk voorval in de community: Altijd en overal vindt handel plaats. Iedereen biedt zijn of haar waar te koop aan. 'Local food' wordt natuurlijk ook overal verkocht. Op een gegeven moment kwamen 2 kleine kindertjes met een muntstukje in de knuistjes geklemd, omdat zij beiden een ei wilden kopen. Wat bleek? Het ei was duurder dan de kleintjes konden betalen. De teleurstelling was van de snoetjes af te lezen. Dit konden wij natuurlijk niet aanzien en gaven het 'eier-vrouwtje' het ontbrekende geld. Beide kinderen kregen dus een ei en pakten dit vast met beide handen. Ze liepen heel voorzichtig weg, bleven kijken naar het ei (en naar ons) en omklemden het ei als een kostbaar bezit. In ieder geval…..weer blije gezichten!
12 januari: Nieuwjaarsborrel op de Nederlandse Ambassade in Accra. Als Nederlander krijg je hier jaarlijks een uitnodiging voor. Vanwege de afstand (Tamale-Accra is 13 uur), moeten we dit altijd aan ons voorbij laten gaan.
Musah van NorGhaVo Ghana is weer terug in Ghana. Hij is een maand in Nederland geweest.(half december-half januari). Uiteraard een hele belevenis! Van de kou terug naar de warmte! Het was erg leuk om zijn bevindingen te vernemen. Toen we hem vroegen wat hij als meest positieve van Nederland had ervaren, luidde het antwoord: 'Everything is so well organized'. Uiteraard kon ook de meest negatieve ervaring niet uitblijven. Hij had er moeite mee gehad dat er zo strak en stipt met de factor tijd werd omgegaan. Dit stond de flexibiliteit in de weg. We konden beiden slechts beamen. Ik (Dees) vond het fijn dat hij mijn bestelde cd met Franse kinderliedjes nog op tijd had ontvangen, zodat hij deze mee terug had kunnen nemen naar Ghana.
Tussen de bedrijven door wordt er nog steeds gewerkt aan een presentatie van ons tweede jaar. Op de één of andere manier slagen we er niet in om dit af te ronden. Er zijn hier altijd zo veel storingen, dat het gewoon niet lukt om 'eraan te blijven'.
Hudu helpt ons een handje met het water geven van de grote hoeveelheid planten aan de voorzijde van ons huis. 40 emmers per dag zijn nodig; Hudu echter adviseert 80 emmers per dag. Vooralsnog houden we het maar bij die 40…..Tot het regenseizoen aanbreekt (april/mei) is dit een dagelijks terugkerend klusje voor Hudu. Gelukkig kunnen we het water uit een put halen tegenover ons huis. Dan blijkt ineens dat Hudu toch besloten heeft om 80 emmers per dag te gebruiken. Volgens hem is het 'very necessary, otherwise the plants will die'. Oké; 's morgens in alle vroegte (omstreeks 6.00/7.00 uur) wordt er dus water gegeven en laat in de middag (omstreeks 16.00/17.00 uur) wordt dit ritueel herhaald. Dan is het water op en wordt er door ons nieuw water gekocht. Tijdens het vullen van de put, komt één van de omwonenden vragen: 'Please can I use some of your water to do my washing?' Voor ons was dit uiteraard geen probleem. Toen we de waterleverancier om een bonnetje vroegen,beloofde hij dit te komen afgeven. Dat je hier dan bijna een week op moet wachten, is blijkbaar normaal. In plaats van 'mister Ben' had de waterleverancier geschreven: 'White man'. Al snel is het water weer op. We zeggen dan ook tegen Hudu dat hij maar om de dag moet water geven. Het is anders niet aan te slepen…………….
Wanneer komt die werkvergunning nou? Onze verblijfsvergunning verliep op 27 december j.l. Sinds begin november 2008 zijn wij al bezig om deze te verlengen. De procedure is als volgt: Eerst moet de werkvergunning in Accra geregeld worden en daarna kan de verblijfsvergunning in Tamale gerealiseerd worden. Wij hebben zowel contact met de Immigratiedienst in Accra als met de Immigratiedienst in Tamale. Volgens onze contactpersoon van de Immigratiedienst in Accra (Joshua), is alles klaar, maar moet er alleen nog ondertekend worden en tja….dat duurt lang. Af en toe laten we ons gezicht maar eens zien bij commander Divine van de Immigratiedienst in Tamale, zodat hij weet dat wij ons best doen om die werkvergunning in Tamale te krijgen. Voor Divine is het dan nog slechts een kwestie van een stempel zetten en dan hebben we onze verblijfsvergunning weer voor een jaar. Het wachten is dus op Accra…………… Maar op 20 januari kwam het verlossende telefoontje uit Accra. De werkvergunning was klaar!!! Hoera! Volgens de Immigratiedienst in Accra was het niet veilig om deze werkvergunning per post op te sturen naar Tamale. We probeerden dan ook een betrouwbaar persoon te regelen die in Accra de werkvergunning voor ons wilde ophalen en mee terug wilde nemen naar Tamale. Dan kan de commander van de Immigratiedienst Tamale de stempel zetten en nadat we hebben betaald, is de verblijfsvergunning dan weer geregeld voor een jaar. We hadden geluk: Een NorGhaVo-vrijwilligster die op 28 januari in Accra was, was bereid om onze werkvergunningen op te halen. Dit ging echter niet zomaar. Voor de zekerheid stelden we een machtiging op en verder gaven we haar copieën mee van onze paspoorten. Ook gegevens van NorGhaVo en van onze contactpersoon Joshua op de Immigratiedienst in Accra, moesten er voor zorgen dat men de werkvergunningen aan de betreffende vrijwilligster mee zou geven. Toen Ben de commander in Tamale op de hoogte bracht van het feit dat de werkvergunning klaar was, liet deze weten dat wij een boete moesten betalen, aangezien de verblijfsvergunning was verlopen op 27 december (en nu was het al 21 januari). De regel is dat je één maand voor het verstrijken moet starten met de procedure (27 november dus). Hoewel wij de procedure al waren opgestart op 3 november j.l. en ons dus geen enkele blaam trof, bleef de commander op zijn strepen staan. Volgens insiders heeft hij slechts willen kicken op zijn macht, maar loopt het zo'n vaart niet. Hij was notabene degene die altijd tegen ons zei: 'You are doing well, don't worry'. Als de NorGhaVo-vrijwilligster ons vanuit Accra belt dat zij onze werkvergunning met succes heeft opgehaald, laat ze echter wel weten dat de Immigratiedienst een foutje heeft gemaakt. In plaats van de Nederlandse nationaliteit, staat de Griekse nationaliteit vermeld. Volgens de Immigratiedienst in Accra is dit geen probleem, aangezien wij al voor de tweede keer een verblijfsvergunning regelen en wij bekend zijn. Bovendien zou Accra met Tamale bellen. Als de NorGhaVo-vrijwilligster vraagt om het even ter plekke te veranderen, wordt dit geweigerd. Een wijziging duurt weken………….Nou ja, de vrijwilligster heeft haar best gedaan; nou maar hopen dat het geaccepteerd wordt door de commander van de Immigratiedienst in Tamale.
Het leven en het wonen in Ghana bevalt prima…..je zou er alleen niet moeten werken……hahaha!!! Altijd beloftes, altijd excuses, altijd maar wachten en bijna nooit een resultaat! Alles gaat heel erg langzaam; concreet gebeurt er gewoon niets en alles wordt uitgesteld tot….tomorrow, tomorrow next, next week enz. enz. Het zit gewoon in de aard van de Ghanees en niemand die dat kan veranderen. Sterker nog…..je moet loskomen van de wens om dit überhaupt te willen veranderen. Omdat je nou eenmaal Nederlander bent, blijft het moeilijk om je neer te leggen bij het feit dat resultaten vaak uitblijven. De houding naar werk is ongelooflijk slecht! Een voorbeeld: Aangezien wij bezig zijn om ons oude projekt af te ronden en onze nieuwe taken op te starten, leek het ons logisch om een vergadering te beleggen met NorGhaVo Ghana, microfinancieringsdeskundige Ishmel en teacher Paul. Er staan ons inziens nog teveel NFD-zaken open: De nieuwe invulling voor ons trainingscentrum op Kukuomarket is nog niet bekend; een MOU is nog steeds niet in ons bezit; het terugbetalen van de leningen is erg zorgelijk en wanneer worden nou de eerste shops in beslag genomen? We hebben namelijk de meiden op het hart gedrukt: 'Als je terugbetaalt, wordt de shop geschilderd; als je niet terugbetaalt, wordt de shop weggesleept' Op een gegeven moment moet je tot aktie overgaan en moet je doen wat je zegt. De limiet is bereikt. Wij zijn dan ook van mening dat enkele shops geconfisqueerd moeten worden. Een vergadering lijkt ons dan ook geen overbodige luxe. Met Paul hebben we alle issues reeds besproken. Hij is serieus, komt altijd zijn afspraken na en je doet nooit tevergeefs een beroep op hem. Bijna on-Ghanees! Helaas geldt dit niet voor NorGhaVo Ghana en Ishmel. We sturen mails; we sms-en; we bellen; we bezoeken het kantoor; we leggen een schriftelijke memo op het bureau enz. er gebeurt gewoon niets!!!!!! Volgens Paul is dit typisch Ghanees……de andere kant hoopt gewoon dat jij er helemaal tureluurs van wordt en uiteindelijk vanzelf wel stopt met het activeren van de mensen. Als we dan eindelijk een mailtje krijgen van NorGhaVo Ghana, moeten we toch glimlachen, maar ook zuchten, als de eerste regel luidt: 'I hope everything is fine by the Grace of the Almighty God'……tsja…..maar we zouden blijer zijn als er eens een keer iets concreets gebeurde!!! Tsja……we zijn wel teleurgesteld in NorGhaVo Ghana: Er wordt inefficiënt en uiterst traag gewerkt; lage productiviteit; er worden vele beloftes gedaan die niet worden nagekomen; er is altijd een excuus; er wordt erg formeel gewerkt; er is weinig daadkracht; resultaten blijven uit; problemen worden vooruit geschoven; communicatie/bereikbaarheid is moeilijk. Kortom: Het vertrouwen in NorGhaVo Ghana is ver te zoeken. We zijn dan ook blij dat we uiteindelijk geen senior volunteer zijn geworden. Zo zie je maar weer….Cruijff zei het al: 'Elk nadeel heb z'n voordeel! Maar….eindelijk komt er dan toch een meeting op 24 januari. De belangrijkste issues waren: Monitoren terugbetalingen leningen; trainingscentrum Kukuomarket en MOU (Memorandum of Understanding).
Monitoren terugbetalingen leningen: Dit geschiedt in principe door 2 capabele Ghanezen (leerkracht Paul en microfinancieringsman Ishmel), onder supervisie van NorGhaVo Ghana. De meiden moesten reeds betalen vanaf september 2008. Dit betekent dat zij in januari voor de 5e keer over de brug moeten komen. Echter....van de 13 meiden hebben er 6 nog nooit iets betaald en de andere 7 hebben 1x een klein bedrag betaald. De keren zijn niet meer te tellen dat wij de ouders en de meiden bezocht hebben. Zoals eerder gemeld lieten we hen weten: 'Als je betaalt, wordt de shop geschilderd; als je niet betaalt gaan we de shop in beslag nemen'. NorGhaVo Ghana zegt: 'They will pay', maar wij weten wel beter....deze meiden zullen nooit terugbetalen. Met Kerstmis hebben we de dames de laatste waarschuwing gegeven. Wij vinden dat je op een gegeven moment een daad moet stellen, anders maak je jezelf ongeloofwaardig. Je kunt nu eenmaal niet blijven waarschuwen. Voor ons is dit punt nu bereikt en we stelden dus voor te gaan confisqueren. Gelukkig was uiteindelijk iedereen het er over eens dat we geen andere keuze hadden. We kregen dan ook groen licht om enkele shops in beslag te gaan nemen. Dat dit geen leuk karweitje zou worden moge duidelijk zijn.
Trainingscentrum Kukuomarket: De meiden gaan naar dit trainingscentrum als zij de educatie en de stage hebben afgerond. Hier krijgen zij nog enkele 'business-handvaten' aangereikt, voordat zij in hun eigen shop starten. Op dit moment staat dit trainingscentrum al leeg vanaf eind juni 2008 (het moment waarop onze meiden allemaal in hun eigen shop zaten). De Hawa-meiden zijn nog lang niet toe aan Kukuomarket, omdat zij nog op stage moeten en Hawa geen geld heeft om de stageplekken te betalen. Wij hebben dan ook een mooie oplossing bedacht, waarbij er voor iedereen sprake is van een win-win situatie. Onze voormalige stageplekken kampen met ruimtegebrek. Wij hebben een erg goed contact met deze stagebegeleiders en hebben voorgesteld dat zij met een gedeelte van hun meiden naar ons trainingscentrum mogen gaan. We vragen geen huur; we vragen slechts een kleine bijdrage voor onderhoudskosten. Zowel de stagebegeleider van het naai-atelier (mister Halilahi) als de stagebegeleider van het kappersvak (madam Mariam) zijn erg blij. Zij hebben voor een 'prikkie' een prachtige plek. NorGhaVo Ghana is ook blij, want zij weten dat onderhoud wordt betaald; de NFD-meiden zullen blij zijn, omdat zij hun stage kunnen gaan lopen op ons trainingscentrum; Hawa moet blij zijn, omdat ze geen stageplekken hoeft te betalen en Ben en Dees zijn blij, omdat het trainingscentrum dan weer gebruikt wordt voor het doel waarvoor het is gebouwd, namelijk kansarme meisjes helpen. Dat kunnen naast NFD-meiden dus ook andere 'needy girls' zijn. Onze voorwaarde was: NFD-meiden gratis. Iedereen blij, maar.........dan gaat Hawa niet accoord. Reden? Ach...waarschijnlijk omdat zij Kukuomarket 'linkt' aan Ben en Dees en dan is het al bij voorbaat 'nee'. NorGhaVo Ghana heeft verschillende keren geprobeerd haar te overtuigen, maar zonder resultaat. Nu gebeurt er dus gewoon weer niets. NorGhaVo Ghana komt niet verder dan: 'There will be a solution', maar wij geloven er niet meer in. Het doet pijn om dit mooie trainingscentrum nu te zien: Vervuild, leeg en verpauperd! Blijkbaar weet NorGhaVo Ghana er ook geen raad meer mee, want tijdens de vergadering krijgen we te horen dat we 'carte blanche' krijgen als het gaat om de invulling van Kukuomarket. Hoera! Wij kunnen dus ons hierboven genoemde voorstel (stagebegeleiders naar Kukuomarket) gaan uitvoeren. NorGhaVo Ghana is er van overtuigd dat Hawa 'will start the war', maar dan moet de oorlog maar uitbreken. Eindelijk daadkracht! Wij zullen er persoonlijk voor zorgen dat dit trainingscentrum weer gaat bruisen van de aktiviteiten. Dát zijn wij verplicht naar onze sponsoren toe.
MOU: Al anderhalf jaar wachten wij op een MOU. NorGhaVo Ghana laat slechts weten: 'There is no fire on the market'.....Nou voor ons dus wel.....We krijgen te horen dat het 'zo goed als klaar is', maar dat was een half jaar geleden ook al. Concreet is het gewoon niet in orde. Tijdens de vergadering laat NorGhaVo weten dat deze MOU er nooit zal komen, aangezien Hawa nooit zal ondertekenen. Het zij zo…………….
Wij zijn in ieder geval tevreden met de uitslagen van deze vergadering: We kunnen de shops gaan confisqueren van de meiden die niets hebben betaald en we kunnen ons trainingscentrum op Kukuomarket weer nieuw leven inblazen op de manier die ons voor ogen stond!
14 januari: Dees bespreekt haar lesrooster op school. I.v.m. mijn planning start ik 1 dagje later dan gepland: 2 februari wordt 3 februari. Ook de dagen en de tijden worden op mijn verzoek veranderd.
Zoals inmiddels wel bekend is het verkeer één grote heksenketel. Menig Ghanees vindt het erg knap dat Ben zelf rijdt in die chaos. Een situatieschets: Een bus haalt de meest idiote capriolen uit. Een auto van de 'military police' laat de bus stoppen en begint te foeteren tegen de buschauffeur en spreekt hem aan over zijn onverantwoord rijgedrag. Ook betrekt hij de passagiers erbij. Toen wij voorbij reden, konden we nog net horen dat de military police tegen de buschauffeur en de passagiers zei: ………'All of you will die'…….. Dit soort discussies vindt midden op de weg plaats. Dat het achteropkomend verkeer hier hinder van ondervindt, kwam waarschijnlijk niet op in het hoofd van de military police.
En Ben maakte deze maand voor de tweede keer een smak….één keer op de compound en een andere keer ging hij onderuit bij een kraam. Reactie van de mensen: 'Oh I'm sorry; it's very slippery here'. Tsja….uitgegleden……gelukkig niets aan over gehouden.
Zoals bekend zijn er verschillende vrijwillige uitzendorganisaties in Tamale: Behalve NorGhaVo, is er ook Vrijwillig Afrika en Meet Africa. De Nederlandse Marij runt Vrijwillig Afrika. Wij kennen haar al zolang wij in Tamale wonen en werken. Stond zij in het verleden op de Internationale school in Tamale, nu is haar werkplek dus Vrijwillig Afrika. Het werd tijd om haar kantoor eens te bezoeken. We ontmoetten uiteraard ook vele Nederlandse vrijwilligers en het was leuk om even samen van gedachten te wisselen.
Zoals reeds honderden keren eerder verteld, is hiërarchie evenals vorm hier erg belangrijk. Het gaat nooit over de inhoud. Het volgende eenvoudige voorbeeld kan dit duidelijk maken: Wij waren op een timmerwerkplaats om een stoel op te halen. Aangezien de baas er niet was, belden we hem even op. De baas liet weten dat één van zijn jongens ons wel zou helpen om de stoel in de auto te zetten. Toen we ons dan ook richtten naar de jonge knaap en onze bedoeling aan hem uitlegden (uitleggen is al iets dat niemand hier doet), keek hij ons vol ongeloof aan. Een witte (die ook nog oud is) en die zijn bedoeling uitlegt aan een jonge knaap (die ook nog zwart is) is erg vreemd. Hoewel wij dachten dat de boodschap duidelijk was (stoel in de auto zetten), bleek het kwartje niet gevallen te zijn. Hij liep met ons mee naar de straatkant en zei slechts: 'Okay bye bye'. Toen wezen we maar naar de stoel én naar de auto en zeiden: 'Please, can you put the chair in the car?!' En…..aha…...toen was eindelijk duidelijk wat de bedoeling was.
En toen kwam er weer een nieuw stukje inrichting. Ons huis wordt steeds meer ons 'thuis'.
Het is echt Harmattan….het waait en zeker 's morgens is het fris. Hoewel wij hiervan genieten, vinden wij het toch ook een beetje koud. Na bijna twee en een half jaar zijn we waarschijnlijk al min of meer gewend aan het feit dat het altijd bloedheet is. En het is droog…..kurkdroog…..onze huid barst gewoon van de droogte. In de Harmattan is bodylotion geen overbodige luxe.
En dan is er plotseling op een zaterdagmiddag een enorme rookontwikkeling bij de muur aan de buitenkant van onze compound. De rookwolken veranderen in vuur en de vlammen slaan bijna over. Een angstig tafereel. Wij roepen dan ook naar onze compound-boy Hudu, maar deze reageert slechts met: 'Don't worry; I am around'. Achteraf bleek dat men een berg bladeren in brand had gestoken. Hierin was een slang gesignaleerd. Middels deze 'bush-fire' probeerde men de slang te verdrijven. Helaas zonder resultaat. De slang sluipt dus nog steeds ergens om ons huis……Volgens Hudu een gevaarlijk, groot, rood exemplaar……een akelig idee, maar toch goed om te weten.
Als mensen het hier druk hebben (ja, dat komt voor) en een beetje gestresst zijn, onder druk staan en snel nog iets geregeld moeten krijgen, kan het voorkomen dat je te horen krijgt: 'I am very hot'. Iedere keer weer werkt dat bij ons op de lachspieren.
26 januari: Dees heeft al een paar dagen hoofdpijn en is snipverkouden. In eerste instantie wordt het toegeschreven aan het vele werk in combinatie met de Harmattan. Overdag is het weliswaar 37 graden, maar 's nachts koelt het af tot zo'n 21 graden. Wellicht kou gevat? Toch maar even laten checken op malaria en ja hoor…….er werd malaria geconstateerd. Een kuurtje van 3 dagen bood uitkomst. Op het moment dat begonnen werd met medicatie, verdwenen de klachten als sneeuw voor de zon. Ik heb er dus absoluut geen hinder van ondervonden. Daar was ik wel blij om, aangezien dit de eerste keer was dat malaria werd geconstateerd terwijl we geen profylaxe meer slikken. Rare constatering: Je zou verwachten dat de malaria heftiger zou zijn, omdat je geen profylaxe meer slikt. Gelukkig is dat dus niet zo.
27-28-29 januari: Op deze dagen wachtte ons een moeilijke klus: Het in beslag nemen van de shops van de meiden die niet hebben betaald. Op 24 januari werd unaniem in de vergadering afgesproken dat er geconfisqueerd zou gaan worden. Toen we aan de vooravond nog een keer NorGhaVo Ghana, Paul en Ishmel vroegen wie van hun ons zou assisteren kregen we de volgende antwoorden: NorGhaVo: 'We don't have time'; Paul: 'I fear that the people in the community will blame me' en Ishmel liet weten: 'I don't want to be involved in the confiscation'. Nou ja zeg…dát is wel gemakkelijk. Ze durven gewoon niet tot aktie over te gaan. In onze beleving zijn het toch een beetje angsthazen. Nou, dan mogen de 2 witten het dus weer opknappen! Hoewel geveld door malaria, was Dees van de partij. Ben hoeft het toch niet alleen te doen? Gelukkig ging onze compound-boy Hudu met ons mee. Hij is totaal blanco en kent de hele NFD-geschiedenis niet. Hij is ook degene geweest die het transport heeft geregeld. Iedere kiosk wordt op een 'push-truck' geplaatst en van de community naar de compound van ons huis getransporteerd. Vanuit deze verzamelplaats zullen de shops dan verdeeld worden onder andere kansarme meisjes, die wél serieus zijn en zullen terugbetalen. Ishmel zal ons deze namen aanleveren. Hudu heeft 3 jongens gecharterd, inclusief de eerder genoemde push-truck. Met z'n vieren hebben zij dit helse karwei geklaard. De kiosk werd gekanteld; het duw-wagentje werd eronder geschoven; de kiosk werd vervolgens op het wagentje gezet en daarna liepen de jongens minimaal een uur van de community van de meiden naar ons huis (en dat bij tropische temperaturen). De eerste 2 shops die geconfisqueerd werden waren van Feruza (naaister) en haar zus Rohana (weefster). Hoewel de ouders niet thuis waren, konden we de bedoeling uitleggen aan een oudere zus die Engels spreekt. Zij was op de hoogte van het feit dat we al 7 maanden wachtten op een betaling. Toen we vertelden dat we de shops kwamen halen, was het enige antwoord: 'No problem'. Nou ja zeg…….! Feruza reageerde totaal niet. Haar gezicht was uitdrukkingsloos. Rohana was niet aanwezig. De tweede dag waren de shops aan de beurt van Fozia (naaister) en Azara 1 (kapster). Dit ging moeilijker. De ouders van Fozia spreken alleen maar Dagbani. Gelukkig was er een zoon aanwezig die Engels sprak. We voerden een goed gesprek met hem. We lieten weten dat wij het heel erg vonden dat we tot deze maatregel moesten overgaan, maar dat we geen andere keuze hadden. Een lening moet je nou eenmaal terugbetalen en we hadden genoeg waarschuwingen gegeven. Op een gegeven moment moet je een daad stellen, anders maak je jezelf ongeloofwaardig. Bovendien zijn wij het verplicht naar onze sponsoren toe dat de microkredieten weer opnieuw worden ingezet voor andere kansarme meisjes. Het valt toch niet uit te leggen dat de shop gesloten is en het meisje niets doet? En niet te vergeten had Fozia nog een extra kans gekregen. We hadden ervoor gezorgd dat ze een paar dagen per week terug mocht keren naar haar stageplek om de kneepjes van het sewing-vak nog beter onder de knie te krijgen. Ook deze kans had ze laten liggen. De stagebegeleider mister Halilahi had ons laten weten dat ze er de brui aan had gegeven. Deze zoon kon ons standpunt heel goed begrijpen. Hij had Fozia ook gestimuleerd om naar haar stageplek te gaan en uiteindelijk in haar kiosk aan de slag te gaan. Het had niet mogen baten. De ouders kwamen met de bekende excuses op de proppen: 'No money; please give us more time; have a little bit more patience etc.' Verder liet men weten dat eerst het schoolgeld voor een andere zoon betaald moest worden en dat men daarna zou gaan betalen voor Fozia. Blablabla…..We hielden voet bij stuk en vroegen om alles in gereedheid te brengen. Niet alleen de kiosk, ook de materialen moesten ingeleverd worden. Toen we de kap van de naaimachine eraf haalden, sprongen er wel 20 beesten uit. Een teken aan de wand dat deze naaimachine al sinds geen maanden meer was gebruikt. Voor iedere inbeslagneming geldt: Kiosk, inclusief weaving-sewing-hairdressing equipment en inclusief furniture (krukje, bank, tafel). De fiets zagen we maar door de vingers om het niet al te pijnlijk te laten worden. Fozia zelf leek het niets te interesseren. We hebben zelfs het vermoeden dat ze blij is dat ze van het hele gedoe af is. Voor ons was het echter niet gemakkelijk. Als je de entourage ziet, dan draait je hart om. Armoetroef ten top…slechts een lemen hut……Op zo'n moment denk je: 'Waar zijn we mee bezig? Laten ze die kiosk toch gewoon houden'. Maar rationeel is dit natuurlijk niet goed. Het is verkeerd om Sinterklaas te spelen. Bij kiosk nummer 4 (Azara 1 kapster) werd het nog moeilijker. Niet voor Azara, maar voor haar moeder. Met deze moeder hadden wij altijd een goede band. Deze vrouw is serieus en verkoopt 'fried yam' langs de kant van de weg. Aangezien zij ook slechts Dagbani spreekt, werd ook hier een vertaler opgetrommeld. Uiteraard probeerde deze vrouw ook te redden wat er te redden viel, maar uiteindelijk begreep ook zij dat dochter-lief de geboden kans niet had gegrepen. En dan…….als we op 29 januari arriveren bij Adam Rafia en Akiti en de jongens met de wegsleep-truck klaar staan, gebeurt er iets dat we toch een beetje hadden gehoopt en verwacht. Zowel Adam Rafia als Akiti komen aanzetten met ieder 5 GHc in de hand. Met deze kleine betaling is in ieder geval hun shop gered. De jongens met de push-truck konden dus naar huis. Wij waren in ieder geval blij dat er slechts 4 shops zijn geconfisqueerd. Het plaatje klopt nu helemaal: 9 meiden hebben betaald en hun shop is dus geschilderd en 4 meiden hebben niet betaald, hun shop is dus niet geschilderd, maar is in beslag genomen. Met deze klus sluiten we echt onze NFD-periode af. In ons derde jaar was er toch nog een half jaartje nodig geweest om de zaken af te ronden. Als laatste gaven wij NorGhaVo 3 x 45 GHc. Drie meiden (Asia, Adam Rafia en Akiti) hadden reeds zelf hun shop laten schilderen. De 45 GHc die wij hebben besteed voor de verf per shop hebben we niet cash aan hen terugbetaald, doch hebben we ingezet ter aflossing van de openstaande lening.
Alle onderstaande foto's: Het confisqueren van de shop van Feruza (naaister), Rohana (weefster), Fozia (naaister) en Azara 1 (kapster), aangezien deze 4 meiden nog niets hadden terugbetaald van hun lening. Vandaar dat deze shops ook niet zijn geschilderd. De kiosk werd op een 'push-truck' geplaatst en vanuit de community van het meisje naar de compound van ons huis getransporteerd. Vanuit hier zal dan een nieuwe bestemming worden geregeld.
Het zit erop….de klus is geklaard! In februari kunnen we starten met een nieuwe job en een schone lei. NorGhaVo Ghana kon begrijpen dat we opgelucht waren!!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 19
[visitorCount] => 104
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/378_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => januari-2009
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[45] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088970
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-12-02
[photoRevision] => 0
[title] => December 2009 (Tweede Deel)
[message] =>
2 december: Kip Froukje is al een jaar bij ons. Time flies, zelfs in Ghana!
Bovenstaand: Zomaar enkele kiekjes in en om ons huis.
Situatie december 2009: Inmiddels zijn er 53 gevallen van de Mexicaanse griep vastgesteld in Ghana.
4 december: Farmers Day. Het is een Public Holiday. Veel mensen hebben vrij. De president van Ghana (Atta Mills) bezoekt Tamale. Het is heel erg druk in de stad. 's Avonds kregen we bezoek van 'our friend' Tahiru. (De voorganger van compound-boy Hudu).
Elke zaterdagochtend komt Hudu ons helpen met het onderhouden van de grote compound. Op 5 december moest hij echter verstek laten gaan......'I have to farm in Savelugu, but I will come on Monday very early in the morning, if God permits.....' Ja hoor, Hudu…'no problem'…..! Maar op die maandagochtend: Geen Hudu, noch een belletje dat hij zijn afspraak niet kon nakomen. Iedere keer als wij hem belden was zijn telefoon 'out of coverage area or switched off'. Waarschijnlijk zat hij dus in een gebied waar geen bereik was of had hij zijn telefoon uitgezet. 's Avonds belde hij op dat hij pas laat in Tamale was teruggekeerd. En inderdaad.........hij had in de bush gezeten en 'my battery of the phone was low and I couldn't charge it'. Pas in Tamale had hij dus weer kunnen bellen. Maar…..op woensdagochtend zou hij komen……'Don't worry'.....! Als hij dan op woensdagochtend arriveert, is hij nauwelijks begonnen met het werk op de compound, of.......hij moet met spoed terug naar de 'village', maar.......'Tomorrow, Thursdaymorning I will come back and I start at 6 o'clock in the morning, so you don't worry'........en inderdaad...hij kwam, weliswaar niet om 6.00 uur, maar om 7.30 uur.
5 december: Vandaag bezochten we met mister Halilahi de 'caretakers' van het weesje Rama, het meisje dat wij de kans kunnen geven om het sewing-vak te leren bij mister Halilahi. Dit meisje dat geen ouders meer heeft, woont bij familieleden en in ruil voor onderdak en eten, moet zij heel hard werken. Mister Halilahi zag haar dagelijks passeren richting markt om spullen te verkopen. Samen met mister Halilahi en met de overbuurman van het naaiatelier, mister Hamdja en met ons werd besloten om Rama te helpen.
Bovenstaand: Hier zien we Rama (in roze-witte shirt) met haar familie, met mister Halilahi (de sewing-master, lachend zittend op de voorgrond) en mister Hamdja (dikke man op de voorgrond) en met Dees.
We maakten kennis met de 'caretakers': 'Vader' Youssef en 'moeder' Memanatu. Aan een hele serie kleine kinderen was natuurlijk geen gebrek en de armoede was - zoals altijd - schrijnend. Een bankje kwam tevoorschijn en een matje werd uitgerold en toen konden we ons verhaal vertellen. (Mister Halilahi fungeerde als tolk Dagbani-Engels). In het kader van het nieuwe Needy Girls Project (de naam die het trainingscentrum zal krijgen als onze 3 containers bij het naai-atelier van mister Halilahi komen te staan), kan Rama 2 jaar lang gratis naailessen volgen. Ook vertelden we dat dit zou betekenen dat de inkomsten van Rama weg zouden vallen (het verkopen van kolanut), maar dat daar tegenover stond dat er nu werd geinvesteerd in educatie. Aan het gezicht van Rama was te zien dat ze blij was dat de 'child-labour'-praktijken tot het verleden behoorden. Ook de familie was blij. Mister Halilahi liet weten: 'They are very grateful'. Toen we vertrokken werden we uitgezwaaid door de hele community. Op woensdag 9 december begon Rama bij mister Halilahi en haar start is prima verlopen. Ze toont zich betrokken en is aktief.
Bovenstaand: Weeskind Rama is apetrots op haar uniform en is blij met de kans die wij haar konden geven: 2 jaar lang gratis naailes op het naai-atelier bij mister Halilahi.
Binnenkort zullen wij - met dank aan een Nederlandse sponsor - de 'needy girls' bij mister Halilahi blij kunnen maken. Niet alleen kunnen er dan materialen gekocht worden voor de nieuweling Rama en voor de meisjes die al geruime tijd op dit naai-atelier zitten, maar ook kan er iets opzij worden gelegd voor de nieuwe Kayayoo-girls uit Accra die binnenkort arriveren.
Wij hebben al vaker melding gemaakt van het feit dat mister Halilahi een goede vriend van ons is geworden en dat hij een erg harde werker is. Naast zijn fulltime-baan op het naai-atelier, volgt hij een 3-jarige opleiding 'Industrial art'. Ook volgt hij computerlessen en fungeert hij als 'microphone controller' voor de radio. Verder is hij een aktief lid van de 'Tailors Association'. Zijn vrouw werkt ook (naaister) en hij is dol op zijn beide zoontjes, die naar een privéschool gaan. Het plaatje is eigenlijk bijna on-Ghanees. Maar wat hij ons niet had verteld was dat hij in 2000 was begonnen met de bouw van een huis. Op 5 december stelde hij voor om naar de bouwplek te gaan kijken. Hij vertelde dat de meiden van het naai-atelier de stenen voor het huis destijds op hun hoofd hadden getransporteerd, zodat hij niet voor 'labour' had hoeven te betalen. De ruwbouw staat en we zijn dus 9 jaar verder. Wellicht duurt het nog eenzelfde periode voordat hij in het huis kan gaan wonen. Zelf blijft hij optimistisch........'Maybe I can live there any moment from now or maybe when I have finished my education.....' Zo zie je maar weer: Tijd speelt geen enkele rol in Ghana!
Onze naaister Suhayini werd weer eens bezocht, aangezien zij al ongeveer een maand ziek is. In de vorige update hebben we verteld dat 'onze'Suhayini vaak last heeft van pijn in haar benen. Wij hebben haar vorige maand meegenomen naar de privékliniek van dokter Kabir waar werd geconstateerd dat ze malaria, tyfus en bloedarmoede had. Blijkbaar heeft de hele scene haar nogal aangegrepen en liet zij weten dat ze haar toevlucht weer had genomen tot 'local treatment'. Maar nog steeds is zij niet aanwezig op het naaiatelier van mister Halilahi (gedurende de week) en ook op zaterdag is zij niet in haar shop. Zowel de meiden van het naai-atelier, als mister Halilahi, als wij hebben haar bezocht, maar nog steeds luidt het antwoord: 'I can't work; my legs are paining me; I suffer too much'. Wij krijgen toch een beetje het idee dat het gewoon schort aan een goede werkhouding en dat het ziek-zijn een prachtig excuus is om thuis te blijven. Maar goed, plotseling gloorde er toch weer hoop toen Suhayini zelf voorstelde om dan maar te starten met parttime-werk. Oké, dat is tenminste iets! Toen we haar vroegen waarom haar zus Rama niet de honneurs van Suhayini waarnam in de shop op zaterdag 5 december, liet Suhayini weten dat ook de zus ziek was. Wat bleek? Oma was gestorven (ruim een week eerder) en.......'my sister is still crying'!...... Soms moet je toch weer lachen.....Situatieschets: De constatering bloedarmoede blijkt voor Suhayini iets heel engs te zijn. Ze liet ons dan ook weten: 'Mister Ben and madam Dies, dokter Kabir said that I have no blood and one of my friends told me that I have to drink a lot of Malt (alcoholvrij bier) and that I have to mix it with tomatoes and then I will get blood!'
6 december: Socializen met onze Togolese vriend en socializen met Taiba. Even bijkletsen op zondag.....
Toen we Taiba vertelden dat wij vanuit Ghana het achterstallige tuinonderhoud in Nederland hadden moeten regelen (en dus uiteraard hadden moeten betalen), reageerde zij - in onze ogen - nogal komisch: 'But why didn't your neighbour do it as a kind of voluntary work?' Tsja......leg dat maar eens uit.....'Because it is the Netherlands, Taiba'......!!!
En 'onze' Azara blijft ons maar flashen....het telefoontje komt dan binnen als 'missed call' en de bedoeling is dan dat wij terugbellen. Het lukt haar altijd wel weer om ergens een telefoon te lenen en dan belt ze op......just to greet.....
We hebben geluk gehad.....toen we de auto naar de 'fitter' brachten voor een 'beurt', bleek dat de remmen nog maar voor 50% functioneerden!
Het moge duidelijk zijn dat gevangenisstraffen in Ghana van een ander kaliber zijn dan in Nederland. Drie jongens van zo'n 25 jaar overvielen een taxichauffeur en vermoordden hem. Zij kregen honderd jaar gevangenisstraf in combinatie met dagelijks hele zware arbeid. In plaats van 100 jaar, zegt men hier 1200 maanden.
8 december: Het jongste dochtertje van onze vriendin Taiba, de kleine Zenab, werd 1 jaar. Toen ik (Dees) haar belde om te feliciteren, moest ze enorm lachen. Moeder zelf had namelijk helemaal niet gedacht aan de verjaardag van de kleine meid.
Dat wij onze meiden in hun shop middels het verstrekken van microkredieten hebben geholpen met het opbouwen van hun toekomst, moge inmiddels bekend zijn. Ook hebben we regelmatig laten weten dat de terugbetalingen moeizaam verlopen. In de praktijk blijkt dat het kleine beetje dat zij verdienen, niet gebruikt wordt om opnieuw te investeren, maar om de honger te stillen. Zij kopen er eten voor. Microfinanciering is een prachtig middel, maar voor de allerarmsten werkt het eigenlijk niet. Deze ervaringsregel werd in een Nederlands krantenartikel nog eens bevestigd door een tweetal onderzoeksbureau's, naar aanleiding van hun bevindingen inzake een studie over microkredieten.
Op 12 december stonden er een paar bezoekjes op de rol: Allereerst bezochten we sewing-meisje Suhayini in haar shop. Hoewel ze nog steeds 'is suffering from her legs', heeft ze toch de sewing-draad weer opgepakt en werkt om de dag op het naai-atelier bij mister Halilahi en ze is dus ook weer gestart in haar shop op zaterdag. Tot onze grote verrassing verscheen weefmeisje Asia plotseling. Zij had een 'wedding' in de buurt van de shop van Suhayini en vond het wel leuk om ook even met ons te socializen.
Bovenstaand: Ben aan het dollen met de meiden....links naaister Suhayini en rechts weefster Asia.....wie belt wie?
We brachten samen een gezellig uurtje door, totdat Suhayini plotseling zei: 'Do you remember Maria?' Toen we hier bevestigend op reageerden, vertelden ze ons een vreselijk verhaal. Het bewuste meisje Maria hadden wij meegemaakt in ons eerste of tweede jaar. Zij had ook een tijdje op NFD gezeten; was vertrokken naar Accra als Kayayoo-girl; was teruggekeerd naar Tamale; was zwanger geraakt; was afgereisd naar Kumasi; had een abortus laten ondergaan en was gestorven. Een abortus hier vindt plaats onder gruwelijke omstandigheden; het kan zijn dat het meisje is doodgebloed of dat zij 'local herbs' heeft ingenomen met een te hoge concentratie. Uiteraard geschiedt alles zonder arts. De verwekker is sinds de dood van Maria spoorloos.....'He is hiding himself in the village'.......Ja, dat zijn hele heftige dingen. Ook bezochten we Taiba, die thuis druk was met haar naaiwerk. Zij moest namelijk nieuwe kleding maken voor de mensen die terugkwamen van de Hadj. Als deze moslims terugkeren van hun bedevaart, moet men in het nieuw gestoken worden. Verder bezochten we het naai-atelier van mister Halilahi, maar de 'master' was 'not around'....'He was writing exams'.....Na een tijdje belden we hem en spraken nog even af in de stad. Terug op het naai-atelier maakten we sommige dames blij door hen een lift te geven richting huis. Dit is zomaar een voorbeeld van een zaterdagmiddag.......
12 december: Vandaag moest onze vriend Paul het laatste examen afleggen voor zijn managementopleiding. Een dag later nodigden wij hem uit om samen in een 'spot' (lokale kroeg) bij te praten.
Bovenstaand: Het examen van Paul zit erop en we toasten op de goede afloop. Om 15.00 uur hadden we afgesproken. Paul was net terug 'from church'.
Al 3 jaar op rij kregen wij in november bezoek van de Stichting 'Vrienden van Christopher' uit Sevenum. Dit jaar echter ging het niet door. Toch blijkt de regio Horst/Sevenum iets met Ghana te hebben. In plaats van een groep mensen, reist er in december/januari iemand uit Sevenum door Ghana, die zelf 8 jaar in het land heeft gewoond en getrouwd is met een Ghanese. Verder komt er in januari vanuit Horst een zoon van een oud studiegenoot van Ben (periode Sittard). Deze zoon zal tussen de 2 en de 6 maanden blijven. Als pa zoon-lief komt bezoeken, dan zal dat in april zijn en worden wij met een bezoekje vereerd.
Funerals.......funerals......funerals....... Een oud baasje dat we zomaar ergens troffen, liet weten dat hij het de afgelopen tijd erg druk had gehad......'I had 5 funerals in 3 weeks time'. Nu klaagde hij over pijn in z'n armen. Wat was het geval? Hij had tijdens al die begrafenissen zóveel moeten drummen, dat hij er pijn van in z'n armen aan had overgehouden......Een 'drum-arm' dus....... Ook Musah van NorGhaVo Ghana 'lost one of his fathers' en op 14 december kregen we een text message van onze voormalige huisbaas mister Jacob (die ons helpt om zonder NorGhaVo onze verblijfsvergunning te regelen), dat zijn vader was overleden. In de praktijk betekent een 'funeral' een afwezigheid van weken. Voor ons betekent dit dat de procedure m.b.t. het regelen van het transport van de containers en de procedure m.b.t. de verblijfsvergunning weer worden vertraagd.
Op 14 december ontmoetten we de Duitse Bianca. Zij was 2 weken in Ghana en zal tot half februari op het project van mister Jacob werken. Zij vond het fijn om even samen te praten over de lastige cultuurverschillen.
Er is nog steeds een geschil als het gaat om de hoogte van de waterrekening. Tot mei 2009 heeft men ons aangeslagen overeenkomstig het zogenaamde vaste tarief (flat rate). Echter: Gedurende deze periode (oktober 2008-mei 2009) hebben we nauwelijks water kunnen afnemen van de watercompany, omdat er slechts sporadisch water werd geleverd door de watercompany. Wij moesten dan ook iedere keer duur water kopen van de 'watertankers' om onze polytank te vullen. In mei j.l. is schriftelijk bezwaar aangetekend. Deze brief is via de watercompany Tamale verzonden naar Accra. Alle bewijsstukken van betaalde rekeningen aan de 'watertankers' zijn bijgevoegd, maar tot op heden (december 2009), hebben we niets vernomen. Tot onze grote verbazing blijft de watercompany het 'flat rate'-tarief hanteren, maar tevens wordt op de rekening een bedrag voor de consumptie vermeld, dat volgens onze watermeter wordt verbruikt. Wij worden nu dus dubbel aangeslagen. Ook de elektriciteitsmaatschappij (VRA) maakt er een potje van. De nota's worden altijd dezelfde dag door ons betaald, maar toch kwam men op 15 december doodleuk vertellen dat men ons wilde afsluiten. Toen we alle betaalde rekeningen lieten zien, was het goed, maar......men wilde toch de meter demonteren en controleren. Aangezien dit een klus zou betekenen van verschillende uren (en wij niet kunnen werken zonder elektriciteit), werd besloten om deze klus te klaren op 18 december als wij richting Accra vertrekken. Compound-boy Hudu zal dan aanwezig zijn. Men had wel in de gaten dat wij dit hele gedoe niet konden waarderen en tenslotte liet men weten dat wij de trouwste betalers waren. Wat is dit voor een gek land? Eerst wordt er gedreigd met afsluiting en dan ben je plotseling de beste klant. Later bleek dat er op die bewuste 18 december niemand van de VRA was geweest en ook de weken daarna niet. Was ons voorgevoel toch goed geweest? Wij vonden het al vanaf het begin een raar zaakje. Navraag later bij de VRA maakte inderdaad duidelijk dat het waarschijnlijk nep-beambten waren geweest. Zij dreigen met afsluiten in de hoop dat de mensen cash betalen en steken het geld vervolgens in hun eigen zak. Ook komt het voor dat zij de meters stelen. Hun legitimatie is meestal slechts een computeruitdraai.
Even een paar printjes maken......in Tamale kost zo iets zeker anderhalf uur!................... In internetcafé nummer 1 is de link 'down', maar werkt de printer; in internetcafé nummer 2 is er een link, maar is de printer kapot en in internetcafé 3 blijkt het erg moeilijk te zijn om ook het logo van een brief uit te printen, maar....uiteindelijk (na anderhalf uur) heb je dan je prints.
Niet alleen in Ghana krijgen we het behoorlijk voor de kiezen, ook in Nederland loopt het niet op rolletjes. Nog steeds zijn we verwikkeld in een rechtsbijstand-procedure met de voormalige huurders van ons huis in Venlo. Dit alles inzake verschillende opleveringsgebreken. Hopelijk wordt de zaak snel en afdoende in der minne geschikt. En ja....op 20 december kregen wij bericht dat de zaak in ons voordeel was opgelost. Weer een zorg minder.
18 december: Wij gaan er 11 dagen tussenuit en gaan naar Accra. (Van 18 t/m.29 december). Wij hebben o.a. op 21 december een afspraak met de direkteur van de Immigratiedienst in Accra. Dit. i.v.m. onze verblijfsvergunning. So.....we are on travelling.......! Tijdens onze afwezigheid zal compound-boy Hudu in de 'boy quarters' (dienstwoning) op het terrein slapen. Dit is ons goed bevallen tijdens onze verlofperiode in Nederland. Dat het ook noodzakelijk is, bleek wel uit het verhaal van Hudu. De strekking was: Dat men jullie niet lastig valt tijdens jullie aanwezigheid hier, komt omdat men denkt dat de 'white man' een geweer heeft. Maar....zodra je vertrekt zullen ze komen om in te breken. Dat hebben ze ook geprobeerd toen je in Nederland was, maar toen ze mij zagen, dropen ze af. Hudu liet weten dat het niet gemakkelijk was geweest om 'watch-man' te zijn. Hij had zich verantwoordelijk gevoeld en had geen oog dicht gedaan. Vanaf 6.00 uur 's morgens had hij het pas gedurfd om te gaan slapen. Dit hele verhaal vertelde hij ons op het moment dat wij de prijs bespraken. Uiteraard kreeg hij niet het bedrag dat hij ontvangen had tijdens onze verlofperiode in Nederland. Wij hadden dan ook clean het aantal dagen geteld en kwamen uit op een bedrag. Hudu wilde duidelijk meer verdienen en liet weten: 'Please master, add something more, being a watchman is not easy!'
Onze 'break' in Accra: Op 18 december vertrokken we, nadat we een hele nacht niet hadden geslapen. Aan de vooravond van ons vertrek viel de stroom uit en ook de hele nacht en de volgende ochtend was er geen elektriciteit en onze compound-boy Hudu en de taxichauffeur hadden zich verslapen.....Sorry I overslept......Maar goed, we arriveerden toch nog op tijd bij het STC busstation in Tamale. In de wachttijd aldaar kregen we een kaartje in de handen geduwd van een doofstomme man, die geld vroeg voor eten en schoolgeld voor zijn kinderen. Toen hij de hele rij wachtenden had voorzien van een kaartje en iedereen de boodschap had gelezen, kwam hij terug om het geld op te halen. Als je niets gaf, moest je het kaartje weer inleveren. Ja, men is erg inventief. Na een overnachting in Kumasi (midden Ghana), vervolgden we onze reis per bus en kwamen 19 december in Accra aan. In Kumasi komen wij al 5 jaar in hetzelfde hotel en hebben een goede band met het personeel. De hotelmanager heeft ons in het verleden verschillende keren kleding meegegeven voor de 'needy people in the North' en ook deze keer beloofde zij dat er op onze terugreis een vrachtje klaar zou staan. Later bleek dat ze dit waarschijnlijk was vergeten, aangezien het personeel van niets wist. Nou ja, geen probleem. Wij gaven haar de post die wij in oktober 2008 naar haar hadden opgestuurd (een foto om te bedanken voor de verkregen kleding) en die wij in oktober 2009 retour hadden gekregen (onbestelbaar). Het adres klopte toch helemaal. Wij hadden zelfs nog meer gemeld dan alleen de P.O. Box, maar dat is waarschijnlijk de reden geweest dat de brief nooit bij haar is aangekomen. Zij moest er erg om lachen en typeerde de Ghanese postbezorging als: 'These idiots....they don't think....'. Vanwege 3 redenen waren wij afgereisd naar Accra: Afspraken in het kader van onze verblijfsvergunning, ons project en de toekomst. Voor wat betreft onze verblijfsvergunning belden we met onze contactpersoon Charlot en togen wij op 21 december naar de Immigratiedienst (Headquarters). Plotseling bleek dat Charlot niet op de Immigratiedienst was, maar op het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Okay.....op naar the Ministry of Interior dus.....Wij overhandigden haar de 'appointment letter' van de NGO van onze voormalige huisbaas mister Jacco. Aangezien wij de verblijfsvergunning willen regelen zonder tussenkomst van NorGhaVo, moeten wij deze weg bewandelen. Wij gebruiken dus het project CPYWD van mister Jacco. Charlot nam de brief in ontvangst en wij moesten het zoveelste 'application form for renewal residence permit' invullen, pasfoto's overhandigen e.d. Wij vroegen haar vaart te zetten achter de procedure. Zoals aan het begin van deze update reeds vermeld, wachten wij ook nog steeds op de allerlaatste brief die nodig is voor de verlenging van onze verblijfsvergunning, namelijk de brief van de Department of Social Welfare in Tamale. Deze brief is nog steeds niet klaar, aangezien de NGO van mister Jacco eerst geregistreerd moet zijn bij de Social Welfare. Dit alles zou anderhalve maand gaan duren en zou onze datum van 9 januari 2010 overschrijden (de datum waarop onze verblijfsvergunning verloopt). Zoals weken geleden was afgesproken, zou men ons een stempel geven die tot 3 maanden na 9 januari geldig zal blijven. In die tussentijd heeft Social Welfare in Tamale de tijd om de NGO van mister Jacob te laten registreren. Wij lieten Charlot op 21 december weten dat die stempel uiterlijk op 24 december in ons paspoort zou moeten staan, aangezien Kerst naderde en wij op 28 december alweer terug zouden keren naar Tamale. Charlot adviseerde ons om enkele bankbiljetten in ons paspoort te stoppen, anders zou het niet gaan lukken. Als de baas echter een paar 'banknotes' zag, zou hij absoluut binnen de termijn tekenen. In Ghana krijg je helemaal niets voor elkaar zonder dat je geld toestopt. Wij hebben nooit mee gedaan aan 'bribing'- praktijken, maar nu werd ons toch wel het mes op de keel gezet. Ja, wat doe je dan? Nadat de bankbiljetten in onze paspoorten waren gestopt, beloofde Charlot dat wij op 24 december paspoorten inclusief stempels zouden terugkrijgen. Toen we om een 'retention-slip' vroegen (een bewijsje dat je je paspoort hebt ingeleverd), kregen we dit niet. Op 23 en 24 december belden we naar Charlot en kregen te horen: 'Don't worry; it will be okay, the director will sign, I will call you back'. Toen we 24 december om 15.00 uur nog niets hadden gehoord, belden we weer en toen liet Charlot weten: 'It is in the last step of the process now, I am in a meeting, but I will call you back'. Wij gingen er al van uit dat het niets meer zou worden; het was immers al 15.00 uur en om 17.00 uur zou het kantoor sluiten. Maar dan komt het verlossende telefoontje van Charlot: 'Where are you now?' Toen wij lieten weten dat we op de STC-terminal waren om alvast een buskaartje Accra-Kumasi 'in advance' te kopen voor 28 december, liet zij weten: 'Come to Circle'. (Circle is een heel druk punt in Accra). Wij gaven de telefoon aan onze taxichauffeur en Charlot vertelde hem dat we elkaar zouden ontmoeten bij een tankstation. Stel je voor.....je krijgt je paspoorten terug bij een benzinestation, in plaats van op de Immigratiedienst of het Ministerie van Binnenlandse Zaken......Okay, let's go to Circle......En zowaar, daar kwam Charlot heel relaxed aangewandeld met haar vriendje en haalde onze paspoorten - met de stempels - uit haar tas en overhandigde deze aan ons. Het was inmiddels 16.00 uur. Wij zaten behoorlijk in de stress, maar waren erg blij dat het nog net op de valreep was gelukt. Wij zagen dat men ons weliswaar een stempel voor 3 maanden had gegeven, maar dat de ingangsdatum niet 9 januari was, maar 24 december. Het zij zo. Voor 24 maart zal het de Department of Social Welfare toch wel moeten gaan lukken om die laatste brief te schrijven en de NGO van mister Jacco te laten registreren. Als dat in orde is, krijgen wij onze werkvergunning en kunnen dan eindelijk met deze werkvergunning naar de Immigratiedienst in Tamale gaan, alwaar wij weer een verblijfsvergunning krijgen voor een jaar. Omdat wij langzamerhand toch wel een beetje doodmoe worden om ieder jaar weer deze hele procedure te moeten ondergaan, vroegen wij ons al langere tijd af of er geen andere mogelijkheden waren. In Tamale was het ons gelukt om via via het emailadres en telefoonnummer te verkrijgen van de hoogste baas van de Immigratiedienst in Accra. De direkteur van headquarters dus. Via haar secretaresse hadden wij een afspraak gemaakt, met het verzoek om deze vrouwelijke direkteur (Elizabeth Adjei) te kunnen spreken op 21 december, aangezien wij dan in de buurt waren. Dit lukte. En zo togen wij dan op 21 december naar de Immigratiedienst Accra, waar we om 16.00 uur een afspraak hadden met de direkteur. Na een uurtje gewacht te hebben, mochten we binnenkomen en daar spraken wij over de verschillende mogelijkheden die er zijn. Enkele voorbeelden: Een verblijfsvergunning zonder quota; een verblijfsvergunning op basis van vermogen; een permanente verblijfsvergunning enz. enz. Voor alle 3 de opties iis geen werkvergunning meer nodig. Het verschil zit 'm in de duur en het gemak van verlengen.Voor ons blijken er wel degelijk mogelijkheden te zijn. Hoe langer je in Ghana bent, hoe gemakkelijker het wordt. Eerst krijg je een verblijfsvergunning voor 1 jaar; op een gegeven moment krijg je een verblijfsvergunning voor 2 jaar of voor 5 jaar. Als je 7 jaar in Ghana bent, krijg je een permanente verblijfsvergunning. Toch betekent dit niet dat je dan nooit meer hoeft te verlengen. De Immigratiedienst wil je toch op de één of andere manier blijven monitoren. Het verlengen blijft dus noodzakelijk. Het is ook afhankelijk van de goodwill. Verder moet je 9 van de 12 maanden in Ghana zijn. Wij waren blij met deze informatie en nemen het mee in de afweging of we nog langer in Ghana willen blijven of niet.
Accra....Accra....Accra.....een vreselijke stad. Chaotisch en hectisch en 'air pollution'. En verder druk, 11 afspraken en alles per taxi. We doorkruisten de stad van links naar rechts, onderwijl telefoontjes beantwoordend van Tamale. De meiden bleven maar bellen....'When are you coming back?'.......Huisbaas Boye Bandie liet weten: 'I am at your gate, are you in the house now, I just want to say hello to you?' Als echte Ghanezen antwoordden wij: 'No, sorry, we are on travelling'....! In ons hotel in Accra hadden we leuke contacten: Een meisje uit Zweden; een stelletje uit Engeland; een man uit Amerika (die geld van de overheid kreeg om vrouwenprojecten te ondersteunen). Hij raadde ons aan contact met hem op te nemen. Ook met het personeel voerden we vele gesprekken. De wasjongen vertelde ons dat zijn dochter was aangereden door een automobilist en in het ziekenhuis lag. Aangezien pa niet verzekerd was, moest hij de kosten (40 GHc, zijnde ongeveer 20 Euro) zelf betalen. Zijn health insurance card was verlopen. Zelf had hij al 25 GHc betaald en hij vroeg aan ons om de resterende 15 GHc te betalen. Hij kon ons meenemen naar het ziekenhuis, zodat wij zelf dochterlief en zijn vrouw konden ontmoeten. Vriendelijk, doch gedecideerd lieten wij hem weten dat we niet kunnen beginnen aan dit soort verzoeken. Op Kerstavond hadden we geen water en geen stroom. I.v.m. Christmas celebrations werd er op eerste Kerstdag een party georganiseerd. Dit betekende: Harde muziek. Niet echt bevorderlijk voor de rust.
Bovenstaand: Even een ontbijtje scoren........
Eerste Kerstdag woonden we een mis bij in de cathedral in Adabraka (de wijk waar wij verbleven).
Bovenstaand: De kerststal in de kerk.
Op verzoek van een lezer, hierbij een beeld van deze mis: Een mooie mis met een 'child centred approach'. Deze kindernevendienst was on-Ghanees en werd geleid door de aartsbisschop. De ouders en de kinderen werden enorm betrokken bij de dienst. De rode draad was: 'A child is a gift of God; a sign of unity, hope, potential and responsability'. Na afloop spraken we met iemand, die afkomstig was uit Togo en was geadopteerd door Italiaanse ouders. Hij had gedoceerd op verschillende universiteiten in Togo, Ghana en Italië. Toen we op tweede Kerstdag even gingen pinnen, hadden we de pech dat onze Visa-card werd 'ingeslikt'. Toen we de security man hierover aanspraken, reageerde hij berustend met de woorden: 'Yes there are problems with the ATM (Any Time Money); due to the holidays, come back on Tuesday'. Help! Nee toch! Het was zaterdag en er werd ons doodleuk gezegd om te wachten tot dinsdag (terwijl we maandagochtend al zouden vertrekken uit Accra). Aangezien tweede Kerstdag op een zaterdag viel, werd maandag 28 december beschouwd als public holiday. Ons gejammer leidde uiteindelijk tot een aktieve houding van de security man en hij belde iemand op die het probleem zou kunnen oplossen. Het leverde echter niet het gewenste resultaat op. Toen belde Ben naar de betreffende vrouw en even later volgde Dees dit voorbeeld. Wij deden maar een beetje extra zielig en haalden alles uit de kast om de mensen te bewegen iets te doen. Toen kwam er een reactie waar we iets mee konden. Het bleek dat de mensen die het probleem zouden kunnen verhelpen op een 'wedding' zaten, 2 uur rijden van de betreffende bank waar wij stonden. Maar......'Don't worry, we will help you, wait and we will give you your card back'. In de wachttijd gingen wij maar een hapje eten en hoopten ondertussen dat het goed zou komen. En inderdaad.....Toen we 2 uur verder waren stopte er een feestelijk uitgedost gezelschap van 3 'bankoperators', die onze Visa-card teruggaven (nadat wij onze legitimatie hadden laten zien). Wij bedolven de mensen onder bedankjes.....'We are very grateful'......... En dan wordt op 27 december de 49e verjaardag van Dees gevierd in Accra met een etentje 'entre nous'. Plotseling kwam er een gezelschap binnen in allemaal dezelfde kledij en werd er gezongen en gedanst. Wat bleek? Deze mensen hadden een 'birthday celebration' te vieren en wij werden getrakteerd op 'spring rolls'. Toen wij vertelden dat ook wij een verjaardag hadden te vieren, werd er nog uitbundiger gezongen, gedanst en begroet. Tijdens dit etentje kon ik (Dees) even bijkomen van de schrik. Had ik net een telefoontje gekregen uit Nederland en liepen we richting restaurant, toen er plotseling een taxi met hoge snelheid ons rakelings passeerde en daarbij de hand van Dees raakte, die hard tegen de buitenspiegel sloeg. En toen was daar ineens weer die vervelende hoofdpijn. Toch niet weer malaria hè? Toen we op 28 december in Kumasi waren, liet ik (Dees) op Medilab even prikken. Nee, niets aan de hand. We voerden een leuk gesprek met één van de medewerkers, die maar niet kon begrijpen hoe 2 witten het al bijna 3 en een half jaar hadden volgehouden in het arme noorden..... The Northern Region zou voor de 'black ones' al erg zwaar zijn. Dus.....de 'blessings' daalden over ons neer! Op 29 december reisden we van Kumasi naar Tamale, waar onze Hudu weer blij was om ons te zien. Alles was in orde, alleen was onze kip bij de overburen, but.....she will come back.....Ook wij vonden het fijn om weer thuis te zijn.
Wij wensen alle lezers veel inspiratie toe in 2010......
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 105
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/550_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => december-2009-tweede-deel
)
[46] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088969
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-12-01
[photoRevision] => 0
[title] => December 2009 (Eerste Deel)
[message] =>
Op de drempel van november naar december........bezochten we o.a. weefmeisje Asia. Wij hebben een erg goed contact met haar oom. Normaal gesproken zitten we buiten in de community onder een boom op een houten bankje te praten. Deze keer echter liet één van de kinderen weten dat wij door mochten lopen naar zijn hut. (Wellicht vanwege de uitloop van het Moslimfeest Sala). In die hut waren we nog nooit geweest. Situatieschets: Deze moslim-man, met baard en in een lang wit gewaad zat op een matje in de lemen hut. Wij gingen naast hem zitten en we kletsten honderduit. Aan gespreksstof was geen gebrek! Vele mensen liepen in en uit de hut. Op een gegeven moment kwam ook Asia binnen. Zij vertelde ons - via haar oom die moest vertalen van Dagbani naar het Engels - dat Hawa haar verschillende keren had bezocht (en dat was niet voor de aardigheid). Hawa was in het gezelschap van iemand geweest die alles opschreef wat Asia zei. Hawa stelde aan Asia voor om voor haar association te komen werken. Asia moest dan wel met haar kiosk inclusief alle materialen komen. In ruil daarvoor zou Hawa voor Asia een veranda regelen voor haar shop. Wij interpreteerden deze boodschap als volgt: Nu Hawa weet dat zij langs de 3 metalen containers grijpt, gaat ze op kiosk-jacht. Wij drukten Asia op het hart om nooit naar Hawa te luisteren, noch om iets te ondertekenen en altijd eerst haar oom of ons te raadplegen. Wij hebben onze interpretatie doorgegeven aan NorGhaVo Ghana, aan Paul en aan Ishmel (die de centen van de microkredieten ophaalt). Het is niet te geloven! Hawa blijft Hawa! Ben en ik vonden het al erg stil rondom Hawa en dat betekent meestal niet veel goeds. Zoals wij het kunnen beoordelen, zal zij alle meiden bezoeken in hun shop en hetzelfde verhaal ophangen als Asia te horen had gekregen.
En plotseling ontmoetten we de Nederlandse, oud NorGhaVo-vrijwilligster Joanne, die teruggekeerd was naar Tamale om o.a. haar vriend Musah (van NorGhaVo Ghana) te bezoeken. Wij voerden een leuk gesprek en natuurlijk kon de container-issue - inclusief de rol van NorGhaVo Ghana daarin - niet ontbreken.
De laatste dag van november kwam de waterleverancier onze polytank vullen. Nog steeds had het hele gebied geen water en de watercompany leverde niets. De mensen hier zagen we op de fiets met jerrycans water fietsen. We besloten om onze contactpersoon van de watercompany te bellen, maar van deze Mozes werden we ook niet veel wijzer. Dus gingen we zelf naar het kantoor van de watercompany en daar kregen we het volgende verhaal te horen: Men was op de hoogte van het feit dat er in ons gebied al gedurende zo'n 14 dagen geen water was. Het probleem was dat de werklieden 'a special tool' moesten hebben, aangezien ze door beton moesten boren. En voor dat stuk gereedschap moest men de toestemming hebben van de hoogste baas en tsja.....die was 'on travelling'! Dus....het kon nog wel even duren.........'Please have some patience'..... Wij waren dan ook extra blij dat we onze polytank hadden laten vullen. Hiervoor moest een bedrag betaald worden van 40 GHc (ongeveer 20 Euro). In het verleden was het regelmatig voorgekomen dat we de waterleverancier hadden laten komen om de polytank te vullen en op dezelfde dag kregen we dan ook weer water van de watercompany. Maar goed.....nu kon dit laatste dus nog wel even duren. The pipe is still locked! Compound-boy Hudu had zo zijn eigen gedachten over de hele water-affaire: Volgens hem wordt de watertoevoer bewust afgesloten door de watercompany. De watertankers zien hierdoor hun omzet stijgen. Een gedeelte van de winst wordt dan doorgesluisd naar de mensen van de watercompany, zodat zij een extraatje hebben bovenop hun salaris. Wij leren elke dag weer hier in Ghana.............maar met dit soort kwesties maakt men het toch wel erg bont! In Nederland zou men zeggen: Ons helpt ons. Het was voor iedereen 'struggelen'; we zagen de mensen (vrouwen en kinderen) met emmers water op hun hoofd lopen. Zij moesten kilometers sjouwen om bij een plek te komen waar zij water konden halen. Wat kun je je dan gelukkig prijzen met een polytank water van 2000 liter! Maar eindelijk nadat de watercompany zo'n 3 weken geen water had geleverd, werd op 12 december de 'pipe unlocked'. Aangezien Ben verscheidene keren namens velen in verschillende communities had geklaagd bij de watercompany en iedereen hem nu wel kende, stond op 12 december contactpersoon Mozes persoonlijk aan de poort - met een delegatie van 7 personen in een truck - om te vragen of de 'white man' water had en 'satisfied' was. Oh, Ghana is funny......!
Ook liet Dees de laatste dag van november weer prikken op malaria. Het was moeilijk in te schatten: Voelde ik me nou niet lekker door de Harmattan of was er toch sprake van malaria? En ja hoor.....Dees had weer malaria. Dit is al de tweede keer sinds onze terugkomst uit Nederland. Hopelijk zet deze tendens zich niet voort. Iedere maand malaria wordt toch wel een beetje te gek. Na 14 dagen wederom laten prikken en toen was de malaria weer voorbij.
Nog steeds zijn we doende om onze verblijfsvergunning te regelen, d.w.z. onze voormalige huisbaas, mister Jacob, regelt dit voor ons via zijn eigen NGO. Er moeten nog 2 formulieren toegevoegd worden: Een brief van zijn NGO CPYWD (Community Partnerschip for Youth and Women Development) en een brief van de Social Welfare. Dit lijkt eenvoudig, maar in Ghana is niets simpel. De meest normale dingen kosten een heleboel tijd, omdat er altijd wel 'a problem' is. In dit geval betekende dit dat de direkteur van het Department of Social Welfare de brief nog moest ondertekenen en hij was 'on travelling'. Wij hadden gehoopt dat de beide brieven klaar zouden zijn op 30 november. Op die dag ging namelijk niet mister Jacob, maar zijn collega Elisha naar Accra. Niet alleen om een nieuwe vrijwilliger op te halen, maar tevens om onze beide brieven af te geven op de Immigratiedienst in Accra. Wij belden die dag vaak met mister Jacob en met Elisha, maar ook mister Jacob was 'on travelling'(Bimbila) en voor Elisha was het onduidelijk wat de bedoeling was. Uiteindelijk bleek dat op 30 november de direkteur van de Social Welfare nog steeds 'on travelling' was, zodat Elisha zonder onze formulieren afreisde naar Accra. Wederom vertraging dus. Er zijn inmiddels 3 nieuwe opties om de betreffende brieven op de Immigratiedienst in Accra te krijgen, namelijk: De papieren worden via de STC -bus pakketdienst Tamale naar de STC in Accra vervoerd en daar kan Elisha dan de papieren ophalen (mocht hij nog in Accra zijn). Een andere mogelijkheid is om de brieven via EMS (een soort snelle postdienst) rechtstreeks op te sturen naar de Immigratiedienst in Accra. En als dat allemaal niet lukt, dan nemen wij de brieven wel mee als wij zelf half december afreizen naar Accra. Op een gegeven moment bespraken we bovenstaande issues op kantoor van mister Jacco en stelde hij voor om samen naar het kantoor te gaan van de Social Welfare. In persoon verschijnen mag nog wel eens helpen. Wellicht kon men van daaruit de direkteur bellen en kon misschien iemand anders tekenen. Ook bleek dat NorGhaVo Ghana verzuimd had de Social Welfare updates te geven over ons reilen en zeilen. Ja, we hadden ook niet anders verwacht. NorGhaVo Ghana doet in onze beleving niets. Konden we dat meteen uitleggen. Dus: We besloten om op 3 december naar de Department of Social Welfare te gaan. Maar...... we kregen te horen dat er niemand op kantoor was. O jongens, kom op, wanneer komt hier eens iets van de grond? Het is toch belachelijk: Wij zijn op tijd begonnen met de procedure om onze verblijfsvergunning te vernieuwen, maar er is enkel tegenwind. De regels zijn niet éénduidig, iedereen doet maar wat, er is geen afstemming noch coördinatie en de setting is corrupt. Mister Jacob had met eigen ogen gezien dat er Chinezen binnenkwamen op de Immigratiedienst in Accra, met stapeltjes bankbiljetten in de hand voor een bepaalde 'officer' en hij kon meegenieten met het gesprek....Welk mobieltje wilde de officer graag hebben?....En in die context moet men voor ons in Accra een workpermit realiseren!!! Als we die hebben, kunnen we in Tamale de residence permit verkrijgen, maar dat gaat nooit meer lukken voor 9 januari. De mensen van de Immigratiedienst in Accra wachten nu op het laatste formulier en dat is de brief van de Social Welfare. En wie mag straks de boete betalen als we de datum van 9 januari overschrijden? Natuurlijk....... de 'white men'. Wij hadden het helemaal gehad en belden zelf naar het kantoor van de Social Welfare.....Nee, de direkteur was nog steeds 'on travelling'. Toen we vroegen of er geen 'deputy' was die wellicht kon ondertekenen, kregen we te horen dat slechts de direkteur de bevoegdheid had om te tekenen. Uiteindelijk lukte het ons wel om het mobiele telefoonnummer van de direkteur los te peuteren. Hoewel de direkteur best wel geërgerd reageerde....Don't blame me......slaagden we er toch in om een afspraak te maken. Op donderdag 10 december om 11.00 uur werden we verwacht. Ook wilde hij dan met mister Jacob spreken. Die was namelijk de direkteur van de NGO. Toen we Jacco belden met de mededeling dat het ons gelukt was om een afspraak te maken met de direkteur, reageerde hij verrast: 'Congratulations'. Hij liet doorschemeren dat dit resultaat te danken was aan onze witte kleur. Oké....op 10 december stonden we dan op de stoep. Uiteraard waren 'de witten' op tijd; dat gold niet voor mister Jacco en ook de direkteur van de Social Welfare was er niet. Nee toch....?! Maar.....'he will come, so you wait'....We werden in een 'office' neergezet en waren in de veronderstelling dat dit het kantoor van de direkteur was. Toen het wel erg lang duurde, besloten we om hem te bellen en wat bleek? Zijn kantoor was naast de 'office' waar wij zaten te wachten. Dus we waren op elkaar aan het wachten, maar goed....na een half uurtje was iedereen dan toch ter plekke. Wij dachten nog even dat het een kwestie was van: Briefje schrijven, ondertekenen en klaar, maar blijkbaar mag het niet eenvoudig gaan in Ghana. De man hield een heel betoog dat hij op papier wilde zien wat wij al die jaren in Ghana hadden gedaan; verder wilde hij de projecten met eigen ogen zien en hij wilde dat we een brief door Assembly (Gemeente) lieten opstellen. Aangezien wij onze verblijfsvergunning zonder tussenkomst van NorGhaVo regelen en in plaats van NorGhaVo het project van mister Jacob 'gebruiken', zal laatstgenoemde zijn project CPYWD laten zien. Toen duidelijk was dat onze rapportage voornamelijk in het Nederlands was geschied, hoefden we gelukkig niet alles te vertalen in het Engels. Het was de taak geweest van NorGhaVo Ghana om updates over ons te verschaffen aan de Social Welfare, maar dat hadden zij nooit gedaan. Dus dat was niet onze schuld. Mister Jacob heeft in plaats daarvan enkele nieuwsbrieven van zijn project CPYWD afgegeven en dat werd accoord bevonden. Ook lukte het mister Jacob om de brief van Assembly te cancelen. Uit ervaring liet hij de direkteur van Social Welfare weten dat hij ieder jaar opnieuw zijn project ging promoten bij Assembly en ieder jaar weer kreeg hij te horen: 'We don't know you'. O, dat is typisch Ghanees.....interessant doen; vooral niet dienstverlenend bezig zijn; erg gevoelig zijn voor bewijsstukken, brieven, stempels, handtekeningen; er op kicken om de ander weg te sturen met een heleboel huiswerk; schermen met 'the office, the rules and regulations, the organization' enz. enz. Iets snel, efficiënt en praktisch oplossen blijft 'een brug te ver' voor de mensen hier. Voor ons heel erg storend. Ben was aangeslagen; Dees 'almost', maar mister Jacob bleef optimistisch. 'It will be okay, don't worry!' Tsja...maar dat is nou net het probleem....wij kunnen onderhand niet meer inschatten of we ons geen zorgen hoeven te maken. In ieder geval belden we naar onze contactpersoon op de Immigration Service in Accra (Charlot), om haar de stand van zaken te vertellen...... 'The Department of Social Welfare is still working on it; they will do some more investigations. Probably we bring you the letter ourselves when we travel to Accra at the end of next week'…….. Dat was oké. Maar een dag later liggen de zaken alweer anders. Het blijkt dat mister Jacob met zijn NGO CPYWD niet geregistreerd is bij de Department of Social Welfare. Hij liet ons weten dat hij dit weliswaar verschillende keren had geprobeerd, maar dat de Social Welfare niet had meegewerkt. Tsja....feit is dat het niet opschiet. Zolang de NGO van mister Jacob niet is geregistreerd, kan de Social Welfare geen brief voor ons regelen die wij nodig hebben voor onze verblijfsvergunning. Het laten registreren gaat anderhalve maand duren en onze verblijfsvergunning verloopt op 9 januari. Er werd gebeld met de Immigratiedienst in Accra en het probleem werd voorgelegd aan onze contactpersoon Charlot. Terstond ging zij het bespreken met haar baas. Uitslag: Wij zullen op 21 december als wij zelf in Accra zijn, onze paspoorten afgeven op de Immigratiedienst. Zij zullen ons dan een stempel geven die tot 3 maanden na 9 januari geldig zal blijven. In die tussentijd heeft Social Welfare in Tamale de tijd om de NGO van mister Jacob te laten registreren. Mocht de Immigratiedienst ons de stempel niet geven als we in december in Accra zijn, dan kunnen we de paspoorten achterlaten en mister Jacco zal deze dan weer ophalen als hij in januari naar Accra gaat. O, het is altijd wat hier in Ghana en Dees vindt het moeilijk om erin te blijven geloven. De ervaring heeft gewoon inmiddels geleerd dat iedereen je wil helpen en dat iedereen blijft zeggen: 'Don't worry', maar als puntje bij paaltje komt is er gewoon altijd 'a problem'......en dat gaat na bijna 3 en een half jaar opbreken.
Even een grappige tekst tussendoor, die we zagen op de Department of Social Welfare:
Money
Money is termed as the medium of exchange, but money itself has got its own meaning in its five alphabets:
M: Many will suffer because of me
O: Others will die because of me
N: Nothing can be done without me
E: Everything is done by me
Y: Yes, I am the evil of the world.
Dit vierde jaar zijn wij met veel dingen bezig: Lesgeven op Cambridge Garden Academy en lesgeven op NCCELP, maar ook nog steeds bezig met het monitoren van onze eigen oud NFD-meiden in hun shop en last but not least.....het regelen van de wederopbouw van onze 3 containers; ons trainingscentrum dat werd afgebroken op Kukuomarket en hopelijk binnenkort weer wordt opgebouwd bij het naai-atelier van mister Halilahi op Lamashegu.
Wanneer wordt de MOU nou ondertekend, zodat wij de containers kunnen transporteren naar Lamashegu? Je wordt er toch helemaal dol van? Zelfs na het versturen van 7 mails richting Musah van NorGhaVo Ghana komt er geen enkele reactie, want.....no internetconnection. Per telefoon laat hij dan eindelijk weten dat er hopelijk op 3 december door iedereen getekend kan worden, want op 7 december zijn sommige mensen van de school (op wiens grond onze containers komen te staan) 2 weken afwezig, i.v.m. het volgen van een workshop. Op 3 december wordt er ondertekend door mister Halilahi (later bleek dat Musah hem een copie had laten ondertekenen) en door enkele mensen van de school (nog niet door allemaal). Wij zouden op 7 of 8 december kunnen ondertekenen. Maar......eerst moet er toch weer een meeting komen met alle 'headmasters'. Op het terrein staan namelijk meerdere scholen en iedere school heeft een 'headmaster', die zijn of haar zegje mag doen. Daarnaast willen al deze 'headmasters' ook weer samenkomen met de chairman van de 'School Management Committee' (tevens Assembly-man) en met NorGhaVo. Het wordt enorm vertraagd; er wordt uiterst inefficiënt gewerkt en het wordt een zeer moeilijke bevalling. Tot overmaat van ramp heeft Musah ook nog een 'funeral' van 'one of his fathers', dus......wachten....wachten.....wachten. Als we Alex van NorGhaVo een keer treffen, laat hij weten: 'We have to follow the process; it's very important'. Wij laten duidelijk weten dat de containers een half jaar leeg liggen en dat het toch niet zo moeilijk is om mensen een overeenkomst te laten ondertekenen en een transport te regelen, maar het is tegen dovemansoren gezegd. NorGhaVo Ghana schept er behagen in om de zaak te traineren. Wij reiken allerlei ideeën aan: Waarom kan een chairman van een School Management Committee niet tekenen 'on behalf of' alle 'headmasters?' Waarom roept NorGhaVo niet alle betrokkenen op om op kantoor te komen ondertekenen? Waarom kan NorGhaVo niet met het papier onder de arm op de motorbike springen en naar de betreffende personen toegaan? En dat de headmasters en teachers van de school een workshop hadden, so what? Die workshop was in Tamale en niet in Takoradi (zuid Ghana en 16 uur verwijderd van Tamale)?!
Verder mogen de containers niet achter de shop van mister Halilahi komen te staan, maar moeten ze aan de rand van het terrein 'in line' worden geplaatst. Wij worden er in ieder geval helemaal tureluurs van en hebben Musah dan ook gemaild: Good luck with your case, called: 'Mission impossible!'
Zoals wellicht gemeld komen alle 3 de containers op Lamashegu te staan, maar mag mister Halilahi er slechts 2 gebruiken. De 3e container is nog steeds in principe voor madam Mariam (onze oud stagebegeleidster van het kappersvak). Wij zijn de enigen die haar zo af en toe eens bijpraten over de container-issue. NorGhaVo Ghana doet uiteraard weer helemaal niets. Wij hebben madam Mariam voorgesteld om eens te gaan kijken op Lamashegu en te brainstormen met mister Halilahi. En dan komt er op 15 december 's avonds om 18.15 uur een telefoontje van Musah......Wij worden verwacht op 16 december om 8.00 uur op Lamashegu op het kantoor van de headmaster om de MOU te ondertekenen. Zou het dan eindelijk gaan gebeuren? Aangezien ik (Dees) om 9.00 uur moest beginnen op school, liet ik Musah weten dat ik slechts een half uurtje de tijd had. Ik zou echt om 8.30 uur moeten vertrekken, aangezien het ruim 20 minuten rijden is van Lamashegu naar mijn school in Kanvilli North. Wij stonden de volgende ochtend dus keurig om 7.50 uur op de afgesproken plek en.......waren de enigen. Wij hebben gewacht tot 8.00 uur en begonnen toen de mensen te bellen (mister Halilahi, NorGhaVo, chairman of the School Management Committee enz. enz.). Reactie: 'Oh don't worry, we are on our way, we are coming'. Toen NorGhaVo om 8.15 uur ter plekke was, lieten we weten: 'You are too late'. Met een stalen gezicht liet Musah weten: 'We are not too late; this is Ghana'. Ik richtte me tot de chairman van de SMC, met het verzoek of we een beetje konden opschieten en bovendien....'I take my job serious and I don't want to be too late; there are children waiting for me'. Reactie: 'Oh relax, then you come later, no problem, now you have to serve these people'. En iedereen liet weer lachend weten: 'This is Ghana'. Wij konden dit echt niet waarderen en lieten dat duidelijk blijken. Eindelijk was iedereen aanwezig (dachten we) en werd er getekend. Toen Peter van NorGhaVo liet weten: 'Is it not necessary to study it before we sign?', vielen wij bijna van onze stoel. We hebben het allang bestudeerd. Dus binnen een minuut hadden wij getekend. Onze kordate actie zorgde er in ieder geval voor dat iedereen een pen ging zoeken. Wij stonden inmiddels op ontploffen; het was 8.30 uur en de laatste persoon om te tekenen ontbrak. Vijf van de zes betrokkenen hadden nu getekend. Het is niet te geloven, maar NorGhaVo heeft weken nodig om iets te laten ondertekenen en was er dus nog steeds niet in geslaagd om zes mensen bij elkaar te roepen. Wij vertrokken in ieder geval en arriveerden klokslag om 9.00 uur op school, ...........waar de headmistress languit op een bank lag te slapen........!!! Knap hoor, als je dan nog steeds rustig kunt blijven. Ons lukte dat in ieder geval niet.
Toen wij al snel hierna aan Musah vroegen of de zesde persoon had getekend, bleef het stil. Wij vroegen ons namelijk af wat er zou gebeuren als nummer 6 niet zou tekenen. Zou dan alles weer voor niets zijn geweest? En mocht nummer 6 wel getekend hebben, zouden wij dan a.u.b. een copie kunnnen krijgen? Inmiddels hoorden wij via via dat de zesde handtekening helemaal niet nodig zou hoeven te zijn. Als hier namelijk 5 van de 6 personen tekenen (meerderheid), dan is de overeenkomst een feit. We bleven bij Musah aan de bel trekken, hetgeen uiteindelijk resulteerde in de volgende, verrassende ontknoping: Nummer 6 is niet bereid om te ondertekenen. Op het land waar wij onze containers willen plaatsen, wil nummer 6 (vrouwelijk schoolhoofd van een middelbare school), een extra schoolgebouw neerzetten. Om dit te kunnen bekostigen, heeft zij een verzoek ingediend bij sponsoren. In haar beleving moet dit stuk grond hiervoor dus beschikbaar blijven. Gelukkig zal dit voor ons proces geen roet in het eten gooien. De Chairman van de 'School Management Committee' en alle andere 'headmasters' hebben namelijk hun goedkeuring gegeven. Onze containers kunnen definitief naar Lamashegu. Voorgesteld wordt om de laatste pagina van de MOU te veranderen. Dat wil zeggen dat de ruimte waar nummer 6 had moeten tekenen, wordt weggelaten. In Ghana is men nogal voorzichtig met dit soort dingen. Op deze manier worden eventuele toekomstige vragen voorkomen. Feit is dan wel dat we weer allemaal opnieuw moeten opdraven om te ondertekenen. Aangezien het 'paperwork' nu min of meer klaar is, wordt nu door Musah een eerste aanzet gegeven om het transport van de containers naar Lamashegu te regelen. Opmerkelijk is wel dat ze dit juist willen doen tijdens onze afwezigheid (bezoek Accra 18-29 december). Pesterijtje? NorGhaVo zal dus naar de Assembly (Gemeente) gaan en de Chairman van de 'School Management Committee' zal hier ook een rol in gaan spelen, aangezien hij zelf een 'Assembly-man' is. Aan de ene kant vinden wij het jammer dat wij niet aanwezig kunnen zijn bij deze klus. Ook toen het trainingscentrum werd afgebroken, waren wij er niet bij. Maar.....aan de andere kant is Ghana nu aan zet. Het is goed dat zij eens iets harder gaan lopen. Echter....toen wij terugkeerden uit Accra, was er - zoals gewoonlijk - niets gebeurd!!!
De volgende stap in de container-kwestie is dus het regelen van het transport. Assembly (Gemeente) had ons beloofd alle kosten van de 'relocation' te zullen betalen. But what is a promise in Ghana? Wij vroegen ons af of zij ook bereid zouden zijn om de hele wederopbouw voor hun rekening te nemen. De materialen die over waren (facing boarders, zinc roof, arch, signboard, metal poles etc.) liggen inmiddels in de community op Kukuomarket. Worden deze weer gebruikt voor de wederopbouw? Of betaalt Assembly voor nieuwe materialen? Of zullen zij slechts de transportkosten betalen? Of gaan ze helemaal niets vergoeden? Het blijft spannend!
Zoals reeds vermeld in de update van november, kunnen wij - dankzij een Nederlandse sponsor - een 10-jarige jongen naar school sturen. Deze knaap volgt lessen op het project NCCELP, waar Dees lesgeeft. Hij heeft nog nooit op een echte school gezeten en alles wat hij weet, heeft hij geleerd op NCCELP, het project voor kansarme kinderen.
Bovenstaand: Even gek doen voor de les begint.Bovenstaand: Mudasir, de jongen die wij dankzij een Nederlandse sponsor naar een echte school kunnen sturen.
Wij hebben samen met mister Ramzy (de oprichter van het project) deze jongen uitgekozen. De ouders werden bezocht en samen gingen we op zoek naar een passende school. Wij lieten ons voor wat betreft de schoolkeuze in eerste instantie leiden door mister Ramzy. Dat dit niet goed was, blijkt uit het volgende verhaal: Op 2 december bezochten we een school met de naam North Star. Aangezien het niet duidelijk is of de jongen kan instromen in JSS-1 (brugklas), of in P6, P5, P4 (groep 8, 7, 6), is het logisch dat de jongen eerst getest moet worden. Volgens de schoolleiding zou dit kunnen gebeuren in januari. Instromen was niet mogelijk halverwege het schooljaar. Hij zou moeten wachten tot september 2010. Allemaal heel begrijpelijk, maar......toen we de 'schoolfees'bespraken, werd ons verteld dat dit voor een P6 knaap ongeveer 261 Ghanese cedis zou zijn (voor 1 schooljaar) en voor een JSS jongen ongeveer 346 Ghanese cedis (voor 1 schooljaar). Het leken wel prijzen van een privéschool!!! Wij konden dit dan ook even niet plaatsen. Op deze manier zouden wij de jongen slechts 1 jaar kunnen 'supporten'. Wij vroegen ons dan ook hardop af of dit niet 'useless' zou zijn....... Hij mag naar school en na een jaar moet ie er weer van af.....Mister Ramzy was onduidelijk naar ons toe. Hij liet weten dat de kwaliteit op veel overheidsscholen slecht was. Ja, dat weten wij ook wel. Hij had ons ook verteld dat hij 18 kinderen in het verleden naar school had kunnen sturen (zowel privéscholen als overheidsscholen). Toen wij hier vol ongeloof op reageerden liet hij weten: 'They increase the prices', Verder vertelde hij dat sommige vrijwilligers hem financieel hadden geholpen en hij had ook veel zelf betaald, aangezien hij toen werkte. Op dit moment werkt hij niet en volgt hij een computer-opleiding. Toch wilden wij een second opionion horen en gingen hiervoor naar onze voormalige huisbaas mister Jacco en deze liet duidelijk weten dat North Star een privéschool was. Verder kon hij zich niet voorstellen dat een sponsor uit Nederland een privéschool in gedachten zou hebben. Hij juichde het plan toe om de jongen te sponsoren, maar raadde ons met klem aan om de knaap naar een overheidsschool te sturen. Volgens hem zou het een afgang betekenen voor zowel de jongen als de familie als het kind na een jaar weg zou moeten van school. Het zou zelfs kunnen gebeuren dat de familie de jongen zou verstoten. Wij waren het met hem eens: Kom op zeg, het is niet nodig om de sprong te maken van een project voor kansarme kinderen naar een privéschool. Een overheidsschool zit er tussen in en bovendien kunnen we hem dan wel alle schooljaren sponsoren. Hij kan dan gewoon de hele rit afmaken. Mister Jacco gaf ons de tip om naar de BagaBaga school te gaan; Weliswaar een governmental school, maar met een goede monitoring. Toen wij dit bespraken met mister Ramzy, reageerde hij in eerste instantie geschokt. Hij voelde onze kritische openheid als een aanval en ging zich meteen verdedigen. Het had hem blijkbaar zó geraakt, dat hij zich niet meer had kunnen concentreren op de computerschool en hij was eerder naar huis gegaan. Wij hebben hem uitgelegd dat wij na bijna 3 en een half jaar ervaring een beetje sceptischer zijn geworden. Tsja....dat gebeurt als je téveel teleurstellingen hebt moeten incasseren. Toen begreep hij het wel en we spraken af dat we op 8 december de privéschool North Star zouden cancelen en dat we naar de BagaBagaschool zouden gaan. Ook andere vrienden, zoals Paul, mister Halilahi en Taiba waren de mening toegedaan dat de Bagabaga school een goede keuze was. Aangezien mister Ramzy op 8 december te druk was met zijn computer-opleiding, moest hij verstek laten gaan. Wij (Ben en Dees) gingen dan ook alleen op pad. Het cancelen van de privéschool was zo gebeurd. We vertelden dat de sponsor in Nederland de voorkeur gaf aan een 'governmental school'. De 'private school was too costly and besides we have to obey our sponsors'. De man begreep het….surely…surely…..Hierna togen we naar de overheidsschool Bagabaga en voerden een goed gesprek met de schoolleiding. Afgesproken werd dat onze Mudasir al in januari mag beginnen. Hij hoeft niet te wachten tot het nieuwe schooljaar in september. En dit alles omdat wij gekozen hadden voor de Bagabaga-school. In januari zal hij eerst getest worden, om te kijken of hij in kan stromen in P4, P5 of P6. Aangezien de jongen nooit op school gezeten heeft, is het niet aannemelijk te veronderstellen dat hij zal kunnen beginnen in JSS 1 (brugklas). Als duidelijk is in welke klas hij moet starten, zullen we te horen krijgen welke boeken hij moet aanschaffen. Voor de PTA (Parents Teachers Association) hoeven we slechts een bedrag van 12 Ghanese cedis (ongeveer 6 Euro) te betalen voor een heel jaar. Dit is het enige bedrag dat we aan de school moeten betalen. De rest kunnen we zelf kopen: Boeken, schooltas, schoenen en een uniform in de kleuren oranje/bruin. Dit uniform kunnen wij natuurlijk prachtig laten maken door de meiden op het naai-atelier van mister Halilahi. Aangezien er 'lack of furniture' is, werd ons gevraagd om ook een schoolbankje voor Mudasir te laten maken door een timmerman en dan het liefst een schoolbank waar 2 of 3 kinderen in konden zitten. Oké, afgesproken! Wij hadden er in ieder geval een goed gevoel bij en zullen in januari samen met mister Ramzy en met Mudasir terugkeren naar de school. Ook zullen we dan de ouders gaan bezoeken. Wij vinden het fijn dat de jongen nu het hele traject kan afmaken. (Bij de privéschool hadden we hem slechts een jaar kunnen 'supporten'). Wij vragen ons alleen nog even af aan wie wij het boekengeld voor de komende jaren zullen geven. Aan de school? Je weet nooit of dit 'safe' is. Of toch maar aan onze beste vriend Paul? Hij zal zeker ieder jaar uit onze naam het boekengeld voor de jongen willen gaan betalen. Wij brachten verslag uit aan mister Ramzy en hij reageerde gelaten. Nog steeds is hij waarschijnlijk teleurgesteld dat het geen privéschool is geworden en lijkt hij nog altijd geraakt te zijn door onze woorden: 'It is difficult for us to believe that you have supported 18 children in the past'. Mudasir zelf werd door niemand geïnformeerd. Typisch Ghanees; er wordt niets uitgelegd. Wij vonden toch dat wij de knaap even moesten inlichten. Toen wij hem vroegen of mister Ramzy of zijn ouders iets tegen hem hadden gezegd, liet hij weten: 'Mister Ramzy didn't say anything, but my parents said that maybe there will be a surprise'. Toen wij hem op de hoogte brachten van het feit dat hij in januari naar een echte school mag, lachte hij verlegen. Je zag aan het hele gezicht dat hij ontzettend blij was.
Behalve het naar school kunnen sturen van deze jongen, konden we het project ook voorzien van extra lesmaterialen en konden we een timmerman opdracht geven om tafels, banken en een schoolbord te maken.
Bovenstaand: In een opslagruimte had mister Ramzy de banken, tafels en het schoolbord tijdelijk 'geparkeerd' in afwachting van een likje verf.
De laatste les voor mijn Kerstvakantie op NCCELP stond er o.a. een Frans liedje op de rol. Muziek zit de mensen hier in het bloed en de kinderen 'drumden mee' op de maat van de muziek op hun houten schoolbankjes. Na het liedje kwam er een Frans versje. Dit ging over een sinasappel. Ik bouwde er maar een spel-element in: Wie het versje foutloos op kan zeggen in het Frans, wint een......sinasappel! Het was midden in de roos! De kinderen genoten. Ik voerde de spanning nog maar een beetje op, door een finale in te lassen. Uiteindelijk was de winnaar een feit. Aangezien er buiten les wordt gegeven, kwamen er veel mensen kijken. Zij kwamen gewoon af op het enthousiasme van de kinderen. Na afloop kwam de winnaar naar me toe en zei: 'Thank you madam'. Ongelooflijk.....een knaap van een jaar of 12 die zó blij is met een sinasappel. Mijn gedachten gaan naar Nederland..............
Azara en Asia (2 oud NFD-meisjes) volgen nog steeds lessen op het NCCELP-project van mister Ramzy. (Engels, lezen, schrijven). Een voorbeeld van een cultuurverschil: Azara was ziek geweest en kon het niet waarderen dat we haar maar één keer hadden opgezocht. Als iemand ziek is hoor je alles te laten vallen en dien je naar de zieke te gaan. Een excuus als: 'We have to work and we are very busy' wordt niet geaccepteerd. Tsja…socializen is voor de mensen hier veel belangrijker dan werken, maar voor ons Nederlanders is dat toch nog steeds andersom. Ook telefoontjes in haar beste Engels in de trant van: 'My bike has spoilt, come with the car and bring me to NCCELP', schieten bij ons wel eens in het verkeerde keelgat. Als je dan slechts een boos gezicht te zien krijgt, dan denk je wel eens: 'Waar heb ik dat aan verdiend?'
Nog 3 weken en dan is het Kerstvakantie. De laatste lessen op Cambridge Garden Academy staan in het teken van zingen, voorlezen, versjes en een examen geven. Op 9 december is er 'French exam'. De uitslag? Tussen 2,8 en een 10......Ik had van alle originelen ook copieen gemaakt. Het is namelijk de bedoeling dat er één exemplaar op school blijft en dat de kinderen één exemplaar mee naar huis mogen nemen 'to show it to their parents....and they will be happy'. Oké, maar.......al snel bleek dat niemand mijn puntentelling begreep....... 'Sorry, it's the European way.....Men is op school gewend om het cijfer in procenten aan te geven. Dus in plaats van een 10, zegt men hier: 100%. Een correct antwoord wordt weergegeven door een 'vinkje' (en niet door een krul); een foutief antwoord wordt gevolgd door een x (en niet door een streep). Men vond het echter 'very interesting' dat niet iedereen corrigeerde zoals de teachers in Tamale. Als ik een verhaaltje vertel met als titel: 'Fati et l'arbre à miel', blijkt dat deze kinderen het verhaaltje 'Fati and the honeytree' niet kennen. Dit had ik ook niet verwacht. Het verhaal gaat namelijk over een moslim-meisje uit de 'village/bush' en dat kader past niet bij een privéschool. Op het project NCCELP daarentegen was het verhaaltje bij alle kansarme kinderen bekend. De laatste les voor de Kerstvakantie stond net als bij NCCELP ook in het teken van een liedje en een versje. Op het moment dat de kinderen muziek horen, beginnen ze te dansen. Het rijmpje over de sinasappel sloeg ook hier in als een bom. Stel je voor: Als je het Franse versje foutloos kunt opzeggen, dan win je een sinasappel! Deze kinderen zijn gewend dat ze slechts gestraft worden; belonen is nooit aan de orde. Het was dan ook een complete 'eye-opener' voor het kroost en ze keken me allemaal aan met grote ogen. Sommigen keken naar boven en zeiden: 'Oh please God, help me'.Voor P1 (groep 3) was het echter te moeilijk. Dus ik besloot om er een andere keer op terug te komen. Toen ik liet weten dat ik de sinasappel wel zou bewaren tot na de vakantie, reageerde een kleintje met de woorden:'But madam Dies, then the orange will be spoilt'....Toen ik vertelde dat ik in dat geval wel een nieuwe sinasappel zou kopen, was het goed. In P2 (groep 4) lukte het wel. Op een gegeven moment liet Charbel weten: 'If I win the orange, I will share it with the whole class'. Toen ik dit hoorde haakte ik hier natuurlijk op in en liet weten dat het veel belangrijker was om een sinasappel te kunnen delen met anderen, dan een sinasappel te winnen en deze voor jezelf te houden. Al snel werd duidelijk dat Wumpini als winnaar uit de bus zou komen. Dit was al voorspeld door alle leerlingen (van zowel P1 als P2) en dat was terecht, want Wumpini is een heel slim manneke.
Er is veel verloop onder de collega's. Ik heb al veel personen zien gaan en zien komen. Collega Peter (begonnen in september 2009) was in december plotseling weg. Het enige dat je dan te horen krijgt is: 'He is on travelling', maar de ervaring heeft inmiddels geleerd dat die persoon dan nooit meer terug komt. Als je dóórvraagt, vindt men dat ongemakkelijk. Aangezien ik het erg goed kan vinden met mijn collega's, lieten zij mij weten dat Peter in Accra was om een paspoort cq visum te regelen. Hij wilde namelijk naar een congres in Canada gaan. Zou hij dan toch nog terugkeren? Ook collega Ezekel heeft het plan om het voor gezien te houden. Ook hij is er pas 3 maanden. Dat hij weg wil op Cambridge heeft andere oorzaken: Hij woont ver weg van de school. Hij heeft geen motorbike noch een fiets. Geld voor een taxi heeft hij niet. Hoewel hij mee kan rijden met de schoolbus, doet hij dat niet. Dit betekent namelijk dat hij dan om 6.30 uur paraat moet staan. En dat zou niet mogelijk zijn, aangezien hij er 's morgens eerst voor moet zorgen dat zijn broer en zus richting hun school vertrekkken. Tsja......zo heeft iedereen zijn redenen, maar feit is wel dat voornamelijk de mannelijke leerkrachten niet overlopen van enthousiasme en energie. Ook Aziz heeft er een handje van om weg te blijven van school..... 'I have a funeral, a wedding, an adoration'.....Op een overheidsschool maakt men hier geen punt van, maar op een privéschool wordt dit niet getolerereerd. En terecht! Voor de duidelijkheid: Het zou op alle scholen niet geaccepteerd moeten worden, om zomaar weg te blijven. In de pauze zie je ook heel duidelijk dat de mannelijke leerkrachten er tussen uitknijpen en dat het de vrouwen zijn die de kleine kinderen helpen met eten geven. Toen Aziz het een keer te bont maakte met het bezoeken van 'funerals', werden het aantal dagen dat hij afwezig was geweest, ingehouden op zijn salaris. Dat bleek de enige manier te zijn om het probleem op te lossen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 109
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/526_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => december-2009-eerste-deel
)
[47] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088968
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-11-16
[photoRevision] => 0
[title] => November 2009 (Tweede Deel)
[message] =>
Op 16 november om 14.00 uur vond er een vergadering plaats op Lamashegu, samen met de Chairman van de School Management Committee, met Musah van NorGhaVo Ghana en met mister Halilahi. Een vergadering met ergernissen: Allereerst begon de meeting natuurlijk veel later dan gepland. Verder had mister Halilahi zich niet 'ingelezen' en verscheen Musah van NorGhaVo te laat. Musah liet weten dat hij inhoudelijk niet meer wilde ingaan op de MOU, maar dat hij nog slechts met de voorzitter van de school wilde praten. Laatstgenoemde liet ook op zich wachten. Na verschillende telefoontjes onzerzijds kwam hij dan eindelijk opdagen om vervolgens weer bijna meteen weg te gaan. Gelukkig maakte hij wel een afspraak met Musah. Toen de man wegging fluisterde ik (Dees) hem nog even in dat NorGhaVo altijd bezig is met 'delaying and postponing'. Ik vroeg hem dan ook Musah te activeren. De overeenkomst op papier was in orde....dus laten we nou ondertekenen en het transport gaan regelen.....! Uiteindelijk toch nog inhoudelijk ingegaan op de 'draft agreement' en wij hebben Musah verschillende keren op het hart gedrukt dat het voor ons belangrijk is om de containers op de plek te zien die onze voorkeur heeft. 'Gaat dat nog lukken Musah voor Kerstmis dit jaar? Er is immers nu toch 'common ground'?! (zoals hij dat altijd noemt). Een cynisch lachje was het antwoord......
In het weekend komt compound-boy Hudu altijd en we bezoeken vaak mister Halilahi in Lameshegu en de meiden in hun shop.
Mister Halilahi is een hele goede vriend van ons en is een druk baasje. Deze master sewing heeft niet alleen meer dan 50 kansarme meisjes onder zijn hoede op zijn naai-atelier, hij is ook net gestart met een 3-jarige opleiding 'Industrial art'. In het weekend volgt hij tevens nog computerlessen. Bovendien heeft hij een gezin (vrouw en 2 zoontjes). Of dit nog niet genoeg is, liet hij weten dat hij binnenkort op radio Reach te beluisteren zal zijn (De Tamale Polytechnic Homeradio). Hij gaat daar fungeren als 'microphone controller' en grijpt deze kans o.a. aan om zijn naai-atelier te promoten (en zo liet hij weten...om mister Ben en madam Dies te greeten...!) Ook maakt hij onderdeel uit van een Tailors Association (en deze mensen kennen wij inmiddels ook allemaal) en deze club heeft ook altijd vele bijeenkomsten, vergaderingen, graduations e.d. Aangezien mister Halilahi gedurende de hele week druk bezet is, moeten dit soort activiteiten naar het weekend verschoven worden. Verder heeft deze man een groot soiaal hart. Hij liet ons weten dat er dagelijks een meisje het naai-atelier passeerde, dat met een schaal op het hoofd richting markt liep. Nou wemelt het hier natuurlijk van de kinderen en jonge meisjes die met een schaal op hun hoofd richting markt lopen om allerhande goederen te verkopen, maar op de één of andere manier was dit meisje hem extra opgevallen. Toen hij haar aansprak, bleek het een weesje te zijn, dat in ruil voor onderdak en eten bij 'relatives' hard moest werken. Mister Halilahi kon dit niet aanzien en samen met de overbuurman van het naai-atelier werd afgesproken om dit meisje te helpen en tevens om haar de mogelijkheid te geven om het sewing-vak te leren. Ook Ben en ik zullen onze bijdrage leveren. We hebben het meisje al ontmoet en zij blijkt Rama te heten. Binnenkort zullen we op hutjesbezoek gaan om kennis te maken met de 'caretakers'. Misschien maakt bovengenoemd beeld ook duidelijk dat wij heel graag onze containers op zijn werkplek willen hebben. Hoe druk mister Halilahi ook is, dit weerhoudt hem er niet van om op zaterdagmiddag tijd te maken om met ons te socializen en te bomen over de toekomst van de containers. Er wordt heel wat gebrainstormd en vele plannen passeren de revue. Iedere keer als hij onze ideeën deelt, laat hij weten: 'It's a laudable idea'. Dit is zo'n beetje zijn stopwoordje geworden. Ook liet hij weten dat hij graag het project NCCELP wilde zien. Deze werkplek van Dees bevindt zich op de Tipoli-campus, vlakbij de school waar mister Halilahi zijn industriele vormgeving volgt. En dan krijgen we op een zaterdagmiddag goed nieuws te horen.......Op zeer korte termijn zal mister Halilahi een aantal Kayayoo-girls uit Accra toebedeeld krijgen. Dit gebeurt via de NRCC: Northern Regional Coordinating Council. Voor de hele Northern Region heeft de overheid 800 Kayayoo-girls de mogelijkheid gegeven om terug te keren naar het noorden en de Kayayoo-praktijken in Accra de rug toe te keren. Er zullen 60 meisjes naar Tamale komen die verdeeld zullen worden onder de Tailors Association en dus ook onder mister Halilahi's naai-atelier. Mister Halilahi zal deze meisjes gedurende een half jaar een stoomcursus geven. Na deze 6 maanden zal hij een aantal meisjes selecteren die bij hem het sewing-vak mogen leren. De andere meisjes zullen uitstromen naar andere plekken, waar zij weefster of kapster kunnen worden. Het moment waarop de Kayayoo-girls uit Accra arriveren komt wellicht bijna tegelijkertijd met het transport van onze containers naar Lamashegu. Fantastisch!!!! Onze containers zullen op deze plek dus prima tot hun recht komen. Wij zijn ontzettend blij en kunnen niet wachten totdat het moment daar is. Onze containers die gebruikt gaan worden voor de echte needy girls, waaronder de Kayayoo-girls uit Accra. Zo hadden we het altijd in ons hoofd.. De cirkel is dan rond. Op het moment dat de Kayayoo-girls zullen arriveren, zal ook de radio aanwezig zijn. Waarschijnlijk krijgen wij ook een rol toebedeeld als het gaat om het geven van een interview.
De meiden in hun shops: De sponsoren in Nederland hadden ons gevraagd naar het wel en wee van de 9 meisjes die nu in hun eigen shop zitten. Zij lieten ons weten dat wij de dames konden 'supporten' middels het aanschaffen van extra materialen en/of een maand geen lening terugbetalen. Uiteraard zouden wij slechts diegenen belonen die serieus waren. Wij stelden dan ook 3 criteria op, waarvan wij zeker wisten dat de sponsoren zich hier in konden vinden. De meiden zouden moeten voldoen aan minstens 1 van de volgende 3 criteria, te weten: 1. Is de shop open? M.a.w.: Laat het meisje een min of meer actieve werkhouding zien? (voor zover je daarvan kunt spreken in Ghana). 2. Betaalt het meisje regelmatig de lening terug? 3. Heeft het meisje wellicht in haarzelf geïnvesteerd, middels het volgen van extra training? (en deze kosten dus zelf betaald). Nou, we bezochten in oktober en november dus alle 9 dames en zie hier het resultaat: Weefmeisje Asia voldeed aan optie 1 en werd verblijd met weefmaterialen. Kapster Azara voldeed aan optie 1 en werd verblijd met kappersattributen. Naaister Suhayini voldeed aan optie 3 en eigenlijk ook aan optie 1, aangezien een zus haar honneurs in de shop waarneemt gedurende de tijd dat Suhayini extra training volgt bij mister Halilahi. Zij werd dan ook verblijd met naai-attributen. Weefster Salamatu voldeed aan optie 2 en werd verblijd met weefmaterialen. Kapster Adam Rafia voldeed aan optie 3 en werd verblijd met kappersspullen. Kapster Akiti viel buiten de prijzen. Zij loopt tegenwoordig met een schaal sinasappelen op haar hoofd. Kapster Rabbie heeft het ook af laten weten en heeft haar heil gezocht in het verkopen van bananen. Weefmeisje Hadidja valt ook buiten de boot; zij is zwanger geraakt. Naaister Hawa voldoet ook niet aan de 3 criteria. Tsja...... we zitten nu eenmaal in het noorden van Ghana en dat is het armste gedeelte van het land. De werkloosheid is hier extreem hoog (50 tot 70%); inflatie 20% op jaarbasis en de klanten van onze meiden.......ach... dat zijn de notoire wanbetalers die niet betalen voor de diensten die de meiden leveren. Je kunt je voorstellen dat het in deze setting erg moeilijk is om te overleven. In ieder geval: 5 van de 9 meisjes konden we een financiële opsteker geven, middels het kopen van extra materialen.
De tijd van de bushfires is weer aangebroken en het regenseizoen is voorbij. De Harmattan is net begonnen. De climax van het droge seizoen duurt nog even. (Maart).
Kikkers en sprinkhanen op de compound………een dood mini-krokodilletje op de compound……(althans zo zag ie eruit volgens Ben)……..Navraag bij Hudu leerde echter dat het een kameleon betrof. Verder vertelde Hudu dat hij vroeger als kind lezards en ratten had gegeten......The meat is very sweet; we fried it and chopped!!!....
Als onze microfinancieringsdeskundige Ishmel de communities ingaat om de terugbetalingen van de leningen op te halen, dan zou het niet meer dan normaal zijn dat onze meiden hiervan een betalingsbewijs zouden krijgen. Verschillende keren hebben wij dan ook tegen Ishmel en tegen NorGhaVo Ghana gezegd dat men een bonnenboekje moet kopen (omgerekend 45 eurocent). Nog steeds was dat niet gebeurd. Ook de 'caretakers' van de meiden hadden geklaagd. Zij wilden een bewijs van betaling.... en terecht.....Aangezien niemand actie ondernam, hebben wij maar weer dat boekje gekocht en aan Ishmel gegeven. Het niet uitschrijven van kwitanties kan erop duiden dat transparantie, verificatie en controle ver te zoeken zijn in de financiele administratie van NorGhaVo Ghana. Bij ons roept het in ieder geval vraagtekens op. Wij hebben dit gerapporteerd aan NorGhaVo Nederland.
Fungeren als brug.....Wij kennen hier in Tamale een Togolees die erg goed kan koken. Zijn droom is om voor zichzelf te beginnen, maar ja......geen geld. Op dit moment werkt hij dan ook in een hotel. Hij kan niet alleen goed koken, hij heeft ook managementkwaliteiten en een goede visie. Eigenlijk wil hij switchen van baan. Verder kennen wij in Tamale een jonge knaap (Samiwu) die in het verleden les gaf op de computerschool van NorGhaVo en sinds kort de switch heeft gemaakt van computers naar horeca. Op het Cultureel Centrum (waar veel blanken komen) is een restaurant gevestigd (waar veel NorGhaVo-vrijwilligers komen), genaamd Sparkles. In het verleden werd Sparkles gerund door Desmond (Board member van NorGhaVo), nu heeft o.a. Samiwu de leiding in handen. Toen wij daar een keer een hapje gingen eten, vertelde hij ons over de startproblemen. De link was snel gelegd. Misschien kon onze Togolese vriend iets voor Samiwu betekenen? Telefoonnummers werden uitgewisseld en er werd contact opgenomen. Wat het resultaat ook mogen worden, het was leuk om weer als bruggenbouwers te kunnen fungeren.
Veel moslims gaan naar Mekka. We zien veel vliegtuigen overvliegen. Men vertrekt vanuit airport Tamale. Van daaruit wordt er naar Accra gevlogen en gaat het verder richting Mekka, alwaar de jaarlijkse bedevaart plaatsvindt voor moslims vanuit de hele wereld. Dit jaar gaan er 2700 Ghanese moslims naar Mekka. (23-27 november 2009).
In Tamale is men bezig om kinderen tussen de 3 en de 6 jaar in te enten (meningitis, mazelen, polio). Aangezien er geen registratie is, komt er gewoon iemand aan de deur en vraagt of je kinderen hebt in een bepaalde leeftijdscategorie. Op het moment dat er iemand bij ons aan de poort stond, waren wij niet thuis. Op de poort was met krijt geschreven.....U4. Misschien de registratie voor: Niet thuis?!
In het weekend van 14 en 15 november heeft Hudu de tuin onderhouden. Een hele klus! En zeker in die vreselijke hitte! Maar ja....Een Afrikaan verdraagt waar een westerling klaagt! In datzelfde weekend zagen wij plotseling dat onze kippen stokstijf op de compound stonden. Roerloos...akelig! Een teken dat er iets niet in orde is! Navraag bij Hudu leerde dat er waarschijnlijk sprake is geweest van 'a frog, a lezard or a snake'. Laten we hopen dat het niet de laatste variant was. En dan....Oh onze Hudu is funny......zomaar out of the blue laat hij weten dat ons kuiken Lieve geen 'female one' is, maar een 'male one'. De naam Lieve wordt dan ook gewijzigd in: Boy!
Bovenstaand: Kip Froukje met kuiken Boy (Lieve bleek 'a male one' te zijn!)
17 november: We gingen met Suhayini naar Kabsad Hospital. 'Onze' Suhayini (naaister) kampt met gezondheidsproblemen. Zolang wij haar kennen (ruim 3 jaar) heeft zij last van haar benen. Soms heeft ze erg veel pijn en kan bijna niet meer lopen. Op zulke momenten ligt ze de hele dag thuis, in haar hutje, op de grond. Op een gegeven moment liet zij ons weten: 'I will follow you to the Netherlands, so that I can go to a good hospital'. Dat dit geen optie is, moge duidelijk zijn, maar……we konden haar natuurlijk wel meenemen naar de privékliniek in Tamale waar wij altijd komen. Wij hadden hierover al een balletje opgegooid bij dokter Kabir van het Kabsad Hospital en hij liet weten: 'No problem, bring her'. Suhayini was erg blij dat we naar dit ziekenhuis gingen. Normaal gesproken moet zij haar toevlucht nemen tot 'local treatment'. Suhayini keek haar ogen uit in de privékliniek, maar was ook erg gespannen en wist niet wat haar allemaal te wachten stond. Wij probeerden haar zoveel mogelijk gerust te stellen. Dokter Kabir liet een algemeen bloedonderzoek doen. Uitslag: Malaria, tyfus en bloedarmoede. Diverse medicijnen werden voorgeschreven, inclusief 2 injecties voor de malaria die ter plekke werden toegediend. Voor Suhayini was het allemaal erg veel: Met 2 witten in de auto naar een mooie privékliniek in Tamale, waar alle registers voor haar werden opengetrokken: Consult, lab-onderzoeken, medicijnen, dure rekeningen enz. enz. Het duizelde haar gewoon......Tenslotte: Wij waren toch wel opgelucht dat haar aandoeningen geen chronisch karakter hadden, want dan had het meiske een probleem gehad. Wie zou dan namelijk de medicijnen betalen als Ben en Dees definitief uit Tamale zouden zijn vertrokken? Toch wilden we ervoor zorgen dat toekomstige medische kosten op een andere wijze zouden kunnen worden betaald. In principe kan elke Ghanees tegen betaling een insurance card krijgen. Met deze kaart kan hij of zij een ziekenhuis bezoeken (maar geen privékliniek). Suhayini had weliswaar in het verleden zo'n kaart gehad, maar deze was verlopen. Voor een nieuwe kaart was geen geld. Kosten van een nieuwe kaart: 10 cedis of tewel 5 euro, geldig voor een periode van 5 jaar. Dit probleem werd meteen opgelost. Echter.....na een week was Suhayini nog steeds niet gestart op het naai-atelier van mister Halilahi (op werkdagen), noch in haar shop (op zaterdag). Wij lieten haar dan ook weten dat het nu toch wel weer tijd was geworden om de sewing-draad op te pakken. Maar......Suhayini zag dat toch een beetje anders. Zij liet ons weten dat de dure medicijnen helemaal niet hadden geholpen. Zij had haar toevlucht weer genomen tot 'local treatment' en dat had ervoor gezorgd dat ze zich een stuk beter voelde. Zij was alweer voor 80% 'de oude' en zou op korte termijn weer gaan starten op haar werk. Zo zie je maar weer.........
20 november: De baby van kapster Akiti (Mandea) werd 1 jaar. Aangezien wij het telefoonnummer hebben van haar vader, belden we hem op om hem te feliciteren met de verjaardag van z'n kleinzoon. Erg ongebruikelijk! Men weet niet eens dat het kind die dag jarig is! De verrassing was dan ook groot.....and thank you for your concern......Tsja....verjaardagen gaan bij de Dagomba's (de grootste bevolkingsgroep hier in het noorden) geruisloos voorbij.
20 november: De link is down.......geen internetverbinding.......a general problem....... Lastig! De oorzaak bleek in Accra te liggen. Ook de dagen daarna was het 'struggelen' op de digitale snelweg. Later kregen we een andere variant te horen: Er zou een breuk zijn in de kabel van de glasvezel en men was bezig om dit te onderzoeken. Dan laat men weten dat er te weinig koper in de kabel zit en dat wij de enigen zijn met dit probleem. De laatste variant was: 'The problem is in Kumasi'. In 5 regio's zou men aan het 'sufferen' zijn. Hoe het ook zij: Wel internetverbinding, geen internetverbinding.......
21 november: PTA-meeting (PTA: Parents Teachers Association) op Cambridge Garden Academy. Vergadering op school op zaterdagmorgen om 8.00 uur. Subject: Effective teaching and learning and discussion about a computer-lab. Ik kreeg de notulen van de vorige vergadering onder ogen (20 juni) en las daarin o.a. het volgende: The Chairman asked to know from the school about the performance of the French Teacher. The Headmistress said her performance was very satisfactory and that parents would be the better judges based on what they hear from their wards!
En dan….op zondagmorgen een telefoontje van een bezorgde, meedenkende Hudu:....... 'Master, they locked the pipe in the whole area, so use the pump'……. Dan weten wij alweer genoeg. De watercompany levert geen water meer. Aangezien wij gelukkig een grote polytank hebben, kunnen we (als we elektriciteit hebben), het water oppompen en zo onze tank van 2000 liter water vullen.
22 november: Een wedding......Wij waren uitgenodigd door Taiba om het huwelijksfeest van één van haar 'junior sisters' bij te wonen. Op zondagmorgen dus.....op naar de wedding! Even om het plaatje te schetsen: We hebben het over de moslimcultuur en we hebben het over een islamitische bruiloft. De vader van Taiba heeft 6 vrouwen en 16 kinderen. Taiba is nummer 5 in de rij. Bij 1 vrouw heeft haar vader 8 kinderen, bij 1 vrouw heeft hij 3 kinderen, bij 1 vrouw heeft hij 2 kinderen en bij 3 vrouwen heeft hij 1 kind. Taiba heeft 15 halfbroers en halfzussen. Dit was niet onze eerste islamitische bruiloft, dus wij wisten wat we konden verwachten: De bruidegom is afwezig en de bruid zit als een 'versierde kerstboom' op een bed. Iedereen komt haar bewonderen en.......
Bovenstaand: Taiba met haar halfzussen. (Taiba staat helemaal links).
iedereen gaat met haar op de foto. Natuurlijk ging Taiba zelf ook op de foto (samen met haar jongste dochtertje Zenab). Taiba vond het geweldig om 2 witten te tonen aan haar familie. Halverwege de dag verruilde de bruid haar eerste outfit voor een andere outfit. De hele familie had gekookt: Banku en rijst. Alle familieleden droegen dezelfde kleding.
Aangezien Taiba naaister is, had zij een hele serie jurken mogen maken. 's Middags even socializen op ons oude 'stekkie'. Even teruggaan naar Kpaluu Junction, de plek waar wij de eerste 2 jaar hebben gewoond. Even kletsen met Job, Batischu, Eddy, Evelyne etc. Maar ook spraken we met mister Jacco over onze verblijfsvergunning.
Toen wij in augustus 2006 in Ghana arriveerden, ontmoetten wij de Nederlandse Carina, die vanaf die tijd regelmatig is teruggekeerd richting Ghana. Gedurende de afgelopen jaren is het contact altijd in stand gebleven. (Dit had ook te maken met de afronding van haar SPH-opleiding). Samen met haar Ghanese vriend Jahlove heeft zij een project in Tamale. Inmiddels is Yahlove ook 3 maanden in Nederland geweest en dat was uiteraard een bijzondere ervaring.
Een triest verhaal: Het komt helaas regelmatig voor dat leerkrachten op overheidsscholen er een potje van maken. Hoewel zij op de loonlijst staan, komen ze niet opdagen. (Deze mensen worden 'ghost-persons' genoemd). Aan het einde van iedere maand gaan ze wel naar school om hun geld op te halen. Zij betalen het hoofd van de school dan smeergeld en deze zwijgt verder. Dan gaan ze weer naar huis.... Dus: Wel salaris innen, maar nooit lesgeven!
Soms ben je weer even terug in Nederland, al was het maar om vanuit Ghana het tuinonderhoud van ons huis in Venlo te moeten regelen. De ex-huurder was nalatig geweest als het gaat om o.a. het tuinonderhoud. Ook andere zaken zijn nog steeds niet naar tevredenheid opgelost. Via de rechtsbijstandverzekering wordt aandacht geschonken aan deze kwestie. We vroegen dan ook aan onze tuinman om het nodige snoeiwerk te verrichten. Gelukkig is dit inmiddels geschied en ziet de tuin er weer goed onderhouden uit. Er is nog steeds geen nieuwe huurder. Er hebben zich weliswaar enkele kandidaten gemeld, maar zij waren in onze ogen niet geschikt en bovendien kwam de periode niet overeen.
Wij lazen dat er voor de Ghanese kust olie is gevonden. Blanken worden gevraagd om in deze advies te geven, als het gaat om organisatie, ontwikkeling, management en verder verloop van de olieboringen. Ghanezen hebben geen enkel vertrouwen in zichzelf en denken altijd dat de witten het beter weten. Dit zit erg diep geworteld. Bovengenoemde is slechts een voorbeeld, maar je ziet het overal in de samenleving.
Goed nieuws: Dankzij een Nederlandse sponsor kunnen wij het project NCCELP financieel helpen middels het aanschaffen van lesmaterialen voor de kansarme kinderen. Op 25 november kochten we leerboeken Engels, wiskunde, science, maar ook vele exercise-books en notebooks, pennen, potloden, gummen, puntenslijpers enz. enz.
Bovenstaand: Mister Ramzy kiest een lesmethode.
Een dag later werd een timmerman geregeld om opdracht te geven om extra banken, tafels en een schoolbord te maken en de laatste termijn van de computer-opleiding van mister Ramzy kon betaald worden. Als klapper op de vuurpijl kunnen wij binnenkort ook nog een kind uit laten stromen van NCCELP naar een echte school. Het schoolgeld voor 2 jaar kan worden betaald. Dat is toch geweldig?! Wij hebben hiervoor een 10-jarige jongen uitgekozen, die nog nooit op een echte school heeft gezeten. Alles wat hij weet heeft hij geleerd op NCCELP. Het is een slimme, serieuze en aardige knaap. Hij weet het zelf nog niet. Begin december zullen we met mister Ramzy zijn ouders en de nieuwe school gaan bezoeken. Wij genieten hier enorm van! Of dat nog niet genoeg was, kunnen we tevens materialen gaan kopen voor de meisjes van het naai-atelier van mister Halilahi. Zoals eerder gemeld: Normaal gesproken zitten hier meer dan 50 needy girls, maar komen er binnenkort een aantal Kayayoo-girls bij uit Accra. Zij worden dan verwelkomd met materialen en met onze containers! Hoe mooi kan het zijn.....!!!! Komt het dan toch nog allemaal goed?
Slecht nieuws: Musah van NorGhaVo Ghana had beloofd dat wij in de week van 23 november de MOU zouden kunnen ondertekenen. Het is al donderdag en nog steeds is er niet ondertekend. Op woensdagavond kregen we een onaangename mail. Strekking hiervan was: De materialen die nog op Kukuo liggen (sign boards, zinc roof, wood, facing boarders, arch) worden opgeslagen op het NorGhaVo-kantoor. Wij zijn het hier niet mee eens en melden dat dit transport meteen naar Lamashegu moet plaatsvinden. Dat is toch sneller, goedkoper en gemakkelijker? Verder wil NorGhaVo de grond op Lamashegu hebben. Ook hier zijn we het niet mee eens. De grond is van de school en mister Halilahi heeft deze grond van de school gekregen. Als NorGhaVo Ghana de grond wil hebben, nou dan mogen ze gaan betalen! En tenslotte wil NorGhaVo dat de containers niet vlakbij de shop van mister Halilahi worden geplaatst, maar een eindje verderop. Ook dit hebben wij geweigerd. De containers moeten zo dicht mogelijk bij de shop van mister Halilahi komen te staan. Het hoort allemaal bij elkaar en het is één project geworden met de naam: Needy girls project. Wij krijgen de indruk dat Peter van NorGhaVo Ghana nu de boel ophoudt. Hij is een hele tijd 'on travelling' geweest en nu hij terug is, gaat hij er zich mee bemoeien. We waren bijna waar we wezen wilden...........maar bijna is niet helemaal.....dus we moeten doorgaan. We hebben contact met de chairman van de School Management Committee (degene die ons de grond heeft gegeven) en deze man is het helemaal met ons eens en begrijpt ook niet waarom NorGhaVo zo moeilijk doet. Musah heeft in ieder geval weer een meeting georganiseerd met deze man en met mister Halilahi, want............. 'I have to discuss'.......Help Musah......stop discussing......please action!!! Maar op 26 november krijgen we dan toch de MOU per mail opgestuurd ter beoordeling. Jammer genoeg lukt het niet meer om in november te ondertekenen, want Sala gooide roet in het eten. Dit moslimfeest betekende 'a public holiday'. Maar goed....hopelijk kan er dan begin december ondertekend worden. In ieder geval zag de MOU er goed uit (op enkele kleine dingetjes na). Alle 3 de containers komen op de plek te staan die onze voorkeur heeft. Twee containers zullen gebruikt worden door mister Halilahi met zijn sewing-girls. De derde container is bestemd voor hairdressing of batik tie [e-38] dye. Aangezien mister Halilahi het plan heeft om in de toekomst zelf batik tie [e-38] dye lessen te gaan geven, leek het ons het meest praktische om die derde container ook te laten gebruiken door mister Halilahi. Op die manier heb je dan waarschijnlijk genoeg aan deze ene MOU. Mocht echter de container gebruikt gaan worden door madam Mariam van hairdressing, dan zal er weer een nieuwe MOU moeten komen en dan vrezen wij dat de derde container weer lang leeg zal staan.
Toen ik vorig jaar november op zoek ging naar een baan op school, kwam ik ook terecht op een internationale school, waar ze een dag voor mijn komst iemand hadden aangenomen voor Frans. Het schoolhoofd is een aardige vrouw uit Zuid-Afrika, Céleste genaamd. Soms ontmoeten we elkaar in de stad en aan gespreksstof is dan geen gebrek. Op 25 november trof ik haar weer. En wat bleek? Had ik wellicht nog interesse in diezelfde baan? Blijkbaar was de persoon van vorig jaar vertrokken. Hoewel ik inmiddels voorzien ben, was het wel leuk dat ze nog aan mij had gedacht.
Het is Harmattan en dat betekent dat je o.a. last hebt van een droge huid. Op aanraden van de mensen hier werd shea oil aangeschaft. En dat helpt!
Er is weer een gebrek aan water. We moeten zuinig zijn met ons water. De watercompany levert niets. Er zijn tekorten in 'the whole area'. Ook de polytank is bijna leeg. Aangezien we wel elektriciteit hebben, wordt de pomp dag en nacht aangezet, zodat het water opgepompt kan worden, maar dat gaat langzaam. De bananenbomen hebben ook water nodig, maar die moeten maar even wachten. Dus: Nauwelijks water en het is bijna Sala. Als je dan een waterleverancier belt om de tank te vullen, dan is het niet zeker of hij komt. Iedereen 'suffert' dus, maar er is één uitzondering.......In onze straat woont een priester en we zagen dat de brandweer arriveerde om hem te voorzien van water. Tsja.....a reverend Father of the Catholic Church, die mag het volgens de mensen hier aan niets ontbreken!!! Wij vinden dit erg storend. De Catholic Church zorgt in onze beleving vooral goed voor zichzelf! Wij weten dat de brandweer in Tamale maar één brandweerauto heeft. Wij vroegen dan ook aan onze compound-boy Hudu wat er zou gebeuren als er brand zou uitbreken. De watervoorraad was immers afgegeven aan de priester? Hij liet weten dat de brandweerauto gevuld zou worden met slecht water om te kunnen blussen. Het goede water was uiteraard voor de reverend Father.
En dan is het Sala.....het feest van de Moslims. Op zaterdag 28 november werd dit gevierd. Echter vrijdag 27 november en maandag 30 november waren voor velen 'public holidays'. De kinderen van Cambridge hadden vrij; het NorGhaVo-kantoor was gesloten; de meiden van mister Halilahi waren ook niet op de werkplek. Zelfs compound-boy Hudu kwam een dagje eerder dan normaal, want op de Sala dag was er 'celebration'......We sit together with friends, we cook rice, we eat and we pray'.......I.v.m. het offeren van een schaap, had mister Halilahi namens de community zijn schaap even vastgebonden bij zijn shop, maar plotseling slaagde het schaap erin om zich los te maken en de benen te nemen. Alle meiden hebben de hele ochtend gezocht naar het schaap. Kortom: Iedereen was in de ban van Sala.
En op de valreep knalt er op zaterdag 28 november nog een motorbiker achterop onze auto. Ben zat alleen in de auto en was op weg naar huis. Toen Ben tegen de jongen zei: 'You damaged my car, how much do you pay me?' (lekker kort-door de bocht), liet de knaap weten: 'I don't get you'. Aangezien de bumper al verschillende deuken heeft opgelopen, is één extra deuk ook geen ramp meer. Verder veroorzaakt zo'n kleine aanrijding vaak een complete volksoploop, waarbij ideeën naar voren komen om de 'white man' geld uit zijn portemonnee te kloppen. Het zal je dan maar gebeuren dat de motorbiker plotseling schade heeft, die al aanwezig was voor de aanrijding. De snelle conclusie van Ben was dan ook: Inpakken en wegwezen. Toen Ben aan de knaap liet weten: 'It's okay', reageerde de jongen met: 'Thank you Sir'. Nu kon hij dus wel Engels verstaan!!!
Tenslotte zomaar even een weetje: Slechts 11% van de Ghanezen beschikt over een echt toilet!!!!!!
Till next month!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 112
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/523_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => november-2009-tweede-deel
)
[48] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088967
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-11-01
[photoRevision] => 0
[title] => November 2009 (Eerste Deel)
[message] =>
Het weekend van 31 oktober en 1 november was er zo ééntje met 'van alles en nog wat': Compound-boy Hudu was present evenals de elektriciën. Al 14 dagen was laatstgenoemde bezig om onze kookplaat te repareren. Hij dacht dat het euvel in het stopcontact zat, dus......'I want to check in the wall and in the ceiling'. Maar.....toch bleek uiteindelijk de kookplaat zelf de boosdoener te zijn. Wij waren het inmiddels meer dan beu (Ben had al 3 opdonders gehad) en we overwogen zelfs om op gas te gaan koken. Even dachten we nog om op de Ghanese manier ons maaltje te gaan bereiden, namelijk op houtskool, maar Hudu bracht ons af van dat plan. De elektriciën heeft ons verzekerd dat er niets meer kan gebeuren, dus daar moeten we dan maar op vertrouwen. Verder togen we naar het Cultureel centrum en de markt.
Bovenstaand: Even kippenvoer kopen op de markt.
Ook gingen we naar de werkplek van mister Halilahi op Lameshegu en ontmoetten daar de meiden van zijn naai-atelier. Ook onze Suhayini werd in haar eigen shop bezocht. Zij is de hele week nog in training bij mister Halilahi en gaat op zaterdag terug naar haar kiosk. Gedurende de week neemt zus Rama de honneurs waar in de shop. Verder nog even naar het ziekenhuis geweest. Was de malaria van Dees weer voorbij? Ja, inderdaad....no MPS seen. Ook kwam onze beste vriend Paul nog op bezoek en liet ons weten dat hij inmiddels al 3 van de 4 vakken van zijn managementopleiding had gehaald. Aangezien we vriendin Taiba pas 1x hadden gezien sinds onze terugkomst uit Nederland, werd het tijd om haar eens te gaan bezoeken. Zij was een kleine week op familiebezoek in Kumasi geweest, i.v.m. een 'wedding' van haar zwager. We troffen elkaar in een spot (lokale kroeg).
Bovenstaand: Op zondagmiddag socializen in een spot, samen met Taiba en haar jongste dochtertje Zenab.
Een bizar verhaal: Men doet hier de meest vreemde dingen om aan geld te komen en op die manier te kunnen overleven. Zo klom er een man in een elektriciteitspaal om bepaalde onderdelen te stelen die goed verkoopbaar zouden zijn. Op het moment dat hij boven in die paal hing, kwam de elektriciteit plotseling terug en kwam hij dus onder stroom te staan. Hij werd ter plekke ge-elektrocuteerd. Toen het daglicht aanbrak zagen voorbijgangers een verkoold lichaam bungelen......
2 november: Ben voelt zich weer ziek: Overgeven, diarree, pijn in de botten, moe, hoofdpijn, keelpijn enz. Is zijn malaria nog niet voorbij? Deze keer duurt het langer en zijn er meer klachten. Ook heeft hij veel last van de warmte, maar wat wil je ook bij 43 graden! ('s Middags om 16.00 uur was het in de schaduw nog altijd 38 graden; 's morgens om 6.30 uur is het al 30 graden). Op 9 november laat hij wederom prikken en blijkt dat hij nog steeds (of opnieuw) malaria heeft. Een tweede kuur moet uitkomst bieden. Op 21 november wederom gecheckt. Ben malariavrij. Aangezien Dees zich niet lekker voelde (hoofdpijn) ook even laten prikken. Gelukkig.....geen malaria.....De griepachtige verschijnselen schrijven we dan maar toe aan de verandering van het weer, zijnde de Harmattan. 's Morgens is het 'koud', slechts 22 graden (ook 's nachts is het kouder). Overdag is het ongeveer 36 graden. Deze periode vinden wij de fijnste tijd van het jaar. De Ghanezen echter vinden het vreselijk. Zij hebben het koud en hebben een jas aan. De overgang naar het koelere weer heeft ervoor gezorgd dat we beiden snipverkouden zijn, keelpijn hebben en veel moeten hoesten. De periode van de stof, stof, stof is weer aangebroken!
Wij lazen op internet dat er 'slechts' 15 gevallen van de Mexicaanse griep aan de orde waren geweest in Ghana en dat er niemand aan was overleden. Maar ach.....dit zegt helemaal niets....er wordt in Ghana nauwelijks iets gedaan aan registratie. En bovendien....dood is hier dood en de oorzaak is niet relevant. De dood hoort bij het leven. Alles wordt afgedaan met:'The Almighty called him/her'. Na een tijdje vernamen we dat er plotseling 16 nieuwe gevallen van de Mexicaanse griep waren geconstateerd. Dit was het geval op een school in Accra. De school werd daarop 2 weken gesloten.
Ik ben doende geweest om de links van de website opnieuw tegen het licht te houden en te onderwerpen aan een kritische blik. Zo stuitte ik bijvoorbeeld op de link: Nieuwe banen Ben en Dees. Aan het einde is hier een stukje tekst toegevoegd over het nieuwe project Neesim Community Children Education and Library Project (Het project NCCELP, waar Dees lesgeeft aan kansarme kinderen). Neesim is een Dagbani-woord en betekent verlichting. (Het is dus Neesim en niet Naasim, zoals eerder vermeld en de oprichter is niet mister Ramzing, maar mister Ramzy....sorry.....slip of the pen). Bij de vermelding over de workshops/docententrainingen van Ben, zag ik dat de site van het children to school program (www.ctspghana.com) nog 'under construction' zou zijn, nou.....deze is inmiddels up-to-date en mag er zijn! Dus: Kijk maar eens!
Op 4 november gingen we materialen kopen voor sewing-meisje Suhayini. Eind januari zal Suhayini klaar zijn met haar extra training bij mister Halilahi en dan volgt de feestelijke pass-out (graduation). Dit gaat met veel ceremonie gepaard, maar daar hangt dan ook een prijskaartje aan. Het moge duidelijk zijn dat 150 GHc (ongeveer 75 Euro) een gigantisch bedrag is voor een straatmeisje. Ongeveer eenzelfde bedrag (waarschijnlijk 100 GHc = 50 Euro) is nodig voor materialen in haar eigen kiosk. Wij zullen haar supporten als het gaat om de materialen voor haar shop; mocht er nog iets over zijn, dan kan ze dat gebruiken voor haar graduation. Maar......er was niets over. Er werd inderdaad voor 100 GHc besteed aan materialen.
Bovenstaand: Suhayini is blij met haar sewing-materialen voor haar eigen kiosk.
Suhayini was erg opgelucht dat ze in ieder geval door ons werd geholpen. Tot onze grote schrik liet ze ons weten dat ze werkelijk had overwogen om af te reizen naar Accra om daar als Kayayoo-girl te proberen om bovengenoemde bedragen bij elkaar te sprokkelen. Gelukkig had iets in haar mind besloten om dit toch niet te doen. Zo zie je maar weer.....zelfs na 3 jaar training, blijft Accra voor sommigen nog lonken.
Niet alleen Suhayini werd verblijd met een financiële ondersteuning, ook kochten we materialen voor mister Ramzy. Op zijn project NCCELP is een chronisch tekort aan van alles en nog wat. De kansarme kinderen die hier les krijgen hebben niet eens een pen of een schrift. Dus er werd ingekocht....schriften, pennen en krijt. Zelden iemand zó blij gezien! De kinderen begonnen weer te zingen: Thank you en Na Tuma Pam. Een dank-jullie-wel voor de sponsoren in Nederland is hier dan ook op z'n plaats!!!
Op 11 november kochten we weefmaterialen voor Salamatu
Bovenstaand: Samen materialen kopen voor weefmeisje Salamatu.
en op 18 november gingen we met Adam Rafia op pad om kappersattributen te kopen.
Bovenstaand: Kapster Adam Rafia werd verblijd met hairdressing materials en deze worden getransporteerd op het hoofd.
De kleintjes op Cambridge houden me bezig.....zo gauw ze me zien schalt het door het gebouw: 'Madam Dies has come' of 'The white lady has come' of 'The French madam has come'. Ze willen me van alles vertellen....over hun vader, moeder, hun broertjes en zusjes. In P1 zit een knaapje (Charles) en hij liet me weten dat zijn zusje (Maik) bij mij in P2 zat. Hij kon maar niet begrijpen dat madam Dies dát niet wist. Als we het bord uitvegen, fungeert een stuk schuimrubber als borstel; de schoolbel luiden betekent het tegen elkaar slaan van 2 deksels (het lijken net koebellen). Als de kleintjes het woordje 'chapeau' leren, dan associeeren zij dat met een klank die voor hun bekend is en dat is charcoal....op houtskool wordt namelijk gekookt.
Op Cambridge garden academy liet één van de hummels me weten: 'Madam Dies, I want to follow you to your house'. Even dacht ik nog dat zij mijn huis in Tamale bedoelde, maar de kleine meid bedoelde mijn huis in Nederland. Voor ik iets kon zeggen, liet een knaapje weten: 'You can't go there; it's too cold for you in the country of madam Dies; you need plenty coats and even then you will die!' De leerlingen van P2 doen beter hun best dan de kleintjes van P1. Laatstgenoemden kunnen er wat van! Madam Dies wordt gezien als mummy en vaak word ik getrakteerd op kushandjes, strelingen en liefkozingen.
Bovenstaand: De leerlingen van P1 en P2 van Cambridge Garden Academy in een jolige bui.
Op privéschool Cambridge garden academy heb ik er wel moeite mee dat alles gericht is op competitie. Van jongsaf aan wordt tegen de kinderen gezegd dat ze een score moeten halen van 100%. Als ik zeg dat 60 of 70% ook goed is, wordt dit niet begrepen. Constant hoor ik uitspraken in de trant van: 'You have to become big people in future, then you can buy a big house and a big car'……'When you get good results, your parents will be proud of you and they will give you a nice present'…….'You have to listen to madam, so that you can put the information in your brains and from your brains it goes into your heart and from your heart it goes back to your brains and then to your mouth and then you can say the right answer'…….'Every evening greet your parents in French and they will be happy'……………. Als ik 'learning games'doe, willen ze dus allemaal de winnaar zijn. Iedereen verwacht dat de slimste kinderen zullen winnen. Als dit niet het geval is (en daar ben ik blij om), zie je dat de slimmerikken helemaal beduusd zijn en zelfs boos worden. Het dochtertje van de baas begint zelfs te huilen en te stampvoeten. Geen probleem .........Leren om te verliezen was dus niet verkeerd in een setting waar altijd alles is gericht op slagen. Madam Margaret (headmistress) hoorde dat ik tegen de kinderen zei dat ik niet zo gecharmeerd ben van de competitiestrijd en dat je met een score van 60 of 70% altijd zult slagen. Plotseling liet ze me weten: 'So that means that we ask more from ourselves than you people in Europe'. Ik was te confuus om te reageren. Ze heeft er dus niets van begrepen. Als één knaapje tijdens een 'learning game' helemaal in de ban is van het spel, is het tijd. Hij liet me dan ook weten: 'I want to continue'. Toen ik hem vertelde dat ik het voor gezien zou houden, maar dat hij gerust verder kon gaan met het spel samen met zijn vriendjes, keek hij me verwonderd aan. De kinderen een stuk eigen verantwoordelijkheid geven is echt een 'brug te ver'. Ze zijn slechts gewend om gedrild te worden, met maar 1 doel en dat is....scoren........! Een dag later kwam ik terug op het voorval bij headmistress madam Margaret en liet haar weten: 'Being satisfied with 60 or 70% doesn't mean that we ask lesser from ourselves than you. No, it means that we give more own responsability to our children and that is the highest aim'. Haar reactie was: 'Now I understand', maar... of dat zo is, betwijfel ik.
De kleintjes associeeren mooi met groot. Als ze onze auto zien (een kleine jeep) krijg ik dan ook te horen: 'Madam Dies, your car is too short!'
Story telling.....Madam Dies.........Story telling......Ja, verhaaltjes vertellen gaat erin als koek op Cambridge.
Op NCCELP, het projekt waar Dees lesgeeft aan kansarme kinderen, vliegen de decibellen je om de oren! Soms zijn er wel 90 kinderen en die willen allemaal aandacht hebben. Het is bijna niet om te doen. Er is dringend behoefte aan meer vrijwilligers. Mister Ramzy zelf kan het de laatste tijd bijna niet meer bolwerken en heeft nauwelijks tijd om les te geven. Hij is namelijk doende met een computeropleiding van anderhalf jaar en hij heeft nog 6 maanden te gaan. Maar ach.....de grotere kinderen houden de kleintjes in bedwang en degenen die serieus zijn roepen de raddraaiers weer tot de orde. Ja, deze kinderen zijn het wel gewend om in chaos te leven en alles wat zij op het projekt leren is meegenomen. Als ik aan het einde van de les een keer 'galgje' doe, zijn stralende gezichten mijn beloning.
De kinderen op NCCELP zijn de echte 'needy ones'. Dit in tegenstelling tot de 'lucky ones' van Cambridge. De kinderen van laatstgenoemde school hebben prachtige uniformen, mooie kleding en mooi schoeisel. De kinderen van NCCELP moeten het doen met rafelige kleding, vaak met vele gaten. Materialen die ik heb geef ik altijd aan NCCELP. Zo had ik van 'foam' de letters van het alfabet. Deze letters kon je aan elkaar vastmaken, maar je kon ze ook los gebruiken. Een zak vol met fleurige gekleurde letters. Uiteraard midden in de roos voor de kleintjes! Ik zette het hele grut in de kring en de letters werden uitgestrooid. Toen werd er gezongen: 'I am looking for my letter O, my letter O, my letter O, I am looking for my letter O, where is my O? Alle kleintjes gingen op zoek naar de letter O en maakten daar een stapeltje van. Zo kon het hele alfabet aan de orde komen. Voor de grotere kinderen had ik opblaasbare wereldbollen meegenomen. Ook dat was midden in de roos! Het was niet alleen leuk (je kon er heerlijk mee volleyballen en voetballen); het sprak ook tot de verbeelding en bovendien was het erg leerzaam. Deze kinderen wisten niet eens dat er 5 continenten waren. Ik schreef verschillende landen op het bord en zij moesten opzoeken in welk continent we dat land moesten plaatsen. Hierna vroeg ik 5 kinderen om naar voren te komen. Zij mochten elk een continent vertegenwoordigen. Als zij het verkeerde land in hun continent plaatsten, dan werd hun plek door iemand anders ingenomen. De kinderen genoten (en ik niet minder!)
Bovenstaand: De kinderen op NCCELP bewonderen de wereldbol en de lettertjes van het alfabet.
Momenteel ben ik (Dees) de enige vrijwilliger die lesgeeft bij mister Ramzy op NCCELP en dat is eigenlijk niet om te doen met die grote aantallen kinderen. Ben is doende om voor mister Ramzy vrijwilligers te werven en samen zijn zij op pad gegaan naar verschillende organisaties in Tamale. Hoewel mister Ramzy ook wel Ghanese vrijwilligers heeft, komen deze meestal slechts in de schoolvakanties. Dan hebben zij tijd. NCCELP heeft geen vakanties. De lessen gaan altijd gewoon door. Mister Ramzy zelf heeft het druk met zijn computer-opleiding. Kortom: Struggelen.......totdat er plotseling toch een Ghanese vrijwilliger opduikt, James genaamd. Deze James heeft als kind op NCCELP gezeten en heeft dankzij 'sponsorship' de Senior Secondary School (SSS) kunnen volgen (bovenbouw middelbare school). Niet alle kinderen van NCCELP hebben het geluk dat zij door kunnen stromen naar een echte school. Ik was dan ook erg blij dat ik versterking kreeg van James. Normaal gesproken geef ik les onder een groot afdak. Het schoolbord in het midden vormt de scheiding tussen de grote kinderen en de kleintjes. James ging met een groepje een stukje verder op de compound zitten (in de buitenlucht). Die plek had een groot voordeel: Er was minder kabaal. Ik stelde dan ook voor om te ruilen en dat was oké....No problem mummy....!
Bovenstaand: Mijn klasje tussen de stenen.
Nadat de foto was gemaakt kwamen er nog een heleboel laatkomers. Sommige kinderen komen om 15.30 uur, sommige kinderen komen om 16.30 uur............
Ben vindt het leuk om zo af en toe eens met de lokale bevolking in een 'spot' een beetje te 'bomen' over de politiek en de economie in Ghana. In zo'n lokale kroeg zitten vaak oude baasjes die heel wat te vertellen hebben. Op een keer kreeg Ben te horen dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Accra was afgebrand. Alle documenten waren in vlammen opgegaan. Er werd besloten nieuwbouw te plegen en jawel hoor......door Chinezen. Als Ben vraagt waarom Ghanezen dit niet zouden kunnen doen, luidt het antwoord: 'Wij Ghanezen hebben geen vertrouwen in onszelf'. Dit laatste merken wij inderdaad altijd......Hier heerst echt het idee van: 'Alles wat van buiten komt is beter'....... Een andere keer vertelde een Ghanese vrouw aan Ben dat ze in Düsseldorf was geweest en de grote luxe niet had kunnen verhappen. Ze had wel een hele dag willen rondlopen op de Köningsallee!!!
Lights off....lights off......lights off.......geregeld is dit het geval. Op zo'n moment bellen we vaak met de VRA (elektriciteitsmaatschappij). Er is een speciaal nummer voor klachten. De mensen die daar de telefoon aannemen zijn dus alleen maar gewend om klachten te aanhoren. Wij wilden die cirkel een keertje doorbreken en op het moment dat de stroom terugkeerde, belden wij op om te zeggen dat we blij waren dat we weer elektriciteit hadden. Je merkt dan complete verwarring aan de andere kant van de lijn. Wij deden er nog een schepje bovenop, door te zeggen: 'We thank God and we thank the VRA'. Dit soort grapjes wordt al helemaal niet begrepen. Hun reactie was dan ook: 'So the lights is off'.....No, zeiden wij, the light is back...thank you! Na 3x herhalen viel eindelijk het kwartje.
6 november: Op naar de Immigratiedienst in Tamale, i.v.m. onze verblijfsvergunning. Vorige maand zat de nieuwe Regional Commander nog niet op zijn post en spraken we met een zekere Stephen. Hij gaf ons toen hoop dat het regelen van een verblijfsvergunning op basis van vermogen geen probleem zou moeten zijn, want wij hadden immers geen crimineel verleden en bovendien hadden wij al 3 jaar vrijwilligerswerk gedaan voor Ghana en hadden we geen betaalde baantjes ingepikt van Ghanezen. Welnu, vorige maand was dit de case; nog geen maand later is het weer anders. Typisch Ghana! Inmiddels was de nieuwe Regional Commander begonnen, maar wij probeerden om met Stephen te onderhandelen. Het lukte ons om Stephen te spreken en deze loodste ons naar een soort 'deputy' van de Commander. Dit bleek een foute inschatting te zijn. De betreffende man liet weten dat je altijd een NGO of een organisatie achter je moet hebben staan en dat het niet mogelijk zou zijn om zo vrij als een vogeltje in Ghana te leven. Dat was een tegenvaller, want wij willen absoluut niet meer deze verblijfsvergunning regelen via NorGhaVo Ghana. Maar......er was ook een lichtpuntje: Het was niet nodig om weer in zee te gaan met NorGhaVo; elke willekeurige NGO zou volstaan. Nou, dat was tenminste iets................Wij overwogen om de NGO van onze oude huisbaas mister Jacco hiervoor te gebruiken. Toen wij het kantoor verlieten, zag Stephen de teleurstelling op onze gezichten. We vroegen hem of het mogelijk was de nieuwe Commander te spreken. Hij adviseerde dit niet te doen, aangezien je anders die 2 personen tegen elkaar zou uitspelen. Hij loodste ons naar buiten en fluisterde dat hij wellicht iets kon regelen....typisch Ghana!.....we moesten hem snel bellen, zodat we hem ergens in de stad konden treffen. Hij zou voor ons wel gaan praten met de Commander. Nou ja, zeg....Gaat dit richting corruptie? Uiteraard doen wij niet mee aan deze 'bribing'praktijken, maar wij waren toch wel heel erg benieuwd wat deze man ons te zeggen zou hebben. We besloten om hem te bellen en om hem ergens te ontmoeten. Als hij geld zou willen in ruil voor de stempel in ons paspoort, zouden we dit natuurlijk niet doen. Maar iemand ergens treffen en gewoon aanhoren wat die persoon te zeggen heeft, daarin schuilt geen kwaad. Het leven hier lijkt soms net op een spannend jongensboek! Wij moesten inwendig erg lachen toen de man voorstelde om ons te ontmoeten bij de Barclays Bank. Hij zag de dollars al voorbij komen....hahahaha!!! Zonder blikken of blozen liet de man weten dat hij een residence permit zonder quota voor ons kon regelen: Kwestie van 300 dollar per persoon betalen (900 cedis), paspoorten inleveren, papieren invullen en 2 pasfoto's toevoegen. Hij had de formulieren al bij zich!!!! Een dag later liet hij weten dat het buiten de 'office' om zou gaan en we zouden geen betalingsbewijs krijgen noch een bewijsstuk dat we onze paspoorten hadden ingeleverd. Dit is toch werkelijk niet te geloven!!! Toen we hem de volgende dag lieten weten dat wij de officiële weg preferen, luidde het antwoord slechts: 'Oh, don't worry'......We bespeurden geen enkele schaamte bij hem. Deze moslim-man Stephen van de Immigratiedienst had ons verteld dat hij naar Mekka zou gaan. Aha....nu zag hij zijn extra zakcentje aan zijn neus voorbijgaan.............Het is toch een trieste zaak dat zelfs een Immigratiedienst corrupt is. Inmiddels bericht gekregen van onze voormalige huisbaas mister Jacco dat deze bereid is om ons te helpen met het verkrijgen van onze verblijfsvergunning, zonder de tussenkomst van NorGhaVo Ghana. Zijn NGO CPYWD kan dit regelen. Er hoeft slechts een brief opgesteld te worden, zodat wij geïntroduceerd kunnen worden bij CPYWD. Op papier zullen we voor hem werken, maar niet in de praktijk. Voor de zekerheid hebben wij voor mister Jacco copieën gemaakt van alle documenten die destijds nodig waren voor de verblijfsvergunning (en dat was een heel pakketje: Application for the grant of work/residence permit NorGhaVo van het Ministerie van Binnenlandse Zaken; Application form for issue/renewal of residence permit van de Ghana Immigration Service; politierapport; medisch rapport; letter of recommendation of the Department of Social Welfare; Certificate to commence business; Certificate of Incorporation; Regulations of a Company limited by Guarantee; Copies passport and cv; pasfoto's; bankbescheiden waaruit blijkt dat je kunt voorzien in je eigen levensonderhoud enz. enz. enz.). We troffen elkaar op kantoor van mister Jacco (aangrenzend aan het huis waar wij de eerste 2 jaar hebben gewoond) en we boften.....binnen enkele dagen moest hij toch naar Accra en hij zou voor ons meteen naar de Immigratiedienst gaan met een hele envelop vol met papieren. Uit naam van zijn NGO, genaamd CPYWD Ghana (Community Partnership for Youth and Women Development Ghana), had hij een nieuwe brief gemaakt voor de Immigratiedienst in Accra, voor het Ministerie van Binnenlandse Zaken in Accra en voor de Social Welfare in Tamale (laatstgenoemde was namelijk verlopen). We hebben er alle vertrouwen in dat het mister Jacco/ mister Jacob gaat lukken om dit te regelen. Als mister Jacco concreet op 16 november op de Immigratiedienst in Accra is en vraagt naar onze contactpersoon Joshua, krijgt hij te horen dat deze is overgeplaatst. Een nieuwe contactpersoon dus (Charlotte). Aanvankelijk was al het 'paperwork' in orde, maar.......de Immigratiedienst had Jacco laten weten dat wij 2000 cedis moesten betalen voor onze residencepermit (workpermit is gratis). Toen Jacco ons dit telefonisch liet weten, konden we dit nauwelijks bevatten. Wij hebben in het verleden slechts 400 cedis hoeven te betalen voor een residence permit. De eerste keer hebben wij deze 400 cedis in Accra betaald en de tweeede keer hebben wij hetzelfde bedrag betaald in Tamale. Jacco was blij met deze informatie en zou verder gaan met zijn 'investigation'. Telefonisch was er geregeld contact tussen hem in Accra en tussen ons in Tamale. Het schoot niet echt op. Degene die de exacte prijs zou weten was 'on break', maar keerde vervolgens niet meer terug. Mister Jacco heeft uren gewacht. De volgende dag...een nieuwe poging. Hij liet weten dat er waarschijnlijk weer sprake was van 'bribing'. Nee toch, toch niet opnieuw corrupte praktijken? In ieder geval wilde mister Jacco niet terugkeren naar Tamale zonder een bewijsstuk in handen te hebben dat de aanvraag is ingediend. Hierna deed men moeilijk over het politierapport (VOG-verklaring). Dit is het enige document dat in het Nederlands is en men wilde dat dit vertaald zou worden in het Engels. Wij lieten mister Jacco telefonisch weten dat er helemaal onderaan het formulier een paar regeltjes in het Engels staan vermeld onder het kopje 'good conduct'. Dan moet het toch duidelijk zijn? De betreffende 'officer' vond echter dat de woorden 'good conduct' niet duidelijk te lezen waren. Nou ja zeg, de copieën die wij hadden meegegeven waren van goede kwaliteit. Men zocht echt 'spijkers op laag water'. In ieder geval wordt het vertaald door een tolk-vertaler op verzoek van de Immigratiedienst in Accra. Opmerkelijk is dat het originele Nederlandse politierapport zich gewoon bevindt in het dossier op het kantoor van de Immigratiedienst. Men weigerde echter om dit dossier erbij te halen. Deze taak zou onmogelijk zijn om uit te voeren.....Krijg nou wat...! En dan de volgende hobbels: Bij de aanvrage dient nog een extra brief te worden toegevoegd van de Social Welfare en bovendien moet mister Jacco nog een aanstellingsbrief maken waaruit blijkt dat wij vrijwilligerswerk verrichten (op papier) voor CPYWD. Tenslotte werd er nog gevraagd om copieën van onze diploma's, maar die liggen op de zolder in Venlo..........dus dat laatste zullen ze ons dan wel schenken. Voor wat betreft de 'bribing'-praktijken: Wij lazen dat in de lijst van de 180 meest corrupte landen van de wereld, Ghana op de 69e plaats staat! Dat zegt dus wel iets! Eind november/begin december zal collega Elisha van CPYWD wederom terugkeren naar Accra.
Over de container-issue mailen we weer met NorGhaVo Ghana. Alle opties worden bekeken. Het duurt allemaal erg lang. Voordat het transport kan worden geregeld, moet eerst het paperwork in orde zijn. Wij hebben sterk de indruk dat Musah de boel met opzet vertraagt om ons te pesten. Zoals eerder gemeld hebben wij de toestemming van alle 'hoge pieten' om de containers te transporteren naar de plek die wij voor ogen hebben, zijnde het naai-atelier van mister Halilahi. Het enige dat de chief (het stamhoofd) wil is de aanwezigheid van een NorGhaVo-lid op het moment dat wij de containers meenemen en daar zit nou net het 'katje'. Musah van NorGhaVo gaat niet met ons mee (en de andere twee, zijnde Alex en Peter....nou ja, zij lijken van de aardbodem verdwenen te zijn. Alex is altijd in Navrongo and Peter is constant 'on travelling'). Musah blijft zeggen dat hij eerst het papierwerk in orde wil maken voordat begonnen kan worden met het daadwerkelijke transport. Maar hoe kun je een 'agreement' opstellen als je het niet met elkaar eens bent? Résumerend: Wij zijn niet accoord gegaan met de opties A en B die NorGhaVo Ghana ons heeft voorgesteld, te weten: Optie A (containers weliswaar naar mister Halilahi, maar onder belachelijke voorwaarden, mister Halilahi kan geen stap meer verzetten zonder dat NGV Ghana in z'n nek zit); Optie B (containers gaan naar een reeds bestaande organisatie met ervaring in training voor needy girls, maar hier is nooit met ons over gesproken). Ons voorstel: Wij hebben 4 opties in gedachten, maar leveren deze opties één voor één aan (we willen niet meteen al ons kruit verschieten). Als NGV Ghana antwoord heeft gegeven op onze 1e optie, dan zullen wij komen met onze 2e optie en daarna met onze 3e en 4e optie. Onze 4 opties zijn achtereenvolgens:
Optie 1: Containers schenken aan mister Halilahi als gift, zonder condities (is ook wens van de hoofd-sponsoren). Echter: In geval van vroegtijdig overlijden van mister Halilahi, bestaat de kans dat familie de containers opeist (in dat geval zou een clausule ingebouwd kunnen worden om dat te verhinderen);
Optie 2: Condities van option A van NGV Ghana terugbrengen met 50%: Alleen kopje 1 en 2 blijven gehandhaafd, zijnde agreement en ownership; maar kopje 3 en 4 moeten weg, zijnde involvement of NorGhaVo Staff; Time and resource and Reliability.
AgreementThere must be an agreement signed between NorGhaVo and the individual professional chosen to give training to the needy girls. The agreement must have a period at which expiration the contract with the professional will cease to work in the containers unless the contract is renewed.OwnershipNorGhaVo shall possess ownership and control of the containers
Involvement of NorGhaVo/Staff
Time and resource
1.NorGhaVo shall have to directly be involved in determining the set up of the programs, selection of needy girls, monitoring and evaluation. NorGhaVo will also have a daunting task to ensure that the professionals contracted to work conform to the terms and conditions.
2.Staff of NorGhaVo will have to work directly with the professionals to compile report and solve problems. (More staff time is demanded)ReliabilitySince the reliability of the individuals can not be guaranteed NorGhaVo would have to be directly involved especially at the initial stage
Optie 3: NorGhaVo Nederland of Ben en Dees kopen de containers. In het laatste geval kopen wij de containers op persoonlijke titel. Hopelijk is NGV Ghana wel bereid om de containers aan ons te verkopen, maar daar ligt dan misschien een taak voor NGV Nederland. Aangezien de kans bestaat dat NorGhaVo Ghana niet aan ons wil verkopen, zouden wij het geld aan mister Halilahi kunnen geven en dus laten voorkomen dat mister Halilahi de containers koopt in plaats van wij.
Optie 4: Zaag de containers maar in 100.000 stukken!!!!!
Aangezien we dus helemaal niet vooruitkomen, denken we erover om helemaal alleen naar de chief te gaan en hem nogmaals uit te leggen dat het te zot voor woorden is dat de containers al maandenlang niet worden gebruikt voor het doel waarvoor ze zijn gebouwd, namelijk: Kansarme meisjes helpen. Ook overwegen we om nog eens te gaan praten met de Chairman van de School Management Commitee (die tevens bij de Assembly iets te zeggen heeft). Deze man heeft ons de grond gegeven op Lameshegu. Het contact met hem is een beetje verwaterd, aangezien hij een maand in Amerika is geweest, maar we kunnen die draad natuurlijk weer oppakken. We zouden hem voor kunnen stellen om samen naar de chief te gaan. We hopen echt dat er eind van deze maand een opening te zien is in deze hele netele kwestie. Als het aan Ben ligt, dan houdt hij de container-issue voor gezien, maar Dees wil het resultaat zien....onze containers op de plek die wij prefereren! Feit is wel dat wij beiden geen stap meer binnen zetten op het NorGhaVo-kantoor; er wordt nog slechts gecommuniceerd via de mail. Maar dan.......komt er toch een bericht van NorGhaVo Ghana over onze optie 2 (condities terugbrengen). Achteraf bleek dat onze voormalige huisbaas mister Jacco had gesproken met Musah en hem had geadviseerd om het 'paperwork' te bespoedigen en het ietwat meer 'social' op te stellen. Toen wij dan ook de 'draft agreement' per mail ontvingen moesten we inderdaad constateren dat het enigszins socialer van aard was. Het viel ons in ieder geval op dat het overdreven formele een beetje verdwenen was. Er gloorde dus hoop! Wij gaven onze feedback op de 'draft agreement' en iedere dag was er volop mailverkeer tussen Musah en ons. We maakten vorderingen! Er zat schot in de zaak!Bovenstaandhet eerste concept van de agreement cq. MOU:
MEMORANDUM OF UNDERSTANDING BETWEEN NORGHAVO AND HALILAHI ….. OVER THE USAGE OF TWO METAL CONTAINERS AND OTHER MATERIALS FOR THE NEEDY GIRLS TRAINING PROJECT
INTRODUCTION
The MOU is to clearly define terms and conditions binding the collaborative relationship that exists between NorGhaVo and the skill training professional. It spells out the agreed roles and responsibilities as well as rights of parties concerned and serves as the primary reference document for the relationship between NorGhaVo and the skill training professional including any other individual(s) or outfit(s) who has a stake in the realization of the purpose of developing the Needy Girls project.
OBJECTIVES OF THE PROJECT
This project is geared towards improving the standard of living of needy girls in society. This will be done through skill and vocational training programs and the provision of start up capital so as to enable the girls who have acquired the knowledge and skill set up themselves economically.
PROJECT BENEFICIARIES
The beneficiaries of the projects are needy girls who are identified from communities within the Tamale Metropolis.
TRAINING
Needy girls shall be trained in the areas of sewing, hairdressing, and batik, tie and dye. Professionals in the training areas will be identified and contracted to give training to t he needy girls. The needy girls shall be attached to the professional who will train them alongside other girls who are recruited by the trainer on his training program.
DURATION OF TRAINING
The period of training for any budge of the trainees shall be …..(2years)
Trainees will be examined at the end of the training period before they are passed out. Any trainee who performs bellow standards will have to continue the training for a determined period before she can be passed out.
To realize this project two of NorGhaVo's volunteers raised funds and constructed three metal containers for the purpose of making available a place where skill training can be given to the needy girls. Funds for the construction of these three metal containers were provided by donors in The Netherlands though the efforts of Ben Staarink and Desiree Pleumeekers, who have been serving as volunteers of NorGhaVo for the past 3 years.
To realize the dream of giving skill training to the needy girls, NorGhaVo decided to enter into this agreement with Mr. Halilahi …… to give professional skill training in the area of sewing to the needy girls.
The following terms and conditions are to govern the partnership.
By the signing of this agreement NorGhaVo has agreed to the following
- To release two metal containers for use by Halilahi for the purpose of giving training to the needy
- NorGhaVo shall ensure that the containers are periodically maintained by the user.
- NorGhaVo shall endeavor to provide material necessary for their training of the needy girls to be accomplished
- NorGhaVo shall have the right to pay periodic monetary visits to the shops without prior knowledge of the trainer.
This 'partnership' deal spans a period of two years at which expiration the contractor (NorGhaVo) would determine whether to extend the contract or not.
1. By the signing of this agreement it means Halilahi has agreed to partner with NorGhaVo to train needy girls who are recruited into the Needy Girls Project. It must be ensured that all needy-girl trainees are given fair treatments. Under no circumstance shall the trainees recruited by the trainer be treated better than the needy-girl trainee.
2. Halilahi shall ensure that the containers are kept in good conditions and maintained. No fee is charged for the usage of the containers by the trainer (Halilahi). Halilahi shall be responsible for any damages caused to the containers due to his negligence or the negligence of his trainees.
3. Halilahi shall inform NorGhaVo on the performance of each trainee under the program. This means that Halilahi shall update NorGhaVo on the performance of each trainee. This does not have to necessarily be written. The report could be verbal.
4. Halilahi shall occupy …. (state the number) metal containers, where he will training the needy girls including others girls who are recruited by him under his usual training program. In this containers are the following materials and tools are available for use.
NoItemQuantityRemarks12345678910
Haven been requested to make available to the project a portion of land for the location of the containers, the leadership of Lamashegu Primary School and the Parent Teachers Association of the school has accepted and agreed to release a portion of the school land for the operation of the project.
- That the authority of the Lamashegu Primary School will not eject the containers without adequately preinforming NorGhaVo.
Amendment can be made to this agreement at any time to ensure efficient and effective running of the project.
Sign: ………………………………
NorGhaVo (The National Coordinator)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
Sign: ………………………………
Halilahi (Taylor)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
Sign: ………………………………
(Volunteers, NorGhaVo)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
Sign: ………………………………
(Lamashegu Primary School)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
In het concept zagen we dat NorGhaVo Ghana zou proberen om materialen te gaan verschaffen aan mister Halilahi t.b.v. de 'needy girls'. Een prima idee en we gaven NorGhaVo Ghana dan ook een compliment. Maar......tot onze grote verbazing en ergernis kregen we al snel te horen dat deze kostenpost betaald zou moeten worden uit fondsen die Ben en Dees wel zouden gaan werven in Nederland. Nee dus.......Blijkbaar dringt het zelfs bij NorGhaVo Ghana niet door dat wij zijn gestopt met fondsenwerving.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 106
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/505_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => november-2009-eerste-deel
)
[49] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088965
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-10-25
[photoRevision] => 0
[title] => Oktober 2009 (Tweede Deel)
[message] =>
Zondag 25 oktober stond in het teken van de meiden. 's Ochtends om 6.00 uur belde Suhayini al op dat ze wilde komen. Ja, je bent welkom, maar niet 's morgens om 6.00 uur! We lieten weten dat ze rond 10.00 uur kon komen. Om 8.00 uur gaat weer de telefoon......Azara 3 wilde toch wel heel graag dat we haar om 10.00 uur kwamen bezoeken, want ze moest om 12.00 uur weer weg. Was ze net terug in Tamale (2 maanden elders haar zieke vader verzorgd), nu stond ze weer op het punt om te gaan 'travellen'. We hadden Azara al vanaf eind juli niet meer gezien en ze liet dan ook weten:'I want to see you'.....Weet je wat.....dan kom ook maar naar ons huis.....2 vliegen in 1 klap! Ons Saartje was erg blij......'Dies and Ben I like it'! Het was erg gezellig.
Bovenstaand: Suhayini en Azara bij ons thuis op bezoek.
Azara 3 is een echt bush-kind. Als ze moet plassen, gaat ze naar buiten; op een stoel of bank zitten is ze niet gewend, dus gaat ze languit op de grond liggen. 's Middags bezochten we weefmeisje Asia. Wij hebben geregeld dat dit meisje lessen kan gaan volgen op het project waar Dees lesgeeft. (26 oktober is de start voor haar). Toch probeerde de familie nog of Ben en Dees zo gek waren om de kapotte fiets te laten repareren. Wij lieten duidelijk weten....Wij hebben voor haar materialen gekocht voor in haar shop, we hebben haar school geregeld en nu mogen jullie zelf een creatieve oplossing bedenken voor de fiets. (Misschien een fiets lenen van iemand in de community en als Asia hard werkt kan ze zelf de reparatie van haar fiets betalen). Vergeet niet dat zij nooit de eigen bijdrage heeft betaald en het onderhoud van de fiets is vanaf dag 1 voor eigen rekening geweest. Toen we duidelijk lieten merken dat het niet alleen 'receiving, receiving' is en dat het wel erg gemakkelijk is om altijd maar te vragen, bond men in. Uiteindelijk liet men weten dat er wel een fiets van iemand geleend kon worden. Ja, de meiden houden ons wel bezig op de zondag. Hierna naar ons andere weefmeisje Salamatu. Hoewel zij niet aanwezig was, spraken we met haar oom. Daar werd je ook niet vrolijk van......kommer en kwel.....Toen we vroegen hoe de business was van Salamatu, liet hij weten: 'There is no market'. En daar blijft het dan bij.........Die apathische houding blijft lastig voor ons om mee om te gaan. Zelf oplossingen bedenken, creatief zijn, initiatief tonen is echt 'een brug te ver' voor de meeste mensen hier in het noorden. Gelukkig werd de dag leuk afgesloten met een bezoekje aan Paul. Hij belde ons op 'just to greet' en aangezien we in de buurt waren, bezochten we hem nog even thuis. Hij woont op een hele drukke compound, waar het een komen en gaan van mensen is. Zijn zoontje Ausbert (geboren in maart 2008) is bang voor 'white people' en begint al te huilen als hij de auto ziet aankomen. Echter....als we er niet zijn, maakt hij altijd een gebaar naar papa Paul en doet hij net of hij mister Ben en madam Dies gaat bellen. Toch zit er progressie in de zaak.......heel voorzichtig krijgen we een handje en wordt er hello en bye gezegd.
Tijdens ons verlof in Nederland hebben wij van de Triodosbank in Zeist een donatie gekregen voor de meiden die nu in hun eigen shop zitten. Wij kunnen materialen gaan kopen en/of een schenking doen in de vorm van een maand niet hoeven aflossen. Aangezien er overal 'lack of materials' is, wordt er besloten om materialen te gaan kopen. Eerst willen we wel met eigen ogen zien wie deze opsteker hebben verdiend, want....als we Ishmel bellen en vragen welke meisjes terugbetalen, krijgen we slechts 1 naam te horen (van de 9). We besluiten dan ook om er enkele criteria op los te laten, als het gaat om een eventuele financiële ondersteuning. Slechts diegenen worden geholpen, die voldoen aan één van de drie volgende criteria: 1. Is de shop altijd open; met andere woorden: Laat het meisje een min of meer aktieve werkhouding zien? 2. Heeft het meisje in zichzelf geïnvesteerd, middels het - op eigen kosten- volgen van een extra training in haar vakgebied? 3. Betaalt het meisje de lening terug? Voor ons betekent dit de komende tijd: Meiden bezoeken in hun shops en met de serieuze dames op stap gaan om materialen te kopen.
26 oktober: Ben heeft een aantal klachten (hoofdpijn, pijn in de botten, pijn in de nek, misselijkheid, keelpijn, duizeligheid) en laat prikken op malaria. En ja hoor.....9 dagen na Dees heeft ook Ben malaria.
Bovenstaand: Hoewel geveld door malaria, kijkt Ben toch nog wel vrolijk.
Als Ben malaria heeft, heeft hij verschillende klachten; bij Dees beperkt de malaria zich meestal tot knallende hoofdpijn. Wij kunnen ons gelukkig prijzen met een goede privékliniek. Al sinds eind 2007 komen wij bij Kabsad Scientific Hospital. Wij waren toen één van de eerste patiënten. Inmiddels zijn we 2 jaar verder en is Kabsad uitgegroeid tot een druk ziekenhuis. Als we nog wel eens terugdenken aan onze start in het Tamale Teaching Hospital, dan kunnen we ons nauwelijks meer voorstellen hoe we dat destijds hebben volgehouden. Dat ziekenhuis is geen ziekenhuis te noemen. Het is bij de beesten af en werkelijk mensonterend. Inmiddels is gebleken dat de Fortisbank uit Nederland een lening heeft gegeven om in het ziekenhuis orde op zaken te stellen: Beter management, betere voorzieningen (zoals permanent water) enz. enz.
De kleintjes op Cambridge zien alles en vinden het nog steeds bijzonder dat madam Dies wit is. Nog steeds willen ze me aanraken, strelen, knuffelen en handkusjes geven en ze bekijken me van top tot teen. Iedere oneffenheid op de huid wordt opgemerkt en inmiddels weten ze wel hoe 'a mosquito bite' eruit ziet, maar een moedervlek vinden ze toch wel heel erg apart. Ook kleding en haardracht worden dagelijks besproken. Zoals op die ene dag: 'Madam Dies your face changed'. Uh.....hoezo?....'You look too beautiful today'……'What happenend to your face? Nog steeds was ik me nergens van bewust, totdat plotseling een kleintje liet weten: 'Madam Dies doesn't wear a clip today and that is why she is looking so beautiful and that is the reason that her face changed'. O, wat een heerlijke logica. En dan al die leuke storingen: 'Madam Dies, I want to urinate; madam Dies, my pencil broke; madam Dies, he is pushing me; madam Dies, you are blocking me (als ik op het schoolbord schrijf en de kinderen tegen mijn rug aankijken en ik hun zicht op het bord belemmer); madam Dies, it can not enter (als een woord niet op de regel past); madam Dies, where is your father?' (voor de duidelijkheid: Hier wordt Ben mee bedoeld). Ach...het hoort er allemaal bij. Het belangrijkste is dat ik me thuis voel op Cambridge garden academy. Verder is het inmiddels zó gewoon voor mij geworden om Frans te geven vanuit het Engels. Het lijkt een tweede natuur te zijn geworden.
Als de kleintjes op een gegeven moment constant zingen: 'No Jesus, no life', dan is het voor mij duidelijk dat ze les hebben gehad in 'Religious and moral education'.
Weefmeisje Asia is inmiddels gestart op het project NCCELP (waar Dees o.a. lesgeeft). Wij hebben geregeld dat zij daar Engels kan leren en ook aan lezen en schrijven wordt aandacht besteed.
Bovenstaand: Weefmeisje Asia in de schoolbanken op NCCELP.
Zoals eerder vermeld probeerde zij ons de reparatie van haar fiets te laten betalen. Dit hebben wij geweigerd. Hierna probeerde ze om ons te strikken voor het kopen van een schrift en een pen. Tsja......op NCCELP is namelijk een chronisch tekort aan materialen, zodat ze daar niet kan aankloppen. Wij besluiten dan ook maar om schriften en pennen te gaan regelen (en krijt voor de teachers). Niet alleen Asia, ook Azara 3 mag gratis lessen volgen op NCCELP en wellicht is Rabbie ook wel geïnteresseerd. In ieder geval Asia heeft het naar haar zin op NCCELP en dan is het mooi om te zien dat dit meisje op latere leeftijd (18 ) nog een kans heeft gekregen om te leren lezen en schrijven en om Engels te leren. Dat wij als 'brug' hebben kunnen fungeren is mooi. Zelf voel ik me ook als een vis in het water op NCCELP.
Bovenstaand: Juf Dees in aktie op NCCELP.
Ook Ben is nauw betrokken op het project. Hij geeft oprichter mister Ramzing de nodige adviezen en coacht hem op het gebied van het werven van vrijwilligers, het schrijven van 'proposals', het invullen van papieren enz. Het klikt erg goed en we zijn een hecht team.
Bovenstaand: Dees op NCCELP.Bovenstaand: Ben op NCCELP.
Tijdens het lesgeven op zowel Cambridge garden academy als op NCCELP kan ik de hele container-issue vergeten. En dat is goed..........
De collega's op Cambridge garden academy zijn allen erg aardig. Eén van mijn nieuwe collega's mister Ezekel vertelde mij een keer iets over zijn achtergrond. Het vermelden waard........Hij is 27 jaar en leerde pas op 18-jarige leeftijd lezen en schrijven!!!! Hoewel zijn ouders ook niet 'educated' waren, hadden zij zoon Ezekel echter wel altijd gestimuleerd. Het had echter tot zijn 18e moeten duren, voordat hij het belang van onderwijs inzag. Na het beeindigen van de middelbare school, had hij zelfs op het Business College International nog bijscholing gevolgd op het gebied van management en business administration. Daarnaast had hij gewerkt bij 'Meet Africa' en nu gaf hij dan les aan de kinderen op Cambridge. En dan te bedenken dat hij 9 jaar geleden nog niet eens zelf kon lezen of schrijven. Een opmerkelijke prestatie!
28 oktober: Vandaag kunnen we dankzij de sponsoren in Nederland materialen gaan kopen voor ons kapstertje Azara 3. Samen slenteren we over de markt.....van shampoo tot conditioner en van handdoeken tot krulspelden en van kammen tot crème enz. enz. Het is zó geweldig fijn om dit te kunnen en mogen doen.
Bovenstaand: Dankzij de sponsoren in Nederland konden we materialen kopen voor kapster Azara.
Al lopend in de hitte en Azara al observerend, gaan onze gedachten naar de mensen in Nederland die dit mogelijk hebben gemaakt. In 3 jaar is 'onze' jongste Azara gegroeid......op alle fronten......Wij realiseren ons dat dit waarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat wij haar zullen 'supporten'. Dit laten we maar niet merken en genieten slechts van haar tevredenheid. Als ze ook nog voor 30 Pesewas (15 eurocent) eten mag kopen is haar geluk compleet. Dan stelt ze voor om even haar vroegere stagebegeleidster madam Mariam te gaan begroeten en natuurlijk gaan wij mee. Dan wordt het tijd om naar NCCELP te gaan. Ook Azara mag lessen gaan volgen op het projekt waar Dees lesgeeft. Weefmeisje Asia is daar al van start gegaan en nu introduceren we Azara bij mister Ramzing. Azara start op 29 oktober.
Bovenstaand: Ook voormalig NFD-meisje Azara (kapster) leert lezen, schrijven en Engels op NCCELP.
Als wij mister Ramzing schriften en krijt aanbieden (er is een chronisch tekort aan materialen) springt de man van blijdschap omhoog. De kinderen moeten meteen gaan zingen en binnen 5 minuten schalt het door de buitenlucht: 'Thank you, thank you, na tuma pam, na tuma pam'. (Dit laatste betekent: Thanks, you have done well in het Dagbani).
O, de kinderen, de kinderen......tsja...als je een zwak hebt voor zwarte kindertjes, dan kun je hier je hart ophalen. Aan lieve 'chocolade poppen' is hier nu eenmaal geen gebrek!
Bovenstaand: Beelden op NCCELP.
Hadden wij op 19 oktober kortsluiting, op 28 oktober was de beschermengel weer aanwezig. Nog steeds was het elektrische kookplaatje de boosdoener of was het probleem het stopcontact? Verschillende mensen hebben er aan gesleuteld en dit gebeurde onder tijdsdruk. Je moet nu eenmaal elke dag koken cq eten, nietwaar? Wat bleek? Het elektrische kookplaatje stond onder stroom en Ben kreeg een 'opdonder'. De gewaarschuwde elektriciën constateerde dat er bij de reparatie 2 draadjes verkeerd waren aangesloten.
Bushfire......Vuurtje stoken om de rommel te verbranden......voor ons Nederlandse hoofd blijft dit moeilijk; voor de mensen hier is het heel normaal. Als het vuur een keer een meter hoog staat, gaat Ben eens informeren in de buurt. Een man die slechts Dagbani spreekt, is wel bereid om even met Ben mee te lopen naar de plek des onheils. Als hij het vuur ziet, begint hij te lachen.....Je ziet 'm denken: 'Oh white man, what is the problem?'
Frans geven in Ghana...............het lijkt wel of iedereen Frans wil leren. Aangezien ik op het project NCCELP min of meer in de buitenlucht lesgeef, krijgen passanten er gratis iets van mee. Dit leidde een keer tot een ontmoeting met een jonge man, die graag met een clubje volwassenen Frans wilde leren. Dat dit leuk is, moge duidelijk zijn, maar niet op NCCELP. Dat project is bedoeld voor kansarme kinderen.Wellicht thuis een groepje oprichten voor volwassenen???
Lieve mensen, dit was ie weer en tot de volgende keer!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 84
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/484_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => oktober-2009-tweede-deel
)
[50] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088964
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-10-01
[photoRevision] => 0
[title] => Oktober 2009 (Eerste Deel)
[message] =>
Op 24 september 2009 arriveerden wij - na 7 weken verlof in Nederland - weer in Tamale. De eerste week was werkelijk vreselijk: Geen stroom (een hele week!), geen water, geen internetverbinding, geen benzine, blikseminslag, achtergebleven kleding beschimmeld, wateroverlast vanwege overvloedige regenbuien en ons trainingscentrum afgebroken!!!! Welkom terug in Ghana!
Er was een watertekort in ons huis, omdat de watercompany niets leverde en omdat de polytank leeg was en niet gevuld kon worden, aangezien de pomp op elektriciteit werkt en daar schortte het dus aan. Voor wat betreft de benzine: In Tamale is er een groot gebrek aan benzine. Overigens niet alleen in Tamale, maar in heel Ghana. Er zijn 2 oorzaken: De nieuwe regering heeft nieuwe regels gemaakt, als het gaat om de betaling van de benzine door de pomphouders aan het overheidsorgaan (TOR), dat belast is met de distributie van de benzine. Vroeger konden de pomphouders benzine kopen op krediet, maar nu moet er bij de levering cash worden betaald. Vele pomphouders kunnen dit niet en komen dus in de problemen en kunnen dus ook geen benzine leveren aan hun klanten. Een andere oorzaak is gelegen in het feit dat er te weinig olie wordt aangeleverd in de haven van Tema (zuid-Ghana). Inmiddels is duidelijk geworden dat Ghana extra olie heeft ingekocht in Nigeria. Maar........de boot uit Ghana die de olie ging ophalen is door marineschepen in de territoriale wateren van Nigeria aangehouden en teruggezonden naar Ghana. De boot kwam dus leeg terug. Dit grapje heeft de Ghanese overheid 100.000 dollar gekost (ongeveer 60.000 euro). Enkele maanden geleden arriveerde er al een schip in de haven van Tema (zuid Ghana) volgeladen met olie. Dit schip moest echter rechtsomkeer maken en mocht niet lossen, aangezien de Ghanezen weigerden te betalen. In ieder geval: Zeker in het noorden van Ghana is een schrijnend tekort aan olie/benzine. De werkers bij de olieraffinaderij in Tema dreigden met sabotage activiteiten, zoals bijvoorbeeld het vernielen van de leidingen. De president (Atta Mills) is daarop zelf naar Tema gegaan om de werkers ervan te overtuigen dit dus niet te doen.
Hoewel de start dus erg zwaar was, was het leuk om de vrienden en de meiden weer terug te zien. We brachten een bezoekje aan onze beste vrienden Paul en Taiba en bezochten o.a. weefmeisje Asia. Andere bekenden belden we op. Onze meubelmaker Salis reageerde wel erg enthousiast. Eerst had Dees hem aan de lijn. Hij vertelde vol trots dat hij vader was geworden van zoon Ishmel. Toen nam Ben het gesprek over en vroeg aan Salis wanneer de jonge spruit was geboren. Tsja........dat wist Salis niet, maar.....het was in ieder geval op de derde dag van de Ramadan geweest en het was toen volle maan! En....als meubelmaker kon hij zelf een bedje maken voor zijn Ishmel. Aan het einde van het gesprek liet Salis aan Ben weten: 'Tell madam (Dees dus) that I am so excited!' De 'sandal-maker man', mister Slim wilde meteen naar ons huis komen om ons te 'greeten'. Oh, Ghana is so funny! Het welkom was dus weer echt op z'n Ghanees: Hartverwarmend!
Ons voormalige NFD-meisje kapstertje Azara 3 bleek naar de 'village' te zijn gestuurd, i.v.m. een zieke vader. Zij moest een paar maanden terugkeren naar haar ouders om te gaan helpen. Normaal gesproken woont ze bij een tante in Tamale, waar wij een heel goed contact mee hebben. De kleine Azara miste haar leventje in Tamale en wilde contact met ons opnemen. Maar hoe doe je dat als je niets hebt? Azara is echter inventief en vraagt gewoon aan een ieder die een telefoon heeft of ze even mag bellen naar 2 Siliminga's en omdat het wel interessant is om te bellen naar 2 witten, lukt het haar altijd wel om ergens even een telefoon los te peuteren. Hoewel ze slechts Engels verstaat en qua spreken niet verder komt dan: 'I want to greet you', merk je aan haar stem dat ze het fijn vindt om ons even te kunnen horen.
En ja...hoera.....dan krijgen we eindelijk weer elektriciteit.
Bovenstaand: Het plaatsen van een nieuwe transformator vlakbij ons huis.
Het probleem bleek een kapotte transformator te zijn. Pas na 4 dagen werd deze vervangen. Transformatoren worden in Ghana op hoogte geplaatst tussen 2 houten palen. Voor deze klus was een vrachtauto met lift noodzakelijk. Het duurde 2 dagen voordat de bevoegde autoriteit toestemming had gegeven om deze vrachtwagen met lift in te schakelen. Daarna duurde het nog een hele tijd om de oude transformator te verwijderen en de nieuwe te plaatsen. Toen alles was aangesloten hadden we 10 minuten licht en vervolgens viel het zaakje weer stil. There was again a big problem! Maar......het oplossen van dit laatste probleem duurde slechts enkele uren. En jawel...we hebben ook weer water (de polytank is gevuld en de watermaatschappij leverde ook weer). Zo heb je niets en dan heb je het dubbelop! De eerste week mails opgehaald in het internetcafé en toen werkte de internetverbinding weer thuis. Heerlijk! De beschimmelde kleding is inmiddels gewassen (op de hand door onze compound-boy Hudu); de benzinetank is vol en het huis is weer op orde. Even een tip van huishoudelijke aard: Wat te doen met een vuil strijkijzer aan de achterkant? Schoonmaken met schoolkrijt!
Zoals in de vorige update reeds vermeld, had onze verlofperiode ook bepaalde dingen duidelijk gemaakt als het gaat om de nabije toekomst. Wij hebben moeten constateren dat we ons huis zijn ontgroeid, dat we Venlo zijn ontgroeid en dat we nog niet klaar zijn voor Nederland. Hoewel het ons laatste jaar in Tamale zal gaan worden, hopen we dat het niet het laatste jaar in het buitenland wordt. Een ander gedeelte van Ghana of een ander land? The time will tell!!!
Onze compound-boy Hudu wilde al een tijdje kuikentjes laten rondscharrelen op ons terrein.
Bovenstaand: Kip Froukje met haar kuiken Lieve.
Voor ons verlof lieten we hem weten dat hij begin oktober een 'male one' mocht regelen voor onze kip. Blijkbaar duurde dit Hudu te lang, want tijdens onze afwezigheid had hij gewoon een keer de poort geopend en had kip Froukje vrij spel om op vrijersvoeten te gaan. Dit resulteerde eind september in één kuikentje. Op een gegeven moment viel het kuiken in één van de diepe gutters (goten) op onze compound en had zich bezeerd. Het hompelde over het terrein en we gaven de 'disabled one' dan ook maar de naam: Kneus. Hudu liet echter weten: 'It will disappear' en inderdaad....binnen een week liep kuiken-lief weer normaal. De naam Kneus was dus niet meer op z'n plaats. Volgens Hudu zou het 3 weken gaan duren voordat duidelijk was of het een 'male one or a female one' zou zijn. En....het bleek een female one te zijn en dit vrouwtje wordt Lieve genoemd.
Toen Ben op 1 oktober even zijn haren wilde laten knippen bij de kapper, was deze niet aanwezig. Het hulpje liet weten dat de master 'going to toilet' was. (Poepen in de buitenlucht). Deze kapper noemt zichzelf 'Chicago-boy' en heeft een houten kiosk midden in de stad. De prijs voor knippen is 1 GHC (ongeveer 70 eurocent). Het is er altijd erg gezellig. Oké, de baas was er dus niet. Toen we hem belden en vroegen of hij nog terugkwam, luidde het antwoord: 'I am suffering from my stomach and I have to take some medication'. Toen het wachten wel erg lang duurde, vroegen we aan de leerling of hij niet wilde knippen. Je zag dat de knaap in verwarring werd gebracht. Je zag hem denken: .....'Een witte die geknipt wordt door een leerling......dát kan toch niet'?! Toen wij hem aanspoorden om het gewoon te proberen straalde hij over zijn hele gezicht. Ben maakte een geintje door te zeggen: 'Cut my hair and not my ears!' Dit soort grapjes wordt helemaal niet begrepen. Van de zenuwen raakte hij dus wél het oor van Ben en dit resulteerde in een wondje. In ieder geval was het feit dat hij de taken van de master mocht overnemen, goed voor zijn zelfvertrouwen! Toen we na afloop de master belden en in het bijzijn van de knaap lieten weten dat hij een hele goede leerling had, begon de jongen verlegen te lachen.
Waar zouden we toch zijn zonder onze compound-boy Hudu? De eerste week na onze terugkomst heeft hij ons dagelijks geholpen met allerhande klussen. Niet alleen hij, ook de timmerman en de loodgieter moesten er nog aan te pas komen, maar op 3 oktober waren we weer gesetteld. Nu kunnen we weer volstaan om Hudu 1x per week op zaterdag te vragen. Want op een grote compound is aan werk geen gebrek! Voor ons was het ook een rustig idee tijdens ons verlof in Nederland om te weten dat Hudu in één van de vertrekken in de dienstwoning sliep. Het spreekt zich namelijk snel rond dat de 2 witten afwezig zijn. Het was goed dat Hudu gewoon op ons terrein was.
Problemen met de auto......startproblemen......accu? Nadien bleek dat de accu in orde was en dat er op de één of andere manier lucht via de benzineleiding werd aangezogen (aldus mister Babs, onze automonteur, fitter, technician).
Het is toch wel handig dat we - in geval van verstelwerk - een heel naaiatelier met meiden tot onze beschikking hebben.
Bovenstaand: Enkele meisjes van het naai-atelier bij mister Halilahi op Lamashegu. Tussen de bedrijven door wordt er flink gebeden door deze moslim-meisjes.
Een broek korter later maken? Een rits vervangen? We kunnen het gewoon naar de meiden van mister Halilahi brengen (de master sewing die onze NFD-meiden heeft begeleid tijdens hun stage).
We zijn doende om het sponsorgeld uit Nederland te verdelen. Een gedeelte zal besteed worden aan het kopen van materialen voor de meiden die nu in hun eigen shop zitten. Of we kunnen deze dames verblijden met een éénmalige aflossing. Dit om de meiden die terugbetalen en serieus zijn een hart onder de riem te steken. Wij zullen bij microfinancieringsman Ishmel nagaan welke meiden trouw terugbetalen en welke niet. Slechts degenen die hun best doen, zullen worden beloond. Een ander gedeelte wordt gereserveerd voor de nieuwe werkplek van Dees: Lesgeven aan de kansarme kinderen van het project NCCELP. Hier is een chronisch tekort aan materialen.Verderop in deze update zal ik vertellen wat dit project inhoudt. Verder gaan we investeren in mister Halilahi. Deze master sewing die meer dan 50 meisjes naailes geeft, gaat zelf een 3-jarige opleiding volgen 'industrial art'. Als je investeert in de master, dan profiteren daar uiteindelijk de meiden ook weer van. En tenslotte moeten we nog iets achter de hand houden voor de relocatie van onze containers. Te denken hierbij valt aan o.a. transportkosten. Dit is alleen aan de orde als we zelf moeten opdraaien voor de kosten. Hopelijk vergoedt Assembly alles (zoals beloofd).
Het aantal horloges dat Ben heeft versleten in 3 jaar Ghana zijn niet te tellen! De kwaliteit is erg slecht. Gemiddels 3 horloges per jaar is geen uitzondering.
Had Ben het idee om zijn vierde en laatste jaar te gaan besteden aan counseling en guiding van de studenten op de campus van de Polytechnic in Tamale (een soort Hogeschool), het afbreken van ons trainingscentrum door Assembly (Gemeente) gooide roet in het eten en daardoor kon dit plan niet doorgaan.
O,o,o,.......het was werkelijk een shock voor ons om te zien dat ons hele trainingscentrum - tijdens onze verlofperiode in Nederland - is afgebroken. Het verhaal nog even in het kort: In april j.l. kregen we te horen dat er een kans bestond dat onze containers moesten wijken, omdat op onze marktplaats shops zouden worden gebouwd (door Chinezen). Ons is toen toegezegd door Assembly (Gemeente) en door de Regional Minister (Gouverneur) dat wij óf konden blijven óf een stukje zouden moeten worden verplaatst. In het laatste geval zouden alle kosten worden betaald door Assembly. Wij hebben van april tot juli 2009 wekelijks contact gehad met de National Coordinator van deze Assembly en iedere keer liet hij weten: 'You don't worry'. En dan.....wordt er tijdens onze afwezigheid en zonder overleg zomaar begonnen met het afbreken van de plek waar wij zó trots op waren. De eerste stap was dan ook om naar de Assembly te gaan en te vragen naar de National Coordinator mister Baba. Toen vielen we weer van onze stoel.......de man bleek vertrokken te zijn (naar Kumasi) en zijn opvolger was 'on travelling to Accra'. Nee toch.....Nou, dat schiet dus niet op. Het was mister Baba die ons had beloofd voor de onkosten op te draaien. En zijn opvolger? Die weet waarschijnlijk weer van niets. Als dit zo is, dan zullen we naar de Regional Minister gaan. We willen tevens proberen om de relocatie te laten plaatsvinden op de werkplek van mister Halilahi in plaats van op Kukuomarket. Deze bevlogen man gaat uitbreiden en er komen zelfs Kayayoo-girls uit Accra bij. Het zou dan ook prachtig zijn als wij ons trainingscentrum juist op die plek zouden kunnen heropbouwen. Maar ja....wellicht wil men dat de relocatie op Kukuomarket gaat gebeuren. In dat geval zullen we proberen om onderdeel van de markt te worden. We willen namelijk niet weggestopt worden achter de shops die door de Chinezen worden gebouwd. Mocht Assembly niets vergoeden, dan zullen we een restant van het sponsorgeld gaan benutten om zelf het transport te regelen van de oude naar de nieuwe plek en de containers in cement laten zetten. Verfraaiing laten we dan maar achterwege. Onze compound-boy Hudu heeft al toegezegd dat hij het transport kan realiseren met een clubje mensen (dezelfde groep die destijds de 4 houten shops hebben weggesleept). Hoewel de chief van Kukuomarket heeft toegezegd dat wij na de 'rainy season' een nieuw stuk grond krijgen, geloven we hier niet meer in. Wat is een 'promise' in Ghana? Via via moeten we horen dat NorGhaVo Ghana de inhoud van de containers heeft opgeslagen op hun kantoor. Het zou toch niet meer dan normaal zijn dat zij ons dit zelf zouden vertellen? De eerste aanblik was dus vreselijk.....Er is niets meer te zien van ons trainingscentrum!
Bovenstaand: Ons mooie trainingscentrum afgebroken!!!
De dure betonnen vloer is weg, de muren zijn afgebroken, de overkapping is weg, de boog, de signboards enz. enz. Overgebleven materialen waren op een hoop gegooid. Tsja.....we moesten wel even slikken en een traantje wegpinken (en dan druk ik me nog zachtjes uit). Wij maakten foto's van de ravage en stuurden deze naar zowel NorGhaVo Ghana als NorGhaVo Nederland, vergezeld van de volgende tekst: Our trainingscentre has been destroyed! Is this the result of working 3 years for free? Is this the way Ghanaians use the sponsormoney from the Netherlands? It's a shame!!!!
Over NorGhaVo Ghana gesproken…… Tijdens onze verlofperiode was het enkel vriend Paul die ons had durven mailen over de situatie op Kukuomarket. De rest van onze vrienden en bekenden hadden dit niet gedurfd. Toen we het nieuws vernamen hebben we vanuit Nederland direkt gemaild naar NorGhaVo Ghana. Geen enkele reactie!!!! Eénmaal terug in Tamale belden we staflid Peter. Telefoon werd niet opgenomen. Toen belden we naar het kantoor. Wederom geen gehoor. Hierna stuurden we Peter een SMS-je, met het verzoek om ons terug te bellen. Eindelijk kregen we een teken van leven: Hij was in Accra en we moesten maar een ander staflid benaderen, want hij had geen geld om ons terug te bellen!!! (En de telefoon-units worden betaald door NorGhaVo Nederland!) Uiteindelijk hebben we gemaild en nog steeds zweeg NorGhaVo Ghana in alle talen! Tot slot foto's gestuurd van de ravage op Kukuomarket. Geen respons. NorGhaVo Nederland daarentegen doet alles wat in hun vermogen ligt om ons te helpen en te steunen, maar voor ons is het punt bereikt dat we zelf een oplossing willen gaan zoeken voor de wederopbouw van ons trainingscentrum. De tijd van vergaderen en iedereen afrennen is wel voorbij. Er moet daadkracht komen en daar schort het aan bij NorGhaVo Ghana! Wij hebben een eigen strategie bedacht. Wij gaan voor een oplossing. Onze voorkeur: 3 containers naar de werkplek van mister Halilahi.
Aangezien wij onze buik dus helemaal vol hebben van NorGhaVo Ghana, willen wij dus de wederopbouw van ons trainingscentrum zelf gaan regelen. Dit geldt tevens voor het innen van het sponsorgeld. Normaal gesproken geschiedt dit via NorGhaVo Ghana, maar dat duurt allemaal zó ontzettend lang......We hebben geen zin meer om te bidden en te smeken en bijna een knieval te moeten doen.....We hebben dan ook aan NorGhaVo Nederland gevraagd of zij kunnen regelen dat het sponsorgeld bij ons komt zonder tussenkomst van NorGhaVo Ghana. En:.....In januari 2010 verloopt onze verblijfsvergunning weer. Ook hier heb je eigenlijk NorGhaVoGhana bij nodig om dit te regelen. Maar vanwege de lakse houding, gaan wij ook dit maar zelf oppakken. Wij hebben een contactpersoon (Joshua) op de Immigratiedienst in Accra en deze hebben we rechtstreeks gebeld. Hij heeft ons voorgesteld om meteen naar de Regional Commander van de Immigratiedienst in Tamale te gaan en te vragen voor een verblijfsvergunning voor een half jaar in plaats van voor een jaar. Dat is op zich genoeg, aangezien wij in juli 2010 Tamale gaan verlaten. Joshua adviseerde ons om te proberen de Regional Commander zover te krijgen dat hij meteen de stempel van de verblijfsvergunning zet, zonder dat we eerst naar Accra moeten afreizen om de werkvergunning te realiseren. Eerst is er namelijk een werkvergunning nodig (Accra) en daarna een verblijfsvergunning (Tamale).
En dan komt er eindelijk een teken van leven van NorGhaVo Ghana in de vorm van een mail op 5 oktober. Eerst worden we uitgebreid welkom geheten in Ghana en we worden bedankt voor de mails. Excuses worden aangeboden voor het feit dat men onze mails niet had beantwoord.......Reden: Al 14 dagen lang had het kantoor geen internetverbinding gehad.......Jeetje, dan ga je toch in een internetcafé je mails checken!!!!!....Typisch Ghanees....gewoon wachten en bidden totdat de verbinding weer terug komt! Ook bood men verontschuldigingen aan over het feit dat men ons niet had ingelicht over de situatie op Kukuomarket......Nou ja zeg, dat is allemaal wel erg gemakkelijk.... Sorry zeggen en gewoon overgaan tot de orde van de dag! Voor wat betreft de 3 containers: NorGhaVo Ghana heeft contact met de chief van Kukuomarket en deze heeft ons een nieuw stuk land beloofd, zodat het trainingscentrum opnieuw kan worden opgebouwd. Als dit een feit is, zouden mister Halilahi en madam Mariam kunnen starten in onze containers. Maar NorGhaVo Ghana nodigde ons eerst uit voor een meeting. En voor wat betreft onze verblijfsvergunning en het sponsorgeld uit Nederland: Ook hiervoor gold: We have to discuss it during a meeting in the office!!!!! Help!!!! Nee!!!! Wij willen niet meer vergaderen, wij willen actie!!!!
Gelukkig zit NorGhaVo Nederland helemaal op onze golflengte. De staf in Nederland wordt - net als wij - doodmoe van het gebrek aan daadkracht van NorGhaVo Ghana. Zij geven ons alle support en maken NorGhaVo Ghana duidelijk dat zij ons steun moeten geven bij de aktiviteiten die we zelf gaan ontplooien. Wij gaan zelf de relocatie van ons trainingscentrum realiseren; wij gaan zelf proberen om onze verblijfsvergunning te regelen en dit geldt ook voor het sponsorgeld. Voor wat betreft dat laatste: NorGhaVo Nederland is bereid om ons bedrag op de volgende money transfer naar Ghana in te houden. Natuurlijk is het een omslachtige weg, maar men wil ervoor zorgen dat wij krijgen waar we recht op hebben. Alles willen we zelf doen, want als we op NorGhaVo Ghana moeten wachten........zij doen echt niets!!!! NorGhaVo Nederland begrijpt dus ook heel goed dat wij geen zin meer hebben in meetings e.d.
Oké....proberen dus om onze containers te verplaatsen van Kukuomarket naar Lamashegu..... Op 5 oktober zijn we naar Assembly geweest en hebben daar gesproken met de nieuwe Regional Coordinator. Wij hebben hem gevraagd of het transport van de containers geregeld zou kunnen worden van Kukuomarket naar Lamashegu (de werkplek van onze master sewing mister Halailahi). Wij hebben hem gemeld dat zijn voorganger ons had beloofd (samen met de Regional Minister) dat in geval van 'shifting' alle kosten zouden worden betaald. Tijdens het gesprek werd duidelijk dat Hawa 3 weken eerder al op de stoep had gestaan (tijdens ons verlof in Nederland), met het verzoek om geld te geven voor het transport van de containers. Ons genuanceerde verhaal deed de Coordinator echter heel snel besluiten ons groen licht te geven. Als het aan hem lag kon het dezelfde dag nog geregeld worden en alle kosten werden - zoals eerder beloofd - betaald. Hoera! Wij konden het bijna niet geloven en waren ontzettend blij! De Coordinator liet meteen een 'officer' van Assembly opdraven en samen met deze officer gingen we naar de locaties Kukuomarket en Lamashegu om de situatie te bekijken.
Al snel stuitten we op het eerste hobbeltje. De betreffende grond op Lamashegu is niet van mister Halilahi, noch van de overheid, maar bleek van een school te zijn. Deze school ligt achter de werkplek van mister Halilahi. De officer van Assembly stelde echter meteen voor om te gaan praten met het schoolhoofd en te vragen of wij onze containers op dat stuk grond mochten plaatsen. We werden verwezen naar de chairman van de SMC (School Management Committee). Deze man bleek ook in Assembly te zitten, dus dat was een pré. Ook met hem en nog enkele andere Assembly-leden en met mister Halilahi hadden we een goed gesprek. Een dag later, 6 oktober, kregen we ook van de chairman van SMC groen licht! Dus: Toestemming van de Coordinator van Assembly voor het transport naar de plek die onze voorkeur heeft én toestemming van de Chairman van de School Management Committee voor het stuk grond. Wederom waren we heel erg blij! We konden beginnen! We regelden 5 sterke mannen voor het transport en in overleg met alle betrokkenen, zou het transport gaan starten op 7 oktober 's avonds (dit i.v.m. de té grote verkeersdrukte overdag). Eén van de sjouwers was onze compoundboy Hudu. Samen met zijn club vrienden zou hij de klus gaan klaren voor 180 GHc. Het was hetzelfde groepje als destijds bij het in beslag nemen van de 4 houten shops.
Echter.....de vreugde was van korte duur! Op 7 oktober liet Assembly weten dat de hele operatie gecanceld moest worden. Waarom? Hawa was wederom ten tonele verschenen bij de Coordinator van Assembly en had haar beklag gedaan. Ook de mensen van Kukuomarket hadden geklaagd. Zij willen de containers op Kukuomarket houden. Onze eerste gedachte was: Wij nemen zelf de verantwoordelijkheid op ons en betalen middels het Nederlandse sponsorgeld de kosten van relocatie. Echter.....we realiseerden ons dat het toch beter was om dit niet te doen, aangezien we ons goede contact met Assembly niet wilden verstoren en bovendien voelden we ons verantwoordelijk voor de veiligheid van de 5 jongens die het transport moeten uitvoeren. Wij willen niet dat zij problemen krijgen met de mensen op Kukuomarket.
Inmiddels hadden we een mail van NorGhaVo Ghana gekregen, dat ook zij de containers op Kukuomarket willen houden en ze zijn al in onderhandeling met de Kukuo chief over een relocatie (en dat terwijl NorGhaVo Ghana altijd afgaf op chiefs!) Wij willen hier echter absoluut niet meer op wachten! Als we moeten wachten op NorGhaVo Ghana, dan kunnen we eeuwig wachten. Enne.....wij mochten toch de invulling bepalen????? Wij hebben het echt helemaal gehad met NorGhaVo Ghana en wij willen het nu allemaal zelf regelen (relocatie containers/verblijfsvergunning/sponsorgeld). Het spijt ons te moeten zeggen, maar voor ons bestaan zowel NFD als NorGhaVo Ghana niet meer!!!!
Wij hebben heel veel redenen om te kiezen voor Lamashegu. Enkele redenen zijn: Op dit naai-atelier werkt mister Halilahi met een heleboel 'needy girls' en hij gaat uitbreiden met de echte Kayayoo-girls uit Accra, dus hij heeft extra containers nodig. Als hij moet pendelen tussen Kukuomarket en Lamashegu, dan kost dat teveel tijd (en dus geld). Verder geven de sponsoren ook de voorkeur aan Lamashegu, omdat zij op de hoogte zijn van de Kukuomarket-problemen en ons steunen in onze keuze voor een betere lokatie en enkele sponsoren hebben Lameshegu met eigen ogen gezien. Ook hebben wij de toestemming reeds gekregen voor het stuk grond en bovendien kan het sneller gaan en zien we eindelijk eens resultaten. Wachten op een stuk grond op Kukuomarket gaat weer te lang duren. Wij weten dat NorGhaVo Ghana en de Kukuomarket mensen en de Kukuo chief uiteraard willen dat de containers op Kukuomarket blijven, maar onze ervaring heeft geleerd dat het wederom veel te veel tijd in beslag gaat nemen als deze mensen een beslissing moeten nemen. Verder is het aannemelijk dat wij weggedrukt zullen worden. Een mooie plek zal niet gaan lukken. Onderdeel uitmaken van de nieuwe markt is niet aan de orde. Waarschijnlijk moeten we genoegen nemen met een plek in de 'village'.
Inmiddels weer een brief geschreven aan de Coordinator van Assembly en aan de chairman van de SMC en wederom met beiden gesproken. Tijdens het gesprek met de Coordinator van Assembly was ook Hawa aanwezig. Zoals vanouds begon ze te vloeken en te tieren: 'Go back to your country; God will punish you!' De Coordinator en andere aanwezigen schrokken van deze woorden (wij zijn het wel gewend) en Hawa moest haar excuses aanbieden. Wij zeiden nauwelijks iets en boden slechts de brief aan met de hele waarheid. Assembly besloot om een follow-up te regelen met NorGhaVo Ghana, met de Kukuomarketchief enz. enz. Nee toch.....wij willen dit niet meer. De keren zijn niet meer te tellen dat we over dit issue hebben gesproken. Hadden we dus bijna de containers op de plek waar wij ze wilden hebben, nu zijn we weer helemaal terug bij af..........We zaten er dan ook helemaal doorheen!!! En dan krijgen we op 9 oktober via via te horen dat de Kukuo chief opdracht heeft gegeven om onze containers te verplaatsen naar de Chief's Palace! Dit geloof je toch niet! Heet dit in gewoon Nederlands niet gewoon diefstal? Niemand durft tegen te sputteren vanwege het simpele feit dat het een chief betreft. Als wij de conclusie trekken: 'So the chief is a thief', wordt het doodstil............!!!
Bovenstaand: De Kukuo Chief heeft opdracht gegeven om onze containers tijdelijk te transporteren van Kukuomarket naar zijn Chief's Palace.
Samengevat: 5 oktober: Wij krijgen de toestemming van de hoogste baas van de Gemeente (Coordinator Assembly) om het transport te regelen van onze containers van Kukuomarket naar Lamashegu; 6 oktober: Wij krijgen de toestemming van de voorzitter van het Schoolbestuur (Chairman of School Management Committee) voor het stuk grond om onze containers op te plaatsen; 7 oktober: Bijna bezig met het daadwerkelijke transport of een telefoontje van Assembly gooit roet in het eten: De hele operatie wordt afgeblazen, omdat de Kukuomarket-mensen en Hawa hebben geklaagd; 8 oktober: Vergadering met de National Coordinator van Assembly inclusief Hawa. Wij bieden een brief aan met de hele waarheid. 9 oktober: Gesprek met de Chairman van SMC en ook hij krijgt onze brief; 9 oktober: De Kukuo chief geeft opdracht aan zijn mensen om de containers te verplaatsen naar zijn 'palace'.
Dus: Wie willen de containers op Kukuomarket? De mensen die wonen op Kukuomarket; de chief (het stamhoofd) en NorGhaVo Ghana. Wie willen de containers op Lameshegu? De Chairman van School Management Committee (degene die de grond heeft gegeven); Coordinator Assembly (gemeente); mister Halilahi; NorGhaVo Nederland; de sponsors in Nederland en wij (Ben en Dees). En Hawa? Zij wil de containers gaan transporteren naar haar nieuwe plek ergens in de 'village'. Assembly wil alle partijen horen. Zij hebben dus al gesproken met Hawa en met ons, maar zij willen ook een gesprek met NorGhaVoGhana en met de Kukuo chief. Wij hebben duidelijk te kennen gegeven dat wij al jaren praten over dit issue en dat er nog steeds geen resultaat is. Dit is Ghana en dat betekent nou eenmaal altijd....delaying and postponing...... Wij hebben alle betrokken partijen ingelicht dat wij helemaal aan het einde van ons Latijn zijn en dat wij onze beste vriend Paul hebben gevraagd om voor ons als een soort spokesman cq deputy op te gaan treden. Hij zal dan uit onze naam alle vergaderingen gaan bijwonen. Wij hebben genoeg gerend.....
Inside information: Het blijkt dat Hawa haar 'mannetjes' heeft op Kukuomarket. Zij betaalt deze personen en in ruil daarvoor bellen deze mensen direkt naar Hawa als zij de 'white people' in de buurt van Kukuomarket zien. Dat verklaart ook waarom we nét te laat waren met ons transport naar onze favoriete plek. Men heeft ons gezien op 5 oktober toen we met een Assembly-man de situatie in ogenschouw gingen nemen en men heeft ons gezien op 6 oktober toen we met onze compound-boy Hudu even naar Kukuomarket reden, om hem de containers aan te wijzen die getransporteerd moesten worden. Het is toch niet meer normaal? Maar ja....voor geld doet men hier alles! Je zou je bijna niet meer veilig voelen in Tamale!
Sommige Ghanezen zeggen tegen ons: 'Waarom vraag je in Nederland niet om 3 nieuwe containers? Dan kan Hawa de containers houden en kunnen jullie de nieuwe containers aan mister Halilahi geven op Lameshegu? Hoezo hondsbrutaal? Als wij zeggen dat het zó niet werkt en dat Nederland geen Sinterklaas-land is, worden we niet begrijpend aangekeken. En dan te weten dat er in heel Tamale (een stad van 350.000 inwoners!), geen enkele plek is waar je permanent kunt blijven zitten met je containers. Iedereen verblijft op tijdelijke basis!
6 oktober: Terug naar Cambridge garden academy! Heerlijk om weer Frans te gaan geven bij de kleintjes op Cambridge. Ik krijg een rooster waarin ik zowel P1 als P2 ga lesgeven. (Groep 3 en 4). Het was leuk om al die aardige collega's weer terug te zien en er waren weer 2 nieuwe collega's bijgekomen: Mister Peter and mister Ezekel. En mijn leerlingen uit P1 heten: Rafiq, Virgil, Charles, Nathan, Joel (dit zijn de jongens) en Nasara, Janice, Rosalinda, Genevieve, Winifred en Amanda (dat zijn de meisjes). In P2 geef ik les aan: Charbel, Amin, Wumpini, Jawal (jongens) en Carolina, Vivian, Nana en Makjela (meisjes). Het zijn kleine klasjes op deze privéschool. Op een overheidsschool is dat wel anders. Daar zitten zeker 60 leerlingen in de klas. De leerlingen van Cambridge zijn dus echte geluksvogeltjes!
Bovenstaand: Primary one (P1) Cambridge Garden Academy
(Groep 3).Bovenstaand: Primary two (P2) Cambridge Garden Academy
(Groep 4).
Op dezelfde dag (6 oktober) startte ik bij NCCELP (Naasim Community Children Education and Library Project). Naasim is het Dagbani-woord voor 'enlightenment'. Dit is een project met een tweeledig doel: Lesgeven aan kinderen die op overheidsscholen zitten en daar te weinig leren en middels dit project worden bijgespijkerd in een 'after school program' en lesgeven aan kinderen uit de communities (bush-dorpjes) die helemaal niet naar school kunnen gaan. Er wordt lesgegeven onder een mangoboom en onder een afdakje. De oprichter van het project heet mister Ramzing en er werken locale vrijwilligers. Vele namen passeerden de revue: Mister Youssef, mister Ananny, mister Sahmed, mister James. Laatstgenoemde heeft als kind op NCCELP gezeten en heeft het geschopt tot SSS (Senior Secondary School; of tewel de bovenbouw van de middelbare school). Een hele prestatie, gelet op de hele scene.
Bovenstaand: Lesgeven op het project Naasim Community Children Education and Library Project (NCCELP).
Ik zal hier 2 middagen Frans gaan geven. Je kunt het nauwelijks een werkplek noemen en het wemelt er van de muskieten! Uiteraard een heel verschil met privéschooltje Cambridge, maar ik vind het wel mooi om weer te werken voor de 'needy ones'. De geluksvogeltjes van Cambridge komen er ook wel zonder mij...... De ene keer zijn er 20 kinderen; de andere keer zijn er 40 kinderen; dan weer 60 of 90.....In ieder geval moeten de kinderen van ver komen om lessen te volgen; een uur lopen is heel normaal. Het 'klikt' tussen mister Ramzing, de kinderen en mij. Ik geniet er enorm van en bovendien is het lesgeven ook een goede afleiding om 'los te komen' van de container-problematiek.
9 oktober: Op naar de Immigratiedienst in Tamale en vragen of de Regional Commander bereid is om onze verblijfsvergunning met 6 maanden te verlengen (januari-juli 2010). In juli 2010 gaan we namelijk Tamale verlaten. Maar.........de Commander blijkt vertrokken te zijn; men is in afwachting van een nieuwe. (Dit zou dan al nummer 4 worden in onze 3 jaar Tamale!) .....Don't worry.....Er is een plaatsvervanger. Oké. Het blijkt dat het niet mogelijk is om onze verblijfsvergunning met een half jaar te verlengen, maar slechts met een jaar. 'Prima, wilt u dan even een stempeltje zetten?', vroegen we quasi nonchalant. Nee dus, het is nog geldig tot januari 2010, dus kom maar terug in november/december. Dan zou het geen enkel probleem zijn om de stempel te zetten:..... Wij hadden immers geen crimineel verleden en bovendien zijn wij bereid om te betalen en hebben we al 3 jaar gratis gewerkt voor Ghana (en dus geen betaalde baantjes van Ghanezen ingepikt)....... Langs onze neus weg vroegen we of het ook mogelijk is om op basis van vermogen een verblijfsvergunning te regelen. Ook dat was geen probleem. Altijd handig om te weten. Op deze manier hoeven we NorGhaVo Ghana niet meer te vragen, omdat we dan niet meer gelinkt worden als vrijwilligers aan NorGhaVo. Dan zijn we zo vrij als een vogeltje. Hopelijk is de nieuwe commander er nog niet in november en zal deze plaatsvervanger (Stephen) er volgende maand nog net zo gemakkelijk over denken.
10 oktober: Inservice training voor de teachers van Cambridge garden academy. Het bleek dezelfde training te zijn als er in april j.l. reeds was georganiseerd.
Ghana is grappig..... 's Morgens om 6.45 uur belt sewing-girl Suhayini op, just to greet us.................. Wij kennen een aardige Togolees in Tamale, die kok is in een hotel in Tamale. Hij kan niet alleen goed koken, hij heeft ook een goede visie en kan on-Ghanees denken. Hij spoort het personeel aan om mee te denken, hij legt dingen uit en hij is een voorstander van time-management. Toen we een keer een hapje bij hem gingen eten, was hij afwezig. Binnen een mum van tijd werd hij opgetrommeld en kwam hij opdraven om ons te begroeten...just to greet......
Op 14 oktober kregen we bezoek van onze voormalige huisbaas mister Jacco en bespraken we de container-kwestie.
Onze containers staan inmiddels bij de Chief's Palace. Wij zijn daar naar toe gegaan en hebben foto's gemaakt.
Bovenstaand: Onze containers staan tijdelijk 'geparkeerd' bij de Kukuo Chief's Palace.
Binnen een mum van tijd zag het zwart van de mensen! Hoewel de chief niet aanwezig was, spraken we met een 'second chief' (alles moest door een derde vertaald worden in het Engels) en we lieten daar een duidelijke boodschap achter: De sponsors in Nederland accepteren niet dat de containers op een plek staan, die niet de voorkeur geniet van Ben en Dees.
Zoals eerder gemeld doet NorGhaVo Ghana veel te weinig en de meest simpele dingen moeten besproken worden in een meeting. Aangezien wij hier helemaal tureluurs van worden, hebben we NorGhaVo Nederland gevraagd om het sponsorgeld via Western Union over te maken naar ons, zodat wij niet hoeven te bidden en te smeken bij NorGhaVo Ghana om naar een bank te gaan. NorGhaVo Nederland kwam ons hierin tegemoet en zo konden we dan op 13 oktober hier bij de Barclays Bank in Tamale het geld ophalen.
NorGhaVo Nederland heeft voor de zoveelste keer een mail 'op poten' verzonden naar NorGhaVo Ghana. Ook Nederland lukt het niet om NorGhaVo Ghana te bereiken. NorGhaVo Nederland steunt ons enorm en doet alles wat in hun vermogen ligt om hun collega's in Ghana te activeren. Zij vinden het net zo vreselijk als wij dat ons trainingscentrum tijdens ons verlof in Nederland is afgebroken en dat NorGhaVo Ghana ons hier niet over heeft ingelicht. Ook steunen zij ons in onze keuze om het trainingscentrum op te bouwen in Lameshegu en niet op Kukuomarket. NorGhavo Nederland heeft wederom uitgelegd aan hun Ghanese collega's dat de goede naam van NorGhaVo wordt beschadigd. Ook werd verwezen naar de huidige financiele crisis...sponsors zullen zich terugtrekken en vrijwilligers kiezen op deze manier een andere organisatie. NorGhaVo Nederland vroeg heel duidelijk om informatie als het gaat om de huidige situatie en ze konden het absoluut niet waarderen dat NorGhaVo Ghana hen niet had ingelicht over de toestanden op Kukuomarket. Bovendien misten ze de wekelijkse updates die NorGhaVo Ghana richting Nederland moest sturen. En verder vroegen zij zich af waarom NorGhaVo Ghana Ben en Dees niet had ingelicht over de afbraak van het trainingscentrum tijdens onze verlofperiode. Er werd gevraagd om actie en wel om snelle actie. NorGhaVo Ghana zou onze keuze voor Lamashegu moeten steunen en de relocatie zou zo spoedig mogelijk moeten gebeuren. Bovendien werd NorGhaVo Ghana duidelijk gemaakt dat NorGhaVo Nederland een aparte money transfer had geregeld voor Ben en Dees (via Western Union), omdat B[e-38]D weer veel te lang hadden moeten wachten op een aktie van NorGhaVo Ghana. Ook hier werd NorGhaVo Ghana op het matje geroepen.
Maar NorGhaVo Ghana lijkt zich nergens iets van aan te trekken. Via via krijgen we te horen dat zij naar de Kukuo chief zijn gegaan en gepleit hebben om de containers op Kukuomarket te houden en dat terwijl NorGhaVo Nederland heeft opgelegd dat zij de keuze van Ben en Dees moeten opvolgen (Lamashegu dus).
Op een gegeven moment laten wij aan NorGhaVo Ghana weten dat er 6 partijen zijn die voor Lamashegu pleiten, te weten: Mister Halilahi, de sponsoren in Nederland, NorGhaVo Nederland, de voorzitter van het Schoolbestuur (die de grond heeft gegeven), de hoogste baas van de Gemeente (die de toestemming voor het transport heeft gegeven en de kosten van relocatie gaat betalen) en wij. Slechts 3 partijen kiezen voor Kukuomarket, te weten: De mensen die op Kukuomarket wonen, de Kukuo chief en NorGhaVo Ghana....... 6 tegen 3 dus? Meerderheid heeft gewonnen? Zo simpel werkt het niet in Ghana. Het is toch te zot voor woorden dat een chief gewoon onze containers van Kukuomarket naar zijn Chief's Palace kan laten transporteren? (Zonder overleg of toestemming). Hij neemt gewoon dingen in beslag die hem niet toebehoren, maar ja...de chief is de chief en die mag alles. Wij laten NorGhaVo Ghana ook weten dat het 'an order' is van NorGhaVo Nederland om ons te supporten in onze bedoeling om de containers te transporteren naar Lamashegu. Als je het woord 'bevel' laat vallen, dan werkt dat meestal wel in deze setting....'NorGhaVo Netherlands is the boss and you have to obey them, because it is an order!' Vreselijk vanuit een Nederlands hoofd, maar heel erg gebruikelijk binnen de Ghanese scene. In ieder geval kregen we na een tijdje te horen dat ook NorGhaVo Ghana kan leven met het feit dat de containers naar Lamashegu gaan. Hoera! Aktie dus! Voor de zekerheid belden we nogmaals naar de gemeente en wederom gaven zij ons de toestemming. Toen belden we naar de spokesman van de chief. Deze liet ook weten dat wij de containers konden komen halen. Hij sprak namens de chief en de mensen van Kukuomarket. Dus.....opgelost dachten wij! Maar................zelfs met de toestemming van alle 'hoge pieten', kan de chief nog 'nee' zeggen als je de containers zou meenemen zonder de aanwezigheid van een NorGhaVo staff-member. Prima, voor ons geen probleem. Wij vroegen dan ook aan Musah van NorGhaVo Ghana (de anderen lijken van de aardbodem te zijn verdwenen) om met ons mee te gaan naar de chief. Nee, zei Musah, eerst moet er een 'agreement' worden opgesteld en moet er getekend worden. Kom op Musah, dat kunnen we toch wel regelen na het transport? Nee, zei Musah, eerst het paperwork en dan het transport.
Oké, maar mogen wij die agreement dan zelf opstellen, want anders gaat het weer veel te lang duren. Eerst een onduidelijk verhaal, maar uiteindelijk kregen we groen licht om zelf de agreement op te stellen. Maar......NGV Ghana moest het dan wel controleren. Uit ervaring weten we dat het dan toch niet goedgekeurd zal worden, vanwege het simpele feit dat het Ben en Dees zijn die de agreement hebben opgesteld en Musah heeft er nou eenmaal een nieuwe taak bijgekregen en die heet.....Ben en Dees zoveel mogelijk dwarsliggen. Wij waren nauwelijks begonnen met het opstellen van de agreement, of NGV Ghana laat ons kiezen uit 2 opties, te weten.....Optie A: Containers weliswaar naar Halilahi,maar onder belachelijke voorwaarden. Optie B: Containers worden overgenomen door een bestaande organisatie. Over deze laatste optie hebben zij nog nooit gesproken en deze optie komt zomaar uit de lucht vallen! Wij hebben dan ook laten weten dat we niet accoord gaan met beide opties en hebben voorgesteld om de containers als donatie te schenken aan mister Halilahi. Dit is ook wat de sponsors in Nederland willen. Jeetje....je wordt er toch helemaal stapeldol van?! Waar hebben we het toch over? Het gaat om 3 stomme kale containers die we gewoon willen transporteren naar een hele goede plek. Dat is wat er is overgebleven van ons mooie trainingscentrum....3 stomme kale containers.....zo mooi als het was wordt het nooit meer. Wij vragen ons af of we niet onafhankelijk kunnen opereren. Moet er nou werkelijk iemand van de staf bij zijn op het moment dat wij de containers gaan halen? Is er geen stand in? Assembly zal er ook niets van begrijpen: Zij geven groen licht en de containers worden niet opgehaald. De situatie wordt onhoudbaar. Wij krijgen stellig de indruk dat Musah er behagen in schept om ons te pesten. Het gaat erg ver. Op het NorGhaVo- projekt NCCELP waar Dees lesgeeft heeft Musah laten weten aan de oprichter dat deze nooit meer steun zal krijgen noch vrijwilligers van NorGhaVo, als Dees daar doorgaat met lesgeven. Het lijkt wel chantage. En dat alles omdat Dees op eigen initiatief naar dit projekt is gegaan. Zowel de oprichter als Dees trekken zich niets aan van de dreigingen van Musah, maar normaal is het niet. Ach....het is te flauw voor woorden, maar het geeft wel een beeld. Op een hele normale vraag van Ben: 'Is there any post for us?, luidt het antwoord: That is another issue.....Jeetje, zeg gewoon ja of nee!!! Wij zijn aan het einde van ons Latijn. Soms denk je: 'Al zagen ze de containers in honderdduizend stukken, ze doen maar.....Het lijkt wel of het Noorden van Ghana zich niet wil ontwikkelen, het is slechts éénrichtingsverkeer, alleen maar....krijgen, krijgen, krijgen; maar dan wil je toch weer strijden, omdat je gewoon opgebouwd wilt zien wat anderen hebben afgebroken. Daarvoor kwamen wij terug voor ons vierde jaar....Het eindresultaat zien en genieten van Ghana. NorGhaVo Ghana maakt beiden onmogelijk. Wij mochten toch de invulling bepalen? Maar we krijgen nu het mes op de keel gezet en mogen kiezen uit 2 opties die beiden niet goed zijn. Dit spelletje zal formele Musah tot het einde toe blijven spelen en wij weten zeker dat wij in juli 2010 nog even ver zijn als nu. Wij consulteren dan ook wederom NorGhaVo Nederland.
OPTION A
(If an individual has to use the containers)OPTION B
(If an organization has to use the containers)AgreementThere must be an agreement signed between NorGhaVo and the individual professional chosen to give training to the needy girls. The agreement must have a period at which expiration the contract with the professional will cease to work in the containers unless the contract is renewed. There must be an agreement (MOU) signed between NorGhaVo and organization chosen to receive the containers. The organization must be one that has an existing successful skill training program for needy girls. The contract shall cease to work and NorGhaVo shall confiscate the containers if the organization fail to comply with the MOU.OwnershipNorGhaVo shall possess ownership and control of the containers The beneficiary organization shall possess ownership of the containers as long as they comply with the terms and conditions stipulated in the MOUInvolvement of NorGhaVo/Staff
Time and resource
1. NorGhaVo shall have to directly be involved in determining the set up of the programs, selection of needy girls, monitoring and evaluation. NorGhaVo will also have a daunting task to ensure that the professionals contracted to work conform to the terms and conditions.
2. Staff of NorGhaVo will have to work directly with the professionals to compile report and solve problems. (More staff time is demanded)
1. The organization will have an already existing program set up hence NorGhaVo saves time is for other activities.
2. NorGhaVo only receives periodic reports from the beneficiary organization. Comparatively less staff time is demanded.
ReliabilitySince the reliability of the individuals can not be guaranteed NorGhaVo would have to be directly involved especially at the initial stage. As compared to option 'A' there is high assurance of project continuity as the existing organization has proven records being reliable. Moreover it is better dealing with an organization than individuals in this kind of matters.
Hoewel Hawa helemaal uit beeld is en totaal niet meer 'involved' is, blijft ze op haar manier achter de containers aanrennen. Zo werd ze gesignaleerd op de werkplek van mister Halilahi. Gelukkig was laatstgenoemde niet ter plekke. Hij volgt naast zijn werk nog een opleiding 'industrial art' van 3 jaar en zat dus op school. Hawa heeft nog steeds niet begrepen dat zij niet meer mee mag doen. NorGhaVo Ghana heeft haar de laatste kans gegeven in juli. Zij mocht toen bewijzen dat ze een NGO kan runnen en kreeg daartoe hele normale voorwaarden opgelegd. Echter...voor Hawa waren deze voorwaarden te hoog gegrepen en een ieder kon op de klompen aanvoelen dat ze dit niet kon waarmaken. Bovendien heeft ze geweigerd om de MOU (Memorandum of Understanding) te ondertekenen. Maar goed...Hawa blijft Hawa en die blijft rare fratsen uithalen. Haar plan is om de containers naar haar eigen nieuwe werkplek te brengen, maar dit zal nooit lukken. Inmiddels heeft ze haar groene auto verruild voor een witte, die voorzien is van een plaat, met de tekst: 'On test'. Dit geldt overigens voor de auto, niet voor de 'driver'. Hahaha!!!
Op het Business College International in Tamale komen we wel eens, omdat we de 'principal' kennen of omdat we gebruik willen maken van de mogelijkheden, zoals printen, internetcafé e.d. Mijn oog viel op een leuke spreuk: The illiterate today is not one who cannot read or write, but one who cannot use the computer to his/her advantage.
Even iets leuks: Wij kregen een uitnodiging van de Nederlandse Ambassade in Accra om op 25 oktober een bezoek te brengen aan het schip Hr Ms Johan de Witt. Dit amfibisch troepentransport-en commandovaartuig van de Nederlandse Marine brengt namelijk een bezoek aan Ghana. Het bezoek bleek onderdeel te zijn van een uitgebreidere reis naar West-Afrika, Marokko, Spanje en Portual.Van 23 t/m. 26 oktober bleek de Johan de Witt afgemeerd te zijn in Tema, in zuid Ghana. De Nederlanders kregen dus een uitnodiging om te komen kijken. Als we in zuid Ghana hadden gewoond, dan hadden we dit zeker gedaan, maar de afstand Tamale-Tema is een beetje te ver.
16 oktober: Weer zo'n beetje het hele weekend geen elektriciteit. Aangezien er toch een paar belangrijke mails verzonden moesten worden, gingen we naar een internetcafé. Maar.....de hele stad had 'lights off'. Stel je dat voor......een stad van 350.000 inwoners zonder stroom. Oké, op zoek naar een internetcafé dus, dat open was, wellicht toch stroom had of misschien een generator, die niet 'spoiled' was, maar gewoon was voorzien van diesel. Bij internetcafé nummer 6 was het raak. O, wat kost dit toch allemaal veel tijd. Je bent dan gewoon een hele ochtend bezig om een paar mails te verzenden.
De post in Ghana.....Vorig jaar oktober hadden wij een bedankje in de vorm van een foto gestuurd naar een hotelmanager in Kumasi die voor een hele serie babykleding en andere kleding en materialen had gezorgd voor de 'needy people' in Tamale. Het adres hadden we overgenomen van een folder of visitekaartje. Dat zou dus goed moeten gaan, maar....dan blijkt er post te zijn voor ons en wat bleek? Diezelfde brief was retour gekomen. Een jaar later vonden wij de door ons gemaakte foto dus weer terug.
17 oktober: Nog geen maand terug in Tamale en Dees heeft alweer malaria. Dit betekent hoofdpijn en een kuurtje innemen.
Als we op een zaterdagmiddag nog eens kapster Akiti bezoeken, krijgen we op slag slechte zin: Shop gesloten, geen klanten, dus heeft Akiti bedacht om dan maar sinasappels te gaan verkopen. Weefster Asia daarentegen doet het erg goed, is gemotiveerd en laat een betere werkhouding zien. In haar gaan we dan ook investeren. We gaan samen materialen kopen. Asia is niet alleen aktief met weven, ze wil ook heel graag beter leren lezen en schrijven en ze wil graag Engels leren. Dees heeft er voor kunnen zorgen dat zij hiervoor terechtkan op het projekt waar Dees lesgeeft. Bij NCCELP (Naasim Community Children Education Library Project) sluit zij gewoon aan bij de vele andere kansarme kinderen. Uiteraard is zij een stuk ouder dan de andere kinderen, maar dat vindt ze geen probleem. Zij wil graag vooruit en daar doen wij dan extra ons best voor. Het blijkt dat Asia niet eens tussen de kleintjes hoeft te zitten. Mister Ramzing is zelfs bereid om voor haar een apart lesgroepje op te richten en.....mochten Ben en Dees nog meer oud NFD-meiden hebben die Engels willen leren of willen leren lezen of schrijven, dan mogen deze in datzelfde lesgroepje instromen. Een ontzettend aardig gebaar. Ja, het klikt tussen mister Ramzing en ons. Aangezien hij zelf op zoek is naar vrijwilligers voor zijn projekt, heeft Ben aangeboden om een keer met hem een ochtend op pad te gaan. Er zijn genoeg organisaties in Tamale die vrijwilligers kunnen leveren. Enkele voorbeelden zijn: Meet Africa; Voluntary Africa, CID Ghana, Syto e.d. Oké...terug naar Asia....Zo waren wij dus een hele middag op sjouw geweest met Asia en hadden materialen voor het weven gekocht voor haar shop.
Bovenstaand: Weefmeisje Asia heeft geen materialen.Bovenstaand: Dankzij de Triodosbank in Zeist heeft Asia wél weer materialen.
Zelfs een carpet voor op de grond in de kiosk ontbrak niet. Nadat we over de markt hadden geslenterd en alles hadden gekocht, gingen we dus naar mister Ramzing van NCCELP en regelden daar dat zij 5 x per week van 16.00 uur tot 17.30 uur lessen mag volgen. Wij brachten haar met de auto terug naar haar hutje in de community, waar haar oom ons bedolf onder de 'blessings': 'You have done well; may God bless you'. Echter......We waren nauwelijks een half uurtje thuis of we kregen een telefoontje. Hoe kon Asia nou maandag naar school gaan, want de fiets was kapot en er was geen geld om deze te laten repareren. Dit schoot bij ons in het verkeerde keelgat. Dankzij de sponsoren konden we materialen kopen; dankzij Dees kon ze naar school en dan wordt er tóch nog geprobeerd om ook nog de reparatie van een fiets te laten betalen. We lieten duidelijk weten dat ze zelf voor de reparatie moest zorgen. Zo niet, dan kon ze niet naar school. Tsja....de mensen in het noorden willen alleen maar krijgen, krijgen, krijgen......
19 oktober........Soms zit er een engeltje op je schouder........ Kortsluiting in de keuken. De elektrische kookplaat en de waterkoker zitten samen op één stopcontact. Hoewel we beide apparaten nooit tegelijk gebruiken, leek er toch sprake te zijn van overbelasting. Rooksignalen uit het betreffende stopcontact. Kortsluiting dus. Geluk gehad. Het hele huis had kunnen afbranden. De gewaarschuwde elektriciën zal alles herstellen. Hij liet weten: 'Oh you were very, very lucky today'.....!!! Uiteraard waren wij behoorlijk geschrokken en besloten om ook op ons kantoor aan huis de elektriciteit enigszins te 'updaten'. Dit betekende dat de aansluitingen van de elektrische apparaten onder de loep werden genomen.
En dan begeeft de telefoon het..........Repareren in Tamale is een heel gedoe: De 'reparateur' is 'on break', het onderdeel is niet te krijgen enz. enz. Maar na 2 dagen was het euvel dan toch weer verholpen.
Als het onrustig is in de klas, hoor je vaak:'Put your little finger on your lips'! In de klas laat ik er geregeld Europese modellen op los, om afstand te nemen van de 'repeating and memory power'. Ik merk aan de leerlingen dat ze dit weliswaar heel vreemd vinden, maar wel 'very interesting'. Het geven van aanschouwelijk onderwijs is hiervan een voorbeeld (Total Physical Response): Ouvrez la porte. Aanvankelijk wordt het hardop nagezegd, maar als ze begrijpen dat de deur daadwerkelijk opengemaakt moet worden, breekt het feest in alle hevigheid los. De schoolbus van Cambridge garden academy is verdwenen. Al een tijdje staat ie niet meer voor de poort van de school. Niemand weet waar de bus is noch waar de chauffeur is. Het enige dat hierover bekend is, is het feit dat de driver Asaara Musah ziek werd en niet meer is teruggekeerd. Het personeel wordt gevraagd om op zoek te gaan naar een nieuwe chauffeur. Wij hebben onze klusjesman Tahiru het advies gegeven om te proberen dit baantje te krijgen. Tahiru heeft geen werk, woont vlakbij de school en heeft zelfs een rijbewijs. Bovendien wordt hij geïntroduceerd door de 2 witten Ben en Dees. Het leek een goed idee, maar......er is altijd wel weer 'a problem'. Tahiru liet weten dat zijn rijbewijs was verlopen en dat een verlenging 80 GHc zou gaan kosten en 'I don't have money'. Uiteraard gaven wij hem dit geld niet, maar we probeerden hem een beetje te sturen. 'Waarom niet naar de school gaan en eerlijk zeggen tegen het schoolhoofd dat je rijbewijs is verlopen en tevens het idee aandragen om dan maar een tijdje voor niets te werken?!' Dit soort creatieve gedachten is voor de gemiddelde Ghanees echt 'een brug te ver'. Het antwoord luidde: 'I will find out'. Oké, wij hebben ons best gedaan. O,o, privéschool Cambridge garden academy kan er wat van.......
Bovenstaand: P1 Cambridge Garden Academy (CGA).Bovenstaand: P2 Cambridge Garden Academy (CGA).
Van kleins af aan krijgen de kinderen te horen dat ze goed hun best moeten doen, zodat ze 'big people' kunnen worden. Op een ochtend val ik bijna van m'n stoel als ik de 'head mistress' hoor zeggen: 'Do your best, so that you become big people in future and then you can buy a car!!!!' De nieuwe collega's die gestudeerd hebben, begrepen mijn reactie erg goed. Die was namelijk: 'As if buying a car is the highest goal you can achieve in life!' De andere collega's keken mij niet begrijpend aan……. En dan de straffen…….niet te geloven!........Twee kleintjes werden gestraft en moesten hun oren met gekruiste handen vastpakken en moesten vervolgens zo'n 50 keer door de knieeën gaan. Soms begint collega Peter zijn les met de magische woorden: 'The key to the brains is learning'. Hij zegt dan tegen de kinderen: 'The key to the brains is what....?' en vervolgens brult de hele klas: 'learning'.
In Nederland is sprake van Herfstvakantie; dat kennen we in Ghana niet. In Nederland is er sprake van wintertijd; ook dat kennen we in Ghana niet. Voor wat betreft dat laatste: Als het wintertijd is in Nederland, dan is het tijdsverschil met Ghana nog slechts 1 uur (in Nederland is het dan 1 uur later).
Natuurlijk wordt er altijd gebedeld in Tamale, maar wij krijgen de indruk dat het bedelen enorm is toegenomen. Dat is een teken aan de wand voor dit land. In economische zin gaat het slecht. Soms gaat het wel erg ver.....Op een zaterdagmiddag staat er een man aan de poort en hij vraagt of wij de busticket kunnen betalen voor zijn zus die met de bus van Tamale naar Wa (Upper West Region) moet. Uiteraard kunnen wij hier niet aan beginnen, maar het zegt wel weer iets over de nood.
Iedere zaterdagochtend komt compound-boy Hudu ons een handje helpen. Op zaterdag 24 oktober vroeg hij of we zijn vader niet eens wilden bezoeken. Oké, natuurlijk, dat doen we. Na een bezoekje aan mister Halilahi en de sewing-meiden op Lamashegu togen we dan ook met Hudu naar zijn hutje in de community waar we kennismaakten met zijn vader en een oudere broer, Adam genaamd. Laatstgenoemde trad op als vertaler, aangezien pa slechts Dagbani sprak. We hadden dit beeld graag willen vastleggen, maar deden het niet. Het was té erg.........Armoetroef ten top!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 22
[visitorCount] => 96
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/470_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => oktober-2009-eerste-deel
)
[51] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088963
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-09-01
[photoRevision] => 0
[title] => September 2009
[message] =>
Op 29 augustus kwam de fam. Mees terug uit Texel. Wij werden verrast met een cadeautje van het waddeneiland. De familie had in augustus/september heel wat te vieren: 50 jaar getrouwd en dhr. Mees werd 80 jaar. Dhr. Mees bracht ons met de auto naar Utrecht Centraal en vandaar gingen we met de trein naar Den Haag. Afgesproken was dat we bij aankomst op Den Haag Centraal de zus van mevrouw Wamsteker zouden bellen. Deze zus Marijke woont het grootste gedeelte van het jaar in Frankrijk, maar als zij in Nederland is, woont ze in de binnenstad van Den Haag. Op het moment dat wij de bus instapten van Den Haag naar Wassenaar, zou Marijke naar het huis rijden van de heer en mevrouw Wamsteker in Wassenaar om ons binnen te laten. Aangezien wij vroeger waren dan gepland, troffen we zelfs nog even mevrouw Wamsteker zelf aan, die op het punt stond van vertrek naar een feest in Blaricum. Aan ons werd gevraagd om Marijke even met de auto terug te brengen naar de binnenstad. Dus....hup....hier zijn de autosleutels en rijden maar. Als verrassing stond er voor ons een prutje in de koelkast, nou...dat prutje was overheerlijk! Bovendien stonden er 2 flessen wijn voor ons klaar! Wat een welkom! Ook hoefden wij de nacht van 29 op 30 augustus dus niet te overnachten in een hotel. Die ene nacht sliepen we op zolder. Wij lagen ´s avonds om 22.00 uur in bed en waren doodmoe. De mensen zelf kwamen om 22.30 uur thuis en wij hebben niets gehoord! De volgende ochtend konden we nog even gezellig kletsen en toen vertrokken de mensen - een paar uur eerder dan gepland - naar Frankrijk (Haute Savoie). Wij pakten onze spullen uit, installeerden ons en deden boodschappen. Voor dit laatste was het handig om over de auto te kunnen beschikken, want er waren geen winkels in de buurt. Dit huis was ook erg mooi, maar ook weer erg bewerkelijk. Hier hoefden we echter geen post door te sturen, noch een tuin te sproeien.
Bovenstaand: Vakantie-oppassers in Wassenaar
We hoefden slechts het gras te maaien, planten te verzorgen en de telefoontjes te noteren (of door te mailen). Ook hier kwamen Afrikaanse poetshulpen. Had mevrouw Wamsteker ons verteld dat de beide poetshulpen (Tracy en Christophe) uit Kameroen kwamen, op 8 september stonden echter Holla en Christophe op de stoep.....Tracy had vakantie.....Het was zó leuk om weer eens van gedachten te kunnen wisselen met Afrikanen dat er meer werd gepraat dan gepoetst! Christophe kwam inderdaad uit Kameroen, maar Holla kwam uit Nigeria. Toen was er nóg meer gespreksstof voorradig!
Bovenstaand: Samen met schoonmaakhulpen Christophe uit Kameroen en Holla uit Nigeria op de oprit (Wassenaar).
Op het moment dat wij vertelden over onze meisjes die we proberen te behoeden voor de zware Kayayoo-girl praktijken, met vaak prostitutie tot gevolg, begon Holla te huilen. Ze voelde weer de pijn en het zware leven van zovelen in west-Afrika. Het kwam echt 'bij haar binnen' .....
Uiteraard moesten we even wennen aan een ander huis en dit leidde tot 2 grappige voorvallen: Waren wij gewend om in ons eigen huis in Venlo alsmede in het huis van de fam. Mees in Zeist het alarm te activeren als we weggingen én als we gingen slapen, in dit huis bleek het alarm slechts te kunnen worden ingeschakeld bij het verlaten van het huis (en dus niet voor de bovenverdieping). Toen wij dan ook de eerste avond naar boven gingen en het alarm er niets vermoedend op zetten, ging het meteen af! Een telefoontje naar het installatiebedrijf verschafte echter meteen duidelijkheid: Het systeem is gewoon slechts ingeschakeld op het verlaten van het pand. Toen we dit doormailden naar de mensen in Frankrijk reageerden zij verbaasd: ....'We konden ´s avonds bij het naar boven gaan wel altijd het alarm aanzetten, maar je moet wel de kamerdeur dichtmaken' ..... Oeps!.....en dat laatste had de familie ons niet verteld of wij hadden het niet onthouden. Toen we dit aan de monteur voorlegden, die toevallig op 8 september kwam voor het onderhoud, liet hij weten...... 'Ja, ik ken niet alle systemen uit m'n hoofd!' In ieder geval...opgelost. Na een weekje zonder alarm geslapen te hebben, konden we vanaf 8 september ook 's avonds weer het alarm activeren.
En dan.....was Ben zó gewend om in augustus de telefoon op te nemen met de woorden: Met het huis van de familie Mees, met Ben Staarink.......op een avond zei hij plotseling in een opwelling (beetje druk, moe)..... Met het huis van de familie Mees, in plaats van: Met het huis van de familie Wamsteker. Gelukkig was het de zoon-lief, die er hartelijk om kon lachen. Zo zie je maar weer....de macht der gewoonte.......
We zaten in Wassenaar vlakbij zee en zijn 2x naar zee gefietst door de duinen. Heerlijk! Ook gewinkeld in het dorp Wassenaar zelf en dingen gekocht voor Tamale. Op 2 september zijn we een dagje met de trein naar Vlissingen geweest en ook daar zagen we de zee. En natuurlijk ging het regelwerk ook in deze periode door. Nederland...papierenland! Twee oud studiegenoten van Ben hadden het plan om te komen, maar dit werd op het laatste moment gecanceld. Uiteraard kon een dagje Den Haag ook niet ontbreken (o.a. Paleis Noordeinde e.d.).
En dan Ghana: Het land werd wederom geteisterd door grote overstromingen. Ieder jaar als wij op verlof zijn, valt er veel te veel regen, waardoor de oogst weer mislukt. Dit was in veel west-Afrikaanse landen het geval, waaronder Burkina Faso. Aangezien dit land ten noorden van Ghana ligt en al het water naar de zee toe moet stromen, kwam al dat water dwars door Ghana. Hopelijk staan de shops van de meiden niet in het water! We kregen van NorGhaVo Nederland het verzoek om een nieuwe vrijwilligster antwoorden te geven op haar vragen m.b.t. het werken op een project, dat vergelijkbaar is met het onze. Leuk natuurlijk. Ook lazen we een nieuwsbrief over het project van onze voormalige huisbaas mister Jacco. Mede dankzij de visie en de inzet van de Nederlandse Maartje gaat zijn project goed vooruit. Op 8 september is bestuurslid Jojanneke van NorGhaVo Nederland een avondje op bezoek geweest. Zij is woonachtig in Den Haag. Samen kwamen we tot de conclusie dat Hawa haar eigen ruiten had ingegooid. Hawa heeft niets meer te zoeken op Kukuomarket, heeft niet kunnen voldoen aan het eisenpakket en heeft zelf de banden met NorGhaVo Ghana verbroken; NorGhaVo Ghana gaat de containers confisceren en Ben en Dees kunnen de invulling regelen. (2 containers voor mister Halilahi sewing en 1 container voor madam Mariam hairdressing). Mister Halilahi heeft 2 containers nodig, gelet op de uitbreiding met sewing Kayayoo-girls uit Accra. We zaten op ´dezelfde golflengte´, nu is alle hoop gericht op NorGhaVo Ghana!!! Het is goed als NorGhaVo Ghana ook alle kopstukken inlicht over het feit dat Hawa niets meer te zoeken heeft op Kukuomarket....chief, politie, national coordinator Assembly, Regional Minister enz. Wij kunnen dit ook nog doen. NorGhaVo Nederland is net als wij niet tevreden over de staf in Ghana. Men heeft dan ook een reorganisatie geregeld, waarbij de hele staf (3 personen) opnieuw moet solliciteren naar hun eigen functie. Er zal in ieder geval een externe direkteur benoemd worden. Wij kunnen dit alleen maar toejuichen! Maar zoals alles in Ghana gaat ook dit langzaam en moet het nog voorgelegd worden aan de Board.
Op 6 september hebben we een mooie wandeling gemaakt op landgoed De Horsten (vlakbij de Eikenhorst, waar Maxima woont). Diverse wandelroutes voerden naar het theepaviljoen (het voormalige schiethuis). Werkelijk een plaatje!
7 september gingen we naar Boxmeer om een sponsor gedag te zeggen. Twee bezoekjes in ons verlof aan deze sponsor vonden wij wel noodzakelijk. Zij is altijd zo betrokken geweest en dat komt mede aangezien haar broer al 50 jaar in Libanon / Beiroet zit.
Op 9 september gingen we naar Rotterdam en bezochten aldaar o.a. de Erasmusuniversiteit. Vanuit Den Haag slechts een half uurtje met de trein, maar daarna nog wel een eindje met de tram. Wat ons erg opviel in het westen van het land, waren de vele talen die je om je heen hoorde en de vele hoofddoekjes die je zag. Veel buitenlanders wonen in de grote steden en ook in de winkels is het personeel vaak van buitenlandse afkomst. Wie weet worden wij in de toekomst wel verzorgd door Afrikaans personeel (als dat dan Ghanese verzorgers zijn, is het helemaal leuk!)
7 weken Nederland betekende niet alleen verkoudheid, maar ook problemen met de spijsvertering (vanwege het andere voedingspatroon) en op de valreep kreeg ik (Dees) nog een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts in Wassenaar. Op 25 augustus ben ik bij mijn eigen tandarts in Blerick geweest. Ik had geen klachten en er werd slechts tandsteen verwijderd (beperkte gebitsreiniging). Niets aan de hand dus. Maar ongeveer 1 of 2 weken later kreeg ik kiespijn, een zeurpijn met een uitstraling over mijn hele rechterwang. Helaas ging het niet over en met nog slechts 10 dagen te gaan voor mijn vertrek naar Ghana, besloot ik op 10 september naar een tandarts te gaan in Wassenaar, want teruggaan naar de eigen tandarts in Venlo zou een treinreis betekenen van enkel ruim 2 en een half uur. Ben - altijd wel in voor een geintje - koos de tandarts op zijn naam, namelijk: Pluijmaekers! Er werden foto´s gemaakt en maandag 14 september kreeg ik dus een wortelkanaalbehandeling. Als ik zou wachten tot Ghana, dan zou men in Tamale de kies gewoon trekken. Een wortelkanaalbehandeling kent men daar helemaal niet!!!
Vanzelfsprekend tuften wij heel wat af met trein en bus. De onbekende omgeving, het taaltje uit het westen en de manier van werken deed ons vaak glimlachen. Het lijkt soms wel net of er geen all rounders meer zijn. Iedereen kent alleen zijn eigen gebiedje. Zo kwam de bus een keer te laat en kregen we te horen: ´De buschauffeur is verdwaald en de tomtom was stuk´ of een andere keer vroeg de buschauffeur aan Ben: ' Meneer, weet u hier de weg?' Het was leuk om tijdens ons verlof een paar weken in deze omgeving te zijn, maar dat is het dan ook....voor ons geen ' wilde westen'!
11 september gingen we naar Venlo om enkele familieleden gedag te zeggen. Vooraf gingen we nog even naar ons eigen huis om wat dingetjes te regelen. Zoals vermeld was de eindoplevering niet goed verlopen en hadden wij niet getekend voor accoord. Er waren ons inziens teveel dingen die niet in orde waren.
13 september kregen we bezoek van een nicht van Dees uit Deventer (Schalkhaar), maar daarna ging ons laatste weekje dan toch echt in. Maandag de tandarts, dinsdag een ontmoeting in Utrecht, waar we Miek (zus Dees) en Erna troffen, woensdag naar Leiden en donderdag naar een ambassade, naar de school van de prinsesjes bij ons om de hoek en het landgoed van Maxima en de laatste paar dagen spullen inpakken, huis op orde brengen enz. enz.
Had Dees op 14 september een wortelkanaalbehandeling ondergaan bij de tandarts in Wassenaar (kies rechts beneden), nog steeds was er sprake van kiespijn. Op 18 september dus terug naar de tandarts en .....werkelijk niet te geloven....opnieuw een wortelkanaalbehandeling, maar nu voor de kies rechts boven. Ik heb het dus wel voor mijn kiezen gekregen!
En dan is onze terugvlucht op 20 september een feit, maar...we hebben ook wel weer veel zin om terug te gaan. De planning is om op 24 september terug te zijn in Tamale (na nog een paar daagjes Accra en Kumasi). In Accra nog even naar de zee en naar de boekhandel van de universiteit om daar methoden Frans te kopen. Hopelijk gaat dat lukken, aangezien 21 september een Public Holiday blijkt te zijn.
In Tamale wachten ons waarschijnlijk geen leuke verrassingen.......wellicht zien we de gevolgen van de overstromingen en ons hebben geluiden bereikt dat ons trainingscentrum is afgebroken. Als we NorGhaVo Ghana hierover mailen, blijft het akelig stil.......Het wordt dus tijd om terug te gaan!
In ieder geval zijn er ook een paar dingen duidelijk geworden in ons verlof: We zijn ons huis ontgroeid, we zijn Venlo ontgroeid, we zijn nog niet klaar voor Nederland en we beginnen aan ons laatste jaar in Tamale. Hopelijk wordt het niet ons laatste jaar in het buitenland.......Ghana of een ander land?.... On verra!
Tot slot een bedankje aan al die mensen die ons verlof op de één of andere manier bijzonder hebben gemaakt!
Bye for now! Dees Ben
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 95
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/440_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => september-2009
)
[52] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088962
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-08-01
[photoRevision] => 0
[title] => Augustus 2009
[message] =>
Op verlof naar Nederland: Vakantie-oppassers in Zeist van 1 augustus tot 29 augustus 2009 en in Wassenaar van 29 augustus tot 20 september 2009.
Onze reis van Tamale naar Kumasi verliep voorspoedig en zeker in Kumasi was het relaxed. Wel hebben we daar beiden nog op een medi lab even laten checken op malaria. In het regenseizoen stikt het namelijk van de muskieten en we hadden wat vage klachten; echter....Niets aan de hand. In Accra hebben we weer eens kunnen winkelen. Voor 1 of 2 dagen is dat prima, maar Accra vinden wij geen Ghana. Het rijke zuiden is zo'n verschil met het arme noorden! Als je in Accra bent, dan lijkt het net of je al in Europa bent. Ook daar weer laten prikken op malaria. Je wilt gewoon zo dicht mogelijk voor aankomst in Nederland weten of je malaria hebt. Zo ja, dan kun je je meegenomen kuur uit Tamale nog gebruiken. Toen we aan het zoeken waren naar een goede plek om te laten prikken, werden we geholpen door een tweetal hele aardige mensen en kwamen we terecht op een soort van postkantoor waar medische zorg wordt verleend aan het personeel. Wij hadden daar uiteraard niets te zoeken, maar ja.....als je vertelt dat je al 3 jaar vrijwilligerswerk doet in Tamale en dat je op weg bent naar je moederland, dan gaan alle deuren open. Voor ik het wist zat ik - Dees - tegenover een arts die alle registers opentrok voor een witte. De laatste maanden in Tamale was ik veel geplaagd door malaria en allerhande bacteriele infecties, waaronder keelontsteking. Ook was er veel hoofdpijn. Ik werd naar verschillende plekken doorverwezen en belandde uiteindelijk in een soort polikliniek, waar niet alleen gecheckt werd op malaria, maar waar tevens een compleet bloedonderzoek werd gedaan. Uitslag: Alles in orde en geen malaria. Nou, toen vonden we het welletjes.....Blijkbaar was het weggaan uit Ghana en het teruggaan naar Nederland toch ingrijpender dan verwacht.
Bovenstaand: Overnachten in Kumasi op heen en terugreisBovenstaand: Overnachten in Accra op heen en terugreis
Wat wel leuk was in Accra, was ons bezoek aan de Legon university. We zijn naar de grootste universiteit van Ghana geweest en hebben daar de boekhandel bezocht. Toen ik daar geschikte methoden Frans zag voor de kleintjes op Cambridge, heb ik die genoteerd. Eénmaal in Nederland heb ik Paul (de oprichter van de school) gemaild en mijn bevindingen doorgegeven. Hij heeft laten weten belangstelling hiervoor te hebben en heeft me gevraagd op de terugreis wederom langs die boekhandel te gaan en 2 proefexemplaren mee te brengen. Leuk toch? Dit jaar hebben we een heel ander deel van Accra gezien, omdat we niet bij de Salvation Army sliepen. We hadden onszelf maar eens getrakteerd op een luxe hotelletje. Veel mensen in Accra die je spreekt zijn nog nooit in Tamale geweest, maar weten donders goed dat het noorden erg arm is. Ze begrijpen vaak niet dat een blanke het daar al 3 jaar heeft uitgehouden!! Tsja.....en toen was daar het vliegveld in Accra en pleegden we onze laatste telefoontjes met enkele Ghanese vrienden, in afwachting van de KLM vlucht (bestond 90 jaar), die ons weer veilig naar Nederland bracht. De vlucht verliep prima!
En dan sta je 's ochtends (1 augustus) in alle vroegte weer op Hollandse bodem en koop je een treinkaartje van Schiphol naar Zeist.....'Meneer, bent u al 60?' waren één van de eerste Nederlandse woorden die we hoorden. Hahaha!!! En toen op weg naar ons adres in Zeist. Voor het tweede jaar vakantie-oppassers in het huis van de heer en mevrouw Mees. Het was heel bijzonder om deze lieve mensen weer terug te zien. Een welkoms-plateau stond voor ons klaar, met lekkernijen en een kaart.
Bovenstaand: Vakantie-oppasers in Zeist
Zij waren erg belangstellend naar onze Ghana-ervaringen van het afgelopen jaar. Na het één en ander gedeeld te hebben, vertrokken de mensen richting Texel, waar zij in de vakantie-periode het heuglijke feit zouden vieren van 50 jaar samenzijn. Nu begon ons verlof echt en gingen we ons installeren, spullen uitpakken, boodschappen doen e.d. We lieten enkele van onze naasten in Nederland en Ghana weten dat we waren gearriveerd. Onze beste Ghanese vriend Paul stuurde de eerste dag al verschillende mails. Hij maakte zich zorgen; hij had niets van ons gehoord en de hele familie was al aan het bidden geslagen!!!! Wat bleek? Paul heeft 2 emailadressen en wij hadden gemaild naar het emailadres, waarvan hij de inbox niet had geopend. Vakantie-oppassers zijn in Zeist betekende: Het verzorgen van de vele planten en bloemen, grasmaaien, sproeien en verder post doorsturen naar Texel en telefoon, antwoordapparaat en fax bijhouden. Ook kwamen poetshulp Hannan en tuinman Ruud. Het was erg leuk om beiden terug te zien. Hannan komt oorspronkelijk uit Ethiopie en woont al 9 jaar in Nederland. Mooi om te zien dat er weer een stukje Afrika (in de persoon van Hannan) binnenwandelde. Samen hebben we pruimen ingemaakt.
Bovenstaand: Samen met schoonmaakhulp Hannan uit Ethiopie pruimen schoonmaken in de keuken (Zeist).
De pruimenboom in de tuin hing barstensvol pruimen.
Terug zijn in Nederland betekende ook: Veel dingen regelen; het lijstje 'Op verlof in Nederland' afwerken! Zo lieten we bijvoorbeeld foto's van het afgelopen jaar afdrukken. Dat is geloof ik het enige dat goedkoper is in Nederland dan in Ghana; we gingen naar een echte garage om een technisch mankement aan onze jeep voor te leggen aan een Nederlandse automonteur; we kochten spulletjes die niet te krijgen zijn in Tamale; we regelden bankzaken, belastingzaken, SVB en declareerden onze ziektekosten; we kochten weer een internationaal rijbewijs en eindelijk kon Ben een nieuw scheerapparaat kopen. Dat laatste was hard nodig! Een bezoekje aan de kapper was ook genieten... (wat een luxe!)....totdat je aan de kassa komt....! Hahahaha! (In Tamale kost knippen omgerekend 70 eurocent). Maar voor 'onze' meiden kreeg ik weer allerhande leuke kappers-monstertjes mee. Zij zullen dit koesteren en zien het echt als een statussymbool (omdat het simpelweg uit Nederland komt).
Al één van de eerste dagen (5 augustus) hadden we een afspraak met onze zaakwaarnemer Ton op kantoor in Blerick. Ook spraken we met Maarten (makelaar). Op 28 augustus zat het huurcontract er namelijk op voor de huidige huurders van ons huis in Venlo. Nu gaat men dus op zoek naar een nieuwe huurder. Aangezien we al in Blerick waren, combineerden we dit met een bezoekje aan een tante van Ben in Venlo. De eerste week werden we verwend met semi-Afrikaanse temperaturen en was de overgang - qua weer - niet zo groot. We hebben lekker buiten kunnen zitten. De dag er na (6 augustus) wederom naar Venlo. Nu stond de oogarts voor Ben gepland. Wij keken onze ogen uit in het ziekenhuis in Venlo. Ik kende het bijna niet meer terug. Het was helemaal verbouwd. Had ik hier gelegen en was ik hier jarenlang naar een reumatoloog gelopen en had ik hier iedere 6 weken laten prikken? Het leek iets uit een andere wereld. De entourage was werkelijk prachtig veranderd. Maar goed...het belangrijkste was dat de ogen van Ben stabiel waren gebleven. Na het oogarts-bezoek, richting moeders en Henk. Qua gezondheid zijn ze behoorlijk aan het sukkelen. Toen we aan het einde van de dag teruggingen naar Zeist, troffen we op station Venlo iemand uit onze straat. Heel apart om iemand van de Hertog Reinoudsingel terug te zien. In Venlo zelf was veel veranderd; er wordt o.a. gebouwd aan een tunnel. Het 'in Venlo zijn' deed ons beiden overigens niets. Op 7 augustus: Op naar een opticien. Ja, dit verlof gingen we helemaal in de revisie!
O ja, de mensen van ons tweede oppas-adres in Wassenaar (de heer en mevrouw Wamsteker), hadden ons gevraagd om een keer kennis te komen maken. Nou dat hebben we zondag 9 augustus gedaan. Met de trein naar Den Haag en vanaf daar met de bus naar Wassenaar. De bus stopt voor het huis van de mensen! Ideaal! Je zit dan precies tussen Leiden en Den Haag en we verheugden ons er al op om deze plaatsen te bezoeken. En natuurlijk vlakbij zee! En wie weet...zouden we Maxima nog wel zien in Wassenaar in de buurt van het landgoed, of al boodschappen doende bij de AH of de prinsesjes ophalend van school. Hahaha!! In ieder geval: Het was een hele leuke kennismaking en het waren ontzettend aardige mensen. Zij gingen op 30 augustus op vakantie naar Frankrijk. Net als in Zeist hadden ook deze mensen poetshulpen uit Afrika. Dit keer Christophe en Tracey uit Kameroen! De heer en mevrouw Wamsteker vroegen ons een heleboel over het wonen en werken in Ghana en lieten daarna het huis zien. Wederom een heel mooi huis in een mooie omgeving! We boften! Aangezien wij op 29 augustus Zeist zouden verlaten en pas op 30 augustus zouden kunnen starten in Wassenaar, moesten wij één overnachting elders regelen. We hadden dan ook al in Tamale de nacht van 29 op 30 augustus gereserveerd in het hotel van der Valk in Wassenaar (Bijhorst). Maar.....soms zit het mee.......Wat schetste onze verbazing? Kort na ons bezoek ontvingen we een mailtje van de mensen, waarin zij lieten weten dat we die nacht niet in een hotel hoefden te slapen. We mochten die bewuste nacht al in hun huis overnachten. Dit was toch werkelijk niet te geloven! Wat een attent gebaar, nietwaar? Wildvreemde mensen die zoiets aanboden. Maar het ging nog verder. Wij mochten een auto gebruiken!!!!! Uiteraard hebben we onze waardering uitgesproken, maar tevens vermeld dat we van de auto slechts gebruik zouden maken voor het boodschappen doen. Als we in onze periode Wassenaar zouden gaan reizen (Den Haag, Leiden, Rotterdam, Vlissingen, Venlo, Boxmeer, Utrecht e.d.), dan is het goedkoper om met trein en bus te reizen. We konden namelijk tot 13 september gebruik maken van de Zomertoer en dat scheelde de helft (afhankelijk van de afstand) en je reisde ook nog 1e klas. Reden voor deze mazzel bleek het feit te zijn, dat de mensen onder de indruk waren van het feit dat we al 3 jaar belangeloos werkten in het armste gedeelte van Ghana. Zo zie je maar weer.......Wij werden er wel een beetje stil van......
Op advies van meneer Mees uit Zeist gingen we in onzer Zeister periode toch nog een keer naar de Triodosbank (die bepaalde projecten steunt in ontwikkelingslanden). Zeker met het oog op de follow-up en het overdragen van ons werk aan capabele Ghanezen, was het goed om nog even te gaan babbelen. We konden in ieder geval een 'proposal' indienen. Maar ook zonder succes qua fondsenwerving wilden we even gedag zeggen bij de man van de Triodosbank, die ons vorig jaar toch had geholpen, zodat wij o.a. de shops van de meiden konden laten schilderen. 'Just to say hello'....helemaal Ghanees!!!
Op 12 augustus moesten we weer afreizen richting Blerick/Venlo. Dit keer om 2 nieuwe vaccinaties te laten zetten bij de GGD (buiktyphus en meningitis waren verlopen). Alle andere vacinaties waren nog up-to-date. Eén van de verpleegkundigen liet weten: 'Wist u dat alle vaccinaties die bestaan in uw lijf zitten?' Ja, dat wisten wij... Ja, zo werd vervolgd: 'Ik hoef u geen folders mee te geven; u kunt ons meer vertellen dan wij u'. Ach...het waren formaliteiten die je even moest afwerken. Als extra service gaven zij ons wel een Safe4travel account. We kunnen nu zelf inloggen en hebben alle gegevens ook online. (In geval dat het gele boekje kwijt zou raken). Na ons GGD-bezoek gingen we weer naar moeders en Henk. Die dag hadden we pech qua weer. Het regende de hele dag. Van de trein in de bus en dan lopen (weliswaar met plu's), maar toch in de stromende regen. We werden verrast door een telefoontje van de Akkerwinde dat Henk ons met de auto zou oppikken halverwege GGD Blerick en station Venlo. Zo arriveerden we dan weer bij moeders. Als laatste die dag hadden we om 18.00 uur nog een bijzondere afspraak. We waren uitgenodigd door Steven (de Schot die de eerste 2 jaar in ons huis had gewoond). Deze Steven is inmiddels getrouwd met de Roemeense Laura en woont - hoe wonderlijk kan het lopen - vlakbij de moeder van Ben in Venlo. En toen moesten we weer Engels praten. Met de auto werden we teruggebracht naar station Venlo.
Op 13 augustus zijn we een dagje naar Maastricht geweest. We genoten volop van de Zomertoer en het reizen in prachtige treinen. (In Ghana is helemaal geen trein). Iets grappigs: Toen we overstapten in Eindhoven (op weg naar Maastricht), sprak mij plotseling een vrouw aan die zei: 'Ben je het wel of ben je het niet? Pleumeekers toch? Toen ik hier bevestigend op reageerde, zei ze: 'Herken jij mij nog?' En ja...ik herkende haar, maar het dateerde wel uit een erg grijs verleden....
Het was handig dat we op onze vakantie-adressen gebruik konden maken van een computer. Op die manier konden we veel dingen uitzoeken en regelen. (We moesten o.a. onze terugvlucht nog boeken). We hebben enorm gesmuld van vele lekkere Nederlandse dingen. O, wat is het eten in Nederland toch heerlijk en wat is alles toch verfijnd qua smaak! In de supermarkt wist ik gewoon niet wat ik moest kiezen! (en ik hoorde nooit: 'it's finished!!!')
Terug in ons kikkerlandje....dat was dus fijn, maar ook vreemd. We genoten van een heleboel dingen, maar misten ook weer dingen van Ghana. Dat zal altijd wel zo blijven: Met 1 been in Nederland en met 1 been in Ghana, of tewel: Je hoofd is in Nederland, maar je hart is in Ghana.
Soms was je weer even helemaal terug in Ghana, als je bijvoorbeeld een artikel kreeg doorgestuurd, of als je bericht kreeg van NorGhaVo Ghana dat Hawa niet meer wilde samenwerken met NorGhaVo Ghana. Hopelijk betekent dit dat NorGhaVo Ghana op papier ons trainingscentrum in beslag kan nemen en wij eindelijk de daadwerkelijke invulling kunnen realiseren, of als je weet dat een Ghanese vriend (Yahlove) op 23 augustus naar Nederland zal komen voor 3 maanden om zijn Nederlandse vriendin Carina te ontmoeten. Carina is net als wij begonnen in augustus 2006 en hoewel al lang weer terug in Nederland, blijft ze wel regelmatig naar Ghana komen vanwege vriend Yahlove waarmee zij samen een projekt heeft bij ons in de buurt. We zijn benieuwd naar zijn bevindingen! Wij zouden ons kunnen voorstellen dat hij het in het begin allemaal erg overweldigend vindt, maar dat hij na verloop van tijd Ghana gaat missen.
Verder hadden we inmiddels onze terugvlucht geboekt (20 september KLM). Hoewel we natuurlijk niet weten hoe de situatie volgend jaar zal zijn, hebben we toch een retourticket gekocht.
Je doet de meest uiteenlopende dingen tijdens je verlofperiode....zelfs een ring groter laten maken bij een juwelier.....tsja....de Afrikaanse hitte had gezorgd voor dikke vingers. Of....een fietstochtje naar Soesterberg met een stop in een pannekoekenhuis in Zeist. Of......met de bus naar Utrecht voor een afspraak bij een pedicure. Of....een bezoekje aan een oud collega van Ben in Boxmeer (84 jaar). Het was die dag prachtig weer en we hebben heerlijk ijs gegeten aan de Maas. (De stuw in Sambeek).
Zoals wellicht bekend was het huis in Zeist erg bewerkelijk en vergde het veel tijd om alles te onderhouden, maar we hebben ons best gedaan. De tuinman is nog 2 hele dagen geweest. Wij zijn de hele periode Zeist verkouden geweest!
Op 23 augustus kregen wij bezoek in Zeist van Aggie en Harrie uit Horst. Ben kent Aggie vanuit zijn vroegere werk. Zij was ook betrokken bij het inburgeringsprogramma van vluchtelingen, maar dan op onderwijsgebied. Zij geeft o.a. NT2. Ook kenden we beiden vanuit de Jongerenkerk in Venlo. Hun dochter Félice die 'Developmental Studies' studeert, was voor haar studie afgelopen april/mei in Ghana geweest en wij hadden haar daar toen ontmoet. Eind juli/begin augustus keerde zij nogmaals terug naar Ghana (dit keer met moeders). Aggie had ons dan ook gevraagd elkaar te treffen in Tamale, ware het niet dat wij toen net richting Nederland waren vertrokken. We kruisten elkaar dus net. (Zij ging naar Ghana en wij vlogen naar Nederland). Inmiddels was zij terug uit Ghana met een heleboel vragen en wilde ons graag in Nederland zien. Zo kwam ze dan op zondag 23 augustus naar Zeist. Heel gezellig en erg interessant! En toen gebeurde er nog iets speciaals......de wereld is klein.....Zij liet weten dat ze ons bezoek in Zeist had gecombineerd met een ander bezoekje in Zeist (aan een nicht met haar man). Wat bleek? Het oude schoolhoofd van de voormalige Bernadetteschool in Boxmeer (basisschool Dees) woont sinds 4 jaar in een appartement in Zeist op slechts ongeveer 1 km. afstand van ons vandaan. Om een lang verhaal kort te maken: Een ontmoeting werd geregeld en woensdagavond 26 augustus gingen wij op bezoek bij deze lieve oudjes (81 en 80 jaar). Heel bijzonder! Het beeld van vroeger (donker haar, donkere bril, baard), was veranderd in een hele lieve zachte uitstraling. (Het haar was spierwit, baard en bril waren verdwenen). Ontzettend aardige en warme mensen. Waar begin je met vertellen als je iemand 36 jaar niet hebt gezien? Hahahaha!!! Maakte niet uit. We hebben allemaal genoten van deze avond. Kortom: Een waardevolle ontmoeting!
Op 24 augustus hadden we een gesprek op de Triodosbank in Zeist en hebben onze 'proposal' mondeling toegelicht en later schriftelijk ingediend. We hebben bericht gekregen dat het is gehonoreerd. Men kon zich vinden in ons idee om een extra bonus/beloning in te zetten voor die meiden die met enige regelmaat aan hun aflossingsverplichting voldeden. De insteek is deze (donatie) gelden niet uit te betalen, doch direct aan te wenden als aflossing op de nog openstaande schuld. Daarnaast hadden we gevraagd voor een bijdrage op het gebied van 'promotionele aktiviteiten': Onderhoud kiosk, maar vooral aanschaf extra materialen. In principe kunnen de meiden - in overleg met ons - de besteding zelf invullen. Het geld zelf wordt niet in handen gegeven, maar we kunnen dan samen bijvoorbeeld materialen gaan kopen. Even een opsteker dus voor de meiden; een soort van financiele 'injectie'. Kortom: Stimuleren van hun zelfstandige aktiviteiten in de meest brede zin des woords. Uiteraard waren we blij dat dit verzoek was gehonoreerd. We hebben een leuk contact met direkteur Ted en we kregen nog een compliment over de resultaten die waren geboekt in 3 jaar. Hij was het met ons eens dat onze microfinancieringsdeskundige Ishmel teruggefloten moest worden. Deze Ishmel zeurt ons de kop gek om een laptop. Wij hebben hem dit voor ons vertrek naar Nederland uit zijn hoofd gepraat en ook Ted deelde onze mening......wellicht wenselijk, doch niet noodzakelijk. De vraag is ongetwijfeld ingegeven door de Ghanese gewoonte om 'makkelijk' te vragen. Dit is dus voor hem een goed leermoment......zomaar 'out of the blue' vragen is 'not done'. Hij kan misschien gebruik maken van de computer op NorGhaVo-office.
Op 25 augustus gingen we wederom naar Venlo. Berny (de zus van Ben) had een vrije dag op het werk en haalde ons af van het station. Als eerste gingen we weer naar onze zaakwaarnemer Ton op kantoor Sannen in Blerick; hierna gingen we naar het huis van Berny en zagen zoon Thijs met zijn vriendin. 's Middags bracht Berny ons naar de tandarts (gelukkig hoefden we vanuit Wassenaar niet meer terug te komen) en tenslotte togen we met ons drietjes weer naar de Akkerwinde om moeders en Henk alweer voor de derde keer te bezoeken.
Op 27 augustus kregen we 's morgens bezoek uit een wel heel onverwachte hoek. Wij hebben in Tamale een vrijwilligster ontmoet van 'Meet Africa' in de periode 2008 oktober tot maart 2009. Deze Patricia is als vrijwilligster werkzaam geweest op mijn school Cambridge garden academy. Sinds eind maart was zij dus alweer in Nederland, maar volgt ons Ghanese wel en wee nog steeds trouw. Zo had zij dus gezien dat wij in Zeist zaten. Aangezien zij in Utrecht woont (komt oorspronkelijk uit de buurt van Sittard), kwam ze met de fiets even koffie drinken. Erg leuk! Het was een kort bezoekje, aangezien we 's middags wederom naar Venlo moesten. Dit keer voor de eindoplevering van ons huis.
De eindoplevering van de Hertog Reinoudsingel was niet leuk. Wij waren namelijk niet tevreden over hoe het huis is opgeleverd. Wij konden niet voor accoord tekenen. Alles werd afgedaan met: 'Dat is nou eenmaal het risico voor de verhuurder; in een huis moet geleefd worden en je mag blij zijn dat er geen wietplantage is aangebracht op je zolder´.....Nou ja zeg.....als een wietplantage de maatstaf is anno 2009, dan is het toch wel erg gesteld. We hebben het op de bordjes van de makelaar en van de rechtsbijstandverzekering gelegd. Kortom: Vervelend! Het was zó raar om in dat huis rond te lopen. We kregen daar allebei een heel onprettig gevoel bij. We moesten constateren dat we daar eigenlijk niet meer zouden willen wonen. We zijn het huis ontgroeid; we zijn Venlo ontgroeid en misschien zijn we zelfs Nederland wel ontgroeid. Sinds 28 augustus ligt het huis dus officieel leeg. De makelaar is op zoek naar een nieuwe huurder.
Veel tijd is in onze Zeister -periode gaan zitten in regelwerk. Veel contact gehad met allerhande instanties. Onze ervaring is dat men gewoon erg weinig doet en dat je uiteindelijk alles toch zelf moet doen.
We werden zó opgeslokt door al het regelwerk , dat we nauwelijks aan Tamale konden denken. Wel hadden we meegekregen dat er weer veel regen is gevallen (einde regenseizoen) en dat onze vriend Paul onze compound-boy Hudu heeft bezocht. Hudu sliep namelijk 2 maanden in de 'boy quarters'', de dienstwoning op ons terrein. Ook is inmiddels duidelijk geworden via NorGhaVo dat Hawa een eisenpakket voorgeschoteld heeft gekregen waar ze niet aan heeft kunnen voldoen. Ze zou alle banden met NorGhaVo hebben verbroken. Dit geeft hoop voor de nabije toekomst: NorGhaVo kan dan de containers confisceren en wij kunnen dan de uiteindelijke invulling realiseren (mister Halilahi sewing 2 containers en madam Mariam hairdressing 1 container).
29 augustus......dag Zeist en op naar Wassenaar!.....
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 98
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/430_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => augustus-2009
)
[53] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088961
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-07-01
[photoRevision] => 0
[title] => Juli 2009
[message] =>
Juli: De maand waarin de Amerikaanse president Ghana bezocht en de maand waarin wij ons gingen voorbereiden op onze verlofperiode in Nederland.
1 juli: Republic Day. Dit is een public holiday in Ghana en dat betekent dus een vrije dag. Geen school voor Dees.
De oprichter van mijn school, mister Paul laat altijd 's morgens en op het einde van de middag zijn gezicht even zien. De kleintjes noemen hem 'daddy'. De dag na 'Republic Day' vroeg hij aan de kinderen (die buiten stonden opgesteld in rijen), waarom er een dag eerder geen school was geweest. De kleintjes moesten het antwoord echter schuldig blijven. Hij hielp hen door te zeggen: 'Was it Christmas? New Year? Sala?; which day was it yesterday?' Eindelijk stak één van mijn leerlingen (Jawal) zijn vinger op en vol trots liet hij weten: 'It was Wednesday!' Tsja.....mister Paul, Republic Day was toch nog een beetje te moeilijk!
Eindelijk werden de computerproblemen opgelost en hadden we weer internetverbinding.
'Computer-deskundige Ibrahim' had alle virussen verwijderd en alles opnieuw geïnstalleerd. Een aardige monteur van Ghana Telecom (Vodafone) zorgde voor een nieuw modem (was namelijk vernield door blikseminslag). Hij is altijd bereid om te helpen, want zo liet hij weten:'I have to serve you very well, you are my daddy and mummy!' En Wisdom van internetcafé Fuzzy installeerde Acrobate Reader en een Antivirus programma. Hoewel het niet lukte om Outlook Express te 'linken' aan gmail, noch om een Nederlandstalige versie te verkrijgen, waren we al blij dat we na 10 dagen 'sleutelen' weer vooruit konden!
Hopelijk krijgen wij deze maand minder 'voor de kiezen' en kunnen we positiever schrijven over ons leven in Ghana, maar.....nauwelijks is deze hoop uitgesproken of we krijgen een mailtje van onze zaakwaarnemer in Nederland dat er in ons huis in Venlo is ingebroken. Hoewel er niets van onze spullen is ontvreemd, mist de huurder helaas wel de nodige zaken. Toen ik dit nieuws vertelde aan o.a. onze beste vriend Paul, kon hij het niet bevatten. Hij reageerde met de woorden: 'But are there thieves in the Netherlands?' Hij kon niet begrijpen dat er ingebroken/gestolen werd in zo'n welvarend land.
Hoewel het nog wel even duurt voordat we onze werkvergunning weer moeten verlengen (geldig tot januari 2010), belden we toch nog maar eens met onze contactpersoon Joshua van de Immigratiedienst in Accra. We vroegen ons namelijk af of we de procedure al weer in gang moesten zetten. Wellicht zouden we het verzoek om een nieuwe workpermit zelf kunnen afgeven op de Immigratiedienst in Accra, als we terugkeren na ons verlof in Nederland eind september. Dit om tijd te winnen. Maar: Tot onze verbazing kregen we een nieuwe variant te horen: Zoals bekend is de eerste stap in het proces het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Daarna kwam de Immigratiedienst Accra in beeld. Nu kregen we echter te horen dat de Immigratiedienst Accra niet meer nodig blijkt te zijn voor het realiseren van een werkvergunning; het Ministerie van Binnenlandse Zaken is hiervoor slechts verantwoordelijk. Je wordt op een quota-lijst gezet voor NGO's en dan kun je een werkvergunning krijgen voor 3 jaar (in plaats van voor 1 jaar). De verblijfsvergunning kan zoals gewoonlijk geregeld worden op de Immigratiedienst in Tamale (kwestie van stempel zetten). Dit is dus veel eenvoudiger dan de moeilijke weg die wij in het recente verleden hebben moeten bewandelen. Bovendien is het uiteraard een taak van NorGhaVo Ghana om dit te regelen, maar het is bekend dat zij - in onze ogen - veel te weinig doen.
Zoals in de vorige update vermeld, heb ik (Dees) op 24 juni j.l. een operatie aan de teen moeten ondergaan (ingegroeide teennagel). Deze pijnlijke ervaring heeft een behoorlijke nasleep. Behalve dat men mij een hele lading antibiotica en pijnstillers gaf, moest ik om de dag terugkomen om alles opnieuw te laten behandelen en te laten verbinden. Behalve dokter Kabir en dokter Masout van 'ons' Kabsad Hospital, is er sinds kort een vrouwelijke arts bijgekomen met de ludieke naam.......dokter Hawa!
In het weekend van 4 en 5 juli gingen we weer eens socializen: Toen we bij Azara 3 arriveerden, had ze maar liefst 3 klanten. Dat was goed om te zien en daar waren we dan ook zó weg. Asia weeft elke dag; zelfs op zondag wordt de weefdraad opgepakt. Ook bezochten we Taiba en Ishmel. Aangezien het regende en alles modderachtig was, besloot Dees met haar teen in het verband in de auto te blijven. De mensen die wij bezochten namen dan ook plaats in onze auto en daar zaten we 'hoog en droog' en konden we gezellig bijkletsen. Ben liet zowel Taiba als Ishmel als Asia plaats nemen achter het stuur. Tot grote hilariteit van de mensen in de community!
Hawa is echt knettergek! Onlangs liet ze ons weten dat ze niet wilde dat wij ons nog steeds bezighielden met het monitoren van NFD (lees de sponsorgelden), plotseling belt ze op en vraagt ons om het emailadres van een sponsor (dat ze overigens zelf ook heeft). Ze zal wel weer geldgebrek hebben en een of ander prachtig verhaal willen doormailen.
Wij lieten haar duidelijk weten dat we gestopt waren met NFD en dat ze het allemaal lekker zelf uit mocht zoeken. Eerst word je uitgemaakt voor 'thieves/criminals'en nu krijg je te horen: 'Please, please, please, sorry, sorry, sorry'..........
Tsja Hawa....'sorry is too less!'
Op 6 juli bezochten we mister Halilahi en de sewing-meiden op de oorspronkelijke werkplek van de master sewing. Het was vreemd om de dames niet op Kukuomarket te zien. Maar......zoals in de vorige update vermeld zit ons trainingscentrum tijdelijk op slot, in afwachting van een definitieve oplossing inzake de invulling van de containers. NorGhaVo moet een 'proposal' maken voor de Kukuomarket-chief en dan hopen we op een goed resultaat.
Zoals in de vorige update werd vermeld hadden Ben en ik min of meer tegelijkertijd malaria, maar nu met nog een paar weken te gaan voor ons verlof, werd er opnieuw geprikt en behoorde de malaria weer tot het verleden.
We zijn ons aan het voorbereiden op onze verlofperiode. Als ik tegen de kinderen op school vertel dat ik naar mijn 'home country' ga en dus een paar maanden niet in Tamale zal zijn, moeten ze even nadenken om dit nieuws te verwerken. Plotseling komt er een leuke reactie: 'Madam Dies, is your mother living in Tamale? And your father?'
Ruim een half jaar geleden heeft er een andere Nederlandse vrijwilligster op deze school gestaan (Patricia). De kinderen begrijpen dat wij uit hetzelfde land komen. Toen ik dan ook liet weten dat ik naar 'The Netherlands' zou gaan, riep één van de kleintjes: 'Greet madam Patricia'. Dat je die persoon helemaal niet zult zien als je in Nederland bent, is onbegrijpelijk. Je gaat naar Nederland en dus zie je Patricia....klaar....!
Ook collega Aziz vindt het hoogst interessant dat ik even op 'homeleave' ga. Hij liet me dan ook weten: 'Tell your friends that I will follow you and tell them that I want to marry a white lady!'
Cambridge garden academy…..een privéschool…..zoals misschien reeds eerder uitgesproken, heb ik er soms wat moeite mee om te werken voor deze 'geluksvogeltjes'. Ik heb dan ook besloten om in mijn vierde jaar dit te gaan combineren met een project voor kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan. Ik ben hier tenslotte voor de 'needy ones'. Hoewel ik de 'lucky children' van Cambridge dus echt niet in de steek zal laten, moet ik het voor mijn gevoel wel gaan combineren met een project voor kansarme kinderen. Dit wordt mijn uitdaging voor het vierde jaar!
Want Cambridge kan er soms wat van......Als je de oprichter van de school hoort zeggen tegen de kinderen: 'I want to be proud of you; you become the president of Ghana', dan denk ik weleens: 'Nou, nou.......' Het moet gewoon allemaal wat lijken. Mijn collega's vinden het prachtig dat mijn leerlingen Frans leren. Het komt dan ook regelmatig voor dat ik ze hoor zeggen: 'There is your French madam; greet her in French'. Het kleintje moet dan - niet te geloven, maar echt waar - door de knieeën en prevelt: 'Salut, ça va!?'
Bewust kies ik voor de spreektaal. Als de leerkrachten wisten dat er meer formele manieren zijn, dan zouden zij ongetwijfeld die variant willen horen.
9 juli: Aangezien communicatie niet de sterkste kant is van de gemiddelde Ghanees, maar je wel werkt in een setting waar communicatie belangrijk is, vroeg ik mister Paul (de oprichter van de school waar ik les geef) om even samen te komen 'just to discuss some issues'. (Verlofperiode Nederland; de combinatie vanaf oktober met een andere baan en het nieuwe rooster voor het komend schooljaar). Mijn collega's vinden dit best vreemd; mister Paul daarentegen juicht dit soort eigen initiatief slechts toe!
Wanneer zien wij eindelijk eens de definitieve oplossing voor ons trainingscentrum op Kukuomarket? Zoals in de vorige update vermeld, deed de Kukuomarket chief op 26 juni de volgende uitspraak: Tijdelijke stopzetting van alle activiteiten op Kukuomarket (voor zowel Hawa als mister Halilahi); sleutels van de containers inleveren bij NorGhaVo Ghana en NorGhaVo Ghana moet een 'proposal' schrijven voor de chief. (Dit laatste is nooit gebeurd). Van te voren worden alle belanghebbenden uitgenodigd voor een 'meeting' (dus Hawa, Ben en Dees, mister Halilahi en de 'Board'). Er werd beloofd dat dit zo spoedig mogelijk zou gebeuren. Maar.....zoals altijd gebeurde er weer niets. Wij trokken aan de bel bij NorGhaVo Nederland en zij stuurden op 7 juli een behoorlijke 'brand-mail'naar de staf van NorGhaVo Ghana, waarin melding werd gemaakt van het feit dat het Nederlandse sponsoren zijn geweest die het geld voor het trainingscentrum op Kukuomarket hebben verschaft en dat diezelfde sponsoren het absoluut niet kunnen waarderen dat de containers op slot zitten en dus niet gebruikt worden voor het doel waarvoor Ben en Dees ze hebben gebouwd, namelijk: Kansarme meisjes helpen. De goede naam van NorGhaVo komt zo op losse schroeven te staan. Bovendien:......... Zullen Nederlandse sponsoren nog doneren als men dit verhaal hoort? En wat te denken van een beetje meer 'support'geven aan Ben en Dees die zich de afgelopen 3 jaren enorm hebben ingezet voor de ontwikkeling in noord-Ghana, zijnde Tamale!? De fondsenwerving door Ben en Dees is financieel toch ook nog een beetje ten goede gekomen aan NorGhaVo Ghana, dus jullie zijn Ben en Dees steun verschuldigd enz. enz. Dit was zo'n beetje de inhoud van de mail.
Onmiddellijke actie werd dan ook gevraagd. NorGhaVo Nederland had zelfs een stappenplan in de tijd opgesteld. Voor het verlof van Ben en Dees moet de oplossing er zijn. NorGhaVo Ghana kreeg de volgende 'deadlines' te horen:
Een vergadering met alle betrokkenen (Hawa, Ben en Dees, mister Halilahi, de Board enz.) vóór 10 juli; proposal bij de Kukuomarket-chief inleveren vóór 13 juli; de chief verzoeken zo spoedig mogelijk een uitspraak te doen over dit voorstel; concept contract waarin alle rechten en plichten voor alle betrokken partijen staan vermeld moet klaar zijn vóór 23 juli en alle partijen tekenen vóór 27 juli. Er moet melding gemaakt worden welke aktiviteiten wél en welke activiteiten niet mogen worden uitgevoerd op Kukuomarket; betrokkenen moeten financieel in staat zijn om de aktiviteiten te realiseren; er moet vermeld worden welke partijen gaan monitoren; een MOU moet nu eindelijk eens opgesteld worden enz. enz. NorGhaVo Nederland heeft echt iets moois op papier gezet en probeert altijd om te voorkomen om op 'lange Ghanese tenen' te gaan staan, maar aangezien Nederlandse sponsoren nu vragen gaan stellen, moet NorGhaVo Nederland betrokken zijn in de Kukuomarket-affaire. Verder wordt NorGhaVo Ghana gevraagd om wekelijks updates te sturen van de genomen stappen. NorGhaVo Nederland heeft NorGhaVo Ghana aangemoedigd; ze hebben waarschuwingen gegeven; ze hebben hulp aangeboden, maar het heeft allemaal tot niets geleid.
NorGhaVo Ghana hield zich ook niet aan bovenstaande 'deadlines'. Zij hadden op eigen houtje een concept MOU aan Hawa gegeven met het verzoek dit te lezen, te voorzien van eventueel commentaar en te ondertekenen. Maar uh......stel dat wij het hier niet mee eens zijn, wat gebeurt er dan? Tijdens de meeting van 14 juli kregen wij ook het concept MOU te zien, met hetzelfde verzoek: Lezen, van commentaar voorzien en voor 24 juli inleveren. Wij waren blij dat er eindelijk een meeting was en dat er zelfs een concept MOU was gemaakt, dat er inhoudelijk al best aardig uitzag. Bijna 3 uur lang brainstormden wij (Peter, Alex en Musah van NorGhaVo Ghana) en Ben en Dees over een oplossing voor Kukuomarket en we kwamen tot het volgende resultaat: NorGhaVo Ghana zal Hawa nog één kans geven. Zij zal moeten bewijzen dat ze Kukuomarket kan 'managen' en operationeel kan laten zijn. NorGhaVo Ghana zal strenge voorwaarden opleggen (voor een bepaalde deadline moet er een 'Board' geregeld zijn, er moet een bankaccount zijn enz.). In feite zijn dit uiteraard hele normale voorwaarden, maar voor Hawa is het niet haalbaar. Een ieder weet dat ze het niet waar kan maken. Op dát ogenblik zal NorGhaVo Ghana de containers gaan confisqueren en krijgen Ben en Dees een stem in de uiteindelijke invulling. Wij zijn namelijk diegenen geweest die het trainingscentrum middels fondsenwerving hebben betaald; wij hebben het gebouwd en wij zijn altijd blijven monitoren.
Aangezien NorGhaVo Nederland liet weten dat de containers gebruikt moeten worden voor de needy Kayayoo girls voor de aktiviteiten die Ben en Dees 'have outlined', hebben wij dus in de meeting melding gemaakt van het feit dat wij zowel mister Halilahi als madam Mariam met hun meiden op Kukuomarket willen zien (mister Halilahi 2 containers en madam Mariam 1 container). In onze beleving heeft mister Halilahi 2 containers nodig, aangezien hij gaat uitbreiden met de echte Kayayoo-girls uit Accra en dat past prima in de doelstelling van NFD. Hawa zelf krijgt geen container, maar NFD-meiden mogen altijd gratis gebruik maken van de trainingen die mister Halilahi en madam Mariam aanbieden. Is dit geen prachtige oplossing?
Inmiddels is er al een tweede MOU op papier gezet (concept) en is ook verzonden naar NorGhaVo Nederland. Het begint er op te lijken dat het gaat lukken!
We kregen te horen dat er sprake is van een reorganisatie bij NorGhaVo Ghana: Zowel Peter, als Alex en Musah moeten opnieuw solliciteren naar hun eigen baan. Wij kunnen dit alleen maar toejuichen!
Dat oud NorGhaVo vrijwilligster Maartje na 2 jaar weer een paar weken terugkwam naar Tamale was natuurlijk erg leuk. Zij betekent veel voor o.a. het project van onze voormalige huisbaas mister Jacco: CPYWD: Community Partnership for Youth and
Women Development. Uiteraard vloog de tijd voorbij en op 8 juli kwam ze alweer gedag zeggen. Ze liet ons weten dat Steven (de broer van Jacco en degene die ons vorig jaar had geholpen bij het realiseren van de 13 shops), een ongeluk had gehad. Wij reageerden verbaasd, aangezien we hem 2 dagen eerder nog telefonisch hadden gesproken en hij niets had vermeld van een ongeluk. We besloten hem dan ook te bellen. Hij had inderdaad een ongeluk gehad en had maar liefst een week in het Tamale Teaching Hospital gelegen. Toen we hem vroegen: 'Why you didn't mention it?', luidde het antwoord: 'Because madam Dies was also not feeling well and besides we always say that we are fine'. Typisch Ghanees: 'I am fine' is altijd het standaard-antwoord op de vraag: 'How are you?' No matter what........Al lig je op sterven na dood, je bent altijd 'fine'!!!
9 juli: Water en benzine zijn schaars...........
Plotseling liet Paul weten dat Hawa weer eens in de scene politie was gesignaleerd. Dit keer zou het gaan om de 3 teachers van stap 1 (educatiefase) die al maandenlang op hun geld aan het wachten waren.
Malaria weer achter de rug, nu volgen verschillende bacteriele infecties elkaar op. Hoewel de teen (operatie ingegroeide teennagel) bijna helemaal is hersteld, herhaalt de geschiedenis zich nu bij de andere grote teen. Dokter Kabir wil dan ook weer gaan snijden,.... otherwise you will suffer....Hij wil wederom het nagelbed verwijderen, zodat de nagel nooit meer kan ingroeien. Echter....ik (Dees) heb de eerste operatie nog helder voor de geest staan en heb toen gezworen: Nooit meer, maar.......een altijd zeurende pijn is natuurlijk ook geen optie. Natuurlijk kan ik wachten totdat ik over een paar weken in Nederland ben, maar dan heb ik nog een paar weken pijn, bovendien krijg je dan te maken met huisarts, ziekenhuis, vakanties, wachtlijsten en neemt de nasleep ook nog enkele weken in beslag. Voor je het weet ben je er je halve verlofperiode mee zoet. Bovendien hebben we tijdens ons verlof geen auto. Maar het belangrijkste is dat ik in Nederland wil genieten en niet wil sufferen!!!!! Wachten tot we weer terug zijn in Tamale duurt uiteraard te lang. Ik besluit dan ook om het vóór de verlofperiode te laten doen. Hier in Tamale loop ik zo bij dokter Kabir naar binnen in zijn privékliniek en kan ik redelijk snel geholpen worden; in Nederland is dat allemaal veel omslachtiger. Dokter Kabir stelt voor om het deze keer onder algehele narcose te laten plaatsvinden. Nou....vooruit dan maar....op hoop van zegen......! 13 juli ging ik dan voor de tweede keer binnen 3 weken 'onder het mes'. De nasleep (wondverzorging, verbinden) kan tot 26 juli nog plaatsvinden in het Kabsad Hospital in Tamale; daarna zullen we in Kumasi en Accra op zoek gaan naar een apotheek/ziekenhuis, waar men ook wel bereid zal zijn om even te helpen. Het ergste zou dan achter de rug moeten zijn als ik op 1 augustus in Nederland arriveer.
Ik was bloednerveus en wilde voor de operatie nog een heleboel weten. Mijn vragenlijstje had ik dan ook paraat toen ik bij dokter Kabir naar binnen stapte. Open communicatie en uitleggen is men niet gewend. Hij vond het maar vreemd dat ik van alles wilde weten. Zijn antwoorden waren erg kort en het belette je bijna om nog een vraag te stellen. Toen ik de operatiekamer betrad, liet ik Ben weten: 'Nou, als ik niet meer wakker word, dan verkoop je het huis maar en ga je maar lekker aan zee wonen!' Net als de eerste keer moest dokter Kabir nog overleggen met de operatie-assistente waar alle spullen lagen; kastjes en lades werden opengetrokken, maar het duurde lang voordat men de benodigdheden had gevonden. Dit soort dingen komt op ons erg onprofessioneel over. Toen de operatie-assistente met haar handen 'het gereedschap' aanraakte, bulderde dokter Kabir: 'Don't do that; it's sterilized!' Ik kreeg een injectie en na 5 minuten viel ik in slaap. Een kwartier later was de operatie voorbij en ik werd even wakker omdat men mij optilde en op een ander bed neerlegde dat in de gang stond. Hier kon ik ongeveer drie kwartier bijkomen. Dokter Kabir liet Ben weten: 'Call her name and she will wake up'. Aldus geschiedde. Ik voelde me een beetje draaiierig en moe, maar dat was dan ook alles. Ik heb helemaal geen pijn gehad. Na afloop kreeg ik antibiotica en pijnstillers mee. En natuurlijk moest ik iedere 2 dagen terugkomen voor 'redressing'....wondverzorging en opnieuw verbinden. Had het genezingsproces van de eerste teen bijna 3 weken geduurd, het ziet er naar uit dat deze teen sneller zal helen (de ingroeiing was ook minder erg). Wie weet hoeven we tijdens onze reis naar Kumasi en Accra niet eens meer naar een ziekenhuis/apotheek voor wondverzorging. Met een beetje geluk kan Tamale het allemaal nog afronden voordat we vertrekken op 26 juli. En inderdaad.....het geluk was deze keer met mij, want al op 21 juli (na 8 dagen) mocht het verband eraf en werden de tenen slechts 'gepaint' met een paars goedje .....for protection and to prevent infections.
In onze aanloop naar het verlof helpt Hudu ons met allerlei huishoudelijke taken. Tijdens onze afwezigheid zal hij als 'watchman' gaan fungeren en zal slapen in onze 'boy quarters'(dienstwoning). Het is nu eenmaal een veiliger idee dat er 's nachts iemand is.
Wat moeten we nog veel doen? Internetverbinding opzeggen voor 2 maanden; auto laten 'opbokken'; accu gaat naar een betrouwbare elektriciën; melden bij VRA (elektriciteitsmaatschappij) en watercompany dat we er even niet zijn; koffers inpakken en een heleboel mensen gedag zeggen; veel 'paperwork' afmaken (zowel van Ghana als van Nederland) en het zou mooi zijn als de presentatie van het 3e jaar ook nog zou lukken: Foto's branden; boekwerkje uitprinten, inbinden e.d.
15 juli: De kleintjes op Cambridge werden onderworpen aan een 'French oral exam'.
De resultaten waren extreem goed: Varierend van 7,8 tot een 10. Mijn Ghanese collega's vonden het allemaal erg interessant en bleven maar zeggen: 'We are proud of them!' Als ik de beoordelingen copieer voor de school en voor de ouders van de kinderen, is men nog blijer en krijg ik te horen: 'You are wonderful; you do a lot for the school; you are a real staffmember of Cambridge!' Hahahaha! Natuurlijk was men er inmiddels aan gewend dat madam Dies met een teen in het verband rondliep. Niemand had echter in de gaten dat ik op een gegeven moment met een andere teen in het verband kwam aangestrompeld. (Het verband van de eerste teen ging eraf op de dag dat de andere teen werd verbonden).Totdat de kleine Genovieve eens goed keek....je zag haar denken......ze keek naar de eerste teen die min of meer geheeld was. Plotseling liet ze weten: 'Madam Dies, your toe looks like a pineapple!' Oh die kleintjes zijn allerliefst!
Dat de Amerikaanse president Obama Ghana heeft bezocht, is heel bijzonder voor de mensen hier. Men is er trots op dat er Afrikaans bloed door zijn aderen stroomt. Men heeft alles gevolgd op televisie en zelfs de kleintjes op mijn school kennen de naam van de vrouw van de president en van zijn beide dochters. De kleine Michelle (5 jaar), liet me weten: 'Madam Dies, I am Obama's wife!' Tsja....de vrouw van de president heet inderdaad Michelle!
15 juli: Een slang op de compound! Sinds oktober is dit al nummer 4!!!! Dit keer was het een geel exemplaar. Gelukkig was onze compound-boy Hudu around en met één ferme slag van een stok werd de slang gedood. Toen we Hudu vroegen of het een gevaarlijk exemplaar was, zei hij heel rustig: 'Yes, it's a quite dangerous one!' De mensen hier worden er niet koud of warm van!
Stroomuitval.......geen internetverbinding.....of andersom. Het stagneert je werk enorm! En met nog maar 10 dagen te gaan voor ons vertrek, werkt dat de stress wel in de hand.
Overigens.....over internetverbindingen gesproken: In heel Tamale (een stad van 350.000 inwoners), zijn er slechts 700 mensen die 'connected' zijn (bedrijven meegerekend). Dat is dus nog heel erg weinig!
Kip Froukje heeft weer een nieuwe broedplaats ontdekt.....op een grote compound heeft madam de keuze uit vele plekjes!
We hebben de laatste maand Kabsad Hospital platgelopen: Operaties ingegroeide teennagels; malaria; bacteriële infecties; keelontsteking enz. enz. De watchman van het ziekenhuis is een olijke gozer die ons 'my father and my mother' noemt. Hij zwaait altijd uitbundig en begroet ons joviaal: 'Hé...mister white......!!!'
Ons netwerk in Tamale is groot en iedereen wil ons nog zien voor ons vertrek. Ook al zeggen we dat we weer terugkomen over 2 maanden, dat is niet genoeg...... 'We have to wish you a safe journey'.....Toen we mister Halilahi met zijn sewing-meiden gedag gingen zeggen, had hij gezorgd voor een leuke verrassing. Er werd een informeel samenzijn georganiseerd en de bedoeling was dat wij over Nederland gingen vertellen en de meiden vragen mochten stellen. Nou, dat was een groot succes! Zeker de vragen over relaties bleven maar komen. De meiden konden niet begrijpen dat 2 mannen of 2 vrouwen kunnen samenleven; dat mensen vrijgezel willen blijven of geen kinderen hebben. Hoewel het heel erg leuk en leerzaam was, was dit onderwerp toch ook wel schokkend voor sommigen. Ook bezochten we mister Jacco, Job en Steven en natuurlijk Paul en Taiba, madam Mariam en verschillende NFD-meiden. Aan de lijst kwam dan ook geen einde....de rest werd per telefoon gedag gezegd.
De laatste dag op Cambridge (23 juli) stond ook in het teken van tijdelijk afscheid nemen. Ook hier werd een lesje Nederlandkunde gedraaid. Alle leerkrachten en leerlingen zaten in de grote zaal (waar normaal gesproken wordt gegeten) en men wilde zoveel mogelijk te weten komen over Nederland. Eén van de kinderen vroeg me: 'Madam Dies, which hand is your eating hand?' Ja, in Ghana wordt er met de rechterhand gegeten; de linkerhand is onrein. Maar dat wij met knife, fork and spoon eten, was een 'eye-opener'. 'Madam Dies, do you eat fufu, banku or TZ in your country?' Oh, ik heb enorm genoten van dit samenzijn. Allerlei verrassingen passeerden de revue. Op het einde werd er gezongen: 'She is a really good fellow (3x) and nobody can deny'; 'Oh madam Desirée, fine fine Desirée, gentle gentle Desirée, goodbye!'; Solidarity for ever (3x), that makes our nation strong (op de wijs van Glory glory hallelujah). Er werden foto's gemaakt en ik gaf de school vlaggetjes om op 6 augustus op te hangen. Dan vindt namelijk de 'graduation' plaats voor de kinderen die van groep 2 naar groep 3 gaan.
Kortom: Het leek wel een definitief afscheid! Dat belooft nog wat als je écht gaat vertrekken......
En iedereen wil maar mee naar Nederland.....'I want to follow you' horen we bijna dagelijks!
Het verlof lonkt!.......En dan is het 26 juli....de dag van vertrek. We gaan met de bus van Tamale naar Kumasi (ongeveer 7 uur) en zullen daar 2 dagen blijven. Daarna gaan we met de bus van Kumasi naar Accra (ongeveer 6 uur) en vertoeven 3 dagen in de Ghanese hoofdstad. Op 31 juli hebben we onze nachtvlucht naar Nederland, waar we hopelijk op 1 augustus in alle vroegte veilig zullen landen. We gaan genieten van 7 weken Nederland en zullen gaan fungeren als vakantie-oppassers: 4 weken in Zeist (1 augustus-29 augustus) en 3 weken in Wassenaar (30 augustus-20 september)...... Joehoe!!!!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 92
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,ayacucho
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => juli-2009
)
[54] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088959
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-06-01
[photoRevision] => 0
[title] => Juni 2009
[message] =>
Op 31 mei woonde Ben de voetbalwedstrijd Ghana (the Black Stars) tegen Oeganda bij. Overdag kregen we bericht van Steven (broer van Jacco en Job, die in Kumasi studeert en ons geholpen heeft met de bouw van de 13 shops voor de meiden), die liet weten dat hij in Tamale was. We nodigden hem dan ook uit om mee te gaan naar de voetbalwedstrijd, die 's avonds om 19.00 uur zou plaatsvinden in het nieuwe stadion. Voor Steven een absoluut uitje! Als Steven niet was meegegaan, had ik (Dees) Ben vergezeld, maar nu gaf ik mijn kaartje aan Steven en deed hem daar een groot plezier mee. Ik bleef dus thuis en werkte achter de computer. Plotseling realiseerde ik me dat ik voor de eerste keer 's avonds helemaal alleen was in dat grote huis. In het vorige huis was ik wel vaker 's avonds alleen geweest, maar daar woonde je toch op een 'sharing compound' en kon je altijd naar het gezin van mister Jacco lopen. Niet dat ik bang was, maar toch vergrendelde ik de deur maar met het ijzeren hekwerk.
On ne sait jamais……..!
Een dag later ontvingen we een sms-je van Steven met de volgende tekst: 'Hi mr. and mrs. Ben, I will like to thank you heartly for given me the opportunity to watch yesterday's match. It was really a lovely moment. May God richly blessed you for your kindness'.
Aangezien Steven vakantie heeft, kwam hij ons ook nog op een avondje bezoeken. Want zo liet hij weten: 'I have to say hello to you people......!'
Op 2 juni kochten we een deurmat bij een blinde bedelaar, die gemaakt was door hemzelf. Erg leuk; allemaal gekleurde lapjes. Inmiddels prijkt deze voor onze buitendeur.
Bovenstaand: Deurmat (allemaal gekleurde lapjes), gemaakt door een blinde bedelaar.
Lights off…….lights off……….lights off……….Bijna dagelijks weer stroomuitval………Navraag leerde dat 'the problem' lag in Kumasi. Niet alleen Tamale zat zonder licht, ook Bolgatanga, Wa en andere delen van de Upper East en Upper West waren getroffen. Er was 'a problem with the main line, but…..they are working on it!'
Deze maand had Ben ook een gesprek met Baba Musah van het Children to School Project, inzake de workshops in Savelugu. Deze zijn namelijk alweer voorbij! Ben vond het niveau van de leerkrachten erg laag. Een grappig voorval: Uit een evaluatie kwam de volgende opmerking: 'Next time we prefer Malt instead of Sprite'. Als versnapering hadden de teachers liever een flesje Malt (alcoholvrij bier) dan een flesje Sprite (7-up)!!!
4 juni: Is dit een Public Holiday of niet? In het verleden was dit een Public Holiday (ten tijde van President Rawlings met een NPP-regering), maar nu de NDC de touwtjes in handen heeft, is er geen vrije dag meer op 4 juni. Dus dat betekent voor Dees gewoon lesgeven op Cambridge en voor Ben supervisiebijeenkomst nummer 6.
Het lijkt wel of je in heel Ghana dezelfde kinderliedjes hoort. Een nieuwe variant die steeds opduikt in Tamale is: Hello, hello, hello, how are you? I'm fine, I'm fine, I'm fine thank you.'
5 juni: We bellen met de National Coordinator van Assembly, inzake de definitieve beslissing of de containers kunnen blijven staan op de huidige plek of dat deze een klein stukje moeten worden verplaatst. In dat laatste geval zullen alle kosten worden betaald. Als we mogen blijven is dat natuurlijk goed nieuws; dan hebben we verder geen verbouwingsrommel, maar…..we zien ook wel degelijk een voordeel als we moeten verplaatsen. Waarom? Zoals wellicht nog bekend, zijn 2 van de 3 containers nog steeds dicht. Niemand lijkt de beslissing te durven nemen om deze te openen. Voor de Regional Minister en de chief was dit issue niet relevant. Zij hadden het trainingscentrum gered van de sloop en waren verder niet geïnteresseerd in allerhande Hawa-problemen en het wel of niet openen van containers. De National Coordinator van Assembly verwees ons destijds naar de politie en de politie verwees ons weer naar 'court'. Het schiet dus gewoon niet op! Ook NorGhaVo laat weinig daadkracht zien. Wij (Ben en Dees) hebben een strategie bedacht. Als de containers verplaatst moeten worden, dan zullen deze geopend moeten worden. Wij hebben dan een punt en kunnen altijd zeggen dat de National Coordinator van Assembly opdracht heeft gegeven om de containers te openen. In dat geval hoeven wij niet naar de politie te gaan. Maar stel dat de containers kunnen blijven staan op de huidige locatie, dan gaan we een andere troef inzettten. We zullen dan melden dat de hoofdsponsor uit Nederland het absoluut niet kan waarderen dat er 2 containers gesloten zijn. Dan zullen wij dit als pure mededeling gaan melden bij de politie en zullen vervolgens overgaan tot het doorzagen van de sloten. We melden dit tijdens een vergadering met NorGhaVo op 3 juni. Zoals altijd is NorGhaVo Ghana erg voorzichtig (in onze beleving té voorzichtig). We krijgen een heel verhaal te horen over het feit dat mister Halilahi op Kukuomarket zit, terwijl hij niet werkzaam is voor een NGO. Dat deze mister Halilahi werkt met en voor 'needy girls' is voor ons én onze sponsors meer dan oké. Hij besteedt 70% aan training en slechts 30% aan business.Verder wil NorGhaVo dat de naam NFD wordt veranderd in NorGhaVo Kukuomarket containers. We hopen inmiddels allemaal dat de containers verplaatst moeten worden. Er zijn dan namelijk 2 voordelen: Het openen gaat vanzelf én bij een verplaatsing is het gemakkelijker om de naam van het projekt te wijzigen. Zoals altijd wil NorGhaVo alles eerst met de Board bespreken. Prima, maar daarna graag actie! Wij hebben laten weten dat onze sponsoren een snelle effectieve oplossing willen. Als er geen medewerking komt , dan zullen wij zelf de containers gaan openen en zullen zelf alle verantwoordelijkheid op ons nemen. Dat NorGhaVo Ghana dan de handen van ons aftrekt is geen probleem. We hebben duidelijk laten weten: 'With or without your permission, we will cut the locks before we go on homeleave'. Wij hebben zelfs duidelijk gemaakt dat we in het ergste geval zelf alle containers laten afzagen en aan mister Halilahi geven. Hoewel NorGhaVo ons heel goed kon begrijpen, willen zij liever dat de containers voor NorGhaVo zijn dan voor mister Halilahi.
Maar dan…………op 5 juni laat de National Coordinator van Assembly weten dat er nog steeds geen beslissing is genomen of de containers kunnen blijven staan of dat de containers een klein stukje moeten worden verplaatst….'The constructor has to discuss it with the designer, but don't worry'…….. Wij herinnerden hem aan het feit dat alles op papier moet worden gezet en hij beloofde ons dit te doen. Tevens vroegen we hem of we de naam NFD konden veranderen in NorGhaVo Kukuomarket containers en dit bleek geen probleem te zijn. NorGhaVo zou dit kunnen regelen. Voor het openen van de containers verwees hij echter wederom naar de politie.
Goed, ons geduld is nu echt helemaal op! We besluiten dan ook om zelf naar de politie te gaan en te proberen om hen mee te krijgen richting Kukuomarket. We zullen zeggen dat de National Coordinator van Assembly en de NorGhaVo-Board ons hebben gevraagd om naar de politie te gaan met het verzoek om als getuigen te fungeren, op het moment dat wij de containers zullen openbreken. We zullen tevens zeggen dat de sponsoren in Nederland het niet kunnen waarderen dat er nog steeds 2 containers gesloten zijn.
Het openen van de 2 containers houdt de gemoederen dus behoorlijk bezig. Maar dan……De Board van NorGhaVo heeft op 6 juni een meeting georganiseerd waarbij Hawa werd uitgenodigd. En zomaar ineens laat Hawa weten dat ze accoord gaat met 2 containers; de derde container kan mister Halilahi gebruiken. De Board laat Hawa weten dat ze 2 weken de tijd krijgt om te starten met eventuele sewing, weaving of hairdressing aktiviteiten. De catering-praktijken die Hawa wil realiseren worden niet goedgekeurd. Hawa stemt toe. Hé hé eindelijk…….Deze oplossing (Hawa 2 containers en mister Halilahi 1 container) was de oplossing die wij 2 maanden geleden al hadden voorgesteld. Toen weigerde ze, nu vindt ze het dus goed. De containers zullen dus gewoon worden geopend door Hawa en wij hoeven niet meer naar de politie te gaan! Wel willen wij de naam NFD gaan veranderen in NorGhaVo Kukuomarket containers. Dat lijkt ons beter voor de toekomst, want met Hawa weet je het nooit! Maar: Het hoofdstuk kan afgesloten worden: Kukuomarket is gered van de sloop én van de grillen van Hawa én de 2 gesloten containers gaan open! Hawa zal op Kukuomarket zijn met de NFD-meiden en mister Halilahi zal er zijn met zijn meiden. In ieder geval wordt ons trainingscentrum weer gebruikt voor kansarme meisjes!!!
Vier dagen waren we blij, want op 10 juni kregen we alweer een onaangename Hawa-verrassing. Had zij op 6 juni beloofd geen catering-praktijken te gaan uitvoeren op Kukuomarket, op 10 juni was ze gestart op ons trainingscentrum met………..juist ja…….catering!!!!! Toen mister Halilahi ons hiervan telefonisch op de hoogte bracht, lichtten wij NorGhaVo en de Board in en zij togen naar Kukuomarket.
11 juni: Een paniektelefoontje van mister Halilahi: 'There is fire on the mountains!!!' Hawa heeft de arme man uitgescholden en hem verzocht te vertrekken op Kukuomarket. Verder had ze laten weten niets met NorGhaVo noch met de Board te maken te hebben. Er wordt wederom gerapporteerd door ons richting NorGhaVo en Board en men belooft over te gaan tot actie. Dit is nou typisch Hawa: Op 6 juni wordt er iets besloten en een paar dagen later doet Hawa gewoon die dingen die ze zelf in haar hoofd heeft en houdt zich gewoon aan geen enkele afspraak. Aangezien mister Halilahi ons maar bleef bellen met de mededeling: 'It's very hot on Kukuomarket', besloten we om alles te laten vallen en poolshoogte te gaan nemen. Hij had niets teveel gezegd. Het zag zwart van de mensen (hahaha) en midden in het tumult stond Hawa te schreeuwen als een - excusez le mot - viswijf. Ze schreeuwde tegen mister Halilahi, tegen de meiden, tegen de buren, tegen NorGhaVo (Musah was eindelijk ook ter plekke), tegen de Board, tegen Ben en Dees enz. enz. enz. Ze wil dus de hele plek hebben en zelf kunnen bepalen wat ze daar gaat doen. Blijkbaar heeft ze ook de woorden van de Regional Minister aan haar laars gelapt: 'Als ze de plek voor zichzelf claimt, worden binnen een uur de containers afgebroken'. Maar Hawa is Hawa en deze vrouw is echt gestoord en hondsbrutaal. Binnen een mum van tijd hadden zich ontzettend veel mensen verzameld bij ons trainingscentrum en iedereen begon zich ermee te bemoeien. Op een gegeven moment werd het best beangstigend. Er werd in het Dagbani geschreeuwd en wij zagen slechts woedende mensen om ons heen. Toen we om uitleg vroegen kregen we te horen dat iedereen ons steunde en dat de verhitte discussies allemaal over Hawa gingen……. 'This is the ghanian way'…….men neemt gewoon het recht in eigen handen. Het werd dan ook tijd dat duidelijk werd gemaakt aan een ieder om vooral de kalmte te bewaren, aangezien er aan het probleem wordt gewerkt. Volgens compound-boy Hudu liet de menigte Hawa maar schreeuwen zonder in te grijpen, omdat Hawa ongetwijfeld geld zou hebben toegestoken……….of om met de woorden van Hudu te spreken: 'Bribing and corruption, that is Ghana…..' In ieder geval: Hawa heeft geschreeuwd van 's morgens 7.30 uur tot 's middags 13.30 uur. Na dit voorval vond er een meeting plaats op het NorGhaVo-kantoor. Daar vertelde Musah doodleuk dat het nog niet zeker was of mister Halilahi wel op Kukuomarket zou kunnen blijven. De Board had namelijk gezegd dat de 3 containers gebruikt moesten worden voor sewing, weaving en hairdressing, maar had er geen namen van personen bij vermeld. Ben en ik vielen bijna van onze stoel. Een paar dagen eerder had Peter (NorGhaVo Ghana) zowel als Desmond (Board) ons laten weten dat mister Halilahi in 1 container kon blijven (en Hawa de andere 2 containers kon gebruiken). Toen knapte er iets bij ons en lieten we NorGhaVo Ghana weten: Als mister Halilahi moet vertrekken, dan zagen wij persoonlijk de containers af en geven deze aan mister Halilahi. Dan blijft Hawa zitten met een betonnen vloer en heeft NorGhaVo ook niets. Waarom doet niemand hier iets? Waarom durft niemand een beslissing te nemen? Waarom kan niemand Hawa aan? Iedereen is het met ons eens, maar concreet gebeurt er niets en is er geen oplossing!!!!!!
Op 12 juni wederom een paniektelefoontje van mister Halilahi: 'Come immediately…..the chief of Kukuomarket wants to talk with us all'. Wij besloten niet te gaan en we meldden dit aan mister Halilahi en aan NorGhaVo. Het is toch te zot voor woorden dat iedereen maar op stel en sprong moet opdraven, omdat Hawa of de eerste de beste chief weer iets heeft bedacht. Ook een chief moet maar leren dat wij niet op afroep beschikbaar zijn. Als hij ons wil spreken, dan maakt hij maar een afspraak. We laten ons niet meer gek maken door Hawa. NorGhaVo en mister Halilahi waren het volledig met ons eens. En zo gaan we dan weer op gesprek bij de chief van Kukuomarket op 15 juni. De afspraak stond gepland om 14.00 uur. Mister Halilahi, Hawa, NorGhaVo en wij werden verwacht. Oké….om 14.00 uur waren slechts 2 mensen aanwezig……juist ja…Ben en Dees. Mister Halilahi kwam te laat, Hawa en NorGhaVo kwamen helemaal niet. Toen we bij de chief's palace aankwamen kregen we te horen: 'He is not around; you come back on Friday'. Nee dus….we lieten duidelijk merken dat we een drukke planning hebben en dat we slechts op maandagmiddag de chief konden spreken. Toen konden we plotseling wel terecht in the chief's house. En daar lag de chief languit op de grond te slapen! (In onderbroek en hemd). Behalve mister Halilahi waren er ook nog 2 jonge knapen bij die als getuigen mee moesten. Zo gaat dat hier: Er wordt niets gedaan zonder getuigen. We kregen zelfs 'the witness house' te zien. Aangezien ook deze chief slechts Dagbani sprak, moest mister Halilahi alles vertalen vanuit het Engels naar het Dagbani. Wij lazen ons verhaal voor, dat we ook hadden gebruikt bij de Regional Minister. We zagen dat de chief onder de indruk was van al onze tegenslagen. Toen alles was besproken, maakten we enkele foto's. De chief kleedde zich snel om en de Ghanese smok (een soort wijde kiel) werd aangetrokken.
Bovenstaand: Op bezoek bij de Kukuomarket-chief, inzake de Hawa/containers-problematiek.
Deze Kukuomarket-chief beloofde ons dat de 'final judgement' zou plaatsvinden op maandag 22 juni om 14.00 uur. Hij zou Hawa uitnodigen en wij NorGhaVo. Toen wij NorGhaVo hiervan in kennis stelden luidde de reactie van Musah: 'We have to discuss it first with the Board'. O, altijd weer dat NorGhaVo-bestuur dat helemaal niets voorstelt!!!! We werden zelfs uitgelachen dat we bij de Kukuomarket-chief waren geweest. De NorGhaVo-Board zou veel meer in de 'melk te brokkelen' hebben. Wij zouden het NorGhaVo-proces moeten volgen enz. enz. Maar als we op NorGhaVo Ghana moeten wachten…..zij hebben in 3 jaar nog nooit iets voor ons betekend! Het is toch wel triest dat NorGhaVo Ghana ons zó laat vallen!
Oké the final judgement op 22 juni bij de chief: Het is werkelijk niet te geloven: Hawa was afwezig, NorGhaVo was afwezig en de chief zelf was afwezig!!!!!!!!!!!! Wij vragen ons af wie er in dit land serieus is! Slechts Ben en Dees en mister Halilahi waren present en kregen te horen van de ouderlingen/raadgevers van de chief: 'You come back on Friday June 26 at 9.00 AM'.Toen we op Kukuomarket arriveerden zagen we voor de eerste keer dat de 2 Hawa-containers open waren. Eén container fungeert als kantoor en 1 container als cateringplek. Beiden zijn niet toegestaan, maar Hawa houdt zich aan geen enkele afspraak. 's Morgens wordt voedsel bereid in de cateringcontainer en vervolgens in 'take aways' (meeneem-bakjes) gedaan. Haar meiden worden ingezet om dit te verkopen. Verder verkoopt Hawa 'minerals', flesjes limonade. De derde container die mister Halilahi in gebruik heeft, wil zij ook nog claimen en wil daar een 'bar' van maken. Verder heeft ze plannen om een hoge muur aan te brengen en de ingang te voorzien van een poort.
Op 22 juni was het wederom raak: Hawa scheldt, vloekt en tiert en beledigt mister Halilahi. De arme man krijgt dagelijks de hele lading over zich heen: Zij Hawa is de baas, Kukuomarket is van haar, ze heeft niets te maken met een politie, een gemeente, NorGhaVo, Ben en Dees of met wie dan ook. Als wij te horen krijgen dat ze zelfs de meisjes van mister Halilahi heeft geslagen, is voor ons de maat vol. We rapporteren naar NorGhaVo en zoals altijd komt men niet verder dan: 'We have to discuss it'. De omwonenden zijn het ook niet eens met het feit dat Hawa catering-aktiviteiten uitvoert.Wij vrezen dan ook dat de bewoners van Kukuomarket het recht in eigen handen gaan nemen en dat betekent hier in Ghana: Knokken. Mister Halilahi is net als wij aan het einde van z'n krachten. En dan te bedenken dat hij al voor 67 GHc heeft besteed aan het opknappen van Kukuomarket. Kortom: De Hawa-soap draait op volle toeren. Op 23 juni laat Hawa aan alle omwonenden weten: 'I will burn down the whole plot and then I go abroad!' En dan is het vrijdag 26 juni en worden alle betrokkenen weer verwacht bij de Kukuomarket-chief. En zowaar....deze keer is zowel Hawa als ook Musah van NorGhaVo aanwezig en uiteraard mister Halilahi en wij (Ben en Dees). Maar in de ' chief's palace' (een lemen hut) zijn ook nog alle ouderlingen/raadgevers van de chief aanwezig en iemand die vertaalt van het Engels naar het Dagbani. De hut zit dan ook stampvol! Het is in feite een komische vertoning, maar de zaak is uiteraard belangrijk en inmiddels erg complex geworden. Voordat we de ' palace' betraden, kwam de burgemeester naar ons toe en verzekerde ons dat ons trainingscentrum gered was van de sloop. Oké, naar binnen dan maar....Wij kregen nauwelijks de mogelijkheid om iets te zeggen; Hawa praatte aan één stuk door en rakelde de hele geschiedenis op. Het probleem waar we voor kwamen kwam slecht uit de verf. Allerhande niet relevante zaken passeerden de revue. Ook Musah van NorGhaVo liet van zich horen. Hoewel hij eerder nogal lacherig had gedaan over ons chief-bezoek, deed hij nu voorkomen dat NorGhaVo de kwestie wel zou oplossen. Wat ons erg stak was het feit dat Musah tegen mister Halilahi liet weten: ' You keep quiet; you are not involved' . Uh....hallo......deze mister Halilahi heeft wekenlang in de frontlinie gezeten en is degene geweest die alle scheldpartijen van Hawa over zich heem moest laten gaan. Ieder mens heeft toch het recht om te praten? Iedere keer als wij het woord vroegen, kregen we te horen: ' You hold on...don't worry....' en vervolgens kwamen we niet aan bod. Uiteindelijk hebben we het nog wel kunnen opnemen voor mister Halilahi, maar toch zaten we met een onbevredigend gevoel. Tenslotte kwam via de vertaler de uitspraak: .......Alle activiteiten op Kukuomarket worden tijdelijk stopgezet voor zowel Hawa als mister Halilahi en de sleutels van de containers worden ingeleverd bij NorGhaVo. De staf van NorGhaVo moet een voorstel op papier zetten voor de chief over de uiteindelijke bestemming en invulling van het trainingscentrum...................... Wij zijn slechts gedeeltelijk tevreden. Natuurlijk is het fijn dat de rust nu terugkeert op Kukuomarket, maar feit is wel dat de containers nu allemaal dichtzetten en dat mister Halilahi met zijn sewing-girls (tijdelijk) weg moeten. De vertaler liet weten dat NorGhaVo binnen een paar dagen de ' proposal' moet overleggen aan de chief. Wij hebben deze vertaler toch even ingefluisterd dat we daar niet meer in kunnen geloven. Bij NorGhaVo ontbreekt het absoluut aan daadkracht en problemen worden altijd vooruit geschoven. De uitspraak is weer typisch Ghanees: Alles wordt weer uitgesteld. Of om in Nederlandse termen te spreken: De beslissing wordt aangehouden.
Toen we de hut verlieten hoorden we Hawa zeggen: ' Dees I will miss you!' Het mens is echt ' zo gek als een deur'!!!
Mister Halilahi vroeg ons te helpen om zijn spullen over te huizen van Kukuomarket naar zijn andere werkplek. Uiteraard gaven wij aan dit verzoek gehoor. We reden dan ook vaak op en neer om naaimachines, krukjes en andere attributen te transporteren. Het was die dag ' koud', nog geen 30 graden en regen. De meiden hielpen mee om alles in de auto te laden. Zij bibberden van de kou en hadden allerhande omslagdoeken om zich heen geslagen. Ik (Dees) vond het een triest gezicht. Plotseling liet één van de meisjes weten; ' Madam Dies thank you' Uh...bedankt? Waarvoor? We moeten toch weg? Nee.....bedankt dat jullie ons helpen met verhuizen!!! Niet te geloven! Ik moest wel even slikken. Het leek wel of ik het er moeilijker mee had dan de meiden zelf. Gelukkig maar1 Een dag nadat de chief de uitspraak had gedaan, gaat Hawa gewoon weer haar eigen gang en hangt een tweede slot op de sewingcontainer. Inmiddels hebben wij enkele mensen op Kukuomarket die van de hele situatie op de hoogte zijn en we werden dan ook hierover ingelicht. Wij rapporteerden maar weer.....
Hawa verspreidt de meest waanzinnige verhalen over ons. De laatste variant: Ben en Dees (oftewel the thieves/the criminals) exploiteren de containers ter eigen verrijking!
Zoals wellicht eerder gemeld kon Hawa de teachers in stap 1 niet betalen en deze dames wachten dus nog steeds op hun geld. Het kantoor heeft ze opgedoekt (ze woont nog wel op de oude hoofdlokatie). De meiden heeft ze op stage gestuurd. Laatste nieuws: Ze heeft de sewing-girls ondergebracht op een naai-atelier en gezegd dat ze zou betalen. De 'master' is dus nu op zoek naar Hawa, want uiteraard heeft ze niet betaald.
In de vorige update werd melding gemaakt van het feit dat onze microfinancieringsman Ishmel de centen had verloren , die hij had opgehaald bij de meiden in de communities, i.v.m. de terugbetalingen van de leningen. Zoals toen gemeld is het moeilijk voor ons om dit verhaal te geloven. Wij kunnen bijna niet anders dan denken: 'Hij heeft het in z'n eigen zak gestoken!' Uiteraard hebben wij dit gemaild naar NorGhaVo Ghana, maar kregen zoals gewoonlijk geen reactie. Het was dan ook een verrassing voor ons dat men liet weten Ishmel te hebben opgeroepen voor een gesprek op kantoor. Dan gebeurt er tenminste iets………..Toen we NorGhaVo Ghana nadien vroegen wanneer Ishmel denkt het verloren bedrag terug te gaan betalen, luidde het antwoord: 'We will discuss it in the next meeting'. Uitstellen, uitstellen, uitstellen daar is NorGhaVo Ghana erg goed in. Toen we na weken Ishmel zelf vroegen wanneer hij dacht het geld te gaan terugbetalen, reageerde hij kwaad: 'It is not your money' . Nee, dat klopt......maar we monitoren nu eenmaal wel de terugbetalingen van de leningen!!!
Behalve Peter, Musah en Alex was ook altijd Charlot werkzaam op NorGhaVo-office. Deze Charlot deed in onze beleving echt helemaal niets!!!! Vele jonge, actieve, Nederlandse vrijwilligers hebben zich afgevraagd hoe iemand als Charlot daar kon werken. Vaak lag ze gewoon met het hoofd op de tafel te slapen!!!! Vorig jaar is ze getrouwd met een Ghanees die in Engeland verblijft. Charlot zou 2 maanden onbetaald verlof hebben opgenomen om haar echtgenoot te gaan bezoeken, maar…………….NorGhaVo Ghana liet weten dat Charlot een briefje had gestuurd met de mededeling dat ze in Engeland zou blijven!!!!!!!
Sommige kleintjes op de school van Dees lieten me weten dat ze binnenkort naar P1 gaan. (Primary 1). Mijn leerlingen zullen dan naar P2 gaan. Ik vroeg me dan ook af of dit in het nieuwe schooljaar zou plaatsvinden en of dit zou betekenen dat er 2 'French classes' zouden komen. Ik vroeg dit aan collega Margaret, die toch gezien wordt als de 'headmistress'. Het antwoord luidde: 'The time will tell'…..Wel liet ze me weten dat ik nu al een nieuwe leerling kreeg, namelijk Sjabel (Ik schrijf het zoals ik het uitspreek). Maar dan zitten er op 4 juni plotseling een heleboel nieuwe kleintjes in mijn klas. Toen ik hierop niet begrijpend reageerde, luidde het antwoord: 'We want to see how they perform'.
Nou ja….oké….niet te veel vragen, gewoon doen…….dat lijkt hier het motto te zijn.
En dan is het zaterdag 6 juni en zien we eindelijk Hudu weer eens. Onze compound-boy was sinds eind april niet meer geweest. Hij was 'on travelling' naar Techiman.
6 juni: Ben voelt zich al een tijdje niet lekker: Moe en hoofdpijn. Toch maar even laten prikken op malaria en inderdaad sinds lange tijd heeft Ben malaria. Twee weken later wordt weer geprikt en nog steeds is de malaria een feit. Wederom maar weer een kuur (Artemos in combinatie met Palidar).
8 juni: Mister Halilahi is jarig! Onze master sewing werd 37 jaar. Uiteraard hadden wij een kleine 'celebration' georganiseerd: Zingen voor de jarige; feliciteren op de Nederlandse manier; rondgaan met crackers en een cadeautje. Voor mister Halilahi en voor de meiden was het een absolute verrassing. Men is namelijk niets gewend. Iedereen vond het leuk dat Dees mister Halilahi 3 zoenen gaf. Ik (Dees) had wel even van te voren geïnformeerd bij Taiba of dit kon - gelet op de moslim-cultuur - maar Taiba liet weten dat dit geen enkel probleem was. Op een gegeven moment was het pak met crackers/koekjes bijna op. We stelden voor om de laatste 4 te verloten. Dit was compleet nieuw voor de meiden. We legden het systeem uit……een getal tussen 0 en 10…….enz. Toen één meisje het getal 11 noemde, was het dus duidelijk dat ze het niet hadden begrepen. Mister Halilahi herhaalde onze uitleg in het Dagbani en toen 'viel het kwartje'. Deze grote grieten lagen dubbel van het lachen en genoten van dit spelletje. Wij hadden mister Halilahi een cd-rom gegeven met daarop 229 foto's van ons tweede jaar. Ook zijn werkplekken staan erop. Heel herkenbaar voor hem. Hij koesterde het als een kostbaar bezit.
Kukuomarket wordt wekelijks door ons bezocht. In de vorige update werd melding gemaakt van het feit dat sewing-girl Joyce al twee en een half jaar haar ouders niet meer had gezien. Joyce zelf woont in Tamale vanwege haar sewing-opleiding bij Mister Halilahi; haar ouders wonen in Salaga; zo'n anderhalf uur met de bus. Gebrek aan geld voor de bus was er de oorzaak van dat ze haar ouders zo'n lange tijd niet had gezien. Samen met Mister Halilahi besloten we om te helpen. De 'master' gaf haar enkele dagen vrij en wij betaalden haar buskaartjes. Inmiddels was ze teruggekeerd en liet ze weten dat zij en haar ouders enorm genoten hadden van elkaars aanwezigheid. Ze hadden samen gepraat, samen gekookt, samen gegeten enz. Kortom: Iedereen blij! Joyce had nog een boodschap meegekregen van pa en ma: 'Greet and say thank you to the Siliminga's (the white people) and that God may bless them!'
Cambridge blijft verrassen…………..Op 9 juni zijn er enkele 'exams', met het oog op de overgang van Kindergarten 2 naar Primary 1 en wordt me gevraagd om de klas van madam Margaret erbij te nemen. De kinderen vinden het prachtig! Eindelijk komt the white lady; madam Dies; the French madam ook in hun klas! De schooldag begint altijd met bidden, zingen, het opzeggen van de Ghanese gelofte en het Ghanese volkslied en marcheren. Het bidden gebeurt met gevouwen handjes en gesloten ogen. Het opzeggen van 'The National Pledge'(de Ghanese gelofte) gebeurt met de hand op het hart en er wordt echt gemarcheerd richting klaslokaal. Ik heb gevraagd om de tekst van de Ghanese gelofte en het Ghanese volkslied en collega Esther zal er voor zorgen dat ik de 'National pledge' en de 'National Anthem' krijg. Net voordat de kleintjes richting klaslokaal marcheren, moeten ze ook nog de teachers en hun schoolkameraadjes begroeten en gaan dan door de knieeën: 'Good morning teachers, good morning friends, how are you?'
Op 10 juni zijn er nog steeds 'exams' en worden de leerlingen van madam Margaret allemaal naar de klas van madam Dies gestuurd. Dit blijft nog een tijdje zo. Vele nieuwe namen passeren de revue: Joel, Nath, Winnefried, Eunice enz.
11 juni krijgen de kleintjes een donderpreek, of om met de woorden van mijn collega's te spreken: 'They don't obey and they don't respect'. Ik vertelde de kinderen dat zij de 'lucky ones' zijn en dat er een heleboel kinderen zijn die helemaal niet naar school kunnen gaan.
Ik hield het maar een beetje algemeen, maar madam Margaret bulderde tegen de kleine Amin: 'Do you know how your father has to struggle to pay your schoolfees?' Het knaapje knipperde zenuwachtig met zijn ogen, waarin de tranen blonken.
Als de kinderen hun energie kwijt moeten, laat ik ze 'exercise' doen met het liedje 'hoofd, schouders, knie en teen' in het Frans………..succes verzekerd!
Zo heel af en toe laat Ben zijn gezicht wel eens zien op school. De kleintjes roepen dan allemaal: 'Daddy'. Op een gegeven moment besloot daddy het hele spul maar eens op de foto te zetten. Kinderen en team werden opgetrommeld. Maar zoals altijd bij groepsfoto's was het slechts een gedeelte van de kinderen en een gedeelte van het team dat voor de camera verscheen.
Bovenstaand: Een gedeelte van de kinderen van de school waar Dees lesgeeft (Cambridge garden academy).Bovenstaand: Een gedeelte van het team van Cambridge.
Eén van mijn collega's - Esther - houdt van zingen en muziek. Telkens als ze muziek hoort vanuit mijn klaslokaal, vraagt ze na afloop van de les of ik haar het betreffende Franse liedje ook wil leren. Zij is degene die in de 'nursery' lesgeeft. Om de letters van het alfabet te leren zaten haar leerlingen allemaal op een mat in de grote ruimte waar gegeten wordt en lagen alle letters van het alfabet op die mat uitgespreid. Esther zong: 'I am looking for my letter O, letter O, letter O, I am looking for my letter O, where is my O'. De kleintjes werden dan geacht de betreffende letter aan haar te geven.
En dan komt er weer een nieuweling voor Frans: Nasara is de naam van de kleine meid. Maar….achteraf bleek dat ze slechts kwam kijken en pas volgend schooljaar zal meedraaien. Een paar dagen later zit ze echter weer in de klas. Niemand die iets uitlegt.......
Op 20 juni vindt er een PTA-meeting plaats (Parents Teachers Association): Een vergadering voor de ouders en de leerkrachten.
Er wordt gewerkt aan de presentatie van het tweede en het derde jaar.
Een spreuk die ons een keer onderweg opviel: The fear of the Lord is the beginning of knowledge!
Op 9 juni bezochten we het Library Project in Tamale. De volledige naam is: Naasim Community Children Education and Libray Project. Dit is een project waar NorGhaVo vrijwilligers op zet. Op dit moment zijn er echter al heel lang geen vrijwilligers meer geweest. De oprichter heet mister Ramzing en het project bestaat al zo'n 8 jaar. Het doel is tweeledig: Een 'after school programme' aanbieden voor kinderen van verschillende governmental scholen en daarnaast onderwijs bieden voor kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan. Wij wisten weliswaar van het bestaan van dit project, maar daar bleef het ook bij. Waarom dan toch dit projekt bezocht? Zoals bekend geeft Dees Frans op een privéschool. Allemaal leuk en aardig, maar al een hele tijd bekroop mij (Dees) het gevoel van: 'Ik geef les aan geluksvogeltjes'. Het betreft hier namelijk kinderen van welgestelde Ghanezen. Ik vroeg me af: 'Ben ik hier voor de lucky ones?' En daar moest ik 'nee' op antwoorden. Ik ben hier namelijk voor de 'needy ones'. Er zijn zoveel kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan……Ik had dan ook al zelf het plan bedacht om de school (lees Dees) naar de kinderen te brengen en had het idee om in ons vierde jaar les te geven in de community onder de boom. Totdat……ik me dus herinnerde dat er een projekt bestaat dat precies aanbiedt wat ik in gedachten had. En inderdaad….het voldeed aan mijn verwachtingen. Er wordt lesgegeven onder een mangoboom, onder een afdak en in een hoekje afgezet met een paar cementblokken. De leeftijd van de kinderen is ongeveer tussen de 4 en de 12 jaar. Sommige kinderen lopen 5 km. om naar dit projekt te komen. We maakten kennis met de teachers: Behalve mister Ramzing, spraken we met mister Youssef, mister Ananny en mister Sahmed. Mister Ramzing liet ons weten dat hij wel één hele bijzondere teacher had, namelijk James.
Deze James (we schatten hem op een jaar op 18) was als kleuter terechtgekomen op dit projekt en had inmiddels de SSS afgemaakt (Senior Secondary School; bovenbouw middelbare school). Als dank kwam hij nu terug om zijn diensten aan te bieden voor andere kansarme kinderen. Prachtig! Voor mij (Dees) was het precies datgene wat ik voor ogen had: Dit schooltje was liefde op het eerste gezicht! Ik liet mister Ramzing weten dat hij - na mijn verlof in Nederland - op me kon rekenen. Wij merkten tijdens het gesprek dat mister Ramzing niet erg te spreken was over NorGhaVo Ghana, maar wij horen wel vaker klachten over de staf hier in Tamale en zelf zijn wij er ook niet tevreden over. Dat was dus heel herkenbaar. Volgens mister Ramzing had hij al anderhalf jaar niemand van NorGhaVo meer gezien. Dees had NorGhaVo Ghana al laten weten van haar plannen en dat er interesse was in dit projekt. Musah - staflid NorGhaVo Ghana - had voorgesteld om mee te gaan, maar daar voelde ik (Dees) niets voor. Toen ik vertelde dat ik er liever alleen naar toe wilde gaan, werd dit niet begrepen. Hij vertikte het zelfs om te vertellen waar het projekt precies was gelokaliseerd. Voor ons was dit geen probleem……Na 3 jaar Tamale weten we zo'n projekt wel te vinden. Toen ik een dag later Musah liet weten dat ik m.i.v. begin oktober zal starten, reageerde hij furieus. Ik had hem (lees de staf van NorGhaVo Ghana) gepasseerd. Het moest officieel via het kantoor verlopen. Eigen initiatief wordt absoluut niet gewaardeerd. Hoe het ook zij…..Ik (Dees) zal absoluut begin oktober op dit schooltje gaan werken met of zonder toestemming van NorGhaVo. Toen ik dit liet weten aan mister Ramzing, werd ik vele malen bedankt. Ongeveer een week later belde mister Ramzing mij op met de mededeling dat hij moest verschijnen op het NorGhaVo-kantoor. Ik liet hem weten dat dit 'no problem' was en dat hij vanaf oktober op mij kan rekenen. Inmiddels heeft mister Ramzing van NorGhaVo vernomen dat hij niet meer kan rekenen op vrijwilligers als hij in zee gaat met Dees. Deze mister Ramzing was echter heel duidelijk naar NorGhaVo Ghana: 'Jullie hebben nog nooit iets voor mijn project gedaan, dus ik vind het helemaal niet erg dat ik geen vrijwilligers meer krijg en ik ben heel erg blij dat Dees in oktober komt'. Het is toch te zot voor woorden dat NorGhaVo zo kinderachtig reageert!
Op 11 juni maakten we kennis met de vrouw en de kinderen van onze inmiddels goede vriend mister Halilahi. Deze moslim-man heeft 2 zoontjes: Suhayini en Tyumba. Het oudste zoontje hadden we opgehaald van school en we bezochten ook de werkplek van Ayisha, de vrouw van mister Halilahi. Je zag duidelijk dat Halilahi stapelgek was op zijn gezin en het is best on-Ghanees om dit te laten zien.
Socializen: In het weekend van 13 en 14 juni bezochten we nog eens enkele NFD-meiden: De kapstertjes Azara 3 en Rabbie en weefster Asia. Nog steeds is aan klanten een chronisch gebrek en we zijn inmiddels een jaar verder! De meiden zitten nu namelijk precies een jaar in hun shop. Tsja……daar word je niet vrolijk van! Azara 3 had helemaal niets te missen. De favoriet van Dees had malaria. Voor medicatie was natuurlijk geen geld. Wij konden het niet aanzien, zetten haar in de auto en reden naar een apotheek om een malariakuur te kopen. Het was goed dat de mensen in de community ons hadden laten weten dat de betreffende 'drugs' tussen de 50 Pesewas en 3 GHc zouden kosten, want……éénmaal aangekomen in de apotheek zag men een witte (Dees) en verschenen de duurste malariakuren. Ook de dure Artemos die wij altijd voorgeschreven krijgen, lag al op de toonbank. Uiteraard had ik dit door, maar speelde het spelletje even mee. De apotheker begon glunderend te tellen en kwam op een bedrag van 16 GHc. Toen ik liet blijken dat ik niet gediend was van deze 'witte' praktijken, verlieten we uiteindelijk de apotheek met een kuur van 3GHc (ongeveer 2 euro).
Ons Saartje vond alles best…………..
Als je Rabbie ziet lopen in de community tussen haar shop en het hutje waar ze woont, loopt ze altijd met een schaal bananen op haar hoofd, in de hoop er een paar te kunnen verkopen. Natuurlijk kopen wij altijd haar bananen, die we dan vervolgens meteen uitdelen aan een hele serie kleine, zwarte kindertjes.
Asia is altijd blij als je komt. Wij vinden het dan ook heel fijn om haar te bezoeken. Bovendien laat zij een aktieve houding zien. Zelfs op zondag is ze aan het weven. De kinders uit de community komen altijd gezellig bij ons zitten. Plotseling zagen we een knaapje met om zijn arm allemaal houtjes gebonden. Tsja….hij had zijn arm gebroken en uiteraard was er geen geld om dit te laten spalken. Local treatment was dus de enige oplossing. Aangezien Asia slechts Dagbani spreekt, moet een oom of een broer altijd vertalen. Asia liet ons via haar broertje weten dat onze sewing-girl Hawa aan Asia had gevraagd om een 'cloth' te weven in de kleuren van de NDC. Naaister Hawa zal hier dan een kledingstuk van maken. Wij gaven Asia een compliment. Het is natuurlijk erg goed dat de dames onderling nog contact hebben en bovendien elkaar helpen. Hawa zal Asia namelijk betalen voor het geleverde weef-werk.
Ook kregen we te horen dat weefster Hadidja (de zus van Hawa) zwanger was. Weer een NFD-meisje dat een kind krijgt. De terugbetaling van de lening van haar shop zal dus nu nog wel langer gaan duren. En dan……zowel Asia als Azara 3 hebben ons al verschillende keren gezegd dat ze zo graag Engels willen leren en goed willen leren lezen en schrijven. Tsja…..deze meisjes hebben zoals bekend nooit op school gezeten. Het enige dat ze weten hebben ze geleerd op NFD. Uiteraard kunnen we de klok niet meer terugdraaien en bovendien moeten ze in hun kiosk zitten. Maar juist omdat ze nu hun eigen shop hebben, ervaren ze dat ze een behoorlijke achterstand hebben. Dus toen ging Dees combineren…….
In oktober zal ik starten op het Library project/after school programma in Tipoli (een wijk in Tamale). Zoals eerder gemeld is dit projekt bestemd voor 2 soorten kinderen: óf kinderen die op een overheidsschool zitten, maar daar te weinig leren en in een after school programma nog enigszins worden bijgespijkerd óf kinderen die helemaal nooit naar school zijn geweest. De kinderen zijn tussen de 4 en de 12 jaar oud. 'Onze' meiden zijn relatief oud (ongeveer 18 jaar). Aangezien het een goed teken is dat ze zelf om les vragen, zal ik gaan vragen aan de oprichter van het projekt of enkele van 'mijn' meiden welkom zijn. Dat zij dan wellicht tussen 4-jarigen moeten gaan zitten, is totaal geen probleem voor de dames..
Al enkele dagen hebben we geen internetverbinding. Niet alleen wij hebben geen 'link', maar in de hele stad Tamale zijn de internetcafé's gesloten. Als ze wel open zijn, krijgt een ieder te horen: 'The link is down, we are sorry……….' Het is erg lastig: Soms heb je geen stroom, maar wel internetverbinding en soms heb je wel stroom, maar geen internetverbinding.
NorGhaVo Nederland heeft ons gevraagd om alle Hawa-problemen te rapporteren inclusief de NorGhaVo-Ghana-perikelen. Wij mochten 'de vuile was' doorsturen. NorGhaVo Nederland steunt ons in de zware tijden.
We hebben het druk. Er is nauwelijks tijd om onze goede vriendin Taiba te zien. Soms bezoeken we haar even op haar werkplek (ze geeft naailes op Maliltiti; ook een NGO voor kansarme meisjes). We arriveren dan meestal aan het einde van haar werktijd (ongeveer 13.30 uur) en combineren dit met een bezoekje aan Kukuomarket. Taiba heeft dan een lift naar haar huis; ze woont namelijk niet ver van ons trainingscentrum vandaan.
18 juni: Laatste supervisiebijeenkomst Monique. Dit zit er ook alweer op! Prima verlopen! Ben liet de laatste sessie plaatsvinden in een spot (een lokale kroeg).
19 juni: Maartje komt naar Ghana. Toch heel bijzonder dat een oud NorGhaVo-vrijwilligster die 2 jaar geleden bij ons op de compound van Jacco heeft gewoond, nog eens terugkeert naar Ghana voor zo'n kleine 4 weken. Nu konden we haar verwelkomen in ons andere huis. Aangezien de Nederlandse meisjes Kelly en Monique ook bij of in de buurt van Jacco wonen, nodigden wij alle drie de dames uit. Kelly en Monique zijn in Ghana gekomen via Maartje.
Iedereen kende elkaar dus al. Erg leuk!
In de nacht van 20 op 21 juni en de hele zondagochtend 21 juni was er 'lights off'; niet alleen in Tamale, maar in de hele Northern Region!
Hadden we eind april de dochter van een oud-collega van Ben uit Horst even ontmoet in Tamale (die in Ghana was om onderzoek te doen), nu liet de moeder (de oud-collega zelf) weten ook naar Ghana te komen, aangezien dochter-lief eind juli wederom naar Ghana zou terugkeren, om haar onderzoek af te ronden. Moeders zou dan begin augustus arriveren. Via de mail werd ons gevraagd elkaar dan te ontmoeten. Op zich natuurlijk heel erg leuk, ware het niet dat wij op 31 juli onze terugvlucht hebben naar Nederland en onze verlofperiode van 7 weken aanbreekt. We kruisen elkaar dus net.
24 juni: Een vreselijke dag.......Wij krijgen een behoorlijke aanvaring met Musah op het kantoor van NorGhaVo en zijn echt ' ontploft'. Altijd maar beloftes, nooit resultaten of concrete actie. Altijd maar weer te horen krijgen: ' We have to discuss it; we have to organize a meeting; I will contact the Board; I will speak with Peter the National coordinator; the law says; I will write a letter'...blablabla.....Als je slechts een ID-card wilt verlengen, moet dat eerst besproken worden in een vergadering. Het is om knettergek van te worden. Men verschuilt zich achter de cultuur. Men durft geen verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen falen; excuses heeft men altijd klaar en het is iedere keer de schuld van de ander.
Voor deze mensen blijven wij gewoon veel te resultaat gericht en dat heeft dus behoorlijk gebotst. NorGhaVo Nederland heeft dan ook telefonisch contact opgenomen met NorGhaVo Ghana. Ach....dan wordt beterschap beloofd, maar dat blijft een ' wassen neus' . Voorlopig maar afstand bewaren dus!
De vreselijke dag ging verder.......Al maandenlang had ik (Dees) last van een ingegroeide teennagel. Op een gegeven moment ging het niet meer langer en ging ik dan ook naar het Kabsad Hospital, waar dokter Kabir er geen gras over liet groeien; ' If you are ready for it, I will operate it' . Nu achteraf begrijp ik zijn woorden: ' If you are ready for it'.......Aangezien het al zo lang sleepte en onze verlofperiode al in het verschiet ligt, besloot ik om het maar meteen te laten doen. Dokter Kabir liet weten: ' I will see you in the theatre' . Nee….geen schouwburg, maar de operatiekamer!!!! Ben mocht niet mee naar binnen. De ' nurse' verklaarde: 'I will give mummy moral support!' En daar lag ik dan…..eerst moest men de benodigdheden nog zoeken en toen werd alles in gereedheid gebracht. ' I will cut it' liet dokter Kabir weten. Er werd nauwelijks gecommuniceerd. Uiteraard gebeurde de ingreep onder plaatselijke verdoving, maar de injecties waren onbeschrijflijk pijnlijk! Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn leven zó gegild heb. Ik heb een hele hoge pijngrens en ben echt niet te flauw, maar dit was onmenselijk! De 'nurse' hield mijn gezicht met haar beide handen vast. Het was echt de ' African way' . Ik had het idee dat men nog het meeste schrok van mijn gegil. Emoties tonen is nu eenmaal 'not done', maar het was gewoon te erg en te pijnlijk. Toen de injecties eenmaal waren gezet, was het leed geleden en kon er gesneden worden. Daarna werd het verbonden. Het heeft al met al misschien 20 minuten geduurd, maar ik lag helemaal te ' shaken' . Toen dokter Kabir liet weten dat ook een andere teennagel begint in te groeien en dat hij die ook wel onder handen wil nemen, kon ik nog net uitbrengen: ' Never' .
De eerst week moest ik om de 2 dagen terug komen en werd het opnieuw verbonden. Overal waar ik kom krijg ik te horen: ' Madan Dies, what happened?' Op Cambridge zeiden de kinderen: ' Do you have 9 toes now? And madam Dies, did you cry?' Als de kleintjes op school op mij af komen rennen, kan ik slechts uitbrengen: ' Watch my toe....watch my toe.....watch my toe......!!!!!!!' Een ingegroeide teennagel noemt men hier in Tamale Kaka en als men geen geld heeft om dit in het ziekenhuis te laten behandelen, dan neemt men de toevlucht tot de Ghanese manier en dat is.......accuzuur erover heen gieten!!!!!!!
Behalve de 'operatie' werd er ook nog malaria geconstateerd. Nu hebben Ben en ik allebei tegelijkertijd malaria. Aangezien wij geen profylaxe (Lariam) meer mochten gebruiken, hebben wij in ons derde jaar om de haverklap malaria. Dokter Kabir doet er nogal lacherig over. Het is allemaal 'no problem' ; we zijn al zo lang in Afrika; ons lichaam is al helemaal ingesteld op malaria. Hij vindt het een wonder dat wij niet ' crazy' zijn geworden, omdat we jarenlang Lariam hebben geslikt. We krijgen een nieuwe kuur als ' treatment': Artemos plus en vragen ook om een extra dosis voor als we op verlof gaan naar Nederland. In theorie kan het natuurlijk zo zijn dat je net voor vertrek malaria krijgt. Ook vroeg ik (Dees) om een nieuwe voorraad ijzertabletten, i.v.m. mijn chronisch ijzertekort. Dokter Kabir wilde dat ik eerst liet prikken en toen de uitslag kwam liet hij weten dat ik geen ijzertekort had!!!! Tsja....medische zorg in Nederland en in Ghana.......
Blijkbaar was de aanvaring met NorGhaVo Ghana en de ingreep van de teennagel nog niet voldoende, want op diezelfde dag begaf de computer het ook nog. Nu hebben we hier een ' mannetje' (Ibrahim) die dit soort problemen zou moeten kunnen oplossen, maar....this is Ghana....there is always 'a problem'.........Hij liet weten dat de klus 4 uur in beslag zou nemen, maar.....na 4 dagen was het nog steeds niet opgelost. Hoewel hij de computer even meegenomen heeft naar zijn ' office' , werkt hij de meeste tijd in ons huis aan het euvel. Je zou de man 'peper in z'n .......' willen duwen; het gaat allemaal zo langzaam. Als je wilt dat hij om 9.00 uur aanwezig is, dan zeggen we: ' Please come tomorrow at 8.00 am'. (Dan is hij er waarschijnlijk tegen 9.30 uur). Als hij dan eindelijk arriveert, valt de stroom uit of is er geen ' link'. Het schiet voor geen meter op, maar het werk stapelt zich op! Raken wij door al dit soort dingen in de stress, de mensen hier accepteren alles gelaten.
Als ik (Dees) vraag of hij denkt het te kunnen oplossen, luidt het antwoord: ' By His Grace' of 'Let's pray to the Almighty God!!!!
Jezus....nee....Help!...... Men wordt er niet koud of warm van! Als er na 5 dagen nog geen resultaat is, vragen we een tweede 'computer-deskundige'. Hij heeft in ieder geval zijn naam mee; Wisdom!!!!
Lights off....lights off......lights off........bijna dagelijks aan de orde! Dit betekent dat je niet achter de computer kunt werken en we willen nog een heleboel afwerken voordat we eind volgende maand richting Nederland gaan voor ons verlof. Soms komt het voor dat je thuis geen stroom hebt en besluit naar het internetcafe te gaan. Je hebt je daar dan nauwelijks geïnstalleerd, of.....pats....lights off!
Examen Paul op 20 en 27 juni: Hoewel hij liet weten dat het ' difficult and not easy' was geweest, voegde hij er gelukkig aan toe: ' But I will cross the line; I will make it!' De uitslag wordt half/eind juli verwacht. Het einde van het examen van Paul vierden we op 28 juni samen in een ' spot' (lokale kroeg). Ook werd al een toast uitgebracht op de verjaardag van Ben op 29 juni (57 jaar). Op de dag zelf werd dit gevierd met een etentje ' entre nous'.
Een pakje uit Nederland........met allerhande lekkernijen. Heerlijk om die verfijnde Nederlandse smaak weer eens te kunnen proeven!
Kip Froukje zoekt altijd bijzondere plekjes om eieren te leggen, maar op 30 juni had ze toch wel een hele aparte plek uitgekozen: Een afgesloten ruimte (middels een hekwerk) waar de waterpomp is geïnstalleerd. Onze compound-boy Hudu moest er aan te pas komen om het dier te bevrijden uit de benarde positie. Ondanks het feit dat we de ruimte hebben afgedekt, keert ze telkens weer terug naar die plek.
30 juni: Aangezien het op 1 juli Republic Day is en dit een vrije dag betekent, had mister Paul (de oprichter van de school waar Dees lesgeeft), alle leerkrachten getrakteerd op.....een tros bananen!
In deze update heb ik verteld dat de kleintjes van mijn school iedere ochtend voor de aanvang van de lessen worden opgesteld in rijen en moeten bidden en zingen. The National Pledge (een soort gelofte) en the National Anthem (het Ghanese volkslied) worden dan ten gehore gebracht. Ik vond het wel leuk om de tekst te hebben en deze zal ik dan ook hieronder vermelden:
The National Pledge
I promise on my honour to be faithful and loyal to Ghana my motherland.
I pledge myself to the service of Ghana with all my strength and with all my heart.
I promise to hold in high esteem our heritage, won for us through the blood and toil of our fathers and I pledge myself in all things to uphold and defend the good name of Ghana.
So help me God.
The National Anthem
God bless our homeland Ghana
And make our nation great and strong
Bold to defend forever
The cause of Freedom and of Right
Fill our hearts with true humility
Make us cherish fearless honesty
And help us to resist oppressors' rule
With all our will and might evermore.
Hail to thy name, O Ghana
To thee we make our solemn vow
Steadfast to build together
A nation strong in Unity
With our gifts of mind and strength of arm
Wether night or day in the midst of storm
In every need whate'er the call may be
To serve thee, Ghana, now and evermore.
Raise high the flag of Ghana
And one with Africa advance
Black star of hope and honor
To all who thirst for liberty
Where the banner of Ghana free flies
May the way to freedom truly lie
Arise, arise, O sons of Ghanaland
And under God march on forevermore.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 104
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/425_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => juni-2009
)
[55] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088958
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-05-01
[photoRevision] => 0
[title] => Mei 2009
[message] =>
Nauwelijks was de update van april verstuurd, of er vonden nog gebeurtenissen plaats die het vermelden waard zijn. Dus…. dan maar in de update van mei. Op 29 april ontmoetten wij in Tamale een dochter van een oud-collega van Ben. Zij deed in het kader van haar studie (Developmental Studies) enkele maanden onderzoek in Ghana. Hoewel ze eigenlijk in Accra bivakkeerde, was ze dus ook enkele dagen in Tamale en werd in een spot (lokale kroeg) van gedachten gewisseld. Erg leuk!
En dan 30 april…………Koninginnedag: Ieder jaar krijgen wij van de Nederlandse Ambassade in Accra een uitnodiging om naar de receptie te komen. Dit laten we altijd aan ons voorbijgaan: 14 uur in de bus zitten van Tamale naar Accra voor een oranjebitter is wel een beetje teveel van het goede! Op Koninginnedag gaf Ben supervisie aan de Nederlandse stagiaire Monique. Plotseling kreeg zij een telefoontje vanuit Nederland en vernamen wij over het drama in Apeldoorn. Via internet hebben we de ontwikkelingen gelezen. Bizar! Vreselijk!
's Middags hadden wij een afspraak bij de politie (deze had eigenlijk al 2 dagen eerder moeten plaatsvinden, doch tengevolge van drukke werkzaamheden van de politie werd dit doorgeschoven naar 30 april). Het betrof een afspraak inzake de Hawa-case. Van NorGhaVo Ghana was Alex aanwezig. Aangezien Alex van onze organisatie was, mocht hij binnenkomen, want in feite hadden slechts Hawa en wij een uitnodiging gekregen van de politie. Voor mister Halilahi (sewing-master) was het dus niet mogelijk om erbij te zijn. De invulling van Kukuomarket was het onderwerp van gesprek. Zoals wellicht bekend wil Hawa zelf kunnen bepalen wat ze met de containers gaat doen; wij echter pleiten voor het handhaven van de bestemming, namelijk een trainingscentrum voor kansarme meisjes. We zijn hier voor de 'needy girls' en bovendien voelen wij ons verantwoordelijk voor de sponsorgelden uit Nederland. Hawa wil ook niet dat mister Halilahi met zijn sewing-meiden op Kukuomarket zit. Zij wil er helemaal alleen met haar NFD-meiden gebruik van kunnen maken. Bovendien wil ze niet dat wij ons nog bezighouden met het monitoren. Zoals gewoonlijk is een normaal gesprek met deze vrouw niet mogelijk. Binnen een mum van tijd begon ze al te vloeken en te tieren. De politie liet dan ook weten dat het gesprek voortgezet zou worden op het kantoor van de 'crime officer'; de zaak was té complex geworden. Oké; één deurtje verderop dan maar verder gaan met ons gesprek. Ook hier trok Hawa van leer. Hoe harder ze schreeuwde, hoe rustiger wij en Alex ons opstelden.
Inmiddels waren we bijna 2 uur verder en was er nog steeds geen oplossing gevonden. Wij merkten aan de politie dat men het ook niet meer wist. Er werd voorgesteld om op 5 mei om 14.00 uur terug te komen. Dan wordt er gepraat met de 'police commander'. We gaan dus steeds hoger in de hiërarchie!!! Het is werkelijk te zot voor woorden; deze vrouw is gestoord….of om met de woorden van Alex te spreken: 'How to teach a fool?'
Wordt vervolgd dus…….
Aangezien mister Halilahi erg benieuwd was naar de uitslag, besloten we om hem even bij te praten en reden we dus naar Kukuomarket. Op het moment dat we daar arriveerden, reed daar net een auto weg…..Hawa met chauffeur en nog een derde persoon. Er blijkt een figuur rond te lopen (ingehuurd door Hawa), die iedere keer doorgeeft als wij (Ben en Dees) op Kukuomarket zijn geweest. Het moet toch niet veel gekker worden……Het lijkt net een spannend boek of een enge film. Gelukkig voelen we ons nog wel veilig. Hahaha! Maar toch vraag je je af waar zij mee bezig is. Natuurlijk staan we er boven en moeten we er vaak om lachen, maar soms worden we er ook gewoon doodmoe van.
Of dat nog niet genoeg was, kreeg ik (Dees) knallende hoofdpijn. Zó erg, dat ik er letterlijk misselijk van werd. Ik besloot dan ook maar om even in het Kabsad Hospital te laten prikken op malaria en ja hoor……wederom malaria! Heeft Ben gelukkig in het derde jaar nog helemaal geen malaria gehad, voor mij is dat helaas niet het geval. 11 dagen later liet ik opnieuw checken en was de malaria weer verleden tijd.
1 mei: Dag van de Arbeid. Een Public Holiday in Ghana.
Iedere zaterdagochtend komt onze compound-boy Hudu ons helpen met allerhande klussen. Op 2 mei verscheen hij echter niet. We wisten dat hij een paar dagen naar Techiman (tussen Tamale en Kumasi) zou gaan, maar hij had ons laten weten op zaterdag 2 mei terug te zijn. Even bellen dus maar…..Hij vertelde dat hij nog steeds in Techiman was. Hij moest daar namelijk wachten op een pakketje dat vanuit Accra zou komen en dat hij mee zou moeten nemen naar Tamale. Hij had inmiddels al bijna een week gewacht zonder resultaat. Toen we hem vroegen hoe lang het nog zou gaan duren en wanneer hij dacht weer in Tamale terug te zijn, luidde het antwoord: 'I don't know; maybe I come tomorrow or maybe it will take more than 3 weeks'!!! Typisch Ghanees: Je wacht dus maar en je wacht dus maar. Van duidelijke afspraken maken heeft men nog nooit gehoord. Toen we hem vroegen waarom hij dan de bewuste persoon niet even belde, liet hij weten: 'He doesn't have a phone'. Tsja….en dan wacht je dus maar weken en weken op een pakketje dat wellicht nooit zal komen!
De factor tijd speelt hier geen enkele rol!
We zitten in het regenseizoen en dat betekent dat er weer volop wagazi te verkrijgen is. (Ik schrijf het zoals ik het uitspreek). Dit is een hartig gefrituurd kaasje, gemaakt van koemelk.
Erg lekker!
Op maandag bezoeken wij vaak de sewing-meiden van mister Halilahi die nu op Kukuomarket zitten. Mister Halilahi zelf pendelt tussen Kukuomarket en zijn andere werkplek. Op maandag 4 mei kreeg één van de meiden een hysterische aanval en lag te schreeuwen en te rollen in de sewing-container. Blijkbaar was dit voor een ieder normaal, want men liet ons weten dat dit zeker 1x per jaar gebeurde. Volgens mister Halilahi was er slechts één middel om het meisje tot bedaren te brengen: Het geven van een kolanut (een soort noot) door een bekende van het meisje. Mister Halilahi liet haar kalmeren en vroeg toen aan Ben om haar naar huis te brengen. Dit was zeker enkel een half uur rijden met de auto. Uiteraard geen probleem. Een half uur met de auto is al gauw anderhalf uur fietsen. Dit meisje heeft het er blijkbaar voor over, om de sewing-lessen bij de 'master' te volgen
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 100
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/421_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => mei-2009
)
[56] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088957
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-04-01
[photoRevision] => 0
[title] => April 2009
[message] =>
De laatste dag van maart hadden we de hele dag 'lights off'.
Het is april en dat betekent dat er binnenkort sprake is van Paasvakantie op school, alleen….niemand kan je antwoord geven op de vraag wanneer de vakantie begint. Men weet het zelf nog niet. Ik (Dees) krijg te horen dat eerst de 'governmental schools' moeten laten weten wanneer zij vakantie krijgen en dan kunnen wij als 'private school' volgen. Niet dat het belangrijk is voor mij, maar het idee dat men op 1 april nog niet weet dat het op 12 april Pasen is en dat er rond die tijd een Paasvakantie moet plaatsvinden, is toch eigenaardig.
Maar…..dan laat Cambridge garden academy (mijn school) weten dat de Paasvakantie zal starten op 8 april en zal eindigen op 5 mei. Uh…..een maand Paasvakantie? Dat is wel belachelijk lang. Het schijnt hier echter normaal te zijn. Volgens de GES (Ghana Education Service) is de Paasvakantie niet van 8 april tot 5 mei, maar van 17 april tot 11 mei. Het is niet te geloven….op 17 april is Pasen allang voorbij. Ik maak maar een grapje naar mijn Ghanese collega's toe, door te zeggen dat ik het wel merk of het vakantie is….dan zit de poort gewoon op slot en ga ik weer naar huis. Zo'n geintje begrijpt men echter niet. Bloedserieus laat men mij weten dat ik op tijd zal worden geïnformeerd.
Hier beginnen de schoolvakanties vaak op een donderdag en eindigen op een dinsdag (waar wij in Nederland zijn gewend aan een vrijdag en een maandag).
Maar dan komt er eindelijk duidelijkheid. Als ik op 7 april binnenkom, hoor ik dat de vakantie op 8 april begint! Alle kinderen stormen op mij af en roepen: 'Madam Dies, tomorrow is our day!' Uh……our day…..wat houdt dat in? Het blijkt dat dit een 'entertainment' programma is voor de kinderen en de leerkrachten. Ook ouders zijn hierbij welkom.
Bovenstaand: 'Our day' voor de kinderen op de school van Dees. Deze viering vindt plaats op de dag voordat de schoolvakantie begint. (In dit geval Paasvakantie).
Dit 'entertainment' programma bestond voornamelijk uit eten en drinken. De ouders hadden hun kinderen mandjes meegegeven met daarin allerhande lekkernijen. Ik moest wel even slikken toen ik het zag…..Ik heb de vieringen op NFD nog voor de geest en daar waren de meiden al dolblij met 'biscuits'. De NFD-meiden zouden van deze 'overdaad' slechts hebben kunnen dromen. Ik merk aan mezelf dat ik er soms een beetje moeite mee krijg om te werken bij deze 'lucky ones'. Verder stond er die dag nog een meeting op de rol voor de teachers. Deze meeting zou beginnen om 16.00 uur. Het wachten was op de schooleigenaar mister Paul. Om 17.00 uur was hij ter plekke en kon er gestart worden.
Iedereen was aanwezig: Margaret, Esther, Aziz, Joyce, Safia en ik. Hoewel ik nu pas begreep dat er nóg 2 'caretakers' werkzaam zijn op Cambridge (Lydia en Sarah), hadden zij toestemming gekregen om de vergadering niet bij te wonen. We zaten allemaal buiten in het donker (de school hoopt binnenkort elektriciteit te krijgen). Mister Paul liet weten dat er een 'refresh training' zou komen voor de teachers. Dit zou een week gaan duren en zou plaatsvinden in de Paasvakantie.
De teachers voor wie Ben de docententrainingen organiseert hebben vakantie van 14 april tot 16 mei. In die periode zullen er dan ook geen workshops plaatsvinden. Ook CTSP (Children to School Project) gaat met vakantie…………….
De supervisie van de Nederlandse studente/stagiaire gaat echter gewoon door. Zo zie je weer duidelijk het verschil tussen Ghana en Nederland.
Ik ben nu inmiddels 2 maanden werkzaam op mijn school. Zoals in een eerdere update vermeld, bestaat de schoolleiding uit: Mister Paul (eigenaar); mister Kingsley (eigenaar) en mister Aman (schoolhoofd). Net na mijn komst zag ik mister Kingsley en mister Aman nooit meer. Niemand die iets vertelt of uitlegt. Op een gegeven moment vroeg ik waar de schoolleiding was en kreeg te horen: 'They are on travelling'. Maar bijna 2 maanden reizen lijkt me wel wat lang. Toch nog maar eens proberen…..vooral tactisch aanpakken……communiceren is namelijk niet de sterkste kant van de Ghanezen. Wat blijkt? Mister Kingsley is op zoek naar een andere baan en mister Aman heeft inmiddels een andere baan gevonden in Kintampo. Later hoor ik dat mister Aman 'met pensioen' is en dat hij tijd wil hebben om de bouw van zijn huis te monitoren. Aangezien mister Paul nog een tweede baan heeft in Tamale en slechts 's ochtends omstreeks 8.00 uur en 's middags omstreeks 16.30 uur even binnenloopt, is de school in feite stuurloos. Deze Paul heeft me wel eens laten weten dat het noodzakelijk voor hem is om 2 banen te hebben; hij moet namelijk een heleboel familieleden onderhouden.
1 april: April Fools Day…..De andere jaren in Ghana hebben we nooit gemerkt dat er op 1 april geintjes werden uitgehaald; dit jaar echter wel en dat gebeurde op de school van Dees.
Een leuk voorval in de klas: Jawal (het slimste jongetje van de klas) deelt graag bevelen uit aan een ieder. Hij is dan ook niet erg geliefd en niemand wil met hem samenwerken. Als hij weer eens de baas speelt, laat de kleine Michelle van 5 jaar weten: 'I don't do it; do it yourself; I am not your wife!!!'
Miscommunicatie….'Onze' Paul van NFD liet weten dat zijn examen niet zal plaatsvinden in april, maar in juni.
Al weken en weken wachten wij op de 'welder'; de lasser die onze poorten moet repareren. Allerlei beloftes en excuses hebben de revue gepasseerd: Too busy; too early; too late; funeral; wedding; raining blablabla…….Onze compound-boy Hudu heeft heel vaak contact gezocht met deze 'master' en zijn 'boys', maar alles zonder resultaat. Aangezien deze 'welder' precies tussen mijn school en mijn huis is gelokaliseerd, besloot ik (Dees) even te stoppen onderweg van school naar huis. Ik maakte geintjes over de cultuurverschillen, maar wel op een manier dat de boodschap duidelijk was…….'Vandaag komen, of anders ga ik naar een andere lasser'…..'Oh please madam, don't do that'. En zowaar……binnen een half uurtje na mijn bezoek stond er maar liefst een delegatie van 5 knapen op de compound en werd het euvel eindelijk verholpen. Er ontbraken toen wel 4 mango's aan de bomen, maar vooruit maar…….
Onze compound-boy Hudu liet weten dat het tijd werd om zijn moeder in Yendi te bezoeken. Hudu woont namelijk in Tamale bij een oom. Zijn ouders zijn gescheiden. Hij is de enige zoon van zijn moeder. Zijn vader is hertrouwd en Hudu heeft dus een hele serie halfbroers en halfzussen. Toen we hem vroegen hoe lang hij zijn moeder niet had gezien, luidde het antwoord: 'Almost one year!' Maar waarom was hij niet eerder naar zijn moeder toe gegaan? Tamale-Yendi is slechts ongeveer anderhalf uur met de bus. Het antwoord luidde: 'No money'. Hij had niet alleen geen geld voor de bus gehad, maar hij had ook geen geld om iets mee te nemen voor zijn moeder. Ma-lief woonde in de village en het zou toch mooi zijn als hij bread, sugar, tomatoes, fish of milo voor haar kon meenemen. Milo is instant chocolademelk en dit wordt wel eens gebruikt als ontbijt. De meeste mensen hebben echter geen geld voor een ontbijt. Toen wij dan ook de milo en de suiker kochten en aan Hudu gaven, was hij heel erg blij.
Om te weten of er nog water in onze polytank zit, klimt Hudu regelmatig via één van onze mangobomen naar de 'polytank-tower'om de situatie in ogenschouw te nemen. Hij klimt zo snel als een aap in die boom. Toen Ben hem vroeg hoeveel water er nog in de tank zat, luidde het antwoord: 'Master, it's full till the neck!!!!'
Onze kip Froukje heeft 8 eieren gelegd en zit al weken te broeden in een doos, die in de garage staat…………
Bovenstaand: Kip Froukje legt maar eieren en eieren......van ei 3 naar ei 8......en nu maar broeden.....
Op 2 april arriveerde er (voor ruim 2 weken) een groep van 19 vrijwilligers in Tamale, die het project van mister Jacco kwamen bezoeken (CPYWD: Community Partnership for Youth and Women Development). Mister Jacco is onze voormalige huisbaas en we hebben nog altijd een leuk contact met hem. Het waren voornamelijk vrijwilligers uit Europa, maar ook uit Amerika.Wij konden ons herinneren dat er vorig jaar april (toen we nog bij Jacco op zijn compound woonden) ook een groep vrijwilligers was geweest. Toen was het programma behoorlijk gevuld; nu weer, maar…..er waren toch nog enkele 'gaatjes'. Jacco vroeg ons om één van die gaatjes op te vullen. Van de 19 vrijwilligers waren er 18 Engelstalig; 1 persoon kwam uit Nederland. Enkele mensen uit de groep herkenden wij nog van vorig jaar; het merendeel echter was nieuw. Iedereen was echter van dezelfde organisatie. Jacco wilde graag dat er een interactie zou plaatsvinden tussen deze groep jonge mensen en tussen ons als 'senior volunteers'. Wij konden ongetwijfeld iets vertellen over onze achtergrond; de keuze om naar Ghana te komen en niet te vergeten over het straatmeiden-projekt. Natuurlijk konden we hier geen 'nee' tegen zeggen. We vonden het heel leuk om hier aan mee te werken. Kelly en Monique (2 Nederlandse meisjes die momenteel op het project van Jacco werken) waren ook van de partij. Op 7 april werd een avond gepland waarop wij onze bijdrage zouden leveren. De groep had als accommodatie het 'Catholic guesthouse' en daar vond ons informeel samenzijn/onze presentatie plaats. Eerst werd er samen gegeten en daarna werd er volop van gedachten gewisseld. Het was ontzettend boeiend en gezellig! En deze avond kreeg zelfs nog een 'follow-up': Wij hadden de groep uitgenodigd om ons projekt in 'daily life' te gaan bezoeken. Zo kregen zij een nóg beter beeld. We bezochten o.a. de stageplek hairdressing, ons trainingscentrum op Kukuomarket en enkele shops van de meiden.
Op een zondagmiddag spraken we af om Paul te ontmoeten in een 'spot' (een lokale kroeg). Om 16.30 uur troffen we elkaar. Paul kwam net terug uit de kerk!!! Het was leuk om hem te zien en we kletsten honderduit. Toch had hij ook slecht nieuws te melden. De NFD-meiden uit stap 1 (educatiefase) hadden geen teachers meer. De juffen sewing, weaving en hairdressing waren vertrokken, omdat Hawa deze teachers al maanden niet meer zou hebben betaald.
De kiosken en de containers op Kukuomarket worden geruimd. De 'Assembly' kwam dus ook langs op ons trainingscentrum (op een moment dat noch wij noch mister Halilahi aanwezig waren). Dit was het begin van een heleboel ellende en was 'de zwarte bladzijde' een feit.
Een zwarte bladzijde…..6 april…….dit slaat alles…….een wrang verhaal!
Zoals bekend hebben wij onlangs een nieuwe invulling gerealiseerd van ons trainingscentrum op Kukuomarket: Nog meer kansarme meisjes maken hier nu gebruik van (en dus niet alleen NFD-meiden). Op Kukuomarket staan veel containers en kiosken. Iedereen zit daar illegaal. Er is 1 uitzondering en dat zijn wij. Wij zijn de enige legalen! Dan doen verhalen de ronde dat alle containers en kiosken geruimd moeten gaan worden, aangezien er andere shops gebouwd zullen gaan worden (door Chinezen!) Iedereen liet ons weten dat wij niets te vrezen hadden; wij waren immers legaal?! Soms echter werd er een beetje gegniffeld en als we dan doorvroegen, kregen we te horen: 'You never know; this is Ghana; let's pray that you will not be affected!' Om er zeker van te zijn dat onze containers 'safe' waren, besloten we naar de 'Assembly' te gaan. En daar kregen we te horen dat ook wij moeten verdwijnen. Illegaal of legaal, dat maakt niets uit! Als we vertellen dat alles op papier staat en dat we betaald hebben voor deze vergunning en we de officiele goedkeuring hebben inclusief tekeningen e.d., wordt er slechts medegedeeld; 'This is a decision of the government'. We kregen te horen dat de vergunning tijdelijk was geweest en niet permanent. Op onze officiele stukken staat echter het woord tijdelijk niet vermeld. Bovendien werd ontkend dat we hadden betaald. Als we zeggen dat we een betalingsbewijs hiervan hebben, is het antwoord: 'Sorry, this is Ghana'. En wie gaat de kosten betalen van de 'relocation'? Assembly gaf natuurlijk niet thuis. Zij zouden helemaal niets vergoeden. Wij konden het niet geloven en zaten er helemaal doorheen! Begrijpen deden we het niet meer: Een NGO krijgt geen steun van de overheid. Daarom hebben wij met sponsorgelden uit Nederland een mooi trainingscentrum gerealiseerd voor kansarme meisjes en die zelfde overheid gaat nu afbreken wat wij hebben opgebouwd! Hoe kunnen we dit uitleggen naar onze sponsoren? Als we dit voorleggen aan de 'Assembly', luidt het antwoord: 'That's your problem'.
Wij hebben wel eens naar elkaar uitgesproken: 'Als men echt ons trainingscentrum gaat afbreken, dan stoppen we ermee en gaan we weg'. Hopelijk is dit slechts een eerste (over)reactie. Er zit niets anders op dan proberen te redden wat er te redden valt. De 3 containers moeten dan maar op een andere lokatie neergezet worden. Aangezien Assembly de onkosten niet betaalt en het NFD-budget ook 'finished' is, stellen we voor aan NorGhaVo Ghana om de terugbetalingen van de leningen te gebruiken voor deze extra kosten. Zoals gewoonlijk laat NorGhaVo Ghana weinig daadkracht zien. Gelukkig zijn daar nog teacher Paul en onze stagebegeleider van het naai-atelier mister Halilahi (die nu dus op Kukuomarket zit met een gedeelte van zijn meiden) en zij steunen ons door dik en dun. Beiden hebben toegezegd samen met ons en ons 'paperwork' nogmaals richting Assembly te gaan. Maar…..eerlijk gezegd hebben wij er een hard hoofd in!
Met verschillende mensen praatten we over dit issue, o.a. met onze voormalige huisbaas mister Jacco en met de schooleigenaar van Cambridge garden academy mister Paul. Laatstgenoemde adviseerde ons om Assembly te vergeten en in plaats daarvan naar de Regional Minister te gaan. Ben en ik deden vast enig voorwerk en spraken met de 'secretary' van de Regional Minister. Deze man liet ons weten dat we best een afspraak konden maken, maar dat de lijst met personen die de Regional Minister wilden spreken, erg lang was. We zouden dan te lang moeten wachten. Hij adviseerde ons om gebruik te maken van één van de 'visiting days'. Op dinsdag en vrijdag had iedereen de mogelijkheid om de Regional Minister persoonlijk te spreken. Een soort inloop-spreekuur dus. We spraken af dat we dinsdagmorgen 14 april om 9.00 uur op de stoep zouden staan. Alle betrokkenen stuurden we een uitnodiging. Twee dagen voorafgaande aan 14 april (eerste Paasdag) waren we in de communities van de meiden en natuurlijk was het trieste bericht over Kukuomarket een 'hot issue'. Plotseling stelde een oom van één van de meiden voor om de upper-chief van Tamale te gaan bezoeken, nog voordat we koers zouden zetten naar de 'Regional Minister'. Dit stamhoofd is goede maatjes met de minister. De betreffende oom ging zelfs met ons mee naar de chief. Gelukkig zijn er toch nog meer mensen die samen met ons willen vechten voor Kukuomarket! We bezochten de chief in zijn huis. De setting was komisch. Hij zat buiten onder een boom en was vergezeld door dorpsoudsten. Toen we dit zagen, was onze eerste gedachte: 'Wat kan die oude man onder die boom nou voor ons betekenen? Hij heeft toch totaal geen invloed?!' Maar goed….Hij vroeg de reden van ons bezoek. Wij vertelden hem dat we ons trainingscentrum wilden redden. Alles werd vertaald door een jonge knul vanuit het Engels in het Dagbani. Het resultaat van het gesprek was opmerkelijk. Allereerst kregen we te horen dat men ons twee jaar geleden niet de juiste papieren had gegeven en dat het door ons betaalde geld was verdwenen in de zak van de betreffende ambtenaar. Verder bleek de chief Hawa te kennen. Uiteindelijk liet hij weten dat hij iemand zou sturen die naar de 'Assembly' moest gaan. Tenslotte nodigde hij ons uit voor een vervolggesprek op de 'chief's palace'; de werkplek van de chief. En toen was het dinsdag 14 april om 9.00 uur en betraden we het kantoor van de Regional Minister. We werden vergezeld door mister Halilahi (de stagebegeleider van het naai-atelier, die nu met een gedeelte van zijn meiden op Kukuomarket zit). De Regional Minister (te vergelijken met de gouverneur) is een ontzettend aardige man, die pas een maand op zijn post zit. We hadden het geluk dat hij bekend was met het fenomeen straatmeiden/Kayayoo-girls. Hij luisterde aandachtig en vroeg zijn secretaris om nog dezelfde dag de National Coordinator/Director van de Assembly uit te nodigen. Wij kregen te horen dat we 's middags om 14.00 uur terug konden komen voor feedback. Wij hadden er een goed gevoel over.
Na het bezoek aan de Regional Minister togen we richting chief's palace. De upper-chief is het hoogste stamhoofd hier in Tamale.
Het is heel erg ondoorzichtig wat zo'n man voor invloed kan hebben, maar we haalden maar alles uit de kast om onze containers veilig te stellen. Als je op bezoek gaat bij zo'n chief moet je je houden aan allerlei culturele gebruiken, die in onze Nederlandse beleving alleen maar lachwekkend zijn. Maar goed....we deden maar braaf mee. Het woord 'chief's palace' is totaal misplaatst. Het 'paleis' lijkt op een overdekte carport. Op een verhoging stond een stoel; een soort stretcher. Dit oude ligbed was helemaal verroest. Bij ons goed voor de schroothoop! Hier echter was het de zetel voor het stamhoofd. Aan de voet van de verhoging zaten de dorpsoudsten cq de raadgevers van de chief. Aan de zijkant zaten nog enkele mensen (puur uit belangstelling).Voordat we de chief konden ontmoeten, moesten we eerst betalen aan een soort 'wijze man' die de wacht hield. Toen moesten de slippers uit; gevolgd door het maken van buigingen en werd er gebeden. Uiteindelijk konden we plaatsnemen op een bankje. Hoewel we een dag eerder deze chief thuis hadden bezocht, was het niet verkeerd om hem een dag later wederom te spreken. Mister Halilahi vertaalde voor ons van het Engels naar het Dagbani. Ook de chairman (voorzitter) van de 'tailors association' van mister Halilahi was aanwezig. Aangezien deze chief familie bleek te zijn van Hawa, maakten we maar meteen van de gelegenheid gebruik om hem te vragen eens een keer met Hawa te gaan praten over de invulling van Kukuomarket. (Geen kerk of restaurant, maar een trainingscentrum voor kansarme meisjes). Zowel de chief als de Regional Minister hadden dus contact opgenomen met de National Coordinator/Director van de 'Assembly'. Assembly is een soort Gemeente. En 's middags keerden we weer terug naar het kantoor van de Regional Minister voor de feedback. Het gaat allemaal erg omslachtig en totaal niet efficiënt, maar als je daar iets van zegt, dan krijg je slechts te horen: 'That's our culture'. Tsja….en die is vaak erg lastig! Oké…..wordt het vertrekken, verplaatsen of blijven? De uitslag van het gesprek tussen de Regional Minister en de man van de Assembly werd door de Regional Minister als volgt verwoord: 'The problem is not so big; or you can stay or you have to shift a little bit'. Nou, dat is niet slecht. We zijn al een tikkeltje tevreden en in ieder geval weer positief gestemd. Dit geldt zowel voor mister Halilahi als voor ons. En de meiden? Ook zij wachten in spanning af. Er heerst een echte teamgeest! Samen wordt er gevochten voor Kukuomarket! Hoewel we dus al gematigd blij zijn (we hoeven niet te vertrekken), willen we het maximale eruit slepen (op dezelfde plek blijven en niet verplaatst worden). Verplaatsen van onze containers betekent toch dat het weer geld gaat kosten: Een muur, de cementen vloer, de overkapping worden toch 'gespoild'. En wie gaat die extra kosten betalen? Deze issues bespraken we in een derde gesprek met de Regional Minister op donderdag 16 april om 16.00 uur. Deze keer zat de National Coordinator/Director van de Assembly erbij. Ik (Dees) was best wel gespannen, doodmoe, maar ik had tevens een gevoel van: 'Het is nu of nooit……gooi nog één keer alles in de strijd!' Blijkbaar straalde ik die vechtlust uit, want op een zeker ogenblik zei de Regional Minister: 'You can stop; go with the National Coordinator of Assembly to your containers' Bij het verlaten van de kamer van de Regional Minister verontschuldigde ik (Dees) me voor mijn spraakwaterval (sorry….gedrevenheid….). Hij moest erom glimlachen en zei: 'Don't worry'. Deze strijdlust heeft absoluut in ons voordeel gewerkt. Hierna gingen we dus met de National Coordinator/Director van de Assembly naar Kukuomarket, zodat hij ons trainingscentrum met eigen ogen kon zien. Hij bestudeerde ons site plan en kwam met de verlossende woorden: 'There is a chance that you can stay (50%); but if you have to shift a little bit, then all the costs will be paid!' Wauw! Ik was zó blij dat ik de man op z'n schouder sloeg en de meiden omhelsde. Dit soort menselijke reactie is men niet gewend, maar het werkte zonder meer ontwapenend. Eén van de meiden liet me weten: 'God bless you'; een ander zei: 'Now we are happy'. Deze meiden zijn het absoluut niet gewend dat iemand voor hen vecht en hun het gevoel geeft dat ook zij de moeite waard zijn. De definitieve uitslag (blijven of verplaatsen) zou nog ongeveer een week duren. Echter…..toen we na een week de National Coordinator van de Assembly belden voor de 'final results', liet hij weten: 'You don't worry; it will come!'……Hij was 'on travelling' tot 8 mei; maar hij was ons zeker niet vergeten. Bovendien zou hij een aannemer sturen en zou hij alles op papier zetten.
Dus…..blijven of verplaatsen? We weten het nog niet! Afwachten maar weer!
En dan komt er slecht nieuws vanuit een andere hoek…….de 4 nieuwe eigenaren van de geconfisqueerde shops betalen ook niet terug! En wij maar denken dat Ishmel serieuze dames had aangeleverd! Zijn woorden van een paar maanden geleden waren: 'They are serious and willing to pay'…..Nee dus! Wie in dit land is eigenlijk serieus? Veel mensen in het noorden van Ghana willen alles voor niets hebben. Je krijgt echt het gevoel dat men zich hier niet wil ontwikkelen. Prima, maar zeg dat dan even; dan hoeven wij ons niet zo uit te sloven! Ishmel vroeg ons om mee te gaan om de dames een laatste waarschuwing te geven. Als ze eind april nog niet hebben betaald, zullen we opnieuw moeten gaan confisqueren. Dit is toch niet te geloven! Toen we de community ingingen om de laatste waarschuwing te geven, troffen we 2 van de 4 dames aan. We begonnen ons verhaal en de boodschap was duidelijk: 'Als er over 5 dagen niet betaald is, komen we de kiosk ophalen en we accepteren geen enkel excuus'. Een nieuwe bestemming vinden is niet moeilijk. Vanuit verschillende hoeken worden wij gewezen op jonge vrouwen die wél serieus zijn. Als we moeten overgaan tot in beslagneming, zullen de shops meteen naar de nieuwe plaats van bestemming worden getransporteerd (anders bestaat de kans dat men 'verhaal' komt halen bij ons thuis). Zover is het echter nog niet. Eerst maar eens kijken of de laatste waarschuwing gaat werken bij deze 4 vrouwen. Binnen een mum van tijd hadden zich tientallen vrouwen en kinderen om ons heen verzameld. Het was duidelijk een community waar nooit een witte kwam. De mannen zaten onder een boom te dobbelen. Vijf dagen kreeg men dus de tijd om de eerste aflossing te betalen. Tot onze grote opluchting kregen we te horen van Ishmel dat alle 4 de dames op de vierde dag 10 GHc hadden betaald (ongeveer 7 Euro). Blijkbaar had onze laatste waarschuwing gewerkt en hoefden wij niet voor de tweede keer over te gaan tot confiscatie!
Door alle tegenslag zijn wij inmiddels aan het einde van ons Latijn en zijn vaak down en doodmoe.
Met Pasen aten we een hapje bij de Togolees; bezochten we enkele meiden in de communities en we brachten dus een bezoek aan de chief. Dit laatste met het oog op het redden van ons trainingscentrum. Pasen stond eigenlijk in het teken van Kukuomarket: Voorbereiden, nadenken, praten met mensen, afwegingen maken enz. enz. In de community van Azara 3 troffen we degene op wiens grond de kiosk van Azara staat. Dit is een hele oude, aardige man. Het is jammer dat hij slechts Dagbani spreekt. Hij liet via via een boodschap voor ons vertalen……'Kon hij niet mee naar Nederland? Hij had namelijk iedere dag zo'n honger'……Aangezien we net een paar bananen hadden gekocht bij ons kapstertje Rabbie, gaven we deze maar aan de oude baas. De hele community moest erom lachen. Ook bezochten we nog even Easter Picnic. Dit is een gezellig samenzijn met een heleboel mensen op Tweede Paasdag. Dit vindt plaats bij Kamina barracks; het militaire terrein dat vlakbij ons huis ligt. Met Pasen was het ook slecht weer: Regen en harde wind. 's Nachts had het zelfs binnengeregend in de keuken en je voelde zelfs enkele regendruppels als je in bed lag!
Een hele poos geleden tijdens een zware storm waren onze boog en ons signboard op Kukuomarket omgewaaid. Eindelijk had lasser Maliek (degene die ons trainingscentrum heeft gebouwd) tijd gevonden om dit te repareren. Tijdens de werkzaamheden schoot zijn boormachine uit en verwondde zijn hand. Mister Halilahi kwam aangesneld met naaimachine-olie. Dit zou het bloed stelpen. En inderdaad…opgelost! Iedereen vond het normaal; slechts wij keken verbaasd. Het was wel fijn dat deze klus net op tijd klaar was voor de komst van de groep Europese en Amerikaanse vrijwilligers en voor het bezoek van de Assembly aan onze containers.
Op 16 april organiseerden we dus een tour voor deze groep vrijwilligers langs de verschillende fasen van ons project. We begonnen op Kukuomarket. Daar zag het zwart van de sewing-meiden. Mister Halilahi had voor deze gelegenheid ook zijn meiden van de andere werkplek laten opdraven. Halilahi pendelt nu steeds tussen 2 lokaties. Eén groep zit op Kukuomarket en de andere groep zit elders in de stad. Nu was iedereen opgetrommeld. Er vond een leuke interactie plaats tussen de vrijwilligers en de meiden.
Bovenstaand: Een groep van ongeveer 20 Europese en Amerikaanse vrijwilligers bezochten ons projekt. Hier is men op ons trainingscentrum op Kukuomarket, waar onze voormalige stagebegeleider van het naai-atelier (mister Halilahi) de sewing-meiden de kneepjes van het vak bijbrengt.Bovenstaand: Mister Halilahi (in groen-blauwe shirt) beantwoordt de vragen van de vrijwilligers.Bovenstaand: Schoolkinderen komen ook een kijkje nemen.....zoveel witten zien ze niet dagelijks!
Toen een Duitse vrijwilligster haar adres, telefoonnummer en emailadres gaf aan sewing-girl Suhayini, kon voor laatstgenoemde de dag niet meer stuk. Ze straalde over haar hele gezicht. Toen de Duitse vrijwilligster vroeg of Suhayini het kon lezen, luidde het antwoord: 'No'. Uiteraard keek de Duitse vrijwilligster even vreemd op, maar voor ons was de reactie van Suhayini heel normaal…..een papiertje met daarop gegevens van een 'witte' wordt gekoesterd als statussymbool! Hierna lieten we de stageplek hairdressing zien en uiteindelijk arriveerden we in de community van de kapstertjes Azara 3 en Akiti. De kleine Azara 3 is altijd een beetje nerveus als we met zo'n gezelschap blanken naar haar shop komen. Ze komt dan altijd naar me (Dees) toe en vlucht in m'n armen. Na een tijdje komt ze los en geniet dan van alle aandacht. Enkele vrijwilligers waren bereid om hun haren te laten wassen of vlechtjes te laten maken. Glunderend liet Azara 3 me weten dat ze 4 Ghanese cedis had verdiend! (Ongeveer 2 euro 80). Akiti had zelfs 5 GHc verdiend (de helft was fooi). Terwijl Akiti aan het werk was, letten wij op haar inmiddels 5 maanden oude baby-boy Mandea.
Bovenstaand: De tour met de vrijwilligers gaat verder......van de containers op Kukuomarket naar de stageplek hairdressing en dan nog naar enkele shops van de meiden. Hier vertrekken we vanaf Kukuomarket.Bovenstaand: Bij de eigen shop van kapster Akiti. Eén van de vrijwilligers fungeerde als klant voor onze hairdressing-girl. Terwijl Akiti in haar kiosk aan het werk was, ontfermden wij ons over haar inmiddels 5 maanden oude zoontje Mandea.
Het was leuk om deze groep vrijwilligers rond te leiden. Aangezien de groep erg groot was, was het wel moeilijk om het goed te organiseren. Maar oké……het was een gezellige chaos!
Nele (de Belgische vrijwilligster die vorige maand ziek naar huis moest terugkeren) is weer terug in Tamale voor enkele weken. Ze vond het heerlijk om weer terug te zijn, want aarden in België was moeilijk geweest. Nou, dat belooft nog wat als wij terugkeren naar Nederland na zo'n lange tijd Ghana! Die paar weken vlogen natuurlijk voorbij en op 23 april zeiden we Nele gedag. We bezochten haar bij haar gastfamilie en maakten bovendien nog kennis met de moeder van Nele die dochter-lief was komen bezoeken in Ghana.
De trouwe lezer van de maandelijkse update zal nog wel weten dat we 4 kiosken in beslag hebben genomen en nadien weer (her)verdeeld hebben onder 4 andere personen.
Eén van deze 4 kiosken is echter destijds leeg (zonder uitrusting) opgeleverd. Concreet betekende dit dat we nog een complete weaving uitrusting 'over' hadden.
Via teacher Paul en zoon Samuel van de in februari j.l. overleden stagebegeleidster weven Madam Juliet, vernamen we dat er een serieuze gegadigde was, namelijk Ubeida. Deze laatste kenden we, aangezien zij reeds langere tijd actief was in de shop van madam Juliet. Niet echt een needy girl, maar wat is de definitie van 'needy' in Ghana?
Concreet had deze Ubeida slechts de weaving uitrusting nodig. Kwam dat dus even mooi uit!
Gegevens werden uitgewisseld, het bedrag van de lening werd overeengekomen, evenals de maandelijkse aflossing.
Ter plekke werd nog even het laatste hot news uitgewisseld. Roddel is zonder grenzen!
Rohana, één van de weefmeisjes, waarvan de kiosk in beslag is genomen, is door pa en ma naar de village gestuurd om aldaar een huwelijkspartner te traceren….En zo zie je maar weer: Het meisje zelf was niet serieus, maar heeft ook totaal geen support van de ouders. Triest!
De reeds eerder genoemde Samuel vertelde dat hij een weaving opdracht had uitbesteed aan Salamatu, onze beste weaving girl. Salamatu heeft in het verleden ook stage gelopen bij madam Juliet.
Na 3 weken had hij echter de materialen weer terug moeten halen: Salamatu had nog niets gedaan en weigerde ook maar iets te doen. Wie is hier nu serieus in Ghana?
20 april: In de week van 20 april waren er workshops op mijn school; refresh-trainingen voor de teachers. Heel goed dat hier mee gestart wordt. Je merkt duidelijk dat het een privéschool is. Men gaat voor kwaliteit! Een hele verademing na jaren van ploeteren met straatmeiden die niet vooruit te branden zijn! Het programma was erg interessant en degene die de workshop gaf was goed onderlegd. Ik merkte duidelijk dat de stof voor mijn Ghanese collega's behoorlijk pittig was. Hoewel ik niets nieuws hoorde (sorry Ghana!), genoot ik wel van de interactie. Iedere keer liet de docent weten: 'Let's ask our European sister, because in the European world……..' en dan kwam er weer een verhaal. De docent had een tomeloze energie, was gedreven en enthousiast. 's Morgens om 7.00 uur werd er al gestart en om 16.00 uur werd er pas een punt achter gezet. Wellicht leuk om het programma hieronder te vermelden:
Day 1:
Workshop expectations; Child Development and Growth; Introduction to child-centred approaches; Assignments/Groupwork.
Day 2:
Child-centred approaches; Lessonplan; Practical work on lessonplan; Assignments/Groupwork.
Day 3:
Plenary session lessonplan; Introduction to behaviour disorders; Strategies of managing behaviour disorders; Assignments/Groupwork.
Day 4:
Sharing experiences on classroom management; Componants of classroom management; Specific lessonplans maths, English, science; Assignments/Groupwork.
Day 5:
Review of assignment; The KG child curriculum for the Kindergarten; Lesson delivery; Assignments/Groupwork.
We hebben ons trainingscentrum (3 containers op Kukuomarket) gered van de sloop; nu moeten we het nog zien te redden uit de handen van Hawa!!!
Hawa is gesignaleerd in Tamale!
Na 2 maanden Amerika is ze weer terug............................ met een groene auto!
Nauwelijks is ze terug of de ellende begint weer………….Waren wij gestopt met NFD? Zolang we in Tamale zullen zijn, zullen we 'involved' blijven in een heleboel problemen.
Waren wij blij met het feit dat we ons trainingscentrum hadden gered van de sloop, nu doet het tweede probleem zich voor en dat is……de invulling van ons trainingscentrum proberen te handhaven. Wat is het geval? Wij hebben met sponsorgelden uit Nederland ons mooie trainingscentrum gebouwd. Voor de sponsoren en voor ons was slechts 1 ding belangrijk: Zolang het maar gebruikt wordt voor kansarme meisjes, dan is het oké en dan maakt het niet uit of het NFD-meisjes of andere kansarme meisjes zijn. Hawa echter bazuint overal rond: 'Ik ben de baas van NFD en dus kan ik doen met de containers op Kukuomarket wat ik wil'. Maar….de containers zijn niet van de private persoon Hawa; het is niet haar eigendom; het is van de NGO NFD en betaald door Nederland. Het is niet toegestaan voor Hawa om de bestemming te veranderen; dus….geen restaurant, geen kerk of erger……
Aangezien Hawa geen geld heeft om de teachers te betalen in stap 1 educatie, noch om de stageplekken in stap 2 te betalen, hebben wij een oplossing bedacht, die voorkómt dat het NFD-traject stagneert en er dus voor zorgt dat de meiden door kunnen gaan in het traject, d.w.z. kunnen uitstromen richting Kukuomarket. We hebben dus onze oude stagebegeleiders van het naai-atelier (mister Halilahi) en van de kapsalon (madam Mariam) gevraagd om te starten op Kukuomarket met een gedeelte van hun eigen meiden. Voor iedereen is het een win-win-situatie. Deze stagebegeleiders zijn blij, omdat ze voor een 'prikkie' een prachtige plek hebben (we vragen namelijk geen huur, slechts kosten onderhoud moet men betalen); NorGhaVo is blij, omdat ze weten dat onderhoudskosten betaald zullen worden; wij zijn blij, omdat ons trainingscentrum weer wordt gebruikt voor het doel waarvoor we het destijds hebben gebouwd (namelijk kansarme meisjes helpen); de meiden zijn blij, omdat ze eindelijk kunnen doorstromen in het traject; alleen Hawa gaat niet accoord. Waarom? Omdat ze zelf wil bepalen wat ze met Kukuomarket wil gaan doen. Hawa zou juist heel erg blij moeten zijn, omdat Hawa niets hoeft te betalen. Onze enige voorwaarde was namelijk: NFD-meiden gratis! Maar zoals gezegd…Hawa weigert. Net voor haar vertrek naar Amerika had ze alle sloten van de containers vervangen. Wij hebben toen 1 slot opengebroken, aangezien de lokatie al bijna een jaar leeg lag en vervuild was en omdat mister Halilahi met zijn sewing-meiden wilde starten. Hawa deed haar beklag hierover bij de politie. De politie gaf ons echter toestemming om de sewing-container te openen en gaf mister Halilahi 'groen licht' om te beginnen. (Situatie half februari 2009). Voor de andere 2 containers (die dus nog steeds dicht zitten) adviseerde de politie ons om naar 'court' te gaan. Maar……een rechtszaak aanspannen in Ghana heeft geen enkele zin! Het is verspilling van geld, tijd en energie. De hele setting is corrupt! Wij geven er dan ook de voorkeur aan om de zaak 'in der minne te schikken' en proberen Hawa te bewegen om mee te werken. Wij willen zó graag dat de andere 2 containers geopend kunnen worden en madam Mariam met een gedeelte van haar kappers-meiden bij ons kan beginnen. Maar we hopen ook dat de NFD-meisjes van stap 1 educatie mogen komen. Deze pechvogels zitten al zó lang te wachten om verder te kunnen gaan in het traject en vragen iedere keer aan mister Halilahi wanneer ze mogen komen. Zowel hij als wij blijven zeggen: Jullie zijn van harte welkom! Het is toch te zot voor woorden: Hawa hoeft niets te betalen en haar meiden krijgen hele goede 'leermeesters', die de kneepjes van sewing en hairdressing kunnen bijbrengen, maar Hawa blijft Hawa en wil geen kant op! Er vinden gesprekken plaats op het politiebureau en bij de upper-chief (stamhoofd van Tamale).
Uitgenodigd worden: NorGhaVo Ghana, teacher Paul, microfinancieringsman Ishmel, mister Halilahi (die zelfs verschillende mensen van zijn 'tailors-association' meeneemt).
Mocht dit alles niets opleveren, dan kunnen we nog naar de 'Regional Minister' gaan en naar een Network Development, dat opkomt voor NGO's. Als ook dat allemaal niet lukt, dan weten wij het ook niet meer. Of toch? Ben heeft laten weten dat hij in het ergste geval de containers laat afzagen en persoonlijk laat brengen naar de tweede werkplek van mister Halilahi. Deze serieuze 'tailor' heeft bijna 60 kansarme meisjes in zijn naai-atelier. De meiden zitten voornamelijk buiten. Onze containers zouden daar prima tot hun recht komen. Hawa blijft dan zitten met een betonnen vloer. Dan heeft zij de grond en wij de containers. Laten we hopen dat het niet zover hoeft te komen. Wij zullen in ieder geval ons uiterste best doen om ook de invulling van Kukuomarket te redden!!! We hebben namelijk een inspanningsverplichting, maar uiteraard geen resultaatsverplichting!
Bovenstaand: Enkele sewing-meiden bij ons trainingscentrum op Kukuomarket.
De rek is er bijna uit………alles zit tegen………..het valt niet mee om te moeten werken met een niet-meewerkende omgeving……..Een organisatie (NorGhaVo Ghana) die écht helemaal niets doet en een project (NFD) waarvan de 'boss' volgens iedereen in Tamale knettergek is!
Onze grieven richting NorGhaVo Ghana kunnen we als volgt samenvatten:
- Er wordt inefficiënt en uiterst traag gewerkt, zodat de productiviteit laag is;
- Er worden vele beloftes gedaan die niet worden nagekomen en er is altijd een excuus;
- Er wordt erg formeel gewerkt;
- Er is weinig daadkracht, hetgeen inhoudt dat resultaten lang uitblijven;
- Problemen worden vooruit geschoven;
- Communicatie/bereikbaarheid is erg moeilijk;
- Het vertrouwen in NorGhaVo Ghana is ver te zoeken. We zijn dan ook blij dat we uiteindelijk geen senior volunteer zijn geworden.
Als we ons ongenoegen uitspreken richting NorGhaVo Ghana; als we ons kritisch opstellen, dan wordt dat niet begrepen en verschuilt men zich achter de cultuur.
Natuurlijk respecteren wij de cultuur en hebben we niet het recht om dat te veroordelen, maar dat neemt niet weg dat het geoorloofd is om er kritisch naar te kijken (en met dat laatste kan men niet omgaan). Cultuur respecteren oké, maar verschuilen achter die cultuur is naar ons idee niet oké. Dit kan namelijk de ontwikkeling in de weg staan. (Maar misschien willen ze dat juist).
Hoe groot is ons incasseringsvermogen? Wat is dat toch? We krijgen de ene tegenslag na de andere te verduren en tóch gaan we door. Het is niet uit te leggen…………….
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 96
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/417_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => april-2009
)
[57] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088956
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-03-01
[photoRevision] => 0
[title] => Update Maart 2009
[message] =>
Op 28 februari hielp Hudu ons met het wassen cq impregneren van ons muskietennet.
Bovenstaand: Compound-boy Hudu helpt ons met het wassen en opnieuw impregneren van ons muskietennet.
En plotseling zijn er 4 extra kippen op onze compound. Volgens Hudu weggelopen bij de eigenaar, omdat ze niet gevoerd werden. Als wij ze niet zouden voeren, zouden ze wel weer weggaan. 'But…if you like to feed them, they will stay'…
Zoals in de vorige update werd vermeld, is onze voormalige stagebegeleidster weven, madam Juliet, verongelukt. Wij kregen dit bericht door via teacher Paul, maar op dat moment was de 'burial' al achter de rug. Aangezien we geen telefoonnummer hadden van naaste familieleden, moesten we het doen met informatie die we via via vernamen. We kregen tegenstrijdige berichten over haar dood en vonden het niet prettig dat we er geen beeld bij konden vormen. Op een zeker moment besloten we dan ook om naar de shop te gaan die grenst aan de shop van madam Juliet. In deze shop werken 'disabled people'. Eén van hen kon ons het telefoonnummer geven van zoon Samuel. We spraken met hem af dat we hem graag even wilden ontmoeten 'to share the sad feelings'. We troffen elkaar in de shop van zijn moeder. Toen kregen we het ware verhaal te horen. Madam Juliet was op zondagmorgen 11 januari om 6.00 uur 's ochtends met haar dochter op weg naar de kerk. De dochter reed op de motorbike; moeder Juliet zat achterop. Ze zijn dus niet op een stilstaande auto gevlogen; nee…..een automobilist verleende geen voorrang en reed op de beide dames in. Beiden werden naar het ziekenhuis gebracht. De dochter herstelde spoedig. Madam Juliet had gebroken armen en benen. Daar ga je echter niet aan dood. Ze werd ontslagen uit het ziekenhuis en naar de 'village' gestuurd voor 'local treatment'. Dat is hier heel gewoon. De botbreuken heelden, maar een immense pijn op de borst kwam ervoor in de plaats. Precies 3 weken later (op 1 februari) is ze gestorven. Dat was nou eenmaal God's wil.
Bovenstaand: Madam Juliet van de stageplek weaving.(stagebegeleider). Zij is overleden op 1 februari 2009.Bovenstaand: De stageplek weven/de shop van madam Juliet. (Vanwege haar overlijden tijdelijk gesloten).
Toen we Samuel vroegen hoe oud zijn moeder was geworden, kregen we te horen: 'Perhaps 47'……Dit was echter niet bekend, omdat er ten tijde van haar geboorte nog niet werd geregistreerd. Samen gingen we naar 'the family house' in een bush-dorpje 20 km. verwijderd van Tamale. Ook dit maakt onderdeel uit van de cultuur……'showing concern to the family' is erg belangrijk. De mannen zaten onder een afdak van stro en de vrouwen zaten in de lemen hut. Op beide plekken werden we welkom geheten en geïntroduceerd door Samuel. Hierna bezochten we het graf….gelegen achter de hut waar ze was geboren. Stokken en takken op het graf moesten er voor zorgen dat de dieren het graf niet zouden uitgraven. Wij hadden voor Samuel 2 foto's van zijn moeder laten afdrukken: 1 exemplaar van een serieuze, mooie Juliet en 1 exemplaar van een lachende en dansende Juliet samen met Ben. Voor Samuel een kostbaar bezit. De foto's werden dan ook vol trots getoond aan de familieleden in het bushdorpje.
Bovenstaand: 'The family house' van madam Juliet in een bushdorpje 20 km. verwijderd van Tamale. Hier bezochten we de familie om ons medeleven te betuigen.Bovenstaand: Het graf van madam Juliet. Zij werd begraven achter de hut waar ze was geboren.
Wij werden op onze tocht naar de 'village' ook vergezeld door onze compound-boy Hudu. Dit had een andere oorzaak. Zoals bekend hebben wij 4 shops in beslag genomen van de 4 meiden die niets hadden terugbetaald. Eén van de 'unlucky ones' was weefmeisje Rohana. In een grijs verleden had zij stage gelopen bij madam Juliet. Haar kiosk inclusief weefattributen was dus naar ons huis getransporteerd. Voor de kiosk is al een nieuwe eigenaar gevonden, maar nog niet voor het weefgetouw inclusief alle toebehoren. Wij hadden 2 sewing-shops geconfisqueerd, 1 weaving shop en 1 hairdressing shop. Ishmel had echter 3 sewing-girls geleverd en 1 hairdressing girl. Het zij zo…..Wij bleven dan ook nog even zitten met een complete weefuitrusting. Ongetwijfeld komt hier ook nog wel een nieuwe eigenaar voor, maar voorlopig stond het weefgetouw dus even in onze garage. Wat bleek nou? Weefmeisje Rohana had een bepaald weef-onderdeel van madam Juliet geleend (zou beter functioneren).
Niemand die ons dit had verteld. Via via kwamen we hier achter. Uiteraard moest dit terug naar de shop van madam Juliet. Echter……we konden dit niet losmaken van het weefgetouw, omdat we dan het hele proces zouden verstoren en het materiaal zouden 'spoilen'. We besloten dan ook om het complete weefgetouw tijdelijk te parkeren in de shop van madam Juliet. Een weefgetouw is een onhandig groot gevaarte. Dit moest in de auto getransporteerd worden. Hudu was nodig om het weefgetouw tijdens het rijden vast te houden en de openstaande autodeur in de gaten te houden. We arriveerden veilig bij de shop van madam Juliet. Aldaar aangekomen werd besloten om de mensen van de shop het weefproces te laten afronden en de 'cloth' aan Rohana te geven. De mensen van madam Juliet's shop konden dan de spullen van madam Juliet houden en wij zouden dan het weefgetouw weer op kunnen halen. Maar……dit zou nog wel 40 dagen duren……voor rouwen staat namelijk 40 dagen……
1 maart: De nieuwe maand werd ingeluid met een bezoekje aan Taiba. Haar oudste dochtertje Nana werd 3 jaar. De kleine Zenab van 3 maanden lag vredig te slapen in de hut. Jarige Nana was echter naar de 'Arabic school'. Ja, de kleine meid moet Arabisch leren. 'This is due to our religion', aldus Taiba. Op het moment dat we wilden vertrekken, kwam de jarige echter thuis.
Bovenstaand: De 3 maanden oude Zenab; de baby van Taiba.Bovenstaand: De jarige Nana; het oudste dochtertje van Taiba werd 3 jaar.
Taiba zit nog steeds niet in de shop. Zij is gestart bij een NGO om 7 meisjes naailes te geven. Als deze 7 dames enigszins 'op niveau' zijn, zal Taiba de meisjes meenemen naar haar shop. Echter…..het zal nog wel een tijd duren voordat de girls zover zijn. Volgens Taiba kunnen ze nog niets en is het echt 'basic level'. Ook dit zijn straatmeiden; dus nooit naar school geweest.
Iets uitmeten bijvoorbeeld is al 'een brug te ver'. Toch past het prima in het beeld van de Nederlandse sponsor. Hij heeft Taiba de shop gegeven, omdat zij een voorbeeldfunctie heeft voor kansarme meisjes. De knaap die tijdelijk in de shop van Taiba zat en daar telefoonkaarten verkocht, is inmiddels weer vertrokken…..No market…..
Verder maakten we op deze dag kennis met de Nederlandse Monique, die 5 maanden stage komt lopen in Ghana. Ben zal haar supervisie geven in het kader van haar SPH-opleiding.
Met de 4 meiden die geen kiosk meer hebben, is er geen contact meer. Maar er is een uitzondering en dat is Azara 1, of liever gezegd de moeder van Azara 1. Zoals eerder gemeld: De moeder was serieus, maar de dochter helaas niet. De hele dag staat de moeder van Azara 1 langs de kant van de weg om etenswaren te verkopen en op deze manier probeert ze haar kostje bij elkaar te scharrelen. In het verleden kochten we nog wel eens fried yam bij haar, maar tegenwoordig is het 'finished'.
De 9 dames die hun shop nog hebben, doen het voor Ghanese begrippen vrij aardig. 3 van de 9 doen het bovengemiddeld goed: Suhayini, een naaister, is op eigen initiatief teruggegaan naar haar stagebegeleider om het sewing-vak nog beter onder de knie te krijgen (en heeft die extra kosten zelf betaald). Dit betekent wel dat ze van maandag t/m vrijdag niet in haar shop zit, maar het is wel investeren in de toekomst. Gedurende de week heeft ze iemand anders geregeld die haar honneurs waarneemt in de kiosk. Ook dit was haar eigen initiatief. Op zaterdag is ze zelf weer aanwezig in haar shop. Het tijdelijke bijspijkeren zal ongetwijfeld z'n vruchten afwerpen. Ook over weefster Asia zijn we erg tevreden. Haar shop staat echt in de bush; maar ze heeft zich 'gespecialiseerd' in het weven van doodsgewaden. Aan dode mensen is namelijk geen gebrek. Voor haar betekent dit markt. In haar moslimcultuur wordt een overledene op de dag van overlijden begraven in een gebroken wit geweven gewaad. De laatste uit de top 3 is kapster Azara nummer 3; de jongste van het stel, maar absoluut een ondernemend type en een doorbijtertje. Haar shop is altijd open en ze is gemotiveerd en aktief.
De overige 6 doen hun best, maar scoren in onze Nederlandse beleving nog onder de maat. Positief was in ieder geval wel dat weefster Hadidja weer een klein bedrag wilde terugbetalen, nog voordat Ishmel de community inging om de centen op te halen. Kapster Akiti is weer gestart; had namelijk wat achterstand opgelopen, i.v.m. de geboorte van haar zoontje. Zo heeft ieder meisje weer een ander verhaal..........
Hoewel we gestopt zijn met NFD en Ishmel verantwoordelijk is voor de terugbetalingen van de leningen, hebben we gemerkt dat hij gewoon veel te weinig doet. Lastig hoor! Je wilt er niet 'bovenop zitten', maar aan de andere kant is het wel belangrijk dat het geld dat terugkomt opnieuw ingezet kan worden voor microkredieten. Zo af en toe 'sturen' we dan ook nog een beetje en helpen hem herinneren aan het feit dat aan het einde van de maand hij weer geacht wordt de communities in te gaan om de centen op te halen. Enne…..heeft hij al iemand gevonden voor een complete weefuitrusting die over is? Dit uiteraard ook in het kader van een lening. En is hij al naar NorGhaVo geweest, i.v.m. het 'paperwork due to the 4 confiscated kiosks?' En hebben de meiden die betaald hebben nu eindelijk een bewijsstukje hiervan ontvangen? Enz. enz. We mailen, we sms-en, we bellen, maar….zonder resultaat. Er gebeurt gewoon niets! Dan belt de kleine Azara 3 op en laat in gebrekkig Engels weten dat ze 5 GHc wil betalen. Aangezien ze geen Ishmel heeft gezien, had ze besloten ons te bellen.Wij dus weer naar de community… Bovendien gaven we haar het telefoonnummer van Ishmel, zodat ze hem direkt kon bereiken. Ishmel moet het geld ophalen….niet wij! Als we Ishmel met dit verhaal confronteren, krijgen we slechts te horen: 'I was there, but I didn't meet her'. Tsja….
Mister Halilahi werkt naar volle tevredenheid met een gedeelte van zijn sewing-girls in onze containers op Kukuomarket. Binnenkort zullen er zelfs Kayayoo-girls uit Accra bijkomen. Dat vinden we extra mooi. We zijn blij dat ons trainingscentrum weer wordt gebruikt voor het doel waarvoor we het hebben gebouwd, namelijk: Kansarme meisjes helpen.
Bovenstaand: Nog meer kansarme meisjes op Kukuomarket (sewing-department).
Toch merken we dat mister Halilahi een beetje nerveus wordt als het onderwerp Hawa ter sprake komt. Hawa is nog in de Verenigde Staten, maar in april zal ze terugkeren naar Tamale. Wat zal er gebeuren als ze ziet dat wij Kukuomarket op onze eigen wijze nieuw leven hebben ingeblazen? Zij heeft namelijk hele andere plannen met Kukuomarket….een kerk, een restaurant of wie weet….Zowel NorGhaVo als wij zullen dit nooit toestaan. Kukuomarket is en blijft een trainingscentrum voor 'needy girls!' En hoe zit het met de rechtszaak tegen Hawa? NorGhaVo Ghana laat ons weten dat er eerst contact moet worden opgenomen met de lawyer van NorGhaVo (is 'on travelling') en daarna met de lawyer van NFD (NorGhaVo wil dat we wachten met 'court' totdat Hawa terug is uit de Verenigde Staten). Wij zien geen noodzaak om te wachten en mailen dit naar NorGhaVo. Zoals gewoonlijk geen reactie. Dan blijkt dat zowel Peter als Alex van NorGhaVo een 'funeral' hebben. De vader van Peter is gestorven en de moeder van Alex is gestorven. Maar een 'funeral' duurt weken en weken…………Conclusie: Het schiet weer voor geen meter op!!!
Toen we de meiden zowel als mister Halilahi een keer bezochten, waren de dames bezig om hun eten te bereiden. Er werd volop fufu gestampt. Toen het klaar was gingen ze in een grote kring zitten en de schaal met fufu werd in het midden geplaatst. Iedereen tastte toe; de rechterhand ging steeds maar weer richting 'etensbak'. Het was een mooi gezicht. Ze lieten me weten dat ze iedere dag hun eigen potje kookten op Kukuomarket (fufu, banku, rijst) en dat ze daar 3 pesewas voor moesten betalen (een ouderwetse Nederlandse stuiver!)
Mister Halilahi gaat serieus om met zijn nieuwe werkplek op Kukuomarket. Hij regelt iemand die het signboard en de boog gaat herstellen (waren omgewaaid t.g.v. storm); hij schakelt iemand in die een paar houten dakspanten repareert; hij laat de muren opnieuw schilderen; hij laat het onkruid verwijderen enz. enz. Inmiddels zijn er ook nieuwe 'needy girls' gearriveerd. Het moge duidelijk zijn dat wij heel blij zijn met mister Halilahi.
Op onze compound wemelt het van de libelles.
We weten natuurlijk wel dat de telefoonlijnen hier verre van optimaal zijn, maar deze maand is het wel extreem slecht. Bellen of gebeld worden is een probleem……...........network busy/number busy/error in connection/switched off/out of coverage area e.d.
Op 2 maart vonden we een verrassing in ons postvak op NorGhaVo: Een dvd van de groep mensen uit Sevenum die ons in 2007 hebben bezocht. Ieder jaar mogen wij omstreeks november een aantal mensen verwelkomen van de 'Stichting Vrienden van Christopher'. Inmiddels mochten wij al 3 groepen begroeten. Op de dvd zagen we dus ook ons Kayayoo-girls projekt staan. Een leuke herinnering!
Onze cd-speler vertoont kuren; beetje lastig als deze je in de steek laat tijdens het lesgeven. Oké, even laten maken dus…..ja, was het maar zo simpel…..als je eindelijk het juiste mannetje hebt gevonden, is hij 'too tired'; daarna 'on travelling' en vervolgens heeft hij 'a funeral'. Dat schiet dus niet op!
Het was een Nederlandse week, want op 3 maart kregen we bezoek van Jan Snel uit Sevenum. Hij was weer op doorreis naar zijn project in Bolgatanga.
Bovenstaand: Bezoek van Jan Snel uit Sevenum. Hij was op doorreis naar zijn project in Bolgatanga.
Ben haalde Jan op van het vliegveld in Tamale. 's Middags werd hij door Franz Zempf (een Zwitser die al 31 jaar in Ghana woont) met de auto van Tamale naar Bolgatanga gebracht. Voordat beiden afreisden naar Bolgatanga, aten we samen een hapje in Tamale. Op ons advies gingen we naar de Togolees. Deze chefkok met een Franse inslag viel in goede aarde. Jan Snel komt toch wel 2x per jaar naar Ghana. Dit betekent dat wij hem al voor de 6e keer mochten begroeten! En we werden weer verblijd met allerlei verrassingen, waaronder de Nederlandse kaas en drop! Heerlijk!
Nele (een Belgische NorGhaVo-vrijwilligster) is opgenomen in het ziekenhuis, alwaar we haar bezochten. Ze is behoorlijk ziek. Eerst werd ze opgenomen in het Kabsad ziekenhuis, daarna in het Tamale Teaching Hospital en daarna wederom in Kabsad. Uiteindelijk werd besloten dat ze overgevlogen ging worden naar Accra. Helaas was nog steeds niet duidelijk wat de oorzaak was van haar klachten. Uiteindelijk besloot ze dan ook om terug te gaan naar België (eerder dan gepland). Maar…ze liet weten misschien volgende maand terug te komen naar Ghana!
En dan laat Dees weer prikken op malaria. Er zijn nog steeds hoofdpijnklachten. Verder zijn we beiden erg moe. Wellicht bevangen door de hitte? Ongetwijfeld, maar helaas is er ook nog steeds sprake van malaria bij Dees. Dit keer laten we niet prikken in New Life Lab, maar in Kabsad Hospital. Dit keer geen Coartem of Lonnart kuur, maar een combinatie van Artemos en Malocide. (Palidar). De hoofdpijn is inmiddels weg en ik voel me goed; heb geen klachten. Over 2 weken maar weer laten checken. Dan laat Dees dus weer prikken op malaria. Zou de 3e kuur eindelijk effectief zijn geweest? Het antwoord is ja! Op 16 maart behoorde de malaria weer tot het verleden. Blijkbaar werkt bij mij de combinatie van Artemos en Malocide goed.
Op een avond krijgen we bezoek van Tahiru. Hij is degene geweest die ons na de verhuizing veel heeft geholpen met allerhande klusjes. Wij hadden copieën voor hem gemaakt op het gebied van 'water and sanitation'. Dit kon hij namelijk goed gebruiken als hij in de village was om de mensen bewust te maken van o.a. de 'basic cleanliness'. Maar zijn bezoek had nog een reden. Hij vroeg hulp als het gaat om het naar school kunnen sturen van zijn jongste dochtertje. Wij beloofden hem ons best te gaan doen in Nederland en plaatsten de volgende oproep op onze homepage:
Help de kleine Sahara op weg naar school!
Soms kruist iets je pad, waarvan je denkt: 'Hier gaan we ons weer voor inzetten!'
In dit geval betreft het een 3-jarig meisje, Sahara genaamd. Zij is het dochtertje van Tahiru. Deze Tahiru heeft ons na de verhuizing veel geholpen met allerhande klusjes in ons nieuwe onderkomen. Zoals zovelen hier in Ghana heeft Tahiru geen werk. Sociale voorzieningen zijn er niet. Zoals elke ouder wil ook Tahiru goed voor zijn kinderen zorgen. Zijn oudste dochter van 8 jaar gaat naar een governmental school. Dit onderwijs is min of meer gratis. De wens van Tahiru is dat zijn jongste dochter van 3 kan starten in een klasje ter voorbereiding op Primary 1 (groep 3 in Nederland).
Daarvoor dient zij te doorlopen Nursery en Kindergarten (groep 1 en 2 in Nederland).
Dit is niet mogelijk op een governmental school, maar wel op een private school.
Tahiru woont min of meer vlakbij het privé-schooltje van Dees en…..hij heeft dus zijn oog laten vallen op Cambridge garden academy.
De kosten zijn echter vrij hoog en Tahiru kan een en ander zelf niet bekostigen.
Hij heeft de kwestie met ons besproken en we hebben hem beloofd ons best te gaan doen in Nederland.
De totale kosten voor 3 jaren bedragen:
- 1e jaar: Toelatingskosten: 30 GHc
Schoolgeld: 180 GHc
Uniform: 30 GHc
Totaal 1e jaar: . 240 GHc
- 2e jaar: 210 GHc
- 3e jaar: 210 GHc
Totaal: 660 GHc
Omgerekend in Euro's praten we over een bedrag van 500 Euro.
Wellicht zijn er mensen in onze kring die deze kleine Sahara een kans willen geven. Een bijdrage kan overgemaakt worden op gironummer: 9397346 t.n.v. NorGhaVo Nederland te Nijmegen onder vermelding van: Sahara.
Alvast een dank-je-wel van vader Tahiru.
Bovenstaand: Klusjesman Tahiru met zijn dochtertje Sahara bij ons thuis. Samen kijken we naar het beeldscherm waarop de oproep te zien is om financieel te helpen, i.v.m. het naar school kunnen sturen van de kleine meid.
Toen onze webmaster bovenstaande tekst had geplaatst op onze homepage, leek het ons leuk om Tahiru en de kleine Sahara dit te laten zien. Tahiru kon maar niet bevatten dat 'the whole world' deze oproep kon zien. Zijn reactie: 'It's very interesting and I will pray that we succeed!' De kleine Sahara zei geen woord, maar keek slechts met grote ogen naar het beeldscherm. Het viel ons op dat het meisje was afgevallen. De 'bolle' wangetjes waren ingevallen en de ogen waren rood. 'It's due to the malaria', aldus vader Tahiru. Ja….en natuurlijk was er geen geld voor medicijnen….Op zo'n moment kun je begrijpen dat er nog veel te veel mensen onnodig doodgaan aan malaria.
Hoewel onze compound-boy Hudu ons wel vaker hielp met hand-en spandiensten, besloten we om het ietwat meer te structureren en hem 1x per week te laten komen voor allerhande klusjes in en om het huis. Wij blij en Hudu blij.
Gaande de tijd waren er weer een heleboel klusjes bijgekomen, waarvoor we een timmerman, een metselaar en een lasser nodig hadden. Hudu zette koers naar onze huisbaas Boye Bandie en deze gaf Hudu 'groen licht' om alles te laten repareren. Hudu liet hem ook weten dat een grote ladder wel handig zou zijn (nu moet hij via de mango-boom naar de polytank-tower klimmen) en een tuinslang van zeker 100 meter was een noodzaak om alle planten te besproeien. En hoe zat het trouwens met een watermeter? Nog steeds had 'the white man' geen watermeter. Dit moet uiteraard geregeld worden via de watercompany, maar het kon geen kwaad om ook onze 'landlord' een keertje te activeren. Deze had ons bijvoorbeeld in oktober al beloofd om zijn oude pick-up op te halen. Nog steeds staat zijn auto op onze compound.
En wat te denken van de polytank? Deze is eigenlijk een maatje te klein.
Eén van de schooleigenaren van Cambridge garden academy (de school waar Dees lesgeeft) heet Paul en dit is een aardige vent. What's in a name? Ook 'onze' teacher Paul van NFD is aardig. De Paul van Cambridge is niet alleen schooleigenaar, maar heeft ook nog een ander projekt. Het is fijn om met deze man van gedachten te wisselen, aangezien hij on-Ghanees denkt! Ha,ha,ha!!! Zijn manier van denken is bijna west-Europees. Hij was erg belangstellend naar mij toe, als het gaat om het feit op welke manier ik de lessen Frans ga opzetten. Hij vindt monitoring en evaluaties belangrijk en vroeg mij een en ander op papier te zetten. Hij liet me lesmateriaal zien dat hij had aangeschaft en dat totaal niet wordt gebruikt door de Ghanese leerkrachten. Tsja….als iets té vernieuwend is, dan is dat al gauw bedreigend voor de Ghanese teachers. Jammer….Aan mij dus de taak om innovatief bezig te zijn! Normaal gesproken loop ik altijd van school naar huis, maar nu kreeg ik een lift van deze teacher Paul. Aangezien ik op slechts 20 minuten lopen van school woon, waren we snel ter plekke. Toen ik hem liet weten dat hij kon stoppen bij 'the pink house', keek hij me verbaasd aan. Woonde ik in het huis van Boye Bandie? Ja….Wat bleek? Hij kende onze huisbaas en had er vanuit zijn werk ook contact mee gehad.
Ben loopt hier al twee en een half jaar op slippers die gemaakt zijn door een zekere mister Slim. Hij verslijt 2 paar per jaar. Hij schaart mister Slim dan ook absoluut onder zijn Ghanese vrienden.
Een leuk voorval: We gaan bij Ghana Telecom de rekening betalen voor onze internetverbinding/telefoonlijn. Het is dan wel grappig als je te horen krijgt:'How much do you want to pay?' Als je dan vraagt hoe hoog de rekening is, krijg je te horen: 'I don't know' en word je weer verwezen naar het zoveelste loketje!
5 maart: Ben gestart met het geven van supervisie aan de Nederlandse Monique van de opleiding SPH in Haarlem. Gedurende 5 maanden zal zij stage lopen in Ghana en wel op het project van onze oude huisbaas Jacco: CPYWD: Community Partnership Youth and Women Development. Dus dat is wel toevallig: Jacco is de stagebegeleider en Ben is de supervisor. Iedere sessie moet er vooraf een werkinbreng ingeleverd worden en na afloop dient er een reflectieverslag gemaakt te worden door de supervisant.
Voor de voorbereiding van de workshops in Savelugu levert Ben 'the theme-the topics- the achievements' aan bij de projectleider van CTSP: Children to School Project. De tweede workshop heeft als thema: Communicatie.
6 maart: Ghana 52 jaar onafhankelijk! Het is een Puclic Holiday. Iedereen is vrij. In de stad (Police park) vinden vele parades plaats. Wij geloven dit wel en gebruiken de dag om thuis te werken en achterstand in te halen. Een dag eerder had ik op mijn school de voorbereidingen al gezien. Al die kleintjes moesten opgesteld worden in rijen en met Ghanese vlaggetjes in de hand werd er gemarcheerd. Ook Ben was hier getuige van, aangezien hij het wel leuk vond om Cambridge ook eens van binnen te zien en kennis te maken met mijn Ghanese collega's en natuurlijk met de kinderen. Tot onze grote verbazing verscheen plotseling Musah van NorGhaVo. Zij willen waarschijnlijk weten waar we zijn terechtgekomen na NFD.
Onze vriend Paul hadden we al een tijdje niet gezien; daarom nodigden we hem een keertje uit op een zondagavond. Zijn reactie: 'Indeed Ben and Dees…..it's a long time!' Op het moment dat hij binnenkwam viel de stroom uit. Gelukkig duurde dit slechts een half uur. Paul bracht mango's en paw paw (papaya) voor ons mee. Het was een gezellige avond en natuurlijk was toch NFD weer onderwerp van gesprek: Terugbetalingen van de leningen; de taken van Ishmel en NorGhaVo in deze (waar we niet tevreden over zijn); de toekomst van Kukuomarket; een eventuele rechtszaak tegen Hawa enz. enz. Hij had ook nog een leuk verhaal: Hij had bezoek gehad van de vader van Feruza en Rohana en de vader van Fozia (3 van de 4 meiden die nu geen kiosk meer hebben). De vaders hadden hem gesmeekt of de 'white men' de shop niet konden teruggeven. 'Please, mister Paul, we beg you……' Uiteraard liet Paul beiden weten dat het te laat was om de klok terug te draaien. Bovendien hadden de shops al een nieuwe bestemming gevonden. Oh, deze ouders.....ze hebben gewoon altijd gedacht dat Ben en Dees niet tot inbeslagneming over zouden gaan.
Hittebultjes…….hittebultjes………hittebultjes………
Op 9 maart was het 42 graden in Tamale!!! We snakken naar het regenseizoen! En dan…..yes! Op 10 maart begint het 's avonds heel hard te waaien en valt er regen! Hopelijk volgen er nog vele regenbuien! Maar......de volgende avond was het noodweer echter te heftig. Dit resulteerde in een enorme stormschade in de hele stad. Helaas kregen we bericht van mister Halilahi dat ook Kukuomarket niet was gespaard. Een signboard en de mooie boog aan de voorzijde van het trainingscentrum waren omgewaaid. Of dat nog niet genoeg was, kregen we in ons huis te maken met stroomuitval. Ten gevolge van de storm was een elektriciteitspaal omver gewaaid. Dit betekende dus geen elektriciteit voor enkele dagen. Slapen lukte niet meer (zonder een fan boven je hoofd drijf je je bed uit!); koken ging ook niet (we koken elektrisch); werken achter de computer konden we ook vergeten (dus onze toevlucht weer genomen tot het internetcafe). Aangezien het wel erg lang duurde, besloten we om naar het kantoor van de VRA te gaan en een klacht in te dienen. Daar kregen we te horen dat de hele stad kampte met 'lights off'. Zelfs de politie, de militairen en het ziekenhuis hadden geen stroom. In het begin werden we dan ook niet serieus genomen, maar na een betoog van Dees mochten we dan toch doorlopen naar het kantoor van de grote baas. Een vreselijke setting:Slechts hiërarchie en vorm, maar toch resulteerde dit in het feit dat er een mannetje met ons meeging naar ons gebied in Zagyuri om te kijken of het euvel gemakkelijk kon worden opgelost. Het was goed om zelf initiatief te tonen en ter plekke je ongenoegen te uiten, onderbouwd met argumenten. Als je namelijk opbelt en vraagt of men ongeveer kan aangeven wanneer de stroom zal terugkomen, luidt het antwoord: ' Unless they finish working on it'....Tsja......dat is dus geen antwoord en schiet niet echt op!
Onze auto kreeg een onderhoudsbeurt: Cleaning the brakes; repairing the speedometer; changing the oil in the gear-box etc.etc. We zijn al aardig thuis in het Engelse vakjargon!
Als Ben in de taxi zit om de auto weer op te halen bij de fitter, ziet hij 4 kleine kinderen op de achterbank zitten. Eén van de meisjes roept: 'Hi daddy!' Wat bleek? Het was 16.30 uur en dat betekent dat de Cambridge-school uit is. Eén van de leerlingen van Dees (Nana) zat in de taxi en was op weg naar huis. En zij herkende Ben, want 'daddy' was wel eens in haar klas geweest. Spontaan begon ze dan ook alle liedjes te zingen die ze had geleerd van Dees en…. Ben zong uit volle borst mee. De taxichauffeur begreep er niets van, maar vond het erg amusant. De kinderen van Cambridge maken lange dagen. De schooltijden zijn van 8.00 tot 16.30 uur, maar aangezien Nana ver weg woont, is het kleintje (6 jaar) zeker iedere dag onderweg van 's morgens 7.00 uur tot 's avonds 18.00 uur.
Voordat ik op Cambridge kwam, had de Nederlandse Patricia hier 4 maanden gewerkt. Geen NorGhaVo-vrijwilligster, maar een vrijwilligster van 'Meet Africa'. Nog steeds als de kleintjes uit de crèche mij zien (een witte), beginnen ze te zingen: 'Madam Patricia….fine fine Patricia…..gentle gentle Patricia…..goodbye'. Toen Patricia wegging hadden ze dit namelijk moeten zingen. Toen ik kwam kon hetzelfde liedje gebruikt worden. Slechts de naam hoefde veranderd te worden en in plaats van 'goodbye' werd gezongen 'welcome'.
Ik heb al eerder melding gemaakt van het feit dat het heel normaal is om kinderen in een klas te slaan. Het moge duidelijk zijn dat ik niet mee doe aan deze praktijken. Ik probeer op een tactische wijze duidelijk te maken dat er ook andere manieren zijn. Toch grijpt men in mijn beleving nog steeds te vaak naar de stok (stengel van een plant; tak van een boom). Zoals die ene keer toen mister Aziz in mijn klas zat om zijn 'administratie' bij te werken. Overigens, dat is dus ook normaal: Een collega die gewoon in je klas blijft zitten, ook al is zijn les voorbij. Ik had een opdracht die niet helemaal werd begrepen door de kinderen. Zomaar 'out of the blue' ging mister Aziz zich ermee bemoeien. Hij vond dat de kinderen beter hun best moesten doen. Toen ze het antwoord schuldig bleven, liet hij weten: 'Í will cane you; i will beat you' en voegde de daad bij het woord en begon te meppen. Toen was voor mij de maat vol en liet ik weten: 'In mijn les wordt niet geslagen!!!' De kinderen keken met open mond naar madam Dies en Aziz liet de stok vallen. Ik vertelde Aziz dat het 'not done' was in mijn land om kinderen te slaan; dat het beter zou zijn voor het zelfvertrouwen om de kleintjes te stimuleren; hij zou de kinderen kunnen belonen i.p.v. te straffen etc. Ik merkte dat hij het weliswaar vreemd vond, maar ook 'very interesting'. Hij stond er in ieder geval voor open. En de kinderen? Die keken me blij aan.
Na school wandelde diezelfde Aziz met me mee richting huis. Hij informeerde naar mijn malaria en tot mijn grote verbazing liet hij weten dat je niet moet rusten als je malaria hebt, maar vooral aktief moet blijven. Verder vertelde hij dat hij eigenlijk architect wilde worden en op zoek was naar 'support'......aha….vandaar de eerdere vragen naar mij toe, als het ging om: e-mailadres; letter of invitation; I want to go to your country…blablabla…..Van dit soort verhalen word ik na twee en een half jaar alleen nog maar erg moe en dat liet ik hem dan ook even duidelijk weten.
De mango's aan onze 3 mangobomen zijn al rijp. Soms is dat pas in juni/juli aan de orde, maar nu dus al in maart. De bomen dragen volop vruchten. Het wemelt van de mango's. Van verre lijken het net kerstballen in een boom. Aangezien wij natuurlijk niet alle mango's kunnen opeten, delen we maar uit………..
Zaterdag: Klussendag en zondag: Socializen. Voor de klussen betekende dit dat de 'carpenter', de 'mason', de 'plumber' en de 'welder' opgetrommeld werden. Ook Hudu gaf 'acte de présence'. Als we Hudu eten geven, gaat hij altijd buiten zitten. Samen eten met ons aan tafel is soms 'not done' binnen de cultuur. Hij zegt ook letterlijk tegen Ben: 'You are my master and I am your servant!!!' Maar….de aanhouder wint! Eindelijk durfde hij dan toch een keer met ons aan tafel te gaan. Zoals wij het konden inschatten, voelde hij zich zelfs 'comfortable!'
Voor het socializen betekende dit ….even ons gezicht laten zien bij enkele meiden in de communities; bij hun 'caretakers'; bij Taiba enz. We hebben hier inmiddels zoveel vrienden en bekenden, dat we iedere zondag wel weer een of ander bezoekje kunnen afleggen.
De management-opleiding van Paul loopt bijna ten einde. 11 en 18 april zijn er examens. Hij liet ons weten dat het laatste blok zal gaan over 'cooperate law'. Verder liet hij weten geen gebruik te hoeven maken van de aangeboden diensten van Dees om het typewerk te verrichten. 'One of his friends' had namelijk een laptop en deze knaap nam de klus voor zijn rekening. Nog beter natuurlijk!
En dan is het Damba: Dit festival keert jaarlijks terug en is een 'celebration'van de 'Dagomba-tribe' (de mensen die behoren tot een bepaalde stam hier in het Noorden).
Na maanden geen koffie meer gehad te hebben (was namelijk 'finished'), was er plotseling weer koffie te koop. Heerlijk!
En dan start de auto niet meer……op naar de 'fitter' mister Babs dus! In eerste instantie werd het verholpen met wat 'grease'. Later bleek echter dat dit niet afdoende was.
Zoals aan het begin van deze update werd verteld, is Taiba gestart bij een NGO om 7 kansarme meisjes naailes te geven. Uiteindelijk is het de bedoeling dat zij deze 7 meiden meeneemt naar haar eigen shop. Zover is het echter nog niet, aangezien er eerst nog een heleboel geleerd moet worden. Wij besloten dan ook eens om een keer te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Op 17 maart brachten we een bezoek aan deze NGO, Malititi genaamd. Dit betekent: 'Do well for us'. In feite is de doelstelling van deze NGO dezelfde als van NFD: Voorkomen dat straatmeiden richting Accra gaan om daar als Kayayoo-girl te overleven. Ook hier kregen de meiden onderwijs (voornamelijk English, maths, maar ook science and regligious and moral education). Het was een soort voortraject voor de normale governmental school. Verder kregen dus 7 meisjes naailes van Taiba. Malititi bevindt zich aan het andere eind van de stad.
Bezoek aan de NGO Malititi. (Deze NGO heeft dezelfde doelstelling als NFD: Voorkomen dat straatmeiden richting Accra vertrekken, om daar als Kayayoo-girl te overleven).Bovenstaand: De teachers geven les in English, maths, science e.d.Bovenstaand: Taiba geeft enkele meisjes naailes.
Voor Taiba was het een absolute verrassing…..ze riep heel enthousiast 'Ben' en viel vervolgens Dees in de armen. Ja, het is nog steeds wennen dat we elkaar zo weinig zien. We wonen en we werken ver van elkaar af en zien elkaar misschien 1 of 2 keer per maand. Tijdens de periode op Kukuomarket zagen we elkaar dagelijks. De kleine Zenab lag op een tafel te slapen. Taiba moet minimaal een uur lopen om deze werkplek te bereiken, maar ja…het levert haar wel 50 GHc per maand op. We maakten kennis met de teachers en zij lieten ons de klaslokalen zien. De kinderen heetten ons welkom met een liedje. In heel Tamale wordt geloof ik hetzelfde welkomsliedje gezongen. Het maakt niet uit waar je binnenstapt…..Mister Ben…..fine fine Ben……gentle gentle Ben……welcome! Als je wegggaat wordt er weer gezongen en dan wordt welcome vervangen door goodbye. Aan het hoofd van deze NGO staat een oudere dame uit Engeland die 1 of 2 keer per week haar gezicht liet zien (aldus Taiba). De teachers probeerden ons al te strikken om bij Malititi te komen werken.
Toen we na 2 uurtjes Malititi wilden vertrekken, startte de auto niet meer. Ter plekke werd mister Babs gebeld. Binnen een mum was hij aanwezig. Hij was in gezelschap van een collega en ze reden in een hele oude lichtblauwe pick-up (die 'for sale' was).
Bovenstaand: I.v.m. reparatie van onze jeep, kregen we van 'fitter' mister Babs even deze oude lichtblauwe pick-up te leen.
Na verwoede pogingen van mister Babs, lukte het uiteindelijk om onze auto weer aan de praat te krijgen, maar Babs wilde deze toch meenemen naar zijn werkplaats om het euvel te kunnen verhelpen. Hij weet dat wij moeilijk zonder auto kunnen en bood dan ook spontaan aan om de blauwe pick-up te gebruiken. Leuke bijkomstigheid: Deze mister Babs kende 'onze' Taiba. En zo vervolgden wij onze weg in een hele oude bak. Aan bekijks geen gebrek!
Twee dagen later een ander probleem met onze auto…..de waterpomp (moest vervangen worden).
We krijgen steeds meer contacten in Tamale en ons netwerk wordt steeds groter. Dit betekent dat men je wel weet te vinden. (Gelukkig is ons huis slechts bij een enkeling bekend). Zo kregen we het verzoek om eens contact op te nemen met de SNV, de SVD, de VSO, Tuma Kavi, maar ook met de Polytechnic. Laatstgenoemde is een heel groot opleidingsinstituut waar zeker 5000 studenten vertoeven.
Voor wat betreft de VSO werd duidelijk dat hun kantoor niet meer in Tamale zat. De andere organisaties zijn wel in Tamale gelokaliseerd. Op deze manier kom je natuurlijk op veel plekken en kun je even in andermans keuken kijken. Altijd interessant!
19 maart: Ausbert (het zoontje van Paul en Abena) werd 1 jaar!
Bovenstaand: Ausbert (zoontje van Paul en Abena) werd 1 jaar. Help!.....die witte man komt wel erg dichtbij!...Bij opa op schoot (vader van Paul) is toch 'more comfortable'.......!
De kleine spruit begon te huilen toen hij onze witte huidskleur zag. We waren al heel lang niet meer bij Paul thuis geweest en hadden de kleine Ausbert dus al een hele tijd niet meer gezien. Tranen dus op de eerste verjaardag! Volgens de Ghanese gebruiken werd het kleintje ingesmeerd met witte poeder (op zijn hoofd). Dit was onderdeel van de 'celebration'.
Op 21 maart moesten we het de hele dag stellen zonder elektriciteit. Om 8.00 uur 's morgens viel de stroom uit, aangezien men aan het werken was aan het elektriciteitsnet. Omstreeks 16.00 uur zou de stroom terugkeren. Nee dus……wij mochten wachten tot ongeveer 19.00 uur 's avonds!
Op 23 maart gaat Ben even tanken. Lijkt simpel, maar niet in Tamale. Nadat hij bij 6 tankstations te horen had gekregen: 'It's finished', is het eindelijk raak bij pomp nummer 7, waar het dus zwart ziet van de mensen… hahaha! De echte reden dat er nergens benzine was, had te maken met het feit dat de pomphouders de benzine duur hadden moeten inkopen en het vertikten om het goedkoper te verkopen. Oké, je hebt benzine, maar dan slaat de auto af. Op naar mister Babs de 'fitter'. Wat zou de oorzaak zijn? Reactie Babs: 'It's a strange illness!'
Een beet van een soort mier heeft ervoor gezorgd dat de arm van Dees en de voet van Ben rood en opgezwollen zijn.
Het moge duidelijk zijn dat ook wij het wel eens zwaar hebben hier en er even helemaal doorheen zitten. Blijkbaar werd dit opgemerkt door één van de kinderen op school, want zij liet weten: 'Madam Dies, you don't look happy today!'
Gelukkig zijn deze 'dipjes' van voorbijgaande aard. De algehele tendens is nog steeds dat we het prima naar onze zin hebben in Ghana.
Op verzoek van de teachers van mijn school, werd ik geacht de kleintjes al te onderwerpen aan een 'French exam', want zo luidde hun redenering: 'The parents will be happy!!!!!!'
Als ik ze vertel dat ik best aan hun verzoek tegemoet wil komen, maar dat ik slechts mondeling zal toetsen, kijkt men mij vol ongeloof aan. Ja…ik probeer bewust een beetje los te komen van 'writing'. Het schrijven en het opdreunen staan hier namelijk hoog in het vaandel. Ik probeer uit te leggen dat schrijven voor deze doelgroep niet zo belangrijk is en bovendien veel te moeilijk en dat het me beter lijkt om de kinderen enthousiast te maken voor Frans. Stimuleren dus: Een mondelinge test en goede resultaten! Als ik de teachers mijn 'oral exam' laat zien, is hun reactie: 'Is that the European way? It's very interesting! We can learn a lot from you! Your thinking is fast!'
In ieder geval……op 25 maart is het dan zover. Collega Aziz zorgt ervoor dat er steeds 1 leerling in mijn klas is en hij houdt de rest even apart. En de resultaten? Dat varieerde van 5,2 tot een 10. Per toeval kwam ik er achter dat ik de dochter van de baas in de klas heb. Genoveve is de dochter van mister Paul (één van de oprichters van de school). Mijn Ghanese collega's wilden erg graag 'the French exam' zien en heel luchtig gaf ik enkele didactische tips. Dus in feite: Teaching the teachers! Alle lof werd over mij uitgestrooid; het was 'very interesting', maar ze hadden 1 opmerking: 'Boven het examen stond vermeld Cambridge; zou ik de volgende keer wellicht de volledige naam van de school willen noteren, dus Cambridge garden academy?' Een opmerking die helemaal past binnen een Ghanese setting. Was ik bezig om enige inhoudelijke West-Europese didactische uitleg te geven, zij zijn slechts geïnteresseerd in een mooie volledige naam van de school. De vorm en de buitenkant, daar gaat het hier altijd weer om!
Niet te geloven, maar waar: Op 25 maart zagen wij weer een aap op onze compound. Dit keer zonder touw of ketting om z'n nek. Dit is het derde exemplaar in bijna 6 maanden tijd. Hij zat op ons dakterras en wandelde via de wenteltrap naar beneden; vervolgens liep hij richting één van onze mangobomen. Alvorens in de boom te klimmen, ging hij even op een tuinstoel zitten onder de mangoboom. Het was een kostelijk gezicht! Jammer genoeg waren we te laat om dit tafereeltje te fotograferen; het ging namelijk heel erg snel. Achteraf bleek dat deze aap als huisdier wordt gehouden bij mensen die in onze buurt wonen. De kans is dan ook groot dat we de aap nog wel eens vaker zullen zien!
26 maart: Het water uit de watertank is op en de watercompany levert nog steeds geen water. We bellen dan ook de waterleverancier die de polytank moet vullen. Aangezien de baas een 'funeral' had, stuurde hij zijn hulpjes; een paar jonge knapen. De knul die de auto bestuurde was niet ouder dan 12 jaar……….'Of hij een driver licence had?'………… 'Oh mister Ben, of course not; I am driving already since I was 8 years old!' Toen Ben hem vroeg of hij even een handtekening wilde plaatsen op het betalingsbewijs, kwam hij niet verder dan het zetten van een kruisje. Dus….autorijden geen probleem, maar schrijven kon hij niet!
Het werd tijd om weer eens naar Kpaluu Junction te gaan; de plek waar we de eerste 2 jaar hadden gewoond. Even naar mister Jacco; even gedag zeggen en bijpraten. Op dit moment heeft Jacco 1 Belgische NorGhaVo-vrijwilligster (Nele); een Nederlandse vrijwilligster (Kelly) en een Nederlandse stagiaire (Monique). Hoewel…..Nele (die ziek werd) is inmiddels teruggekeerd naar België.
Mister Jacco liet weten dat er binnenkort een groep komt, bestaande uit 19 Europese vrijwilligers. Wij konden ons dit nog herinneren van vorig jaar. Hij nodigde ons uit om met deze mensen van gedachten te wisselen.
Op de radio hoorden we dat 'healthworkers' de communities in zullen gaan om de mensen te overtuigen van het feit dat zij mee moeten werken aan een vaccinatie-programma tegen polio.
Polio komt hier namelijk nog steeds voor en soms willen de ouders niet dat hun kinderen worden ingeënt.
Toen kwam er een andere 'announcement': De containers op Kukuomarket zullen geruimd worden!!!!!!!! Blijkbaar had mister Halilahi dit ook gehoord, want hij belde ons meteen op…..'Mister Ben, is there alarm; is there panic?' Wij konden hem vertellen dat we een paar maanden geleden dit zelfde bericht hadden vernomen. Navraag leerde toen echter dat onze containers gespaard zouden blijven. Het zou enkel gaan om een gedeelte van Kukuomarket. Dit i.v.m. de bouw van een winkelcomplex (door Chinezen!) Hopelijk is dit nog steeds aktueel en kunnen wij er zeker van zijn dat ons mooie trainingscentrum gehandhaafd kan blijven, want anders………….daar willen we niet aan denken…………..
Laatste nieuws: Ben ontmoet de 'principal' van het Business College International (de school waar Hawa een tijdje een management-cursus heeft gevolgd en niet heeft afgemaakt). Deze principal heeft ons destijds aan Ishmel geholpen (de microfinancieringsman die nu de communities ingaat om de centen bij de meiden op te halen). Dit schoolhoofd is altijd erg belangstellend naar ons geweest en is op de hoogte van alle Hawa-ellende. Toen hij Ben zag, liet hij weten: 'Hawa is terug uit de Verenigde Staten en is inmiddels in Accra…..Wacht maar even, dan zal ik haar eens bellen…..mondje dicht'……Zo gezegd, zo gedaan! Inderdaad…..Hawa zat in Accra en was bezig om een auto (meegenomen vanuit de Verenigde Staten) 'in te klaren'. Vanuit de haven in Tema (zuid Ghana) zal deze naar Tamale moeten komen. Verder gaf dit schoolhoofd ons het advies om m.b.t. de invulling van Kukuomarket niet naar 'court' te gaan. Een rechtszaak aanspannen in Ghana heeft geen enkele zin. Kost alleen maar veel energie, tijd en geld en zal nooit iets opleveren. De hele scene is corrupt!
Hij zei: 'Try to settle the matter amicably'......in der minne schikken dus!!!
Het advies van onze voormalige huisbaas mister Jacco was: Consult the legal aid.
Wat het ook moge worden, het zal nog een staartje krijgen!!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 97
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/405_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => update-maart-2009
)
[58] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088955
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2022-11-08
[photoRevision] => 0
[title] => Februari 2009
[message] =>
Update Februari 2009
Enkele berichten uit maart:
4 maart:De 9 dames die hun shop nog hebben, doen het voor Ghanese begrippen vrij aardig. 3 van de 9 doen het bovengemiddeld goed: Suhayini, een naaister, is op eigen initiatief teruggegaan naar haar stagebegeleider om het sewing-vak nog beter onder de knie te krijgen (en heeft die extra kosten zelf betaald). Dit betekent wel dat ze van maandag t/m vrijdag niet in haar shop zit, maar het is wel investeren in de toekomst. Gedurende de week heeft ze iemand anders geregeld die haar honneurs waarneemt in de kiosk. Ook dit was haar eigen initiatief. Op zaterdag is ze zelf weer aanwezig in haar shop. Het tijdelijke bijspijkeren zal ongetwijfeld z'n vruchten afwerpen. Ook over weefster Asia zijn we erg tevreden. Haar shop staat echt in de bush; maar ze heeft zich 'gespecialiseerd' in het weven van doodsgewaden. Aan dode mensen is namelijk geen gebrek. Voor haar betekent dit markt. In haar moslimcultuur wordt een overledene op de dag van overlijden begraven in een gebroken wit geweven gewaad. De laatste uit de top 3 is kapster Azara nummer 3; de jongste van het stel, maar absoluut een ondernemend type en een doorbijtertje. Haar shop is altijd open en ze is gemotiveerd en aktief. De overige 6 doen hun best, maar scoren in onze Nederlandse beleving nog onder de maat. Positief was in ieder geval wel dat weefster Hadidja weer een klein bedrag wilde terugbetalen, nog voordat Ishmel de community inging om de centen op te halen. Kapster Akiti is weer gestart; had namelijk wat achterstand opgelopen, i.v.m. de geboorte van haar zoontje. Zo heeft ieder meisje weer een ander verhaal..........
Een gedeelte van de sewing-girls van stagebegeleider mister Halilahi (naai-atelier) is gestart in ons trainingscentrum op Kukuomarket. Extra mooi is het feit dat nieuwe Kayayoo-girls uit Accra ook zullen worden opgenomen in het traject in onze containers op Kukuomarket.
De nieuwe taken (lesgeven; workshops/docententrainingen geven; supervisie) eisen weliswaar veel voorbereiding, maar bevallen wel goed.
9 maart:Dees beveelt deze website aan:www.ghanaweb.com
De update:
Op de drempel van januari naar februari besloot compound-boy Hudu om de planten aan de voorzijde van ons huis weer dagelijks te 'bewateren'. Het is nodig, want het is kurkdroog. In een week tijd is het van relatief koel (37 graden met wind in de Harmattan) veranderd in een enorme warmte. Je merkt de aanloop naar de echte hitte met de climax boven de 40 graden omstreeks maart. (Nu is het al 40 graden). Ook werd ons huis weer een beetje meer ons thuis, door verdere aankleding binnenshuis.
Op 1 februari kregen we van NorGhaVo-vrijwilligster Nele onze werkvergunning. Zij had deze voor ons opgehaald op de Immigratiedienst in Accra. Samen met nieuweling Kelly kwamen ze ons dit felbegeerde papiertje brengen.
Bovenstaand: Ons huis werd weer een beetje meer ons thuis, door verdere aankleding binnenshuis.
De start in februari was heftig. Er werd koers gezet naar de commander van de Immigratiedienst in Tamale. Gewapend met onze werkvergunning gingen we op pad en werden vergezeld door Peter en Alex van NorGhaVo Ghana. Hopelijk zou commander Divine niet moeilijk doen over het feit dat zijn collega's in Accra een verkeerde nationaliteit op onze werkvergunning hebben gezet (namelijk de Griekse nationaliteit!!!). Hopelijk is het een kwestie van betalen (200 GHc per persoon) en krijgen we de stempel voor een verblijfsvergunning voor een jaar in ons paspoort. Hopelijk hoeven we ook geen boete te betalen, i.v.m. het feit dat onze verblijfsvergunning al was verlopen op 27 december. Een maand voor het verstrijken hiervan (27 november dus) moet je starten met de voorbereidingen. Wij waren al bijna 2 maanden van te voren gestart (3 november). Ons trof dan ook geen enkele blaam; de boosdoener was de Immigratiedienst in Accra. Daar was het veel te lang blijven liggen, maar je weet het maar nooit……men kickt hier op macht. Voor wat betreft die Griekse nationaliteit deed hij niet moeilijk. Hij zou wel een brief schrijven naar de Immigratiedienst in Accra. Maar een boete werd wel opgelegd. Ons verweer dat we bijna 2 maanden van te voren waren begonnen, (in plaats van de maand die ervoor staat), mocht niet baten. Het werd afgedaan met: 'Dan had je nóg maar eerder moeten beginnen'. Alles is gebaseerd op willekeur en macht. Volgens de Nederlandse waarden en normen tart deze handelswijze elk gevoel van rechtvaardigheid. In ons Nederlandse rechtssysteem kun je altijd verweer voeren, maar hier is dat 'not done'. Er wordt niet naar je geluisterd; sterker nog….je kunt je verhaal helemaal niet vertellen, omdat je in je betoog wordt onderbroken door - in dit geval - de commander. Aan de mensen van NorGhaVo Ghana hadden we helemaal niets. Ze zaten erbij en keken ernaar…..en durfden niets te zeggen….Dees staat op zo'n moment op ontploffen; Ben blijft heel rustig. Daaraan hebben we te danken dat de boete niet 200 GHc maar slechts 100 GHc was (ongeveer 70 Euro).
Verder mochten we opdraven bij de politie. Enkele ouders van de meiden waarvan wij de kiosk hadden geconfisqueerd, hadden hun beklag hierover gedaan bij de politie en wij werden dan ook geacht te verschijnen op headquarters police in Tamale. De tegenpartij was ook aanwezig. Tot onze grote verbazing was dit Hawa! De betreffende ouders waren dus niet naar de politie gegaan, maar naar Hawa. Hawa wilde opheldering over 2 dingen: Waarom hadden wij 4 shops in beslag genomen en was het waar dat Kukuomarket een nieuwe bestemming kreeg? Uiteraard hadden wij voldoende argumenten om onze handelswijze m.b.t. de inbeslagneming te onderbouwen. (Een lening moet nu eenmaal terugbetaald worden).Voor wat betreft Kukuomarket verwezen we haar naar NorGhaVo. Voor de politie was het duidelijk en zo waar…voor Hawa ook! Aan het einde liet Hawa triomfantelijk weten in februari voor 2 maanden af te reizen naar de Verenigde Staten!!!
Februari: De maand waarin gestart werd met onze nieuwe banen! Op 3 februari beet Dees de spits af en wel op Cambridge garden academy. Het motto van deze school is: 'Perfect transformation for development!' Op deze school is een crèche; a nursery (nursery 1 2); kindergarten (kindergarten 1 2) en primary one. In de crèche zitten ongeveer 50 kinderen. Toen ik vroeg hoeveel kinderen er op de hele school zaten, luidde het antwoord: 'More than 100'. Op deze private school werd m.i.v. vandaag begonnen met Franse les. De kinderen van primary one zaten vol verwachting te wachten. Voor Frans zijn ook enkele kinderen uit Kindergarten 2 erbij betrokken. De schoolleiding had geprobeerd om mij ook te strikken om Kindergarten 1 erbij te nemen. Dit heb ik nog net kunnen voorkomen. Ach ja….ze proberen het gewoon (en geef ze eens ongelijk). Vooralsnog lijkt het mij voldoende om te starten met 5-en 6 jarigen en de 4-jarigen nog even te laten wachten. Later zal blijken dat er ook enkele 7-jarigen en een 8-jarige leerling in mijn klas zitten. Hoe het ook zij: Het krioelt er dus van de kleine, zwarte kindertjes! De schoolleiding bestaat uit: Mister Paul; mister Kingsley (beiden eigenaren/oprichters) en mister Aman (schoolhoofd). In de crèche werken de juffen Joyce en Saffia. Juf Esther werkt in de nursery en juf Margaret werkt in de Kindergarten. Juf Joyce van de crèche heeft de kinderen een liedje geleerd: 'Madam Desirée…..fine fine Desirée…..gentle gentle Desirée…..welcome!' Het wordt erin gedrild! Het is een kabaal van jewelste! En nu komt daar een witte binnenstappen, die dus Frans geeft aan de kinderen van Kindergarten 2 en primary one. Aan bekijks is dan ook geen gebrek! De kennismaking met de kinderen was erg leuk. Enkele namen van de jongens: Wumpini (God's gift); Jawal; Amin…..enkele meisjesnamen: Nana; Michelle and Genoveve. De organisatie kwam bij mij een beetje rommelig over. Er was niemand die me introduceerde. De juffen van de crèche liggen gewoon op de grond en ik werd slechts met grote ogen aangekeken. Niemand die iets doet; laat staan iets uitlegt. Oké, zelf initiatief tonen dus maar. Dat zijn we natuurlijk inmiddels wel gewend….het schijnt bij Ghana te horen…..! Er werd gestart met het begroeten en het voorstellen in het Frans, gevolgd door het alfabet, het tellen en een Frans liedje.
Toen ik een keertje iets te vroeg arriveerde, stond een Ghanese collega nog in mijn lokaal les te geven. Ik wachtte dus even. Eén van de kinderen had mij echter al gezien en ik hoorde haar roepen: 'Master, the white lady is there!' Het slimste jongetje van de klas is ongetwijfeld Wumpini. Op een dag zat hij echter niet meer in de klas. Mister Kingsley (één van de oprichters van de school), liet me weten: 'Unfortunately, Wumpini is no longer among us'. Ik schrok me wezenloos. Ik dacht werkelijk dat het knaapje in het weekend was verongelukt. Wat bleek? Hij had de school moeten verlaten, aangezien het gezin ging verhuizen. Reactie van mister Kingsley: 'It's a pity; he was brilliant!' Dit soort informatie hoor je dus pas als het zich voordoet....concreet als het ventje niet meer in je klas zit.......van te voren inlichten gebeurt hier niet. (Je weet toch vorige week ook wel dat je de volgende week gaat verhuizen?) Uitleggen en communiceren zijn dingen die hier niet aan de orde zijn. Het dikste meisje van de klas (Nana) wordt gepest. Iedere keer als dit zich afspeelt biggelen de tranen over haar wangen en laat zij weten: 'They called me a fat woman!' Maar toen ontdekte Nana dat het getal 10 in het Frans (dix) net zo klonk als de naam van madam Dies en dat zorgde weer voor een stralende lach. 'To cane the children': Helaas wordt er op deze privéschool ook nog geslagen met een 'cane'; een soort dikke stengel van een boom. In ieder lokaal ligt dan ook wel een exemplaar. Toen ik net deed of ik niet wist waar dat toe diende, zeiden de kinderen: 'Look madam Dies doesn't know about caning!'Een ander voorval: Toen ik vertelde dat we in een bepaalde les een leuke spelopdracht gingen doen, zeiden de leerlingen: 'Thank you madam Dies; may God bless you; shall we close our eyes now?' De kleuterjuffen hebben me gevraagd om hen 's morgens niet meer in het Engels te begroeten, maar in het Frans…..'So that we can learn French small small!'………..
Bovenstaand: De school waar Dees Frans geeft: Het signboard van Cambridge garden academy.Bovenstaand: Een kijkje in de klas. Typisch Ghanees: Kinderen in schooluniform.Bovenstaand: Een kijkje in de klas. Typisch Ghanees: Kinderen in schooluniform.
En dan krijgt Primary one een nieuwe leerkracht: Mister Aziz…hij zal English gaan geven, maar ook maths, science, creative arts en religious and moral education. Na 3 weken wordt me verteld dat ik geacht word mijn naam in een boek te schrijven dat op kantoor ligt en dit vergezeld te laten gaan van de begintijd en de eindtijd. (Time in and time out). De schoolleiding heb ik al 2 weken niet meer gezien. Als ik vraag waar de heren zijn, krijg ik te horen: 'They are on travelling'. Tijdens een PTA-meeting (Parents Teachers Association) heeft men mij geïntroduceerd bij de ouders. Op het moment dat ik een keer een copie uitdeelde, liet één van de kleintjes weten: 'Thank you madam Dies, may God give you plenty money!' Tsja….ik sta duidelijk op een privéschool, waar de kinderen van de welgestelde Ghanezen zitten. Voor Michelle was een bepaalde opdracht waarschijnlijk te moeilijk. Ze liet me dan ook weten: 'Madam Dies, I can't do it; I am only a small girl!' Deze jongste spruit (5 jaar) is kampioen neuzenpeuter. (Typisch Ghanees trekje?) Vol trots wordt de buit aan mij getoond!
Bovenstaand: Ook typisch Ghanees: Daily drill.....dagelijks opdreunen.......
Als ik het grut een keer tot de orde moet roepen, zeggen ze in koor: 'Madam Dies, we are sorry' en dit wordt dan tig-keren herhaald! Voor wat betreft mijn lessen Frans: Liedjes, rijmpjes, versjes, verhaaltjes en thema's worden ingezet om deze kleintjes vertrouwd te maken met het Frans. Via internet heb ik Franse kinderverhalen weten te traceren. Maar hoe komen deze in Ghana? We hadden geluk. Eind februari kwam de Nederlandse Monique naar Ghana. Zij zal hier in het kader van haar opleiding SPH 5 maanden stage gaan lopen en Ben gaat haar supervisie geven. Monique was bereid de kinderverhalen te bestellen en mee te nemen naar Ghana. Geweldig toch?!
Cambridge garden academy is een 'private school'. Voor de liefhebbers, is het wellicht interessant om het verschil te melden tussen een 'public school' (governmental school) en een 'private school'.
'Public schools': De scholen worden gebouwd door de overheid. Kosten van onderhoud worden ook door de overheid betaald. Alle onderwijsmaterialen worden aangeleverd door de overheid, inclusief water en elektriciteit. De leerlingen betalen geen schoolgeld. Het salaris van de teachers is afhankelijk van de opleiding. Bijvoorbeeld: People teacher (geen docentenopleiding) verdient tussen de 95 en 115 GHc (ongeveer tussen de 65 en 80 euro); Certificate A-teacher verdient tussen de 115 en 150 GHc (ongeveer tussen de 80 en 110 euro); Diploma-holder verdient tussen de 160 en 195 GHc (ongeveer tussen 115 en 135 euro); Degree-holder verdient tussen de 200 en 320 GHc (ongeveer tussen 140 en 175 euro). Er is nauwelijks toezicht of er gepresteerd wordt door de teachers. De overheid heeft de leerkrachten opgeleid, middels hun eigen opleidingsinstituten.
'Private schools': De schoolgebouwen zijn in bezit van de schooleigenaar of worden door hem gehuurd. De schooleigenaar verschaft ook alle schoolmaterialen. Leerlingen betalen schoolgeld. Leerkrachten worden betaald door de schooleigenaar. Als een leerkracht goed functioneert, krijgt hij een hoger salaris. Loon naar prestatie dus! Monitoring van de docenten wordt nauwgezet uitgevoerd door de schooleigenaar. Kosten van onderhoud zijn voor rekening van de schooleigenaar.
Toen ik een keer terugliep van school naar huis, werd ik aangesproken door een jonge knaap, die me vroeg: 'Do you have a daughter, so that I can marry a white lady!!!!!!'
Nog een stukje NFD…..De 4 shops die we in beslag hebben genomen staan op onze compound en wachten op een nieuwe eigenaar. Microfinancierings-deskundige Ishmel heeft beloofd om serieuze dames te zoeken die bereid zijn een lening terug te betalen. Na een weekje gewacht te hebben en Ishmel bestookt te hebben met e-mails, telefoontjes en sms-jes (Ishmel reageert namelijk nooit ergens op!), brak dan toch eindelijk het moment aan waarop hij verscheen met 2 serieuze dames.
Bovenstaand: Nog een stukje NFD....De 4 shops die we in beslag hadden genomen (aangezien 4 NFD-meiden niet terugbetaalden), hebben 3 weken op onze compound gestaan in afwachting van een nieuwe eigenaar.Bovenstaand: Drie van de vier nieuwe eigenaren. Microfinancieringsman Ishmel heeft deze vrouwen uitgekozen, aangezien zij serieus zouden zijn en dus bereid om terug te betalen.
Geen echte jonge meiden meer (twintigers/dertigers)………..Onze vraagprijs konden ze weliswaar niet betalen, maar toen we beduidend gingen zakken met de prijs, hapten ze toe. Voor ons was het meest belangrijke dat de shops een goede, nieuwe bestemming vonden. Het duurde weliswaar weer bijna 2 weken voordat de shops daadwerkelijk van onze compound werden gehaald, maar ja…. alles gaat hier nu eenmaal altijd slow, slow…… De eerste kiosk werd afgevoerd op een 'push-truck; de andere 3 shops werden opgehaald met een tractor.
Bovenstaand: De kiosk wordt op een tractor gezet...op weg naar de nieuwe bestemming.....
De nieuwe eigenaren (jonge vrouwen) hadden een heleboel mensen meegenomen richting ons huis. Het was een gezellige bende. Het zag 'zwart' van de mensen……….
Op een gegeven moment wilden we Taiba verrassen met een bezoekje aan haar shop. Hoewel we niet wisten of ze al begonnen was, besloten we maar eens om een kijkje te gaan nemen. Tot onze grote schrik stond de deur van de kiosk open, maar er was geen Taiba te zien. In plaats van een sewing-shop werden er telefoonkaarten verkocht in de shop van Taiba. Hier was iets niet in orde. Van de knaap die de telefoonkaarten verkocht werden we niet veel wijzer. We besloten dan ook om Taiba meteen te bellen. Wat bleek? Taiba had dit notabene zelf geregeld. Aangezien ze nog steeds 'preparing' was om te starten in haar shop, maar dit nog wel een tijdje kon duren (nasleep van de geboorte van haar tweede kindje), leek het haar verstandig om de shop in ieder geval vast operationeel te laten zijn. Ze vond het geen fijn idee dat de shop zo lang op slot zou zitten. Prima, maar zég dat dan!!! Typisch Ghanees.....Er wordt niets uitgelegd! Ze reageerde met: 'Oh, I am sorry, I forgot to tell you'..........
Paul studeert hard voor zijn management-opleiding. Hij is geregeld in de bibliotheek te vinden, waar hij rustig kan studeren. Om er zeker van te zijn dat hij een volgende keer opnieuw de juiste naslagwerken kan vinden in de bibliotheek, verstopt hij vaak het betreffende boek. Zo kan het dus voorkoimen dat een managementboek terug te vinden is onder bijvoorbeeld de geschiedenisafdeling. In onze beleving schrijft hij gewoon de helft van een boek over. Dat wij iets anders verstaan onder studeren, wordt niet begrepen. Toen we een keer in de stad waren, combineerden we dit met een bezoekje aan Paul in de bieb. Hij vond het erg leuk om ons te laten zien waar hij mee bezig was. Aangezien hij via 'distance learning' studeert, moet hij de antwoorden opsturen. Voor het zover is, moet alles uitgetypt worden. Dit besteedt hij uit en daar moet hij uiteraard weer voor betalen. Toen Dees aanbood om dit typewerk te verrichten, was hij daar erg blij mee.
Just to greet………. In de Ghanese cultuur is 'just to greet' erg belangrijk. Als men je al een tijdje niet meer heeft gezien, dan komt men langs om je te begroeten. In onze beleving hebben we die persoon dan nog zeer recentelijk gezien, maar in zijn of haar beleving is het heel lang geleden. Men begint dan ook meestal met: 'It's a long time….' Dat begroeten houdt inhoudelijk niets in; het is echt alleen maar 'just to say hello'; het zijn bliksembezoekjes. Zoals op een zaterdagmorgen: Steven (broer van onze voormalige huisbaas Jacco, die ons geholpen heeft met de bouw van de 13 shops), belde ons op vanuit Kumasi, waar hij studeert…just to greet…..Aangezien niemand units heeft, wordt er altijd 'geflasht' en wij worden geacht terug te bellen. Het gesprek met Steven is nauwelijks beëindigd of we krijgen 2 sms-jes van Hudu (onze klusjesman/compound-boy), met de tekst: 'Please call me'. Wat zou er aan de hand zijn? Niets dus….Hij stond voor de poort en wilde alleen maar even gedag zeggen……just to greet….Dan nummer 3: Saani (van onze periode Kukuomarket)…….just to say hello… Onze gedachten gaan naar Nederland…………..!!!
Het is bloedheet……41 graden…..maar het regenseizoen lijkt eerder te komen dan normaal, aangezien er in het zuiden en het midden van het land al regen is gevallen. Hopelijk komt het snel richting noorden.
Het water is op….Op dit moment (het weekend van 7 en 8 februari) hebben we geen water van de watercompany, maar bovendien is de polytank leeg. Natuurlijk gebeurt dit op een zaterdagavond en moet je wachten tot maandagmorgen voordat de waterleverancier die normaal gesproken komt, bereid is te leveren. Maar……dan wordt Hudu (compound-boy / klusjesman) ingeschakeld en deze Hudu slaagde erin om een andere waterleverancier te vinden die wél bereid was te leveren op zondag. Hudu is goud waard; hij gaat voor je door het vuur en bijt zich overal in vast. Zijn reactie: 'Master, I am so happy that they deliver the water today!' Als de waterleverancier dan uiteindelijk op zondagavond komt, rijdt deze op een tractor met 3 wielen! Normaal gesproken doen we ongeveer 3 weken met een polytank water (deze tank is dus alleen nodig als de watercompany geen water levert), nu echter was na 4 dagen het water al op. Tsja…..we waren dus belazerd in gewoon Nederlands. 25 GHc betaald voor slechts 4 dagen water! Men had de tank dus slechts een klein beetje gevuld.Wij konden dit niet checken, omdat het donker was, maar ook omdat de constructie die aan moet geven hoeveel water er nog in de tank zit, niet meer functioneerde. Bovendien kunnen wij niet in de tank kijken, omdat deze erg hoog is geplaatst. (Als Hudu geen ladder heeft, klimt hij altijd via de mangoboom naar de polytank-tower). Toen we onze klacht uitspraken richting waterleverancier, kregen we slechts te horen dat de tank gelekt zou hebben. Nee dus……absoluut niet waar! Volgens compound-boy Hudu hadden ze de 'white men' gewoon bedonderd. Oké, we moesten dus een beroep doen op de waterleverancier die normaal gesproken komt. Dat lijkt eenvoudig, maar niet in de Ghanese cultuur. Het feit dat wij een keer 'waren overgelopen' naar een ander, was voor hem bijna reden om geen water meer te leveren. Ter plekke verzon Hudu dan ook maar dat we niet waren overgelopen, maar dat we die andere waterleverancier slechts hadden willen testen. Na veel discussie over en weer was onze vertrouwde waterleverancier gelukkig toch weer bereid te leveren. Ons geduld werd echter behoorlijk op de proef gesteld. Om 7.00 uur 's ochtends belden we op, maar het duurde nog tot 14.30 uur voordat meneer eindelijk arriveerde. Met grof geschut werd op de toren van de polytank geklommen. Deze is aan de bovenzijde voorzien van sandblocks. Door het lompe gedrag stootte hij enkele blocks om, die vervolgens op de overkapping bij het raam vielen. De overkapping brak hierdoor af en de hele ravage lag op de compound. Wij schrokken behoorlijk en lieten weten dat de waterleverancier mocht opdraven voor de kosten. Dit is echter 'not done' in de Ghanese cultuur. Jij vraagt namelijk aan de man om water te leveren en eventuele ongelukjes zijn dan voor je eigen rekening. Die cultuurverschillen zijn zó vermoeiend. Dus…..timmerman regelen die de overkapping kon maken enz. enz. Je valt hier altijd van het één in het ander…….!!! Wij raken hierdoor in de stress, maar een Ghanees wordt er niet warm of koud van. En dan…….nee toch…..na 7 dagen was dit water wederom op. We hadden hiervoor 30 GHc betaald. Als je klaagt, word je niet serieus genomen. We hadden geen andere keuze dan opnieuw 30 GHc betalen. Zou er iets aan de hand zijn met onze polytank? Volgens insiders zou de polytank te klein zijn en zou het water via de pijplijn terugstromen naar de watercompany, zijnde het openbare waterleidingnet. De oorzaak zou kunnen zijn dat geïnstalleerde kleppen niet meer naar behoren functioneren. We lieten dan ook een loodgieter komen. Verder bleven we de watercompany activeren…..wanneer komt het normale reguliere water nou? Het antwoord luidde: 'Maybe tomorrow or tomorrow next'….maar dat antwoord kregen we weken geleden ook al……Het schiet voor geen meter op!!!!
De Franse keuken onder handbereik……..?! We ontdekten een gammel houten optrekje met Franse opschriften. Toch maar even gaan kijken en ja hoor…..de chefkok kwam uit Togo (Franstalig)….. Crème brûlée, quiche, mousse au chocolat…. Wat heerlijk om dit soort lekkernijen weer eens te kunnen proeven!!!
Zoals bekend zullen onze voormalige stagebegeleiders (mister Halilahi van het naai-atelier en madam Mariam van de kapsalon) onze containers gaan gebruiken op Kukuomarket. Waarschijnlijk zullen zij daar midden / eind februari starten.
Bovenstaand: Nieuwe invulling van ons trainingscentrum op Kukuomarket: Mister Halilahi (onze voormalige stagebegeleider van het naai-atelier) start met een gedeelte van zijn 'needy-girls' in onze containers. Ook enkele meiden uit Accra (Kayayoo-girls) zullen aanschuiven en krijgen hierdoor de kans om het sewing-vak te leren.
Hawa zit 2 maanden in de Verenigde Staten, dus tot april zullen we daar - naar alle waarschijnlijkheid - geen moeilijkheden van ondervinden. (Helaas bleek dit niet waar te zijn). Als ze terugkeert, zal de hel wel losbreken, maar NorGhaVo Ghana zal ons rugdekking geven. Op 10 februari kregen we echter een telefoontje van mister Halilahi. Hij was bezig met zijn voorbereidingen om gedeeltelijk te gaan verkassen naar Kukuomarket. Hij liet ons weten dat alle sloten van de containers waren vernieuwd. Waarschijnlijk heeft Hawa dus net voor haar vertrek naar de USA (volgens ingewijden zit ze gewoon in Accra) de sloten veranderd. Deze vrouw is echt knettergek! We adviseerden mister Halilahi dan ook om het slot door te laten zagen, een nieuw slot te kopen en NorGhaVo in te lichten. Ook wij bespraken bovenstaande met NorGhaVo. Peter overweegt om Hawa voor de rechter te slepen. Kukuomarket is betaald door sponsoren uit Nederland. Het geld is via ons naar NorGhaVo gegaan en de privé-persoon Hawa kan niet zomaar op eigen houtje aktie ondernemen. Mister Halilahi liet weten dat hij het plan had om op 17 februari te starten op Kukuomarket. In de week daar aan voorafgaande was hij dus op Kukuomarket te vinden om alles schoon te maken en de container te voorzien van andere sloten. Op 11 februari kregen we een paniek-telefoontje van hem: 'Please come to the police-office'. Wat was er gebeurd? Hawa had voor haar vertrek een knaap gevraagd om een oogje in het zeil te houden op Kukuomarket 'to take care of my personal belongings'. Uh hoezo….personal belongings? Er is niets van Hawa bij. Alles is betaald door Nederlandse sponsoren. Toen mister Halilahi bezig was om het slot te vervangen, werd dit opgemerkt door de betreffende knul. Deze jonge gast ging dus naar de politie om dit te melden en Halilahi werd verzocht zich te melden op het politiebureau. De arme mister Halilahi was helemaal van streek. We lichtten meteen Peter en Alex van NorGhaVo in en met z'n allen zetten we weer koers naar het politiebureau. Houdt het dan nooit op? De politie stelde zich erg formeel op. Mister Halilahi kreeg weliswaar 'groen licht' om te starten, maar de andere 2 containers moeten dicht blijven. Madam Mariam kan dus (voorlopig) niet beginnen op Kukuomarket. Bovendien kreeg NorGhaVo het advies om naar 'court' te gaan. Het gaat dus een rechtszaak worden………………….!!! Kukuomarket is niet het eigendom van Hawa………..!!! Een rechtszaak aanspannen in Ghana is geen kleinigheid. Het systeem is zo corrupt als de pest. Wat moeten we doen? Je kunt kiezen uit 2 slechte dingen: Of steekpenningen betalen om de waarheid boven tafel te krijgen of niet meedoen aan deze corruptie en weten dat er nooit een bevredigende uitspraak zal komen. Voor ons is uiteraard duidelijk dat wij zullen kiezen voor de laatste optie. Maar….voordat het een rechtszaak kan worden, moet eerst de 'lawyer' van zowel NorGhaVo als van NFD geconsulteerd worden. De advocaat van NorGhaVo was 'on travelling'. Voordat de advocaat van NFD ingeschakeld kan worden, moet eerst Hawa terug zijn uit de USA (waarschijnlijk april). Het zal dus wel een gebed zonder einde worden!!!
En dan belt Paul ons op met de mededeling: 'I have very sad news'…….. Madam Juliet (onze voormalige stagebegeleider weven) was gestorven. Wij hadden in onze NFD-periode een intensief contact met haar gehad. Dat was dus wel even schrikken. We konden het nauwelijks geloven. Hoewel zij vaker sukkelde met haar gezondheid, kwam haar overlijden totaal onverwachts. Wat bleek? Ze had een ongeluk gehad en was met haar motorbike boven op een stilstaande auto geknald. Madam Juliet was een lieve vrouw, die niet echt oud mocht worden. Wij kenden haar leeftijd niet, maar we schatten haar op ongeveer 50-55 jaar. Wij vonden het jammer dat we het bericht te laat hadden vernomen. De 'funeral'was al voorbij. Gelukkig waren onze weefmeisjes Asia en Salamatu wel naar de begrafenis gegaan van hun voormalige stagebegeleidster. Via via kregen we te horen dat ons weefmeisje Rohana een bepaald weef-onderdeel had geleend van madam Juliet. Uiteraard moest dit terug naar de shop van madam Juliet. Via omwegen lukte het ons om in ieder geval het telefoonnummer van één van haar zonen te bemachtigen en tevens van de stand-in op de werkplek van madam Juliet. Op die manier konden we samen nog even stil staan bij haar plotselinge dood; haar zoon verblijden met een paar mooie foto's van zijn moeder (door ons gemaakt) en haar collega de geleende weef-spullen teruggeven.
En dan……wederom een slang! De 3e sinds oktober……Nummer 1 (een groen exemplaar) in de slaapkamer; nummer 2 (een rood exemplaar) net buiten onze compound aan de andere kant van de muur en nu dan nummer 3 (een bruin exemplaar) op ons terrein, niet ver van de keukendeur verwijderd. Voordat ik (Dees) het me echt realiseerde, schoot de slang weg en heb ik 'm niet meer gezien. Volgens Hudu een ongevaarlijk exemplaar, maar toch…… Uit voorzorg vroegen we Hudu om de hoopjes bladeren op onze compound uit te strooien en de goten te ontdoen van bladeren. Slangen vinden het namelijk fijn om in gebladerte te vertoeven.
Zoals eerder gemeld zien we kip Froukje slechts af en toe opduiken. Volgens de kenners zou ze buiten de compound aan het broeden zijn. Doorgaan met voeren zou ervoor moeten zorgen dat ze uiteindelijk weer terug zou keren. Maar dan blijkt plotseling dat onze kip haar heil niet buiten de poort heeft gezocht, maar de hele tijd heeft zitten broeden onder de betonnen oprit naar de garage. Deze oprit loopt over een 'gutter'. In deze goot ontdekte Hudu onze kip….maar…..'Master, they cut the head!'…..uh …sorry….kip onthoofd? Kip zonder kop dus? Toen keek Hudu nog eens extra goed en liet weten: 'O, now I see it better; the head is still there!!!'
Had Dees eind januari malaria, nu (na ruim 2 weken), werd het tijd om even te laten checken of er geen malariaparasieten meer te zien waren in het bloed. Helaas was er nog steeds sprake van malaria. Ik voel me echter prima. Toch maar weer een kuurtje er tegen aan gooien en over 2 weken maar weer laten prikken.
Op 15 februari gingen we even naar de graduation van de leerlingen van onze voormalige stagebegeleider sewing, mister Halilahi en op 22 februari kregen de leerlingen van madam Mariam (stagebegeleider kappersvak) hun certificaten. Ook deze ceremonie woonden we bij.
Bovenstaand: Bijwonen van 'graduations' (certificaat-uitreikingen). De foto's zijn genomen tijdens de graduation hairdressing. Zoek de 'white lady' tussen de mensenmassa............
We deden dit meer voor Halilahi en Mariam, dan voor de graduation op zich, want zo'n happening is altijd hetzelfde…..Bovendien namen we enkele NFD-meiden mee en Taiba. Het was leuk om weer even onder elkaar te zijn.
Bovenstaand: Bijwonen van 'graduations' (certificaat-uitreikingen). De foto's zijn genomen tijdens de graduation hairdressing. Zoek de 'white lady' tussen de mensenmassa............
Nadien stuurde mister Halilahi ons een sms-je om te bedanken dat we waren gekomen. Engels schrijven is voor de meeste mensen hier 'een brug te ver', maar goed …de boodschap was duidelijk.
Hoewel we gestopt zijn met NFD, gaan we af en toe in het weekend nog wel eens op hutjesbezoek bij enkele van 'onze' meiden. Je hebt zo'n band opgebouwd met de mensen in de community, dat je nu eenmaal niet voor eeuwig weg kunt blijven. Een nieuwe baan vindt men nog daar aan toe, maar….mister Ben and madam Dies….you can visit us just to say hello……
We hadden al maanden niets meer vernomen van onze eerste klusjesman Tahiru. Reden: 'I was on travelling'. Maar dan ineens staat hij weer voor de deur. Hij vertelt dat hij vrijwilligerswerk in de 'village' heeft gedaan, op het gebied van 'water and sanitation'. Van te voren had hij een 2-daagse workshop gevolgd en werd toen op pad gestuurd naar drie communities. Zijn taak was om de mensen o.a. bewust te maken van het feit dat het drinkwater gezuiverd moet worden middels filters; dat ze hun behoefte niet meer in de 'bush' moeten doen; hoe ze bepaalde ziektes kunnen voorkomen enz. Veel bush-mensen schrijven nog steeds alles toe aan 'witchcraft'….hekserij dus….
Even copiëren…..dat lijkt eenvoudig, maar is het niet. Als we dan eindelijk bij shop nummer 4 zijn aangeland, komt er rook uit het copieerapparaat, maar…..'it's no problem; you wait small small; we are working on it'……..Boven de 'toonbank' (of wat daar voor door mocht gaan), prijkte de volgende tekst: 'If you are not handsome at 20; strong at 30; wise at 40; rich at 50…Forget it! You are finished! Such is life!'
Taiba gaat 7 meisjes naailes geven. Als de dames enigszins 'op niveau' zijn, zal ze deze girls meenemen naar haar eigen shop.
En dan valt er plotseling regen…….!!! Normaal gesproken begint het regenseizoen pas omstreeks april. Dit jaar valt de eerste regenbui dus al in februari. Heerlijk! De 40 graden zijn eventjes teruggebracht naar 35 graden. Helaas bleef het bij één regenbui.
Relletjes in Tamale: Op 16 en 17 februari zijn er relletjes uitgebroken in Tamale tussen jongeren van de 2 politieke partijen NPP en NDC. Het betrof jongeren van de Gonja-stam. Dit is behoorlijk uit de hand gelopen en heeft geresulteerd in de trieste balans van: 1 dode, 7 gewonden, 20 huizen in brand gestoken en bij één vrouw zijn de beide handen en de benen afgehakt. De bedoeling van de jeugd was om ook nog de hele markt in brand te steken. De stad was sinister, stil en sommige winkels waren gesloten. Toen we op de markt liepen, kregen we dan ook het volgende advies: 'White men, you go home!' Een dag later wemelt het van de politie in de stad. Overal controles. Ja…..Tamale is onrustig…..
Op 18 februari begaf onze laptop het…..het beeld bleef zwart…..Wachten totdat we in Nederland zouden zijn (augustus), duurde nog te lang. Nou, op hoop van zegen dan maar….op naar een Ghanese computer-reparateur……Volgens de betreffende man waren er 3 mogelijkheden….óf het zou kunnen liggen aan het geheugen, óf aan de kabel óf aan het scherm. Na 2 dagdelen doorgebracht te hebben in de werkplaats van 'Malle Pietje' werd duidelijk dat de boosdoener het scherm zelf was. Wij waren er getuige van hoe onze laptop compleet werd gedemonteerd. Het hele zaakje lag uit elkaar en het wemelde van de schroefjes. Wij hadden er een hard hoofd in en konden niet geloven dat het ooit nog goed zou komen. Maar ja, we zijn in Ghana en daar maken dit soort jonge gasten van een oude koelkast bij wijze van spreken nog een vliegtuig! Dus…na verloop van tijd was onze laptop weer in elkaar gezet. Een nieuw scherm zal besteld worden in Accra en tot die tijd mochten wij een separate monitor meenemen, die aangesloten werd op onze laptop. We kunnen in ieder geval weer vooruit. Als het scherm arriveert, blijkt dat het niet past. We besluiten dan ook maar om de separate monitor te kopen en t.z.t. toch maar een nieuwe laptop aan te schaffen. We gaan niet meer verder investeren in ons 'oudje'.
Bovenstaand: Ben thuis achter de computer. Aangezien screen laptop het had begeven, werd een separate monitor gekocht en aangesloten op de laptop.
Het verkeer blijft gevaarlijk. In 1 weekend zijn er 2 grote verkeersongelukken gebeurd tussen Kumasi (midden Ghana) en Bolgatanga (noord Ghana). Totaal aantal dodelijke slachtoffers in Kintampo en in Savelugu: Vermoedelijk 78 personen. De stoffelijke overschotten van het ongeluk in Savelugu zijn overgebracht naar het Tamale Teaching Hospital (in Tamale dus). Aldaar was er onvoldoende personeel om zorg te dragen voor de overledenen. Er werd dan ook een beroep gedaan op de plaatselijke bevolking om assistentie te verlenen. Volgens onze klusjesman/compound-boy Hudu kon men het werk niet aan. Hij verwoordde het een beetje luguber: 'The dead bodies are rotting'........
De gemiddelde Ghanees beschikt nog steeds over een oerkracht; dus ook 'onze' Hudu. Onze 'maingate' was stuk. De keuze was…. óf de poort naar de lasser brengen óf de lasser naar de poort laten komen. Hudu koos voor het eerste. Concreet: De ijzeren poort van zeker 150 kg. werd uit de ophanging getild en Hudu legde vervolgens de poort op zijn hoofd en wandelde richting lasser.
Ben vindt het erg leuk om workshops te geven in Savelugu. Dit wordt georganiseerd in het kader van: CTSP (Children to school project). De scholen staan in de bush. De leerkrachten ondervinden vaak problemen met de leerlingen en kunnen deze problemen niet benoemen, laat staat oplossen. Aan Ben de taak om de problemen inzichtelijk te maken. Het is in ieder geval al duidelijk dat de problemen te maken hebben met communicatie, gebrek aan discipline en met de 'seasonal problems'. De ouders houden de kinderen gewoon thuis, omdat ze moeten meewerken op het land. 80% van de ouders ziet het belang van goed onderwijs niet in.
Eind februari werd de verzekering van de auto betaald (38 GHc) en voor de belasting inclusief keuring was 7 GHc verschuldigd. Omgerekend totaal ongeveer 32 euro op jaarbasis…..!!! Verder.hielp Hudu ons met het wassen en opnieuw impregneren van ons muskietennet.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 346
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/388_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => februari-2009
)
[59] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088954
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Januari 2009
[message] =>
Update januari 2009
Lieve mensen in Nederland……Vanuit Ghana een inspirerend 2009 toegewenst!
We dachten Oudjaarsavond door te brengen met onze vrienden teacher Paul en microfinancierings-deskundige Ishmel, maar dat veranderde weer op het laatste moment. Ishmel moest de afspraak cancelen, i.v.m. verplichtingen elders ('elections-aktiviteiten'). Peter en Alex van NorGhaVo hadden al eerder laten weten verhinderd te zijn. Daarentegen bracht Paul een vriend mee en waren we toch nog met z'n vieren. Er werd een toast uitgebracht op het nieuwe jaar en er werd gebrainstormd over allerhande NFD-issues. Al met al werd het toch nog een gezellig avondje thuis, dat echter al om 22.00 uur eindigde, want Paul liet weten dat hij naar de 'church' moest. De hele nacht in de kerk zitten was namelijk normaal in de nacht van Oud op Nieuw.
Op Nieuwjaarsdag gingen we nog eens naar ons oude stekkie op Kpaluu Junction, waar we de eerste 2 jaar hebben gewoond. We brachten een bezoekje aan Jacco en Suzy en de andere mensen van de compound: de kinderen Eddy en Evelyne en natuurlijk ook Job en Batischu. Nieuwjaarsdag is daar altijd een komen en gaan van mensen. Wij vonden het leuk om weer even terug te zijn en de mensen konden onze komst enorm waarderen. Het welkom was hartverwarmend!
Onderstaand: Nieuwjaarsdag op ons oude stekkie in Gurugu.
Huiduitslag?.... Krassen op de benen van Dees…… Het lijkt net of er een kat gekrabd heeft. Geen idee waar dit vandaan is gekomen! Of toch? We zitten in de Harmattan…..het is kurkdroog…..de luchtvochtigheid in huis is 0 of soms beneden 0 (in Nederland is dit 60 of 70). Wellicht is de huid gewoon gebarsten door de droogte.
Op 2 januari moest district nummer 230 opnieuw naar de stembus, maar op 3 januari om 11.00 uur gaf 'the Electoral Commission'' (EC) dan eindelijk de definitieve uitslag: NDC had gewonnen en de nieuwe president van Ghana heet: Atta Mills.
Tahiru (onze klusjesman), hadden we al een tijdje niet meer gezien, maar plotseling belde hij op en liet weten:'I have to come to your house; I have to apologize to mister Ben'….Uh…..hoezo?..... Waarom moest hij zijn verontschuldigingen komen aanbieden?.... Nou gewoon…..hij had de laatste maand niets meer van zich laten horen…..en mister Ben is 'an old man' en uit respect moet die nou eenmaal bezocht worden......just to greet him……. Onderling moesten Ben en ik hier uiteraard erg om lachen en het deed Ben de opmerking ontvallen: 'Zal weer wennen worden in Nederland…..!' Ha,ha,ha!!!! O, Ghana blijft op onze lachspieren werken!
Kip Froukje lijkt het prima naar haar zin te hebben….volop ruimte en lekkere maïs. 's Morgens staat 'mevrouw' al op de compound te wachten op haar voer. Trakteerde kip Froukje ons in december op 8 eieren, nu was slechts 1 ei voor ons weggelegd. Volgens Paul zou dit komen, omdat wij alle 8 de eieren hadden weggehaald. We hadden er ééntje moeten laten liggen. Nu zal zij op de oude plek (in de garage) geen eieren meer leggen en is op zoek naar een andere plek. En inderdaad……regelmatig verdwijnt ze en keert na verloop van tijd weer terug. Soms blijft ze ook dagen aan een stuk weg. Compound-boy Hudu adviseert door te blijven gaan met voeren, want……'for food she will come back'.
Op een grote compound is natuurlijk aan werk geen gebrek. Ben ging een keer wel iets té enthousiast aan de slag en viel in de 'gutter'. Gelukkig slechts enkele schaafwonden.
De kleine Azara 3 is op de één of andere manier achter ons telefoonnummer gekomen. Als ze er dan ook nog in slaagt om even een telefoon van iemand te lenen, dan gebeurt het wel eens dat ze ons belt. Zoals die ene keer. Hoewel ze nauwelijks Engels praat, wist ze haar boodschap duidelijk over te brengen: 'Dies…..where is my Christmas gift?'
4 januari: Vandaag bezochten we nog eens een oud medewerkster van NFD, namelijk weefjuf Abiba. In 2006/2007 had zij onze meiden van stap 1 de basisbeginselen van het weven bijgebracht. Aangezien de meiden echter te weinig leerden en zij bovendien deze straatmeiden niet aan kon, hebben wij haar destijds moeten ontslaan. Eén van de laatste keren dat wij haar hadden gezien was toen ze ging trouwen. Nu was ons ter ore gekomen dat ze een dochtertje had gekregen en dat leek ons een mooi moment om nog even aandacht aan haar te schenken. Samen met haar oud collega juf hairdressing Abena (de vrouw van teacher Paul en hun bijna 10 maanden oude zoontje Ausbert) gingen we naar haar hutje. De verrassing was groot voor Abiba, maar ook voor ons…….ze had namelijk geen dochter, maar een zoon gekregen! Zoonlief had als naam Wumpini. Dit betekent: God's gift! Abiba heeft inmiddels ook haar eigen shop en deze houten kiosk werd ons vol trots getoond. Ze vroeg ons dan ook om haar in de nabije toekomst af en toe te komen bezoeken in haar shop…..just to say hello……………….!
Onderstaand: Op kraamvisite bij onze voormalige weefjuf Abiba. Staand achter Dees Abena (de vrouw van Paul met hun zoontje Ausbert).
En toen kwam Steven een avondje op bezoek (de broer van onze voormalige huisbaas Jacco en de broer van Job). Steven is degene die ons van april tot juni 2008 had geholpen met het realiseren van de 13 houten shops. Nu studeert hij in Kumasi, maar i.v.m. zijn Kerstvakantie was hij in Tamale. Reden van zijn bezoekje? Ach……just to greet! En hij had ook 'a friend' meegebracht; een student die in Wa (Upper West Region) studeert.
De laatste tijd hadden we veel kraamvisites afgelegd: Zoontje Mandea van NFD-kapstertje Akiti; dochtertje Tasala (Zenab) van supervisor sewing Taiba; zoontje Wumpini van onze voormalige juf weven Abiba enz. enz. Toen we Taiba weer eens bezochten, namen we Paul en zijn vrouw Abena mee. Ook zoontje Ausbert was uiteraard van de partij. Voor Taiba was het een welkome afleiding (de eerste 40 dagen na de bevalling moet je namelijk zoveel mogelijk binnen blijven). Aangezien de kleine Zenab een beetje sukkelde met de gezondheid, was Taiba een paar dagen eerder met haar naar de village gegaan voor 'local treatment'. Voor normale medicatie via een ziekenhuis was geen geld………… Taiba hoopt binnenkort te kunnen starten in haar nieuwe shop. Deze heeft ze nog niet kunnen gebruiken, aangezien er eerst andere prioriteiten waren: De geboorte van haar tweede kindje; de adoration (naamgeving) en het 40 dagen binnen blijven. Toen Dees voorstelde om in week 4 van januari naar de nieuwe shop te gaan kijken, liet Taiba weten dat zij eerst nog alle vrienden en bekenden moest 'greeten'….tsja…na de 40 dagen binnen blijven, word je geacht om alle mensen te gaan bezoeken die op de 'adoration' zijn geweest. Het gaat dan slechts om iedereen begroeten….just to say hello…..dit neemt ook weer enkele dagen in beslag. Ja, het is allemaal erg gezellig, maar het schiet niet op!!! Maar…..uiteindelijk gingen we dan toch richting haar nieuwe shop die ze vol trots voor ons opende.
Ons 'sinasappelvrouwtje' in de stad begint al naar ons te roepen als ze ons ziet….ja, ze wil natuurlijk altijd weer verkopen.......zoals die ene keer……Siliminga kreeg 1 sinasappel gratis 'for your Christmas box'!
In Tamale struikel je over de bedelaars….iedereen wil geld…..toen we een keer een bedelaar een stuk fruit wilde geven, werd dit geweigerd. De omstanders begonnen te lachen…..
I.v.m. onze voorbereiding op onze nieuwe taken (lesgeven/docententrainingen geven e.d.), bezochten we nog eens het project van onze voormalige huisbaas Jacco. Samen brainstormden we over een goede aanpak en verdiepten we ons in naslagwerk.
Zoals in de update van november vermeld, hebben wij half november bezoek gehad van enkele mensen van de Stichting 'Vrienden van Christopher' uit Sevenum. Eén van hen is onderwijzer en heeft in Ghana verschillende scholen bezocht. Weer terug in Nederland fungeert hij nu op zijn school o.a. als een echte Ghanese verhalenverteller. Dat dit goed is voor de bewustwording van de kinderen, moge duidelijk zijn. Bovendien is het mooi dat hij in een personeelsblad een artikel gaat schrijven over het primaire onderwijs in Ghana. Te denken hierbij valt aan: overheidsscholen, privé scholen; kosten; salaris;(gebrek aan) materialen; opleiding teachers enz. Om deze informatie uit de eerste hand te krijgen, vroeg hij onze medewerking. Hartstikke leuk om te doen natuurlijk! Wij hebben dit voorgelegd aan een echte Ghanese teacher. En wie kon dit nou beter doen dan onze vriend teacher Paul?
Internetverbinding: Op 7 januari was het dan eindelijk zover (dachten we)…….Een eigen internetverbinding aan huis! Een periode van bijna 2 en een half jaar internetcafé's voorbij…….Bovendien een vaste huis-telefoonlijn. (Nederland kan wel naar Ghana bellen, maar wij hier in Ghana kunnen hiermee nog niet naar Nederland bellen). Het telefoonnummer staat vermeld op onze site onder de knop: Contact. Maar……this is Ghana en er is altijd wel 'a problem' en inderdaad…..Op 7 januari kwamen er weliswaar twee monteurs binnen van Ghana Telecom en werd er gestart. Maar na verloop van een klein half uurtje liet men weten: 'There is a small problem'………nee toch! Tsja……er blijken 2 telefoonlijnen in ons huis te zijn. Op het moment dat je gebruik gaat maken van de Broadband, bestaat de kans dat de ene lijn de andere gaat verstoren. Er moest dus een nieuwe lijn worden getrokken van ons huis naar de dichtstbijzijnde telefoonmast. Een taak dus voor een ander team. In feite zou het een fluitje van een cent moeten zijn, maar…..men liet weten te weinig tijd te hebben om de klus definitief op één dag te klaren. Wat bleek namelijk?….Op het einde van onze 'straat' moest men ook nog enkele telefoonmasten onder handen nemen en dat werd dus de volgende dag op 8 januari gedaan. Vervolgens kon het eerste team weer opdraven om daadwerkelijk de internetverbinding te realiseren. Echter, headquarters in Accra was aan het pauzeren en dus telefonisch niet bereikbaar. Na de pauze was de verbinding zó zwak dat men niets anders kon doen dan wachten. Na ongeveer 2 uur gewacht te hebben, was de verbinding dan eindelijk gerealiseerd. Zowel wij als de monteurs zaten op hete kolen…..we hadden nog meer te doen…….De formaliteiten werden dan ook afgerond op 9 januari. Het komt uiteindelijk allemaal wel goed, maar geduld blijft een schone (Ghanese) zaak!!! En dan…….binnen 24 uur de eerste storing! Hoeveel storingen zouden er nog volgen?
Onderstaand: Internetverbinding aan huis wordt geregeld. Onderstaand: Dees thuis achter de computer.
Post Nederland-Ghana duurt lang. Was er begin december een pakje voor ons verstuurd vanuit Nederland, op 7 januari was het in ons bezit.
Al meer dan een jaar wachten wij op 13 T-shirts voor de meiden, aan ons beloofd door een tankstation (reclame-stunt). Nog steeds geen resultaat. Het zal er wel nooit meer van komen…..
8 januari: Paul is jarig. Verjaardagen gaan hier geruisloos voorbij…..er is geen geld om dit te vieren. Maar er wordt zelfs niet bij stil gestaan. Bovendien weet de jarige vaak niet eens dat hij jarig is. Toen wij Paul dan ook opbelden om hem te feliciteren, reageerde hij erg verrast en bleef ons maar bedanken. Toen wij vroegen of hij 31 jaar was geworden, liet hij weten: 'I think so; it's possible!'……………. Paul is een druk baasje. Je doet nooit tevergeefs een beroep op hem. Het is een hele fijne vent en absoluut onze beste Ghanese vriend. Naast zijn baan als teacher op een 'public school', studeert hij hard voor zijn management-opleiding. In april zijn er examens.
Hebben wij sinds eind november 2008 een elektriciteitsmeter, een watermeter ontbreekt nog steeds. We melden dit bij onze huisbaas Boye Bandie en bij de 'watercompany' en krijgen slechts te horen: 'Don't worry…..it will come……you just wait……'
Het moge duidelijk zijn dat wij Nederlanders nogal direkt kunnen zijn in onze benadering. In een Ghanese setting is dit niet gebruikelijk en kan zelfs bedreigend overkomen voor de mensen hier. Men is het niet gewend; men is bang om open en eerlijk te reageren enz. Natuurlijk is dit ons bekend en proberen we hier rekening mee te houden. Als we soms toch een beetje te direkt reageren, weet de andere partij daar geen raad mee. Men wordt aan het twijfelen gebracht en weet niet wat te antwoorden. Omdat er nou eenmaal wel een antwoord wordt verwacht, gebruiken ze - om tijd te winnen - het woordje okay en geven dan antwoord. Helaas is het altijd een antwoord waar je alle kanten mee op kunt. Een direkt ja of nee is nou eenmaal teveel gevraagd.
Een grappig telefoontje van klusjesman Hudu: 'Mister Ben, how are you?' Toen Ben liet weten dat het 'fine' was, vervolgde Hudu: 'And how is madam Dies?' Toen Ben vertelde dat het ook 'fine'ging met Dees, zei hij: 'Bye, bye' en hiermee werd het telefoongesprek beëindigd.
Soms zijn we weer even helemaal terug in Nederland…..als we bijvoorbeeld vanuit hier de Nederlandse 'papierwinkel' moeten regelen. Natuurlijk verloopt dit via onze zaakwaarnemer, maar toch……….
10 januari: Na 3 weken werd het rasta-kapsel met alle vlechtjes weer verwijderd bij Dees.
Onderstaand: De rasta-vlechtjes van Dees worden na 3 wekenweer verwijderd in de shop van NFD-kapstertje Rabbie.
Een leuk voorval in de community: Altijd en overal vindt handel plaats. Iedereen biedt zijn of haar waar te koop aan. 'Local food' wordt natuurlijk ook overal verkocht. Op een gegeven moment kwamen 2 kleine kindertjes met een muntstukje in de knuistjes geklemd, omdat zij beiden een ei wilden kopen. Wat bleek? Het ei was duurder dan de kleintjes konden betalen. De teleurstelling was van de snoetjes af te lezen. Dit konden wij natuurlijk niet aanzien en gaven het 'eier-vrouwtje' het ontbrekende geld. Beide kinderen kregen dus een ei en pakten dit vast met beide handen. Ze liepen heel voorzichtig weg, bleven kijken naar het ei (en naar ons) en omklemden het ei als een kostbaar bezit. In ieder geval…..weer blije gezichten!
12 januari: Nieuwjaarsborrel op de Nederlandse Ambassade in Accra. Als Nederlander krijg je hier jaarlijks een uitnodiging voor. Vanwege de afstand (Tamale-Accra is 13 uur), moeten we dit altijd aan ons voorbij laten gaan.
Musah van NorGhaVo Ghana is weer terug in Ghana. Hij is een maand in Nederland geweest.(half december-half januari). Uiteraard een hele belevenis! Van de kou terug naar de warmte! Het was erg leuk om zijn bevindingen te vernemen. Toen we hem vroegen wat hij als meest positieve van Nederland had ervaren, luidde het antwoord: 'Everything is so well organized'. Uiteraard kon ook de meest negatieve ervaring niet uitblijven. Hij had er moeite mee gehad dat er zo strak en stipt met de factor tijd werd omgegaan. Dit stond de flexibiliteit in de weg. We konden beiden slechts beamen. Ik (Dees) vond het fijn dat hij mijn bestelde cd met Franse kinderliedjes nog op tijd had ontvangen, zodat hij deze mee terug had kunnen nemen naar Ghana.
Tussen de bedrijven door wordt er nog steeds gewerkt aan een presentatie van ons tweede jaar. Op de één of andere manier slagen we er niet in om dit af te ronden. Er zijn hier altijd zo veel storingen, dat het gewoon niet lukt om 'eraan te blijven'.
Hudu helpt ons een handje met het water geven van de grote hoeveelheid planten aan de voorzijde van ons huis. 40 emmers per dag zijn nodig; Hudu echter adviseert 80 emmers per dag. Vooralsnog houden we het maar bij die 40…..Tot het regenseizoen aanbreekt (april/mei) is dit een dagelijks terugkerend klusje voor Hudu. Gelukkig kunnen we het water uit een put halen tegenover ons huis. Dan blijkt ineens dat Hudu toch besloten heeft om 80 emmers per dag te gebruiken. Volgens hem is het 'very necessary, otherwise the plants will die'. Oké; 's morgens in alle vroegte (omstreeks 6.00/7.00 uur) wordt er dus water gegeven en laat in de middag (omstreeks 16.00/17.00 uur) wordt dit ritueel herhaald. Dan is het water op en wordt er door ons nieuw water gekocht. Tijdens het vullen van de put, komt één van de omwonenden vragen: 'Please can I use some of your water to do my washing?' Voor ons was dit uiteraard geen probleem. Toen we de waterleverancier om een bonnetje vroegen,beloofde hij dit te komen afgeven. Dat je hier dan bijna een week op moet wachten, is blijkbaar normaal. In plaats van 'mister Ben' had de waterleverancier geschreven: 'White man'. Al snel is het water weer op. We zeggen dan ook tegen Hudu dat hij maar om de dag moet water geven. Het is anders niet aan te slepen…………….
Wanneer komt die werkvergunning nou? Onze verblijfsvergunning verliep op 27 december j.l. Sinds begin november 2008 zijn wij al bezig om deze te verlengen. De procedure is als volgt: Eerst moet de werkvergunning in Accra geregeld worden en daarna kan de verblijfsvergunning in Tamale gerealiseerd worden. Wij hebben zowel contact met de Immigratiedienst in Accra als met de Immigratiedienst in Tamale. Volgens onze contactpersoon van de Immigratiedienst in Accra (Joshua), is alles klaar, maar moet er alleen nog ondertekend worden en tja….dat duurt lang. Af en toe laten we ons gezicht maar eens zien bij commander Divine van de Immigratiedienst in Tamale, zodat hij weet dat wij ons best doen om die werkvergunning in Tamale te krijgen. Voor Divine is het dan nog slechts een kwestie van een stempel zetten en dan hebben we onze verblijfsvergunning weer voor een jaar. Het wachten is dus op Accra…………… Maar op 20 januari kwam het verlossende telefoontje uit Accra. De werkvergunning was klaar!!! Hoera! Volgens de Immigratiedienst in Accra was het niet veilig om deze werkvergunning per post op te sturen naar Tamale. We probeerden dan ook een betrouwbaar persoon te regelen die in Accra de werkvergunning voor ons wilde ophalen en mee terug wilde nemen naar Tamale. Dan kan de commander van de Immigratiedienst Tamale de stempel zetten en nadat we hebben betaald, is de verblijfsvergunning dan weer geregeld voor een jaar. We hadden geluk: Een NorGhaVo-vrijwilligster die op 28 januari in Accra was, was bereid om onze werkvergunningen op te halen. Dit ging echter niet zomaar. Voor de zekerheid stelden we een machtiging op en verder gaven we haar copieën mee van onze paspoorten. Ook gegevens van NorGhaVo en van onze contactpersoon Joshua op de Immigratiedienst in Accra, moesten er voor zorgen dat men de werkvergunningen aan de betreffende vrijwilligster mee zou geven. Toen Ben de commander in Tamale op de hoogte bracht van het feit dat de werkvergunning klaar was, liet deze weten dat wij een boete moesten betalen, aangezien de verblijfsvergunning was verlopen op 27 december (en nu was het al 21 januari). De regel is dat je één maand voor het verstrijken moet starten met de procedure (27 november dus). Hoewel wij de procedure al waren opgestart op 3 november j.l. en ons dus geen enkele blaam trof, bleef de commander op zijn strepen staan. Volgens insiders heeft hij slechts willen kicken op zijn macht, maar loopt het zo'n vaart niet. Hij was notabene degene die altijd tegen ons zei: 'You are doing well, don't worry'. Als de NorGhaVo-vrijwilligster ons vanuit Accra belt dat zij onze werkvergunning met succes heeft opgehaald, laat ze echter wel weten dat de Immigratiedienst een foutje heeft gemaakt. In plaats van de Nederlandse nationaliteit, staat de Griekse nationaliteit vermeld. Volgens de Immigratiedienst in Accra is dit geen probleem, aangezien wij al voor de tweede keer een verblijfsvergunning regelen en wij bekend zijn. Bovendien zou Accra met Tamale bellen. Als de NorGhaVo-vrijwilligster vraagt om het even ter plekke te veranderen, wordt dit geweigerd. Een wijziging duurt weken………….Nou ja, de vrijwilligster heeft haar best gedaan; nou maar hopen dat het geaccepteerd wordt door de commander van de Immigratiedienst in Tamale.
Het leven en het wonen in Ghana bevalt prima…..je zou er alleen niet moeten werken……hahaha!!! Altijd beloftes, altijd excuses, altijd maar wachten en bijna nooit een resultaat! Alles gaat heel erg langzaam; concreet gebeurt er gewoon niets en alles wordt uitgesteld tot….tomorrow, tomorrow next, next week enz. enz. Het zit gewoon in de aard van de Ghanees en niemand die dat kan veranderen. Sterker nog…..je moet loskomen van de wens om dit überhaupt te willen veranderen. Omdat je nou eenmaal Nederlander bent, blijft het moeilijk om je neer te leggen bij het feit dat resultaten vaak uitblijven. De houding naar werk is ongelooflijk slecht! Een voorbeeld: Aangezien wij bezig zijn om ons oude projekt af te ronden en onze nieuwe taken op te starten, leek het ons logisch om een vergadering te beleggen met NorGhaVo Ghana, microfinancieringsdeskundige Ishmel en teacher Paul. Er staan ons inziens nog teveel NFD-zaken open: De nieuwe invulling voor ons trainingscentrum op Kukuomarket is nog niet bekend; een MOU is nog steeds niet in ons bezit; het terugbetalen van de leningen is erg zorgelijk en wanneer worden nou de eerste shops in beslag genomen? We hebben namelijk de meiden op het hart gedrukt: 'Als je terugbetaalt, wordt de shop geschilderd; als je niet terugbetaalt, wordt de shop weggesleept' Op een gegeven moment moet je tot aktie overgaan en moet je doen wat je zegt. De limiet is bereikt. Wij zijn dan ook van mening dat enkele shops geconfisqueerd moeten worden. Een vergadering lijkt ons dan ook geen overbodige luxe. Met Paul hebben we alle issues reeds besproken. Hij is serieus, komt altijd zijn afspraken na en je doet nooit tevergeefs een beroep op hem. Bijna on-Ghanees! Helaas geldt dit niet voor NorGhaVo Ghana en Ishmel. We sturen mails; we sms-en; we bellen; we bezoeken het kantoor; we leggen een schriftelijke memo op het bureau enz. er gebeurt gewoon niets!!!!!! Volgens Paul is dit typisch Ghanees……de andere kant hoopt gewoon dat jij er helemaal tureluurs van wordt en uiteindelijk vanzelf wel stopt met het activeren van de mensen. Als we dan eindelijk een mailtje krijgen van NorGhaVo Ghana, moeten we toch glimlachen, maar ook zuchten, als de eerste regel luidt: 'I hope everything is fine by the Grace of the Almighty God'……tsja…..maar we zouden blijer zijn als er eens een keer iets concreets gebeurde!!! Tsja……we zijn wel teleurgesteld in NorGhaVo Ghana: Er wordt inefficiënt en uiterst traag gewerkt; lage productiviteit; er worden vele beloftes gedaan die niet worden nagekomen; er is altijd een excuus; er wordt erg formeel gewerkt; er is weinig daadkracht; resultaten blijven uit; problemen worden vooruit geschoven; communicatie/bereikbaarheid is moeilijk. Kortom: Het vertrouwen in NorGhaVo Ghana is ver te zoeken. We zijn dan ook blij dat we uiteindelijk geen senior volunteer zijn geworden. Zo zie je maar weer….Cruijff zei het al: 'Elk nadeel heb z'n voordeel! Maar….eindelijk komt er dan toch een meeting op 24 januari. De belangrijkste issues waren: Monitoren terugbetalingen leningen; trainingscentrum Kukuomarket en MOU (Memorandum of Understanding).
Monitoren terugbetalingen leningen: Dit geschiedt in principe door 2 capabele Ghanezen (leerkracht Paul en microfinancieringsman Ishmel), onder supervisie van NorGhaVo Ghana. De meiden moesten reeds betalen vanaf september 2008. Dit betekent dat zij in januari voor de 5e keer over de brug moeten komen. Echter....van de 13 meiden hebben er 6 nog nooit iets betaald en de andere 7 hebben 1x een klein bedrag betaald. De keren zijn niet meer te tellen dat wij de ouders en de meiden bezocht hebben. Zoals eerder gemeld lieten we hen weten: 'Als je betaalt, wordt de shop geschilderd; als je niet betaalt gaan we de shop in beslag nemen'. NorGhaVo Ghana zegt: 'They will pay', maar wij weten wel beter....deze meiden zullen nooit terugbetalen. Met Kerstmis hebben we de dames de laatste waarschuwing gegeven. Wij vinden dat je op een gegeven moment een daad moet stellen, anders maak je jezelf ongeloofwaardig. Je kunt nu eenmaal niet blijven waarschuwen. Voor ons is dit punt nu bereikt en we stelden dus voor te gaan confisqueren. Gelukkig was uiteindelijk iedereen het er over eens dat we geen andere keuze hadden. We kregen dan ook groen licht om enkele shops in beslag te gaan nemen. Dat dit geen leuk karweitje zou worden moge duidelijk zijn.
Trainingscentrum Kukuomarket: De meiden gaan naar dit trainingscentrum als zij de educatie en de stage hebben afgerond. Hier krijgen zij nog enkele 'business-handvaten' aangereikt, voordat zij in hun eigen shop starten. Op dit moment staat dit trainingscentrum al leeg vanaf eind juni 2008 (het moment waarop onze meiden allemaal in hun eigen shop zaten). De Hawa-meiden zijn nog lang niet toe aan Kukuomarket, omdat zij nog op stage moeten en Hawa geen geld heeft om de stageplekken te betalen. Wij hebben dan ook een mooie oplossing bedacht, waarbij er voor iedereen sprake is van een win-win situatie. Onze voormalige stageplekken kampen met ruimtegebrek. Wij hebben een erg goed contact met deze stagebegeleiders en hebben voorgesteld dat zij met een gedeelte van hun meiden naar ons trainingscentrum mogen gaan. We vragen geen huur; we vragen slechts een kleine bijdrage voor onderhoudskosten. Zowel de stagebegeleider van het naai-atelier (mister Halilahi) als de stagebegeleider van het kappersvak (madam Mariam) zijn erg blij. Zij hebben voor een 'prikkie' een prachtige plek. NorGhaVo Ghana is ook blij, want zij weten dat onderhoud wordt betaald; de NFD-meiden zullen blij zijn, omdat zij hun stage kunnen gaan lopen op ons trainingscentrum; Hawa moet blij zijn, omdat ze geen stageplekken hoeft te betalen en Ben en Dees zijn blij, omdat het trainingscentrum dan weer gebruikt wordt voor het doel waarvoor het is gebouwd, namelijk kansarme meisjes helpen. Dat kunnen naast NFD-meiden dus ook andere 'needy girls' zijn. Onze voorwaarde was: NFD-meiden gratis. Iedereen blij, maar.........dan gaat Hawa niet accoord. Reden? Ach...waarschijnlijk omdat zij Kukuomarket 'linkt' aan Ben en Dees en dan is het al bij voorbaat 'nee'. NorGhaVo Ghana heeft verschillende keren geprobeerd haar te overtuigen, maar zonder resultaat. Nu gebeurt er dus gewoon weer niets. NorGhaVo Ghana komt niet verder dan: 'There will be a solution', maar wij geloven er niet meer in. Het doet pijn om dit mooie trainingscentrum nu te zien: Vervuild, leeg en verpauperd! Blijkbaar weet NorGhaVo Ghana er ook geen raad meer mee, want tijdens de vergadering krijgen we te horen dat we 'carte blanche' krijgen als het gaat om de invulling van Kukuomarket. Hoera! Wij kunnen dus ons hierboven genoemde voorstel (stagebegeleiders naar Kukuomarket) gaan uitvoeren. NorGhaVo Ghana is er van overtuigd dat Hawa 'will start the war', maar dan moet de oorlog maar uitbreken. Eindelijk daadkracht! Wij zullen er persoonlijk voor zorgen dat dit trainingscentrum weer gaat bruisen van de aktiviteiten. Dát zijn wij verplicht naar onze sponsoren toe.
MOU: Al anderhalf jaar wachten wij op een MOU. NorGhaVo Ghana laat slechts weten: 'There is no fire on the market'.....Nou voor ons dus wel.....We krijgen te horen dat het 'zo goed als klaar is', maar dat was een half jaar geleden ook al. Concreet is het gewoon niet in orde. Tijdens de vergadering laat NorGhaVo weten dat deze MOU er nooit zal komen, aangezien Hawa nooit zal ondertekenen. Het zij zo…………….
Wij zijn in ieder geval tevreden met de uitslagen van deze vergadering: We kunnen de shops gaan confisqueren van de meiden die niets hebben betaald en we kunnen ons trainingscentrum op Kukuomarket weer nieuw leven inblazen op de manier die ons voor ogen stond!
14 januari: Dees bespreekt haar lesrooster op school. I.v.m. mijn planning start ik 1 dagje later dan gepland: 2 februari wordt 3 februari. Ook de dagen en de tijden worden op mijn verzoek veranderd.
Zoals inmiddels wel bekend is het verkeer één grote heksenketel. Menig Ghanees vindt het erg knap dat Ben zelf rijdt in die chaos. Een situatieschets: Een bus haalt de meest idiote capriolen uit. Een auto van de 'military police' laat de bus stoppen en begint te foeteren tegen de buschauffeur en spreekt hem aan over zijn onverantwoord rijgedrag. Ook betrekt hij de passagiers erbij. Toen wij voorbij reden, konden we nog net horen dat de military police tegen de buschauffeur en de passagiers zei: ………'All of you will die'…….. Dit soort discussies vindt midden op de weg plaats. Dat het achteropkomend verkeer hier hinder van ondervindt, kwam waarschijnlijk niet op in het hoofd van de military police.
En Ben maakte deze maand voor de tweede keer een smak….één keer op de compound en een andere keer ging hij onderuit bij een kraam. Reactie van de mensen: 'Oh I'm sorry; it's very slippery here'. Tsja….uitgegleden……gelukkig niets aan over gehouden.
Zoals bekend zijn er verschillende vrijwillige uitzendorganisaties in Tamale: Behalve NorGhaVo, is er ook Vrijwillig Afrika en Meet Africa. De Nederlandse Marij runt Vrijwillig Afrika. Wij kennen haar al zolang wij in Tamale wonen en werken. Stond zij in het verleden op de Internationale school in Tamale, nu is haar werkplek dus Vrijwillig Afrika. Het werd tijd om haar kantoor eens te bezoeken. We ontmoetten uiteraard ook vele Nederlandse vrijwilligers en het was leuk om even samen van gedachten te wisselen.
Zoals reeds honderden keren eerder verteld, is hiërarchie evenals vorm hier erg belangrijk. Het gaat nooit over de inhoud. Het volgende eenvoudige voorbeeld kan dit duidelijk maken: Wij waren op een timmerwerkplaats om een stoel op te halen. Aangezien de baas er niet was, belden we hem even op. De baas liet weten dat één van zijn jongens ons wel zou helpen om de stoel in de auto te zetten. Toen we ons dan ook richtten naar de jonge knaap en onze bedoeling aan hem uitlegden (uitleggen is al iets dat niemand hier doet), keek hij ons vol ongeloof aan. Een witte (die ook nog oud is) en die zijn bedoeling uitlegt aan een jonge knaap (die ook nog zwart is) is erg vreemd. Hoewel wij dachten dat de boodschap duidelijk was (stoel in de auto zetten), bleek het kwartje niet gevallen te zijn. Hij liep met ons mee naar de straatkant en zei slechts: 'Okay bye bye'. Toen wezen we maar naar de stoel én naar de auto en zeiden: 'Please, can you put the chair in the car?!' En…..aha…...toen was eindelijk duidelijk wat de bedoeling was.
En toen kwam er weer een nieuw stukje inrichting. Ons huis wordt steeds meer ons 'thuis'.
Het is echt Harmattan….het waait en zeker 's morgens is het fris. Hoewel wij hiervan genieten, vinden wij het toch ook een beetje koud. Na bijna twee en een half jaar zijn we waarschijnlijk al min of meer gewend aan het feit dat het altijd bloedheet is. En het is droog…..kurkdroog…..onze huid barst gewoon van de droogte. In de Harmattan is bodylotion geen overbodige luxe.
En dan is er plotseling op een zaterdagmiddag een enorme rookontwikkeling bij de muur aan de buitenkant van onze compound. De rookwolken veranderen in vuur en de vlammen slaan bijna over. Een angstig tafereel. Wij roepen dan ook naar onze compound-boy Hudu, maar deze reageert slechts met: 'Don't worry; I am around'. Achteraf bleek dat men een berg bladeren in brand had gestoken. Hierin was een slang gesignaleerd. Middels deze 'bush-fire' probeerde men de slang te verdrijven. Helaas zonder resultaat. De slang sluipt dus nog steeds ergens om ons huis……Volgens Hudu een gevaarlijk, groot, rood exemplaar……een akelig idee, maar toch goed om te weten.
Als mensen het hier druk hebben (ja, dat komt voor) en een beetje gestresst zijn, onder druk staan en snel nog iets geregeld moeten krijgen, kan het voorkomen dat je te horen krijgt: 'I am very hot'. Iedere keer weer werkt dat bij ons op de lachspieren.
26 januari: Dees heeft al een paar dagen hoofdpijn en is snipverkouden. In eerste instantie wordt het toegeschreven aan het vele werk in combinatie met de Harmattan. Overdag is het weliswaar 37 graden, maar 's nachts koelt het af tot zo'n 21 graden. Wellicht kou gevat? Toch maar even laten checken op malaria en ja hoor…….er werd malaria geconstateerd. Een kuurtje van 3 dagen bood uitkomst. Op het moment dat begonnen werd met medicatie, verdwenen de klachten als sneeuw voor de zon. Ik heb er dus absoluut geen hinder van ondervonden. Daar was ik wel blij om, aangezien dit de eerste keer was dat malaria werd geconstateerd terwijl we geen profylaxe meer slikken. Rare constatering: Je zou verwachten dat de malaria heftiger zou zijn, omdat je geen profylaxe meer slikt. Gelukkig is dat dus niet zo.
27-28-29 januari: Op deze dagen wachtte ons een moeilijke klus: Het in beslag nemen van de shops van de meiden die niet hebben betaald. Op 24 januari werd unaniem in de vergadering afgesproken dat er geconfisqueerd zou gaan worden. Toen we aan de vooravond nog een keer NorGhaVo Ghana, Paul en Ishmel vroegen wie van hun ons zou assisteren kregen we de volgende antwoorden: NorGhaVo: 'We don't have time'; Paul: 'I fear that the people in the community will blame me' en Ishmel liet weten: 'I don't want to be involved in the confiscation'. Nou ja zeg…dát is wel gemakkelijk. Ze durven gewoon niet tot aktie over te gaan. In onze beleving zijn het toch een beetje angsthazen. Nou, dan mogen de 2 witten het dus weer opknappen! Hoewel geveld door malaria, was Dees van de partij. Ben hoeft het toch niet alleen te doen? Gelukkig ging onze compound-boy Hudu met ons mee. Hij is totaal blanco en kent de hele NFD-geschiedenis niet. Hij is ook degene geweest die het transport heeft geregeld. Iedere kiosk wordt op een 'push-truck' geplaatst en van de community naar de compound van ons huis getransporteerd. Vanuit deze verzamelplaats zullen de shops dan verdeeld worden onder andere kansarme meisjes, die wél serieus zijn en zullen terugbetalen. Ishmel zal ons deze namen aanleveren. Hudu heeft 3 jongens gecharterd, inclusief de eerder genoemde push-truck. Met z'n vieren hebben zij dit helse karwei geklaard. De kiosk werd gekanteld; het duw-wagentje werd eronder geschoven; de kiosk werd vervolgens op het wagentje gezet en daarna liepen de jongens minimaal een uur van de community van de meiden naar ons huis (en dat bij tropische temperaturen). De eerste 2 shops die geconfisqueerd werden waren van Feruza (naaister) en haar zus Rohana (weefster). Hoewel de ouders niet thuis waren, konden we de bedoeling uitleggen aan een oudere zus die Engels spreekt. Zij was op de hoogte van het feit dat we al 7 maanden wachtten op een betaling. Toen we vertelden dat we de shops kwamen halen, was het enige antwoord: 'No problem'. Nou ja zeg…….! Feruza reageerde totaal niet. Haar gezicht was uitdrukkingsloos. Rohana was niet aanwezig. De tweede dag waren de shops aan de beurt van Fozia (naaister) en Azara 1 (kapster). Dit ging moeilijker. De ouders van Fozia spreken alleen maar Dagbani. Gelukkig was er een zoon aanwezig die Engels sprak. We voerden een goed gesprek met hem. We lieten weten dat wij het heel erg vonden dat we tot deze maatregel moesten overgaan, maar dat we geen andere keuze hadden. Een lening moet je nou eenmaal terugbetalen en we hadden genoeg waarschuwingen gegeven. Op een gegeven moment moet je een daad stellen, anders maak je jezelf ongeloofwaardig. Bovendien zijn wij het verplicht naar onze sponsoren toe dat de microkredieten weer opnieuw worden ingezet voor andere kansarme meisjes. Het valt toch niet uit te leggen dat de shop gesloten is en het meisje niets doet? En niet te vergeten had Fozia nog een extra kans gekregen. We hadden ervoor gezorgd dat ze een paar dagen per week terug mocht keren naar haar stageplek om de kneepjes van het sewing-vak nog beter onder de knie te krijgen. Ook deze kans had ze laten liggen. De stagebegeleider mister Halilahi had ons laten weten dat ze er de brui aan had gegeven. Deze zoon kon ons standpunt heel goed begrijpen. Hij had Fozia ook gestimuleerd om naar haar stageplek te gaan en uiteindelijk in haar kiosk aan de slag te gaan. Het had niet mogen baten. De ouders kwamen met de bekende excuses op de proppen: 'No money; please give us more time; have a little bit more patience etc.' Verder liet men weten dat eerst het schoolgeld voor een andere zoon betaald moest worden en dat men daarna zou gaan betalen voor Fozia. Blablabla…..We hielden voet bij stuk en vroegen om alles in gereedheid te brengen. Niet alleen de kiosk, ook de materialen moesten ingeleverd worden. Toen we de kap van de naaimachine eraf haalden, sprongen er wel 20 beesten uit. Een teken aan de wand dat deze naaimachine al sinds geen maanden meer was gebruikt. Voor iedere inbeslagneming geldt: Kiosk, inclusief weaving-sewing-hairdressing equipment en inclusief furniture (krukje, bank, tafel). De fiets zagen we maar door de vingers om het niet al te pijnlijk te laten worden. Fozia zelf leek het niets te interesseren. We hebben zelfs het vermoeden dat ze blij is dat ze van het hele gedoe af is. Voor ons was het echter niet gemakkelijk. Als je de entourage ziet, dan draait je hart om. Armoetroef ten top…slechts een lemen hut……Op zo'n moment denk je: 'Waar zijn we mee bezig? Laten ze die kiosk toch gewoon houden'. Maar rationeel is dit natuurlijk niet goed. Het is verkeerd om Sinterklaas te spelen. Bij kiosk nummer 4 (Azara 1 kapster) werd het nog moeilijker. Niet voor Azara, maar voor haar moeder. Met deze moeder hadden wij altijd een goede band. Deze vrouw is serieus en verkoopt 'fried yam' langs de kant van de weg. Aangezien zij ook slechts Dagbani spreekt, werd ook hier een vertaler opgetrommeld. Uiteraard probeerde deze vrouw ook te redden wat er te redden viel, maar uiteindelijk begreep ook zij dat dochter-lief de geboden kans niet had gegrepen. En dan…….als we op 29 januari arriveren bij Adam Rafia en Akiti en de jongens met de wegsleep-truck klaar staan, gebeurt er iets dat we toch een beetje hadden gehoopt en verwacht. Zowel Adam Rafia als Akiti komen aanzetten met ieder 5 GHc in de hand. Met deze kleine betaling is in ieder geval hun shop gered. De jongens met de push-truck konden dus naar huis. Wij waren in ieder geval blij dat er slechts 4 shops zijn geconfisqueerd. Het plaatje klopt nu helemaal: 9 meiden hebben betaald en hun shop is dus geschilderd en 4 meiden hebben niet betaald, hun shop is dus niet geschilderd, maar is in beslag genomen. Met deze klus sluiten we echt onze NFD-periode af. In ons derde jaar was er toch nog een half jaartje nodig geweest om de zaken af te ronden. Als laatste gaven wij NorGhaVo 3 x 45 GHc. Drie meiden (Asia, Adam Rafia en Akiti) hadden reeds zelf hun shop laten schilderen. De 45 GHc die wij hebben besteed voor de verf per shop hebben we niet cash aan hen terugbetaald, doch hebben we ingezet ter aflossing van de openstaande lening.
Alle onderstaande foto's: Het confisqueren van de shop van Feruza (naaister), Rohana (weefster), Fozia (naaister) en Azara 1 (kapster), aangezien deze 4 meiden nog niets hadden terugbetaald van hun lening. Vandaar dat deze shops ook niet zijn geschilderd. De kiosk werd op een 'push-truck' geplaatst en vanuit de community van het meisje naar de compound van ons huis getransporteerd. Vanuit hier zal dan een nieuwe bestemming worden geregeld.
Het zit erop….de klus is geklaard! In februari kunnen we starten met een nieuwe job en een schone lei. NorGhaVo Ghana kon begrijpen dat we opgelucht waren!!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 19
[visitorCount] => 104
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/378_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => januari-2009
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[45] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088970
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-12-02
[photoRevision] => 0
[title] => December 2009 (Tweede Deel)
[message] =>
2 december: Kip Froukje is al een jaar bij ons. Time flies, zelfs in Ghana!
Bovenstaand: Zomaar enkele kiekjes in en om ons huis.
Situatie december 2009: Inmiddels zijn er 53 gevallen van de Mexicaanse griep vastgesteld in Ghana.
4 december: Farmers Day. Het is een Public Holiday. Veel mensen hebben vrij. De president van Ghana (Atta Mills) bezoekt Tamale. Het is heel erg druk in de stad. 's Avonds kregen we bezoek van 'our friend' Tahiru. (De voorganger van compound-boy Hudu).
Elke zaterdagochtend komt Hudu ons helpen met het onderhouden van de grote compound. Op 5 december moest hij echter verstek laten gaan......'I have to farm in Savelugu, but I will come on Monday very early in the morning, if God permits.....' Ja hoor, Hudu…'no problem'…..! Maar op die maandagochtend: Geen Hudu, noch een belletje dat hij zijn afspraak niet kon nakomen. Iedere keer als wij hem belden was zijn telefoon 'out of coverage area or switched off'. Waarschijnlijk zat hij dus in een gebied waar geen bereik was of had hij zijn telefoon uitgezet. 's Avonds belde hij op dat hij pas laat in Tamale was teruggekeerd. En inderdaad.........hij had in de bush gezeten en 'my battery of the phone was low and I couldn't charge it'. Pas in Tamale had hij dus weer kunnen bellen. Maar…..op woensdagochtend zou hij komen……'Don't worry'.....! Als hij dan op woensdagochtend arriveert, is hij nauwelijks begonnen met het werk op de compound, of.......hij moet met spoed terug naar de 'village', maar.......'Tomorrow, Thursdaymorning I will come back and I start at 6 o'clock in the morning, so you don't worry'........en inderdaad...hij kwam, weliswaar niet om 6.00 uur, maar om 7.30 uur.
5 december: Vandaag bezochten we met mister Halilahi de 'caretakers' van het weesje Rama, het meisje dat wij de kans kunnen geven om het sewing-vak te leren bij mister Halilahi. Dit meisje dat geen ouders meer heeft, woont bij familieleden en in ruil voor onderdak en eten, moet zij heel hard werken. Mister Halilahi zag haar dagelijks passeren richting markt om spullen te verkopen. Samen met mister Halilahi en met de overbuurman van het naaiatelier, mister Hamdja en met ons werd besloten om Rama te helpen.
Bovenstaand: Hier zien we Rama (in roze-witte shirt) met haar familie, met mister Halilahi (de sewing-master, lachend zittend op de voorgrond) en mister Hamdja (dikke man op de voorgrond) en met Dees.
We maakten kennis met de 'caretakers': 'Vader' Youssef en 'moeder' Memanatu. Aan een hele serie kleine kinderen was natuurlijk geen gebrek en de armoede was - zoals altijd - schrijnend. Een bankje kwam tevoorschijn en een matje werd uitgerold en toen konden we ons verhaal vertellen. (Mister Halilahi fungeerde als tolk Dagbani-Engels). In het kader van het nieuwe Needy Girls Project (de naam die het trainingscentrum zal krijgen als onze 3 containers bij het naai-atelier van mister Halilahi komen te staan), kan Rama 2 jaar lang gratis naailessen volgen. Ook vertelden we dat dit zou betekenen dat de inkomsten van Rama weg zouden vallen (het verkopen van kolanut), maar dat daar tegenover stond dat er nu werd geinvesteerd in educatie. Aan het gezicht van Rama was te zien dat ze blij was dat de 'child-labour'-praktijken tot het verleden behoorden. Ook de familie was blij. Mister Halilahi liet weten: 'They are very grateful'. Toen we vertrokken werden we uitgezwaaid door de hele community. Op woensdag 9 december begon Rama bij mister Halilahi en haar start is prima verlopen. Ze toont zich betrokken en is aktief.
Bovenstaand: Weeskind Rama is apetrots op haar uniform en is blij met de kans die wij haar konden geven: 2 jaar lang gratis naailes op het naai-atelier bij mister Halilahi.
Binnenkort zullen wij - met dank aan een Nederlandse sponsor - de 'needy girls' bij mister Halilahi blij kunnen maken. Niet alleen kunnen er dan materialen gekocht worden voor de nieuweling Rama en voor de meisjes die al geruime tijd op dit naai-atelier zitten, maar ook kan er iets opzij worden gelegd voor de nieuwe Kayayoo-girls uit Accra die binnenkort arriveren.
Wij hebben al vaker melding gemaakt van het feit dat mister Halilahi een goede vriend van ons is geworden en dat hij een erg harde werker is. Naast zijn fulltime-baan op het naai-atelier, volgt hij een 3-jarige opleiding 'Industrial art'. Ook volgt hij computerlessen en fungeert hij als 'microphone controller' voor de radio. Verder is hij een aktief lid van de 'Tailors Association'. Zijn vrouw werkt ook (naaister) en hij is dol op zijn beide zoontjes, die naar een privéschool gaan. Het plaatje is eigenlijk bijna on-Ghanees. Maar wat hij ons niet had verteld was dat hij in 2000 was begonnen met de bouw van een huis. Op 5 december stelde hij voor om naar de bouwplek te gaan kijken. Hij vertelde dat de meiden van het naai-atelier de stenen voor het huis destijds op hun hoofd hadden getransporteerd, zodat hij niet voor 'labour' had hoeven te betalen. De ruwbouw staat en we zijn dus 9 jaar verder. Wellicht duurt het nog eenzelfde periode voordat hij in het huis kan gaan wonen. Zelf blijft hij optimistisch........'Maybe I can live there any moment from now or maybe when I have finished my education.....' Zo zie je maar weer: Tijd speelt geen enkele rol in Ghana!
Onze naaister Suhayini werd weer eens bezocht, aangezien zij al ongeveer een maand ziek is. In de vorige update hebben we verteld dat 'onze'Suhayini vaak last heeft van pijn in haar benen. Wij hebben haar vorige maand meegenomen naar de privékliniek van dokter Kabir waar werd geconstateerd dat ze malaria, tyfus en bloedarmoede had. Blijkbaar heeft de hele scene haar nogal aangegrepen en liet zij weten dat ze haar toevlucht weer had genomen tot 'local treatment'. Maar nog steeds is zij niet aanwezig op het naaiatelier van mister Halilahi (gedurende de week) en ook op zaterdag is zij niet in haar shop. Zowel de meiden van het naai-atelier, als mister Halilahi, als wij hebben haar bezocht, maar nog steeds luidt het antwoord: 'I can't work; my legs are paining me; I suffer too much'. Wij krijgen toch een beetje het idee dat het gewoon schort aan een goede werkhouding en dat het ziek-zijn een prachtig excuus is om thuis te blijven. Maar goed, plotseling gloorde er toch weer hoop toen Suhayini zelf voorstelde om dan maar te starten met parttime-werk. Oké, dat is tenminste iets! Toen we haar vroegen waarom haar zus Rama niet de honneurs van Suhayini waarnam in de shop op zaterdag 5 december, liet Suhayini weten dat ook de zus ziek was. Wat bleek? Oma was gestorven (ruim een week eerder) en.......'my sister is still crying'!...... Soms moet je toch weer lachen.....Situatieschets: De constatering bloedarmoede blijkt voor Suhayini iets heel engs te zijn. Ze liet ons dan ook weten: 'Mister Ben and madam Dies, dokter Kabir said that I have no blood and one of my friends told me that I have to drink a lot of Malt (alcoholvrij bier) and that I have to mix it with tomatoes and then I will get blood!'
6 december: Socializen met onze Togolese vriend en socializen met Taiba. Even bijkletsen op zondag.....
Toen we Taiba vertelden dat wij vanuit Ghana het achterstallige tuinonderhoud in Nederland hadden moeten regelen (en dus uiteraard hadden moeten betalen), reageerde zij - in onze ogen - nogal komisch: 'But why didn't your neighbour do it as a kind of voluntary work?' Tsja......leg dat maar eens uit.....'Because it is the Netherlands, Taiba'......!!!
En 'onze' Azara blijft ons maar flashen....het telefoontje komt dan binnen als 'missed call' en de bedoeling is dan dat wij terugbellen. Het lukt haar altijd wel weer om ergens een telefoon te lenen en dan belt ze op......just to greet.....
We hebben geluk gehad.....toen we de auto naar de 'fitter' brachten voor een 'beurt', bleek dat de remmen nog maar voor 50% functioneerden!
Het moge duidelijk zijn dat gevangenisstraffen in Ghana van een ander kaliber zijn dan in Nederland. Drie jongens van zo'n 25 jaar overvielen een taxichauffeur en vermoordden hem. Zij kregen honderd jaar gevangenisstraf in combinatie met dagelijks hele zware arbeid. In plaats van 100 jaar, zegt men hier 1200 maanden.
8 december: Het jongste dochtertje van onze vriendin Taiba, de kleine Zenab, werd 1 jaar. Toen ik (Dees) haar belde om te feliciteren, moest ze enorm lachen. Moeder zelf had namelijk helemaal niet gedacht aan de verjaardag van de kleine meid.
Dat wij onze meiden in hun shop middels het verstrekken van microkredieten hebben geholpen met het opbouwen van hun toekomst, moge inmiddels bekend zijn. Ook hebben we regelmatig laten weten dat de terugbetalingen moeizaam verlopen. In de praktijk blijkt dat het kleine beetje dat zij verdienen, niet gebruikt wordt om opnieuw te investeren, maar om de honger te stillen. Zij kopen er eten voor. Microfinanciering is een prachtig middel, maar voor de allerarmsten werkt het eigenlijk niet. Deze ervaringsregel werd in een Nederlands krantenartikel nog eens bevestigd door een tweetal onderzoeksbureau's, naar aanleiding van hun bevindingen inzake een studie over microkredieten.
Op 12 december stonden er een paar bezoekjes op de rol: Allereerst bezochten we sewing-meisje Suhayini in haar shop. Hoewel ze nog steeds 'is suffering from her legs', heeft ze toch de sewing-draad weer opgepakt en werkt om de dag op het naai-atelier bij mister Halilahi en ze is dus ook weer gestart in haar shop op zaterdag. Tot onze grote verrassing verscheen weefmeisje Asia plotseling. Zij had een 'wedding' in de buurt van de shop van Suhayini en vond het wel leuk om ook even met ons te socializen.
Bovenstaand: Ben aan het dollen met de meiden....links naaister Suhayini en rechts weefster Asia.....wie belt wie?
We brachten samen een gezellig uurtje door, totdat Suhayini plotseling zei: 'Do you remember Maria?' Toen we hier bevestigend op reageerden, vertelden ze ons een vreselijk verhaal. Het bewuste meisje Maria hadden wij meegemaakt in ons eerste of tweede jaar. Zij had ook een tijdje op NFD gezeten; was vertrokken naar Accra als Kayayoo-girl; was teruggekeerd naar Tamale; was zwanger geraakt; was afgereisd naar Kumasi; had een abortus laten ondergaan en was gestorven. Een abortus hier vindt plaats onder gruwelijke omstandigheden; het kan zijn dat het meisje is doodgebloed of dat zij 'local herbs' heeft ingenomen met een te hoge concentratie. Uiteraard geschiedt alles zonder arts. De verwekker is sinds de dood van Maria spoorloos.....'He is hiding himself in the village'.......Ja, dat zijn hele heftige dingen. Ook bezochten we Taiba, die thuis druk was met haar naaiwerk. Zij moest namelijk nieuwe kleding maken voor de mensen die terugkwamen van de Hadj. Als deze moslims terugkeren van hun bedevaart, moet men in het nieuw gestoken worden. Verder bezochten we het naai-atelier van mister Halilahi, maar de 'master' was 'not around'....'He was writing exams'.....Na een tijdje belden we hem en spraken nog even af in de stad. Terug op het naai-atelier maakten we sommige dames blij door hen een lift te geven richting huis. Dit is zomaar een voorbeeld van een zaterdagmiddag.......
12 december: Vandaag moest onze vriend Paul het laatste examen afleggen voor zijn managementopleiding. Een dag later nodigden wij hem uit om samen in een 'spot' (lokale kroeg) bij te praten.
Bovenstaand: Het examen van Paul zit erop en we toasten op de goede afloop. Om 15.00 uur hadden we afgesproken. Paul was net terug 'from church'.
Al 3 jaar op rij kregen wij in november bezoek van de Stichting 'Vrienden van Christopher' uit Sevenum. Dit jaar echter ging het niet door. Toch blijkt de regio Horst/Sevenum iets met Ghana te hebben. In plaats van een groep mensen, reist er in december/januari iemand uit Sevenum door Ghana, die zelf 8 jaar in het land heeft gewoond en getrouwd is met een Ghanese. Verder komt er in januari vanuit Horst een zoon van een oud studiegenoot van Ben (periode Sittard). Deze zoon zal tussen de 2 en de 6 maanden blijven. Als pa zoon-lief komt bezoeken, dan zal dat in april zijn en worden wij met een bezoekje vereerd.
Funerals.......funerals......funerals....... Een oud baasje dat we zomaar ergens troffen, liet weten dat hij het de afgelopen tijd erg druk had gehad......'I had 5 funerals in 3 weeks time'. Nu klaagde hij over pijn in z'n armen. Wat was het geval? Hij had tijdens al die begrafenissen zóveel moeten drummen, dat hij er pijn van in z'n armen aan had overgehouden......Een 'drum-arm' dus....... Ook Musah van NorGhaVo Ghana 'lost one of his fathers' en op 14 december kregen we een text message van onze voormalige huisbaas mister Jacob (die ons helpt om zonder NorGhaVo onze verblijfsvergunning te regelen), dat zijn vader was overleden. In de praktijk betekent een 'funeral' een afwezigheid van weken. Voor ons betekent dit dat de procedure m.b.t. het regelen van het transport van de containers en de procedure m.b.t. de verblijfsvergunning weer worden vertraagd.
Op 14 december ontmoetten we de Duitse Bianca. Zij was 2 weken in Ghana en zal tot half februari op het project van mister Jacob werken. Zij vond het fijn om even samen te praten over de lastige cultuurverschillen.
Er is nog steeds een geschil als het gaat om de hoogte van de waterrekening. Tot mei 2009 heeft men ons aangeslagen overeenkomstig het zogenaamde vaste tarief (flat rate). Echter: Gedurende deze periode (oktober 2008-mei 2009) hebben we nauwelijks water kunnen afnemen van de watercompany, omdat er slechts sporadisch water werd geleverd door de watercompany. Wij moesten dan ook iedere keer duur water kopen van de 'watertankers' om onze polytank te vullen. In mei j.l. is schriftelijk bezwaar aangetekend. Deze brief is via de watercompany Tamale verzonden naar Accra. Alle bewijsstukken van betaalde rekeningen aan de 'watertankers' zijn bijgevoegd, maar tot op heden (december 2009), hebben we niets vernomen. Tot onze grote verbazing blijft de watercompany het 'flat rate'-tarief hanteren, maar tevens wordt op de rekening een bedrag voor de consumptie vermeld, dat volgens onze watermeter wordt verbruikt. Wij worden nu dus dubbel aangeslagen. Ook de elektriciteitsmaatschappij (VRA) maakt er een potje van. De nota's worden altijd dezelfde dag door ons betaald, maar toch kwam men op 15 december doodleuk vertellen dat men ons wilde afsluiten. Toen we alle betaalde rekeningen lieten zien, was het goed, maar......men wilde toch de meter demonteren en controleren. Aangezien dit een klus zou betekenen van verschillende uren (en wij niet kunnen werken zonder elektriciteit), werd besloten om deze klus te klaren op 18 december als wij richting Accra vertrekken. Compound-boy Hudu zal dan aanwezig zijn. Men had wel in de gaten dat wij dit hele gedoe niet konden waarderen en tenslotte liet men weten dat wij de trouwste betalers waren. Wat is dit voor een gek land? Eerst wordt er gedreigd met afsluiting en dan ben je plotseling de beste klant. Later bleek dat er op die bewuste 18 december niemand van de VRA was geweest en ook de weken daarna niet. Was ons voorgevoel toch goed geweest? Wij vonden het al vanaf het begin een raar zaakje. Navraag later bij de VRA maakte inderdaad duidelijk dat het waarschijnlijk nep-beambten waren geweest. Zij dreigen met afsluiten in de hoop dat de mensen cash betalen en steken het geld vervolgens in hun eigen zak. Ook komt het voor dat zij de meters stelen. Hun legitimatie is meestal slechts een computeruitdraai.
Even een paar printjes maken......in Tamale kost zo iets zeker anderhalf uur!................... In internetcafé nummer 1 is de link 'down', maar werkt de printer; in internetcafé nummer 2 is er een link, maar is de printer kapot en in internetcafé 3 blijkt het erg moeilijk te zijn om ook het logo van een brief uit te printen, maar....uiteindelijk (na anderhalf uur) heb je dan je prints.
Niet alleen in Ghana krijgen we het behoorlijk voor de kiezen, ook in Nederland loopt het niet op rolletjes. Nog steeds zijn we verwikkeld in een rechtsbijstand-procedure met de voormalige huurders van ons huis in Venlo. Dit alles inzake verschillende opleveringsgebreken. Hopelijk wordt de zaak snel en afdoende in der minne geschikt. En ja....op 20 december kregen wij bericht dat de zaak in ons voordeel was opgelost. Weer een zorg minder.
18 december: Wij gaan er 11 dagen tussenuit en gaan naar Accra. (Van 18 t/m.29 december). Wij hebben o.a. op 21 december een afspraak met de direkteur van de Immigratiedienst in Accra. Dit. i.v.m. onze verblijfsvergunning. So.....we are on travelling.......! Tijdens onze afwezigheid zal compound-boy Hudu in de 'boy quarters' (dienstwoning) op het terrein slapen. Dit is ons goed bevallen tijdens onze verlofperiode in Nederland. Dat het ook noodzakelijk is, bleek wel uit het verhaal van Hudu. De strekking was: Dat men jullie niet lastig valt tijdens jullie aanwezigheid hier, komt omdat men denkt dat de 'white man' een geweer heeft. Maar....zodra je vertrekt zullen ze komen om in te breken. Dat hebben ze ook geprobeerd toen je in Nederland was, maar toen ze mij zagen, dropen ze af. Hudu liet weten dat het niet gemakkelijk was geweest om 'watch-man' te zijn. Hij had zich verantwoordelijk gevoeld en had geen oog dicht gedaan. Vanaf 6.00 uur 's morgens had hij het pas gedurfd om te gaan slapen. Dit hele verhaal vertelde hij ons op het moment dat wij de prijs bespraken. Uiteraard kreeg hij niet het bedrag dat hij ontvangen had tijdens onze verlofperiode in Nederland. Wij hadden dan ook clean het aantal dagen geteld en kwamen uit op een bedrag. Hudu wilde duidelijk meer verdienen en liet weten: 'Please master, add something more, being a watchman is not easy!'
Onze 'break' in Accra: Op 18 december vertrokken we, nadat we een hele nacht niet hadden geslapen. Aan de vooravond van ons vertrek viel de stroom uit en ook de hele nacht en de volgende ochtend was er geen elektriciteit en onze compound-boy Hudu en de taxichauffeur hadden zich verslapen.....Sorry I overslept......Maar goed, we arriveerden toch nog op tijd bij het STC busstation in Tamale. In de wachttijd aldaar kregen we een kaartje in de handen geduwd van een doofstomme man, die geld vroeg voor eten en schoolgeld voor zijn kinderen. Toen hij de hele rij wachtenden had voorzien van een kaartje en iedereen de boodschap had gelezen, kwam hij terug om het geld op te halen. Als je niets gaf, moest je het kaartje weer inleveren. Ja, men is erg inventief. Na een overnachting in Kumasi (midden Ghana), vervolgden we onze reis per bus en kwamen 19 december in Accra aan. In Kumasi komen wij al 5 jaar in hetzelfde hotel en hebben een goede band met het personeel. De hotelmanager heeft ons in het verleden verschillende keren kleding meegegeven voor de 'needy people in the North' en ook deze keer beloofde zij dat er op onze terugreis een vrachtje klaar zou staan. Later bleek dat ze dit waarschijnlijk was vergeten, aangezien het personeel van niets wist. Nou ja, geen probleem. Wij gaven haar de post die wij in oktober 2008 naar haar hadden opgestuurd (een foto om te bedanken voor de verkregen kleding) en die wij in oktober 2009 retour hadden gekregen (onbestelbaar). Het adres klopte toch helemaal. Wij hadden zelfs nog meer gemeld dan alleen de P.O. Box, maar dat is waarschijnlijk de reden geweest dat de brief nooit bij haar is aangekomen. Zij moest er erg om lachen en typeerde de Ghanese postbezorging als: 'These idiots....they don't think....'. Vanwege 3 redenen waren wij afgereisd naar Accra: Afspraken in het kader van onze verblijfsvergunning, ons project en de toekomst. Voor wat betreft onze verblijfsvergunning belden we met onze contactpersoon Charlot en togen wij op 21 december naar de Immigratiedienst (Headquarters). Plotseling bleek dat Charlot niet op de Immigratiedienst was, maar op het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Okay.....op naar the Ministry of Interior dus.....Wij overhandigden haar de 'appointment letter' van de NGO van onze voormalige huisbaas mister Jacco. Aangezien wij de verblijfsvergunning willen regelen zonder tussenkomst van NorGhaVo, moeten wij deze weg bewandelen. Wij gebruiken dus het project CPYWD van mister Jacco. Charlot nam de brief in ontvangst en wij moesten het zoveelste 'application form for renewal residence permit' invullen, pasfoto's overhandigen e.d. Wij vroegen haar vaart te zetten achter de procedure. Zoals aan het begin van deze update reeds vermeld, wachten wij ook nog steeds op de allerlaatste brief die nodig is voor de verlenging van onze verblijfsvergunning, namelijk de brief van de Department of Social Welfare in Tamale. Deze brief is nog steeds niet klaar, aangezien de NGO van mister Jacco eerst geregistreerd moet zijn bij de Social Welfare. Dit alles zou anderhalve maand gaan duren en zou onze datum van 9 januari 2010 overschrijden (de datum waarop onze verblijfsvergunning verloopt). Zoals weken geleden was afgesproken, zou men ons een stempel geven die tot 3 maanden na 9 januari geldig zal blijven. In die tussentijd heeft Social Welfare in Tamale de tijd om de NGO van mister Jacob te laten registreren. Wij lieten Charlot op 21 december weten dat die stempel uiterlijk op 24 december in ons paspoort zou moeten staan, aangezien Kerst naderde en wij op 28 december alweer terug zouden keren naar Tamale. Charlot adviseerde ons om enkele bankbiljetten in ons paspoort te stoppen, anders zou het niet gaan lukken. Als de baas echter een paar 'banknotes' zag, zou hij absoluut binnen de termijn tekenen. In Ghana krijg je helemaal niets voor elkaar zonder dat je geld toestopt. Wij hebben nooit mee gedaan aan 'bribing'- praktijken, maar nu werd ons toch wel het mes op de keel gezet. Ja, wat doe je dan? Nadat de bankbiljetten in onze paspoorten waren gestopt, beloofde Charlot dat wij op 24 december paspoorten inclusief stempels zouden terugkrijgen. Toen we om een 'retention-slip' vroegen (een bewijsje dat je je paspoort hebt ingeleverd), kregen we dit niet. Op 23 en 24 december belden we naar Charlot en kregen te horen: 'Don't worry; it will be okay, the director will sign, I will call you back'. Toen we 24 december om 15.00 uur nog niets hadden gehoord, belden we weer en toen liet Charlot weten: 'It is in the last step of the process now, I am in a meeting, but I will call you back'. Wij gingen er al van uit dat het niets meer zou worden; het was immers al 15.00 uur en om 17.00 uur zou het kantoor sluiten. Maar dan komt het verlossende telefoontje van Charlot: 'Where are you now?' Toen wij lieten weten dat we op de STC-terminal waren om alvast een buskaartje Accra-Kumasi 'in advance' te kopen voor 28 december, liet zij weten: 'Come to Circle'. (Circle is een heel druk punt in Accra). Wij gaven de telefoon aan onze taxichauffeur en Charlot vertelde hem dat we elkaar zouden ontmoeten bij een tankstation. Stel je voor.....je krijgt je paspoorten terug bij een benzinestation, in plaats van op de Immigratiedienst of het Ministerie van Binnenlandse Zaken......Okay, let's go to Circle......En zowaar, daar kwam Charlot heel relaxed aangewandeld met haar vriendje en haalde onze paspoorten - met de stempels - uit haar tas en overhandigde deze aan ons. Het was inmiddels 16.00 uur. Wij zaten behoorlijk in de stress, maar waren erg blij dat het nog net op de valreep was gelukt. Wij zagen dat men ons weliswaar een stempel voor 3 maanden had gegeven, maar dat de ingangsdatum niet 9 januari was, maar 24 december. Het zij zo. Voor 24 maart zal het de Department of Social Welfare toch wel moeten gaan lukken om die laatste brief te schrijven en de NGO van mister Jacco te laten registreren. Als dat in orde is, krijgen wij onze werkvergunning en kunnen dan eindelijk met deze werkvergunning naar de Immigratiedienst in Tamale gaan, alwaar wij weer een verblijfsvergunning krijgen voor een jaar. Omdat wij langzamerhand toch wel een beetje doodmoe worden om ieder jaar weer deze hele procedure te moeten ondergaan, vroegen wij ons al langere tijd af of er geen andere mogelijkheden waren. In Tamale was het ons gelukt om via via het emailadres en telefoonnummer te verkrijgen van de hoogste baas van de Immigratiedienst in Accra. De direkteur van headquarters dus. Via haar secretaresse hadden wij een afspraak gemaakt, met het verzoek om deze vrouwelijke direkteur (Elizabeth Adjei) te kunnen spreken op 21 december, aangezien wij dan in de buurt waren. Dit lukte. En zo togen wij dan op 21 december naar de Immigratiedienst Accra, waar we om 16.00 uur een afspraak hadden met de direkteur. Na een uurtje gewacht te hebben, mochten we binnenkomen en daar spraken wij over de verschillende mogelijkheden die er zijn. Enkele voorbeelden: Een verblijfsvergunning zonder quota; een verblijfsvergunning op basis van vermogen; een permanente verblijfsvergunning enz. enz. Voor alle 3 de opties iis geen werkvergunning meer nodig. Het verschil zit 'm in de duur en het gemak van verlengen.Voor ons blijken er wel degelijk mogelijkheden te zijn. Hoe langer je in Ghana bent, hoe gemakkelijker het wordt. Eerst krijg je een verblijfsvergunning voor 1 jaar; op een gegeven moment krijg je een verblijfsvergunning voor 2 jaar of voor 5 jaar. Als je 7 jaar in Ghana bent, krijg je een permanente verblijfsvergunning. Toch betekent dit niet dat je dan nooit meer hoeft te verlengen. De Immigratiedienst wil je toch op de één of andere manier blijven monitoren. Het verlengen blijft dus noodzakelijk. Het is ook afhankelijk van de goodwill. Verder moet je 9 van de 12 maanden in Ghana zijn. Wij waren blij met deze informatie en nemen het mee in de afweging of we nog langer in Ghana willen blijven of niet.
Accra....Accra....Accra.....een vreselijke stad. Chaotisch en hectisch en 'air pollution'. En verder druk, 11 afspraken en alles per taxi. We doorkruisten de stad van links naar rechts, onderwijl telefoontjes beantwoordend van Tamale. De meiden bleven maar bellen....'When are you coming back?'.......Huisbaas Boye Bandie liet weten: 'I am at your gate, are you in the house now, I just want to say hello to you?' Als echte Ghanezen antwoordden wij: 'No, sorry, we are on travelling'....! In ons hotel in Accra hadden we leuke contacten: Een meisje uit Zweden; een stelletje uit Engeland; een man uit Amerika (die geld van de overheid kreeg om vrouwenprojecten te ondersteunen). Hij raadde ons aan contact met hem op te nemen. Ook met het personeel voerden we vele gesprekken. De wasjongen vertelde ons dat zijn dochter was aangereden door een automobilist en in het ziekenhuis lag. Aangezien pa niet verzekerd was, moest hij de kosten (40 GHc, zijnde ongeveer 20 Euro) zelf betalen. Zijn health insurance card was verlopen. Zelf had hij al 25 GHc betaald en hij vroeg aan ons om de resterende 15 GHc te betalen. Hij kon ons meenemen naar het ziekenhuis, zodat wij zelf dochterlief en zijn vrouw konden ontmoeten. Vriendelijk, doch gedecideerd lieten wij hem weten dat we niet kunnen beginnen aan dit soort verzoeken. Op Kerstavond hadden we geen water en geen stroom. I.v.m. Christmas celebrations werd er op eerste Kerstdag een party georganiseerd. Dit betekende: Harde muziek. Niet echt bevorderlijk voor de rust.
Bovenstaand: Even een ontbijtje scoren........
Eerste Kerstdag woonden we een mis bij in de cathedral in Adabraka (de wijk waar wij verbleven).
Bovenstaand: De kerststal in de kerk.
Op verzoek van een lezer, hierbij een beeld van deze mis: Een mooie mis met een 'child centred approach'. Deze kindernevendienst was on-Ghanees en werd geleid door de aartsbisschop. De ouders en de kinderen werden enorm betrokken bij de dienst. De rode draad was: 'A child is a gift of God; a sign of unity, hope, potential and responsability'. Na afloop spraken we met iemand, die afkomstig was uit Togo en was geadopteerd door Italiaanse ouders. Hij had gedoceerd op verschillende universiteiten in Togo, Ghana en Italië. Toen we op tweede Kerstdag even gingen pinnen, hadden we de pech dat onze Visa-card werd 'ingeslikt'. Toen we de security man hierover aanspraken, reageerde hij berustend met de woorden: 'Yes there are problems with the ATM (Any Time Money); due to the holidays, come back on Tuesday'. Help! Nee toch! Het was zaterdag en er werd ons doodleuk gezegd om te wachten tot dinsdag (terwijl we maandagochtend al zouden vertrekken uit Accra). Aangezien tweede Kerstdag op een zaterdag viel, werd maandag 28 december beschouwd als public holiday. Ons gejammer leidde uiteindelijk tot een aktieve houding van de security man en hij belde iemand op die het probleem zou kunnen oplossen. Het leverde echter niet het gewenste resultaat op. Toen belde Ben naar de betreffende vrouw en even later volgde Dees dit voorbeeld. Wij deden maar een beetje extra zielig en haalden alles uit de kast om de mensen te bewegen iets te doen. Toen kwam er een reactie waar we iets mee konden. Het bleek dat de mensen die het probleem zouden kunnen verhelpen op een 'wedding' zaten, 2 uur rijden van de betreffende bank waar wij stonden. Maar......'Don't worry, we will help you, wait and we will give you your card back'. In de wachttijd gingen wij maar een hapje eten en hoopten ondertussen dat het goed zou komen. En inderdaad.....Toen we 2 uur verder waren stopte er een feestelijk uitgedost gezelschap van 3 'bankoperators', die onze Visa-card teruggaven (nadat wij onze legitimatie hadden laten zien). Wij bedolven de mensen onder bedankjes.....'We are very grateful'......... En dan wordt op 27 december de 49e verjaardag van Dees gevierd in Accra met een etentje 'entre nous'. Plotseling kwam er een gezelschap binnen in allemaal dezelfde kledij en werd er gezongen en gedanst. Wat bleek? Deze mensen hadden een 'birthday celebration' te vieren en wij werden getrakteerd op 'spring rolls'. Toen wij vertelden dat ook wij een verjaardag hadden te vieren, werd er nog uitbundiger gezongen, gedanst en begroet. Tijdens dit etentje kon ik (Dees) even bijkomen van de schrik. Had ik net een telefoontje gekregen uit Nederland en liepen we richting restaurant, toen er plotseling een taxi met hoge snelheid ons rakelings passeerde en daarbij de hand van Dees raakte, die hard tegen de buitenspiegel sloeg. En toen was daar ineens weer die vervelende hoofdpijn. Toch niet weer malaria hè? Toen we op 28 december in Kumasi waren, liet ik (Dees) op Medilab even prikken. Nee, niets aan de hand. We voerden een leuk gesprek met één van de medewerkers, die maar niet kon begrijpen hoe 2 witten het al bijna 3 en een half jaar hadden volgehouden in het arme noorden..... The Northern Region zou voor de 'black ones' al erg zwaar zijn. Dus.....de 'blessings' daalden over ons neer! Op 29 december reisden we van Kumasi naar Tamale, waar onze Hudu weer blij was om ons te zien. Alles was in orde, alleen was onze kip bij de overburen, but.....she will come back.....Ook wij vonden het fijn om weer thuis te zijn.
Wij wensen alle lezers veel inspiratie toe in 2010......
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 105
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/550_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => december-2009-tweede-deel
)
[46] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088969
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-12-01
[photoRevision] => 0
[title] => December 2009 (Eerste Deel)
[message] =>
Op de drempel van november naar december........bezochten we o.a. weefmeisje Asia. Wij hebben een erg goed contact met haar oom. Normaal gesproken zitten we buiten in de community onder een boom op een houten bankje te praten. Deze keer echter liet één van de kinderen weten dat wij door mochten lopen naar zijn hut. (Wellicht vanwege de uitloop van het Moslimfeest Sala). In die hut waren we nog nooit geweest. Situatieschets: Deze moslim-man, met baard en in een lang wit gewaad zat op een matje in de lemen hut. Wij gingen naast hem zitten en we kletsten honderduit. Aan gespreksstof was geen gebrek! Vele mensen liepen in en uit de hut. Op een gegeven moment kwam ook Asia binnen. Zij vertelde ons - via haar oom die moest vertalen van Dagbani naar het Engels - dat Hawa haar verschillende keren had bezocht (en dat was niet voor de aardigheid). Hawa was in het gezelschap van iemand geweest die alles opschreef wat Asia zei. Hawa stelde aan Asia voor om voor haar association te komen werken. Asia moest dan wel met haar kiosk inclusief alle materialen komen. In ruil daarvoor zou Hawa voor Asia een veranda regelen voor haar shop. Wij interpreteerden deze boodschap als volgt: Nu Hawa weet dat zij langs de 3 metalen containers grijpt, gaat ze op kiosk-jacht. Wij drukten Asia op het hart om nooit naar Hawa te luisteren, noch om iets te ondertekenen en altijd eerst haar oom of ons te raadplegen. Wij hebben onze interpretatie doorgegeven aan NorGhaVo Ghana, aan Paul en aan Ishmel (die de centen van de microkredieten ophaalt). Het is niet te geloven! Hawa blijft Hawa! Ben en ik vonden het al erg stil rondom Hawa en dat betekent meestal niet veel goeds. Zoals wij het kunnen beoordelen, zal zij alle meiden bezoeken in hun shop en hetzelfde verhaal ophangen als Asia te horen had gekregen.
En plotseling ontmoetten we de Nederlandse, oud NorGhaVo-vrijwilligster Joanne, die teruggekeerd was naar Tamale om o.a. haar vriend Musah (van NorGhaVo Ghana) te bezoeken. Wij voerden een leuk gesprek en natuurlijk kon de container-issue - inclusief de rol van NorGhaVo Ghana daarin - niet ontbreken.
De laatste dag van november kwam de waterleverancier onze polytank vullen. Nog steeds had het hele gebied geen water en de watercompany leverde niets. De mensen hier zagen we op de fiets met jerrycans water fietsen. We besloten om onze contactpersoon van de watercompany te bellen, maar van deze Mozes werden we ook niet veel wijzer. Dus gingen we zelf naar het kantoor van de watercompany en daar kregen we het volgende verhaal te horen: Men was op de hoogte van het feit dat er in ons gebied al gedurende zo'n 14 dagen geen water was. Het probleem was dat de werklieden 'a special tool' moesten hebben, aangezien ze door beton moesten boren. En voor dat stuk gereedschap moest men de toestemming hebben van de hoogste baas en tsja.....die was 'on travelling'! Dus....het kon nog wel even duren.........'Please have some patience'..... Wij waren dan ook extra blij dat we onze polytank hadden laten vullen. Hiervoor moest een bedrag betaald worden van 40 GHc (ongeveer 20 Euro). In het verleden was het regelmatig voorgekomen dat we de waterleverancier hadden laten komen om de polytank te vullen en op dezelfde dag kregen we dan ook weer water van de watercompany. Maar goed.....nu kon dit laatste dus nog wel even duren. The pipe is still locked! Compound-boy Hudu had zo zijn eigen gedachten over de hele water-affaire: Volgens hem wordt de watertoevoer bewust afgesloten door de watercompany. De watertankers zien hierdoor hun omzet stijgen. Een gedeelte van de winst wordt dan doorgesluisd naar de mensen van de watercompany, zodat zij een extraatje hebben bovenop hun salaris. Wij leren elke dag weer hier in Ghana.............maar met dit soort kwesties maakt men het toch wel erg bont! In Nederland zou men zeggen: Ons helpt ons. Het was voor iedereen 'struggelen'; we zagen de mensen (vrouwen en kinderen) met emmers water op hun hoofd lopen. Zij moesten kilometers sjouwen om bij een plek te komen waar zij water konden halen. Wat kun je je dan gelukkig prijzen met een polytank water van 2000 liter! Maar eindelijk nadat de watercompany zo'n 3 weken geen water had geleverd, werd op 12 december de 'pipe unlocked'. Aangezien Ben verscheidene keren namens velen in verschillende communities had geklaagd bij de watercompany en iedereen hem nu wel kende, stond op 12 december contactpersoon Mozes persoonlijk aan de poort - met een delegatie van 7 personen in een truck - om te vragen of de 'white man' water had en 'satisfied' was. Oh, Ghana is funny......!
Ook liet Dees de laatste dag van november weer prikken op malaria. Het was moeilijk in te schatten: Voelde ik me nou niet lekker door de Harmattan of was er toch sprake van malaria? En ja hoor.....Dees had weer malaria. Dit is al de tweede keer sinds onze terugkomst uit Nederland. Hopelijk zet deze tendens zich niet voort. Iedere maand malaria wordt toch wel een beetje te gek. Na 14 dagen wederom laten prikken en toen was de malaria weer voorbij.
Nog steeds zijn we doende om onze verblijfsvergunning te regelen, d.w.z. onze voormalige huisbaas, mister Jacob, regelt dit voor ons via zijn eigen NGO. Er moeten nog 2 formulieren toegevoegd worden: Een brief van zijn NGO CPYWD (Community Partnerschip for Youth and Women Development) en een brief van de Social Welfare. Dit lijkt eenvoudig, maar in Ghana is niets simpel. De meest normale dingen kosten een heleboel tijd, omdat er altijd wel 'a problem' is. In dit geval betekende dit dat de direkteur van het Department of Social Welfare de brief nog moest ondertekenen en hij was 'on travelling'. Wij hadden gehoopt dat de beide brieven klaar zouden zijn op 30 november. Op die dag ging namelijk niet mister Jacob, maar zijn collega Elisha naar Accra. Niet alleen om een nieuwe vrijwilliger op te halen, maar tevens om onze beide brieven af te geven op de Immigratiedienst in Accra. Wij belden die dag vaak met mister Jacob en met Elisha, maar ook mister Jacob was 'on travelling'(Bimbila) en voor Elisha was het onduidelijk wat de bedoeling was. Uiteindelijk bleek dat op 30 november de direkteur van de Social Welfare nog steeds 'on travelling' was, zodat Elisha zonder onze formulieren afreisde naar Accra. Wederom vertraging dus. Er zijn inmiddels 3 nieuwe opties om de betreffende brieven op de Immigratiedienst in Accra te krijgen, namelijk: De papieren worden via de STC -bus pakketdienst Tamale naar de STC in Accra vervoerd en daar kan Elisha dan de papieren ophalen (mocht hij nog in Accra zijn). Een andere mogelijkheid is om de brieven via EMS (een soort snelle postdienst) rechtstreeks op te sturen naar de Immigratiedienst in Accra. En als dat allemaal niet lukt, dan nemen wij de brieven wel mee als wij zelf half december afreizen naar Accra. Op een gegeven moment bespraken we bovenstaande issues op kantoor van mister Jacco en stelde hij voor om samen naar het kantoor te gaan van de Social Welfare. In persoon verschijnen mag nog wel eens helpen. Wellicht kon men van daaruit de direkteur bellen en kon misschien iemand anders tekenen. Ook bleek dat NorGhaVo Ghana verzuimd had de Social Welfare updates te geven over ons reilen en zeilen. Ja, we hadden ook niet anders verwacht. NorGhaVo Ghana doet in onze beleving niets. Konden we dat meteen uitleggen. Dus: We besloten om op 3 december naar de Department of Social Welfare te gaan. Maar...... we kregen te horen dat er niemand op kantoor was. O jongens, kom op, wanneer komt hier eens iets van de grond? Het is toch belachelijk: Wij zijn op tijd begonnen met de procedure om onze verblijfsvergunning te vernieuwen, maar er is enkel tegenwind. De regels zijn niet éénduidig, iedereen doet maar wat, er is geen afstemming noch coördinatie en de setting is corrupt. Mister Jacob had met eigen ogen gezien dat er Chinezen binnenkwamen op de Immigratiedienst in Accra, met stapeltjes bankbiljetten in de hand voor een bepaalde 'officer' en hij kon meegenieten met het gesprek....Welk mobieltje wilde de officer graag hebben?....En in die context moet men voor ons in Accra een workpermit realiseren!!! Als we die hebben, kunnen we in Tamale de residence permit verkrijgen, maar dat gaat nooit meer lukken voor 9 januari. De mensen van de Immigratiedienst in Accra wachten nu op het laatste formulier en dat is de brief van de Social Welfare. En wie mag straks de boete betalen als we de datum van 9 januari overschrijden? Natuurlijk....... de 'white men'. Wij hadden het helemaal gehad en belden zelf naar het kantoor van de Social Welfare.....Nee, de direkteur was nog steeds 'on travelling'. Toen we vroegen of er geen 'deputy' was die wellicht kon ondertekenen, kregen we te horen dat slechts de direkteur de bevoegdheid had om te tekenen. Uiteindelijk lukte het ons wel om het mobiele telefoonnummer van de direkteur los te peuteren. Hoewel de direkteur best wel geërgerd reageerde....Don't blame me......slaagden we er toch in om een afspraak te maken. Op donderdag 10 december om 11.00 uur werden we verwacht. Ook wilde hij dan met mister Jacob spreken. Die was namelijk de direkteur van de NGO. Toen we Jacco belden met de mededeling dat het ons gelukt was om een afspraak te maken met de direkteur, reageerde hij verrast: 'Congratulations'. Hij liet doorschemeren dat dit resultaat te danken was aan onze witte kleur. Oké....op 10 december stonden we dan op de stoep. Uiteraard waren 'de witten' op tijd; dat gold niet voor mister Jacco en ook de direkteur van de Social Welfare was er niet. Nee toch....?! Maar.....'he will come, so you wait'....We werden in een 'office' neergezet en waren in de veronderstelling dat dit het kantoor van de direkteur was. Toen het wel erg lang duurde, besloten we om hem te bellen en wat bleek? Zijn kantoor was naast de 'office' waar wij zaten te wachten. Dus we waren op elkaar aan het wachten, maar goed....na een half uurtje was iedereen dan toch ter plekke. Wij dachten nog even dat het een kwestie was van: Briefje schrijven, ondertekenen en klaar, maar blijkbaar mag het niet eenvoudig gaan in Ghana. De man hield een heel betoog dat hij op papier wilde zien wat wij al die jaren in Ghana hadden gedaan; verder wilde hij de projecten met eigen ogen zien en hij wilde dat we een brief door Assembly (Gemeente) lieten opstellen. Aangezien wij onze verblijfsvergunning zonder tussenkomst van NorGhaVo regelen en in plaats van NorGhaVo het project van mister Jacob 'gebruiken', zal laatstgenoemde zijn project CPYWD laten zien. Toen duidelijk was dat onze rapportage voornamelijk in het Nederlands was geschied, hoefden we gelukkig niet alles te vertalen in het Engels. Het was de taak geweest van NorGhaVo Ghana om updates over ons te verschaffen aan de Social Welfare, maar dat hadden zij nooit gedaan. Dus dat was niet onze schuld. Mister Jacob heeft in plaats daarvan enkele nieuwsbrieven van zijn project CPYWD afgegeven en dat werd accoord bevonden. Ook lukte het mister Jacob om de brief van Assembly te cancelen. Uit ervaring liet hij de direkteur van Social Welfare weten dat hij ieder jaar opnieuw zijn project ging promoten bij Assembly en ieder jaar weer kreeg hij te horen: 'We don't know you'. O, dat is typisch Ghanees.....interessant doen; vooral niet dienstverlenend bezig zijn; erg gevoelig zijn voor bewijsstukken, brieven, stempels, handtekeningen; er op kicken om de ander weg te sturen met een heleboel huiswerk; schermen met 'the office, the rules and regulations, the organization' enz. enz. Iets snel, efficiënt en praktisch oplossen blijft 'een brug te ver' voor de mensen hier. Voor ons heel erg storend. Ben was aangeslagen; Dees 'almost', maar mister Jacob bleef optimistisch. 'It will be okay, don't worry!' Tsja...maar dat is nou net het probleem....wij kunnen onderhand niet meer inschatten of we ons geen zorgen hoeven te maken. In ieder geval belden we naar onze contactpersoon op de Immigration Service in Accra (Charlot), om haar de stand van zaken te vertellen...... 'The Department of Social Welfare is still working on it; they will do some more investigations. Probably we bring you the letter ourselves when we travel to Accra at the end of next week'…….. Dat was oké. Maar een dag later liggen de zaken alweer anders. Het blijkt dat mister Jacob met zijn NGO CPYWD niet geregistreerd is bij de Department of Social Welfare. Hij liet ons weten dat hij dit weliswaar verschillende keren had geprobeerd, maar dat de Social Welfare niet had meegewerkt. Tsja....feit is dat het niet opschiet. Zolang de NGO van mister Jacob niet is geregistreerd, kan de Social Welfare geen brief voor ons regelen die wij nodig hebben voor onze verblijfsvergunning. Het laten registreren gaat anderhalve maand duren en onze verblijfsvergunning verloopt op 9 januari. Er werd gebeld met de Immigratiedienst in Accra en het probleem werd voorgelegd aan onze contactpersoon Charlot. Terstond ging zij het bespreken met haar baas. Uitslag: Wij zullen op 21 december als wij zelf in Accra zijn, onze paspoorten afgeven op de Immigratiedienst. Zij zullen ons dan een stempel geven die tot 3 maanden na 9 januari geldig zal blijven. In die tussentijd heeft Social Welfare in Tamale de tijd om de NGO van mister Jacob te laten registreren. Mocht de Immigratiedienst ons de stempel niet geven als we in december in Accra zijn, dan kunnen we de paspoorten achterlaten en mister Jacco zal deze dan weer ophalen als hij in januari naar Accra gaat. O, het is altijd wat hier in Ghana en Dees vindt het moeilijk om erin te blijven geloven. De ervaring heeft gewoon inmiddels geleerd dat iedereen je wil helpen en dat iedereen blijft zeggen: 'Don't worry', maar als puntje bij paaltje komt is er gewoon altijd 'a problem'......en dat gaat na bijna 3 en een half jaar opbreken.
Even een grappige tekst tussendoor, die we zagen op de Department of Social Welfare:
Money
Money is termed as the medium of exchange, but money itself has got its own meaning in its five alphabets:
M: Many will suffer because of me
O: Others will die because of me
N: Nothing can be done without me
E: Everything is done by me
Y: Yes, I am the evil of the world.
Dit vierde jaar zijn wij met veel dingen bezig: Lesgeven op Cambridge Garden Academy en lesgeven op NCCELP, maar ook nog steeds bezig met het monitoren van onze eigen oud NFD-meiden in hun shop en last but not least.....het regelen van de wederopbouw van onze 3 containers; ons trainingscentrum dat werd afgebroken op Kukuomarket en hopelijk binnenkort weer wordt opgebouwd bij het naai-atelier van mister Halilahi op Lamashegu.
Wanneer wordt de MOU nou ondertekend, zodat wij de containers kunnen transporteren naar Lamashegu? Je wordt er toch helemaal dol van? Zelfs na het versturen van 7 mails richting Musah van NorGhaVo Ghana komt er geen enkele reactie, want.....no internetconnection. Per telefoon laat hij dan eindelijk weten dat er hopelijk op 3 december door iedereen getekend kan worden, want op 7 december zijn sommige mensen van de school (op wiens grond onze containers komen te staan) 2 weken afwezig, i.v.m. het volgen van een workshop. Op 3 december wordt er ondertekend door mister Halilahi (later bleek dat Musah hem een copie had laten ondertekenen) en door enkele mensen van de school (nog niet door allemaal). Wij zouden op 7 of 8 december kunnen ondertekenen. Maar......eerst moet er toch weer een meeting komen met alle 'headmasters'. Op het terrein staan namelijk meerdere scholen en iedere school heeft een 'headmaster', die zijn of haar zegje mag doen. Daarnaast willen al deze 'headmasters' ook weer samenkomen met de chairman van de 'School Management Committee' (tevens Assembly-man) en met NorGhaVo. Het wordt enorm vertraagd; er wordt uiterst inefficiënt gewerkt en het wordt een zeer moeilijke bevalling. Tot overmaat van ramp heeft Musah ook nog een 'funeral' van 'one of his fathers', dus......wachten....wachten.....wachten. Als we Alex van NorGhaVo een keer treffen, laat hij weten: 'We have to follow the process; it's very important'. Wij laten duidelijk weten dat de containers een half jaar leeg liggen en dat het toch niet zo moeilijk is om mensen een overeenkomst te laten ondertekenen en een transport te regelen, maar het is tegen dovemansoren gezegd. NorGhaVo Ghana schept er behagen in om de zaak te traineren. Wij reiken allerlei ideeën aan: Waarom kan een chairman van een School Management Committee niet tekenen 'on behalf of' alle 'headmasters?' Waarom roept NorGhaVo niet alle betrokkenen op om op kantoor te komen ondertekenen? Waarom kan NorGhaVo niet met het papier onder de arm op de motorbike springen en naar de betreffende personen toegaan? En dat de headmasters en teachers van de school een workshop hadden, so what? Die workshop was in Tamale en niet in Takoradi (zuid Ghana en 16 uur verwijderd van Tamale)?!
Verder mogen de containers niet achter de shop van mister Halilahi komen te staan, maar moeten ze aan de rand van het terrein 'in line' worden geplaatst. Wij worden er in ieder geval helemaal tureluurs van en hebben Musah dan ook gemaild: Good luck with your case, called: 'Mission impossible!'
Zoals wellicht gemeld komen alle 3 de containers op Lamashegu te staan, maar mag mister Halilahi er slechts 2 gebruiken. De 3e container is nog steeds in principe voor madam Mariam (onze oud stagebegeleidster van het kappersvak). Wij zijn de enigen die haar zo af en toe eens bijpraten over de container-issue. NorGhaVo Ghana doet uiteraard weer helemaal niets. Wij hebben madam Mariam voorgesteld om eens te gaan kijken op Lamashegu en te brainstormen met mister Halilahi. En dan komt er op 15 december 's avonds om 18.15 uur een telefoontje van Musah......Wij worden verwacht op 16 december om 8.00 uur op Lamashegu op het kantoor van de headmaster om de MOU te ondertekenen. Zou het dan eindelijk gaan gebeuren? Aangezien ik (Dees) om 9.00 uur moest beginnen op school, liet ik Musah weten dat ik slechts een half uurtje de tijd had. Ik zou echt om 8.30 uur moeten vertrekken, aangezien het ruim 20 minuten rijden is van Lamashegu naar mijn school in Kanvilli North. Wij stonden de volgende ochtend dus keurig om 7.50 uur op de afgesproken plek en.......waren de enigen. Wij hebben gewacht tot 8.00 uur en begonnen toen de mensen te bellen (mister Halilahi, NorGhaVo, chairman of the School Management Committee enz. enz.). Reactie: 'Oh don't worry, we are on our way, we are coming'. Toen NorGhaVo om 8.15 uur ter plekke was, lieten we weten: 'You are too late'. Met een stalen gezicht liet Musah weten: 'We are not too late; this is Ghana'. Ik richtte me tot de chairman van de SMC, met het verzoek of we een beetje konden opschieten en bovendien....'I take my job serious and I don't want to be too late; there are children waiting for me'. Reactie: 'Oh relax, then you come later, no problem, now you have to serve these people'. En iedereen liet weer lachend weten: 'This is Ghana'. Wij konden dit echt niet waarderen en lieten dat duidelijk blijken. Eindelijk was iedereen aanwezig (dachten we) en werd er getekend. Toen Peter van NorGhaVo liet weten: 'Is it not necessary to study it before we sign?', vielen wij bijna van onze stoel. We hebben het allang bestudeerd. Dus binnen een minuut hadden wij getekend. Onze kordate actie zorgde er in ieder geval voor dat iedereen een pen ging zoeken. Wij stonden inmiddels op ontploffen; het was 8.30 uur en de laatste persoon om te tekenen ontbrak. Vijf van de zes betrokkenen hadden nu getekend. Het is niet te geloven, maar NorGhaVo heeft weken nodig om iets te laten ondertekenen en was er dus nog steeds niet in geslaagd om zes mensen bij elkaar te roepen. Wij vertrokken in ieder geval en arriveerden klokslag om 9.00 uur op school, ...........waar de headmistress languit op een bank lag te slapen........!!! Knap hoor, als je dan nog steeds rustig kunt blijven. Ons lukte dat in ieder geval niet.
Toen wij al snel hierna aan Musah vroegen of de zesde persoon had getekend, bleef het stil. Wij vroegen ons namelijk af wat er zou gebeuren als nummer 6 niet zou tekenen. Zou dan alles weer voor niets zijn geweest? En mocht nummer 6 wel getekend hebben, zouden wij dan a.u.b. een copie kunnnen krijgen? Inmiddels hoorden wij via via dat de zesde handtekening helemaal niet nodig zou hoeven te zijn. Als hier namelijk 5 van de 6 personen tekenen (meerderheid), dan is de overeenkomst een feit. We bleven bij Musah aan de bel trekken, hetgeen uiteindelijk resulteerde in de volgende, verrassende ontknoping: Nummer 6 is niet bereid om te ondertekenen. Op het land waar wij onze containers willen plaatsen, wil nummer 6 (vrouwelijk schoolhoofd van een middelbare school), een extra schoolgebouw neerzetten. Om dit te kunnen bekostigen, heeft zij een verzoek ingediend bij sponsoren. In haar beleving moet dit stuk grond hiervoor dus beschikbaar blijven. Gelukkig zal dit voor ons proces geen roet in het eten gooien. De Chairman van de 'School Management Committee' en alle andere 'headmasters' hebben namelijk hun goedkeuring gegeven. Onze containers kunnen definitief naar Lamashegu. Voorgesteld wordt om de laatste pagina van de MOU te veranderen. Dat wil zeggen dat de ruimte waar nummer 6 had moeten tekenen, wordt weggelaten. In Ghana is men nogal voorzichtig met dit soort dingen. Op deze manier worden eventuele toekomstige vragen voorkomen. Feit is dan wel dat we weer allemaal opnieuw moeten opdraven om te ondertekenen. Aangezien het 'paperwork' nu min of meer klaar is, wordt nu door Musah een eerste aanzet gegeven om het transport van de containers naar Lamashegu te regelen. Opmerkelijk is wel dat ze dit juist willen doen tijdens onze afwezigheid (bezoek Accra 18-29 december). Pesterijtje? NorGhaVo zal dus naar de Assembly (Gemeente) gaan en de Chairman van de 'School Management Committee' zal hier ook een rol in gaan spelen, aangezien hij zelf een 'Assembly-man' is. Aan de ene kant vinden wij het jammer dat wij niet aanwezig kunnen zijn bij deze klus. Ook toen het trainingscentrum werd afgebroken, waren wij er niet bij. Maar.....aan de andere kant is Ghana nu aan zet. Het is goed dat zij eens iets harder gaan lopen. Echter....toen wij terugkeerden uit Accra, was er - zoals gewoonlijk - niets gebeurd!!!
De volgende stap in de container-kwestie is dus het regelen van het transport. Assembly (Gemeente) had ons beloofd alle kosten van de 'relocation' te zullen betalen. But what is a promise in Ghana? Wij vroegen ons af of zij ook bereid zouden zijn om de hele wederopbouw voor hun rekening te nemen. De materialen die over waren (facing boarders, zinc roof, arch, signboard, metal poles etc.) liggen inmiddels in de community op Kukuomarket. Worden deze weer gebruikt voor de wederopbouw? Of betaalt Assembly voor nieuwe materialen? Of zullen zij slechts de transportkosten betalen? Of gaan ze helemaal niets vergoeden? Het blijft spannend!
Zoals reeds vermeld in de update van november, kunnen wij - dankzij een Nederlandse sponsor - een 10-jarige jongen naar school sturen. Deze knaap volgt lessen op het project NCCELP, waar Dees lesgeeft. Hij heeft nog nooit op een echte school gezeten en alles wat hij weet, heeft hij geleerd op NCCELP, het project voor kansarme kinderen.
Bovenstaand: Even gek doen voor de les begint.Bovenstaand: Mudasir, de jongen die wij dankzij een Nederlandse sponsor naar een echte school kunnen sturen.
Wij hebben samen met mister Ramzy (de oprichter van het project) deze jongen uitgekozen. De ouders werden bezocht en samen gingen we op zoek naar een passende school. Wij lieten ons voor wat betreft de schoolkeuze in eerste instantie leiden door mister Ramzy. Dat dit niet goed was, blijkt uit het volgende verhaal: Op 2 december bezochten we een school met de naam North Star. Aangezien het niet duidelijk is of de jongen kan instromen in JSS-1 (brugklas), of in P6, P5, P4 (groep 8, 7, 6), is het logisch dat de jongen eerst getest moet worden. Volgens de schoolleiding zou dit kunnen gebeuren in januari. Instromen was niet mogelijk halverwege het schooljaar. Hij zou moeten wachten tot september 2010. Allemaal heel begrijpelijk, maar......toen we de 'schoolfees'bespraken, werd ons verteld dat dit voor een P6 knaap ongeveer 261 Ghanese cedis zou zijn (voor 1 schooljaar) en voor een JSS jongen ongeveer 346 Ghanese cedis (voor 1 schooljaar). Het leken wel prijzen van een privéschool!!! Wij konden dit dan ook even niet plaatsen. Op deze manier zouden wij de jongen slechts 1 jaar kunnen 'supporten'. Wij vroegen ons dan ook hardop af of dit niet 'useless' zou zijn....... Hij mag naar school en na een jaar moet ie er weer van af.....Mister Ramzy was onduidelijk naar ons toe. Hij liet weten dat de kwaliteit op veel overheidsscholen slecht was. Ja, dat weten wij ook wel. Hij had ons ook verteld dat hij 18 kinderen in het verleden naar school had kunnen sturen (zowel privéscholen als overheidsscholen). Toen wij hier vol ongeloof op reageerden liet hij weten: 'They increase the prices', Verder vertelde hij dat sommige vrijwilligers hem financieel hadden geholpen en hij had ook veel zelf betaald, aangezien hij toen werkte. Op dit moment werkt hij niet en volgt hij een computer-opleiding. Toch wilden wij een second opionion horen en gingen hiervoor naar onze voormalige huisbaas mister Jacco en deze liet duidelijk weten dat North Star een privéschool was. Verder kon hij zich niet voorstellen dat een sponsor uit Nederland een privéschool in gedachten zou hebben. Hij juichde het plan toe om de jongen te sponsoren, maar raadde ons met klem aan om de knaap naar een overheidsschool te sturen. Volgens hem zou het een afgang betekenen voor zowel de jongen als de familie als het kind na een jaar weg zou moeten van school. Het zou zelfs kunnen gebeuren dat de familie de jongen zou verstoten. Wij waren het met hem eens: Kom op zeg, het is niet nodig om de sprong te maken van een project voor kansarme kinderen naar een privéschool. Een overheidsschool zit er tussen in en bovendien kunnen we hem dan wel alle schooljaren sponsoren. Hij kan dan gewoon de hele rit afmaken. Mister Jacco gaf ons de tip om naar de BagaBaga school te gaan; Weliswaar een governmental school, maar met een goede monitoring. Toen wij dit bespraken met mister Ramzy, reageerde hij in eerste instantie geschokt. Hij voelde onze kritische openheid als een aanval en ging zich meteen verdedigen. Het had hem blijkbaar zó geraakt, dat hij zich niet meer had kunnen concentreren op de computerschool en hij was eerder naar huis gegaan. Wij hebben hem uitgelegd dat wij na bijna 3 en een half jaar ervaring een beetje sceptischer zijn geworden. Tsja....dat gebeurt als je téveel teleurstellingen hebt moeten incasseren. Toen begreep hij het wel en we spraken af dat we op 8 december de privéschool North Star zouden cancelen en dat we naar de BagaBagaschool zouden gaan. Ook andere vrienden, zoals Paul, mister Halilahi en Taiba waren de mening toegedaan dat de Bagabaga school een goede keuze was. Aangezien mister Ramzy op 8 december te druk was met zijn computer-opleiding, moest hij verstek laten gaan. Wij (Ben en Dees) gingen dan ook alleen op pad. Het cancelen van de privéschool was zo gebeurd. We vertelden dat de sponsor in Nederland de voorkeur gaf aan een 'governmental school'. De 'private school was too costly and besides we have to obey our sponsors'. De man begreep het….surely…surely…..Hierna togen we naar de overheidsschool Bagabaga en voerden een goed gesprek met de schoolleiding. Afgesproken werd dat onze Mudasir al in januari mag beginnen. Hij hoeft niet te wachten tot het nieuwe schooljaar in september. En dit alles omdat wij gekozen hadden voor de Bagabaga-school. In januari zal hij eerst getest worden, om te kijken of hij in kan stromen in P4, P5 of P6. Aangezien de jongen nooit op school gezeten heeft, is het niet aannemelijk te veronderstellen dat hij zal kunnen beginnen in JSS 1 (brugklas). Als duidelijk is in welke klas hij moet starten, zullen we te horen krijgen welke boeken hij moet aanschaffen. Voor de PTA (Parents Teachers Association) hoeven we slechts een bedrag van 12 Ghanese cedis (ongeveer 6 Euro) te betalen voor een heel jaar. Dit is het enige bedrag dat we aan de school moeten betalen. De rest kunnen we zelf kopen: Boeken, schooltas, schoenen en een uniform in de kleuren oranje/bruin. Dit uniform kunnen wij natuurlijk prachtig laten maken door de meiden op het naai-atelier van mister Halilahi. Aangezien er 'lack of furniture' is, werd ons gevraagd om ook een schoolbankje voor Mudasir te laten maken door een timmerman en dan het liefst een schoolbank waar 2 of 3 kinderen in konden zitten. Oké, afgesproken! Wij hadden er in ieder geval een goed gevoel bij en zullen in januari samen met mister Ramzy en met Mudasir terugkeren naar de school. Ook zullen we dan de ouders gaan bezoeken. Wij vinden het fijn dat de jongen nu het hele traject kan afmaken. (Bij de privéschool hadden we hem slechts een jaar kunnen 'supporten'). Wij vragen ons alleen nog even af aan wie wij het boekengeld voor de komende jaren zullen geven. Aan de school? Je weet nooit of dit 'safe' is. Of toch maar aan onze beste vriend Paul? Hij zal zeker ieder jaar uit onze naam het boekengeld voor de jongen willen gaan betalen. Wij brachten verslag uit aan mister Ramzy en hij reageerde gelaten. Nog steeds is hij waarschijnlijk teleurgesteld dat het geen privéschool is geworden en lijkt hij nog altijd geraakt te zijn door onze woorden: 'It is difficult for us to believe that you have supported 18 children in the past'. Mudasir zelf werd door niemand geïnformeerd. Typisch Ghanees; er wordt niets uitgelegd. Wij vonden toch dat wij de knaap even moesten inlichten. Toen wij hem vroegen of mister Ramzy of zijn ouders iets tegen hem hadden gezegd, liet hij weten: 'Mister Ramzy didn't say anything, but my parents said that maybe there will be a surprise'. Toen wij hem op de hoogte brachten van het feit dat hij in januari naar een echte school mag, lachte hij verlegen. Je zag aan het hele gezicht dat hij ontzettend blij was.
Behalve het naar school kunnen sturen van deze jongen, konden we het project ook voorzien van extra lesmaterialen en konden we een timmerman opdracht geven om tafels, banken en een schoolbord te maken.
Bovenstaand: In een opslagruimte had mister Ramzy de banken, tafels en het schoolbord tijdelijk 'geparkeerd' in afwachting van een likje verf.
De laatste les voor mijn Kerstvakantie op NCCELP stond er o.a. een Frans liedje op de rol. Muziek zit de mensen hier in het bloed en de kinderen 'drumden mee' op de maat van de muziek op hun houten schoolbankjes. Na het liedje kwam er een Frans versje. Dit ging over een sinasappel. Ik bouwde er maar een spel-element in: Wie het versje foutloos op kan zeggen in het Frans, wint een......sinasappel! Het was midden in de roos! De kinderen genoten. Ik voerde de spanning nog maar een beetje op, door een finale in te lassen. Uiteindelijk was de winnaar een feit. Aangezien er buiten les wordt gegeven, kwamen er veel mensen kijken. Zij kwamen gewoon af op het enthousiasme van de kinderen. Na afloop kwam de winnaar naar me toe en zei: 'Thank you madam'. Ongelooflijk.....een knaap van een jaar of 12 die zó blij is met een sinasappel. Mijn gedachten gaan naar Nederland..............
Azara en Asia (2 oud NFD-meisjes) volgen nog steeds lessen op het NCCELP-project van mister Ramzy. (Engels, lezen, schrijven). Een voorbeeld van een cultuurverschil: Azara was ziek geweest en kon het niet waarderen dat we haar maar één keer hadden opgezocht. Als iemand ziek is hoor je alles te laten vallen en dien je naar de zieke te gaan. Een excuus als: 'We have to work and we are very busy' wordt niet geaccepteerd. Tsja…socializen is voor de mensen hier veel belangrijker dan werken, maar voor ons Nederlanders is dat toch nog steeds andersom. Ook telefoontjes in haar beste Engels in de trant van: 'My bike has spoilt, come with the car and bring me to NCCELP', schieten bij ons wel eens in het verkeerde keelgat. Als je dan slechts een boos gezicht te zien krijgt, dan denk je wel eens: 'Waar heb ik dat aan verdiend?'
Nog 3 weken en dan is het Kerstvakantie. De laatste lessen op Cambridge Garden Academy staan in het teken van zingen, voorlezen, versjes en een examen geven. Op 9 december is er 'French exam'. De uitslag? Tussen 2,8 en een 10......Ik had van alle originelen ook copieen gemaakt. Het is namelijk de bedoeling dat er één exemplaar op school blijft en dat de kinderen één exemplaar mee naar huis mogen nemen 'to show it to their parents....and they will be happy'. Oké, maar.......al snel bleek dat niemand mijn puntentelling begreep....... 'Sorry, it's the European way.....Men is op school gewend om het cijfer in procenten aan te geven. Dus in plaats van een 10, zegt men hier: 100%. Een correct antwoord wordt weergegeven door een 'vinkje' (en niet door een krul); een foutief antwoord wordt gevolgd door een x (en niet door een streep). Men vond het echter 'very interesting' dat niet iedereen corrigeerde zoals de teachers in Tamale. Als ik een verhaaltje vertel met als titel: 'Fati et l'arbre à miel', blijkt dat deze kinderen het verhaaltje 'Fati and the honeytree' niet kennen. Dit had ik ook niet verwacht. Het verhaal gaat namelijk over een moslim-meisje uit de 'village/bush' en dat kader past niet bij een privéschool. Op het project NCCELP daarentegen was het verhaaltje bij alle kansarme kinderen bekend. De laatste les voor de Kerstvakantie stond net als bij NCCELP ook in het teken van een liedje en een versje. Op het moment dat de kinderen muziek horen, beginnen ze te dansen. Het rijmpje over de sinasappel sloeg ook hier in als een bom. Stel je voor: Als je het Franse versje foutloos kunt opzeggen, dan win je een sinasappel! Deze kinderen zijn gewend dat ze slechts gestraft worden; belonen is nooit aan de orde. Het was dan ook een complete 'eye-opener' voor het kroost en ze keken me allemaal aan met grote ogen. Sommigen keken naar boven en zeiden: 'Oh please God, help me'.Voor P1 (groep 3) was het echter te moeilijk. Dus ik besloot om er een andere keer op terug te komen. Toen ik liet weten dat ik de sinasappel wel zou bewaren tot na de vakantie, reageerde een kleintje met de woorden:'But madam Dies, then the orange will be spoilt'....Toen ik vertelde dat ik in dat geval wel een nieuwe sinasappel zou kopen, was het goed. In P2 (groep 4) lukte het wel. Op een gegeven moment liet Charbel weten: 'If I win the orange, I will share it with the whole class'. Toen ik dit hoorde haakte ik hier natuurlijk op in en liet weten dat het veel belangrijker was om een sinasappel te kunnen delen met anderen, dan een sinasappel te winnen en deze voor jezelf te houden. Al snel werd duidelijk dat Wumpini als winnaar uit de bus zou komen. Dit was al voorspeld door alle leerlingen (van zowel P1 als P2) en dat was terecht, want Wumpini is een heel slim manneke.
Er is veel verloop onder de collega's. Ik heb al veel personen zien gaan en zien komen. Collega Peter (begonnen in september 2009) was in december plotseling weg. Het enige dat je dan te horen krijgt is: 'He is on travelling', maar de ervaring heeft inmiddels geleerd dat die persoon dan nooit meer terug komt. Als je dóórvraagt, vindt men dat ongemakkelijk. Aangezien ik het erg goed kan vinden met mijn collega's, lieten zij mij weten dat Peter in Accra was om een paspoort cq visum te regelen. Hij wilde namelijk naar een congres in Canada gaan. Zou hij dan toch nog terugkeren? Ook collega Ezekel heeft het plan om het voor gezien te houden. Ook hij is er pas 3 maanden. Dat hij weg wil op Cambridge heeft andere oorzaken: Hij woont ver weg van de school. Hij heeft geen motorbike noch een fiets. Geld voor een taxi heeft hij niet. Hoewel hij mee kan rijden met de schoolbus, doet hij dat niet. Dit betekent namelijk dat hij dan om 6.30 uur paraat moet staan. En dat zou niet mogelijk zijn, aangezien hij er 's morgens eerst voor moet zorgen dat zijn broer en zus richting hun school vertrekkken. Tsja......zo heeft iedereen zijn redenen, maar feit is wel dat voornamelijk de mannelijke leerkrachten niet overlopen van enthousiasme en energie. Ook Aziz heeft er een handje van om weg te blijven van school..... 'I have a funeral, a wedding, an adoration'.....Op een overheidsschool maakt men hier geen punt van, maar op een privéschool wordt dit niet getolerereerd. En terecht! Voor de duidelijkheid: Het zou op alle scholen niet geaccepteerd moeten worden, om zomaar weg te blijven. In de pauze zie je ook heel duidelijk dat de mannelijke leerkrachten er tussen uitknijpen en dat het de vrouwen zijn die de kleine kinderen helpen met eten geven. Toen Aziz het een keer te bont maakte met het bezoeken van 'funerals', werden het aantal dagen dat hij afwezig was geweest, ingehouden op zijn salaris. Dat bleek de enige manier te zijn om het probleem op te lossen.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 109
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/526_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => december-2009-eerste-deel
)
[47] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088968
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-11-16
[photoRevision] => 0
[title] => November 2009 (Tweede Deel)
[message] =>
Op 16 november om 14.00 uur vond er een vergadering plaats op Lamashegu, samen met de Chairman van de School Management Committee, met Musah van NorGhaVo Ghana en met mister Halilahi. Een vergadering met ergernissen: Allereerst begon de meeting natuurlijk veel later dan gepland. Verder had mister Halilahi zich niet 'ingelezen' en verscheen Musah van NorGhaVo te laat. Musah liet weten dat hij inhoudelijk niet meer wilde ingaan op de MOU, maar dat hij nog slechts met de voorzitter van de school wilde praten. Laatstgenoemde liet ook op zich wachten. Na verschillende telefoontjes onzerzijds kwam hij dan eindelijk opdagen om vervolgens weer bijna meteen weg te gaan. Gelukkig maakte hij wel een afspraak met Musah. Toen de man wegging fluisterde ik (Dees) hem nog even in dat NorGhaVo altijd bezig is met 'delaying and postponing'. Ik vroeg hem dan ook Musah te activeren. De overeenkomst op papier was in orde....dus laten we nou ondertekenen en het transport gaan regelen.....! Uiteindelijk toch nog inhoudelijk ingegaan op de 'draft agreement' en wij hebben Musah verschillende keren op het hart gedrukt dat het voor ons belangrijk is om de containers op de plek te zien die onze voorkeur heeft. 'Gaat dat nog lukken Musah voor Kerstmis dit jaar? Er is immers nu toch 'common ground'?! (zoals hij dat altijd noemt). Een cynisch lachje was het antwoord......
In het weekend komt compound-boy Hudu altijd en we bezoeken vaak mister Halilahi in Lameshegu en de meiden in hun shop.
Mister Halilahi is een hele goede vriend van ons en is een druk baasje. Deze master sewing heeft niet alleen meer dan 50 kansarme meisjes onder zijn hoede op zijn naai-atelier, hij is ook net gestart met een 3-jarige opleiding 'Industrial art'. In het weekend volgt hij tevens nog computerlessen. Bovendien heeft hij een gezin (vrouw en 2 zoontjes). Of dit nog niet genoeg is, liet hij weten dat hij binnenkort op radio Reach te beluisteren zal zijn (De Tamale Polytechnic Homeradio). Hij gaat daar fungeren als 'microphone controller' en grijpt deze kans o.a. aan om zijn naai-atelier te promoten (en zo liet hij weten...om mister Ben en madam Dies te greeten...!) Ook maakt hij onderdeel uit van een Tailors Association (en deze mensen kennen wij inmiddels ook allemaal) en deze club heeft ook altijd vele bijeenkomsten, vergaderingen, graduations e.d. Aangezien mister Halilahi gedurende de hele week druk bezet is, moeten dit soort activiteiten naar het weekend verschoven worden. Verder heeft deze man een groot soiaal hart. Hij liet ons weten dat er dagelijks een meisje het naai-atelier passeerde, dat met een schaal op het hoofd richting markt liep. Nou wemelt het hier natuurlijk van de kinderen en jonge meisjes die met een schaal op hun hoofd richting markt lopen om allerhande goederen te verkopen, maar op de één of andere manier was dit meisje hem extra opgevallen. Toen hij haar aansprak, bleek het een weesje te zijn, dat in ruil voor onderdak en eten bij 'relatives' hard moest werken. Mister Halilahi kon dit niet aanzien en samen met de overbuurman van het naai-atelier werd afgesproken om dit meisje te helpen en tevens om haar de mogelijkheid te geven om het sewing-vak te leren. Ook Ben en ik zullen onze bijdrage leveren. We hebben het meisje al ontmoet en zij blijkt Rama te heten. Binnenkort zullen we op hutjesbezoek gaan om kennis te maken met de 'caretakers'. Misschien maakt bovengenoemd beeld ook duidelijk dat wij heel graag onze containers op zijn werkplek willen hebben. Hoe druk mister Halilahi ook is, dit weerhoudt hem er niet van om op zaterdagmiddag tijd te maken om met ons te socializen en te bomen over de toekomst van de containers. Er wordt heel wat gebrainstormd en vele plannen passeren de revue. Iedere keer als hij onze ideeën deelt, laat hij weten: 'It's a laudable idea'. Dit is zo'n beetje zijn stopwoordje geworden. Ook liet hij weten dat hij graag het project NCCELP wilde zien. Deze werkplek van Dees bevindt zich op de Tipoli-campus, vlakbij de school waar mister Halilahi zijn industriele vormgeving volgt. En dan krijgen we op een zaterdagmiddag goed nieuws te horen.......Op zeer korte termijn zal mister Halilahi een aantal Kayayoo-girls uit Accra toebedeeld krijgen. Dit gebeurt via de NRCC: Northern Regional Coordinating Council. Voor de hele Northern Region heeft de overheid 800 Kayayoo-girls de mogelijkheid gegeven om terug te keren naar het noorden en de Kayayoo-praktijken in Accra de rug toe te keren. Er zullen 60 meisjes naar Tamale komen die verdeeld zullen worden onder de Tailors Association en dus ook onder mister Halilahi's naai-atelier. Mister Halilahi zal deze meisjes gedurende een half jaar een stoomcursus geven. Na deze 6 maanden zal hij een aantal meisjes selecteren die bij hem het sewing-vak mogen leren. De andere meisjes zullen uitstromen naar andere plekken, waar zij weefster of kapster kunnen worden. Het moment waarop de Kayayoo-girls uit Accra arriveren komt wellicht bijna tegelijkertijd met het transport van onze containers naar Lamashegu. Fantastisch!!!! Onze containers zullen op deze plek dus prima tot hun recht komen. Wij zijn ontzettend blij en kunnen niet wachten totdat het moment daar is. Onze containers die gebruikt gaan worden voor de echte needy girls, waaronder de Kayayoo-girls uit Accra. Zo hadden we het altijd in ons hoofd.. De cirkel is dan rond. Op het moment dat de Kayayoo-girls zullen arriveren, zal ook de radio aanwezig zijn. Waarschijnlijk krijgen wij ook een rol toebedeeld als het gaat om het geven van een interview.
De meiden in hun shops: De sponsoren in Nederland hadden ons gevraagd naar het wel en wee van de 9 meisjes die nu in hun eigen shop zitten. Zij lieten ons weten dat wij de dames konden 'supporten' middels het aanschaffen van extra materialen en/of een maand geen lening terugbetalen. Uiteraard zouden wij slechts diegenen belonen die serieus waren. Wij stelden dan ook 3 criteria op, waarvan wij zeker wisten dat de sponsoren zich hier in konden vinden. De meiden zouden moeten voldoen aan minstens 1 van de volgende 3 criteria, te weten: 1. Is de shop open? M.a.w.: Laat het meisje een min of meer actieve werkhouding zien? (voor zover je daarvan kunt spreken in Ghana). 2. Betaalt het meisje regelmatig de lening terug? 3. Heeft het meisje wellicht in haarzelf geïnvesteerd, middels het volgen van extra training? (en deze kosten dus zelf betaald). Nou, we bezochten in oktober en november dus alle 9 dames en zie hier het resultaat: Weefmeisje Asia voldeed aan optie 1 en werd verblijd met weefmaterialen. Kapster Azara voldeed aan optie 1 en werd verblijd met kappersattributen. Naaister Suhayini voldeed aan optie 3 en eigenlijk ook aan optie 1, aangezien een zus haar honneurs in de shop waarneemt gedurende de tijd dat Suhayini extra training volgt bij mister Halilahi. Zij werd dan ook verblijd met naai-attributen. Weefster Salamatu voldeed aan optie 2 en werd verblijd met weefmaterialen. Kapster Adam Rafia voldeed aan optie 3 en werd verblijd met kappersspullen. Kapster Akiti viel buiten de prijzen. Zij loopt tegenwoordig met een schaal sinasappelen op haar hoofd. Kapster Rabbie heeft het ook af laten weten en heeft haar heil gezocht in het verkopen van bananen. Weefmeisje Hadidja valt ook buiten de boot; zij is zwanger geraakt. Naaister Hawa voldoet ook niet aan de 3 criteria. Tsja...... we zitten nu eenmaal in het noorden van Ghana en dat is het armste gedeelte van het land. De werkloosheid is hier extreem hoog (50 tot 70%); inflatie 20% op jaarbasis en de klanten van onze meiden.......ach... dat zijn de notoire wanbetalers die niet betalen voor de diensten die de meiden leveren. Je kunt je voorstellen dat het in deze setting erg moeilijk is om te overleven. In ieder geval: 5 van de 9 meisjes konden we een financiële opsteker geven, middels het kopen van extra materialen.
De tijd van de bushfires is weer aangebroken en het regenseizoen is voorbij. De Harmattan is net begonnen. De climax van het droge seizoen duurt nog even. (Maart).
Kikkers en sprinkhanen op de compound………een dood mini-krokodilletje op de compound……(althans zo zag ie eruit volgens Ben)……..Navraag bij Hudu leerde echter dat het een kameleon betrof. Verder vertelde Hudu dat hij vroeger als kind lezards en ratten had gegeten......The meat is very sweet; we fried it and chopped!!!....
Als onze microfinancieringsdeskundige Ishmel de communities ingaat om de terugbetalingen van de leningen op te halen, dan zou het niet meer dan normaal zijn dat onze meiden hiervan een betalingsbewijs zouden krijgen. Verschillende keren hebben wij dan ook tegen Ishmel en tegen NorGhaVo Ghana gezegd dat men een bonnenboekje moet kopen (omgerekend 45 eurocent). Nog steeds was dat niet gebeurd. Ook de 'caretakers' van de meiden hadden geklaagd. Zij wilden een bewijs van betaling.... en terecht.....Aangezien niemand actie ondernam, hebben wij maar weer dat boekje gekocht en aan Ishmel gegeven. Het niet uitschrijven van kwitanties kan erop duiden dat transparantie, verificatie en controle ver te zoeken zijn in de financiele administratie van NorGhaVo Ghana. Bij ons roept het in ieder geval vraagtekens op. Wij hebben dit gerapporteerd aan NorGhaVo Nederland.
Fungeren als brug.....Wij kennen hier in Tamale een Togolees die erg goed kan koken. Zijn droom is om voor zichzelf te beginnen, maar ja......geen geld. Op dit moment werkt hij dan ook in een hotel. Hij kan niet alleen goed koken, hij heeft ook managementkwaliteiten en een goede visie. Eigenlijk wil hij switchen van baan. Verder kennen wij in Tamale een jonge knaap (Samiwu) die in het verleden les gaf op de computerschool van NorGhaVo en sinds kort de switch heeft gemaakt van computers naar horeca. Op het Cultureel Centrum (waar veel blanken komen) is een restaurant gevestigd (waar veel NorGhaVo-vrijwilligers komen), genaamd Sparkles. In het verleden werd Sparkles gerund door Desmond (Board member van NorGhaVo), nu heeft o.a. Samiwu de leiding in handen. Toen wij daar een keer een hapje gingen eten, vertelde hij ons over de startproblemen. De link was snel gelegd. Misschien kon onze Togolese vriend iets voor Samiwu betekenen? Telefoonnummers werden uitgewisseld en er werd contact opgenomen. Wat het resultaat ook mogen worden, het was leuk om weer als bruggenbouwers te kunnen fungeren.
Veel moslims gaan naar Mekka. We zien veel vliegtuigen overvliegen. Men vertrekt vanuit airport Tamale. Van daaruit wordt er naar Accra gevlogen en gaat het verder richting Mekka, alwaar de jaarlijkse bedevaart plaatsvindt voor moslims vanuit de hele wereld. Dit jaar gaan er 2700 Ghanese moslims naar Mekka. (23-27 november 2009).
In Tamale is men bezig om kinderen tussen de 3 en de 6 jaar in te enten (meningitis, mazelen, polio). Aangezien er geen registratie is, komt er gewoon iemand aan de deur en vraagt of je kinderen hebt in een bepaalde leeftijdscategorie. Op het moment dat er iemand bij ons aan de poort stond, waren wij niet thuis. Op de poort was met krijt geschreven.....U4. Misschien de registratie voor: Niet thuis?!
In het weekend van 14 en 15 november heeft Hudu de tuin onderhouden. Een hele klus! En zeker in die vreselijke hitte! Maar ja....Een Afrikaan verdraagt waar een westerling klaagt! In datzelfde weekend zagen wij plotseling dat onze kippen stokstijf op de compound stonden. Roerloos...akelig! Een teken dat er iets niet in orde is! Navraag bij Hudu leerde dat er waarschijnlijk sprake is geweest van 'a frog, a lezard or a snake'. Laten we hopen dat het niet de laatste variant was. En dan....Oh onze Hudu is funny......zomaar out of the blue laat hij weten dat ons kuiken Lieve geen 'female one' is, maar een 'male one'. De naam Lieve wordt dan ook gewijzigd in: Boy!
Bovenstaand: Kip Froukje met kuiken Boy (Lieve bleek 'a male one' te zijn!)
17 november: We gingen met Suhayini naar Kabsad Hospital. 'Onze' Suhayini (naaister) kampt met gezondheidsproblemen. Zolang wij haar kennen (ruim 3 jaar) heeft zij last van haar benen. Soms heeft ze erg veel pijn en kan bijna niet meer lopen. Op zulke momenten ligt ze de hele dag thuis, in haar hutje, op de grond. Op een gegeven moment liet zij ons weten: 'I will follow you to the Netherlands, so that I can go to a good hospital'. Dat dit geen optie is, moge duidelijk zijn, maar……we konden haar natuurlijk wel meenemen naar de privékliniek in Tamale waar wij altijd komen. Wij hadden hierover al een balletje opgegooid bij dokter Kabir van het Kabsad Hospital en hij liet weten: 'No problem, bring her'. Suhayini was erg blij dat we naar dit ziekenhuis gingen. Normaal gesproken moet zij haar toevlucht nemen tot 'local treatment'. Suhayini keek haar ogen uit in de privékliniek, maar was ook erg gespannen en wist niet wat haar allemaal te wachten stond. Wij probeerden haar zoveel mogelijk gerust te stellen. Dokter Kabir liet een algemeen bloedonderzoek doen. Uitslag: Malaria, tyfus en bloedarmoede. Diverse medicijnen werden voorgeschreven, inclusief 2 injecties voor de malaria die ter plekke werden toegediend. Voor Suhayini was het allemaal erg veel: Met 2 witten in de auto naar een mooie privékliniek in Tamale, waar alle registers voor haar werden opengetrokken: Consult, lab-onderzoeken, medicijnen, dure rekeningen enz. enz. Het duizelde haar gewoon......Tenslotte: Wij waren toch wel opgelucht dat haar aandoeningen geen chronisch karakter hadden, want dan had het meiske een probleem gehad. Wie zou dan namelijk de medicijnen betalen als Ben en Dees definitief uit Tamale zouden zijn vertrokken? Toch wilden we ervoor zorgen dat toekomstige medische kosten op een andere wijze zouden kunnen worden betaald. In principe kan elke Ghanees tegen betaling een insurance card krijgen. Met deze kaart kan hij of zij een ziekenhuis bezoeken (maar geen privékliniek). Suhayini had weliswaar in het verleden zo'n kaart gehad, maar deze was verlopen. Voor een nieuwe kaart was geen geld. Kosten van een nieuwe kaart: 10 cedis of tewel 5 euro, geldig voor een periode van 5 jaar. Dit probleem werd meteen opgelost. Echter.....na een week was Suhayini nog steeds niet gestart op het naai-atelier van mister Halilahi (op werkdagen), noch in haar shop (op zaterdag). Wij lieten haar dan ook weten dat het nu toch wel weer tijd was geworden om de sewing-draad op te pakken. Maar......Suhayini zag dat toch een beetje anders. Zij liet ons weten dat de dure medicijnen helemaal niet hadden geholpen. Zij had haar toevlucht weer genomen tot 'local treatment' en dat had ervoor gezorgd dat ze zich een stuk beter voelde. Zij was alweer voor 80% 'de oude' en zou op korte termijn weer gaan starten op haar werk. Zo zie je maar weer.........
20 november: De baby van kapster Akiti (Mandea) werd 1 jaar. Aangezien wij het telefoonnummer hebben van haar vader, belden we hem op om hem te feliciteren met de verjaardag van z'n kleinzoon. Erg ongebruikelijk! Men weet niet eens dat het kind die dag jarig is! De verrassing was dan ook groot.....and thank you for your concern......Tsja....verjaardagen gaan bij de Dagomba's (de grootste bevolkingsgroep hier in het noorden) geruisloos voorbij.
20 november: De link is down.......geen internetverbinding.......a general problem....... Lastig! De oorzaak bleek in Accra te liggen. Ook de dagen daarna was het 'struggelen' op de digitale snelweg. Later kregen we een andere variant te horen: Er zou een breuk zijn in de kabel van de glasvezel en men was bezig om dit te onderzoeken. Dan laat men weten dat er te weinig koper in de kabel zit en dat wij de enigen zijn met dit probleem. De laatste variant was: 'The problem is in Kumasi'. In 5 regio's zou men aan het 'sufferen' zijn. Hoe het ook zij: Wel internetverbinding, geen internetverbinding.......
21 november: PTA-meeting (PTA: Parents Teachers Association) op Cambridge Garden Academy. Vergadering op school op zaterdagmorgen om 8.00 uur. Subject: Effective teaching and learning and discussion about a computer-lab. Ik kreeg de notulen van de vorige vergadering onder ogen (20 juni) en las daarin o.a. het volgende: The Chairman asked to know from the school about the performance of the French Teacher. The Headmistress said her performance was very satisfactory and that parents would be the better judges based on what they hear from their wards!
En dan….op zondagmorgen een telefoontje van een bezorgde, meedenkende Hudu:....... 'Master, they locked the pipe in the whole area, so use the pump'……. Dan weten wij alweer genoeg. De watercompany levert geen water meer. Aangezien wij gelukkig een grote polytank hebben, kunnen we (als we elektriciteit hebben), het water oppompen en zo onze tank van 2000 liter water vullen.
22 november: Een wedding......Wij waren uitgenodigd door Taiba om het huwelijksfeest van één van haar 'junior sisters' bij te wonen. Op zondagmorgen dus.....op naar de wedding! Even om het plaatje te schetsen: We hebben het over de moslimcultuur en we hebben het over een islamitische bruiloft. De vader van Taiba heeft 6 vrouwen en 16 kinderen. Taiba is nummer 5 in de rij. Bij 1 vrouw heeft haar vader 8 kinderen, bij 1 vrouw heeft hij 3 kinderen, bij 1 vrouw heeft hij 2 kinderen en bij 3 vrouwen heeft hij 1 kind. Taiba heeft 15 halfbroers en halfzussen. Dit was niet onze eerste islamitische bruiloft, dus wij wisten wat we konden verwachten: De bruidegom is afwezig en de bruid zit als een 'versierde kerstboom' op een bed. Iedereen komt haar bewonderen en.......
Bovenstaand: Taiba met haar halfzussen. (Taiba staat helemaal links).
iedereen gaat met haar op de foto. Natuurlijk ging Taiba zelf ook op de foto (samen met haar jongste dochtertje Zenab). Taiba vond het geweldig om 2 witten te tonen aan haar familie. Halverwege de dag verruilde de bruid haar eerste outfit voor een andere outfit. De hele familie had gekookt: Banku en rijst. Alle familieleden droegen dezelfde kleding.
Aangezien Taiba naaister is, had zij een hele serie jurken mogen maken. 's Middags even socializen op ons oude 'stekkie'. Even teruggaan naar Kpaluu Junction, de plek waar wij de eerste 2 jaar hebben gewoond. Even kletsen met Job, Batischu, Eddy, Evelyne etc. Maar ook spraken we met mister Jacco over onze verblijfsvergunning.
Toen wij in augustus 2006 in Ghana arriveerden, ontmoetten wij de Nederlandse Carina, die vanaf die tijd regelmatig is teruggekeerd richting Ghana. Gedurende de afgelopen jaren is het contact altijd in stand gebleven. (Dit had ook te maken met de afronding van haar SPH-opleiding). Samen met haar Ghanese vriend Jahlove heeft zij een project in Tamale. Inmiddels is Yahlove ook 3 maanden in Nederland geweest en dat was uiteraard een bijzondere ervaring.
Een triest verhaal: Het komt helaas regelmatig voor dat leerkrachten op overheidsscholen er een potje van maken. Hoewel zij op de loonlijst staan, komen ze niet opdagen. (Deze mensen worden 'ghost-persons' genoemd). Aan het einde van iedere maand gaan ze wel naar school om hun geld op te halen. Zij betalen het hoofd van de school dan smeergeld en deze zwijgt verder. Dan gaan ze weer naar huis.... Dus: Wel salaris innen, maar nooit lesgeven!
Soms ben je weer even terug in Nederland, al was het maar om vanuit Ghana het tuinonderhoud van ons huis in Venlo te moeten regelen. De ex-huurder was nalatig geweest als het gaat om o.a. het tuinonderhoud. Ook andere zaken zijn nog steeds niet naar tevredenheid opgelost. Via de rechtsbijstandverzekering wordt aandacht geschonken aan deze kwestie. We vroegen dan ook aan onze tuinman om het nodige snoeiwerk te verrichten. Gelukkig is dit inmiddels geschied en ziet de tuin er weer goed onderhouden uit. Er is nog steeds geen nieuwe huurder. Er hebben zich weliswaar enkele kandidaten gemeld, maar zij waren in onze ogen niet geschikt en bovendien kwam de periode niet overeen.
Wij lazen dat er voor de Ghanese kust olie is gevonden. Blanken worden gevraagd om in deze advies te geven, als het gaat om organisatie, ontwikkeling, management en verder verloop van de olieboringen. Ghanezen hebben geen enkel vertrouwen in zichzelf en denken altijd dat de witten het beter weten. Dit zit erg diep geworteld. Bovengenoemde is slechts een voorbeeld, maar je ziet het overal in de samenleving.
Goed nieuws: Dankzij een Nederlandse sponsor kunnen wij het project NCCELP financieel helpen middels het aanschaffen van lesmaterialen voor de kansarme kinderen. Op 25 november kochten we leerboeken Engels, wiskunde, science, maar ook vele exercise-books en notebooks, pennen, potloden, gummen, puntenslijpers enz. enz.
Bovenstaand: Mister Ramzy kiest een lesmethode.
Een dag later werd een timmerman geregeld om opdracht te geven om extra banken, tafels en een schoolbord te maken en de laatste termijn van de computer-opleiding van mister Ramzy kon betaald worden. Als klapper op de vuurpijl kunnen wij binnenkort ook nog een kind uit laten stromen van NCCELP naar een echte school. Het schoolgeld voor 2 jaar kan worden betaald. Dat is toch geweldig?! Wij hebben hiervoor een 10-jarige jongen uitgekozen, die nog nooit op een echte school heeft gezeten. Alles wat hij weet heeft hij geleerd op NCCELP. Het is een slimme, serieuze en aardige knaap. Hij weet het zelf nog niet. Begin december zullen we met mister Ramzy zijn ouders en de nieuwe school gaan bezoeken. Wij genieten hier enorm van! Of dat nog niet genoeg was, kunnen we tevens materialen gaan kopen voor de meisjes van het naai-atelier van mister Halilahi. Zoals eerder gemeld: Normaal gesproken zitten hier meer dan 50 needy girls, maar komen er binnenkort een aantal Kayayoo-girls bij uit Accra. Zij worden dan verwelkomd met materialen en met onze containers! Hoe mooi kan het zijn.....!!!! Komt het dan toch nog allemaal goed?
Slecht nieuws: Musah van NorGhaVo Ghana had beloofd dat wij in de week van 23 november de MOU zouden kunnen ondertekenen. Het is al donderdag en nog steeds is er niet ondertekend. Op woensdagavond kregen we een onaangename mail. Strekking hiervan was: De materialen die nog op Kukuo liggen (sign boards, zinc roof, wood, facing boarders, arch) worden opgeslagen op het NorGhaVo-kantoor. Wij zijn het hier niet mee eens en melden dat dit transport meteen naar Lamashegu moet plaatsvinden. Dat is toch sneller, goedkoper en gemakkelijker? Verder wil NorGhaVo de grond op Lamashegu hebben. Ook hier zijn we het niet mee eens. De grond is van de school en mister Halilahi heeft deze grond van de school gekregen. Als NorGhaVo Ghana de grond wil hebben, nou dan mogen ze gaan betalen! En tenslotte wil NorGhaVo dat de containers niet vlakbij de shop van mister Halilahi worden geplaatst, maar een eindje verderop. Ook dit hebben wij geweigerd. De containers moeten zo dicht mogelijk bij de shop van mister Halilahi komen te staan. Het hoort allemaal bij elkaar en het is één project geworden met de naam: Needy girls project. Wij krijgen de indruk dat Peter van NorGhaVo Ghana nu de boel ophoudt. Hij is een hele tijd 'on travelling' geweest en nu hij terug is, gaat hij er zich mee bemoeien. We waren bijna waar we wezen wilden...........maar bijna is niet helemaal.....dus we moeten doorgaan. We hebben contact met de chairman van de School Management Committee (degene die ons de grond heeft gegeven) en deze man is het helemaal met ons eens en begrijpt ook niet waarom NorGhaVo zo moeilijk doet. Musah heeft in ieder geval weer een meeting georganiseerd met deze man en met mister Halilahi, want............. 'I have to discuss'.......Help Musah......stop discussing......please action!!! Maar op 26 november krijgen we dan toch de MOU per mail opgestuurd ter beoordeling. Jammer genoeg lukt het niet meer om in november te ondertekenen, want Sala gooide roet in het eten. Dit moslimfeest betekende 'a public holiday'. Maar goed....hopelijk kan er dan begin december ondertekend worden. In ieder geval zag de MOU er goed uit (op enkele kleine dingetjes na). Alle 3 de containers komen op de plek te staan die onze voorkeur heeft. Twee containers zullen gebruikt worden door mister Halilahi met zijn sewing-girls. De derde container is bestemd voor hairdressing of batik tie [e-38] dye. Aangezien mister Halilahi het plan heeft om in de toekomst zelf batik tie [e-38] dye lessen te gaan geven, leek het ons het meest praktische om die derde container ook te laten gebruiken door mister Halilahi. Op die manier heb je dan waarschijnlijk genoeg aan deze ene MOU. Mocht echter de container gebruikt gaan worden door madam Mariam van hairdressing, dan zal er weer een nieuwe MOU moeten komen en dan vrezen wij dat de derde container weer lang leeg zal staan.
Toen ik vorig jaar november op zoek ging naar een baan op school, kwam ik ook terecht op een internationale school, waar ze een dag voor mijn komst iemand hadden aangenomen voor Frans. Het schoolhoofd is een aardige vrouw uit Zuid-Afrika, Céleste genaamd. Soms ontmoeten we elkaar in de stad en aan gespreksstof is dan geen gebrek. Op 25 november trof ik haar weer. En wat bleek? Had ik wellicht nog interesse in diezelfde baan? Blijkbaar was de persoon van vorig jaar vertrokken. Hoewel ik inmiddels voorzien ben, was het wel leuk dat ze nog aan mij had gedacht.
Het is Harmattan en dat betekent dat je o.a. last hebt van een droge huid. Op aanraden van de mensen hier werd shea oil aangeschaft. En dat helpt!
Er is weer een gebrek aan water. We moeten zuinig zijn met ons water. De watercompany levert niets. Er zijn tekorten in 'the whole area'. Ook de polytank is bijna leeg. Aangezien we wel elektriciteit hebben, wordt de pomp dag en nacht aangezet, zodat het water opgepompt kan worden, maar dat gaat langzaam. De bananenbomen hebben ook water nodig, maar die moeten maar even wachten. Dus: Nauwelijks water en het is bijna Sala. Als je dan een waterleverancier belt om de tank te vullen, dan is het niet zeker of hij komt. Iedereen 'suffert' dus, maar er is één uitzondering.......In onze straat woont een priester en we zagen dat de brandweer arriveerde om hem te voorzien van water. Tsja.....a reverend Father of the Catholic Church, die mag het volgens de mensen hier aan niets ontbreken!!! Wij vinden dit erg storend. De Catholic Church zorgt in onze beleving vooral goed voor zichzelf! Wij weten dat de brandweer in Tamale maar één brandweerauto heeft. Wij vroegen dan ook aan onze compound-boy Hudu wat er zou gebeuren als er brand zou uitbreken. De watervoorraad was immers afgegeven aan de priester? Hij liet weten dat de brandweerauto gevuld zou worden met slecht water om te kunnen blussen. Het goede water was uiteraard voor de reverend Father.
En dan is het Sala.....het feest van de Moslims. Op zaterdag 28 november werd dit gevierd. Echter vrijdag 27 november en maandag 30 november waren voor velen 'public holidays'. De kinderen van Cambridge hadden vrij; het NorGhaVo-kantoor was gesloten; de meiden van mister Halilahi waren ook niet op de werkplek. Zelfs compound-boy Hudu kwam een dagje eerder dan normaal, want op de Sala dag was er 'celebration'......We sit together with friends, we cook rice, we eat and we pray'.......I.v.m. het offeren van een schaap, had mister Halilahi namens de community zijn schaap even vastgebonden bij zijn shop, maar plotseling slaagde het schaap erin om zich los te maken en de benen te nemen. Alle meiden hebben de hele ochtend gezocht naar het schaap. Kortom: Iedereen was in de ban van Sala.
En op de valreep knalt er op zaterdag 28 november nog een motorbiker achterop onze auto. Ben zat alleen in de auto en was op weg naar huis. Toen Ben tegen de jongen zei: 'You damaged my car, how much do you pay me?' (lekker kort-door de bocht), liet de knaap weten: 'I don't get you'. Aangezien de bumper al verschillende deuken heeft opgelopen, is één extra deuk ook geen ramp meer. Verder veroorzaakt zo'n kleine aanrijding vaak een complete volksoploop, waarbij ideeën naar voren komen om de 'white man' geld uit zijn portemonnee te kloppen. Het zal je dan maar gebeuren dat de motorbiker plotseling schade heeft, die al aanwezig was voor de aanrijding. De snelle conclusie van Ben was dan ook: Inpakken en wegwezen. Toen Ben aan de knaap liet weten: 'It's okay', reageerde de jongen met: 'Thank you Sir'. Nu kon hij dus wel Engels verstaan!!!
Tenslotte zomaar even een weetje: Slechts 11% van de Ghanezen beschikt over een echt toilet!!!!!!
Till next month!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 112
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/523_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => november-2009-tweede-deel
)
[48] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088967
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-11-01
[photoRevision] => 0
[title] => November 2009 (Eerste Deel)
[message] =>
Het weekend van 31 oktober en 1 november was er zo ééntje met 'van alles en nog wat': Compound-boy Hudu was present evenals de elektriciën. Al 14 dagen was laatstgenoemde bezig om onze kookplaat te repareren. Hij dacht dat het euvel in het stopcontact zat, dus......'I want to check in the wall and in the ceiling'. Maar.....toch bleek uiteindelijk de kookplaat zelf de boosdoener te zijn. Wij waren het inmiddels meer dan beu (Ben had al 3 opdonders gehad) en we overwogen zelfs om op gas te gaan koken. Even dachten we nog om op de Ghanese manier ons maaltje te gaan bereiden, namelijk op houtskool, maar Hudu bracht ons af van dat plan. De elektriciën heeft ons verzekerd dat er niets meer kan gebeuren, dus daar moeten we dan maar op vertrouwen. Verder togen we naar het Cultureel centrum en de markt.
Bovenstaand: Even kippenvoer kopen op de markt.
Ook gingen we naar de werkplek van mister Halilahi op Lameshegu en ontmoetten daar de meiden van zijn naai-atelier. Ook onze Suhayini werd in haar eigen shop bezocht. Zij is de hele week nog in training bij mister Halilahi en gaat op zaterdag terug naar haar kiosk. Gedurende de week neemt zus Rama de honneurs waar in de shop. Verder nog even naar het ziekenhuis geweest. Was de malaria van Dees weer voorbij? Ja, inderdaad....no MPS seen. Ook kwam onze beste vriend Paul nog op bezoek en liet ons weten dat hij inmiddels al 3 van de 4 vakken van zijn managementopleiding had gehaald. Aangezien we vriendin Taiba pas 1x hadden gezien sinds onze terugkomst uit Nederland, werd het tijd om haar eens te gaan bezoeken. Zij was een kleine week op familiebezoek in Kumasi geweest, i.v.m. een 'wedding' van haar zwager. We troffen elkaar in een spot (lokale kroeg).
Bovenstaand: Op zondagmiddag socializen in een spot, samen met Taiba en haar jongste dochtertje Zenab.
Een bizar verhaal: Men doet hier de meest vreemde dingen om aan geld te komen en op die manier te kunnen overleven. Zo klom er een man in een elektriciteitspaal om bepaalde onderdelen te stelen die goed verkoopbaar zouden zijn. Op het moment dat hij boven in die paal hing, kwam de elektriciteit plotseling terug en kwam hij dus onder stroom te staan. Hij werd ter plekke ge-elektrocuteerd. Toen het daglicht aanbrak zagen voorbijgangers een verkoold lichaam bungelen......
2 november: Ben voelt zich weer ziek: Overgeven, diarree, pijn in de botten, moe, hoofdpijn, keelpijn enz. Is zijn malaria nog niet voorbij? Deze keer duurt het langer en zijn er meer klachten. Ook heeft hij veel last van de warmte, maar wat wil je ook bij 43 graden! ('s Middags om 16.00 uur was het in de schaduw nog altijd 38 graden; 's morgens om 6.30 uur is het al 30 graden). Op 9 november laat hij wederom prikken en blijkt dat hij nog steeds (of opnieuw) malaria heeft. Een tweede kuur moet uitkomst bieden. Op 21 november wederom gecheckt. Ben malariavrij. Aangezien Dees zich niet lekker voelde (hoofdpijn) ook even laten prikken. Gelukkig.....geen malaria.....De griepachtige verschijnselen schrijven we dan maar toe aan de verandering van het weer, zijnde de Harmattan. 's Morgens is het 'koud', slechts 22 graden (ook 's nachts is het kouder). Overdag is het ongeveer 36 graden. Deze periode vinden wij de fijnste tijd van het jaar. De Ghanezen echter vinden het vreselijk. Zij hebben het koud en hebben een jas aan. De overgang naar het koelere weer heeft ervoor gezorgd dat we beiden snipverkouden zijn, keelpijn hebben en veel moeten hoesten. De periode van de stof, stof, stof is weer aangebroken!
Wij lazen op internet dat er 'slechts' 15 gevallen van de Mexicaanse griep aan de orde waren geweest in Ghana en dat er niemand aan was overleden. Maar ach.....dit zegt helemaal niets....er wordt in Ghana nauwelijks iets gedaan aan registratie. En bovendien....dood is hier dood en de oorzaak is niet relevant. De dood hoort bij het leven. Alles wordt afgedaan met:'The Almighty called him/her'. Na een tijdje vernamen we dat er plotseling 16 nieuwe gevallen van de Mexicaanse griep waren geconstateerd. Dit was het geval op een school in Accra. De school werd daarop 2 weken gesloten.
Ik ben doende geweest om de links van de website opnieuw tegen het licht te houden en te onderwerpen aan een kritische blik. Zo stuitte ik bijvoorbeeld op de link: Nieuwe banen Ben en Dees. Aan het einde is hier een stukje tekst toegevoegd over het nieuwe project Neesim Community Children Education and Library Project (Het project NCCELP, waar Dees lesgeeft aan kansarme kinderen). Neesim is een Dagbani-woord en betekent verlichting. (Het is dus Neesim en niet Naasim, zoals eerder vermeld en de oprichter is niet mister Ramzing, maar mister Ramzy....sorry.....slip of the pen). Bij de vermelding over de workshops/docententrainingen van Ben, zag ik dat de site van het children to school program (www.ctspghana.com) nog 'under construction' zou zijn, nou.....deze is inmiddels up-to-date en mag er zijn! Dus: Kijk maar eens!
Op 4 november gingen we materialen kopen voor sewing-meisje Suhayini. Eind januari zal Suhayini klaar zijn met haar extra training bij mister Halilahi en dan volgt de feestelijke pass-out (graduation). Dit gaat met veel ceremonie gepaard, maar daar hangt dan ook een prijskaartje aan. Het moge duidelijk zijn dat 150 GHc (ongeveer 75 Euro) een gigantisch bedrag is voor een straatmeisje. Ongeveer eenzelfde bedrag (waarschijnlijk 100 GHc = 50 Euro) is nodig voor materialen in haar eigen kiosk. Wij zullen haar supporten als het gaat om de materialen voor haar shop; mocht er nog iets over zijn, dan kan ze dat gebruiken voor haar graduation. Maar......er was niets over. Er werd inderdaad voor 100 GHc besteed aan materialen.
Bovenstaand: Suhayini is blij met haar sewing-materialen voor haar eigen kiosk.
Suhayini was erg opgelucht dat ze in ieder geval door ons werd geholpen. Tot onze grote schrik liet ze ons weten dat ze werkelijk had overwogen om af te reizen naar Accra om daar als Kayayoo-girl te proberen om bovengenoemde bedragen bij elkaar te sprokkelen. Gelukkig had iets in haar mind besloten om dit toch niet te doen. Zo zie je maar weer.....zelfs na 3 jaar training, blijft Accra voor sommigen nog lonken.
Niet alleen Suhayini werd verblijd met een financiële ondersteuning, ook kochten we materialen voor mister Ramzy. Op zijn project NCCELP is een chronisch tekort aan van alles en nog wat. De kansarme kinderen die hier les krijgen hebben niet eens een pen of een schrift. Dus er werd ingekocht....schriften, pennen en krijt. Zelden iemand zó blij gezien! De kinderen begonnen weer te zingen: Thank you en Na Tuma Pam. Een dank-jullie-wel voor de sponsoren in Nederland is hier dan ook op z'n plaats!!!
Op 11 november kochten we weefmaterialen voor Salamatu
Bovenstaand: Samen materialen kopen voor weefmeisje Salamatu.
en op 18 november gingen we met Adam Rafia op pad om kappersattributen te kopen.
Bovenstaand: Kapster Adam Rafia werd verblijd met hairdressing materials en deze worden getransporteerd op het hoofd.
De kleintjes op Cambridge houden me bezig.....zo gauw ze me zien schalt het door het gebouw: 'Madam Dies has come' of 'The white lady has come' of 'The French madam has come'. Ze willen me van alles vertellen....over hun vader, moeder, hun broertjes en zusjes. In P1 zit een knaapje (Charles) en hij liet me weten dat zijn zusje (Maik) bij mij in P2 zat. Hij kon maar niet begrijpen dat madam Dies dát niet wist. Als we het bord uitvegen, fungeert een stuk schuimrubber als borstel; de schoolbel luiden betekent het tegen elkaar slaan van 2 deksels (het lijken net koebellen). Als de kleintjes het woordje 'chapeau' leren, dan associeeren zij dat met een klank die voor hun bekend is en dat is charcoal....op houtskool wordt namelijk gekookt.
Op Cambridge garden academy liet één van de hummels me weten: 'Madam Dies, I want to follow you to your house'. Even dacht ik nog dat zij mijn huis in Tamale bedoelde, maar de kleine meid bedoelde mijn huis in Nederland. Voor ik iets kon zeggen, liet een knaapje weten: 'You can't go there; it's too cold for you in the country of madam Dies; you need plenty coats and even then you will die!' De leerlingen van P2 doen beter hun best dan de kleintjes van P1. Laatstgenoemden kunnen er wat van! Madam Dies wordt gezien als mummy en vaak word ik getrakteerd op kushandjes, strelingen en liefkozingen.
Bovenstaand: De leerlingen van P1 en P2 van Cambridge Garden Academy in een jolige bui.
Op privéschool Cambridge garden academy heb ik er wel moeite mee dat alles gericht is op competitie. Van jongsaf aan wordt tegen de kinderen gezegd dat ze een score moeten halen van 100%. Als ik zeg dat 60 of 70% ook goed is, wordt dit niet begrepen. Constant hoor ik uitspraken in de trant van: 'You have to become big people in future, then you can buy a big house and a big car'……'When you get good results, your parents will be proud of you and they will give you a nice present'…….'You have to listen to madam, so that you can put the information in your brains and from your brains it goes into your heart and from your heart it goes back to your brains and then to your mouth and then you can say the right answer'…….'Every evening greet your parents in French and they will be happy'……………. Als ik 'learning games'doe, willen ze dus allemaal de winnaar zijn. Iedereen verwacht dat de slimste kinderen zullen winnen. Als dit niet het geval is (en daar ben ik blij om), zie je dat de slimmerikken helemaal beduusd zijn en zelfs boos worden. Het dochtertje van de baas begint zelfs te huilen en te stampvoeten. Geen probleem .........Leren om te verliezen was dus niet verkeerd in een setting waar altijd alles is gericht op slagen. Madam Margaret (headmistress) hoorde dat ik tegen de kinderen zei dat ik niet zo gecharmeerd ben van de competitiestrijd en dat je met een score van 60 of 70% altijd zult slagen. Plotseling liet ze me weten: 'So that means that we ask more from ourselves than you people in Europe'. Ik was te confuus om te reageren. Ze heeft er dus niets van begrepen. Als één knaapje tijdens een 'learning game' helemaal in de ban is van het spel, is het tijd. Hij liet me dan ook weten: 'I want to continue'. Toen ik hem vertelde dat ik het voor gezien zou houden, maar dat hij gerust verder kon gaan met het spel samen met zijn vriendjes, keek hij me verwonderd aan. De kinderen een stuk eigen verantwoordelijkheid geven is echt een 'brug te ver'. Ze zijn slechts gewend om gedrild te worden, met maar 1 doel en dat is....scoren........! Een dag later kwam ik terug op het voorval bij headmistress madam Margaret en liet haar weten: 'Being satisfied with 60 or 70% doesn't mean that we ask lesser from ourselves than you. No, it means that we give more own responsability to our children and that is the highest aim'. Haar reactie was: 'Now I understand', maar... of dat zo is, betwijfel ik.
De kleintjes associeeren mooi met groot. Als ze onze auto zien (een kleine jeep) krijg ik dan ook te horen: 'Madam Dies, your car is too short!'
Story telling.....Madam Dies.........Story telling......Ja, verhaaltjes vertellen gaat erin als koek op Cambridge.
Op NCCELP, het projekt waar Dees lesgeeft aan kansarme kinderen, vliegen de decibellen je om de oren! Soms zijn er wel 90 kinderen en die willen allemaal aandacht hebben. Het is bijna niet om te doen. Er is dringend behoefte aan meer vrijwilligers. Mister Ramzy zelf kan het de laatste tijd bijna niet meer bolwerken en heeft nauwelijks tijd om les te geven. Hij is namelijk doende met een computeropleiding van anderhalf jaar en hij heeft nog 6 maanden te gaan. Maar ach.....de grotere kinderen houden de kleintjes in bedwang en degenen die serieus zijn roepen de raddraaiers weer tot de orde. Ja, deze kinderen zijn het wel gewend om in chaos te leven en alles wat zij op het projekt leren is meegenomen. Als ik aan het einde van de les een keer 'galgje' doe, zijn stralende gezichten mijn beloning.
De kinderen op NCCELP zijn de echte 'needy ones'. Dit in tegenstelling tot de 'lucky ones' van Cambridge. De kinderen van laatstgenoemde school hebben prachtige uniformen, mooie kleding en mooi schoeisel. De kinderen van NCCELP moeten het doen met rafelige kleding, vaak met vele gaten. Materialen die ik heb geef ik altijd aan NCCELP. Zo had ik van 'foam' de letters van het alfabet. Deze letters kon je aan elkaar vastmaken, maar je kon ze ook los gebruiken. Een zak vol met fleurige gekleurde letters. Uiteraard midden in de roos voor de kleintjes! Ik zette het hele grut in de kring en de letters werden uitgestrooid. Toen werd er gezongen: 'I am looking for my letter O, my letter O, my letter O, I am looking for my letter O, where is my O? Alle kleintjes gingen op zoek naar de letter O en maakten daar een stapeltje van. Zo kon het hele alfabet aan de orde komen. Voor de grotere kinderen had ik opblaasbare wereldbollen meegenomen. Ook dat was midden in de roos! Het was niet alleen leuk (je kon er heerlijk mee volleyballen en voetballen); het sprak ook tot de verbeelding en bovendien was het erg leerzaam. Deze kinderen wisten niet eens dat er 5 continenten waren. Ik schreef verschillende landen op het bord en zij moesten opzoeken in welk continent we dat land moesten plaatsen. Hierna vroeg ik 5 kinderen om naar voren te komen. Zij mochten elk een continent vertegenwoordigen. Als zij het verkeerde land in hun continent plaatsten, dan werd hun plek door iemand anders ingenomen. De kinderen genoten (en ik niet minder!)
Bovenstaand: De kinderen op NCCELP bewonderen de wereldbol en de lettertjes van het alfabet.
Momenteel ben ik (Dees) de enige vrijwilliger die lesgeeft bij mister Ramzy op NCCELP en dat is eigenlijk niet om te doen met die grote aantallen kinderen. Ben is doende om voor mister Ramzy vrijwilligers te werven en samen zijn zij op pad gegaan naar verschillende organisaties in Tamale. Hoewel mister Ramzy ook wel Ghanese vrijwilligers heeft, komen deze meestal slechts in de schoolvakanties. Dan hebben zij tijd. NCCELP heeft geen vakanties. De lessen gaan altijd gewoon door. Mister Ramzy zelf heeft het druk met zijn computer-opleiding. Kortom: Struggelen.......totdat er plotseling toch een Ghanese vrijwilliger opduikt, James genaamd. Deze James heeft als kind op NCCELP gezeten en heeft dankzij 'sponsorship' de Senior Secondary School (SSS) kunnen volgen (bovenbouw middelbare school). Niet alle kinderen van NCCELP hebben het geluk dat zij door kunnen stromen naar een echte school. Ik was dan ook erg blij dat ik versterking kreeg van James. Normaal gesproken geef ik les onder een groot afdak. Het schoolbord in het midden vormt de scheiding tussen de grote kinderen en de kleintjes. James ging met een groepje een stukje verder op de compound zitten (in de buitenlucht). Die plek had een groot voordeel: Er was minder kabaal. Ik stelde dan ook voor om te ruilen en dat was oké....No problem mummy....!
Bovenstaand: Mijn klasje tussen de stenen.
Nadat de foto was gemaakt kwamen er nog een heleboel laatkomers. Sommige kinderen komen om 15.30 uur, sommige kinderen komen om 16.30 uur............
Ben vindt het leuk om zo af en toe eens met de lokale bevolking in een 'spot' een beetje te 'bomen' over de politiek en de economie in Ghana. In zo'n lokale kroeg zitten vaak oude baasjes die heel wat te vertellen hebben. Op een keer kreeg Ben te horen dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Accra was afgebrand. Alle documenten waren in vlammen opgegaan. Er werd besloten nieuwbouw te plegen en jawel hoor......door Chinezen. Als Ben vraagt waarom Ghanezen dit niet zouden kunnen doen, luidt het antwoord: 'Wij Ghanezen hebben geen vertrouwen in onszelf'. Dit laatste merken wij inderdaad altijd......Hier heerst echt het idee van: 'Alles wat van buiten komt is beter'....... Een andere keer vertelde een Ghanese vrouw aan Ben dat ze in Düsseldorf was geweest en de grote luxe niet had kunnen verhappen. Ze had wel een hele dag willen rondlopen op de Köningsallee!!!
Lights off....lights off......lights off.......geregeld is dit het geval. Op zo'n moment bellen we vaak met de VRA (elektriciteitsmaatschappij). Er is een speciaal nummer voor klachten. De mensen die daar de telefoon aannemen zijn dus alleen maar gewend om klachten te aanhoren. Wij wilden die cirkel een keertje doorbreken en op het moment dat de stroom terugkeerde, belden wij op om te zeggen dat we blij waren dat we weer elektriciteit hadden. Je merkt dan complete verwarring aan de andere kant van de lijn. Wij deden er nog een schepje bovenop, door te zeggen: 'We thank God and we thank the VRA'. Dit soort grapjes wordt al helemaal niet begrepen. Hun reactie was dan ook: 'So the lights is off'.....No, zeiden wij, the light is back...thank you! Na 3x herhalen viel eindelijk het kwartje.
6 november: Op naar de Immigratiedienst in Tamale, i.v.m. onze verblijfsvergunning. Vorige maand zat de nieuwe Regional Commander nog niet op zijn post en spraken we met een zekere Stephen. Hij gaf ons toen hoop dat het regelen van een verblijfsvergunning op basis van vermogen geen probleem zou moeten zijn, want wij hadden immers geen crimineel verleden en bovendien hadden wij al 3 jaar vrijwilligerswerk gedaan voor Ghana en hadden we geen betaalde baantjes ingepikt van Ghanezen. Welnu, vorige maand was dit de case; nog geen maand later is het weer anders. Typisch Ghana! Inmiddels was de nieuwe Regional Commander begonnen, maar wij probeerden om met Stephen te onderhandelen. Het lukte ons om Stephen te spreken en deze loodste ons naar een soort 'deputy' van de Commander. Dit bleek een foute inschatting te zijn. De betreffende man liet weten dat je altijd een NGO of een organisatie achter je moet hebben staan en dat het niet mogelijk zou zijn om zo vrij als een vogeltje in Ghana te leven. Dat was een tegenvaller, want wij willen absoluut niet meer deze verblijfsvergunning regelen via NorGhaVo Ghana. Maar......er was ook een lichtpuntje: Het was niet nodig om weer in zee te gaan met NorGhaVo; elke willekeurige NGO zou volstaan. Nou, dat was tenminste iets................Wij overwogen om de NGO van onze oude huisbaas mister Jacco hiervoor te gebruiken. Toen wij het kantoor verlieten, zag Stephen de teleurstelling op onze gezichten. We vroegen hem of het mogelijk was de nieuwe Commander te spreken. Hij adviseerde dit niet te doen, aangezien je anders die 2 personen tegen elkaar zou uitspelen. Hij loodste ons naar buiten en fluisterde dat hij wellicht iets kon regelen....typisch Ghana!.....we moesten hem snel bellen, zodat we hem ergens in de stad konden treffen. Hij zou voor ons wel gaan praten met de Commander. Nou ja, zeg....Gaat dit richting corruptie? Uiteraard doen wij niet mee aan deze 'bribing'praktijken, maar wij waren toch wel heel erg benieuwd wat deze man ons te zeggen zou hebben. We besloten om hem te bellen en om hem ergens te ontmoeten. Als hij geld zou willen in ruil voor de stempel in ons paspoort, zouden we dit natuurlijk niet doen. Maar iemand ergens treffen en gewoon aanhoren wat die persoon te zeggen heeft, daarin schuilt geen kwaad. Het leven hier lijkt soms net op een spannend jongensboek! Wij moesten inwendig erg lachen toen de man voorstelde om ons te ontmoeten bij de Barclays Bank. Hij zag de dollars al voorbij komen....hahahaha!!! Zonder blikken of blozen liet de man weten dat hij een residence permit zonder quota voor ons kon regelen: Kwestie van 300 dollar per persoon betalen (900 cedis), paspoorten inleveren, papieren invullen en 2 pasfoto's toevoegen. Hij had de formulieren al bij zich!!!! Een dag later liet hij weten dat het buiten de 'office' om zou gaan en we zouden geen betalingsbewijs krijgen noch een bewijsstuk dat we onze paspoorten hadden ingeleverd. Dit is toch werkelijk niet te geloven!!! Toen we hem de volgende dag lieten weten dat wij de officiële weg preferen, luidde het antwoord slechts: 'Oh, don't worry'......We bespeurden geen enkele schaamte bij hem. Deze moslim-man Stephen van de Immigratiedienst had ons verteld dat hij naar Mekka zou gaan. Aha....nu zag hij zijn extra zakcentje aan zijn neus voorbijgaan.............Het is toch een trieste zaak dat zelfs een Immigratiedienst corrupt is. Inmiddels bericht gekregen van onze voormalige huisbaas mister Jacco dat deze bereid is om ons te helpen met het verkrijgen van onze verblijfsvergunning, zonder de tussenkomst van NorGhaVo Ghana. Zijn NGO CPYWD kan dit regelen. Er hoeft slechts een brief opgesteld te worden, zodat wij geïntroduceerd kunnen worden bij CPYWD. Op papier zullen we voor hem werken, maar niet in de praktijk. Voor de zekerheid hebben wij voor mister Jacco copieën gemaakt van alle documenten die destijds nodig waren voor de verblijfsvergunning (en dat was een heel pakketje: Application for the grant of work/residence permit NorGhaVo van het Ministerie van Binnenlandse Zaken; Application form for issue/renewal of residence permit van de Ghana Immigration Service; politierapport; medisch rapport; letter of recommendation of the Department of Social Welfare; Certificate to commence business; Certificate of Incorporation; Regulations of a Company limited by Guarantee; Copies passport and cv; pasfoto's; bankbescheiden waaruit blijkt dat je kunt voorzien in je eigen levensonderhoud enz. enz. enz.). We troffen elkaar op kantoor van mister Jacco (aangrenzend aan het huis waar wij de eerste 2 jaar hebben gewoond) en we boften.....binnen enkele dagen moest hij toch naar Accra en hij zou voor ons meteen naar de Immigratiedienst gaan met een hele envelop vol met papieren. Uit naam van zijn NGO, genaamd CPYWD Ghana (Community Partnership for Youth and Women Development Ghana), had hij een nieuwe brief gemaakt voor de Immigratiedienst in Accra, voor het Ministerie van Binnenlandse Zaken in Accra en voor de Social Welfare in Tamale (laatstgenoemde was namelijk verlopen). We hebben er alle vertrouwen in dat het mister Jacco/ mister Jacob gaat lukken om dit te regelen. Als mister Jacco concreet op 16 november op de Immigratiedienst in Accra is en vraagt naar onze contactpersoon Joshua, krijgt hij te horen dat deze is overgeplaatst. Een nieuwe contactpersoon dus (Charlotte). Aanvankelijk was al het 'paperwork' in orde, maar.......de Immigratiedienst had Jacco laten weten dat wij 2000 cedis moesten betalen voor onze residencepermit (workpermit is gratis). Toen Jacco ons dit telefonisch liet weten, konden we dit nauwelijks bevatten. Wij hebben in het verleden slechts 400 cedis hoeven te betalen voor een residence permit. De eerste keer hebben wij deze 400 cedis in Accra betaald en de tweeede keer hebben wij hetzelfde bedrag betaald in Tamale. Jacco was blij met deze informatie en zou verder gaan met zijn 'investigation'. Telefonisch was er geregeld contact tussen hem in Accra en tussen ons in Tamale. Het schoot niet echt op. Degene die de exacte prijs zou weten was 'on break', maar keerde vervolgens niet meer terug. Mister Jacco heeft uren gewacht. De volgende dag...een nieuwe poging. Hij liet weten dat er waarschijnlijk weer sprake was van 'bribing'. Nee toch, toch niet opnieuw corrupte praktijken? In ieder geval wilde mister Jacco niet terugkeren naar Tamale zonder een bewijsstuk in handen te hebben dat de aanvraag is ingediend. Hierna deed men moeilijk over het politierapport (VOG-verklaring). Dit is het enige document dat in het Nederlands is en men wilde dat dit vertaald zou worden in het Engels. Wij lieten mister Jacco telefonisch weten dat er helemaal onderaan het formulier een paar regeltjes in het Engels staan vermeld onder het kopje 'good conduct'. Dan moet het toch duidelijk zijn? De betreffende 'officer' vond echter dat de woorden 'good conduct' niet duidelijk te lezen waren. Nou ja zeg, de copieën die wij hadden meegegeven waren van goede kwaliteit. Men zocht echt 'spijkers op laag water'. In ieder geval wordt het vertaald door een tolk-vertaler op verzoek van de Immigratiedienst in Accra. Opmerkelijk is dat het originele Nederlandse politierapport zich gewoon bevindt in het dossier op het kantoor van de Immigratiedienst. Men weigerde echter om dit dossier erbij te halen. Deze taak zou onmogelijk zijn om uit te voeren.....Krijg nou wat...! En dan de volgende hobbels: Bij de aanvrage dient nog een extra brief te worden toegevoegd van de Social Welfare en bovendien moet mister Jacco nog een aanstellingsbrief maken waaruit blijkt dat wij vrijwilligerswerk verrichten (op papier) voor CPYWD. Tenslotte werd er nog gevraagd om copieën van onze diploma's, maar die liggen op de zolder in Venlo..........dus dat laatste zullen ze ons dan wel schenken. Voor wat betreft de 'bribing'-praktijken: Wij lazen dat in de lijst van de 180 meest corrupte landen van de wereld, Ghana op de 69e plaats staat! Dat zegt dus wel iets! Eind november/begin december zal collega Elisha van CPYWD wederom terugkeren naar Accra.
Over de container-issue mailen we weer met NorGhaVo Ghana. Alle opties worden bekeken. Het duurt allemaal erg lang. Voordat het transport kan worden geregeld, moet eerst het paperwork in orde zijn. Wij hebben sterk de indruk dat Musah de boel met opzet vertraagt om ons te pesten. Zoals eerder gemeld hebben wij de toestemming van alle 'hoge pieten' om de containers te transporteren naar de plek die wij voor ogen hebben, zijnde het naai-atelier van mister Halilahi. Het enige dat de chief (het stamhoofd) wil is de aanwezigheid van een NorGhaVo-lid op het moment dat wij de containers meenemen en daar zit nou net het 'katje'. Musah van NorGhaVo gaat niet met ons mee (en de andere twee, zijnde Alex en Peter....nou ja, zij lijken van de aardbodem verdwenen te zijn. Alex is altijd in Navrongo and Peter is constant 'on travelling'). Musah blijft zeggen dat hij eerst het papierwerk in orde wil maken voordat begonnen kan worden met het daadwerkelijke transport. Maar hoe kun je een 'agreement' opstellen als je het niet met elkaar eens bent? Résumerend: Wij zijn niet accoord gegaan met de opties A en B die NorGhaVo Ghana ons heeft voorgesteld, te weten: Optie A (containers weliswaar naar mister Halilahi, maar onder belachelijke voorwaarden, mister Halilahi kan geen stap meer verzetten zonder dat NGV Ghana in z'n nek zit); Optie B (containers gaan naar een reeds bestaande organisatie met ervaring in training voor needy girls, maar hier is nooit met ons over gesproken). Ons voorstel: Wij hebben 4 opties in gedachten, maar leveren deze opties één voor één aan (we willen niet meteen al ons kruit verschieten). Als NGV Ghana antwoord heeft gegeven op onze 1e optie, dan zullen wij komen met onze 2e optie en daarna met onze 3e en 4e optie. Onze 4 opties zijn achtereenvolgens:
Optie 1: Containers schenken aan mister Halilahi als gift, zonder condities (is ook wens van de hoofd-sponsoren). Echter: In geval van vroegtijdig overlijden van mister Halilahi, bestaat de kans dat familie de containers opeist (in dat geval zou een clausule ingebouwd kunnen worden om dat te verhinderen);
Optie 2: Condities van option A van NGV Ghana terugbrengen met 50%: Alleen kopje 1 en 2 blijven gehandhaafd, zijnde agreement en ownership; maar kopje 3 en 4 moeten weg, zijnde involvement of NorGhaVo Staff; Time and resource and Reliability.
AgreementThere must be an agreement signed between NorGhaVo and the individual professional chosen to give training to the needy girls. The agreement must have a period at which expiration the contract with the professional will cease to work in the containers unless the contract is renewed.OwnershipNorGhaVo shall possess ownership and control of the containers
Involvement of NorGhaVo/Staff
Time and resource
1.NorGhaVo shall have to directly be involved in determining the set up of the programs, selection of needy girls, monitoring and evaluation. NorGhaVo will also have a daunting task to ensure that the professionals contracted to work conform to the terms and conditions.
2.Staff of NorGhaVo will have to work directly with the professionals to compile report and solve problems. (More staff time is demanded)ReliabilitySince the reliability of the individuals can not be guaranteed NorGhaVo would have to be directly involved especially at the initial stage
Optie 3: NorGhaVo Nederland of Ben en Dees kopen de containers. In het laatste geval kopen wij de containers op persoonlijke titel. Hopelijk is NGV Ghana wel bereid om de containers aan ons te verkopen, maar daar ligt dan misschien een taak voor NGV Nederland. Aangezien de kans bestaat dat NorGhaVo Ghana niet aan ons wil verkopen, zouden wij het geld aan mister Halilahi kunnen geven en dus laten voorkomen dat mister Halilahi de containers koopt in plaats van wij.
Optie 4: Zaag de containers maar in 100.000 stukken!!!!!
Aangezien we dus helemaal niet vooruitkomen, denken we erover om helemaal alleen naar de chief te gaan en hem nogmaals uit te leggen dat het te zot voor woorden is dat de containers al maandenlang niet worden gebruikt voor het doel waarvoor ze zijn gebouwd, namelijk: Kansarme meisjes helpen. Ook overwegen we om nog eens te gaan praten met de Chairman van de School Management Commitee (die tevens bij de Assembly iets te zeggen heeft). Deze man heeft ons de grond gegeven op Lameshegu. Het contact met hem is een beetje verwaterd, aangezien hij een maand in Amerika is geweest, maar we kunnen die draad natuurlijk weer oppakken. We zouden hem voor kunnen stellen om samen naar de chief te gaan. We hopen echt dat er eind van deze maand een opening te zien is in deze hele netele kwestie. Als het aan Ben ligt, dan houdt hij de container-issue voor gezien, maar Dees wil het resultaat zien....onze containers op de plek die wij prefereren! Feit is wel dat wij beiden geen stap meer binnen zetten op het NorGhaVo-kantoor; er wordt nog slechts gecommuniceerd via de mail. Maar dan.......komt er toch een bericht van NorGhaVo Ghana over onze optie 2 (condities terugbrengen). Achteraf bleek dat onze voormalige huisbaas mister Jacco had gesproken met Musah en hem had geadviseerd om het 'paperwork' te bespoedigen en het ietwat meer 'social' op te stellen. Toen wij dan ook de 'draft agreement' per mail ontvingen moesten we inderdaad constateren dat het enigszins socialer van aard was. Het viel ons in ieder geval op dat het overdreven formele een beetje verdwenen was. Er gloorde dus hoop! Wij gaven onze feedback op de 'draft agreement' en iedere dag was er volop mailverkeer tussen Musah en ons. We maakten vorderingen! Er zat schot in de zaak!Bovenstaandhet eerste concept van de agreement cq. MOU:
MEMORANDUM OF UNDERSTANDING BETWEEN NORGHAVO AND HALILAHI ….. OVER THE USAGE OF TWO METAL CONTAINERS AND OTHER MATERIALS FOR THE NEEDY GIRLS TRAINING PROJECT
INTRODUCTION
The MOU is to clearly define terms and conditions binding the collaborative relationship that exists between NorGhaVo and the skill training professional. It spells out the agreed roles and responsibilities as well as rights of parties concerned and serves as the primary reference document for the relationship between NorGhaVo and the skill training professional including any other individual(s) or outfit(s) who has a stake in the realization of the purpose of developing the Needy Girls project.
OBJECTIVES OF THE PROJECT
This project is geared towards improving the standard of living of needy girls in society. This will be done through skill and vocational training programs and the provision of start up capital so as to enable the girls who have acquired the knowledge and skill set up themselves economically.
PROJECT BENEFICIARIES
The beneficiaries of the projects are needy girls who are identified from communities within the Tamale Metropolis.
TRAINING
Needy girls shall be trained in the areas of sewing, hairdressing, and batik, tie and dye. Professionals in the training areas will be identified and contracted to give training to t he needy girls. The needy girls shall be attached to the professional who will train them alongside other girls who are recruited by the trainer on his training program.
DURATION OF TRAINING
The period of training for any budge of the trainees shall be …..(2years)
Trainees will be examined at the end of the training period before they are passed out. Any trainee who performs bellow standards will have to continue the training for a determined period before she can be passed out.
To realize this project two of NorGhaVo's volunteers raised funds and constructed three metal containers for the purpose of making available a place where skill training can be given to the needy girls. Funds for the construction of these three metal containers were provided by donors in The Netherlands though the efforts of Ben Staarink and Desiree Pleumeekers, who have been serving as volunteers of NorGhaVo for the past 3 years.
To realize the dream of giving skill training to the needy girls, NorGhaVo decided to enter into this agreement with Mr. Halilahi …… to give professional skill training in the area of sewing to the needy girls.
The following terms and conditions are to govern the partnership.
By the signing of this agreement NorGhaVo has agreed to the following
- To release two metal containers for use by Halilahi for the purpose of giving training to the needy
- NorGhaVo shall ensure that the containers are periodically maintained by the user.
- NorGhaVo shall endeavor to provide material necessary for their training of the needy girls to be accomplished
- NorGhaVo shall have the right to pay periodic monetary visits to the shops without prior knowledge of the trainer.
This 'partnership' deal spans a period of two years at which expiration the contractor (NorGhaVo) would determine whether to extend the contract or not.
1. By the signing of this agreement it means Halilahi has agreed to partner with NorGhaVo to train needy girls who are recruited into the Needy Girls Project. It must be ensured that all needy-girl trainees are given fair treatments. Under no circumstance shall the trainees recruited by the trainer be treated better than the needy-girl trainee.
2. Halilahi shall ensure that the containers are kept in good conditions and maintained. No fee is charged for the usage of the containers by the trainer (Halilahi). Halilahi shall be responsible for any damages caused to the containers due to his negligence or the negligence of his trainees.
3. Halilahi shall inform NorGhaVo on the performance of each trainee under the program. This means that Halilahi shall update NorGhaVo on the performance of each trainee. This does not have to necessarily be written. The report could be verbal.
4. Halilahi shall occupy …. (state the number) metal containers, where he will training the needy girls including others girls who are recruited by him under his usual training program. In this containers are the following materials and tools are available for use.
NoItemQuantityRemarks12345678910
Haven been requested to make available to the project a portion of land for the location of the containers, the leadership of Lamashegu Primary School and the Parent Teachers Association of the school has accepted and agreed to release a portion of the school land for the operation of the project.
- That the authority of the Lamashegu Primary School will not eject the containers without adequately preinforming NorGhaVo.
Amendment can be made to this agreement at any time to ensure efficient and effective running of the project.
Sign: ………………………………
NorGhaVo (The National Coordinator)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
Sign: ………………………………
Halilahi (Taylor)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
Sign: ………………………………
(Volunteers, NorGhaVo)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
Sign: ………………………………
(Lamashegu Primary School)
Name: ………………………………
Date: ……………………………….
In het concept zagen we dat NorGhaVo Ghana zou proberen om materialen te gaan verschaffen aan mister Halilahi t.b.v. de 'needy girls'. Een prima idee en we gaven NorGhaVo Ghana dan ook een compliment. Maar......tot onze grote verbazing en ergernis kregen we al snel te horen dat deze kostenpost betaald zou moeten worden uit fondsen die Ben en Dees wel zouden gaan werven in Nederland. Nee dus.......Blijkbaar dringt het zelfs bij NorGhaVo Ghana niet door dat wij zijn gestopt met fondsenwerving.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 106
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/505_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => november-2009-eerste-deel
)
[49] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088965
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-10-25
[photoRevision] => 0
[title] => Oktober 2009 (Tweede Deel)
[message] =>
Zondag 25 oktober stond in het teken van de meiden. 's Ochtends om 6.00 uur belde Suhayini al op dat ze wilde komen. Ja, je bent welkom, maar niet 's morgens om 6.00 uur! We lieten weten dat ze rond 10.00 uur kon komen. Om 8.00 uur gaat weer de telefoon......Azara 3 wilde toch wel heel graag dat we haar om 10.00 uur kwamen bezoeken, want ze moest om 12.00 uur weer weg. Was ze net terug in Tamale (2 maanden elders haar zieke vader verzorgd), nu stond ze weer op het punt om te gaan 'travellen'. We hadden Azara al vanaf eind juli niet meer gezien en ze liet dan ook weten:'I want to see you'.....Weet je wat.....dan kom ook maar naar ons huis.....2 vliegen in 1 klap! Ons Saartje was erg blij......'Dies and Ben I like it'! Het was erg gezellig.
Bovenstaand: Suhayini en Azara bij ons thuis op bezoek.
Azara 3 is een echt bush-kind. Als ze moet plassen, gaat ze naar buiten; op een stoel of bank zitten is ze niet gewend, dus gaat ze languit op de grond liggen. 's Middags bezochten we weefmeisje Asia. Wij hebben geregeld dat dit meisje lessen kan gaan volgen op het project waar Dees lesgeeft. (26 oktober is de start voor haar). Toch probeerde de familie nog of Ben en Dees zo gek waren om de kapotte fiets te laten repareren. Wij lieten duidelijk weten....Wij hebben voor haar materialen gekocht voor in haar shop, we hebben haar school geregeld en nu mogen jullie zelf een creatieve oplossing bedenken voor de fiets. (Misschien een fiets lenen van iemand in de community en als Asia hard werkt kan ze zelf de reparatie van haar fiets betalen). Vergeet niet dat zij nooit de eigen bijdrage heeft betaald en het onderhoud van de fiets is vanaf dag 1 voor eigen rekening geweest. Toen we duidelijk lieten merken dat het niet alleen 'receiving, receiving' is en dat het wel erg gemakkelijk is om altijd maar te vragen, bond men in. Uiteindelijk liet men weten dat er wel een fiets van iemand geleend kon worden. Ja, de meiden houden ons wel bezig op de zondag. Hierna naar ons andere weefmeisje Salamatu. Hoewel zij niet aanwezig was, spraken we met haar oom. Daar werd je ook niet vrolijk van......kommer en kwel.....Toen we vroegen hoe de business was van Salamatu, liet hij weten: 'There is no market'. En daar blijft het dan bij.........Die apathische houding blijft lastig voor ons om mee om te gaan. Zelf oplossingen bedenken, creatief zijn, initiatief tonen is echt 'een brug te ver' voor de meeste mensen hier in het noorden. Gelukkig werd de dag leuk afgesloten met een bezoekje aan Paul. Hij belde ons op 'just to greet' en aangezien we in de buurt waren, bezochten we hem nog even thuis. Hij woont op een hele drukke compound, waar het een komen en gaan van mensen is. Zijn zoontje Ausbert (geboren in maart 2008) is bang voor 'white people' en begint al te huilen als hij de auto ziet aankomen. Echter....als we er niet zijn, maakt hij altijd een gebaar naar papa Paul en doet hij net of hij mister Ben en madam Dies gaat bellen. Toch zit er progressie in de zaak.......heel voorzichtig krijgen we een handje en wordt er hello en bye gezegd.
Tijdens ons verlof in Nederland hebben wij van de Triodosbank in Zeist een donatie gekregen voor de meiden die nu in hun eigen shop zitten. Wij kunnen materialen gaan kopen en/of een schenking doen in de vorm van een maand niet hoeven aflossen. Aangezien er overal 'lack of materials' is, wordt er besloten om materialen te gaan kopen. Eerst willen we wel met eigen ogen zien wie deze opsteker hebben verdiend, want....als we Ishmel bellen en vragen welke meisjes terugbetalen, krijgen we slechts 1 naam te horen (van de 9). We besluiten dan ook om er enkele criteria op los te laten, als het gaat om een eventuele financiële ondersteuning. Slechts diegenen worden geholpen, die voldoen aan één van de drie volgende criteria: 1. Is de shop altijd open; met andere woorden: Laat het meisje een min of meer aktieve werkhouding zien? 2. Heeft het meisje in zichzelf geïnvesteerd, middels het - op eigen kosten- volgen van een extra training in haar vakgebied? 3. Betaalt het meisje de lening terug? Voor ons betekent dit de komende tijd: Meiden bezoeken in hun shops en met de serieuze dames op stap gaan om materialen te kopen.
26 oktober: Ben heeft een aantal klachten (hoofdpijn, pijn in de botten, pijn in de nek, misselijkheid, keelpijn, duizeligheid) en laat prikken op malaria. En ja hoor.....9 dagen na Dees heeft ook Ben malaria.
Bovenstaand: Hoewel geveld door malaria, kijkt Ben toch nog wel vrolijk.
Als Ben malaria heeft, heeft hij verschillende klachten; bij Dees beperkt de malaria zich meestal tot knallende hoofdpijn. Wij kunnen ons gelukkig prijzen met een goede privékliniek. Al sinds eind 2007 komen wij bij Kabsad Scientific Hospital. Wij waren toen één van de eerste patiënten. Inmiddels zijn we 2 jaar verder en is Kabsad uitgegroeid tot een druk ziekenhuis. Als we nog wel eens terugdenken aan onze start in het Tamale Teaching Hospital, dan kunnen we ons nauwelijks meer voorstellen hoe we dat destijds hebben volgehouden. Dat ziekenhuis is geen ziekenhuis te noemen. Het is bij de beesten af en werkelijk mensonterend. Inmiddels is gebleken dat de Fortisbank uit Nederland een lening heeft gegeven om in het ziekenhuis orde op zaken te stellen: Beter management, betere voorzieningen (zoals permanent water) enz. enz.
De kleintjes op Cambridge zien alles en vinden het nog steeds bijzonder dat madam Dies wit is. Nog steeds willen ze me aanraken, strelen, knuffelen en handkusjes geven en ze bekijken me van top tot teen. Iedere oneffenheid op de huid wordt opgemerkt en inmiddels weten ze wel hoe 'a mosquito bite' eruit ziet, maar een moedervlek vinden ze toch wel heel erg apart. Ook kleding en haardracht worden dagelijks besproken. Zoals op die ene dag: 'Madam Dies your face changed'. Uh.....hoezo?....'You look too beautiful today'……'What happenend to your face? Nog steeds was ik me nergens van bewust, totdat plotseling een kleintje liet weten: 'Madam Dies doesn't wear a clip today and that is why she is looking so beautiful and that is the reason that her face changed'. O, wat een heerlijke logica. En dan al die leuke storingen: 'Madam Dies, I want to urinate; madam Dies, my pencil broke; madam Dies, he is pushing me; madam Dies, you are blocking me (als ik op het schoolbord schrijf en de kinderen tegen mijn rug aankijken en ik hun zicht op het bord belemmer); madam Dies, it can not enter (als een woord niet op de regel past); madam Dies, where is your father?' (voor de duidelijkheid: Hier wordt Ben mee bedoeld). Ach...het hoort er allemaal bij. Het belangrijkste is dat ik me thuis voel op Cambridge garden academy. Verder is het inmiddels zó gewoon voor mij geworden om Frans te geven vanuit het Engels. Het lijkt een tweede natuur te zijn geworden.
Als de kleintjes op een gegeven moment constant zingen: 'No Jesus, no life', dan is het voor mij duidelijk dat ze les hebben gehad in 'Religious and moral education'.
Weefmeisje Asia is inmiddels gestart op het project NCCELP (waar Dees o.a. lesgeeft). Wij hebben geregeld dat zij daar Engels kan leren en ook aan lezen en schrijven wordt aandacht besteed.
Bovenstaand: Weefmeisje Asia in de schoolbanken op NCCELP.
Zoals eerder vermeld probeerde zij ons de reparatie van haar fiets te laten betalen. Dit hebben wij geweigerd. Hierna probeerde ze om ons te strikken voor het kopen van een schrift en een pen. Tsja......op NCCELP is namelijk een chronisch tekort aan materialen, zodat ze daar niet kan aankloppen. Wij besluiten dan ook maar om schriften en pennen te gaan regelen (en krijt voor de teachers). Niet alleen Asia, ook Azara 3 mag gratis lessen volgen op NCCELP en wellicht is Rabbie ook wel geïnteresseerd. In ieder geval Asia heeft het naar haar zin op NCCELP en dan is het mooi om te zien dat dit meisje op latere leeftijd (18 ) nog een kans heeft gekregen om te leren lezen en schrijven en om Engels te leren. Dat wij als 'brug' hebben kunnen fungeren is mooi. Zelf voel ik me ook als een vis in het water op NCCELP.
Bovenstaand: Juf Dees in aktie op NCCELP.
Ook Ben is nauw betrokken op het project. Hij geeft oprichter mister Ramzing de nodige adviezen en coacht hem op het gebied van het werven van vrijwilligers, het schrijven van 'proposals', het invullen van papieren enz. Het klikt erg goed en we zijn een hecht team.
Bovenstaand: Dees op NCCELP.Bovenstaand: Ben op NCCELP.
Tijdens het lesgeven op zowel Cambridge garden academy als op NCCELP kan ik de hele container-issue vergeten. En dat is goed..........
De collega's op Cambridge garden academy zijn allen erg aardig. Eén van mijn nieuwe collega's mister Ezekel vertelde mij een keer iets over zijn achtergrond. Het vermelden waard........Hij is 27 jaar en leerde pas op 18-jarige leeftijd lezen en schrijven!!!! Hoewel zijn ouders ook niet 'educated' waren, hadden zij zoon Ezekel echter wel altijd gestimuleerd. Het had echter tot zijn 18e moeten duren, voordat hij het belang van onderwijs inzag. Na het beeindigen van de middelbare school, had hij zelfs op het Business College International nog bijscholing gevolgd op het gebied van management en business administration. Daarnaast had hij gewerkt bij 'Meet Africa' en nu gaf hij dan les aan de kinderen op Cambridge. En dan te bedenken dat hij 9 jaar geleden nog niet eens zelf kon lezen of schrijven. Een opmerkelijke prestatie!
28 oktober: Vandaag kunnen we dankzij de sponsoren in Nederland materialen gaan kopen voor ons kapstertje Azara 3. Samen slenteren we over de markt.....van shampoo tot conditioner en van handdoeken tot krulspelden en van kammen tot crème enz. enz. Het is zó geweldig fijn om dit te kunnen en mogen doen.
Bovenstaand: Dankzij de sponsoren in Nederland konden we materialen kopen voor kapster Azara.
Al lopend in de hitte en Azara al observerend, gaan onze gedachten naar de mensen in Nederland die dit mogelijk hebben gemaakt. In 3 jaar is 'onze' jongste Azara gegroeid......op alle fronten......Wij realiseren ons dat dit waarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat wij haar zullen 'supporten'. Dit laten we maar niet merken en genieten slechts van haar tevredenheid. Als ze ook nog voor 30 Pesewas (15 eurocent) eten mag kopen is haar geluk compleet. Dan stelt ze voor om even haar vroegere stagebegeleidster madam Mariam te gaan begroeten en natuurlijk gaan wij mee. Dan wordt het tijd om naar NCCELP te gaan. Ook Azara mag lessen gaan volgen op het projekt waar Dees lesgeeft. Weefmeisje Asia is daar al van start gegaan en nu introduceren we Azara bij mister Ramzing. Azara start op 29 oktober.
Bovenstaand: Ook voormalig NFD-meisje Azara (kapster) leert lezen, schrijven en Engels op NCCELP.
Als wij mister Ramzing schriften en krijt aanbieden (er is een chronisch tekort aan materialen) springt de man van blijdschap omhoog. De kinderen moeten meteen gaan zingen en binnen 5 minuten schalt het door de buitenlucht: 'Thank you, thank you, na tuma pam, na tuma pam'. (Dit laatste betekent: Thanks, you have done well in het Dagbani).
O, de kinderen, de kinderen......tsja...als je een zwak hebt voor zwarte kindertjes, dan kun je hier je hart ophalen. Aan lieve 'chocolade poppen' is hier nu eenmaal geen gebrek!
Bovenstaand: Beelden op NCCELP.
Hadden wij op 19 oktober kortsluiting, op 28 oktober was de beschermengel weer aanwezig. Nog steeds was het elektrische kookplaatje de boosdoener of was het probleem het stopcontact? Verschillende mensen hebben er aan gesleuteld en dit gebeurde onder tijdsdruk. Je moet nu eenmaal elke dag koken cq eten, nietwaar? Wat bleek? Het elektrische kookplaatje stond onder stroom en Ben kreeg een 'opdonder'. De gewaarschuwde elektriciën constateerde dat er bij de reparatie 2 draadjes verkeerd waren aangesloten.
Bushfire......Vuurtje stoken om de rommel te verbranden......voor ons Nederlandse hoofd blijft dit moeilijk; voor de mensen hier is het heel normaal. Als het vuur een keer een meter hoog staat, gaat Ben eens informeren in de buurt. Een man die slechts Dagbani spreekt, is wel bereid om even met Ben mee te lopen naar de plek des onheils. Als hij het vuur ziet, begint hij te lachen.....Je ziet 'm denken: 'Oh white man, what is the problem?'
Frans geven in Ghana...............het lijkt wel of iedereen Frans wil leren. Aangezien ik op het project NCCELP min of meer in de buitenlucht lesgeef, krijgen passanten er gratis iets van mee. Dit leidde een keer tot een ontmoeting met een jonge man, die graag met een clubje volwassenen Frans wilde leren. Dat dit leuk is, moge duidelijk zijn, maar niet op NCCELP. Dat project is bedoeld voor kansarme kinderen.Wellicht thuis een groepje oprichten voor volwassenen???
Lieve mensen, dit was ie weer en tot de volgende keer!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 84
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/484_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => oktober-2009-tweede-deel
)
[50] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088964
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-10-01
[photoRevision] => 0
[title] => Oktober 2009 (Eerste Deel)
[message] =>
Op 24 september 2009 arriveerden wij - na 7 weken verlof in Nederland - weer in Tamale. De eerste week was werkelijk vreselijk: Geen stroom (een hele week!), geen water, geen internetverbinding, geen benzine, blikseminslag, achtergebleven kleding beschimmeld, wateroverlast vanwege overvloedige regenbuien en ons trainingscentrum afgebroken!!!! Welkom terug in Ghana!
Er was een watertekort in ons huis, omdat de watercompany niets leverde en omdat de polytank leeg was en niet gevuld kon worden, aangezien de pomp op elektriciteit werkt en daar schortte het dus aan. Voor wat betreft de benzine: In Tamale is er een groot gebrek aan benzine. Overigens niet alleen in Tamale, maar in heel Ghana. Er zijn 2 oorzaken: De nieuwe regering heeft nieuwe regels gemaakt, als het gaat om de betaling van de benzine door de pomphouders aan het overheidsorgaan (TOR), dat belast is met de distributie van de benzine. Vroeger konden de pomphouders benzine kopen op krediet, maar nu moet er bij de levering cash worden betaald. Vele pomphouders kunnen dit niet en komen dus in de problemen en kunnen dus ook geen benzine leveren aan hun klanten. Een andere oorzaak is gelegen in het feit dat er te weinig olie wordt aangeleverd in de haven van Tema (zuid-Ghana). Inmiddels is duidelijk geworden dat Ghana extra olie heeft ingekocht in Nigeria. Maar........de boot uit Ghana die de olie ging ophalen is door marineschepen in de territoriale wateren van Nigeria aangehouden en teruggezonden naar Ghana. De boot kwam dus leeg terug. Dit grapje heeft de Ghanese overheid 100.000 dollar gekost (ongeveer 60.000 euro). Enkele maanden geleden arriveerde er al een schip in de haven van Tema (zuid Ghana) volgeladen met olie. Dit schip moest echter rechtsomkeer maken en mocht niet lossen, aangezien de Ghanezen weigerden te betalen. In ieder geval: Zeker in het noorden van Ghana is een schrijnend tekort aan olie/benzine. De werkers bij de olieraffinaderij in Tema dreigden met sabotage activiteiten, zoals bijvoorbeeld het vernielen van de leidingen. De president (Atta Mills) is daarop zelf naar Tema gegaan om de werkers ervan te overtuigen dit dus niet te doen.
Hoewel de start dus erg zwaar was, was het leuk om de vrienden en de meiden weer terug te zien. We brachten een bezoekje aan onze beste vrienden Paul en Taiba en bezochten o.a. weefmeisje Asia. Andere bekenden belden we op. Onze meubelmaker Salis reageerde wel erg enthousiast. Eerst had Dees hem aan de lijn. Hij vertelde vol trots dat hij vader was geworden van zoon Ishmel. Toen nam Ben het gesprek over en vroeg aan Salis wanneer de jonge spruit was geboren. Tsja........dat wist Salis niet, maar.....het was in ieder geval op de derde dag van de Ramadan geweest en het was toen volle maan! En....als meubelmaker kon hij zelf een bedje maken voor zijn Ishmel. Aan het einde van het gesprek liet Salis aan Ben weten: 'Tell madam (Dees dus) that I am so excited!' De 'sandal-maker man', mister Slim wilde meteen naar ons huis komen om ons te 'greeten'. Oh, Ghana is so funny! Het welkom was dus weer echt op z'n Ghanees: Hartverwarmend!
Ons voormalige NFD-meisje kapstertje Azara 3 bleek naar de 'village' te zijn gestuurd, i.v.m. een zieke vader. Zij moest een paar maanden terugkeren naar haar ouders om te gaan helpen. Normaal gesproken woont ze bij een tante in Tamale, waar wij een heel goed contact mee hebben. De kleine Azara miste haar leventje in Tamale en wilde contact met ons opnemen. Maar hoe doe je dat als je niets hebt? Azara is echter inventief en vraagt gewoon aan een ieder die een telefoon heeft of ze even mag bellen naar 2 Siliminga's en omdat het wel interessant is om te bellen naar 2 witten, lukt het haar altijd wel om ergens even een telefoon los te peuteren. Hoewel ze slechts Engels verstaat en qua spreken niet verder komt dan: 'I want to greet you', merk je aan haar stem dat ze het fijn vindt om ons even te kunnen horen.
En ja...hoera.....dan krijgen we eindelijk weer elektriciteit.
Bovenstaand: Het plaatsen van een nieuwe transformator vlakbij ons huis.
Het probleem bleek een kapotte transformator te zijn. Pas na 4 dagen werd deze vervangen. Transformatoren worden in Ghana op hoogte geplaatst tussen 2 houten palen. Voor deze klus was een vrachtauto met lift noodzakelijk. Het duurde 2 dagen voordat de bevoegde autoriteit toestemming had gegeven om deze vrachtwagen met lift in te schakelen. Daarna duurde het nog een hele tijd om de oude transformator te verwijderen en de nieuwe te plaatsen. Toen alles was aangesloten hadden we 10 minuten licht en vervolgens viel het zaakje weer stil. There was again a big problem! Maar......het oplossen van dit laatste probleem duurde slechts enkele uren. En jawel...we hebben ook weer water (de polytank is gevuld en de watermaatschappij leverde ook weer). Zo heb je niets en dan heb je het dubbelop! De eerste week mails opgehaald in het internetcafé en toen werkte de internetverbinding weer thuis. Heerlijk! De beschimmelde kleding is inmiddels gewassen (op de hand door onze compound-boy Hudu); de benzinetank is vol en het huis is weer op orde. Even een tip van huishoudelijke aard: Wat te doen met een vuil strijkijzer aan de achterkant? Schoonmaken met schoolkrijt!
Zoals in de vorige update reeds vermeld, had onze verlofperiode ook bepaalde dingen duidelijk gemaakt als het gaat om de nabije toekomst. Wij hebben moeten constateren dat we ons huis zijn ontgroeid, dat we Venlo zijn ontgroeid en dat we nog niet klaar zijn voor Nederland. Hoewel het ons laatste jaar in Tamale zal gaan worden, hopen we dat het niet het laatste jaar in het buitenland wordt. Een ander gedeelte van Ghana of een ander land? The time will tell!!!
Onze compound-boy Hudu wilde al een tijdje kuikentjes laten rondscharrelen op ons terrein.
Bovenstaand: Kip Froukje met haar kuiken Lieve.
Voor ons verlof lieten we hem weten dat hij begin oktober een 'male one' mocht regelen voor onze kip. Blijkbaar duurde dit Hudu te lang, want tijdens onze afwezigheid had hij gewoon een keer de poort geopend en had kip Froukje vrij spel om op vrijersvoeten te gaan. Dit resulteerde eind september in één kuikentje. Op een gegeven moment viel het kuiken in één van de diepe gutters (goten) op onze compound en had zich bezeerd. Het hompelde over het terrein en we gaven de 'disabled one' dan ook maar de naam: Kneus. Hudu liet echter weten: 'It will disappear' en inderdaad....binnen een week liep kuiken-lief weer normaal. De naam Kneus was dus niet meer op z'n plaats. Volgens Hudu zou het 3 weken gaan duren voordat duidelijk was of het een 'male one or a female one' zou zijn. En....het bleek een female one te zijn en dit vrouwtje wordt Lieve genoemd.
Toen Ben op 1 oktober even zijn haren wilde laten knippen bij de kapper, was deze niet aanwezig. Het hulpje liet weten dat de master 'going to toilet' was. (Poepen in de buitenlucht). Deze kapper noemt zichzelf 'Chicago-boy' en heeft een houten kiosk midden in de stad. De prijs voor knippen is 1 GHC (ongeveer 70 eurocent). Het is er altijd erg gezellig. Oké, de baas was er dus niet. Toen we hem belden en vroegen of hij nog terugkwam, luidde het antwoord: 'I am suffering from my stomach and I have to take some medication'. Toen het wachten wel erg lang duurde, vroegen we aan de leerling of hij niet wilde knippen. Je zag dat de knaap in verwarring werd gebracht. Je zag hem denken: .....'Een witte die geknipt wordt door een leerling......dát kan toch niet'?! Toen wij hem aanspoorden om het gewoon te proberen straalde hij over zijn hele gezicht. Ben maakte een geintje door te zeggen: 'Cut my hair and not my ears!' Dit soort grapjes wordt helemaal niet begrepen. Van de zenuwen raakte hij dus wél het oor van Ben en dit resulteerde in een wondje. In ieder geval was het feit dat hij de taken van de master mocht overnemen, goed voor zijn zelfvertrouwen! Toen we na afloop de master belden en in het bijzijn van de knaap lieten weten dat hij een hele goede leerling had, begon de jongen verlegen te lachen.
Waar zouden we toch zijn zonder onze compound-boy Hudu? De eerste week na onze terugkomst heeft hij ons dagelijks geholpen met allerhande klussen. Niet alleen hij, ook de timmerman en de loodgieter moesten er nog aan te pas komen, maar op 3 oktober waren we weer gesetteld. Nu kunnen we weer volstaan om Hudu 1x per week op zaterdag te vragen. Want op een grote compound is aan werk geen gebrek! Voor ons was het ook een rustig idee tijdens ons verlof in Nederland om te weten dat Hudu in één van de vertrekken in de dienstwoning sliep. Het spreekt zich namelijk snel rond dat de 2 witten afwezig zijn. Het was goed dat Hudu gewoon op ons terrein was.
Problemen met de auto......startproblemen......accu? Nadien bleek dat de accu in orde was en dat er op de één of andere manier lucht via de benzineleiding werd aangezogen (aldus mister Babs, onze automonteur, fitter, technician).
Het is toch wel handig dat we - in geval van verstelwerk - een heel naaiatelier met meiden tot onze beschikking hebben.
Bovenstaand: Enkele meisjes van het naai-atelier bij mister Halilahi op Lamashegu. Tussen de bedrijven door wordt er flink gebeden door deze moslim-meisjes.
Een broek korter later maken? Een rits vervangen? We kunnen het gewoon naar de meiden van mister Halilahi brengen (de master sewing die onze NFD-meiden heeft begeleid tijdens hun stage).
We zijn doende om het sponsorgeld uit Nederland te verdelen. Een gedeelte zal besteed worden aan het kopen van materialen voor de meiden die nu in hun eigen shop zitten. Of we kunnen deze dames verblijden met een éénmalige aflossing. Dit om de meiden die terugbetalen en serieus zijn een hart onder de riem te steken. Wij zullen bij microfinancieringsman Ishmel nagaan welke meiden trouw terugbetalen en welke niet. Slechts degenen die hun best doen, zullen worden beloond. Een ander gedeelte wordt gereserveerd voor de nieuwe werkplek van Dees: Lesgeven aan de kansarme kinderen van het project NCCELP. Hier is een chronisch tekort aan materialen.Verderop in deze update zal ik vertellen wat dit project inhoudt. Verder gaan we investeren in mister Halilahi. Deze master sewing die meer dan 50 meisjes naailes geeft, gaat zelf een 3-jarige opleiding volgen 'industrial art'. Als je investeert in de master, dan profiteren daar uiteindelijk de meiden ook weer van. En tenslotte moeten we nog iets achter de hand houden voor de relocatie van onze containers. Te denken hierbij valt aan o.a. transportkosten. Dit is alleen aan de orde als we zelf moeten opdraaien voor de kosten. Hopelijk vergoedt Assembly alles (zoals beloofd).
Het aantal horloges dat Ben heeft versleten in 3 jaar Ghana zijn niet te tellen! De kwaliteit is erg slecht. Gemiddels 3 horloges per jaar is geen uitzondering.
Had Ben het idee om zijn vierde en laatste jaar te gaan besteden aan counseling en guiding van de studenten op de campus van de Polytechnic in Tamale (een soort Hogeschool), het afbreken van ons trainingscentrum door Assembly (Gemeente) gooide roet in het eten en daardoor kon dit plan niet doorgaan.
O,o,o,.......het was werkelijk een shock voor ons om te zien dat ons hele trainingscentrum - tijdens onze verlofperiode in Nederland - is afgebroken. Het verhaal nog even in het kort: In april j.l. kregen we te horen dat er een kans bestond dat onze containers moesten wijken, omdat op onze marktplaats shops zouden worden gebouwd (door Chinezen). Ons is toen toegezegd door Assembly (Gemeente) en door de Regional Minister (Gouverneur) dat wij óf konden blijven óf een stukje zouden moeten worden verplaatst. In het laatste geval zouden alle kosten worden betaald door Assembly. Wij hebben van april tot juli 2009 wekelijks contact gehad met de National Coordinator van deze Assembly en iedere keer liet hij weten: 'You don't worry'. En dan.....wordt er tijdens onze afwezigheid en zonder overleg zomaar begonnen met het afbreken van de plek waar wij zó trots op waren. De eerste stap was dan ook om naar de Assembly te gaan en te vragen naar de National Coordinator mister Baba. Toen vielen we weer van onze stoel.......de man bleek vertrokken te zijn (naar Kumasi) en zijn opvolger was 'on travelling to Accra'. Nee toch.....Nou, dat schiet dus niet op. Het was mister Baba die ons had beloofd voor de onkosten op te draaien. En zijn opvolger? Die weet waarschijnlijk weer van niets. Als dit zo is, dan zullen we naar de Regional Minister gaan. We willen tevens proberen om de relocatie te laten plaatsvinden op de werkplek van mister Halilahi in plaats van op Kukuomarket. Deze bevlogen man gaat uitbreiden en er komen zelfs Kayayoo-girls uit Accra bij. Het zou dan ook prachtig zijn als wij ons trainingscentrum juist op die plek zouden kunnen heropbouwen. Maar ja....wellicht wil men dat de relocatie op Kukuomarket gaat gebeuren. In dat geval zullen we proberen om onderdeel van de markt te worden. We willen namelijk niet weggestopt worden achter de shops die door de Chinezen worden gebouwd. Mocht Assembly niets vergoeden, dan zullen we een restant van het sponsorgeld gaan benutten om zelf het transport te regelen van de oude naar de nieuwe plek en de containers in cement laten zetten. Verfraaiing laten we dan maar achterwege. Onze compound-boy Hudu heeft al toegezegd dat hij het transport kan realiseren met een clubje mensen (dezelfde groep die destijds de 4 houten shops hebben weggesleept). Hoewel de chief van Kukuomarket heeft toegezegd dat wij na de 'rainy season' een nieuw stuk grond krijgen, geloven we hier niet meer in. Wat is een 'promise' in Ghana? Via via moeten we horen dat NorGhaVo Ghana de inhoud van de containers heeft opgeslagen op hun kantoor. Het zou toch niet meer dan normaal zijn dat zij ons dit zelf zouden vertellen? De eerste aanblik was dus vreselijk.....Er is niets meer te zien van ons trainingscentrum!
Bovenstaand: Ons mooie trainingscentrum afgebroken!!!
De dure betonnen vloer is weg, de muren zijn afgebroken, de overkapping is weg, de boog, de signboards enz. enz. Overgebleven materialen waren op een hoop gegooid. Tsja.....we moesten wel even slikken en een traantje wegpinken (en dan druk ik me nog zachtjes uit). Wij maakten foto's van de ravage en stuurden deze naar zowel NorGhaVo Ghana als NorGhaVo Nederland, vergezeld van de volgende tekst: Our trainingscentre has been destroyed! Is this the result of working 3 years for free? Is this the way Ghanaians use the sponsormoney from the Netherlands? It's a shame!!!!
Over NorGhaVo Ghana gesproken…… Tijdens onze verlofperiode was het enkel vriend Paul die ons had durven mailen over de situatie op Kukuomarket. De rest van onze vrienden en bekenden hadden dit niet gedurfd. Toen we het nieuws vernamen hebben we vanuit Nederland direkt gemaild naar NorGhaVo Ghana. Geen enkele reactie!!!! Eénmaal terug in Tamale belden we staflid Peter. Telefoon werd niet opgenomen. Toen belden we naar het kantoor. Wederom geen gehoor. Hierna stuurden we Peter een SMS-je, met het verzoek om ons terug te bellen. Eindelijk kregen we een teken van leven: Hij was in Accra en we moesten maar een ander staflid benaderen, want hij had geen geld om ons terug te bellen!!! (En de telefoon-units worden betaald door NorGhaVo Nederland!) Uiteindelijk hebben we gemaild en nog steeds zweeg NorGhaVo Ghana in alle talen! Tot slot foto's gestuurd van de ravage op Kukuomarket. Geen respons. NorGhaVo Nederland daarentegen doet alles wat in hun vermogen ligt om ons te helpen en te steunen, maar voor ons is het punt bereikt dat we zelf een oplossing willen gaan zoeken voor de wederopbouw van ons trainingscentrum. De tijd van vergaderen en iedereen afrennen is wel voorbij. Er moet daadkracht komen en daar schort het aan bij NorGhaVo Ghana! Wij hebben een eigen strategie bedacht. Wij gaan voor een oplossing. Onze voorkeur: 3 containers naar de werkplek van mister Halilahi.
Aangezien wij onze buik dus helemaal vol hebben van NorGhaVo Ghana, willen wij dus de wederopbouw van ons trainingscentrum zelf gaan regelen. Dit geldt tevens voor het innen van het sponsorgeld. Normaal gesproken geschiedt dit via NorGhaVo Ghana, maar dat duurt allemaal zó ontzettend lang......We hebben geen zin meer om te bidden en te smeken en bijna een knieval te moeten doen.....We hebben dan ook aan NorGhaVo Nederland gevraagd of zij kunnen regelen dat het sponsorgeld bij ons komt zonder tussenkomst van NorGhaVo Ghana. En:.....In januari 2010 verloopt onze verblijfsvergunning weer. Ook hier heb je eigenlijk NorGhaVoGhana bij nodig om dit te regelen. Maar vanwege de lakse houding, gaan wij ook dit maar zelf oppakken. Wij hebben een contactpersoon (Joshua) op de Immigratiedienst in Accra en deze hebben we rechtstreeks gebeld. Hij heeft ons voorgesteld om meteen naar de Regional Commander van de Immigratiedienst in Tamale te gaan en te vragen voor een verblijfsvergunning voor een half jaar in plaats van voor een jaar. Dat is op zich genoeg, aangezien wij in juli 2010 Tamale gaan verlaten. Joshua adviseerde ons om te proberen de Regional Commander zover te krijgen dat hij meteen de stempel van de verblijfsvergunning zet, zonder dat we eerst naar Accra moeten afreizen om de werkvergunning te realiseren. Eerst is er namelijk een werkvergunning nodig (Accra) en daarna een verblijfsvergunning (Tamale).
En dan komt er eindelijk een teken van leven van NorGhaVo Ghana in de vorm van een mail op 5 oktober. Eerst worden we uitgebreid welkom geheten in Ghana en we worden bedankt voor de mails. Excuses worden aangeboden voor het feit dat men onze mails niet had beantwoord.......Reden: Al 14 dagen lang had het kantoor geen internetverbinding gehad.......Jeetje, dan ga je toch in een internetcafé je mails checken!!!!!....Typisch Ghanees....gewoon wachten en bidden totdat de verbinding weer terug komt! Ook bood men verontschuldigingen aan over het feit dat men ons niet had ingelicht over de situatie op Kukuomarket......Nou ja zeg, dat is allemaal wel erg gemakkelijk.... Sorry zeggen en gewoon overgaan tot de orde van de dag! Voor wat betreft de 3 containers: NorGhaVo Ghana heeft contact met de chief van Kukuomarket en deze heeft ons een nieuw stuk land beloofd, zodat het trainingscentrum opnieuw kan worden opgebouwd. Als dit een feit is, zouden mister Halilahi en madam Mariam kunnen starten in onze containers. Maar NorGhaVo Ghana nodigde ons eerst uit voor een meeting. En voor wat betreft onze verblijfsvergunning en het sponsorgeld uit Nederland: Ook hiervoor gold: We have to discuss it during a meeting in the office!!!!! Help!!!! Nee!!!! Wij willen niet meer vergaderen, wij willen actie!!!!
Gelukkig zit NorGhaVo Nederland helemaal op onze golflengte. De staf in Nederland wordt - net als wij - doodmoe van het gebrek aan daadkracht van NorGhaVo Ghana. Zij geven ons alle support en maken NorGhaVo Ghana duidelijk dat zij ons steun moeten geven bij de aktiviteiten die we zelf gaan ontplooien. Wij gaan zelf de relocatie van ons trainingscentrum realiseren; wij gaan zelf proberen om onze verblijfsvergunning te regelen en dit geldt ook voor het sponsorgeld. Voor wat betreft dat laatste: NorGhaVo Nederland is bereid om ons bedrag op de volgende money transfer naar Ghana in te houden. Natuurlijk is het een omslachtige weg, maar men wil ervoor zorgen dat wij krijgen waar we recht op hebben. Alles willen we zelf doen, want als we op NorGhaVo Ghana moeten wachten........zij doen echt niets!!!! NorGhaVo Nederland begrijpt dus ook heel goed dat wij geen zin meer hebben in meetings e.d.
Oké....proberen dus om onze containers te verplaatsen van Kukuomarket naar Lamashegu..... Op 5 oktober zijn we naar Assembly geweest en hebben daar gesproken met de nieuwe Regional Coordinator. Wij hebben hem gevraagd of het transport van de containers geregeld zou kunnen worden van Kukuomarket naar Lamashegu (de werkplek van onze master sewing mister Halailahi). Wij hebben hem gemeld dat zijn voorganger ons had beloofd (samen met de Regional Minister) dat in geval van 'shifting' alle kosten zouden worden betaald. Tijdens het gesprek werd duidelijk dat Hawa 3 weken eerder al op de stoep had gestaan (tijdens ons verlof in Nederland), met het verzoek om geld te geven voor het transport van de containers. Ons genuanceerde verhaal deed de Coordinator echter heel snel besluiten ons groen licht te geven. Als het aan hem lag kon het dezelfde dag nog geregeld worden en alle kosten werden - zoals eerder beloofd - betaald. Hoera! Wij konden het bijna niet geloven en waren ontzettend blij! De Coordinator liet meteen een 'officer' van Assembly opdraven en samen met deze officer gingen we naar de locaties Kukuomarket en Lamashegu om de situatie te bekijken.
Al snel stuitten we op het eerste hobbeltje. De betreffende grond op Lamashegu is niet van mister Halilahi, noch van de overheid, maar bleek van een school te zijn. Deze school ligt achter de werkplek van mister Halilahi. De officer van Assembly stelde echter meteen voor om te gaan praten met het schoolhoofd en te vragen of wij onze containers op dat stuk grond mochten plaatsen. We werden verwezen naar de chairman van de SMC (School Management Committee). Deze man bleek ook in Assembly te zitten, dus dat was een pré. Ook met hem en nog enkele andere Assembly-leden en met mister Halilahi hadden we een goed gesprek. Een dag later, 6 oktober, kregen we ook van de chairman van SMC groen licht! Dus: Toestemming van de Coordinator van Assembly voor het transport naar de plek die onze voorkeur heeft én toestemming van de Chairman van de School Management Committee voor het stuk grond. Wederom waren we heel erg blij! We konden beginnen! We regelden 5 sterke mannen voor het transport en in overleg met alle betrokkenen, zou het transport gaan starten op 7 oktober 's avonds (dit i.v.m. de té grote verkeersdrukte overdag). Eén van de sjouwers was onze compoundboy Hudu. Samen met zijn club vrienden zou hij de klus gaan klaren voor 180 GHc. Het was hetzelfde groepje als destijds bij het in beslag nemen van de 4 houten shops.
Echter.....de vreugde was van korte duur! Op 7 oktober liet Assembly weten dat de hele operatie gecanceld moest worden. Waarom? Hawa was wederom ten tonele verschenen bij de Coordinator van Assembly en had haar beklag gedaan. Ook de mensen van Kukuomarket hadden geklaagd. Zij willen de containers op Kukuomarket houden. Onze eerste gedachte was: Wij nemen zelf de verantwoordelijkheid op ons en betalen middels het Nederlandse sponsorgeld de kosten van relocatie. Echter.....we realiseerden ons dat het toch beter was om dit niet te doen, aangezien we ons goede contact met Assembly niet wilden verstoren en bovendien voelden we ons verantwoordelijk voor de veiligheid van de 5 jongens die het transport moeten uitvoeren. Wij willen niet dat zij problemen krijgen met de mensen op Kukuomarket.
Inmiddels hadden we een mail van NorGhaVo Ghana gekregen, dat ook zij de containers op Kukuomarket willen houden en ze zijn al in onderhandeling met de Kukuo chief over een relocatie (en dat terwijl NorGhaVo Ghana altijd afgaf op chiefs!) Wij willen hier echter absoluut niet meer op wachten! Als we moeten wachten op NorGhaVo Ghana, dan kunnen we eeuwig wachten. Enne.....wij mochten toch de invulling bepalen????? Wij hebben het echt helemaal gehad met NorGhaVo Ghana en wij willen het nu allemaal zelf regelen (relocatie containers/verblijfsvergunning/sponsorgeld). Het spijt ons te moeten zeggen, maar voor ons bestaan zowel NFD als NorGhaVo Ghana niet meer!!!!
Wij hebben heel veel redenen om te kiezen voor Lamashegu. Enkele redenen zijn: Op dit naai-atelier werkt mister Halilahi met een heleboel 'needy girls' en hij gaat uitbreiden met de echte Kayayoo-girls uit Accra, dus hij heeft extra containers nodig. Als hij moet pendelen tussen Kukuomarket en Lamashegu, dan kost dat teveel tijd (en dus geld). Verder geven de sponsoren ook de voorkeur aan Lamashegu, omdat zij op de hoogte zijn van de Kukuomarket-problemen en ons steunen in onze keuze voor een betere lokatie en enkele sponsoren hebben Lameshegu met eigen ogen gezien. Ook hebben wij de toestemming reeds gekregen voor het stuk grond en bovendien kan het sneller gaan en zien we eindelijk eens resultaten. Wachten op een stuk grond op Kukuomarket gaat weer te lang duren. Wij weten dat NorGhaVo Ghana en de Kukuomarket mensen en de Kukuo chief uiteraard willen dat de containers op Kukuomarket blijven, maar onze ervaring heeft geleerd dat het wederom veel te veel tijd in beslag gaat nemen als deze mensen een beslissing moeten nemen. Verder is het aannemelijk dat wij weggedrukt zullen worden. Een mooie plek zal niet gaan lukken. Onderdeel uitmaken van de nieuwe markt is niet aan de orde. Waarschijnlijk moeten we genoegen nemen met een plek in de 'village'.
Inmiddels weer een brief geschreven aan de Coordinator van Assembly en aan de chairman van de SMC en wederom met beiden gesproken. Tijdens het gesprek met de Coordinator van Assembly was ook Hawa aanwezig. Zoals vanouds begon ze te vloeken en te tieren: 'Go back to your country; God will punish you!' De Coordinator en andere aanwezigen schrokken van deze woorden (wij zijn het wel gewend) en Hawa moest haar excuses aanbieden. Wij zeiden nauwelijks iets en boden slechts de brief aan met de hele waarheid. Assembly besloot om een follow-up te regelen met NorGhaVo Ghana, met de Kukuomarketchief enz. enz. Nee toch.....wij willen dit niet meer. De keren zijn niet meer te tellen dat we over dit issue hebben gesproken. Hadden we dus bijna de containers op de plek waar wij ze wilden hebben, nu zijn we weer helemaal terug bij af..........We zaten er dan ook helemaal doorheen!!! En dan krijgen we op 9 oktober via via te horen dat de Kukuo chief opdracht heeft gegeven om onze containers te verplaatsen naar de Chief's Palace! Dit geloof je toch niet! Heet dit in gewoon Nederlands niet gewoon diefstal? Niemand durft tegen te sputteren vanwege het simpele feit dat het een chief betreft. Als wij de conclusie trekken: 'So the chief is a thief', wordt het doodstil............!!!
Bovenstaand: De Kukuo Chief heeft opdracht gegeven om onze containers tijdelijk te transporteren van Kukuomarket naar zijn Chief's Palace.
Samengevat: 5 oktober: Wij krijgen de toestemming van de hoogste baas van de Gemeente (Coordinator Assembly) om het transport te regelen van onze containers van Kukuomarket naar Lamashegu; 6 oktober: Wij krijgen de toestemming van de voorzitter van het Schoolbestuur (Chairman of School Management Committee) voor het stuk grond om onze containers op te plaatsen; 7 oktober: Bijna bezig met het daadwerkelijke transport of een telefoontje van Assembly gooit roet in het eten: De hele operatie wordt afgeblazen, omdat de Kukuomarket-mensen en Hawa hebben geklaagd; 8 oktober: Vergadering met de National Coordinator van Assembly inclusief Hawa. Wij bieden een brief aan met de hele waarheid. 9 oktober: Gesprek met de Chairman van SMC en ook hij krijgt onze brief; 9 oktober: De Kukuo chief geeft opdracht aan zijn mensen om de containers te verplaatsen naar zijn 'palace'.
Dus: Wie willen de containers op Kukuomarket? De mensen die wonen op Kukuomarket; de chief (het stamhoofd) en NorGhaVo Ghana. Wie willen de containers op Lameshegu? De Chairman van School Management Committee (degene die de grond heeft gegeven); Coordinator Assembly (gemeente); mister Halilahi; NorGhaVo Nederland; de sponsors in Nederland en wij (Ben en Dees). En Hawa? Zij wil de containers gaan transporteren naar haar nieuwe plek ergens in de 'village'. Assembly wil alle partijen horen. Zij hebben dus al gesproken met Hawa en met ons, maar zij willen ook een gesprek met NorGhaVoGhana en met de Kukuo chief. Wij hebben duidelijk te kennen gegeven dat wij al jaren praten over dit issue en dat er nog steeds geen resultaat is. Dit is Ghana en dat betekent nou eenmaal altijd....delaying and postponing...... Wij hebben alle betrokken partijen ingelicht dat wij helemaal aan het einde van ons Latijn zijn en dat wij onze beste vriend Paul hebben gevraagd om voor ons als een soort spokesman cq deputy op te gaan treden. Hij zal dan uit onze naam alle vergaderingen gaan bijwonen. Wij hebben genoeg gerend.....
Inside information: Het blijkt dat Hawa haar 'mannetjes' heeft op Kukuomarket. Zij betaalt deze personen en in ruil daarvoor bellen deze mensen direkt naar Hawa als zij de 'white people' in de buurt van Kukuomarket zien. Dat verklaart ook waarom we nét te laat waren met ons transport naar onze favoriete plek. Men heeft ons gezien op 5 oktober toen we met een Assembly-man de situatie in ogenschouw gingen nemen en men heeft ons gezien op 6 oktober toen we met onze compound-boy Hudu even naar Kukuomarket reden, om hem de containers aan te wijzen die getransporteerd moesten worden. Het is toch niet meer normaal? Maar ja....voor geld doet men hier alles! Je zou je bijna niet meer veilig voelen in Tamale!
Sommige Ghanezen zeggen tegen ons: 'Waarom vraag je in Nederland niet om 3 nieuwe containers? Dan kan Hawa de containers houden en kunnen jullie de nieuwe containers aan mister Halilahi geven op Lameshegu? Hoezo hondsbrutaal? Als wij zeggen dat het zó niet werkt en dat Nederland geen Sinterklaas-land is, worden we niet begrijpend aangekeken. En dan te weten dat er in heel Tamale (een stad van 350.000 inwoners!), geen enkele plek is waar je permanent kunt blijven zitten met je containers. Iedereen verblijft op tijdelijke basis!
6 oktober: Terug naar Cambridge garden academy! Heerlijk om weer Frans te gaan geven bij de kleintjes op Cambridge. Ik krijg een rooster waarin ik zowel P1 als P2 ga lesgeven. (Groep 3 en 4). Het was leuk om al die aardige collega's weer terug te zien en er waren weer 2 nieuwe collega's bijgekomen: Mister Peter and mister Ezekel. En mijn leerlingen uit P1 heten: Rafiq, Virgil, Charles, Nathan, Joel (dit zijn de jongens) en Nasara, Janice, Rosalinda, Genevieve, Winifred en Amanda (dat zijn de meisjes). In P2 geef ik les aan: Charbel, Amin, Wumpini, Jawal (jongens) en Carolina, Vivian, Nana en Makjela (meisjes). Het zijn kleine klasjes op deze privéschool. Op een overheidsschool is dat wel anders. Daar zitten zeker 60 leerlingen in de klas. De leerlingen van Cambridge zijn dus echte geluksvogeltjes!
Bovenstaand: Primary one (P1) Cambridge Garden Academy
(Groep 3).Bovenstaand: Primary two (P2) Cambridge Garden Academy
(Groep 4).
Op dezelfde dag (6 oktober) startte ik bij NCCELP (Naasim Community Children Education and Library Project). Naasim is het Dagbani-woord voor 'enlightenment'. Dit is een project met een tweeledig doel: Lesgeven aan kinderen die op overheidsscholen zitten en daar te weinig leren en middels dit project worden bijgespijkerd in een 'after school program' en lesgeven aan kinderen uit de communities (bush-dorpjes) die helemaal niet naar school kunnen gaan. Er wordt lesgegeven onder een mangoboom en onder een afdakje. De oprichter van het project heet mister Ramzing en er werken locale vrijwilligers. Vele namen passeerden de revue: Mister Youssef, mister Ananny, mister Sahmed, mister James. Laatstgenoemde heeft als kind op NCCELP gezeten en heeft het geschopt tot SSS (Senior Secondary School; of tewel de bovenbouw van de middelbare school). Een hele prestatie, gelet op de hele scene.
Bovenstaand: Lesgeven op het project Naasim Community Children Education and Library Project (NCCELP).
Ik zal hier 2 middagen Frans gaan geven. Je kunt het nauwelijks een werkplek noemen en het wemelt er van de muskieten! Uiteraard een heel verschil met privéschooltje Cambridge, maar ik vind het wel mooi om weer te werken voor de 'needy ones'. De geluksvogeltjes van Cambridge komen er ook wel zonder mij...... De ene keer zijn er 20 kinderen; de andere keer zijn er 40 kinderen; dan weer 60 of 90.....In ieder geval moeten de kinderen van ver komen om lessen te volgen; een uur lopen is heel normaal. Het 'klikt' tussen mister Ramzing, de kinderen en mij. Ik geniet er enorm van en bovendien is het lesgeven ook een goede afleiding om 'los te komen' van de container-problematiek.
9 oktober: Op naar de Immigratiedienst in Tamale en vragen of de Regional Commander bereid is om onze verblijfsvergunning met 6 maanden te verlengen (januari-juli 2010). In juli 2010 gaan we namelijk Tamale verlaten. Maar.........de Commander blijkt vertrokken te zijn; men is in afwachting van een nieuwe. (Dit zou dan al nummer 4 worden in onze 3 jaar Tamale!) .....Don't worry.....Er is een plaatsvervanger. Oké. Het blijkt dat het niet mogelijk is om onze verblijfsvergunning met een half jaar te verlengen, maar slechts met een jaar. 'Prima, wilt u dan even een stempeltje zetten?', vroegen we quasi nonchalant. Nee dus, het is nog geldig tot januari 2010, dus kom maar terug in november/december. Dan zou het geen enkel probleem zijn om de stempel te zetten:..... Wij hadden immers geen crimineel verleden en bovendien zijn wij bereid om te betalen en hebben we al 3 jaar gratis gewerkt voor Ghana (en dus geen betaalde baantjes van Ghanezen ingepikt)....... Langs onze neus weg vroegen we of het ook mogelijk is om op basis van vermogen een verblijfsvergunning te regelen. Ook dat was geen probleem. Altijd handig om te weten. Op deze manier hoeven we NorGhaVo Ghana niet meer te vragen, omdat we dan niet meer gelinkt worden als vrijwilligers aan NorGhaVo. Dan zijn we zo vrij als een vogeltje. Hopelijk is de nieuwe commander er nog niet in november en zal deze plaatsvervanger (Stephen) er volgende maand nog net zo gemakkelijk over denken.
10 oktober: Inservice training voor de teachers van Cambridge garden academy. Het bleek dezelfde training te zijn als er in april j.l. reeds was georganiseerd.
Ghana is grappig..... 's Morgens om 6.45 uur belt sewing-girl Suhayini op, just to greet us.................. Wij kennen een aardige Togolees in Tamale, die kok is in een hotel in Tamale. Hij kan niet alleen goed koken, hij heeft ook een goede visie en kan on-Ghanees denken. Hij spoort het personeel aan om mee te denken, hij legt dingen uit en hij is een voorstander van time-management. Toen we een keer een hapje bij hem gingen eten, was hij afwezig. Binnen een mum van tijd werd hij opgetrommeld en kwam hij opdraven om ons te begroeten...just to greet......
Op 14 oktober kregen we bezoek van onze voormalige huisbaas mister Jacco en bespraken we de container-kwestie.
Onze containers staan inmiddels bij de Chief's Palace. Wij zijn daar naar toe gegaan en hebben foto's gemaakt.
Bovenstaand: Onze containers staan tijdelijk 'geparkeerd' bij de Kukuo Chief's Palace.
Binnen een mum van tijd zag het zwart van de mensen! Hoewel de chief niet aanwezig was, spraken we met een 'second chief' (alles moest door een derde vertaald worden in het Engels) en we lieten daar een duidelijke boodschap achter: De sponsors in Nederland accepteren niet dat de containers op een plek staan, die niet de voorkeur geniet van Ben en Dees.
Zoals eerder gemeld doet NorGhaVo Ghana veel te weinig en de meest simpele dingen moeten besproken worden in een meeting. Aangezien wij hier helemaal tureluurs van worden, hebben we NorGhaVo Nederland gevraagd om het sponsorgeld via Western Union over te maken naar ons, zodat wij niet hoeven te bidden en te smeken bij NorGhaVo Ghana om naar een bank te gaan. NorGhaVo Nederland kwam ons hierin tegemoet en zo konden we dan op 13 oktober hier bij de Barclays Bank in Tamale het geld ophalen.
NorGhaVo Nederland heeft voor de zoveelste keer een mail 'op poten' verzonden naar NorGhaVo Ghana. Ook Nederland lukt het niet om NorGhaVo Ghana te bereiken. NorGhaVo Nederland steunt ons enorm en doet alles wat in hun vermogen ligt om hun collega's in Ghana te activeren. Zij vinden het net zo vreselijk als wij dat ons trainingscentrum tijdens ons verlof in Nederland is afgebroken en dat NorGhaVo Ghana ons hier niet over heeft ingelicht. Ook steunen zij ons in onze keuze om het trainingscentrum op te bouwen in Lameshegu en niet op Kukuomarket. NorGhavo Nederland heeft wederom uitgelegd aan hun Ghanese collega's dat de goede naam van NorGhaVo wordt beschadigd. Ook werd verwezen naar de huidige financiele crisis...sponsors zullen zich terugtrekken en vrijwilligers kiezen op deze manier een andere organisatie. NorGhaVo Nederland vroeg heel duidelijk om informatie als het gaat om de huidige situatie en ze konden het absoluut niet waarderen dat NorGhaVo Ghana hen niet had ingelicht over de toestanden op Kukuomarket. Bovendien misten ze de wekelijkse updates die NorGhaVo Ghana richting Nederland moest sturen. En verder vroegen zij zich af waarom NorGhaVo Ghana Ben en Dees niet had ingelicht over de afbraak van het trainingscentrum tijdens onze verlofperiode. Er werd gevraagd om actie en wel om snelle actie. NorGhaVo Ghana zou onze keuze voor Lamashegu moeten steunen en de relocatie zou zo spoedig mogelijk moeten gebeuren. Bovendien werd NorGhaVo Ghana duidelijk gemaakt dat NorGhaVo Nederland een aparte money transfer had geregeld voor Ben en Dees (via Western Union), omdat B[e-38]D weer veel te lang hadden moeten wachten op een aktie van NorGhaVo Ghana. Ook hier werd NorGhaVo Ghana op het matje geroepen.
Maar NorGhaVo Ghana lijkt zich nergens iets van aan te trekken. Via via krijgen we te horen dat zij naar de Kukuo chief zijn gegaan en gepleit hebben om de containers op Kukuomarket te houden en dat terwijl NorGhaVo Nederland heeft opgelegd dat zij de keuze van Ben en Dees moeten opvolgen (Lamashegu dus).
Op een gegeven moment laten wij aan NorGhaVo Ghana weten dat er 6 partijen zijn die voor Lamashegu pleiten, te weten: Mister Halilahi, de sponsoren in Nederland, NorGhaVo Nederland, de voorzitter van het Schoolbestuur (die de grond heeft gegeven), de hoogste baas van de Gemeente (die de toestemming voor het transport heeft gegeven en de kosten van relocatie gaat betalen) en wij. Slechts 3 partijen kiezen voor Kukuomarket, te weten: De mensen die op Kukuomarket wonen, de Kukuo chief en NorGhaVo Ghana....... 6 tegen 3 dus? Meerderheid heeft gewonnen? Zo simpel werkt het niet in Ghana. Het is toch te zot voor woorden dat een chief gewoon onze containers van Kukuomarket naar zijn Chief's Palace kan laten transporteren? (Zonder overleg of toestemming). Hij neemt gewoon dingen in beslag die hem niet toebehoren, maar ja...de chief is de chief en die mag alles. Wij laten NorGhaVo Ghana ook weten dat het 'an order' is van NorGhaVo Nederland om ons te supporten in onze bedoeling om de containers te transporteren naar Lamashegu. Als je het woord 'bevel' laat vallen, dan werkt dat meestal wel in deze setting....'NorGhaVo Netherlands is the boss and you have to obey them, because it is an order!' Vreselijk vanuit een Nederlands hoofd, maar heel erg gebruikelijk binnen de Ghanese scene. In ieder geval kregen we na een tijdje te horen dat ook NorGhaVo Ghana kan leven met het feit dat de containers naar Lamashegu gaan. Hoera! Aktie dus! Voor de zekerheid belden we nogmaals naar de gemeente en wederom gaven zij ons de toestemming. Toen belden we naar de spokesman van de chief. Deze liet ook weten dat wij de containers konden komen halen. Hij sprak namens de chief en de mensen van Kukuomarket. Dus.....opgelost dachten wij! Maar................zelfs met de toestemming van alle 'hoge pieten', kan de chief nog 'nee' zeggen als je de containers zou meenemen zonder de aanwezigheid van een NorGhaVo staff-member. Prima, voor ons geen probleem. Wij vroegen dan ook aan Musah van NorGhaVo Ghana (de anderen lijken van de aardbodem te zijn verdwenen) om met ons mee te gaan naar de chief. Nee, zei Musah, eerst moet er een 'agreement' worden opgesteld en moet er getekend worden. Kom op Musah, dat kunnen we toch wel regelen na het transport? Nee, zei Musah, eerst het paperwork en dan het transport.
Oké, maar mogen wij die agreement dan zelf opstellen, want anders gaat het weer veel te lang duren. Eerst een onduidelijk verhaal, maar uiteindelijk kregen we groen licht om zelf de agreement op te stellen. Maar......NGV Ghana moest het dan wel controleren. Uit ervaring weten we dat het dan toch niet goedgekeurd zal worden, vanwege het simpele feit dat het Ben en Dees zijn die de agreement hebben opgesteld en Musah heeft er nou eenmaal een nieuwe taak bijgekregen en die heet.....Ben en Dees zoveel mogelijk dwarsliggen. Wij waren nauwelijks begonnen met het opstellen van de agreement, of NGV Ghana laat ons kiezen uit 2 opties, te weten.....Optie A: Containers weliswaar naar Halilahi,maar onder belachelijke voorwaarden. Optie B: Containers worden overgenomen door een bestaande organisatie. Over deze laatste optie hebben zij nog nooit gesproken en deze optie komt zomaar uit de lucht vallen! Wij hebben dan ook laten weten dat we niet accoord gaan met beide opties en hebben voorgesteld om de containers als donatie te schenken aan mister Halilahi. Dit is ook wat de sponsors in Nederland willen. Jeetje....je wordt er toch helemaal stapeldol van?! Waar hebben we het toch over? Het gaat om 3 stomme kale containers die we gewoon willen transporteren naar een hele goede plek. Dat is wat er is overgebleven van ons mooie trainingscentrum....3 stomme kale containers.....zo mooi als het was wordt het nooit meer. Wij vragen ons af of we niet onafhankelijk kunnen opereren. Moet er nou werkelijk iemand van de staf bij zijn op het moment dat wij de containers gaan halen? Is er geen stand in? Assembly zal er ook niets van begrijpen: Zij geven groen licht en de containers worden niet opgehaald. De situatie wordt onhoudbaar. Wij krijgen stellig de indruk dat Musah er behagen in schept om ons te pesten. Het gaat erg ver. Op het NorGhaVo- projekt NCCELP waar Dees lesgeeft heeft Musah laten weten aan de oprichter dat deze nooit meer steun zal krijgen noch vrijwilligers van NorGhaVo, als Dees daar doorgaat met lesgeven. Het lijkt wel chantage. En dat alles omdat Dees op eigen initiatief naar dit projekt is gegaan. Zowel de oprichter als Dees trekken zich niets aan van de dreigingen van Musah, maar normaal is het niet. Ach....het is te flauw voor woorden, maar het geeft wel een beeld. Op een hele normale vraag van Ben: 'Is there any post for us?, luidt het antwoord: That is another issue.....Jeetje, zeg gewoon ja of nee!!! Wij zijn aan het einde van ons Latijn. Soms denk je: 'Al zagen ze de containers in honderdduizend stukken, ze doen maar.....Het lijkt wel of het Noorden van Ghana zich niet wil ontwikkelen, het is slechts éénrichtingsverkeer, alleen maar....krijgen, krijgen, krijgen; maar dan wil je toch weer strijden, omdat je gewoon opgebouwd wilt zien wat anderen hebben afgebroken. Daarvoor kwamen wij terug voor ons vierde jaar....Het eindresultaat zien en genieten van Ghana. NorGhaVo Ghana maakt beiden onmogelijk. Wij mochten toch de invulling bepalen? Maar we krijgen nu het mes op de keel gezet en mogen kiezen uit 2 opties die beiden niet goed zijn. Dit spelletje zal formele Musah tot het einde toe blijven spelen en wij weten zeker dat wij in juli 2010 nog even ver zijn als nu. Wij consulteren dan ook wederom NorGhaVo Nederland.
OPTION A
(If an individual has to use the containers)OPTION B
(If an organization has to use the containers)AgreementThere must be an agreement signed between NorGhaVo and the individual professional chosen to give training to the needy girls. The agreement must have a period at which expiration the contract with the professional will cease to work in the containers unless the contract is renewed. There must be an agreement (MOU) signed between NorGhaVo and organization chosen to receive the containers. The organization must be one that has an existing successful skill training program for needy girls. The contract shall cease to work and NorGhaVo shall confiscate the containers if the organization fail to comply with the MOU.OwnershipNorGhaVo shall possess ownership and control of the containers The beneficiary organization shall possess ownership of the containers as long as they comply with the terms and conditions stipulated in the MOUInvolvement of NorGhaVo/Staff
Time and resource
1. NorGhaVo shall have to directly be involved in determining the set up of the programs, selection of needy girls, monitoring and evaluation. NorGhaVo will also have a daunting task to ensure that the professionals contracted to work conform to the terms and conditions.
2. Staff of NorGhaVo will have to work directly with the professionals to compile report and solve problems. (More staff time is demanded)
1. The organization will have an already existing program set up hence NorGhaVo saves time is for other activities.
2. NorGhaVo only receives periodic reports from the beneficiary organization. Comparatively less staff time is demanded.
ReliabilitySince the reliability of the individuals can not be guaranteed NorGhaVo would have to be directly involved especially at the initial stage. As compared to option 'A' there is high assurance of project continuity as the existing organization has proven records being reliable. Moreover it is better dealing with an organization than individuals in this kind of matters.
Hoewel Hawa helemaal uit beeld is en totaal niet meer 'involved' is, blijft ze op haar manier achter de containers aanrennen. Zo werd ze gesignaleerd op de werkplek van mister Halilahi. Gelukkig was laatstgenoemde niet ter plekke. Hij volgt naast zijn werk nog een opleiding 'industrial art' van 3 jaar en zat dus op school. Hawa heeft nog steeds niet begrepen dat zij niet meer mee mag doen. NorGhaVo Ghana heeft haar de laatste kans gegeven in juli. Zij mocht toen bewijzen dat ze een NGO kan runnen en kreeg daartoe hele normale voorwaarden opgelegd. Echter...voor Hawa waren deze voorwaarden te hoog gegrepen en een ieder kon op de klompen aanvoelen dat ze dit niet kon waarmaken. Bovendien heeft ze geweigerd om de MOU (Memorandum of Understanding) te ondertekenen. Maar goed...Hawa blijft Hawa en die blijft rare fratsen uithalen. Haar plan is om de containers naar haar eigen nieuwe werkplek te brengen, maar dit zal nooit lukken. Inmiddels heeft ze haar groene auto verruild voor een witte, die voorzien is van een plaat, met de tekst: 'On test'. Dit geldt overigens voor de auto, niet voor de 'driver'. Hahaha!!!
Op het Business College International in Tamale komen we wel eens, omdat we de 'principal' kennen of omdat we gebruik willen maken van de mogelijkheden, zoals printen, internetcafé e.d. Mijn oog viel op een leuke spreuk: The illiterate today is not one who cannot read or write, but one who cannot use the computer to his/her advantage.
Even iets leuks: Wij kregen een uitnodiging van de Nederlandse Ambassade in Accra om op 25 oktober een bezoek te brengen aan het schip Hr Ms Johan de Witt. Dit amfibisch troepentransport-en commandovaartuig van de Nederlandse Marine brengt namelijk een bezoek aan Ghana. Het bezoek bleek onderdeel te zijn van een uitgebreidere reis naar West-Afrika, Marokko, Spanje en Portual.Van 23 t/m. 26 oktober bleek de Johan de Witt afgemeerd te zijn in Tema, in zuid Ghana. De Nederlanders kregen dus een uitnodiging om te komen kijken. Als we in zuid Ghana hadden gewoond, dan hadden we dit zeker gedaan, maar de afstand Tamale-Tema is een beetje te ver.
16 oktober: Weer zo'n beetje het hele weekend geen elektriciteit. Aangezien er toch een paar belangrijke mails verzonden moesten worden, gingen we naar een internetcafé. Maar.....de hele stad had 'lights off'. Stel je dat voor......een stad van 350.000 inwoners zonder stroom. Oké, op zoek naar een internetcafé dus, dat open was, wellicht toch stroom had of misschien een generator, die niet 'spoiled' was, maar gewoon was voorzien van diesel. Bij internetcafé nummer 6 was het raak. O, wat kost dit toch allemaal veel tijd. Je bent dan gewoon een hele ochtend bezig om een paar mails te verzenden.
De post in Ghana.....Vorig jaar oktober hadden wij een bedankje in de vorm van een foto gestuurd naar een hotelmanager in Kumasi die voor een hele serie babykleding en andere kleding en materialen had gezorgd voor de 'needy people' in Tamale. Het adres hadden we overgenomen van een folder of visitekaartje. Dat zou dus goed moeten gaan, maar....dan blijkt er post te zijn voor ons en wat bleek? Diezelfde brief was retour gekomen. Een jaar later vonden wij de door ons gemaakte foto dus weer terug.
17 oktober: Nog geen maand terug in Tamale en Dees heeft alweer malaria. Dit betekent hoofdpijn en een kuurtje innemen.
Als we op een zaterdagmiddag nog eens kapster Akiti bezoeken, krijgen we op slag slechte zin: Shop gesloten, geen klanten, dus heeft Akiti bedacht om dan maar sinasappels te gaan verkopen. Weefster Asia daarentegen doet het erg goed, is gemotiveerd en laat een betere werkhouding zien. In haar gaan we dan ook investeren. We gaan samen materialen kopen. Asia is niet alleen aktief met weven, ze wil ook heel graag beter leren lezen en schrijven en ze wil graag Engels leren. Dees heeft er voor kunnen zorgen dat zij hiervoor terechtkan op het projekt waar Dees lesgeeft. Bij NCCELP (Naasim Community Children Education Library Project) sluit zij gewoon aan bij de vele andere kansarme kinderen. Uiteraard is zij een stuk ouder dan de andere kinderen, maar dat vindt ze geen probleem. Zij wil graag vooruit en daar doen wij dan extra ons best voor. Het blijkt dat Asia niet eens tussen de kleintjes hoeft te zitten. Mister Ramzing is zelfs bereid om voor haar een apart lesgroepje op te richten en.....mochten Ben en Dees nog meer oud NFD-meiden hebben die Engels willen leren of willen leren lezen of schrijven, dan mogen deze in datzelfde lesgroepje instromen. Een ontzettend aardig gebaar. Ja, het klikt tussen mister Ramzing en ons. Aangezien hij zelf op zoek is naar vrijwilligers voor zijn projekt, heeft Ben aangeboden om een keer met hem een ochtend op pad te gaan. Er zijn genoeg organisaties in Tamale die vrijwilligers kunnen leveren. Enkele voorbeelden zijn: Meet Africa; Voluntary Africa, CID Ghana, Syto e.d. Oké...terug naar Asia....Zo waren wij dus een hele middag op sjouw geweest met Asia en hadden materialen voor het weven gekocht voor haar shop.
Bovenstaand: Weefmeisje Asia heeft geen materialen.Bovenstaand: Dankzij de Triodosbank in Zeist heeft Asia wél weer materialen.
Zelfs een carpet voor op de grond in de kiosk ontbrak niet. Nadat we over de markt hadden geslenterd en alles hadden gekocht, gingen we dus naar mister Ramzing van NCCELP en regelden daar dat zij 5 x per week van 16.00 uur tot 17.30 uur lessen mag volgen. Wij brachten haar met de auto terug naar haar hutje in de community, waar haar oom ons bedolf onder de 'blessings': 'You have done well; may God bless you'. Echter......We waren nauwelijks een half uurtje thuis of we kregen een telefoontje. Hoe kon Asia nou maandag naar school gaan, want de fiets was kapot en er was geen geld om deze te laten repareren. Dit schoot bij ons in het verkeerde keelgat. Dankzij de sponsoren konden we materialen kopen; dankzij Dees kon ze naar school en dan wordt er tóch nog geprobeerd om ook nog de reparatie van een fiets te laten betalen. We lieten duidelijk weten dat ze zelf voor de reparatie moest zorgen. Zo niet, dan kon ze niet naar school. Tsja....de mensen in het noorden willen alleen maar krijgen, krijgen, krijgen......
19 oktober........Soms zit er een engeltje op je schouder........ Kortsluiting in de keuken. De elektrische kookplaat en de waterkoker zitten samen op één stopcontact. Hoewel we beide apparaten nooit tegelijk gebruiken, leek er toch sprake te zijn van overbelasting. Rooksignalen uit het betreffende stopcontact. Kortsluiting dus. Geluk gehad. Het hele huis had kunnen afbranden. De gewaarschuwde elektriciën zal alles herstellen. Hij liet weten: 'Oh you were very, very lucky today'.....!!! Uiteraard waren wij behoorlijk geschrokken en besloten om ook op ons kantoor aan huis de elektriciteit enigszins te 'updaten'. Dit betekende dat de aansluitingen van de elektrische apparaten onder de loep werden genomen.
En dan begeeft de telefoon het..........Repareren in Tamale is een heel gedoe: De 'reparateur' is 'on break', het onderdeel is niet te krijgen enz. enz. Maar na 2 dagen was het euvel dan toch weer verholpen.
Als het onrustig is in de klas, hoor je vaak:'Put your little finger on your lips'! In de klas laat ik er geregeld Europese modellen op los, om afstand te nemen van de 'repeating and memory power'. Ik merk aan de leerlingen dat ze dit weliswaar heel vreemd vinden, maar wel 'very interesting'. Het geven van aanschouwelijk onderwijs is hiervan een voorbeeld (Total Physical Response): Ouvrez la porte. Aanvankelijk wordt het hardop nagezegd, maar als ze begrijpen dat de deur daadwerkelijk opengemaakt moet worden, breekt het feest in alle hevigheid los. De schoolbus van Cambridge garden academy is verdwenen. Al een tijdje staat ie niet meer voor de poort van de school. Niemand weet waar de bus is noch waar de chauffeur is. Het enige dat hierover bekend is, is het feit dat de driver Asaara Musah ziek werd en niet meer is teruggekeerd. Het personeel wordt gevraagd om op zoek te gaan naar een nieuwe chauffeur. Wij hebben onze klusjesman Tahiru het advies gegeven om te proberen dit baantje te krijgen. Tahiru heeft geen werk, woont vlakbij de school en heeft zelfs een rijbewijs. Bovendien wordt hij geïntroduceerd door de 2 witten Ben en Dees. Het leek een goed idee, maar......er is altijd wel weer 'a problem'. Tahiru liet weten dat zijn rijbewijs was verlopen en dat een verlenging 80 GHc zou gaan kosten en 'I don't have money'. Uiteraard gaven wij hem dit geld niet, maar we probeerden hem een beetje te sturen. 'Waarom niet naar de school gaan en eerlijk zeggen tegen het schoolhoofd dat je rijbewijs is verlopen en tevens het idee aandragen om dan maar een tijdje voor niets te werken?!' Dit soort creatieve gedachten is voor de gemiddelde Ghanees echt 'een brug te ver'. Het antwoord luidde: 'I will find out'. Oké, wij hebben ons best gedaan. O,o, privéschool Cambridge garden academy kan er wat van.......
Bovenstaand: P1 Cambridge Garden Academy (CGA).Bovenstaand: P2 Cambridge Garden Academy (CGA).
Van kleins af aan krijgen de kinderen te horen dat ze goed hun best moeten doen, zodat ze 'big people' kunnen worden. Op een ochtend val ik bijna van m'n stoel als ik de 'head mistress' hoor zeggen: 'Do your best, so that you become big people in future and then you can buy a car!!!!' De nieuwe collega's die gestudeerd hebben, begrepen mijn reactie erg goed. Die was namelijk: 'As if buying a car is the highest goal you can achieve in life!' De andere collega's keken mij niet begrijpend aan……. En dan de straffen…….niet te geloven!........Twee kleintjes werden gestraft en moesten hun oren met gekruiste handen vastpakken en moesten vervolgens zo'n 50 keer door de knieeën gaan. Soms begint collega Peter zijn les met de magische woorden: 'The key to the brains is learning'. Hij zegt dan tegen de kinderen: 'The key to the brains is what....?' en vervolgens brult de hele klas: 'learning'.
In Nederland is sprake van Herfstvakantie; dat kennen we in Ghana niet. In Nederland is er sprake van wintertijd; ook dat kennen we in Ghana niet. Voor wat betreft dat laatste: Als het wintertijd is in Nederland, dan is het tijdsverschil met Ghana nog slechts 1 uur (in Nederland is het dan 1 uur later).
Natuurlijk wordt er altijd gebedeld in Tamale, maar wij krijgen de indruk dat het bedelen enorm is toegenomen. Dat is een teken aan de wand voor dit land. In economische zin gaat het slecht. Soms gaat het wel erg ver.....Op een zaterdagmiddag staat er een man aan de poort en hij vraagt of wij de busticket kunnen betalen voor zijn zus die met de bus van Tamale naar Wa (Upper West Region) moet. Uiteraard kunnen wij hier niet aan beginnen, maar het zegt wel weer iets over de nood.
Iedere zaterdagochtend komt compound-boy Hudu ons een handje helpen. Op zaterdag 24 oktober vroeg hij of we zijn vader niet eens wilden bezoeken. Oké, natuurlijk, dat doen we. Na een bezoekje aan mister Halilahi en de sewing-meiden op Lamashegu togen we dan ook met Hudu naar zijn hutje in de community waar we kennismaakten met zijn vader en een oudere broer, Adam genaamd. Laatstgenoemde trad op als vertaler, aangezien pa slechts Dagbani sprak. We hadden dit beeld graag willen vastleggen, maar deden het niet. Het was té erg.........Armoetroef ten top!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 22
[visitorCount] => 96
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/470_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => oktober-2009-eerste-deel
)
[51] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088963
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-09-01
[photoRevision] => 0
[title] => September 2009
[message] =>
Op 29 augustus kwam de fam. Mees terug uit Texel. Wij werden verrast met een cadeautje van het waddeneiland. De familie had in augustus/september heel wat te vieren: 50 jaar getrouwd en dhr. Mees werd 80 jaar. Dhr. Mees bracht ons met de auto naar Utrecht Centraal en vandaar gingen we met de trein naar Den Haag. Afgesproken was dat we bij aankomst op Den Haag Centraal de zus van mevrouw Wamsteker zouden bellen. Deze zus Marijke woont het grootste gedeelte van het jaar in Frankrijk, maar als zij in Nederland is, woont ze in de binnenstad van Den Haag. Op het moment dat wij de bus instapten van Den Haag naar Wassenaar, zou Marijke naar het huis rijden van de heer en mevrouw Wamsteker in Wassenaar om ons binnen te laten. Aangezien wij vroeger waren dan gepland, troffen we zelfs nog even mevrouw Wamsteker zelf aan, die op het punt stond van vertrek naar een feest in Blaricum. Aan ons werd gevraagd om Marijke even met de auto terug te brengen naar de binnenstad. Dus....hup....hier zijn de autosleutels en rijden maar. Als verrassing stond er voor ons een prutje in de koelkast, nou...dat prutje was overheerlijk! Bovendien stonden er 2 flessen wijn voor ons klaar! Wat een welkom! Ook hoefden wij de nacht van 29 op 30 augustus dus niet te overnachten in een hotel. Die ene nacht sliepen we op zolder. Wij lagen ´s avonds om 22.00 uur in bed en waren doodmoe. De mensen zelf kwamen om 22.30 uur thuis en wij hebben niets gehoord! De volgende ochtend konden we nog even gezellig kletsen en toen vertrokken de mensen - een paar uur eerder dan gepland - naar Frankrijk (Haute Savoie). Wij pakten onze spullen uit, installeerden ons en deden boodschappen. Voor dit laatste was het handig om over de auto te kunnen beschikken, want er waren geen winkels in de buurt. Dit huis was ook erg mooi, maar ook weer erg bewerkelijk. Hier hoefden we echter geen post door te sturen, noch een tuin te sproeien.
Bovenstaand: Vakantie-oppassers in Wassenaar
We hoefden slechts het gras te maaien, planten te verzorgen en de telefoontjes te noteren (of door te mailen). Ook hier kwamen Afrikaanse poetshulpen. Had mevrouw Wamsteker ons verteld dat de beide poetshulpen (Tracy en Christophe) uit Kameroen kwamen, op 8 september stonden echter Holla en Christophe op de stoep.....Tracy had vakantie.....Het was zó leuk om weer eens van gedachten te kunnen wisselen met Afrikanen dat er meer werd gepraat dan gepoetst! Christophe kwam inderdaad uit Kameroen, maar Holla kwam uit Nigeria. Toen was er nóg meer gespreksstof voorradig!
Bovenstaand: Samen met schoonmaakhulpen Christophe uit Kameroen en Holla uit Nigeria op de oprit (Wassenaar).
Op het moment dat wij vertelden over onze meisjes die we proberen te behoeden voor de zware Kayayoo-girl praktijken, met vaak prostitutie tot gevolg, begon Holla te huilen. Ze voelde weer de pijn en het zware leven van zovelen in west-Afrika. Het kwam echt 'bij haar binnen' .....
Uiteraard moesten we even wennen aan een ander huis en dit leidde tot 2 grappige voorvallen: Waren wij gewend om in ons eigen huis in Venlo alsmede in het huis van de fam. Mees in Zeist het alarm te activeren als we weggingen én als we gingen slapen, in dit huis bleek het alarm slechts te kunnen worden ingeschakeld bij het verlaten van het huis (en dus niet voor de bovenverdieping). Toen wij dan ook de eerste avond naar boven gingen en het alarm er niets vermoedend op zetten, ging het meteen af! Een telefoontje naar het installatiebedrijf verschafte echter meteen duidelijkheid: Het systeem is gewoon slechts ingeschakeld op het verlaten van het pand. Toen we dit doormailden naar de mensen in Frankrijk reageerden zij verbaasd: ....'We konden ´s avonds bij het naar boven gaan wel altijd het alarm aanzetten, maar je moet wel de kamerdeur dichtmaken' ..... Oeps!.....en dat laatste had de familie ons niet verteld of wij hadden het niet onthouden. Toen we dit aan de monteur voorlegden, die toevallig op 8 september kwam voor het onderhoud, liet hij weten...... 'Ja, ik ken niet alle systemen uit m'n hoofd!' In ieder geval...opgelost. Na een weekje zonder alarm geslapen te hebben, konden we vanaf 8 september ook 's avonds weer het alarm activeren.
En dan.....was Ben zó gewend om in augustus de telefoon op te nemen met de woorden: Met het huis van de familie Mees, met Ben Staarink.......op een avond zei hij plotseling in een opwelling (beetje druk, moe)..... Met het huis van de familie Mees, in plaats van: Met het huis van de familie Wamsteker. Gelukkig was het de zoon-lief, die er hartelijk om kon lachen. Zo zie je maar weer....de macht der gewoonte.......
We zaten in Wassenaar vlakbij zee en zijn 2x naar zee gefietst door de duinen. Heerlijk! Ook gewinkeld in het dorp Wassenaar zelf en dingen gekocht voor Tamale. Op 2 september zijn we een dagje met de trein naar Vlissingen geweest en ook daar zagen we de zee. En natuurlijk ging het regelwerk ook in deze periode door. Nederland...papierenland! Twee oud studiegenoten van Ben hadden het plan om te komen, maar dit werd op het laatste moment gecanceld. Uiteraard kon een dagje Den Haag ook niet ontbreken (o.a. Paleis Noordeinde e.d.).
En dan Ghana: Het land werd wederom geteisterd door grote overstromingen. Ieder jaar als wij op verlof zijn, valt er veel te veel regen, waardoor de oogst weer mislukt. Dit was in veel west-Afrikaanse landen het geval, waaronder Burkina Faso. Aangezien dit land ten noorden van Ghana ligt en al het water naar de zee toe moet stromen, kwam al dat water dwars door Ghana. Hopelijk staan de shops van de meiden niet in het water! We kregen van NorGhaVo Nederland het verzoek om een nieuwe vrijwilligster antwoorden te geven op haar vragen m.b.t. het werken op een project, dat vergelijkbaar is met het onze. Leuk natuurlijk. Ook lazen we een nieuwsbrief over het project van onze voormalige huisbaas mister Jacco. Mede dankzij de visie en de inzet van de Nederlandse Maartje gaat zijn project goed vooruit. Op 8 september is bestuurslid Jojanneke van NorGhaVo Nederland een avondje op bezoek geweest. Zij is woonachtig in Den Haag. Samen kwamen we tot de conclusie dat Hawa haar eigen ruiten had ingegooid. Hawa heeft niets meer te zoeken op Kukuomarket, heeft niet kunnen voldoen aan het eisenpakket en heeft zelf de banden met NorGhaVo Ghana verbroken; NorGhaVo Ghana gaat de containers confisceren en Ben en Dees kunnen de invulling regelen. (2 containers voor mister Halilahi sewing en 1 container voor madam Mariam hairdressing). Mister Halilahi heeft 2 containers nodig, gelet op de uitbreiding met sewing Kayayoo-girls uit Accra. We zaten op ´dezelfde golflengte´, nu is alle hoop gericht op NorGhaVo Ghana!!! Het is goed als NorGhaVo Ghana ook alle kopstukken inlicht over het feit dat Hawa niets meer te zoeken heeft op Kukuomarket....chief, politie, national coordinator Assembly, Regional Minister enz. Wij kunnen dit ook nog doen. NorGhaVo Nederland is net als wij niet tevreden over de staf in Ghana. Men heeft dan ook een reorganisatie geregeld, waarbij de hele staf (3 personen) opnieuw moet solliciteren naar hun eigen functie. Er zal in ieder geval een externe direkteur benoemd worden. Wij kunnen dit alleen maar toejuichen! Maar zoals alles in Ghana gaat ook dit langzaam en moet het nog voorgelegd worden aan de Board.
Op 6 september hebben we een mooie wandeling gemaakt op landgoed De Horsten (vlakbij de Eikenhorst, waar Maxima woont). Diverse wandelroutes voerden naar het theepaviljoen (het voormalige schiethuis). Werkelijk een plaatje!
7 september gingen we naar Boxmeer om een sponsor gedag te zeggen. Twee bezoekjes in ons verlof aan deze sponsor vonden wij wel noodzakelijk. Zij is altijd zo betrokken geweest en dat komt mede aangezien haar broer al 50 jaar in Libanon / Beiroet zit.
Op 9 september gingen we naar Rotterdam en bezochten aldaar o.a. de Erasmusuniversiteit. Vanuit Den Haag slechts een half uurtje met de trein, maar daarna nog wel een eindje met de tram. Wat ons erg opviel in het westen van het land, waren de vele talen die je om je heen hoorde en de vele hoofddoekjes die je zag. Veel buitenlanders wonen in de grote steden en ook in de winkels is het personeel vaak van buitenlandse afkomst. Wie weet worden wij in de toekomst wel verzorgd door Afrikaans personeel (als dat dan Ghanese verzorgers zijn, is het helemaal leuk!)
7 weken Nederland betekende niet alleen verkoudheid, maar ook problemen met de spijsvertering (vanwege het andere voedingspatroon) en op de valreep kreeg ik (Dees) nog een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts in Wassenaar. Op 25 augustus ben ik bij mijn eigen tandarts in Blerick geweest. Ik had geen klachten en er werd slechts tandsteen verwijderd (beperkte gebitsreiniging). Niets aan de hand dus. Maar ongeveer 1 of 2 weken later kreeg ik kiespijn, een zeurpijn met een uitstraling over mijn hele rechterwang. Helaas ging het niet over en met nog slechts 10 dagen te gaan voor mijn vertrek naar Ghana, besloot ik op 10 september naar een tandarts te gaan in Wassenaar, want teruggaan naar de eigen tandarts in Venlo zou een treinreis betekenen van enkel ruim 2 en een half uur. Ben - altijd wel in voor een geintje - koos de tandarts op zijn naam, namelijk: Pluijmaekers! Er werden foto´s gemaakt en maandag 14 september kreeg ik dus een wortelkanaalbehandeling. Als ik zou wachten tot Ghana, dan zou men in Tamale de kies gewoon trekken. Een wortelkanaalbehandeling kent men daar helemaal niet!!!
Vanzelfsprekend tuften wij heel wat af met trein en bus. De onbekende omgeving, het taaltje uit het westen en de manier van werken deed ons vaak glimlachen. Het lijkt soms wel net of er geen all rounders meer zijn. Iedereen kent alleen zijn eigen gebiedje. Zo kwam de bus een keer te laat en kregen we te horen: ´De buschauffeur is verdwaald en de tomtom was stuk´ of een andere keer vroeg de buschauffeur aan Ben: ' Meneer, weet u hier de weg?' Het was leuk om tijdens ons verlof een paar weken in deze omgeving te zijn, maar dat is het dan ook....voor ons geen ' wilde westen'!
11 september gingen we naar Venlo om enkele familieleden gedag te zeggen. Vooraf gingen we nog even naar ons eigen huis om wat dingetjes te regelen. Zoals vermeld was de eindoplevering niet goed verlopen en hadden wij niet getekend voor accoord. Er waren ons inziens teveel dingen die niet in orde waren.
13 september kregen we bezoek van een nicht van Dees uit Deventer (Schalkhaar), maar daarna ging ons laatste weekje dan toch echt in. Maandag de tandarts, dinsdag een ontmoeting in Utrecht, waar we Miek (zus Dees) en Erna troffen, woensdag naar Leiden en donderdag naar een ambassade, naar de school van de prinsesjes bij ons om de hoek en het landgoed van Maxima en de laatste paar dagen spullen inpakken, huis op orde brengen enz. enz.
Had Dees op 14 september een wortelkanaalbehandeling ondergaan bij de tandarts in Wassenaar (kies rechts beneden), nog steeds was er sprake van kiespijn. Op 18 september dus terug naar de tandarts en .....werkelijk niet te geloven....opnieuw een wortelkanaalbehandeling, maar nu voor de kies rechts boven. Ik heb het dus wel voor mijn kiezen gekregen!
En dan is onze terugvlucht op 20 september een feit, maar...we hebben ook wel weer veel zin om terug te gaan. De planning is om op 24 september terug te zijn in Tamale (na nog een paar daagjes Accra en Kumasi). In Accra nog even naar de zee en naar de boekhandel van de universiteit om daar methoden Frans te kopen. Hopelijk gaat dat lukken, aangezien 21 september een Public Holiday blijkt te zijn.
In Tamale wachten ons waarschijnlijk geen leuke verrassingen.......wellicht zien we de gevolgen van de overstromingen en ons hebben geluiden bereikt dat ons trainingscentrum is afgebroken. Als we NorGhaVo Ghana hierover mailen, blijft het akelig stil.......Het wordt dus tijd om terug te gaan!
In ieder geval zijn er ook een paar dingen duidelijk geworden in ons verlof: We zijn ons huis ontgroeid, we zijn Venlo ontgroeid, we zijn nog niet klaar voor Nederland en we beginnen aan ons laatste jaar in Tamale. Hopelijk wordt het niet ons laatste jaar in het buitenland.......Ghana of een ander land?.... On verra!
Tot slot een bedankje aan al die mensen die ons verlof op de één of andere manier bijzonder hebben gemaakt!
Bye for now! Dees Ben
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 95
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/440_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => september-2009
)
[52] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088962
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-08-01
[photoRevision] => 0
[title] => Augustus 2009
[message] =>
Op verlof naar Nederland: Vakantie-oppassers in Zeist van 1 augustus tot 29 augustus 2009 en in Wassenaar van 29 augustus tot 20 september 2009.
Onze reis van Tamale naar Kumasi verliep voorspoedig en zeker in Kumasi was het relaxed. Wel hebben we daar beiden nog op een medi lab even laten checken op malaria. In het regenseizoen stikt het namelijk van de muskieten en we hadden wat vage klachten; echter....Niets aan de hand. In Accra hebben we weer eens kunnen winkelen. Voor 1 of 2 dagen is dat prima, maar Accra vinden wij geen Ghana. Het rijke zuiden is zo'n verschil met het arme noorden! Als je in Accra bent, dan lijkt het net of je al in Europa bent. Ook daar weer laten prikken op malaria. Je wilt gewoon zo dicht mogelijk voor aankomst in Nederland weten of je malaria hebt. Zo ja, dan kun je je meegenomen kuur uit Tamale nog gebruiken. Toen we aan het zoeken waren naar een goede plek om te laten prikken, werden we geholpen door een tweetal hele aardige mensen en kwamen we terecht op een soort van postkantoor waar medische zorg wordt verleend aan het personeel. Wij hadden daar uiteraard niets te zoeken, maar ja.....als je vertelt dat je al 3 jaar vrijwilligerswerk doet in Tamale en dat je op weg bent naar je moederland, dan gaan alle deuren open. Voor ik het wist zat ik - Dees - tegenover een arts die alle registers opentrok voor een witte. De laatste maanden in Tamale was ik veel geplaagd door malaria en allerhande bacteriele infecties, waaronder keelontsteking. Ook was er veel hoofdpijn. Ik werd naar verschillende plekken doorverwezen en belandde uiteindelijk in een soort polikliniek, waar niet alleen gecheckt werd op malaria, maar waar tevens een compleet bloedonderzoek werd gedaan. Uitslag: Alles in orde en geen malaria. Nou, toen vonden we het welletjes.....Blijkbaar was het weggaan uit Ghana en het teruggaan naar Nederland toch ingrijpender dan verwacht.
Bovenstaand: Overnachten in Kumasi op heen en terugreisBovenstaand: Overnachten in Accra op heen en terugreis
Wat wel leuk was in Accra, was ons bezoek aan de Legon university. We zijn naar de grootste universiteit van Ghana geweest en hebben daar de boekhandel bezocht. Toen ik daar geschikte methoden Frans zag voor de kleintjes op Cambridge, heb ik die genoteerd. Eénmaal in Nederland heb ik Paul (de oprichter van de school) gemaild en mijn bevindingen doorgegeven. Hij heeft laten weten belangstelling hiervoor te hebben en heeft me gevraagd op de terugreis wederom langs die boekhandel te gaan en 2 proefexemplaren mee te brengen. Leuk toch? Dit jaar hebben we een heel ander deel van Accra gezien, omdat we niet bij de Salvation Army sliepen. We hadden onszelf maar eens getrakteerd op een luxe hotelletje. Veel mensen in Accra die je spreekt zijn nog nooit in Tamale geweest, maar weten donders goed dat het noorden erg arm is. Ze begrijpen vaak niet dat een blanke het daar al 3 jaar heeft uitgehouden!! Tsja.....en toen was daar het vliegveld in Accra en pleegden we onze laatste telefoontjes met enkele Ghanese vrienden, in afwachting van de KLM vlucht (bestond 90 jaar), die ons weer veilig naar Nederland bracht. De vlucht verliep prima!
En dan sta je 's ochtends (1 augustus) in alle vroegte weer op Hollandse bodem en koop je een treinkaartje van Schiphol naar Zeist.....'Meneer, bent u al 60?' waren één van de eerste Nederlandse woorden die we hoorden. Hahaha!!! En toen op weg naar ons adres in Zeist. Voor het tweede jaar vakantie-oppassers in het huis van de heer en mevrouw Mees. Het was heel bijzonder om deze lieve mensen weer terug te zien. Een welkoms-plateau stond voor ons klaar, met lekkernijen en een kaart.
Bovenstaand: Vakantie-oppasers in Zeist
Zij waren erg belangstellend naar onze Ghana-ervaringen van het afgelopen jaar. Na het één en ander gedeeld te hebben, vertrokken de mensen richting Texel, waar zij in de vakantie-periode het heuglijke feit zouden vieren van 50 jaar samenzijn. Nu begon ons verlof echt en gingen we ons installeren, spullen uitpakken, boodschappen doen e.d. We lieten enkele van onze naasten in Nederland en Ghana weten dat we waren gearriveerd. Onze beste Ghanese vriend Paul stuurde de eerste dag al verschillende mails. Hij maakte zich zorgen; hij had niets van ons gehoord en de hele familie was al aan het bidden geslagen!!!! Wat bleek? Paul heeft 2 emailadressen en wij hadden gemaild naar het emailadres, waarvan hij de inbox niet had geopend. Vakantie-oppassers zijn in Zeist betekende: Het verzorgen van de vele planten en bloemen, grasmaaien, sproeien en verder post doorsturen naar Texel en telefoon, antwoordapparaat en fax bijhouden. Ook kwamen poetshulp Hannan en tuinman Ruud. Het was erg leuk om beiden terug te zien. Hannan komt oorspronkelijk uit Ethiopie en woont al 9 jaar in Nederland. Mooi om te zien dat er weer een stukje Afrika (in de persoon van Hannan) binnenwandelde. Samen hebben we pruimen ingemaakt.
Bovenstaand: Samen met schoonmaakhulp Hannan uit Ethiopie pruimen schoonmaken in de keuken (Zeist).
De pruimenboom in de tuin hing barstensvol pruimen.
Terug zijn in Nederland betekende ook: Veel dingen regelen; het lijstje 'Op verlof in Nederland' afwerken! Zo lieten we bijvoorbeeld foto's van het afgelopen jaar afdrukken. Dat is geloof ik het enige dat goedkoper is in Nederland dan in Ghana; we gingen naar een echte garage om een technisch mankement aan onze jeep voor te leggen aan een Nederlandse automonteur; we kochten spulletjes die niet te krijgen zijn in Tamale; we regelden bankzaken, belastingzaken, SVB en declareerden onze ziektekosten; we kochten weer een internationaal rijbewijs en eindelijk kon Ben een nieuw scheerapparaat kopen. Dat laatste was hard nodig! Een bezoekje aan de kapper was ook genieten... (wat een luxe!)....totdat je aan de kassa komt....! Hahahaha! (In Tamale kost knippen omgerekend 70 eurocent). Maar voor 'onze' meiden kreeg ik weer allerhande leuke kappers-monstertjes mee. Zij zullen dit koesteren en zien het echt als een statussymbool (omdat het simpelweg uit Nederland komt).
Al één van de eerste dagen (5 augustus) hadden we een afspraak met onze zaakwaarnemer Ton op kantoor in Blerick. Ook spraken we met Maarten (makelaar). Op 28 augustus zat het huurcontract er namelijk op voor de huidige huurders van ons huis in Venlo. Nu gaat men dus op zoek naar een nieuwe huurder. Aangezien we al in Blerick waren, combineerden we dit met een bezoekje aan een tante van Ben in Venlo. De eerste week werden we verwend met semi-Afrikaanse temperaturen en was de overgang - qua weer - niet zo groot. We hebben lekker buiten kunnen zitten. De dag er na (6 augustus) wederom naar Venlo. Nu stond de oogarts voor Ben gepland. Wij keken onze ogen uit in het ziekenhuis in Venlo. Ik kende het bijna niet meer terug. Het was helemaal verbouwd. Had ik hier gelegen en was ik hier jarenlang naar een reumatoloog gelopen en had ik hier iedere 6 weken laten prikken? Het leek iets uit een andere wereld. De entourage was werkelijk prachtig veranderd. Maar goed...het belangrijkste was dat de ogen van Ben stabiel waren gebleven. Na het oogarts-bezoek, richting moeders en Henk. Qua gezondheid zijn ze behoorlijk aan het sukkelen. Toen we aan het einde van de dag teruggingen naar Zeist, troffen we op station Venlo iemand uit onze straat. Heel apart om iemand van de Hertog Reinoudsingel terug te zien. In Venlo zelf was veel veranderd; er wordt o.a. gebouwd aan een tunnel. Het 'in Venlo zijn' deed ons beiden overigens niets. Op 7 augustus: Op naar een opticien. Ja, dit verlof gingen we helemaal in de revisie!
O ja, de mensen van ons tweede oppas-adres in Wassenaar (de heer en mevrouw Wamsteker), hadden ons gevraagd om een keer kennis te komen maken. Nou dat hebben we zondag 9 augustus gedaan. Met de trein naar Den Haag en vanaf daar met de bus naar Wassenaar. De bus stopt voor het huis van de mensen! Ideaal! Je zit dan precies tussen Leiden en Den Haag en we verheugden ons er al op om deze plaatsen te bezoeken. En natuurlijk vlakbij zee! En wie weet...zouden we Maxima nog wel zien in Wassenaar in de buurt van het landgoed, of al boodschappen doende bij de AH of de prinsesjes ophalend van school. Hahaha!! In ieder geval: Het was een hele leuke kennismaking en het waren ontzettend aardige mensen. Zij gingen op 30 augustus op vakantie naar Frankrijk. Net als in Zeist hadden ook deze mensen poetshulpen uit Afrika. Dit keer Christophe en Tracey uit Kameroen! De heer en mevrouw Wamsteker vroegen ons een heleboel over het wonen en werken in Ghana en lieten daarna het huis zien. Wederom een heel mooi huis in een mooie omgeving! We boften! Aangezien wij op 29 augustus Zeist zouden verlaten en pas op 30 augustus zouden kunnen starten in Wassenaar, moesten wij één overnachting elders regelen. We hadden dan ook al in Tamale de nacht van 29 op 30 augustus gereserveerd in het hotel van der Valk in Wassenaar (Bijhorst). Maar.....soms zit het mee.......Wat schetste onze verbazing? Kort na ons bezoek ontvingen we een mailtje van de mensen, waarin zij lieten weten dat we die nacht niet in een hotel hoefden te slapen. We mochten die bewuste nacht al in hun huis overnachten. Dit was toch werkelijk niet te geloven! Wat een attent gebaar, nietwaar? Wildvreemde mensen die zoiets aanboden. Maar het ging nog verder. Wij mochten een auto gebruiken!!!!! Uiteraard hebben we onze waardering uitgesproken, maar tevens vermeld dat we van de auto slechts gebruik zouden maken voor het boodschappen doen. Als we in onze periode Wassenaar zouden gaan reizen (Den Haag, Leiden, Rotterdam, Vlissingen, Venlo, Boxmeer, Utrecht e.d.), dan is het goedkoper om met trein en bus te reizen. We konden namelijk tot 13 september gebruik maken van de Zomertoer en dat scheelde de helft (afhankelijk van de afstand) en je reisde ook nog 1e klas. Reden voor deze mazzel bleek het feit te zijn, dat de mensen onder de indruk waren van het feit dat we al 3 jaar belangeloos werkten in het armste gedeelte van Ghana. Zo zie je maar weer.......Wij werden er wel een beetje stil van......
Op advies van meneer Mees uit Zeist gingen we in onzer Zeister periode toch nog een keer naar de Triodosbank (die bepaalde projecten steunt in ontwikkelingslanden). Zeker met het oog op de follow-up en het overdragen van ons werk aan capabele Ghanezen, was het goed om nog even te gaan babbelen. We konden in ieder geval een 'proposal' indienen. Maar ook zonder succes qua fondsenwerving wilden we even gedag zeggen bij de man van de Triodosbank, die ons vorig jaar toch had geholpen, zodat wij o.a. de shops van de meiden konden laten schilderen. 'Just to say hello'....helemaal Ghanees!!!
Op 12 augustus moesten we weer afreizen richting Blerick/Venlo. Dit keer om 2 nieuwe vaccinaties te laten zetten bij de GGD (buiktyphus en meningitis waren verlopen). Alle andere vacinaties waren nog up-to-date. Eén van de verpleegkundigen liet weten: 'Wist u dat alle vaccinaties die bestaan in uw lijf zitten?' Ja, dat wisten wij... Ja, zo werd vervolgd: 'Ik hoef u geen folders mee te geven; u kunt ons meer vertellen dan wij u'. Ach...het waren formaliteiten die je even moest afwerken. Als extra service gaven zij ons wel een Safe4travel account. We kunnen nu zelf inloggen en hebben alle gegevens ook online. (In geval dat het gele boekje kwijt zou raken). Na ons GGD-bezoek gingen we weer naar moeders en Henk. Die dag hadden we pech qua weer. Het regende de hele dag. Van de trein in de bus en dan lopen (weliswaar met plu's), maar toch in de stromende regen. We werden verrast door een telefoontje van de Akkerwinde dat Henk ons met de auto zou oppikken halverwege GGD Blerick en station Venlo. Zo arriveerden we dan weer bij moeders. Als laatste die dag hadden we om 18.00 uur nog een bijzondere afspraak. We waren uitgenodigd door Steven (de Schot die de eerste 2 jaar in ons huis had gewoond). Deze Steven is inmiddels getrouwd met de Roemeense Laura en woont - hoe wonderlijk kan het lopen - vlakbij de moeder van Ben in Venlo. En toen moesten we weer Engels praten. Met de auto werden we teruggebracht naar station Venlo.
Op 13 augustus zijn we een dagje naar Maastricht geweest. We genoten volop van de Zomertoer en het reizen in prachtige treinen. (In Ghana is helemaal geen trein). Iets grappigs: Toen we overstapten in Eindhoven (op weg naar Maastricht), sprak mij plotseling een vrouw aan die zei: 'Ben je het wel of ben je het niet? Pleumeekers toch? Toen ik hier bevestigend op reageerde, zei ze: 'Herken jij mij nog?' En ja...ik herkende haar, maar het dateerde wel uit een erg grijs verleden....
Het was handig dat we op onze vakantie-adressen gebruik konden maken van een computer. Op die manier konden we veel dingen uitzoeken en regelen. (We moesten o.a. onze terugvlucht nog boeken). We hebben enorm gesmuld van vele lekkere Nederlandse dingen. O, wat is het eten in Nederland toch heerlijk en wat is alles toch verfijnd qua smaak! In de supermarkt wist ik gewoon niet wat ik moest kiezen! (en ik hoorde nooit: 'it's finished!!!')
Terug in ons kikkerlandje....dat was dus fijn, maar ook vreemd. We genoten van een heleboel dingen, maar misten ook weer dingen van Ghana. Dat zal altijd wel zo blijven: Met 1 been in Nederland en met 1 been in Ghana, of tewel: Je hoofd is in Nederland, maar je hart is in Ghana.
Soms was je weer even helemaal terug in Ghana, als je bijvoorbeeld een artikel kreeg doorgestuurd, of als je bericht kreeg van NorGhaVo Ghana dat Hawa niet meer wilde samenwerken met NorGhaVo Ghana. Hopelijk betekent dit dat NorGhaVo Ghana op papier ons trainingscentrum in beslag kan nemen en wij eindelijk de daadwerkelijke invulling kunnen realiseren, of als je weet dat een Ghanese vriend (Yahlove) op 23 augustus naar Nederland zal komen voor 3 maanden om zijn Nederlandse vriendin Carina te ontmoeten. Carina is net als wij begonnen in augustus 2006 en hoewel al lang weer terug in Nederland, blijft ze wel regelmatig naar Ghana komen vanwege vriend Yahlove waarmee zij samen een projekt heeft bij ons in de buurt. We zijn benieuwd naar zijn bevindingen! Wij zouden ons kunnen voorstellen dat hij het in het begin allemaal erg overweldigend vindt, maar dat hij na verloop van tijd Ghana gaat missen.
Verder hadden we inmiddels onze terugvlucht geboekt (20 september KLM). Hoewel we natuurlijk niet weten hoe de situatie volgend jaar zal zijn, hebben we toch een retourticket gekocht.
Je doet de meest uiteenlopende dingen tijdens je verlofperiode....zelfs een ring groter laten maken bij een juwelier.....tsja....de Afrikaanse hitte had gezorgd voor dikke vingers. Of....een fietstochtje naar Soesterberg met een stop in een pannekoekenhuis in Zeist. Of......met de bus naar Utrecht voor een afspraak bij een pedicure. Of....een bezoekje aan een oud collega van Ben in Boxmeer (84 jaar). Het was die dag prachtig weer en we hebben heerlijk ijs gegeten aan de Maas. (De stuw in Sambeek).
Zoals wellicht bekend was het huis in Zeist erg bewerkelijk en vergde het veel tijd om alles te onderhouden, maar we hebben ons best gedaan. De tuinman is nog 2 hele dagen geweest. Wij zijn de hele periode Zeist verkouden geweest!
Op 23 augustus kregen wij bezoek in Zeist van Aggie en Harrie uit Horst. Ben kent Aggie vanuit zijn vroegere werk. Zij was ook betrokken bij het inburgeringsprogramma van vluchtelingen, maar dan op onderwijsgebied. Zij geeft o.a. NT2. Ook kenden we beiden vanuit de Jongerenkerk in Venlo. Hun dochter Félice die 'Developmental Studies' studeert, was voor haar studie afgelopen april/mei in Ghana geweest en wij hadden haar daar toen ontmoet. Eind juli/begin augustus keerde zij nogmaals terug naar Ghana (dit keer met moeders). Aggie had ons dan ook gevraagd elkaar te treffen in Tamale, ware het niet dat wij toen net richting Nederland waren vertrokken. We kruisten elkaar dus net. (Zij ging naar Ghana en wij vlogen naar Nederland). Inmiddels was zij terug uit Ghana met een heleboel vragen en wilde ons graag in Nederland zien. Zo kwam ze dan op zondag 23 augustus naar Zeist. Heel gezellig en erg interessant! En toen gebeurde er nog iets speciaals......de wereld is klein.....Zij liet weten dat ze ons bezoek in Zeist had gecombineerd met een ander bezoekje in Zeist (aan een nicht met haar man). Wat bleek? Het oude schoolhoofd van de voormalige Bernadetteschool in Boxmeer (basisschool Dees) woont sinds 4 jaar in een appartement in Zeist op slechts ongeveer 1 km. afstand van ons vandaan. Om een lang verhaal kort te maken: Een ontmoeting werd geregeld en woensdagavond 26 augustus gingen wij op bezoek bij deze lieve oudjes (81 en 80 jaar). Heel bijzonder! Het beeld van vroeger (donker haar, donkere bril, baard), was veranderd in een hele lieve zachte uitstraling. (Het haar was spierwit, baard en bril waren verdwenen). Ontzettend aardige en warme mensen. Waar begin je met vertellen als je iemand 36 jaar niet hebt gezien? Hahahaha!!! Maakte niet uit. We hebben allemaal genoten van deze avond. Kortom: Een waardevolle ontmoeting!
Op 24 augustus hadden we een gesprek op de Triodosbank in Zeist en hebben onze 'proposal' mondeling toegelicht en later schriftelijk ingediend. We hebben bericht gekregen dat het is gehonoreerd. Men kon zich vinden in ons idee om een extra bonus/beloning in te zetten voor die meiden die met enige regelmaat aan hun aflossingsverplichting voldeden. De insteek is deze (donatie) gelden niet uit te betalen, doch direct aan te wenden als aflossing op de nog openstaande schuld. Daarnaast hadden we gevraagd voor een bijdrage op het gebied van 'promotionele aktiviteiten': Onderhoud kiosk, maar vooral aanschaf extra materialen. In principe kunnen de meiden - in overleg met ons - de besteding zelf invullen. Het geld zelf wordt niet in handen gegeven, maar we kunnen dan samen bijvoorbeeld materialen gaan kopen. Even een opsteker dus voor de meiden; een soort van financiele 'injectie'. Kortom: Stimuleren van hun zelfstandige aktiviteiten in de meest brede zin des woords. Uiteraard waren we blij dat dit verzoek was gehonoreerd. We hebben een leuk contact met direkteur Ted en we kregen nog een compliment over de resultaten die waren geboekt in 3 jaar. Hij was het met ons eens dat onze microfinancieringsdeskundige Ishmel teruggefloten moest worden. Deze Ishmel zeurt ons de kop gek om een laptop. Wij hebben hem dit voor ons vertrek naar Nederland uit zijn hoofd gepraat en ook Ted deelde onze mening......wellicht wenselijk, doch niet noodzakelijk. De vraag is ongetwijfeld ingegeven door de Ghanese gewoonte om 'makkelijk' te vragen. Dit is dus voor hem een goed leermoment......zomaar 'out of the blue' vragen is 'not done'. Hij kan misschien gebruik maken van de computer op NorGhaVo-office.
Op 25 augustus gingen we wederom naar Venlo. Berny (de zus van Ben) had een vrije dag op het werk en haalde ons af van het station. Als eerste gingen we weer naar onze zaakwaarnemer Ton op kantoor Sannen in Blerick; hierna gingen we naar het huis van Berny en zagen zoon Thijs met zijn vriendin. 's Middags bracht Berny ons naar de tandarts (gelukkig hoefden we vanuit Wassenaar niet meer terug te komen) en tenslotte togen we met ons drietjes weer naar de Akkerwinde om moeders en Henk alweer voor de derde keer te bezoeken.
Op 27 augustus kregen we 's morgens bezoek uit een wel heel onverwachte hoek. Wij hebben in Tamale een vrijwilligster ontmoet van 'Meet Africa' in de periode 2008 oktober tot maart 2009. Deze Patricia is als vrijwilligster werkzaam geweest op mijn school Cambridge garden academy. Sinds eind maart was zij dus alweer in Nederland, maar volgt ons Ghanese wel en wee nog steeds trouw. Zo had zij dus gezien dat wij in Zeist zaten. Aangezien zij in Utrecht woont (komt oorspronkelijk uit de buurt van Sittard), kwam ze met de fiets even koffie drinken. Erg leuk! Het was een kort bezoekje, aangezien we 's middags wederom naar Venlo moesten. Dit keer voor de eindoplevering van ons huis.
De eindoplevering van de Hertog Reinoudsingel was niet leuk. Wij waren namelijk niet tevreden over hoe het huis is opgeleverd. Wij konden niet voor accoord tekenen. Alles werd afgedaan met: 'Dat is nou eenmaal het risico voor de verhuurder; in een huis moet geleefd worden en je mag blij zijn dat er geen wietplantage is aangebracht op je zolder´.....Nou ja zeg.....als een wietplantage de maatstaf is anno 2009, dan is het toch wel erg gesteld. We hebben het op de bordjes van de makelaar en van de rechtsbijstandverzekering gelegd. Kortom: Vervelend! Het was zó raar om in dat huis rond te lopen. We kregen daar allebei een heel onprettig gevoel bij. We moesten constateren dat we daar eigenlijk niet meer zouden willen wonen. We zijn het huis ontgroeid; we zijn Venlo ontgroeid en misschien zijn we zelfs Nederland wel ontgroeid. Sinds 28 augustus ligt het huis dus officieel leeg. De makelaar is op zoek naar een nieuwe huurder.
Veel tijd is in onze Zeister -periode gaan zitten in regelwerk. Veel contact gehad met allerhande instanties. Onze ervaring is dat men gewoon erg weinig doet en dat je uiteindelijk alles toch zelf moet doen.
We werden zó opgeslokt door al het regelwerk , dat we nauwelijks aan Tamale konden denken. Wel hadden we meegekregen dat er weer veel regen is gevallen (einde regenseizoen) en dat onze vriend Paul onze compound-boy Hudu heeft bezocht. Hudu sliep namelijk 2 maanden in de 'boy quarters'', de dienstwoning op ons terrein. Ook is inmiddels duidelijk geworden via NorGhaVo dat Hawa een eisenpakket voorgeschoteld heeft gekregen waar ze niet aan heeft kunnen voldoen. Ze zou alle banden met NorGhaVo hebben verbroken. Dit geeft hoop voor de nabije toekomst: NorGhaVo kan dan de containers confisceren en wij kunnen dan de uiteindelijke invulling realiseren (mister Halilahi sewing 2 containers en madam Mariam hairdressing 1 container).
29 augustus......dag Zeist en op naar Wassenaar!.....
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 98
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/430_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => augustus-2009
)
[53] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088961
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-07-01
[photoRevision] => 0
[title] => Juli 2009
[message] =>
Juli: De maand waarin de Amerikaanse president Ghana bezocht en de maand waarin wij ons gingen voorbereiden op onze verlofperiode in Nederland.
1 juli: Republic Day. Dit is een public holiday in Ghana en dat betekent dus een vrije dag. Geen school voor Dees.
De oprichter van mijn school, mister Paul laat altijd 's morgens en op het einde van de middag zijn gezicht even zien. De kleintjes noemen hem 'daddy'. De dag na 'Republic Day' vroeg hij aan de kinderen (die buiten stonden opgesteld in rijen), waarom er een dag eerder geen school was geweest. De kleintjes moesten het antwoord echter schuldig blijven. Hij hielp hen door te zeggen: 'Was it Christmas? New Year? Sala?; which day was it yesterday?' Eindelijk stak één van mijn leerlingen (Jawal) zijn vinger op en vol trots liet hij weten: 'It was Wednesday!' Tsja.....mister Paul, Republic Day was toch nog een beetje te moeilijk!
Eindelijk werden de computerproblemen opgelost en hadden we weer internetverbinding.
'Computer-deskundige Ibrahim' had alle virussen verwijderd en alles opnieuw geïnstalleerd. Een aardige monteur van Ghana Telecom (Vodafone) zorgde voor een nieuw modem (was namelijk vernield door blikseminslag). Hij is altijd bereid om te helpen, want zo liet hij weten:'I have to serve you very well, you are my daddy and mummy!' En Wisdom van internetcafé Fuzzy installeerde Acrobate Reader en een Antivirus programma. Hoewel het niet lukte om Outlook Express te 'linken' aan gmail, noch om een Nederlandstalige versie te verkrijgen, waren we al blij dat we na 10 dagen 'sleutelen' weer vooruit konden!
Hopelijk krijgen wij deze maand minder 'voor de kiezen' en kunnen we positiever schrijven over ons leven in Ghana, maar.....nauwelijks is deze hoop uitgesproken of we krijgen een mailtje van onze zaakwaarnemer in Nederland dat er in ons huis in Venlo is ingebroken. Hoewel er niets van onze spullen is ontvreemd, mist de huurder helaas wel de nodige zaken. Toen ik dit nieuws vertelde aan o.a. onze beste vriend Paul, kon hij het niet bevatten. Hij reageerde met de woorden: 'But are there thieves in the Netherlands?' Hij kon niet begrijpen dat er ingebroken/gestolen werd in zo'n welvarend land.
Hoewel het nog wel even duurt voordat we onze werkvergunning weer moeten verlengen (geldig tot januari 2010), belden we toch nog maar eens met onze contactpersoon Joshua van de Immigratiedienst in Accra. We vroegen ons namelijk af of we de procedure al weer in gang moesten zetten. Wellicht zouden we het verzoek om een nieuwe workpermit zelf kunnen afgeven op de Immigratiedienst in Accra, als we terugkeren na ons verlof in Nederland eind september. Dit om tijd te winnen. Maar: Tot onze verbazing kregen we een nieuwe variant te horen: Zoals bekend is de eerste stap in het proces het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Daarna kwam de Immigratiedienst Accra in beeld. Nu kregen we echter te horen dat de Immigratiedienst Accra niet meer nodig blijkt te zijn voor het realiseren van een werkvergunning; het Ministerie van Binnenlandse Zaken is hiervoor slechts verantwoordelijk. Je wordt op een quota-lijst gezet voor NGO's en dan kun je een werkvergunning krijgen voor 3 jaar (in plaats van voor 1 jaar). De verblijfsvergunning kan zoals gewoonlijk geregeld worden op de Immigratiedienst in Tamale (kwestie van stempel zetten). Dit is dus veel eenvoudiger dan de moeilijke weg die wij in het recente verleden hebben moeten bewandelen. Bovendien is het uiteraard een taak van NorGhaVo Ghana om dit te regelen, maar het is bekend dat zij - in onze ogen - veel te weinig doen.
Zoals in de vorige update vermeld, heb ik (Dees) op 24 juni j.l. een operatie aan de teen moeten ondergaan (ingegroeide teennagel). Deze pijnlijke ervaring heeft een behoorlijke nasleep. Behalve dat men mij een hele lading antibiotica en pijnstillers gaf, moest ik om de dag terugkomen om alles opnieuw te laten behandelen en te laten verbinden. Behalve dokter Kabir en dokter Masout van 'ons' Kabsad Hospital, is er sinds kort een vrouwelijke arts bijgekomen met de ludieke naam.......dokter Hawa!
In het weekend van 4 en 5 juli gingen we weer eens socializen: Toen we bij Azara 3 arriveerden, had ze maar liefst 3 klanten. Dat was goed om te zien en daar waren we dan ook zó weg. Asia weeft elke dag; zelfs op zondag wordt de weefdraad opgepakt. Ook bezochten we Taiba en Ishmel. Aangezien het regende en alles modderachtig was, besloot Dees met haar teen in het verband in de auto te blijven. De mensen die wij bezochten namen dan ook plaats in onze auto en daar zaten we 'hoog en droog' en konden we gezellig bijkletsen. Ben liet zowel Taiba als Ishmel als Asia plaats nemen achter het stuur. Tot grote hilariteit van de mensen in de community!
Hawa is echt knettergek! Onlangs liet ze ons weten dat ze niet wilde dat wij ons nog steeds bezighielden met het monitoren van NFD (lees de sponsorgelden), plotseling belt ze op en vraagt ons om het emailadres van een sponsor (dat ze overigens zelf ook heeft). Ze zal wel weer geldgebrek hebben en een of ander prachtig verhaal willen doormailen.
Wij lieten haar duidelijk weten dat we gestopt waren met NFD en dat ze het allemaal lekker zelf uit mocht zoeken. Eerst word je uitgemaakt voor 'thieves/criminals'en nu krijg je te horen: 'Please, please, please, sorry, sorry, sorry'..........
Tsja Hawa....'sorry is too less!'
Op 6 juli bezochten we mister Halilahi en de sewing-meiden op de oorspronkelijke werkplek van de master sewing. Het was vreemd om de dames niet op Kukuomarket te zien. Maar......zoals in de vorige update vermeld zit ons trainingscentrum tijdelijk op slot, in afwachting van een definitieve oplossing inzake de invulling van de containers. NorGhaVo moet een 'proposal' maken voor de Kukuomarket-chief en dan hopen we op een goed resultaat.
Zoals in de vorige update werd vermeld hadden Ben en ik min of meer tegelijkertijd malaria, maar nu met nog een paar weken te gaan voor ons verlof, werd er opnieuw geprikt en behoorde de malaria weer tot het verleden.
We zijn ons aan het voorbereiden op onze verlofperiode. Als ik tegen de kinderen op school vertel dat ik naar mijn 'home country' ga en dus een paar maanden niet in Tamale zal zijn, moeten ze even nadenken om dit nieuws te verwerken. Plotseling komt er een leuke reactie: 'Madam Dies, is your mother living in Tamale? And your father?'
Ruim een half jaar geleden heeft er een andere Nederlandse vrijwilligster op deze school gestaan (Patricia). De kinderen begrijpen dat wij uit hetzelfde land komen. Toen ik dan ook liet weten dat ik naar 'The Netherlands' zou gaan, riep één van de kleintjes: 'Greet madam Patricia'. Dat je die persoon helemaal niet zult zien als je in Nederland bent, is onbegrijpelijk. Je gaat naar Nederland en dus zie je Patricia....klaar....!
Ook collega Aziz vindt het hoogst interessant dat ik even op 'homeleave' ga. Hij liet me dan ook weten: 'Tell your friends that I will follow you and tell them that I want to marry a white lady!'
Cambridge garden academy…..een privéschool…..zoals misschien reeds eerder uitgesproken, heb ik er soms wat moeite mee om te werken voor deze 'geluksvogeltjes'. Ik heb dan ook besloten om in mijn vierde jaar dit te gaan combineren met een project voor kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan. Ik ben hier tenslotte voor de 'needy ones'. Hoewel ik de 'lucky children' van Cambridge dus echt niet in de steek zal laten, moet ik het voor mijn gevoel wel gaan combineren met een project voor kansarme kinderen. Dit wordt mijn uitdaging voor het vierde jaar!
Want Cambridge kan er soms wat van......Als je de oprichter van de school hoort zeggen tegen de kinderen: 'I want to be proud of you; you become the president of Ghana', dan denk ik weleens: 'Nou, nou.......' Het moet gewoon allemaal wat lijken. Mijn collega's vinden het prachtig dat mijn leerlingen Frans leren. Het komt dan ook regelmatig voor dat ik ze hoor zeggen: 'There is your French madam; greet her in French'. Het kleintje moet dan - niet te geloven, maar echt waar - door de knieeën en prevelt: 'Salut, ça va!?'
Bewust kies ik voor de spreektaal. Als de leerkrachten wisten dat er meer formele manieren zijn, dan zouden zij ongetwijfeld die variant willen horen.
9 juli: Aangezien communicatie niet de sterkste kant is van de gemiddelde Ghanees, maar je wel werkt in een setting waar communicatie belangrijk is, vroeg ik mister Paul (de oprichter van de school waar ik les geef) om even samen te komen 'just to discuss some issues'. (Verlofperiode Nederland; de combinatie vanaf oktober met een andere baan en het nieuwe rooster voor het komend schooljaar). Mijn collega's vinden dit best vreemd; mister Paul daarentegen juicht dit soort eigen initiatief slechts toe!
Wanneer zien wij eindelijk eens de definitieve oplossing voor ons trainingscentrum op Kukuomarket? Zoals in de vorige update vermeld, deed de Kukuomarket chief op 26 juni de volgende uitspraak: Tijdelijke stopzetting van alle activiteiten op Kukuomarket (voor zowel Hawa als mister Halilahi); sleutels van de containers inleveren bij NorGhaVo Ghana en NorGhaVo Ghana moet een 'proposal' schrijven voor de chief. (Dit laatste is nooit gebeurd). Van te voren worden alle belanghebbenden uitgenodigd voor een 'meeting' (dus Hawa, Ben en Dees, mister Halilahi en de 'Board'). Er werd beloofd dat dit zo spoedig mogelijk zou gebeuren. Maar.....zoals altijd gebeurde er weer niets. Wij trokken aan de bel bij NorGhaVo Nederland en zij stuurden op 7 juli een behoorlijke 'brand-mail'naar de staf van NorGhaVo Ghana, waarin melding werd gemaakt van het feit dat het Nederlandse sponsoren zijn geweest die het geld voor het trainingscentrum op Kukuomarket hebben verschaft en dat diezelfde sponsoren het absoluut niet kunnen waarderen dat de containers op slot zitten en dus niet gebruikt worden voor het doel waarvoor Ben en Dees ze hebben gebouwd, namelijk: Kansarme meisjes helpen. De goede naam van NorGhaVo komt zo op losse schroeven te staan. Bovendien:......... Zullen Nederlandse sponsoren nog doneren als men dit verhaal hoort? En wat te denken van een beetje meer 'support'geven aan Ben en Dees die zich de afgelopen 3 jaren enorm hebben ingezet voor de ontwikkeling in noord-Ghana, zijnde Tamale!? De fondsenwerving door Ben en Dees is financieel toch ook nog een beetje ten goede gekomen aan NorGhaVo Ghana, dus jullie zijn Ben en Dees steun verschuldigd enz. enz. Dit was zo'n beetje de inhoud van de mail.
Onmiddellijke actie werd dan ook gevraagd. NorGhaVo Nederland had zelfs een stappenplan in de tijd opgesteld. Voor het verlof van Ben en Dees moet de oplossing er zijn. NorGhaVo Ghana kreeg de volgende 'deadlines' te horen:
Een vergadering met alle betrokkenen (Hawa, Ben en Dees, mister Halilahi, de Board enz.) vóór 10 juli; proposal bij de Kukuomarket-chief inleveren vóór 13 juli; de chief verzoeken zo spoedig mogelijk een uitspraak te doen over dit voorstel; concept contract waarin alle rechten en plichten voor alle betrokken partijen staan vermeld moet klaar zijn vóór 23 juli en alle partijen tekenen vóór 27 juli. Er moet melding gemaakt worden welke aktiviteiten wél en welke activiteiten niet mogen worden uitgevoerd op Kukuomarket; betrokkenen moeten financieel in staat zijn om de aktiviteiten te realiseren; er moet vermeld worden welke partijen gaan monitoren; een MOU moet nu eindelijk eens opgesteld worden enz. enz. NorGhaVo Nederland heeft echt iets moois op papier gezet en probeert altijd om te voorkomen om op 'lange Ghanese tenen' te gaan staan, maar aangezien Nederlandse sponsoren nu vragen gaan stellen, moet NorGhaVo Nederland betrokken zijn in de Kukuomarket-affaire. Verder wordt NorGhaVo Ghana gevraagd om wekelijks updates te sturen van de genomen stappen. NorGhaVo Nederland heeft NorGhaVo Ghana aangemoedigd; ze hebben waarschuwingen gegeven; ze hebben hulp aangeboden, maar het heeft allemaal tot niets geleid.
NorGhaVo Ghana hield zich ook niet aan bovenstaande 'deadlines'. Zij hadden op eigen houtje een concept MOU aan Hawa gegeven met het verzoek dit te lezen, te voorzien van eventueel commentaar en te ondertekenen. Maar uh......stel dat wij het hier niet mee eens zijn, wat gebeurt er dan? Tijdens de meeting van 14 juli kregen wij ook het concept MOU te zien, met hetzelfde verzoek: Lezen, van commentaar voorzien en voor 24 juli inleveren. Wij waren blij dat er eindelijk een meeting was en dat er zelfs een concept MOU was gemaakt, dat er inhoudelijk al best aardig uitzag. Bijna 3 uur lang brainstormden wij (Peter, Alex en Musah van NorGhaVo Ghana) en Ben en Dees over een oplossing voor Kukuomarket en we kwamen tot het volgende resultaat: NorGhaVo Ghana zal Hawa nog één kans geven. Zij zal moeten bewijzen dat ze Kukuomarket kan 'managen' en operationeel kan laten zijn. NorGhaVo Ghana zal strenge voorwaarden opleggen (voor een bepaalde deadline moet er een 'Board' geregeld zijn, er moet een bankaccount zijn enz.). In feite zijn dit uiteraard hele normale voorwaarden, maar voor Hawa is het niet haalbaar. Een ieder weet dat ze het niet waar kan maken. Op dát ogenblik zal NorGhaVo Ghana de containers gaan confisqueren en krijgen Ben en Dees een stem in de uiteindelijke invulling. Wij zijn namelijk diegenen geweest die het trainingscentrum middels fondsenwerving hebben betaald; wij hebben het gebouwd en wij zijn altijd blijven monitoren.
Aangezien NorGhaVo Nederland liet weten dat de containers gebruikt moeten worden voor de needy Kayayoo girls voor de aktiviteiten die Ben en Dees 'have outlined', hebben wij dus in de meeting melding gemaakt van het feit dat wij zowel mister Halilahi als madam Mariam met hun meiden op Kukuomarket willen zien (mister Halilahi 2 containers en madam Mariam 1 container). In onze beleving heeft mister Halilahi 2 containers nodig, aangezien hij gaat uitbreiden met de echte Kayayoo-girls uit Accra en dat past prima in de doelstelling van NFD. Hawa zelf krijgt geen container, maar NFD-meiden mogen altijd gratis gebruik maken van de trainingen die mister Halilahi en madam Mariam aanbieden. Is dit geen prachtige oplossing?
Inmiddels is er al een tweede MOU op papier gezet (concept) en is ook verzonden naar NorGhaVo Nederland. Het begint er op te lijken dat het gaat lukken!
We kregen te horen dat er sprake is van een reorganisatie bij NorGhaVo Ghana: Zowel Peter, als Alex en Musah moeten opnieuw solliciteren naar hun eigen baan. Wij kunnen dit alleen maar toejuichen!
Dat oud NorGhaVo vrijwilligster Maartje na 2 jaar weer een paar weken terugkwam naar Tamale was natuurlijk erg leuk. Zij betekent veel voor o.a. het project van onze voormalige huisbaas mister Jacco: CPYWD: Community Partnership for Youth and
Women Development. Uiteraard vloog de tijd voorbij en op 8 juli kwam ze alweer gedag zeggen. Ze liet ons weten dat Steven (de broer van Jacco en degene die ons vorig jaar had geholpen bij het realiseren van de 13 shops), een ongeluk had gehad. Wij reageerden verbaasd, aangezien we hem 2 dagen eerder nog telefonisch hadden gesproken en hij niets had vermeld van een ongeluk. We besloten hem dan ook te bellen. Hij had inderdaad een ongeluk gehad en had maar liefst een week in het Tamale Teaching Hospital gelegen. Toen we hem vroegen: 'Why you didn't mention it?', luidde het antwoord: 'Because madam Dies was also not feeling well and besides we always say that we are fine'. Typisch Ghanees: 'I am fine' is altijd het standaard-antwoord op de vraag: 'How are you?' No matter what........Al lig je op sterven na dood, je bent altijd 'fine'!!!
9 juli: Water en benzine zijn schaars...........
Plotseling liet Paul weten dat Hawa weer eens in de scene politie was gesignaleerd. Dit keer zou het gaan om de 3 teachers van stap 1 (educatiefase) die al maandenlang op hun geld aan het wachten waren.
Malaria weer achter de rug, nu volgen verschillende bacteriele infecties elkaar op. Hoewel de teen (operatie ingegroeide teennagel) bijna helemaal is hersteld, herhaalt de geschiedenis zich nu bij de andere grote teen. Dokter Kabir wil dan ook weer gaan snijden,.... otherwise you will suffer....Hij wil wederom het nagelbed verwijderen, zodat de nagel nooit meer kan ingroeien. Echter....ik (Dees) heb de eerste operatie nog helder voor de geest staan en heb toen gezworen: Nooit meer, maar.......een altijd zeurende pijn is natuurlijk ook geen optie. Natuurlijk kan ik wachten totdat ik over een paar weken in Nederland ben, maar dan heb ik nog een paar weken pijn, bovendien krijg je dan te maken met huisarts, ziekenhuis, vakanties, wachtlijsten en neemt de nasleep ook nog enkele weken in beslag. Voor je het weet ben je er je halve verlofperiode mee zoet. Bovendien hebben we tijdens ons verlof geen auto. Maar het belangrijkste is dat ik in Nederland wil genieten en niet wil sufferen!!!!! Wachten tot we weer terug zijn in Tamale duurt uiteraard te lang. Ik besluit dan ook om het vóór de verlofperiode te laten doen. Hier in Tamale loop ik zo bij dokter Kabir naar binnen in zijn privékliniek en kan ik redelijk snel geholpen worden; in Nederland is dat allemaal veel omslachtiger. Dokter Kabir stelt voor om het deze keer onder algehele narcose te laten plaatsvinden. Nou....vooruit dan maar....op hoop van zegen......! 13 juli ging ik dan voor de tweede keer binnen 3 weken 'onder het mes'. De nasleep (wondverzorging, verbinden) kan tot 26 juli nog plaatsvinden in het Kabsad Hospital in Tamale; daarna zullen we in Kumasi en Accra op zoek gaan naar een apotheek/ziekenhuis, waar men ook wel bereid zal zijn om even te helpen. Het ergste zou dan achter de rug moeten zijn als ik op 1 augustus in Nederland arriveer.
Ik was bloednerveus en wilde voor de operatie nog een heleboel weten. Mijn vragenlijstje had ik dan ook paraat toen ik bij dokter Kabir naar binnen stapte. Open communicatie en uitleggen is men niet gewend. Hij vond het maar vreemd dat ik van alles wilde weten. Zijn antwoorden waren erg kort en het belette je bijna om nog een vraag te stellen. Toen ik de operatiekamer betrad, liet ik Ben weten: 'Nou, als ik niet meer wakker word, dan verkoop je het huis maar en ga je maar lekker aan zee wonen!' Net als de eerste keer moest dokter Kabir nog overleggen met de operatie-assistente waar alle spullen lagen; kastjes en lades werden opengetrokken, maar het duurde lang voordat men de benodigdheden had gevonden. Dit soort dingen komt op ons erg onprofessioneel over. Toen de operatie-assistente met haar handen 'het gereedschap' aanraakte, bulderde dokter Kabir: 'Don't do that; it's sterilized!' Ik kreeg een injectie en na 5 minuten viel ik in slaap. Een kwartier later was de operatie voorbij en ik werd even wakker omdat men mij optilde en op een ander bed neerlegde dat in de gang stond. Hier kon ik ongeveer drie kwartier bijkomen. Dokter Kabir liet Ben weten: 'Call her name and she will wake up'. Aldus geschiedde. Ik voelde me een beetje draaiierig en moe, maar dat was dan ook alles. Ik heb helemaal geen pijn gehad. Na afloop kreeg ik antibiotica en pijnstillers mee. En natuurlijk moest ik iedere 2 dagen terugkomen voor 'redressing'....wondverzorging en opnieuw verbinden. Had het genezingsproces van de eerste teen bijna 3 weken geduurd, het ziet er naar uit dat deze teen sneller zal helen (de ingroeiing was ook minder erg). Wie weet hoeven we tijdens onze reis naar Kumasi en Accra niet eens meer naar een ziekenhuis/apotheek voor wondverzorging. Met een beetje geluk kan Tamale het allemaal nog afronden voordat we vertrekken op 26 juli. En inderdaad.....het geluk was deze keer met mij, want al op 21 juli (na 8 dagen) mocht het verband eraf en werden de tenen slechts 'gepaint' met een paars goedje .....for protection and to prevent infections.
In onze aanloop naar het verlof helpt Hudu ons met allerlei huishoudelijke taken. Tijdens onze afwezigheid zal hij als 'watchman' gaan fungeren en zal slapen in onze 'boy quarters'(dienstwoning). Het is nu eenmaal een veiliger idee dat er 's nachts iemand is.
Wat moeten we nog veel doen? Internetverbinding opzeggen voor 2 maanden; auto laten 'opbokken'; accu gaat naar een betrouwbare elektriciën; melden bij VRA (elektriciteitsmaatschappij) en watercompany dat we er even niet zijn; koffers inpakken en een heleboel mensen gedag zeggen; veel 'paperwork' afmaken (zowel van Ghana als van Nederland) en het zou mooi zijn als de presentatie van het 3e jaar ook nog zou lukken: Foto's branden; boekwerkje uitprinten, inbinden e.d.
15 juli: De kleintjes op Cambridge werden onderworpen aan een 'French oral exam'.
De resultaten waren extreem goed: Varierend van 7,8 tot een 10. Mijn Ghanese collega's vonden het allemaal erg interessant en bleven maar zeggen: 'We are proud of them!' Als ik de beoordelingen copieer voor de school en voor de ouders van de kinderen, is men nog blijer en krijg ik te horen: 'You are wonderful; you do a lot for the school; you are a real staffmember of Cambridge!' Hahahaha! Natuurlijk was men er inmiddels aan gewend dat madam Dies met een teen in het verband rondliep. Niemand had echter in de gaten dat ik op een gegeven moment met een andere teen in het verband kwam aangestrompeld. (Het verband van de eerste teen ging eraf op de dag dat de andere teen werd verbonden).Totdat de kleine Genovieve eens goed keek....je zag haar denken......ze keek naar de eerste teen die min of meer geheeld was. Plotseling liet ze weten: 'Madam Dies, your toe looks like a pineapple!' Oh die kleintjes zijn allerliefst!
Dat de Amerikaanse president Obama Ghana heeft bezocht, is heel bijzonder voor de mensen hier. Men is er trots op dat er Afrikaans bloed door zijn aderen stroomt. Men heeft alles gevolgd op televisie en zelfs de kleintjes op mijn school kennen de naam van de vrouw van de president en van zijn beide dochters. De kleine Michelle (5 jaar), liet me weten: 'Madam Dies, I am Obama's wife!' Tsja....de vrouw van de president heet inderdaad Michelle!
15 juli: Een slang op de compound! Sinds oktober is dit al nummer 4!!!! Dit keer was het een geel exemplaar. Gelukkig was onze compound-boy Hudu around en met één ferme slag van een stok werd de slang gedood. Toen we Hudu vroegen of het een gevaarlijk exemplaar was, zei hij heel rustig: 'Yes, it's a quite dangerous one!' De mensen hier worden er niet koud of warm van!
Stroomuitval.......geen internetverbinding.....of andersom. Het stagneert je werk enorm! En met nog maar 10 dagen te gaan voor ons vertrek, werkt dat de stress wel in de hand.
Overigens.....over internetverbindingen gesproken: In heel Tamale (een stad van 350.000 inwoners), zijn er slechts 700 mensen die 'connected' zijn (bedrijven meegerekend). Dat is dus nog heel erg weinig!
Kip Froukje heeft weer een nieuwe broedplaats ontdekt.....op een grote compound heeft madam de keuze uit vele plekjes!
We hebben de laatste maand Kabsad Hospital platgelopen: Operaties ingegroeide teennagels; malaria; bacteriële infecties; keelontsteking enz. enz. De watchman van het ziekenhuis is een olijke gozer die ons 'my father and my mother' noemt. Hij zwaait altijd uitbundig en begroet ons joviaal: 'Hé...mister white......!!!'
Ons netwerk in Tamale is groot en iedereen wil ons nog zien voor ons vertrek. Ook al zeggen we dat we weer terugkomen over 2 maanden, dat is niet genoeg...... 'We have to wish you a safe journey'.....Toen we mister Halilahi met zijn sewing-meiden gedag gingen zeggen, had hij gezorgd voor een leuke verrassing. Er werd een informeel samenzijn georganiseerd en de bedoeling was dat wij over Nederland gingen vertellen en de meiden vragen mochten stellen. Nou, dat was een groot succes! Zeker de vragen over relaties bleven maar komen. De meiden konden niet begrijpen dat 2 mannen of 2 vrouwen kunnen samenleven; dat mensen vrijgezel willen blijven of geen kinderen hebben. Hoewel het heel erg leuk en leerzaam was, was dit onderwerp toch ook wel schokkend voor sommigen. Ook bezochten we mister Jacco, Job en Steven en natuurlijk Paul en Taiba, madam Mariam en verschillende NFD-meiden. Aan de lijst kwam dan ook geen einde....de rest werd per telefoon gedag gezegd.
De laatste dag op Cambridge (23 juli) stond ook in het teken van tijdelijk afscheid nemen. Ook hier werd een lesje Nederlandkunde gedraaid. Alle leerkrachten en leerlingen zaten in de grote zaal (waar normaal gesproken wordt gegeten) en men wilde zoveel mogelijk te weten komen over Nederland. Eén van de kinderen vroeg me: 'Madam Dies, which hand is your eating hand?' Ja, in Ghana wordt er met de rechterhand gegeten; de linkerhand is onrein. Maar dat wij met knife, fork and spoon eten, was een 'eye-opener'. 'Madam Dies, do you eat fufu, banku or TZ in your country?' Oh, ik heb enorm genoten van dit samenzijn. Allerlei verrassingen passeerden de revue. Op het einde werd er gezongen: 'She is a really good fellow (3x) and nobody can deny'; 'Oh madam Desirée, fine fine Desirée, gentle gentle Desirée, goodbye!'; Solidarity for ever (3x), that makes our nation strong (op de wijs van Glory glory hallelujah). Er werden foto's gemaakt en ik gaf de school vlaggetjes om op 6 augustus op te hangen. Dan vindt namelijk de 'graduation' plaats voor de kinderen die van groep 2 naar groep 3 gaan.
Kortom: Het leek wel een definitief afscheid! Dat belooft nog wat als je écht gaat vertrekken......
En iedereen wil maar mee naar Nederland.....'I want to follow you' horen we bijna dagelijks!
Het verlof lonkt!.......En dan is het 26 juli....de dag van vertrek. We gaan met de bus van Tamale naar Kumasi (ongeveer 7 uur) en zullen daar 2 dagen blijven. Daarna gaan we met de bus van Kumasi naar Accra (ongeveer 6 uur) en vertoeven 3 dagen in de Ghanese hoofdstad. Op 31 juli hebben we onze nachtvlucht naar Nederland, waar we hopelijk op 1 augustus in alle vroegte veilig zullen landen. We gaan genieten van 7 weken Nederland en zullen gaan fungeren als vakantie-oppassers: 4 weken in Zeist (1 augustus-29 augustus) en 3 weken in Wassenaar (30 augustus-20 september)...... Joehoe!!!!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 92
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/peru,ayacucho
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => juli-2009
)
[54] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088959
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-06-01
[photoRevision] => 0
[title] => Juni 2009
[message] =>
Op 31 mei woonde Ben de voetbalwedstrijd Ghana (the Black Stars) tegen Oeganda bij. Overdag kregen we bericht van Steven (broer van Jacco en Job, die in Kumasi studeert en ons geholpen heeft met de bouw van de 13 shops voor de meiden), die liet weten dat hij in Tamale was. We nodigden hem dan ook uit om mee te gaan naar de voetbalwedstrijd, die 's avonds om 19.00 uur zou plaatsvinden in het nieuwe stadion. Voor Steven een absoluut uitje! Als Steven niet was meegegaan, had ik (Dees) Ben vergezeld, maar nu gaf ik mijn kaartje aan Steven en deed hem daar een groot plezier mee. Ik bleef dus thuis en werkte achter de computer. Plotseling realiseerde ik me dat ik voor de eerste keer 's avonds helemaal alleen was in dat grote huis. In het vorige huis was ik wel vaker 's avonds alleen geweest, maar daar woonde je toch op een 'sharing compound' en kon je altijd naar het gezin van mister Jacco lopen. Niet dat ik bang was, maar toch vergrendelde ik de deur maar met het ijzeren hekwerk.
On ne sait jamais……..!
Een dag later ontvingen we een sms-je van Steven met de volgende tekst: 'Hi mr. and mrs. Ben, I will like to thank you heartly for given me the opportunity to watch yesterday's match. It was really a lovely moment. May God richly blessed you for your kindness'.
Aangezien Steven vakantie heeft, kwam hij ons ook nog op een avondje bezoeken. Want zo liet hij weten: 'I have to say hello to you people......!'
Op 2 juni kochten we een deurmat bij een blinde bedelaar, die gemaakt was door hemzelf. Erg leuk; allemaal gekleurde lapjes. Inmiddels prijkt deze voor onze buitendeur.
Bovenstaand: Deurmat (allemaal gekleurde lapjes), gemaakt door een blinde bedelaar.
Lights off…….lights off……….lights off……….Bijna dagelijks weer stroomuitval………Navraag leerde dat 'the problem' lag in Kumasi. Niet alleen Tamale zat zonder licht, ook Bolgatanga, Wa en andere delen van de Upper East en Upper West waren getroffen. Er was 'a problem with the main line, but…..they are working on it!'
Deze maand had Ben ook een gesprek met Baba Musah van het Children to School Project, inzake de workshops in Savelugu. Deze zijn namelijk alweer voorbij! Ben vond het niveau van de leerkrachten erg laag. Een grappig voorval: Uit een evaluatie kwam de volgende opmerking: 'Next time we prefer Malt instead of Sprite'. Als versnapering hadden de teachers liever een flesje Malt (alcoholvrij bier) dan een flesje Sprite (7-up)!!!
4 juni: Is dit een Public Holiday of niet? In het verleden was dit een Public Holiday (ten tijde van President Rawlings met een NPP-regering), maar nu de NDC de touwtjes in handen heeft, is er geen vrije dag meer op 4 juni. Dus dat betekent voor Dees gewoon lesgeven op Cambridge en voor Ben supervisiebijeenkomst nummer 6.
Het lijkt wel of je in heel Ghana dezelfde kinderliedjes hoort. Een nieuwe variant die steeds opduikt in Tamale is: Hello, hello, hello, how are you? I'm fine, I'm fine, I'm fine thank you.'
5 juni: We bellen met de National Coordinator van Assembly, inzake de definitieve beslissing of de containers kunnen blijven staan op de huidige plek of dat deze een klein stukje moeten worden verplaatst. In dat laatste geval zullen alle kosten worden betaald. Als we mogen blijven is dat natuurlijk goed nieuws; dan hebben we verder geen verbouwingsrommel, maar…..we zien ook wel degelijk een voordeel als we moeten verplaatsen. Waarom? Zoals wellicht nog bekend, zijn 2 van de 3 containers nog steeds dicht. Niemand lijkt de beslissing te durven nemen om deze te openen. Voor de Regional Minister en de chief was dit issue niet relevant. Zij hadden het trainingscentrum gered van de sloop en waren verder niet geïnteresseerd in allerhande Hawa-problemen en het wel of niet openen van containers. De National Coordinator van Assembly verwees ons destijds naar de politie en de politie verwees ons weer naar 'court'. Het schiet dus gewoon niet op! Ook NorGhaVo laat weinig daadkracht zien. Wij (Ben en Dees) hebben een strategie bedacht. Als de containers verplaatst moeten worden, dan zullen deze geopend moeten worden. Wij hebben dan een punt en kunnen altijd zeggen dat de National Coordinator van Assembly opdracht heeft gegeven om de containers te openen. In dat geval hoeven wij niet naar de politie te gaan. Maar stel dat de containers kunnen blijven staan op de huidige locatie, dan gaan we een andere troef inzettten. We zullen dan melden dat de hoofdsponsor uit Nederland het absoluut niet kan waarderen dat er 2 containers gesloten zijn. Dan zullen wij dit als pure mededeling gaan melden bij de politie en zullen vervolgens overgaan tot het doorzagen van de sloten. We melden dit tijdens een vergadering met NorGhaVo op 3 juni. Zoals altijd is NorGhaVo Ghana erg voorzichtig (in onze beleving té voorzichtig). We krijgen een heel verhaal te horen over het feit dat mister Halilahi op Kukuomarket zit, terwijl hij niet werkzaam is voor een NGO. Dat deze mister Halilahi werkt met en voor 'needy girls' is voor ons én onze sponsors meer dan oké. Hij besteedt 70% aan training en slechts 30% aan business.Verder wil NorGhaVo dat de naam NFD wordt veranderd in NorGhaVo Kukuomarket containers. We hopen inmiddels allemaal dat de containers verplaatst moeten worden. Er zijn dan namelijk 2 voordelen: Het openen gaat vanzelf én bij een verplaatsing is het gemakkelijker om de naam van het projekt te wijzigen. Zoals altijd wil NorGhaVo alles eerst met de Board bespreken. Prima, maar daarna graag actie! Wij hebben laten weten dat onze sponsoren een snelle effectieve oplossing willen. Als er geen medewerking komt , dan zullen wij zelf de containers gaan openen en zullen zelf alle verantwoordelijkheid op ons nemen. Dat NorGhaVo Ghana dan de handen van ons aftrekt is geen probleem. We hebben duidelijk laten weten: 'With or without your permission, we will cut the locks before we go on homeleave'. Wij hebben zelfs duidelijk gemaakt dat we in het ergste geval zelf alle containers laten afzagen en aan mister Halilahi geven. Hoewel NorGhaVo ons heel goed kon begrijpen, willen zij liever dat de containers voor NorGhaVo zijn dan voor mister Halilahi.
Maar dan…………op 5 juni laat de National Coordinator van Assembly weten dat er nog steeds geen beslissing is genomen of de containers kunnen blijven staan of dat de containers een klein stukje moeten worden verplaatst….'The constructor has to discuss it with the designer, but don't worry'…….. Wij herinnerden hem aan het feit dat alles op papier moet worden gezet en hij beloofde ons dit te doen. Tevens vroegen we hem of we de naam NFD konden veranderen in NorGhaVo Kukuomarket containers en dit bleek geen probleem te zijn. NorGhaVo zou dit kunnen regelen. Voor het openen van de containers verwees hij echter wederom naar de politie.
Goed, ons geduld is nu echt helemaal op! We besluiten dan ook om zelf naar de politie te gaan en te proberen om hen mee te krijgen richting Kukuomarket. We zullen zeggen dat de National Coordinator van Assembly en de NorGhaVo-Board ons hebben gevraagd om naar de politie te gaan met het verzoek om als getuigen te fungeren, op het moment dat wij de containers zullen openbreken. We zullen tevens zeggen dat de sponsoren in Nederland het niet kunnen waarderen dat er nog steeds 2 containers gesloten zijn.
Het openen van de 2 containers houdt de gemoederen dus behoorlijk bezig. Maar dan……De Board van NorGhaVo heeft op 6 juni een meeting georganiseerd waarbij Hawa werd uitgenodigd. En zomaar ineens laat Hawa weten dat ze accoord gaat met 2 containers; de derde container kan mister Halilahi gebruiken. De Board laat Hawa weten dat ze 2 weken de tijd krijgt om te starten met eventuele sewing, weaving of hairdressing aktiviteiten. De catering-praktijken die Hawa wil realiseren worden niet goedgekeurd. Hawa stemt toe. Hé hé eindelijk…….Deze oplossing (Hawa 2 containers en mister Halilahi 1 container) was de oplossing die wij 2 maanden geleden al hadden voorgesteld. Toen weigerde ze, nu vindt ze het dus goed. De containers zullen dus gewoon worden geopend door Hawa en wij hoeven niet meer naar de politie te gaan! Wel willen wij de naam NFD gaan veranderen in NorGhaVo Kukuomarket containers. Dat lijkt ons beter voor de toekomst, want met Hawa weet je het nooit! Maar: Het hoofdstuk kan afgesloten worden: Kukuomarket is gered van de sloop én van de grillen van Hawa én de 2 gesloten containers gaan open! Hawa zal op Kukuomarket zijn met de NFD-meiden en mister Halilahi zal er zijn met zijn meiden. In ieder geval wordt ons trainingscentrum weer gebruikt voor kansarme meisjes!!!
Vier dagen waren we blij, want op 10 juni kregen we alweer een onaangename Hawa-verrassing. Had zij op 6 juni beloofd geen catering-praktijken te gaan uitvoeren op Kukuomarket, op 10 juni was ze gestart op ons trainingscentrum met………..juist ja…….catering!!!!! Toen mister Halilahi ons hiervan telefonisch op de hoogte bracht, lichtten wij NorGhaVo en de Board in en zij togen naar Kukuomarket.
11 juni: Een paniektelefoontje van mister Halilahi: 'There is fire on the mountains!!!' Hawa heeft de arme man uitgescholden en hem verzocht te vertrekken op Kukuomarket. Verder had ze laten weten niets met NorGhaVo noch met de Board te maken te hebben. Er wordt wederom gerapporteerd door ons richting NorGhaVo en Board en men belooft over te gaan tot actie. Dit is nou typisch Hawa: Op 6 juni wordt er iets besloten en een paar dagen later doet Hawa gewoon die dingen die ze zelf in haar hoofd heeft en houdt zich gewoon aan geen enkele afspraak. Aangezien mister Halilahi ons maar bleef bellen met de mededeling: 'It's very hot on Kukuomarket', besloten we om alles te laten vallen en poolshoogte te gaan nemen. Hij had niets teveel gezegd. Het zag zwart van de mensen (hahaha) en midden in het tumult stond Hawa te schreeuwen als een - excusez le mot - viswijf. Ze schreeuwde tegen mister Halilahi, tegen de meiden, tegen de buren, tegen NorGhaVo (Musah was eindelijk ook ter plekke), tegen de Board, tegen Ben en Dees enz. enz. enz. Ze wil dus de hele plek hebben en zelf kunnen bepalen wat ze daar gaat doen. Blijkbaar heeft ze ook de woorden van de Regional Minister aan haar laars gelapt: 'Als ze de plek voor zichzelf claimt, worden binnen een uur de containers afgebroken'. Maar Hawa is Hawa en deze vrouw is echt gestoord en hondsbrutaal. Binnen een mum van tijd hadden zich ontzettend veel mensen verzameld bij ons trainingscentrum en iedereen begon zich ermee te bemoeien. Op een gegeven moment werd het best beangstigend. Er werd in het Dagbani geschreeuwd en wij zagen slechts woedende mensen om ons heen. Toen we om uitleg vroegen kregen we te horen dat iedereen ons steunde en dat de verhitte discussies allemaal over Hawa gingen……. 'This is the ghanian way'…….men neemt gewoon het recht in eigen handen. Het werd dan ook tijd dat duidelijk werd gemaakt aan een ieder om vooral de kalmte te bewaren, aangezien er aan het probleem wordt gewerkt. Volgens compound-boy Hudu liet de menigte Hawa maar schreeuwen zonder in te grijpen, omdat Hawa ongetwijfeld geld zou hebben toegestoken……….of om met de woorden van Hudu te spreken: 'Bribing and corruption, that is Ghana…..' In ieder geval: Hawa heeft geschreeuwd van 's morgens 7.30 uur tot 's middags 13.30 uur. Na dit voorval vond er een meeting plaats op het NorGhaVo-kantoor. Daar vertelde Musah doodleuk dat het nog niet zeker was of mister Halilahi wel op Kukuomarket zou kunnen blijven. De Board had namelijk gezegd dat de 3 containers gebruikt moesten worden voor sewing, weaving en hairdressing, maar had er geen namen van personen bij vermeld. Ben en ik vielen bijna van onze stoel. Een paar dagen eerder had Peter (NorGhaVo Ghana) zowel als Desmond (Board) ons laten weten dat mister Halilahi in 1 container kon blijven (en Hawa de andere 2 containers kon gebruiken). Toen knapte er iets bij ons en lieten we NorGhaVo Ghana weten: Als mister Halilahi moet vertrekken, dan zagen wij persoonlijk de containers af en geven deze aan mister Halilahi. Dan blijft Hawa zitten met een betonnen vloer en heeft NorGhaVo ook niets. Waarom doet niemand hier iets? Waarom durft niemand een beslissing te nemen? Waarom kan niemand Hawa aan? Iedereen is het met ons eens, maar concreet gebeurt er niets en is er geen oplossing!!!!!!
Op 12 juni wederom een paniektelefoontje van mister Halilahi: 'Come immediately…..the chief of Kukuomarket wants to talk with us all'. Wij besloten niet te gaan en we meldden dit aan mister Halilahi en aan NorGhaVo. Het is toch te zot voor woorden dat iedereen maar op stel en sprong moet opdraven, omdat Hawa of de eerste de beste chief weer iets heeft bedacht. Ook een chief moet maar leren dat wij niet op afroep beschikbaar zijn. Als hij ons wil spreken, dan maakt hij maar een afspraak. We laten ons niet meer gek maken door Hawa. NorGhaVo en mister Halilahi waren het volledig met ons eens. En zo gaan we dan weer op gesprek bij de chief van Kukuomarket op 15 juni. De afspraak stond gepland om 14.00 uur. Mister Halilahi, Hawa, NorGhaVo en wij werden verwacht. Oké….om 14.00 uur waren slechts 2 mensen aanwezig……juist ja…Ben en Dees. Mister Halilahi kwam te laat, Hawa en NorGhaVo kwamen helemaal niet. Toen we bij de chief's palace aankwamen kregen we te horen: 'He is not around; you come back on Friday'. Nee dus….we lieten duidelijk merken dat we een drukke planning hebben en dat we slechts op maandagmiddag de chief konden spreken. Toen konden we plotseling wel terecht in the chief's house. En daar lag de chief languit op de grond te slapen! (In onderbroek en hemd). Behalve mister Halilahi waren er ook nog 2 jonge knapen bij die als getuigen mee moesten. Zo gaat dat hier: Er wordt niets gedaan zonder getuigen. We kregen zelfs 'the witness house' te zien. Aangezien ook deze chief slechts Dagbani sprak, moest mister Halilahi alles vertalen vanuit het Engels naar het Dagbani. Wij lazen ons verhaal voor, dat we ook hadden gebruikt bij de Regional Minister. We zagen dat de chief onder de indruk was van al onze tegenslagen. Toen alles was besproken, maakten we enkele foto's. De chief kleedde zich snel om en de Ghanese smok (een soort wijde kiel) werd aangetrokken.
Bovenstaand: Op bezoek bij de Kukuomarket-chief, inzake de Hawa/containers-problematiek.
Deze Kukuomarket-chief beloofde ons dat de 'final judgement' zou plaatsvinden op maandag 22 juni om 14.00 uur. Hij zou Hawa uitnodigen en wij NorGhaVo. Toen wij NorGhaVo hiervan in kennis stelden luidde de reactie van Musah: 'We have to discuss it first with the Board'. O, altijd weer dat NorGhaVo-bestuur dat helemaal niets voorstelt!!!! We werden zelfs uitgelachen dat we bij de Kukuomarket-chief waren geweest. De NorGhaVo-Board zou veel meer in de 'melk te brokkelen' hebben. Wij zouden het NorGhaVo-proces moeten volgen enz. enz. Maar als we op NorGhaVo Ghana moeten wachten…..zij hebben in 3 jaar nog nooit iets voor ons betekend! Het is toch wel triest dat NorGhaVo Ghana ons zó laat vallen!
Oké the final judgement op 22 juni bij de chief: Het is werkelijk niet te geloven: Hawa was afwezig, NorGhaVo was afwezig en de chief zelf was afwezig!!!!!!!!!!!! Wij vragen ons af wie er in dit land serieus is! Slechts Ben en Dees en mister Halilahi waren present en kregen te horen van de ouderlingen/raadgevers van de chief: 'You come back on Friday June 26 at 9.00 AM'.Toen we op Kukuomarket arriveerden zagen we voor de eerste keer dat de 2 Hawa-containers open waren. Eén container fungeert als kantoor en 1 container als cateringplek. Beiden zijn niet toegestaan, maar Hawa houdt zich aan geen enkele afspraak. 's Morgens wordt voedsel bereid in de cateringcontainer en vervolgens in 'take aways' (meeneem-bakjes) gedaan. Haar meiden worden ingezet om dit te verkopen. Verder verkoopt Hawa 'minerals', flesjes limonade. De derde container die mister Halilahi in gebruik heeft, wil zij ook nog claimen en wil daar een 'bar' van maken. Verder heeft ze plannen om een hoge muur aan te brengen en de ingang te voorzien van een poort.
Op 22 juni was het wederom raak: Hawa scheldt, vloekt en tiert en beledigt mister Halilahi. De arme man krijgt dagelijks de hele lading over zich heen: Zij Hawa is de baas, Kukuomarket is van haar, ze heeft niets te maken met een politie, een gemeente, NorGhaVo, Ben en Dees of met wie dan ook. Als wij te horen krijgen dat ze zelfs de meisjes van mister Halilahi heeft geslagen, is voor ons de maat vol. We rapporteren naar NorGhaVo en zoals altijd komt men niet verder dan: 'We have to discuss it'. De omwonenden zijn het ook niet eens met het feit dat Hawa catering-aktiviteiten uitvoert.Wij vrezen dan ook dat de bewoners van Kukuomarket het recht in eigen handen gaan nemen en dat betekent hier in Ghana: Knokken. Mister Halilahi is net als wij aan het einde van z'n krachten. En dan te bedenken dat hij al voor 67 GHc heeft besteed aan het opknappen van Kukuomarket. Kortom: De Hawa-soap draait op volle toeren. Op 23 juni laat Hawa aan alle omwonenden weten: 'I will burn down the whole plot and then I go abroad!' En dan is het vrijdag 26 juni en worden alle betrokkenen weer verwacht bij de Kukuomarket-chief. En zowaar....deze keer is zowel Hawa als ook Musah van NorGhaVo aanwezig en uiteraard mister Halilahi en wij (Ben en Dees). Maar in de ' chief's palace' (een lemen hut) zijn ook nog alle ouderlingen/raadgevers van de chief aanwezig en iemand die vertaalt van het Engels naar het Dagbani. De hut zit dan ook stampvol! Het is in feite een komische vertoning, maar de zaak is uiteraard belangrijk en inmiddels erg complex geworden. Voordat we de ' palace' betraden, kwam de burgemeester naar ons toe en verzekerde ons dat ons trainingscentrum gered was van de sloop. Oké, naar binnen dan maar....Wij kregen nauwelijks de mogelijkheid om iets te zeggen; Hawa praatte aan één stuk door en rakelde de hele geschiedenis op. Het probleem waar we voor kwamen kwam slecht uit de verf. Allerhande niet relevante zaken passeerden de revue. Ook Musah van NorGhaVo liet van zich horen. Hoewel hij eerder nogal lacherig had gedaan over ons chief-bezoek, deed hij nu voorkomen dat NorGhaVo de kwestie wel zou oplossen. Wat ons erg stak was het feit dat Musah tegen mister Halilahi liet weten: ' You keep quiet; you are not involved' . Uh....hallo......deze mister Halilahi heeft wekenlang in de frontlinie gezeten en is degene geweest die alle scheldpartijen van Hawa over zich heem moest laten gaan. Ieder mens heeft toch het recht om te praten? Iedere keer als wij het woord vroegen, kregen we te horen: ' You hold on...don't worry....' en vervolgens kwamen we niet aan bod. Uiteindelijk hebben we het nog wel kunnen opnemen voor mister Halilahi, maar toch zaten we met een onbevredigend gevoel. Tenslotte kwam via de vertaler de uitspraak: .......Alle activiteiten op Kukuomarket worden tijdelijk stopgezet voor zowel Hawa als mister Halilahi en de sleutels van de containers worden ingeleverd bij NorGhaVo. De staf van NorGhaVo moet een voorstel op papier zetten voor de chief over de uiteindelijke bestemming en invulling van het trainingscentrum...................... Wij zijn slechts gedeeltelijk tevreden. Natuurlijk is het fijn dat de rust nu terugkeert op Kukuomarket, maar feit is wel dat de containers nu allemaal dichtzetten en dat mister Halilahi met zijn sewing-girls (tijdelijk) weg moeten. De vertaler liet weten dat NorGhaVo binnen een paar dagen de ' proposal' moet overleggen aan de chief. Wij hebben deze vertaler toch even ingefluisterd dat we daar niet meer in kunnen geloven. Bij NorGhaVo ontbreekt het absoluut aan daadkracht en problemen worden altijd vooruit geschoven. De uitspraak is weer typisch Ghanees: Alles wordt weer uitgesteld. Of om in Nederlandse termen te spreken: De beslissing wordt aangehouden.
Toen we de hut verlieten hoorden we Hawa zeggen: ' Dees I will miss you!' Het mens is echt ' zo gek als een deur'!!!
Mister Halilahi vroeg ons te helpen om zijn spullen over te huizen van Kukuomarket naar zijn andere werkplek. Uiteraard gaven wij aan dit verzoek gehoor. We reden dan ook vaak op en neer om naaimachines, krukjes en andere attributen te transporteren. Het was die dag ' koud', nog geen 30 graden en regen. De meiden hielpen mee om alles in de auto te laden. Zij bibberden van de kou en hadden allerhande omslagdoeken om zich heen geslagen. Ik (Dees) vond het een triest gezicht. Plotseling liet één van de meisjes weten; ' Madam Dies thank you' Uh...bedankt? Waarvoor? We moeten toch weg? Nee.....bedankt dat jullie ons helpen met verhuizen!!! Niet te geloven! Ik moest wel even slikken. Het leek wel of ik het er moeilijker mee had dan de meiden zelf. Gelukkig maar1 Een dag nadat de chief de uitspraak had gedaan, gaat Hawa gewoon weer haar eigen gang en hangt een tweede slot op de sewingcontainer. Inmiddels hebben wij enkele mensen op Kukuomarket die van de hele situatie op de hoogte zijn en we werden dan ook hierover ingelicht. Wij rapporteerden maar weer.....
Hawa verspreidt de meest waanzinnige verhalen over ons. De laatste variant: Ben en Dees (oftewel the thieves/the criminals) exploiteren de containers ter eigen verrijking!
Zoals wellicht eerder gemeld kon Hawa de teachers in stap 1 niet betalen en deze dames wachten dus nog steeds op hun geld. Het kantoor heeft ze opgedoekt (ze woont nog wel op de oude hoofdlokatie). De meiden heeft ze op stage gestuurd. Laatste nieuws: Ze heeft de sewing-girls ondergebracht op een naai-atelier en gezegd dat ze zou betalen. De 'master' is dus nu op zoek naar Hawa, want uiteraard heeft ze niet betaald.
In de vorige update werd melding gemaakt van het feit dat onze microfinancieringsman Ishmel de centen had verloren , die hij had opgehaald bij de meiden in de communities, i.v.m. de terugbetalingen van de leningen. Zoals toen gemeld is het moeilijk voor ons om dit verhaal te geloven. Wij kunnen bijna niet anders dan denken: 'Hij heeft het in z'n eigen zak gestoken!' Uiteraard hebben wij dit gemaild naar NorGhaVo Ghana, maar kregen zoals gewoonlijk geen reactie. Het was dan ook een verrassing voor ons dat men liet weten Ishmel te hebben opgeroepen voor een gesprek op kantoor. Dan gebeurt er tenminste iets………..Toen we NorGhaVo Ghana nadien vroegen wanneer Ishmel denkt het verloren bedrag terug te gaan betalen, luidde het antwoord: 'We will discuss it in the next meeting'. Uitstellen, uitstellen, uitstellen daar is NorGhaVo Ghana erg goed in. Toen we na weken Ishmel zelf vroegen wanneer hij dacht het geld te gaan terugbetalen, reageerde hij kwaad: 'It is not your money' . Nee, dat klopt......maar we monitoren nu eenmaal wel de terugbetalingen van de leningen!!!
Behalve Peter, Musah en Alex was ook altijd Charlot werkzaam op NorGhaVo-office. Deze Charlot deed in onze beleving echt helemaal niets!!!! Vele jonge, actieve, Nederlandse vrijwilligers hebben zich afgevraagd hoe iemand als Charlot daar kon werken. Vaak lag ze gewoon met het hoofd op de tafel te slapen!!!! Vorig jaar is ze getrouwd met een Ghanees die in Engeland verblijft. Charlot zou 2 maanden onbetaald verlof hebben opgenomen om haar echtgenoot te gaan bezoeken, maar…………….NorGhaVo Ghana liet weten dat Charlot een briefje had gestuurd met de mededeling dat ze in Engeland zou blijven!!!!!!!
Sommige kleintjes op de school van Dees lieten me weten dat ze binnenkort naar P1 gaan. (Primary 1). Mijn leerlingen zullen dan naar P2 gaan. Ik vroeg me dan ook af of dit in het nieuwe schooljaar zou plaatsvinden en of dit zou betekenen dat er 2 'French classes' zouden komen. Ik vroeg dit aan collega Margaret, die toch gezien wordt als de 'headmistress'. Het antwoord luidde: 'The time will tell'…..Wel liet ze me weten dat ik nu al een nieuwe leerling kreeg, namelijk Sjabel (Ik schrijf het zoals ik het uitspreek). Maar dan zitten er op 4 juni plotseling een heleboel nieuwe kleintjes in mijn klas. Toen ik hierop niet begrijpend reageerde, luidde het antwoord: 'We want to see how they perform'.
Nou ja….oké….niet te veel vragen, gewoon doen…….dat lijkt hier het motto te zijn.
En dan is het zaterdag 6 juni en zien we eindelijk Hudu weer eens. Onze compound-boy was sinds eind april niet meer geweest. Hij was 'on travelling' naar Techiman.
6 juni: Ben voelt zich al een tijdje niet lekker: Moe en hoofdpijn. Toch maar even laten prikken op malaria en inderdaad sinds lange tijd heeft Ben malaria. Twee weken later wordt weer geprikt en nog steeds is de malaria een feit. Wederom maar weer een kuur (Artemos in combinatie met Palidar).
8 juni: Mister Halilahi is jarig! Onze master sewing werd 37 jaar. Uiteraard hadden wij een kleine 'celebration' georganiseerd: Zingen voor de jarige; feliciteren op de Nederlandse manier; rondgaan met crackers en een cadeautje. Voor mister Halilahi en voor de meiden was het een absolute verrassing. Men is namelijk niets gewend. Iedereen vond het leuk dat Dees mister Halilahi 3 zoenen gaf. Ik (Dees) had wel even van te voren geïnformeerd bij Taiba of dit kon - gelet op de moslim-cultuur - maar Taiba liet weten dat dit geen enkel probleem was. Op een gegeven moment was het pak met crackers/koekjes bijna op. We stelden voor om de laatste 4 te verloten. Dit was compleet nieuw voor de meiden. We legden het systeem uit……een getal tussen 0 en 10…….enz. Toen één meisje het getal 11 noemde, was het dus duidelijk dat ze het niet hadden begrepen. Mister Halilahi herhaalde onze uitleg in het Dagbani en toen 'viel het kwartje'. Deze grote grieten lagen dubbel van het lachen en genoten van dit spelletje. Wij hadden mister Halilahi een cd-rom gegeven met daarop 229 foto's van ons tweede jaar. Ook zijn werkplekken staan erop. Heel herkenbaar voor hem. Hij koesterde het als een kostbaar bezit.
Kukuomarket wordt wekelijks door ons bezocht. In de vorige update werd melding gemaakt van het feit dat sewing-girl Joyce al twee en een half jaar haar ouders niet meer had gezien. Joyce zelf woont in Tamale vanwege haar sewing-opleiding bij Mister Halilahi; haar ouders wonen in Salaga; zo'n anderhalf uur met de bus. Gebrek aan geld voor de bus was er de oorzaak van dat ze haar ouders zo'n lange tijd niet had gezien. Samen met Mister Halilahi besloten we om te helpen. De 'master' gaf haar enkele dagen vrij en wij betaalden haar buskaartjes. Inmiddels was ze teruggekeerd en liet ze weten dat zij en haar ouders enorm genoten hadden van elkaars aanwezigheid. Ze hadden samen gepraat, samen gekookt, samen gegeten enz. Kortom: Iedereen blij! Joyce had nog een boodschap meegekregen van pa en ma: 'Greet and say thank you to the Siliminga's (the white people) and that God may bless them!'
Cambridge blijft verrassen…………..Op 9 juni zijn er enkele 'exams', met het oog op de overgang van Kindergarten 2 naar Primary 1 en wordt me gevraagd om de klas van madam Margaret erbij te nemen. De kinderen vinden het prachtig! Eindelijk komt the white lady; madam Dies; the French madam ook in hun klas! De schooldag begint altijd met bidden, zingen, het opzeggen van de Ghanese gelofte en het Ghanese volkslied en marcheren. Het bidden gebeurt met gevouwen handjes en gesloten ogen. Het opzeggen van 'The National Pledge'(de Ghanese gelofte) gebeurt met de hand op het hart en er wordt echt gemarcheerd richting klaslokaal. Ik heb gevraagd om de tekst van de Ghanese gelofte en het Ghanese volkslied en collega Esther zal er voor zorgen dat ik de 'National pledge' en de 'National Anthem' krijg. Net voordat de kleintjes richting klaslokaal marcheren, moeten ze ook nog de teachers en hun schoolkameraadjes begroeten en gaan dan door de knieeën: 'Good morning teachers, good morning friends, how are you?'
Op 10 juni zijn er nog steeds 'exams' en worden de leerlingen van madam Margaret allemaal naar de klas van madam Dies gestuurd. Dit blijft nog een tijdje zo. Vele nieuwe namen passeren de revue: Joel, Nath, Winnefried, Eunice enz.
11 juni krijgen de kleintjes een donderpreek, of om met de woorden van mijn collega's te spreken: 'They don't obey and they don't respect'. Ik vertelde de kinderen dat zij de 'lucky ones' zijn en dat er een heleboel kinderen zijn die helemaal niet naar school kunnen gaan.
Ik hield het maar een beetje algemeen, maar madam Margaret bulderde tegen de kleine Amin: 'Do you know how your father has to struggle to pay your schoolfees?' Het knaapje knipperde zenuwachtig met zijn ogen, waarin de tranen blonken.
Als de kinderen hun energie kwijt moeten, laat ik ze 'exercise' doen met het liedje 'hoofd, schouders, knie en teen' in het Frans………..succes verzekerd!
Zo heel af en toe laat Ben zijn gezicht wel eens zien op school. De kleintjes roepen dan allemaal: 'Daddy'. Op een gegeven moment besloot daddy het hele spul maar eens op de foto te zetten. Kinderen en team werden opgetrommeld. Maar zoals altijd bij groepsfoto's was het slechts een gedeelte van de kinderen en een gedeelte van het team dat voor de camera verscheen.
Bovenstaand: Een gedeelte van de kinderen van de school waar Dees lesgeeft (Cambridge garden academy).Bovenstaand: Een gedeelte van het team van Cambridge.
Eén van mijn collega's - Esther - houdt van zingen en muziek. Telkens als ze muziek hoort vanuit mijn klaslokaal, vraagt ze na afloop van de les of ik haar het betreffende Franse liedje ook wil leren. Zij is degene die in de 'nursery' lesgeeft. Om de letters van het alfabet te leren zaten haar leerlingen allemaal op een mat in de grote ruimte waar gegeten wordt en lagen alle letters van het alfabet op die mat uitgespreid. Esther zong: 'I am looking for my letter O, letter O, letter O, I am looking for my letter O, where is my O'. De kleintjes werden dan geacht de betreffende letter aan haar te geven.
En dan komt er weer een nieuweling voor Frans: Nasara is de naam van de kleine meid. Maar….achteraf bleek dat ze slechts kwam kijken en pas volgend schooljaar zal meedraaien. Een paar dagen later zit ze echter weer in de klas. Niemand die iets uitlegt.......
Op 20 juni vindt er een PTA-meeting plaats (Parents Teachers Association): Een vergadering voor de ouders en de leerkrachten.
Er wordt gewerkt aan de presentatie van het tweede en het derde jaar.
Een spreuk die ons een keer onderweg opviel: The fear of the Lord is the beginning of knowledge!
Op 9 juni bezochten we het Library Project in Tamale. De volledige naam is: Naasim Community Children Education and Libray Project. Dit is een project waar NorGhaVo vrijwilligers op zet. Op dit moment zijn er echter al heel lang geen vrijwilligers meer geweest. De oprichter heet mister Ramzing en het project bestaat al zo'n 8 jaar. Het doel is tweeledig: Een 'after school programme' aanbieden voor kinderen van verschillende governmental scholen en daarnaast onderwijs bieden voor kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan. Wij wisten weliswaar van het bestaan van dit project, maar daar bleef het ook bij. Waarom dan toch dit projekt bezocht? Zoals bekend geeft Dees Frans op een privéschool. Allemaal leuk en aardig, maar al een hele tijd bekroop mij (Dees) het gevoel van: 'Ik geef les aan geluksvogeltjes'. Het betreft hier namelijk kinderen van welgestelde Ghanezen. Ik vroeg me af: 'Ben ik hier voor de lucky ones?' En daar moest ik 'nee' op antwoorden. Ik ben hier namelijk voor de 'needy ones'. Er zijn zoveel kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan……Ik had dan ook al zelf het plan bedacht om de school (lees Dees) naar de kinderen te brengen en had het idee om in ons vierde jaar les te geven in de community onder de boom. Totdat……ik me dus herinnerde dat er een projekt bestaat dat precies aanbiedt wat ik in gedachten had. En inderdaad….het voldeed aan mijn verwachtingen. Er wordt lesgegeven onder een mangoboom, onder een afdak en in een hoekje afgezet met een paar cementblokken. De leeftijd van de kinderen is ongeveer tussen de 4 en de 12 jaar. Sommige kinderen lopen 5 km. om naar dit projekt te komen. We maakten kennis met de teachers: Behalve mister Ramzing, spraken we met mister Youssef, mister Ananny en mister Sahmed. Mister Ramzing liet ons weten dat hij wel één hele bijzondere teacher had, namelijk James.
Deze James (we schatten hem op een jaar op 18) was als kleuter terechtgekomen op dit projekt en had inmiddels de SSS afgemaakt (Senior Secondary School; bovenbouw middelbare school). Als dank kwam hij nu terug om zijn diensten aan te bieden voor andere kansarme kinderen. Prachtig! Voor mij (Dees) was het precies datgene wat ik voor ogen had: Dit schooltje was liefde op het eerste gezicht! Ik liet mister Ramzing weten dat hij - na mijn verlof in Nederland - op me kon rekenen. Wij merkten tijdens het gesprek dat mister Ramzing niet erg te spreken was over NorGhaVo Ghana, maar wij horen wel vaker klachten over de staf hier in Tamale en zelf zijn wij er ook niet tevreden over. Dat was dus heel herkenbaar. Volgens mister Ramzing had hij al anderhalf jaar niemand van NorGhaVo meer gezien. Dees had NorGhaVo Ghana al laten weten van haar plannen en dat er interesse was in dit projekt. Musah - staflid NorGhaVo Ghana - had voorgesteld om mee te gaan, maar daar voelde ik (Dees) niets voor. Toen ik vertelde dat ik er liever alleen naar toe wilde gaan, werd dit niet begrepen. Hij vertikte het zelfs om te vertellen waar het projekt precies was gelokaliseerd. Voor ons was dit geen probleem……Na 3 jaar Tamale weten we zo'n projekt wel te vinden. Toen ik een dag later Musah liet weten dat ik m.i.v. begin oktober zal starten, reageerde hij furieus. Ik had hem (lees de staf van NorGhaVo Ghana) gepasseerd. Het moest officieel via het kantoor verlopen. Eigen initiatief wordt absoluut niet gewaardeerd. Hoe het ook zij…..Ik (Dees) zal absoluut begin oktober op dit schooltje gaan werken met of zonder toestemming van NorGhaVo. Toen ik dit liet weten aan mister Ramzing, werd ik vele malen bedankt. Ongeveer een week later belde mister Ramzing mij op met de mededeling dat hij moest verschijnen op het NorGhaVo-kantoor. Ik liet hem weten dat dit 'no problem' was en dat hij vanaf oktober op mij kan rekenen. Inmiddels heeft mister Ramzing van NorGhaVo vernomen dat hij niet meer kan rekenen op vrijwilligers als hij in zee gaat met Dees. Deze mister Ramzing was echter heel duidelijk naar NorGhaVo Ghana: 'Jullie hebben nog nooit iets voor mijn project gedaan, dus ik vind het helemaal niet erg dat ik geen vrijwilligers meer krijg en ik ben heel erg blij dat Dees in oktober komt'. Het is toch te zot voor woorden dat NorGhaVo zo kinderachtig reageert!
Op 11 juni maakten we kennis met de vrouw en de kinderen van onze inmiddels goede vriend mister Halilahi. Deze moslim-man heeft 2 zoontjes: Suhayini en Tyumba. Het oudste zoontje hadden we opgehaald van school en we bezochten ook de werkplek van Ayisha, de vrouw van mister Halilahi. Je zag duidelijk dat Halilahi stapelgek was op zijn gezin en het is best on-Ghanees om dit te laten zien.
Socializen: In het weekend van 13 en 14 juni bezochten we nog eens enkele NFD-meiden: De kapstertjes Azara 3 en Rabbie en weefster Asia. Nog steeds is aan klanten een chronisch gebrek en we zijn inmiddels een jaar verder! De meiden zitten nu namelijk precies een jaar in hun shop. Tsja……daar word je niet vrolijk van! Azara 3 had helemaal niets te missen. De favoriet van Dees had malaria. Voor medicatie was natuurlijk geen geld. Wij konden het niet aanzien, zetten haar in de auto en reden naar een apotheek om een malariakuur te kopen. Het was goed dat de mensen in de community ons hadden laten weten dat de betreffende 'drugs' tussen de 50 Pesewas en 3 GHc zouden kosten, want……éénmaal aangekomen in de apotheek zag men een witte (Dees) en verschenen de duurste malariakuren. Ook de dure Artemos die wij altijd voorgeschreven krijgen, lag al op de toonbank. Uiteraard had ik dit door, maar speelde het spelletje even mee. De apotheker begon glunderend te tellen en kwam op een bedrag van 16 GHc. Toen ik liet blijken dat ik niet gediend was van deze 'witte' praktijken, verlieten we uiteindelijk de apotheek met een kuur van 3GHc (ongeveer 2 euro).
Ons Saartje vond alles best…………..
Als je Rabbie ziet lopen in de community tussen haar shop en het hutje waar ze woont, loopt ze altijd met een schaal bananen op haar hoofd, in de hoop er een paar te kunnen verkopen. Natuurlijk kopen wij altijd haar bananen, die we dan vervolgens meteen uitdelen aan een hele serie kleine, zwarte kindertjes.
Asia is altijd blij als je komt. Wij vinden het dan ook heel fijn om haar te bezoeken. Bovendien laat zij een aktieve houding zien. Zelfs op zondag is ze aan het weven. De kinders uit de community komen altijd gezellig bij ons zitten. Plotseling zagen we een knaapje met om zijn arm allemaal houtjes gebonden. Tsja….hij had zijn arm gebroken en uiteraard was er geen geld om dit te laten spalken. Local treatment was dus de enige oplossing. Aangezien Asia slechts Dagbani spreekt, moet een oom of een broer altijd vertalen. Asia liet ons via haar broertje weten dat onze sewing-girl Hawa aan Asia had gevraagd om een 'cloth' te weven in de kleuren van de NDC. Naaister Hawa zal hier dan een kledingstuk van maken. Wij gaven Asia een compliment. Het is natuurlijk erg goed dat de dames onderling nog contact hebben en bovendien elkaar helpen. Hawa zal Asia namelijk betalen voor het geleverde weef-werk.
Ook kregen we te horen dat weefster Hadidja (de zus van Hawa) zwanger was. Weer een NFD-meisje dat een kind krijgt. De terugbetaling van de lening van haar shop zal dus nu nog wel langer gaan duren. En dan……zowel Asia als Azara 3 hebben ons al verschillende keren gezegd dat ze zo graag Engels willen leren en goed willen leren lezen en schrijven. Tsja…..deze meisjes hebben zoals bekend nooit op school gezeten. Het enige dat ze weten hebben ze geleerd op NFD. Uiteraard kunnen we de klok niet meer terugdraaien en bovendien moeten ze in hun kiosk zitten. Maar juist omdat ze nu hun eigen shop hebben, ervaren ze dat ze een behoorlijke achterstand hebben. Dus toen ging Dees combineren…….
In oktober zal ik starten op het Library project/after school programma in Tipoli (een wijk in Tamale). Zoals eerder gemeld is dit projekt bestemd voor 2 soorten kinderen: óf kinderen die op een overheidsschool zitten, maar daar te weinig leren en in een after school programma nog enigszins worden bijgespijkerd óf kinderen die helemaal nooit naar school zijn geweest. De kinderen zijn tussen de 4 en de 12 jaar oud. 'Onze' meiden zijn relatief oud (ongeveer 18 jaar). Aangezien het een goed teken is dat ze zelf om les vragen, zal ik gaan vragen aan de oprichter van het projekt of enkele van 'mijn' meiden welkom zijn. Dat zij dan wellicht tussen 4-jarigen moeten gaan zitten, is totaal geen probleem voor de dames..
Al enkele dagen hebben we geen internetverbinding. Niet alleen wij hebben geen 'link', maar in de hele stad Tamale zijn de internetcafé's gesloten. Als ze wel open zijn, krijgt een ieder te horen: 'The link is down, we are sorry……….' Het is erg lastig: Soms heb je geen stroom, maar wel internetverbinding en soms heb je wel stroom, maar geen internetverbinding.
NorGhaVo Nederland heeft ons gevraagd om alle Hawa-problemen te rapporteren inclusief de NorGhaVo-Ghana-perikelen. Wij mochten 'de vuile was' doorsturen. NorGhaVo Nederland steunt ons in de zware tijden.
We hebben het druk. Er is nauwelijks tijd om onze goede vriendin Taiba te zien. Soms bezoeken we haar even op haar werkplek (ze geeft naailes op Maliltiti; ook een NGO voor kansarme meisjes). We arriveren dan meestal aan het einde van haar werktijd (ongeveer 13.30 uur) en combineren dit met een bezoekje aan Kukuomarket. Taiba heeft dan een lift naar haar huis; ze woont namelijk niet ver van ons trainingscentrum vandaan.
18 juni: Laatste supervisiebijeenkomst Monique. Dit zit er ook alweer op! Prima verlopen! Ben liet de laatste sessie plaatsvinden in een spot (een lokale kroeg).
19 juni: Maartje komt naar Ghana. Toch heel bijzonder dat een oud NorGhaVo-vrijwilligster die 2 jaar geleden bij ons op de compound van Jacco heeft gewoond, nog eens terugkeert naar Ghana voor zo'n kleine 4 weken. Nu konden we haar verwelkomen in ons andere huis. Aangezien de Nederlandse meisjes Kelly en Monique ook bij of in de buurt van Jacco wonen, nodigden wij alle drie de dames uit. Kelly en Monique zijn in Ghana gekomen via Maartje.
Iedereen kende elkaar dus al. Erg leuk!
In de nacht van 20 op 21 juni en de hele zondagochtend 21 juni was er 'lights off'; niet alleen in Tamale, maar in de hele Northern Region!
Hadden we eind april de dochter van een oud-collega van Ben uit Horst even ontmoet in Tamale (die in Ghana was om onderzoek te doen), nu liet de moeder (de oud-collega zelf) weten ook naar Ghana te komen, aangezien dochter-lief eind juli wederom naar Ghana zou terugkeren, om haar onderzoek af te ronden. Moeders zou dan begin augustus arriveren. Via de mail werd ons gevraagd elkaar dan te ontmoeten. Op zich natuurlijk heel erg leuk, ware het niet dat wij op 31 juli onze terugvlucht hebben naar Nederland en onze verlofperiode van 7 weken aanbreekt. We kruisen elkaar dus net.
24 juni: Een vreselijke dag.......Wij krijgen een behoorlijke aanvaring met Musah op het kantoor van NorGhaVo en zijn echt ' ontploft'. Altijd maar beloftes, nooit resultaten of concrete actie. Altijd maar weer te horen krijgen: ' We have to discuss it; we have to organize a meeting; I will contact the Board; I will speak with Peter the National coordinator; the law says; I will write a letter'...blablabla.....Als je slechts een ID-card wilt verlengen, moet dat eerst besproken worden in een vergadering. Het is om knettergek van te worden. Men verschuilt zich achter de cultuur. Men durft geen verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen falen; excuses heeft men altijd klaar en het is iedere keer de schuld van de ander.
Voor deze mensen blijven wij gewoon veel te resultaat gericht en dat heeft dus behoorlijk gebotst. NorGhaVo Nederland heeft dan ook telefonisch contact opgenomen met NorGhaVo Ghana. Ach....dan wordt beterschap beloofd, maar dat blijft een ' wassen neus' . Voorlopig maar afstand bewaren dus!
De vreselijke dag ging verder.......Al maandenlang had ik (Dees) last van een ingegroeide teennagel. Op een gegeven moment ging het niet meer langer en ging ik dan ook naar het Kabsad Hospital, waar dokter Kabir er geen gras over liet groeien; ' If you are ready for it, I will operate it' . Nu achteraf begrijp ik zijn woorden: ' If you are ready for it'.......Aangezien het al zo lang sleepte en onze verlofperiode al in het verschiet ligt, besloot ik om het maar meteen te laten doen. Dokter Kabir liet weten: ' I will see you in the theatre' . Nee….geen schouwburg, maar de operatiekamer!!!! Ben mocht niet mee naar binnen. De ' nurse' verklaarde: 'I will give mummy moral support!' En daar lag ik dan…..eerst moest men de benodigdheden nog zoeken en toen werd alles in gereedheid gebracht. ' I will cut it' liet dokter Kabir weten. Er werd nauwelijks gecommuniceerd. Uiteraard gebeurde de ingreep onder plaatselijke verdoving, maar de injecties waren onbeschrijflijk pijnlijk! Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn leven zó gegild heb. Ik heb een hele hoge pijngrens en ben echt niet te flauw, maar dit was onmenselijk! De 'nurse' hield mijn gezicht met haar beide handen vast. Het was echt de ' African way' . Ik had het idee dat men nog het meeste schrok van mijn gegil. Emoties tonen is nu eenmaal 'not done', maar het was gewoon te erg en te pijnlijk. Toen de injecties eenmaal waren gezet, was het leed geleden en kon er gesneden worden. Daarna werd het verbonden. Het heeft al met al misschien 20 minuten geduurd, maar ik lag helemaal te ' shaken' . Toen dokter Kabir liet weten dat ook een andere teennagel begint in te groeien en dat hij die ook wel onder handen wil nemen, kon ik nog net uitbrengen: ' Never' .
De eerst week moest ik om de 2 dagen terug komen en werd het opnieuw verbonden. Overal waar ik kom krijg ik te horen: ' Madan Dies, what happened?' Op Cambridge zeiden de kinderen: ' Do you have 9 toes now? And madam Dies, did you cry?' Als de kleintjes op school op mij af komen rennen, kan ik slechts uitbrengen: ' Watch my toe....watch my toe.....watch my toe......!!!!!!!' Een ingegroeide teennagel noemt men hier in Tamale Kaka en als men geen geld heeft om dit in het ziekenhuis te laten behandelen, dan neemt men de toevlucht tot de Ghanese manier en dat is.......accuzuur erover heen gieten!!!!!!!
Behalve de 'operatie' werd er ook nog malaria geconstateerd. Nu hebben Ben en ik allebei tegelijkertijd malaria. Aangezien wij geen profylaxe (Lariam) meer mochten gebruiken, hebben wij in ons derde jaar om de haverklap malaria. Dokter Kabir doet er nogal lacherig over. Het is allemaal 'no problem' ; we zijn al zo lang in Afrika; ons lichaam is al helemaal ingesteld op malaria. Hij vindt het een wonder dat wij niet ' crazy' zijn geworden, omdat we jarenlang Lariam hebben geslikt. We krijgen een nieuwe kuur als ' treatment': Artemos plus en vragen ook om een extra dosis voor als we op verlof gaan naar Nederland. In theorie kan het natuurlijk zo zijn dat je net voor vertrek malaria krijgt. Ook vroeg ik (Dees) om een nieuwe voorraad ijzertabletten, i.v.m. mijn chronisch ijzertekort. Dokter Kabir wilde dat ik eerst liet prikken en toen de uitslag kwam liet hij weten dat ik geen ijzertekort had!!!! Tsja....medische zorg in Nederland en in Ghana.......
Blijkbaar was de aanvaring met NorGhaVo Ghana en de ingreep van de teennagel nog niet voldoende, want op diezelfde dag begaf de computer het ook nog. Nu hebben we hier een ' mannetje' (Ibrahim) die dit soort problemen zou moeten kunnen oplossen, maar....this is Ghana....there is always 'a problem'.........Hij liet weten dat de klus 4 uur in beslag zou nemen, maar.....na 4 dagen was het nog steeds niet opgelost. Hoewel hij de computer even meegenomen heeft naar zijn ' office' , werkt hij de meeste tijd in ons huis aan het euvel. Je zou de man 'peper in z'n .......' willen duwen; het gaat allemaal zo langzaam. Als je wilt dat hij om 9.00 uur aanwezig is, dan zeggen we: ' Please come tomorrow at 8.00 am'. (Dan is hij er waarschijnlijk tegen 9.30 uur). Als hij dan eindelijk arriveert, valt de stroom uit of is er geen ' link'. Het schiet voor geen meter op, maar het werk stapelt zich op! Raken wij door al dit soort dingen in de stress, de mensen hier accepteren alles gelaten.
Als ik (Dees) vraag of hij denkt het te kunnen oplossen, luidt het antwoord: ' By His Grace' of 'Let's pray to the Almighty God!!!!
Jezus....nee....Help!...... Men wordt er niet koud of warm van! Als er na 5 dagen nog geen resultaat is, vragen we een tweede 'computer-deskundige'. Hij heeft in ieder geval zijn naam mee; Wisdom!!!!
Lights off....lights off......lights off........bijna dagelijks aan de orde! Dit betekent dat je niet achter de computer kunt werken en we willen nog een heleboel afwerken voordat we eind volgende maand richting Nederland gaan voor ons verlof. Soms komt het voor dat je thuis geen stroom hebt en besluit naar het internetcafe te gaan. Je hebt je daar dan nauwelijks geïnstalleerd, of.....pats....lights off!
Examen Paul op 20 en 27 juni: Hoewel hij liet weten dat het ' difficult and not easy' was geweest, voegde hij er gelukkig aan toe: ' But I will cross the line; I will make it!' De uitslag wordt half/eind juli verwacht. Het einde van het examen van Paul vierden we op 28 juni samen in een ' spot' (lokale kroeg). Ook werd al een toast uitgebracht op de verjaardag van Ben op 29 juni (57 jaar). Op de dag zelf werd dit gevierd met een etentje ' entre nous'.
Een pakje uit Nederland........met allerhande lekkernijen. Heerlijk om die verfijnde Nederlandse smaak weer eens te kunnen proeven!
Kip Froukje zoekt altijd bijzondere plekjes om eieren te leggen, maar op 30 juni had ze toch wel een hele aparte plek uitgekozen: Een afgesloten ruimte (middels een hekwerk) waar de waterpomp is geïnstalleerd. Onze compound-boy Hudu moest er aan te pas komen om het dier te bevrijden uit de benarde positie. Ondanks het feit dat we de ruimte hebben afgedekt, keert ze telkens weer terug naar die plek.
30 juni: Aangezien het op 1 juli Republic Day is en dit een vrije dag betekent, had mister Paul (de oprichter van de school waar Dees lesgeeft), alle leerkrachten getrakteerd op.....een tros bananen!
In deze update heb ik verteld dat de kleintjes van mijn school iedere ochtend voor de aanvang van de lessen worden opgesteld in rijen en moeten bidden en zingen. The National Pledge (een soort gelofte) en the National Anthem (het Ghanese volkslied) worden dan ten gehore gebracht. Ik vond het wel leuk om de tekst te hebben en deze zal ik dan ook hieronder vermelden:
The National Pledge
I promise on my honour to be faithful and loyal to Ghana my motherland.
I pledge myself to the service of Ghana with all my strength and with all my heart.
I promise to hold in high esteem our heritage, won for us through the blood and toil of our fathers and I pledge myself in all things to uphold and defend the good name of Ghana.
So help me God.
The National Anthem
God bless our homeland Ghana
And make our nation great and strong
Bold to defend forever
The cause of Freedom and of Right
Fill our hearts with true humility
Make us cherish fearless honesty
And help us to resist oppressors' rule
With all our will and might evermore.
Hail to thy name, O Ghana
To thee we make our solemn vow
Steadfast to build together
A nation strong in Unity
With our gifts of mind and strength of arm
Wether night or day in the midst of storm
In every need whate'er the call may be
To serve thee, Ghana, now and evermore.
Raise high the flag of Ghana
And one with Africa advance
Black star of hope and honor
To all who thirst for liberty
Where the banner of Ghana free flies
May the way to freedom truly lie
Arise, arise, O sons of Ghanaland
And under God march on forevermore.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 104
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/425_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => juni-2009
)
[55] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088958
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-05-01
[photoRevision] => 0
[title] => Mei 2009
[message] =>
Nauwelijks was de update van april verstuurd, of er vonden nog gebeurtenissen plaats die het vermelden waard zijn. Dus…. dan maar in de update van mei. Op 29 april ontmoetten wij in Tamale een dochter van een oud-collega van Ben. Zij deed in het kader van haar studie (Developmental Studies) enkele maanden onderzoek in Ghana. Hoewel ze eigenlijk in Accra bivakkeerde, was ze dus ook enkele dagen in Tamale en werd in een spot (lokale kroeg) van gedachten gewisseld. Erg leuk!
En dan 30 april…………Koninginnedag: Ieder jaar krijgen wij van de Nederlandse Ambassade in Accra een uitnodiging om naar de receptie te komen. Dit laten we altijd aan ons voorbijgaan: 14 uur in de bus zitten van Tamale naar Accra voor een oranjebitter is wel een beetje teveel van het goede! Op Koninginnedag gaf Ben supervisie aan de Nederlandse stagiaire Monique. Plotseling kreeg zij een telefoontje vanuit Nederland en vernamen wij over het drama in Apeldoorn. Via internet hebben we de ontwikkelingen gelezen. Bizar! Vreselijk!
's Middags hadden wij een afspraak bij de politie (deze had eigenlijk al 2 dagen eerder moeten plaatsvinden, doch tengevolge van drukke werkzaamheden van de politie werd dit doorgeschoven naar 30 april). Het betrof een afspraak inzake de Hawa-case. Van NorGhaVo Ghana was Alex aanwezig. Aangezien Alex van onze organisatie was, mocht hij binnenkomen, want in feite hadden slechts Hawa en wij een uitnodiging gekregen van de politie. Voor mister Halilahi (sewing-master) was het dus niet mogelijk om erbij te zijn. De invulling van Kukuomarket was het onderwerp van gesprek. Zoals wellicht bekend wil Hawa zelf kunnen bepalen wat ze met de containers gaat doen; wij echter pleiten voor het handhaven van de bestemming, namelijk een trainingscentrum voor kansarme meisjes. We zijn hier voor de 'needy girls' en bovendien voelen wij ons verantwoordelijk voor de sponsorgelden uit Nederland. Hawa wil ook niet dat mister Halilahi met zijn sewing-meiden op Kukuomarket zit. Zij wil er helemaal alleen met haar NFD-meiden gebruik van kunnen maken. Bovendien wil ze niet dat wij ons nog bezighouden met het monitoren. Zoals gewoonlijk is een normaal gesprek met deze vrouw niet mogelijk. Binnen een mum van tijd begon ze al te vloeken en te tieren. De politie liet dan ook weten dat het gesprek voortgezet zou worden op het kantoor van de 'crime officer'; de zaak was té complex geworden. Oké; één deurtje verderop dan maar verder gaan met ons gesprek. Ook hier trok Hawa van leer. Hoe harder ze schreeuwde, hoe rustiger wij en Alex ons opstelden.
Inmiddels waren we bijna 2 uur verder en was er nog steeds geen oplossing gevonden. Wij merkten aan de politie dat men het ook niet meer wist. Er werd voorgesteld om op 5 mei om 14.00 uur terug te komen. Dan wordt er gepraat met de 'police commander'. We gaan dus steeds hoger in de hiërarchie!!! Het is werkelijk te zot voor woorden; deze vrouw is gestoord….of om met de woorden van Alex te spreken: 'How to teach a fool?'
Wordt vervolgd dus…….
Aangezien mister Halilahi erg benieuwd was naar de uitslag, besloten we om hem even bij te praten en reden we dus naar Kukuomarket. Op het moment dat we daar arriveerden, reed daar net een auto weg…..Hawa met chauffeur en nog een derde persoon. Er blijkt een figuur rond te lopen (ingehuurd door Hawa), die iedere keer doorgeeft als wij (Ben en Dees) op Kukuomarket zijn geweest. Het moet toch niet veel gekker worden……Het lijkt net een spannend boek of een enge film. Gelukkig voelen we ons nog wel veilig. Hahaha! Maar toch vraag je je af waar zij mee bezig is. Natuurlijk staan we er boven en moeten we er vaak om lachen, maar soms worden we er ook gewoon doodmoe van.
Of dat nog niet genoeg was, kreeg ik (Dees) knallende hoofdpijn. Zó erg, dat ik er letterlijk misselijk van werd. Ik besloot dan ook maar om even in het Kabsad Hospital te laten prikken op malaria en ja hoor……wederom malaria! Heeft Ben gelukkig in het derde jaar nog helemaal geen malaria gehad, voor mij is dat helaas niet het geval. 11 dagen later liet ik opnieuw checken en was de malaria weer verleden tijd.
1 mei: Dag van de Arbeid. Een Public Holiday in Ghana.
Iedere zaterdagochtend komt onze compound-boy Hudu ons helpen met allerhande klussen. Op 2 mei verscheen hij echter niet. We wisten dat hij een paar dagen naar Techiman (tussen Tamale en Kumasi) zou gaan, maar hij had ons laten weten op zaterdag 2 mei terug te zijn. Even bellen dus maar…..Hij vertelde dat hij nog steeds in Techiman was. Hij moest daar namelijk wachten op een pakketje dat vanuit Accra zou komen en dat hij mee zou moeten nemen naar Tamale. Hij had inmiddels al bijna een week gewacht zonder resultaat. Toen we hem vroegen hoe lang het nog zou gaan duren en wanneer hij dacht weer in Tamale terug te zijn, luidde het antwoord: 'I don't know; maybe I come tomorrow or maybe it will take more than 3 weeks'!!! Typisch Ghanees: Je wacht dus maar en je wacht dus maar. Van duidelijke afspraken maken heeft men nog nooit gehoord. Toen we hem vroegen waarom hij dan de bewuste persoon niet even belde, liet hij weten: 'He doesn't have a phone'. Tsja….en dan wacht je dus maar weken en weken op een pakketje dat wellicht nooit zal komen!
De factor tijd speelt hier geen enkele rol!
We zitten in het regenseizoen en dat betekent dat er weer volop wagazi te verkrijgen is. (Ik schrijf het zoals ik het uitspreek). Dit is een hartig gefrituurd kaasje, gemaakt van koemelk.
Erg lekker!
Op maandag bezoeken wij vaak de sewing-meiden van mister Halilahi die nu op Kukuomarket zitten. Mister Halilahi zelf pendelt tussen Kukuomarket en zijn andere werkplek. Op maandag 4 mei kreeg één van de meiden een hysterische aanval en lag te schreeuwen en te rollen in de sewing-container. Blijkbaar was dit voor een ieder normaal, want men liet ons weten dat dit zeker 1x per jaar gebeurde. Volgens mister Halilahi was er slechts één middel om het meisje tot bedaren te brengen: Het geven van een kolanut (een soort noot) door een bekende van het meisje. Mister Halilahi liet haar kalmeren en vroeg toen aan Ben om haar naar huis te brengen. Dit was zeker enkel een half uur rijden met de auto. Uiteraard geen probleem. Een half uur met de auto is al gauw anderhalf uur fietsen. Dit meisje heeft het er blijkbaar voor over, om de sewing-lessen bij de 'master' te volgen
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 4
[visitorCount] => 100
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/421_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => mei-2009
)
[56] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088957
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-04-01
[photoRevision] => 0
[title] => April 2009
[message] =>
De laatste dag van maart hadden we de hele dag 'lights off'.
Het is april en dat betekent dat er binnenkort sprake is van Paasvakantie op school, alleen….niemand kan je antwoord geven op de vraag wanneer de vakantie begint. Men weet het zelf nog niet. Ik (Dees) krijg te horen dat eerst de 'governmental schools' moeten laten weten wanneer zij vakantie krijgen en dan kunnen wij als 'private school' volgen. Niet dat het belangrijk is voor mij, maar het idee dat men op 1 april nog niet weet dat het op 12 april Pasen is en dat er rond die tijd een Paasvakantie moet plaatsvinden, is toch eigenaardig.
Maar…..dan laat Cambridge garden academy (mijn school) weten dat de Paasvakantie zal starten op 8 april en zal eindigen op 5 mei. Uh…..een maand Paasvakantie? Dat is wel belachelijk lang. Het schijnt hier echter normaal te zijn. Volgens de GES (Ghana Education Service) is de Paasvakantie niet van 8 april tot 5 mei, maar van 17 april tot 11 mei. Het is niet te geloven….op 17 april is Pasen allang voorbij. Ik maak maar een grapje naar mijn Ghanese collega's toe, door te zeggen dat ik het wel merk of het vakantie is….dan zit de poort gewoon op slot en ga ik weer naar huis. Zo'n geintje begrijpt men echter niet. Bloedserieus laat men mij weten dat ik op tijd zal worden geïnformeerd.
Hier beginnen de schoolvakanties vaak op een donderdag en eindigen op een dinsdag (waar wij in Nederland zijn gewend aan een vrijdag en een maandag).
Maar dan komt er eindelijk duidelijkheid. Als ik op 7 april binnenkom, hoor ik dat de vakantie op 8 april begint! Alle kinderen stormen op mij af en roepen: 'Madam Dies, tomorrow is our day!' Uh……our day…..wat houdt dat in? Het blijkt dat dit een 'entertainment' programma is voor de kinderen en de leerkrachten. Ook ouders zijn hierbij welkom.
Bovenstaand: 'Our day' voor de kinderen op de school van Dees. Deze viering vindt plaats op de dag voordat de schoolvakantie begint. (In dit geval Paasvakantie).
Dit 'entertainment' programma bestond voornamelijk uit eten en drinken. De ouders hadden hun kinderen mandjes meegegeven met daarin allerhande lekkernijen. Ik moest wel even slikken toen ik het zag…..Ik heb de vieringen op NFD nog voor de geest en daar waren de meiden al dolblij met 'biscuits'. De NFD-meiden zouden van deze 'overdaad' slechts hebben kunnen dromen. Ik merk aan mezelf dat ik er soms een beetje moeite mee krijg om te werken bij deze 'lucky ones'. Verder stond er die dag nog een meeting op de rol voor de teachers. Deze meeting zou beginnen om 16.00 uur. Het wachten was op de schooleigenaar mister Paul. Om 17.00 uur was hij ter plekke en kon er gestart worden.
Iedereen was aanwezig: Margaret, Esther, Aziz, Joyce, Safia en ik. Hoewel ik nu pas begreep dat er nóg 2 'caretakers' werkzaam zijn op Cambridge (Lydia en Sarah), hadden zij toestemming gekregen om de vergadering niet bij te wonen. We zaten allemaal buiten in het donker (de school hoopt binnenkort elektriciteit te krijgen). Mister Paul liet weten dat er een 'refresh training' zou komen voor de teachers. Dit zou een week gaan duren en zou plaatsvinden in de Paasvakantie.
De teachers voor wie Ben de docententrainingen organiseert hebben vakantie van 14 april tot 16 mei. In die periode zullen er dan ook geen workshops plaatsvinden. Ook CTSP (Children to School Project) gaat met vakantie…………….
De supervisie van de Nederlandse studente/stagiaire gaat echter gewoon door. Zo zie je weer duidelijk het verschil tussen Ghana en Nederland.
Ik ben nu inmiddels 2 maanden werkzaam op mijn school. Zoals in een eerdere update vermeld, bestaat de schoolleiding uit: Mister Paul (eigenaar); mister Kingsley (eigenaar) en mister Aman (schoolhoofd). Net na mijn komst zag ik mister Kingsley en mister Aman nooit meer. Niemand die iets vertelt of uitlegt. Op een gegeven moment vroeg ik waar de schoolleiding was en kreeg te horen: 'They are on travelling'. Maar bijna 2 maanden reizen lijkt me wel wat lang. Toch nog maar eens proberen…..vooral tactisch aanpakken……communiceren is namelijk niet de sterkste kant van de Ghanezen. Wat blijkt? Mister Kingsley is op zoek naar een andere baan en mister Aman heeft inmiddels een andere baan gevonden in Kintampo. Later hoor ik dat mister Aman 'met pensioen' is en dat hij tijd wil hebben om de bouw van zijn huis te monitoren. Aangezien mister Paul nog een tweede baan heeft in Tamale en slechts 's ochtends omstreeks 8.00 uur en 's middags omstreeks 16.30 uur even binnenloopt, is de school in feite stuurloos. Deze Paul heeft me wel eens laten weten dat het noodzakelijk voor hem is om 2 banen te hebben; hij moet namelijk een heleboel familieleden onderhouden.
1 april: April Fools Day…..De andere jaren in Ghana hebben we nooit gemerkt dat er op 1 april geintjes werden uitgehaald; dit jaar echter wel en dat gebeurde op de school van Dees.
Een leuk voorval in de klas: Jawal (het slimste jongetje van de klas) deelt graag bevelen uit aan een ieder. Hij is dan ook niet erg geliefd en niemand wil met hem samenwerken. Als hij weer eens de baas speelt, laat de kleine Michelle van 5 jaar weten: 'I don't do it; do it yourself; I am not your wife!!!'
Miscommunicatie….'Onze' Paul van NFD liet weten dat zijn examen niet zal plaatsvinden in april, maar in juni.
Al weken en weken wachten wij op de 'welder'; de lasser die onze poorten moet repareren. Allerlei beloftes en excuses hebben de revue gepasseerd: Too busy; too early; too late; funeral; wedding; raining blablabla…….Onze compound-boy Hudu heeft heel vaak contact gezocht met deze 'master' en zijn 'boys', maar alles zonder resultaat. Aangezien deze 'welder' precies tussen mijn school en mijn huis is gelokaliseerd, besloot ik (Dees) even te stoppen onderweg van school naar huis. Ik maakte geintjes over de cultuurverschillen, maar wel op een manier dat de boodschap duidelijk was…….'Vandaag komen, of anders ga ik naar een andere lasser'…..'Oh please madam, don't do that'. En zowaar……binnen een half uurtje na mijn bezoek stond er maar liefst een delegatie van 5 knapen op de compound en werd het euvel eindelijk verholpen. Er ontbraken toen wel 4 mango's aan de bomen, maar vooruit maar…….
Onze compound-boy Hudu liet weten dat het tijd werd om zijn moeder in Yendi te bezoeken. Hudu woont namelijk in Tamale bij een oom. Zijn ouders zijn gescheiden. Hij is de enige zoon van zijn moeder. Zijn vader is hertrouwd en Hudu heeft dus een hele serie halfbroers en halfzussen. Toen we hem vroegen hoe lang hij zijn moeder niet had gezien, luidde het antwoord: 'Almost one year!' Maar waarom was hij niet eerder naar zijn moeder toe gegaan? Tamale-Yendi is slechts ongeveer anderhalf uur met de bus. Het antwoord luidde: 'No money'. Hij had niet alleen geen geld voor de bus gehad, maar hij had ook geen geld om iets mee te nemen voor zijn moeder. Ma-lief woonde in de village en het zou toch mooi zijn als hij bread, sugar, tomatoes, fish of milo voor haar kon meenemen. Milo is instant chocolademelk en dit wordt wel eens gebruikt als ontbijt. De meeste mensen hebben echter geen geld voor een ontbijt. Toen wij dan ook de milo en de suiker kochten en aan Hudu gaven, was hij heel erg blij.
Om te weten of er nog water in onze polytank zit, klimt Hudu regelmatig via één van onze mangobomen naar de 'polytank-tower'om de situatie in ogenschouw te nemen. Hij klimt zo snel als een aap in die boom. Toen Ben hem vroeg hoeveel water er nog in de tank zat, luidde het antwoord: 'Master, it's full till the neck!!!!'
Onze kip Froukje heeft 8 eieren gelegd en zit al weken te broeden in een doos, die in de garage staat…………
Bovenstaand: Kip Froukje legt maar eieren en eieren......van ei 3 naar ei 8......en nu maar broeden.....
Op 2 april arriveerde er (voor ruim 2 weken) een groep van 19 vrijwilligers in Tamale, die het project van mister Jacco kwamen bezoeken (CPYWD: Community Partnership for Youth and Women Development). Mister Jacco is onze voormalige huisbaas en we hebben nog altijd een leuk contact met hem. Het waren voornamelijk vrijwilligers uit Europa, maar ook uit Amerika.Wij konden ons herinneren dat er vorig jaar april (toen we nog bij Jacco op zijn compound woonden) ook een groep vrijwilligers was geweest. Toen was het programma behoorlijk gevuld; nu weer, maar…..er waren toch nog enkele 'gaatjes'. Jacco vroeg ons om één van die gaatjes op te vullen. Van de 19 vrijwilligers waren er 18 Engelstalig; 1 persoon kwam uit Nederland. Enkele mensen uit de groep herkenden wij nog van vorig jaar; het merendeel echter was nieuw. Iedereen was echter van dezelfde organisatie. Jacco wilde graag dat er een interactie zou plaatsvinden tussen deze groep jonge mensen en tussen ons als 'senior volunteers'. Wij konden ongetwijfeld iets vertellen over onze achtergrond; de keuze om naar Ghana te komen en niet te vergeten over het straatmeiden-projekt. Natuurlijk konden we hier geen 'nee' tegen zeggen. We vonden het heel leuk om hier aan mee te werken. Kelly en Monique (2 Nederlandse meisjes die momenteel op het project van Jacco werken) waren ook van de partij. Op 7 april werd een avond gepland waarop wij onze bijdrage zouden leveren. De groep had als accommodatie het 'Catholic guesthouse' en daar vond ons informeel samenzijn/onze presentatie plaats. Eerst werd er samen gegeten en daarna werd er volop van gedachten gewisseld. Het was ontzettend boeiend en gezellig! En deze avond kreeg zelfs nog een 'follow-up': Wij hadden de groep uitgenodigd om ons projekt in 'daily life' te gaan bezoeken. Zo kregen zij een nóg beter beeld. We bezochten o.a. de stageplek hairdressing, ons trainingscentrum op Kukuomarket en enkele shops van de meiden.
Op een zondagmiddag spraken we af om Paul te ontmoeten in een 'spot' (een lokale kroeg). Om 16.30 uur troffen we elkaar. Paul kwam net terug uit de kerk!!! Het was leuk om hem te zien en we kletsten honderduit. Toch had hij ook slecht nieuws te melden. De NFD-meiden uit stap 1 (educatiefase) hadden geen teachers meer. De juffen sewing, weaving en hairdressing waren vertrokken, omdat Hawa deze teachers al maanden niet meer zou hebben betaald.
De kiosken en de containers op Kukuomarket worden geruimd. De 'Assembly' kwam dus ook langs op ons trainingscentrum (op een moment dat noch wij noch mister Halilahi aanwezig waren). Dit was het begin van een heleboel ellende en was 'de zwarte bladzijde' een feit.
Een zwarte bladzijde…..6 april…….dit slaat alles…….een wrang verhaal!
Zoals bekend hebben wij onlangs een nieuwe invulling gerealiseerd van ons trainingscentrum op Kukuomarket: Nog meer kansarme meisjes maken hier nu gebruik van (en dus niet alleen NFD-meiden). Op Kukuomarket staan veel containers en kiosken. Iedereen zit daar illegaal. Er is 1 uitzondering en dat zijn wij. Wij zijn de enige legalen! Dan doen verhalen de ronde dat alle containers en kiosken geruimd moeten gaan worden, aangezien er andere shops gebouwd zullen gaan worden (door Chinezen!) Iedereen liet ons weten dat wij niets te vrezen hadden; wij waren immers legaal?! Soms echter werd er een beetje gegniffeld en als we dan doorvroegen, kregen we te horen: 'You never know; this is Ghana; let's pray that you will not be affected!' Om er zeker van te zijn dat onze containers 'safe' waren, besloten we naar de 'Assembly' te gaan. En daar kregen we te horen dat ook wij moeten verdwijnen. Illegaal of legaal, dat maakt niets uit! Als we vertellen dat alles op papier staat en dat we betaald hebben voor deze vergunning en we de officiele goedkeuring hebben inclusief tekeningen e.d., wordt er slechts medegedeeld; 'This is a decision of the government'. We kregen te horen dat de vergunning tijdelijk was geweest en niet permanent. Op onze officiele stukken staat echter het woord tijdelijk niet vermeld. Bovendien werd ontkend dat we hadden betaald. Als we zeggen dat we een betalingsbewijs hiervan hebben, is het antwoord: 'Sorry, this is Ghana'. En wie gaat de kosten betalen van de 'relocation'? Assembly gaf natuurlijk niet thuis. Zij zouden helemaal niets vergoeden. Wij konden het niet geloven en zaten er helemaal doorheen! Begrijpen deden we het niet meer: Een NGO krijgt geen steun van de overheid. Daarom hebben wij met sponsorgelden uit Nederland een mooi trainingscentrum gerealiseerd voor kansarme meisjes en die zelfde overheid gaat nu afbreken wat wij hebben opgebouwd! Hoe kunnen we dit uitleggen naar onze sponsoren? Als we dit voorleggen aan de 'Assembly', luidt het antwoord: 'That's your problem'.
Wij hebben wel eens naar elkaar uitgesproken: 'Als men echt ons trainingscentrum gaat afbreken, dan stoppen we ermee en gaan we weg'. Hopelijk is dit slechts een eerste (over)reactie. Er zit niets anders op dan proberen te redden wat er te redden valt. De 3 containers moeten dan maar op een andere lokatie neergezet worden. Aangezien Assembly de onkosten niet betaalt en het NFD-budget ook 'finished' is, stellen we voor aan NorGhaVo Ghana om de terugbetalingen van de leningen te gebruiken voor deze extra kosten. Zoals gewoonlijk laat NorGhaVo Ghana weinig daadkracht zien. Gelukkig zijn daar nog teacher Paul en onze stagebegeleider van het naai-atelier mister Halilahi (die nu dus op Kukuomarket zit met een gedeelte van zijn meiden) en zij steunen ons door dik en dun. Beiden hebben toegezegd samen met ons en ons 'paperwork' nogmaals richting Assembly te gaan. Maar…..eerlijk gezegd hebben wij er een hard hoofd in!
Met verschillende mensen praatten we over dit issue, o.a. met onze voormalige huisbaas mister Jacco en met de schooleigenaar van Cambridge garden academy mister Paul. Laatstgenoemde adviseerde ons om Assembly te vergeten en in plaats daarvan naar de Regional Minister te gaan. Ben en ik deden vast enig voorwerk en spraken met de 'secretary' van de Regional Minister. Deze man liet ons weten dat we best een afspraak konden maken, maar dat de lijst met personen die de Regional Minister wilden spreken, erg lang was. We zouden dan te lang moeten wachten. Hij adviseerde ons om gebruik te maken van één van de 'visiting days'. Op dinsdag en vrijdag had iedereen de mogelijkheid om de Regional Minister persoonlijk te spreken. Een soort inloop-spreekuur dus. We spraken af dat we dinsdagmorgen 14 april om 9.00 uur op de stoep zouden staan. Alle betrokkenen stuurden we een uitnodiging. Twee dagen voorafgaande aan 14 april (eerste Paasdag) waren we in de communities van de meiden en natuurlijk was het trieste bericht over Kukuomarket een 'hot issue'. Plotseling stelde een oom van één van de meiden voor om de upper-chief van Tamale te gaan bezoeken, nog voordat we koers zouden zetten naar de 'Regional Minister'. Dit stamhoofd is goede maatjes met de minister. De betreffende oom ging zelfs met ons mee naar de chief. Gelukkig zijn er toch nog meer mensen die samen met ons willen vechten voor Kukuomarket! We bezochten de chief in zijn huis. De setting was komisch. Hij zat buiten onder een boom en was vergezeld door dorpsoudsten. Toen we dit zagen, was onze eerste gedachte: 'Wat kan die oude man onder die boom nou voor ons betekenen? Hij heeft toch totaal geen invloed?!' Maar goed….Hij vroeg de reden van ons bezoek. Wij vertelden hem dat we ons trainingscentrum wilden redden. Alles werd vertaald door een jonge knul vanuit het Engels in het Dagbani. Het resultaat van het gesprek was opmerkelijk. Allereerst kregen we te horen dat men ons twee jaar geleden niet de juiste papieren had gegeven en dat het door ons betaalde geld was verdwenen in de zak van de betreffende ambtenaar. Verder bleek de chief Hawa te kennen. Uiteindelijk liet hij weten dat hij iemand zou sturen die naar de 'Assembly' moest gaan. Tenslotte nodigde hij ons uit voor een vervolggesprek op de 'chief's palace'; de werkplek van de chief. En toen was het dinsdag 14 april om 9.00 uur en betraden we het kantoor van de Regional Minister. We werden vergezeld door mister Halilahi (de stagebegeleider van het naai-atelier, die nu met een gedeelte van zijn meiden op Kukuomarket zit). De Regional Minister (te vergelijken met de gouverneur) is een ontzettend aardige man, die pas een maand op zijn post zit. We hadden het geluk dat hij bekend was met het fenomeen straatmeiden/Kayayoo-girls. Hij luisterde aandachtig en vroeg zijn secretaris om nog dezelfde dag de National Coordinator/Director van de Assembly uit te nodigen. Wij kregen te horen dat we 's middags om 14.00 uur terug konden komen voor feedback. Wij hadden er een goed gevoel over.
Na het bezoek aan de Regional Minister togen we richting chief's palace. De upper-chief is het hoogste stamhoofd hier in Tamale.
Het is heel erg ondoorzichtig wat zo'n man voor invloed kan hebben, maar we haalden maar alles uit de kast om onze containers veilig te stellen. Als je op bezoek gaat bij zo'n chief moet je je houden aan allerlei culturele gebruiken, die in onze Nederlandse beleving alleen maar lachwekkend zijn. Maar goed....we deden maar braaf mee. Het woord 'chief's palace' is totaal misplaatst. Het 'paleis' lijkt op een overdekte carport. Op een verhoging stond een stoel; een soort stretcher. Dit oude ligbed was helemaal verroest. Bij ons goed voor de schroothoop! Hier echter was het de zetel voor het stamhoofd. Aan de voet van de verhoging zaten de dorpsoudsten cq de raadgevers van de chief. Aan de zijkant zaten nog enkele mensen (puur uit belangstelling).Voordat we de chief konden ontmoeten, moesten we eerst betalen aan een soort 'wijze man' die de wacht hield. Toen moesten de slippers uit; gevolgd door het maken van buigingen en werd er gebeden. Uiteindelijk konden we plaatsnemen op een bankje. Hoewel we een dag eerder deze chief thuis hadden bezocht, was het niet verkeerd om hem een dag later wederom te spreken. Mister Halilahi vertaalde voor ons van het Engels naar het Dagbani. Ook de chairman (voorzitter) van de 'tailors association' van mister Halilahi was aanwezig. Aangezien deze chief familie bleek te zijn van Hawa, maakten we maar meteen van de gelegenheid gebruik om hem te vragen eens een keer met Hawa te gaan praten over de invulling van Kukuomarket. (Geen kerk of restaurant, maar een trainingscentrum voor kansarme meisjes). Zowel de chief als de Regional Minister hadden dus contact opgenomen met de National Coordinator/Director van de 'Assembly'. Assembly is een soort Gemeente. En 's middags keerden we weer terug naar het kantoor van de Regional Minister voor de feedback. Het gaat allemaal erg omslachtig en totaal niet efficiënt, maar als je daar iets van zegt, dan krijg je slechts te horen: 'That's our culture'. Tsja….en die is vaak erg lastig! Oké…..wordt het vertrekken, verplaatsen of blijven? De uitslag van het gesprek tussen de Regional Minister en de man van de Assembly werd door de Regional Minister als volgt verwoord: 'The problem is not so big; or you can stay or you have to shift a little bit'. Nou, dat is niet slecht. We zijn al een tikkeltje tevreden en in ieder geval weer positief gestemd. Dit geldt zowel voor mister Halilahi als voor ons. En de meiden? Ook zij wachten in spanning af. Er heerst een echte teamgeest! Samen wordt er gevochten voor Kukuomarket! Hoewel we dus al gematigd blij zijn (we hoeven niet te vertrekken), willen we het maximale eruit slepen (op dezelfde plek blijven en niet verplaatst worden). Verplaatsen van onze containers betekent toch dat het weer geld gaat kosten: Een muur, de cementen vloer, de overkapping worden toch 'gespoild'. En wie gaat die extra kosten betalen? Deze issues bespraken we in een derde gesprek met de Regional Minister op donderdag 16 april om 16.00 uur. Deze keer zat de National Coordinator/Director van de Assembly erbij. Ik (Dees) was best wel gespannen, doodmoe, maar ik had tevens een gevoel van: 'Het is nu of nooit……gooi nog één keer alles in de strijd!' Blijkbaar straalde ik die vechtlust uit, want op een zeker ogenblik zei de Regional Minister: 'You can stop; go with the National Coordinator of Assembly to your containers' Bij het verlaten van de kamer van de Regional Minister verontschuldigde ik (Dees) me voor mijn spraakwaterval (sorry….gedrevenheid….). Hij moest erom glimlachen en zei: 'Don't worry'. Deze strijdlust heeft absoluut in ons voordeel gewerkt. Hierna gingen we dus met de National Coordinator/Director van de Assembly naar Kukuomarket, zodat hij ons trainingscentrum met eigen ogen kon zien. Hij bestudeerde ons site plan en kwam met de verlossende woorden: 'There is a chance that you can stay (50%); but if you have to shift a little bit, then all the costs will be paid!' Wauw! Ik was zó blij dat ik de man op z'n schouder sloeg en de meiden omhelsde. Dit soort menselijke reactie is men niet gewend, maar het werkte zonder meer ontwapenend. Eén van de meiden liet me weten: 'God bless you'; een ander zei: 'Now we are happy'. Deze meiden zijn het absoluut niet gewend dat iemand voor hen vecht en hun het gevoel geeft dat ook zij de moeite waard zijn. De definitieve uitslag (blijven of verplaatsen) zou nog ongeveer een week duren. Echter…..toen we na een week de National Coordinator van de Assembly belden voor de 'final results', liet hij weten: 'You don't worry; it will come!'……Hij was 'on travelling' tot 8 mei; maar hij was ons zeker niet vergeten. Bovendien zou hij een aannemer sturen en zou hij alles op papier zetten.
Dus…..blijven of verplaatsen? We weten het nog niet! Afwachten maar weer!
En dan komt er slecht nieuws vanuit een andere hoek…….de 4 nieuwe eigenaren van de geconfisqueerde shops betalen ook niet terug! En wij maar denken dat Ishmel serieuze dames had aangeleverd! Zijn woorden van een paar maanden geleden waren: 'They are serious and willing to pay'…..Nee dus! Wie in dit land is eigenlijk serieus? Veel mensen in het noorden van Ghana willen alles voor niets hebben. Je krijgt echt het gevoel dat men zich hier niet wil ontwikkelen. Prima, maar zeg dat dan even; dan hoeven wij ons niet zo uit te sloven! Ishmel vroeg ons om mee te gaan om de dames een laatste waarschuwing te geven. Als ze eind april nog niet hebben betaald, zullen we opnieuw moeten gaan confisqueren. Dit is toch niet te geloven! Toen we de community ingingen om de laatste waarschuwing te geven, troffen we 2 van de 4 dames aan. We begonnen ons verhaal en de boodschap was duidelijk: 'Als er over 5 dagen niet betaald is, komen we de kiosk ophalen en we accepteren geen enkel excuus'. Een nieuwe bestemming vinden is niet moeilijk. Vanuit verschillende hoeken worden wij gewezen op jonge vrouwen die wél serieus zijn. Als we moeten overgaan tot in beslagneming, zullen de shops meteen naar de nieuwe plaats van bestemming worden getransporteerd (anders bestaat de kans dat men 'verhaal' komt halen bij ons thuis). Zover is het echter nog niet. Eerst maar eens kijken of de laatste waarschuwing gaat werken bij deze 4 vrouwen. Binnen een mum van tijd hadden zich tientallen vrouwen en kinderen om ons heen verzameld. Het was duidelijk een community waar nooit een witte kwam. De mannen zaten onder een boom te dobbelen. Vijf dagen kreeg men dus de tijd om de eerste aflossing te betalen. Tot onze grote opluchting kregen we te horen van Ishmel dat alle 4 de dames op de vierde dag 10 GHc hadden betaald (ongeveer 7 Euro). Blijkbaar had onze laatste waarschuwing gewerkt en hoefden wij niet voor de tweede keer over te gaan tot confiscatie!
Door alle tegenslag zijn wij inmiddels aan het einde van ons Latijn en zijn vaak down en doodmoe.
Met Pasen aten we een hapje bij de Togolees; bezochten we enkele meiden in de communities en we brachten dus een bezoek aan de chief. Dit laatste met het oog op het redden van ons trainingscentrum. Pasen stond eigenlijk in het teken van Kukuomarket: Voorbereiden, nadenken, praten met mensen, afwegingen maken enz. enz. In de community van Azara 3 troffen we degene op wiens grond de kiosk van Azara staat. Dit is een hele oude, aardige man. Het is jammer dat hij slechts Dagbani spreekt. Hij liet via via een boodschap voor ons vertalen……'Kon hij niet mee naar Nederland? Hij had namelijk iedere dag zo'n honger'……Aangezien we net een paar bananen hadden gekocht bij ons kapstertje Rabbie, gaven we deze maar aan de oude baas. De hele community moest erom lachen. Ook bezochten we nog even Easter Picnic. Dit is een gezellig samenzijn met een heleboel mensen op Tweede Paasdag. Dit vindt plaats bij Kamina barracks; het militaire terrein dat vlakbij ons huis ligt. Met Pasen was het ook slecht weer: Regen en harde wind. 's Nachts had het zelfs binnengeregend in de keuken en je voelde zelfs enkele regendruppels als je in bed lag!
Een hele poos geleden tijdens een zware storm waren onze boog en ons signboard op Kukuomarket omgewaaid. Eindelijk had lasser Maliek (degene die ons trainingscentrum heeft gebouwd) tijd gevonden om dit te repareren. Tijdens de werkzaamheden schoot zijn boormachine uit en verwondde zijn hand. Mister Halilahi kwam aangesneld met naaimachine-olie. Dit zou het bloed stelpen. En inderdaad…opgelost! Iedereen vond het normaal; slechts wij keken verbaasd. Het was wel fijn dat deze klus net op tijd klaar was voor de komst van de groep Europese en Amerikaanse vrijwilligers en voor het bezoek van de Assembly aan onze containers.
Op 16 april organiseerden we dus een tour voor deze groep vrijwilligers langs de verschillende fasen van ons project. We begonnen op Kukuomarket. Daar zag het zwart van de sewing-meiden. Mister Halilahi had voor deze gelegenheid ook zijn meiden van de andere werkplek laten opdraven. Halilahi pendelt nu steeds tussen 2 lokaties. Eén groep zit op Kukuomarket en de andere groep zit elders in de stad. Nu was iedereen opgetrommeld. Er vond een leuke interactie plaats tussen de vrijwilligers en de meiden.
Bovenstaand: Een groep van ongeveer 20 Europese en Amerikaanse vrijwilligers bezochten ons projekt. Hier is men op ons trainingscentrum op Kukuomarket, waar onze voormalige stagebegeleider van het naai-atelier (mister Halilahi) de sewing-meiden de kneepjes van het vak bijbrengt.Bovenstaand: Mister Halilahi (in groen-blauwe shirt) beantwoordt de vragen van de vrijwilligers.Bovenstaand: Schoolkinderen komen ook een kijkje nemen.....zoveel witten zien ze niet dagelijks!
Toen een Duitse vrijwilligster haar adres, telefoonnummer en emailadres gaf aan sewing-girl Suhayini, kon voor laatstgenoemde de dag niet meer stuk. Ze straalde over haar hele gezicht. Toen de Duitse vrijwilligster vroeg of Suhayini het kon lezen, luidde het antwoord: 'No'. Uiteraard keek de Duitse vrijwilligster even vreemd op, maar voor ons was de reactie van Suhayini heel normaal…..een papiertje met daarop gegevens van een 'witte' wordt gekoesterd als statussymbool! Hierna lieten we de stageplek hairdressing zien en uiteindelijk arriveerden we in de community van de kapstertjes Azara 3 en Akiti. De kleine Azara 3 is altijd een beetje nerveus als we met zo'n gezelschap blanken naar haar shop komen. Ze komt dan altijd naar me (Dees) toe en vlucht in m'n armen. Na een tijdje komt ze los en geniet dan van alle aandacht. Enkele vrijwilligers waren bereid om hun haren te laten wassen of vlechtjes te laten maken. Glunderend liet Azara 3 me weten dat ze 4 Ghanese cedis had verdiend! (Ongeveer 2 euro 80). Akiti had zelfs 5 GHc verdiend (de helft was fooi). Terwijl Akiti aan het werk was, letten wij op haar inmiddels 5 maanden oude baby-boy Mandea.
Bovenstaand: De tour met de vrijwilligers gaat verder......van de containers op Kukuomarket naar de stageplek hairdressing en dan nog naar enkele shops van de meiden. Hier vertrekken we vanaf Kukuomarket.Bovenstaand: Bij de eigen shop van kapster Akiti. Eén van de vrijwilligers fungeerde als klant voor onze hairdressing-girl. Terwijl Akiti in haar kiosk aan het werk was, ontfermden wij ons over haar inmiddels 5 maanden oude zoontje Mandea.
Het was leuk om deze groep vrijwilligers rond te leiden. Aangezien de groep erg groot was, was het wel moeilijk om het goed te organiseren. Maar oké……het was een gezellige chaos!
Nele (de Belgische vrijwilligster die vorige maand ziek naar huis moest terugkeren) is weer terug in Tamale voor enkele weken. Ze vond het heerlijk om weer terug te zijn, want aarden in België was moeilijk geweest. Nou, dat belooft nog wat als wij terugkeren naar Nederland na zo'n lange tijd Ghana! Die paar weken vlogen natuurlijk voorbij en op 23 april zeiden we Nele gedag. We bezochten haar bij haar gastfamilie en maakten bovendien nog kennis met de moeder van Nele die dochter-lief was komen bezoeken in Ghana.
De trouwe lezer van de maandelijkse update zal nog wel weten dat we 4 kiosken in beslag hebben genomen en nadien weer (her)verdeeld hebben onder 4 andere personen.
Eén van deze 4 kiosken is echter destijds leeg (zonder uitrusting) opgeleverd. Concreet betekende dit dat we nog een complete weaving uitrusting 'over' hadden.
Via teacher Paul en zoon Samuel van de in februari j.l. overleden stagebegeleidster weven Madam Juliet, vernamen we dat er een serieuze gegadigde was, namelijk Ubeida. Deze laatste kenden we, aangezien zij reeds langere tijd actief was in de shop van madam Juliet. Niet echt een needy girl, maar wat is de definitie van 'needy' in Ghana?
Concreet had deze Ubeida slechts de weaving uitrusting nodig. Kwam dat dus even mooi uit!
Gegevens werden uitgewisseld, het bedrag van de lening werd overeengekomen, evenals de maandelijkse aflossing.
Ter plekke werd nog even het laatste hot news uitgewisseld. Roddel is zonder grenzen!
Rohana, één van de weefmeisjes, waarvan de kiosk in beslag is genomen, is door pa en ma naar de village gestuurd om aldaar een huwelijkspartner te traceren….En zo zie je maar weer: Het meisje zelf was niet serieus, maar heeft ook totaal geen support van de ouders. Triest!
De reeds eerder genoemde Samuel vertelde dat hij een weaving opdracht had uitbesteed aan Salamatu, onze beste weaving girl. Salamatu heeft in het verleden ook stage gelopen bij madam Juliet.
Na 3 weken had hij echter de materialen weer terug moeten halen: Salamatu had nog niets gedaan en weigerde ook maar iets te doen. Wie is hier nu serieus in Ghana?
20 april: In de week van 20 april waren er workshops op mijn school; refresh-trainingen voor de teachers. Heel goed dat hier mee gestart wordt. Je merkt duidelijk dat het een privéschool is. Men gaat voor kwaliteit! Een hele verademing na jaren van ploeteren met straatmeiden die niet vooruit te branden zijn! Het programma was erg interessant en degene die de workshop gaf was goed onderlegd. Ik merkte duidelijk dat de stof voor mijn Ghanese collega's behoorlijk pittig was. Hoewel ik niets nieuws hoorde (sorry Ghana!), genoot ik wel van de interactie. Iedere keer liet de docent weten: 'Let's ask our European sister, because in the European world……..' en dan kwam er weer een verhaal. De docent had een tomeloze energie, was gedreven en enthousiast. 's Morgens om 7.00 uur werd er al gestart en om 16.00 uur werd er pas een punt achter gezet. Wellicht leuk om het programma hieronder te vermelden:
Day 1:
Workshop expectations; Child Development and Growth; Introduction to child-centred approaches; Assignments/Groupwork.
Day 2:
Child-centred approaches; Lessonplan; Practical work on lessonplan; Assignments/Groupwork.
Day 3:
Plenary session lessonplan; Introduction to behaviour disorders; Strategies of managing behaviour disorders; Assignments/Groupwork.
Day 4:
Sharing experiences on classroom management; Componants of classroom management; Specific lessonplans maths, English, science; Assignments/Groupwork.
Day 5:
Review of assignment; The KG child curriculum for the Kindergarten; Lesson delivery; Assignments/Groupwork.
We hebben ons trainingscentrum (3 containers op Kukuomarket) gered van de sloop; nu moeten we het nog zien te redden uit de handen van Hawa!!!
Hawa is gesignaleerd in Tamale!
Na 2 maanden Amerika is ze weer terug............................ met een groene auto!
Nauwelijks is ze terug of de ellende begint weer………….Waren wij gestopt met NFD? Zolang we in Tamale zullen zijn, zullen we 'involved' blijven in een heleboel problemen.
Waren wij blij met het feit dat we ons trainingscentrum hadden gered van de sloop, nu doet het tweede probleem zich voor en dat is……de invulling van ons trainingscentrum proberen te handhaven. Wat is het geval? Wij hebben met sponsorgelden uit Nederland ons mooie trainingscentrum gebouwd. Voor de sponsoren en voor ons was slechts 1 ding belangrijk: Zolang het maar gebruikt wordt voor kansarme meisjes, dan is het oké en dan maakt het niet uit of het NFD-meisjes of andere kansarme meisjes zijn. Hawa echter bazuint overal rond: 'Ik ben de baas van NFD en dus kan ik doen met de containers op Kukuomarket wat ik wil'. Maar….de containers zijn niet van de private persoon Hawa; het is niet haar eigendom; het is van de NGO NFD en betaald door Nederland. Het is niet toegestaan voor Hawa om de bestemming te veranderen; dus….geen restaurant, geen kerk of erger……
Aangezien Hawa geen geld heeft om de teachers te betalen in stap 1 educatie, noch om de stageplekken in stap 2 te betalen, hebben wij een oplossing bedacht, die voorkómt dat het NFD-traject stagneert en er dus voor zorgt dat de meiden door kunnen gaan in het traject, d.w.z. kunnen uitstromen richting Kukuomarket. We hebben dus onze oude stagebegeleiders van het naai-atelier (mister Halilahi) en van de kapsalon (madam Mariam) gevraagd om te starten op Kukuomarket met een gedeelte van hun eigen meiden. Voor iedereen is het een win-win-situatie. Deze stagebegeleiders zijn blij, omdat ze voor een 'prikkie' een prachtige plek hebben (we vragen namelijk geen huur, slechts kosten onderhoud moet men betalen); NorGhaVo is blij, omdat ze weten dat onderhoudskosten betaald zullen worden; wij zijn blij, omdat ons trainingscentrum weer wordt gebruikt voor het doel waarvoor we het destijds hebben gebouwd (namelijk kansarme meisjes helpen); de meiden zijn blij, omdat ze eindelijk kunnen doorstromen in het traject; alleen Hawa gaat niet accoord. Waarom? Omdat ze zelf wil bepalen wat ze met Kukuomarket wil gaan doen. Hawa zou juist heel erg blij moeten zijn, omdat Hawa niets hoeft te betalen. Onze enige voorwaarde was namelijk: NFD-meiden gratis! Maar zoals gezegd…Hawa weigert. Net voor haar vertrek naar Amerika had ze alle sloten van de containers vervangen. Wij hebben toen 1 slot opengebroken, aangezien de lokatie al bijna een jaar leeg lag en vervuild was en omdat mister Halilahi met zijn sewing-meiden wilde starten. Hawa deed haar beklag hierover bij de politie. De politie gaf ons echter toestemming om de sewing-container te openen en gaf mister Halilahi 'groen licht' om te beginnen. (Situatie half februari 2009). Voor de andere 2 containers (die dus nog steeds dicht zitten) adviseerde de politie ons om naar 'court' te gaan. Maar……een rechtszaak aanspannen in Ghana heeft geen enkele zin! Het is verspilling van geld, tijd en energie. De hele setting is corrupt! Wij geven er dan ook de voorkeur aan om de zaak 'in der minne te schikken' en proberen Hawa te bewegen om mee te werken. Wij willen zó graag dat de andere 2 containers geopend kunnen worden en madam Mariam met een gedeelte van haar kappers-meiden bij ons kan beginnen. Maar we hopen ook dat de NFD-meisjes van stap 1 educatie mogen komen. Deze pechvogels zitten al zó lang te wachten om verder te kunnen gaan in het traject en vragen iedere keer aan mister Halilahi wanneer ze mogen komen. Zowel hij als wij blijven zeggen: Jullie zijn van harte welkom! Het is toch te zot voor woorden: Hawa hoeft niets te betalen en haar meiden krijgen hele goede 'leermeesters', die de kneepjes van sewing en hairdressing kunnen bijbrengen, maar Hawa blijft Hawa en wil geen kant op! Er vinden gesprekken plaats op het politiebureau en bij de upper-chief (stamhoofd van Tamale).
Uitgenodigd worden: NorGhaVo Ghana, teacher Paul, microfinancieringsman Ishmel, mister Halilahi (die zelfs verschillende mensen van zijn 'tailors-association' meeneemt).
Mocht dit alles niets opleveren, dan kunnen we nog naar de 'Regional Minister' gaan en naar een Network Development, dat opkomt voor NGO's. Als ook dat allemaal niet lukt, dan weten wij het ook niet meer. Of toch? Ben heeft laten weten dat hij in het ergste geval de containers laat afzagen en persoonlijk laat brengen naar de tweede werkplek van mister Halilahi. Deze serieuze 'tailor' heeft bijna 60 kansarme meisjes in zijn naai-atelier. De meiden zitten voornamelijk buiten. Onze containers zouden daar prima tot hun recht komen. Hawa blijft dan zitten met een betonnen vloer. Dan heeft zij de grond en wij de containers. Laten we hopen dat het niet zover hoeft te komen. Wij zullen in ieder geval ons uiterste best doen om ook de invulling van Kukuomarket te redden!!! We hebben namelijk een inspanningsverplichting, maar uiteraard geen resultaatsverplichting!
Bovenstaand: Enkele sewing-meiden bij ons trainingscentrum op Kukuomarket.
De rek is er bijna uit………alles zit tegen………..het valt niet mee om te moeten werken met een niet-meewerkende omgeving……..Een organisatie (NorGhaVo Ghana) die écht helemaal niets doet en een project (NFD) waarvan de 'boss' volgens iedereen in Tamale knettergek is!
Onze grieven richting NorGhaVo Ghana kunnen we als volgt samenvatten:
- Er wordt inefficiënt en uiterst traag gewerkt, zodat de productiviteit laag is;
- Er worden vele beloftes gedaan die niet worden nagekomen en er is altijd een excuus;
- Er wordt erg formeel gewerkt;
- Er is weinig daadkracht, hetgeen inhoudt dat resultaten lang uitblijven;
- Problemen worden vooruit geschoven;
- Communicatie/bereikbaarheid is erg moeilijk;
- Het vertrouwen in NorGhaVo Ghana is ver te zoeken. We zijn dan ook blij dat we uiteindelijk geen senior volunteer zijn geworden.
Als we ons ongenoegen uitspreken richting NorGhaVo Ghana; als we ons kritisch opstellen, dan wordt dat niet begrepen en verschuilt men zich achter de cultuur.
Natuurlijk respecteren wij de cultuur en hebben we niet het recht om dat te veroordelen, maar dat neemt niet weg dat het geoorloofd is om er kritisch naar te kijken (en met dat laatste kan men niet omgaan). Cultuur respecteren oké, maar verschuilen achter die cultuur is naar ons idee niet oké. Dit kan namelijk de ontwikkeling in de weg staan. (Maar misschien willen ze dat juist).
Hoe groot is ons incasseringsvermogen? Wat is dat toch? We krijgen de ene tegenslag na de andere te verduren en tóch gaan we door. Het is niet uit te leggen…………….
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 96
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/417_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => april-2009
)
[57] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088956
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-03-01
[photoRevision] => 0
[title] => Update Maart 2009
[message] =>
Op 28 februari hielp Hudu ons met het wassen cq impregneren van ons muskietennet.
Bovenstaand: Compound-boy Hudu helpt ons met het wassen en opnieuw impregneren van ons muskietennet.
En plotseling zijn er 4 extra kippen op onze compound. Volgens Hudu weggelopen bij de eigenaar, omdat ze niet gevoerd werden. Als wij ze niet zouden voeren, zouden ze wel weer weggaan. 'But…if you like to feed them, they will stay'…
Zoals in de vorige update werd vermeld, is onze voormalige stagebegeleidster weven, madam Juliet, verongelukt. Wij kregen dit bericht door via teacher Paul, maar op dat moment was de 'burial' al achter de rug. Aangezien we geen telefoonnummer hadden van naaste familieleden, moesten we het doen met informatie die we via via vernamen. We kregen tegenstrijdige berichten over haar dood en vonden het niet prettig dat we er geen beeld bij konden vormen. Op een zeker moment besloten we dan ook om naar de shop te gaan die grenst aan de shop van madam Juliet. In deze shop werken 'disabled people'. Eén van hen kon ons het telefoonnummer geven van zoon Samuel. We spraken met hem af dat we hem graag even wilden ontmoeten 'to share the sad feelings'. We troffen elkaar in de shop van zijn moeder. Toen kregen we het ware verhaal te horen. Madam Juliet was op zondagmorgen 11 januari om 6.00 uur 's ochtends met haar dochter op weg naar de kerk. De dochter reed op de motorbike; moeder Juliet zat achterop. Ze zijn dus niet op een stilstaande auto gevlogen; nee…..een automobilist verleende geen voorrang en reed op de beide dames in. Beiden werden naar het ziekenhuis gebracht. De dochter herstelde spoedig. Madam Juliet had gebroken armen en benen. Daar ga je echter niet aan dood. Ze werd ontslagen uit het ziekenhuis en naar de 'village' gestuurd voor 'local treatment'. Dat is hier heel gewoon. De botbreuken heelden, maar een immense pijn op de borst kwam ervoor in de plaats. Precies 3 weken later (op 1 februari) is ze gestorven. Dat was nou eenmaal God's wil.
Bovenstaand: Madam Juliet van de stageplek weaving.(stagebegeleider). Zij is overleden op 1 februari 2009.Bovenstaand: De stageplek weven/de shop van madam Juliet. (Vanwege haar overlijden tijdelijk gesloten).
Toen we Samuel vroegen hoe oud zijn moeder was geworden, kregen we te horen: 'Perhaps 47'……Dit was echter niet bekend, omdat er ten tijde van haar geboorte nog niet werd geregistreerd. Samen gingen we naar 'the family house' in een bush-dorpje 20 km. verwijderd van Tamale. Ook dit maakt onderdeel uit van de cultuur……'showing concern to the family' is erg belangrijk. De mannen zaten onder een afdak van stro en de vrouwen zaten in de lemen hut. Op beide plekken werden we welkom geheten en geïntroduceerd door Samuel. Hierna bezochten we het graf….gelegen achter de hut waar ze was geboren. Stokken en takken op het graf moesten er voor zorgen dat de dieren het graf niet zouden uitgraven. Wij hadden voor Samuel 2 foto's van zijn moeder laten afdrukken: 1 exemplaar van een serieuze, mooie Juliet en 1 exemplaar van een lachende en dansende Juliet samen met Ben. Voor Samuel een kostbaar bezit. De foto's werden dan ook vol trots getoond aan de familieleden in het bushdorpje.
Bovenstaand: 'The family house' van madam Juliet in een bushdorpje 20 km. verwijderd van Tamale. Hier bezochten we de familie om ons medeleven te betuigen.Bovenstaand: Het graf van madam Juliet. Zij werd begraven achter de hut waar ze was geboren.
Wij werden op onze tocht naar de 'village' ook vergezeld door onze compound-boy Hudu. Dit had een andere oorzaak. Zoals bekend hebben wij 4 shops in beslag genomen van de 4 meiden die niets hadden terugbetaald. Eén van de 'unlucky ones' was weefmeisje Rohana. In een grijs verleden had zij stage gelopen bij madam Juliet. Haar kiosk inclusief weefattributen was dus naar ons huis getransporteerd. Voor de kiosk is al een nieuwe eigenaar gevonden, maar nog niet voor het weefgetouw inclusief alle toebehoren. Wij hadden 2 sewing-shops geconfisqueerd, 1 weaving shop en 1 hairdressing shop. Ishmel had echter 3 sewing-girls geleverd en 1 hairdressing girl. Het zij zo…..Wij bleven dan ook nog even zitten met een complete weefuitrusting. Ongetwijfeld komt hier ook nog wel een nieuwe eigenaar voor, maar voorlopig stond het weefgetouw dus even in onze garage. Wat bleek nou? Weefmeisje Rohana had een bepaald weef-onderdeel van madam Juliet geleend (zou beter functioneren).
Niemand die ons dit had verteld. Via via kwamen we hier achter. Uiteraard moest dit terug naar de shop van madam Juliet. Echter……we konden dit niet losmaken van het weefgetouw, omdat we dan het hele proces zouden verstoren en het materiaal zouden 'spoilen'. We besloten dan ook om het complete weefgetouw tijdelijk te parkeren in de shop van madam Juliet. Een weefgetouw is een onhandig groot gevaarte. Dit moest in de auto getransporteerd worden. Hudu was nodig om het weefgetouw tijdens het rijden vast te houden en de openstaande autodeur in de gaten te houden. We arriveerden veilig bij de shop van madam Juliet. Aldaar aangekomen werd besloten om de mensen van de shop het weefproces te laten afronden en de 'cloth' aan Rohana te geven. De mensen van madam Juliet's shop konden dan de spullen van madam Juliet houden en wij zouden dan het weefgetouw weer op kunnen halen. Maar……dit zou nog wel 40 dagen duren……voor rouwen staat namelijk 40 dagen……
1 maart: De nieuwe maand werd ingeluid met een bezoekje aan Taiba. Haar oudste dochtertje Nana werd 3 jaar. De kleine Zenab van 3 maanden lag vredig te slapen in de hut. Jarige Nana was echter naar de 'Arabic school'. Ja, de kleine meid moet Arabisch leren. 'This is due to our religion', aldus Taiba. Op het moment dat we wilden vertrekken, kwam de jarige echter thuis.
Bovenstaand: De 3 maanden oude Zenab; de baby van Taiba.Bovenstaand: De jarige Nana; het oudste dochtertje van Taiba werd 3 jaar.
Taiba zit nog steeds niet in de shop. Zij is gestart bij een NGO om 7 meisjes naailes te geven. Als deze 7 dames enigszins 'op niveau' zijn, zal Taiba de meisjes meenemen naar haar shop. Echter…..het zal nog wel een tijd duren voordat de girls zover zijn. Volgens Taiba kunnen ze nog niets en is het echt 'basic level'. Ook dit zijn straatmeiden; dus nooit naar school geweest.
Iets uitmeten bijvoorbeeld is al 'een brug te ver'. Toch past het prima in het beeld van de Nederlandse sponsor. Hij heeft Taiba de shop gegeven, omdat zij een voorbeeldfunctie heeft voor kansarme meisjes. De knaap die tijdelijk in de shop van Taiba zat en daar telefoonkaarten verkocht, is inmiddels weer vertrokken…..No market…..
Verder maakten we op deze dag kennis met de Nederlandse Monique, die 5 maanden stage komt lopen in Ghana. Ben zal haar supervisie geven in het kader van haar SPH-opleiding.
Met de 4 meiden die geen kiosk meer hebben, is er geen contact meer. Maar er is een uitzondering en dat is Azara 1, of liever gezegd de moeder van Azara 1. Zoals eerder gemeld: De moeder was serieus, maar de dochter helaas niet. De hele dag staat de moeder van Azara 1 langs de kant van de weg om etenswaren te verkopen en op deze manier probeert ze haar kostje bij elkaar te scharrelen. In het verleden kochten we nog wel eens fried yam bij haar, maar tegenwoordig is het 'finished'.
De 9 dames die hun shop nog hebben, doen het voor Ghanese begrippen vrij aardig. 3 van de 9 doen het bovengemiddeld goed: Suhayini, een naaister, is op eigen initiatief teruggegaan naar haar stagebegeleider om het sewing-vak nog beter onder de knie te krijgen (en heeft die extra kosten zelf betaald). Dit betekent wel dat ze van maandag t/m vrijdag niet in haar shop zit, maar het is wel investeren in de toekomst. Gedurende de week heeft ze iemand anders geregeld die haar honneurs waarneemt in de kiosk. Ook dit was haar eigen initiatief. Op zaterdag is ze zelf weer aanwezig in haar shop. Het tijdelijke bijspijkeren zal ongetwijfeld z'n vruchten afwerpen. Ook over weefster Asia zijn we erg tevreden. Haar shop staat echt in de bush; maar ze heeft zich 'gespecialiseerd' in het weven van doodsgewaden. Aan dode mensen is namelijk geen gebrek. Voor haar betekent dit markt. In haar moslimcultuur wordt een overledene op de dag van overlijden begraven in een gebroken wit geweven gewaad. De laatste uit de top 3 is kapster Azara nummer 3; de jongste van het stel, maar absoluut een ondernemend type en een doorbijtertje. Haar shop is altijd open en ze is gemotiveerd en aktief.
De overige 6 doen hun best, maar scoren in onze Nederlandse beleving nog onder de maat. Positief was in ieder geval wel dat weefster Hadidja weer een klein bedrag wilde terugbetalen, nog voordat Ishmel de community inging om de centen op te halen. Kapster Akiti is weer gestart; had namelijk wat achterstand opgelopen, i.v.m. de geboorte van haar zoontje. Zo heeft ieder meisje weer een ander verhaal..........
Hoewel we gestopt zijn met NFD en Ishmel verantwoordelijk is voor de terugbetalingen van de leningen, hebben we gemerkt dat hij gewoon veel te weinig doet. Lastig hoor! Je wilt er niet 'bovenop zitten', maar aan de andere kant is het wel belangrijk dat het geld dat terugkomt opnieuw ingezet kan worden voor microkredieten. Zo af en toe 'sturen' we dan ook nog een beetje en helpen hem herinneren aan het feit dat aan het einde van de maand hij weer geacht wordt de communities in te gaan om de centen op te halen. Enne…..heeft hij al iemand gevonden voor een complete weefuitrusting die over is? Dit uiteraard ook in het kader van een lening. En is hij al naar NorGhaVo geweest, i.v.m. het 'paperwork due to the 4 confiscated kiosks?' En hebben de meiden die betaald hebben nu eindelijk een bewijsstukje hiervan ontvangen? Enz. enz. We mailen, we sms-en, we bellen, maar….zonder resultaat. Er gebeurt gewoon niets! Dan belt de kleine Azara 3 op en laat in gebrekkig Engels weten dat ze 5 GHc wil betalen. Aangezien ze geen Ishmel heeft gezien, had ze besloten ons te bellen.Wij dus weer naar de community… Bovendien gaven we haar het telefoonnummer van Ishmel, zodat ze hem direkt kon bereiken. Ishmel moet het geld ophalen….niet wij! Als we Ishmel met dit verhaal confronteren, krijgen we slechts te horen: 'I was there, but I didn't meet her'. Tsja….
Mister Halilahi werkt naar volle tevredenheid met een gedeelte van zijn sewing-girls in onze containers op Kukuomarket. Binnenkort zullen er zelfs Kayayoo-girls uit Accra bijkomen. Dat vinden we extra mooi. We zijn blij dat ons trainingscentrum weer wordt gebruikt voor het doel waarvoor we het hebben gebouwd, namelijk: Kansarme meisjes helpen.
Bovenstaand: Nog meer kansarme meisjes op Kukuomarket (sewing-department).
Toch merken we dat mister Halilahi een beetje nerveus wordt als het onderwerp Hawa ter sprake komt. Hawa is nog in de Verenigde Staten, maar in april zal ze terugkeren naar Tamale. Wat zal er gebeuren als ze ziet dat wij Kukuomarket op onze eigen wijze nieuw leven hebben ingeblazen? Zij heeft namelijk hele andere plannen met Kukuomarket….een kerk, een restaurant of wie weet….Zowel NorGhaVo als wij zullen dit nooit toestaan. Kukuomarket is en blijft een trainingscentrum voor 'needy girls!' En hoe zit het met de rechtszaak tegen Hawa? NorGhaVo Ghana laat ons weten dat er eerst contact moet worden opgenomen met de lawyer van NorGhaVo (is 'on travelling') en daarna met de lawyer van NFD (NorGhaVo wil dat we wachten met 'court' totdat Hawa terug is uit de Verenigde Staten). Wij zien geen noodzaak om te wachten en mailen dit naar NorGhaVo. Zoals gewoonlijk geen reactie. Dan blijkt dat zowel Peter als Alex van NorGhaVo een 'funeral' hebben. De vader van Peter is gestorven en de moeder van Alex is gestorven. Maar een 'funeral' duurt weken en weken…………Conclusie: Het schiet weer voor geen meter op!!!
Toen we de meiden zowel als mister Halilahi een keer bezochten, waren de dames bezig om hun eten te bereiden. Er werd volop fufu gestampt. Toen het klaar was gingen ze in een grote kring zitten en de schaal met fufu werd in het midden geplaatst. Iedereen tastte toe; de rechterhand ging steeds maar weer richting 'etensbak'. Het was een mooi gezicht. Ze lieten me weten dat ze iedere dag hun eigen potje kookten op Kukuomarket (fufu, banku, rijst) en dat ze daar 3 pesewas voor moesten betalen (een ouderwetse Nederlandse stuiver!)
Mister Halilahi gaat serieus om met zijn nieuwe werkplek op Kukuomarket. Hij regelt iemand die het signboard en de boog gaat herstellen (waren omgewaaid t.g.v. storm); hij schakelt iemand in die een paar houten dakspanten repareert; hij laat de muren opnieuw schilderen; hij laat het onkruid verwijderen enz. enz. Inmiddels zijn er ook nieuwe 'needy girls' gearriveerd. Het moge duidelijk zijn dat wij heel blij zijn met mister Halilahi.
Op onze compound wemelt het van de libelles.
We weten natuurlijk wel dat de telefoonlijnen hier verre van optimaal zijn, maar deze maand is het wel extreem slecht. Bellen of gebeld worden is een probleem……...........network busy/number busy/error in connection/switched off/out of coverage area e.d.
Op 2 maart vonden we een verrassing in ons postvak op NorGhaVo: Een dvd van de groep mensen uit Sevenum die ons in 2007 hebben bezocht. Ieder jaar mogen wij omstreeks november een aantal mensen verwelkomen van de 'Stichting Vrienden van Christopher'. Inmiddels mochten wij al 3 groepen begroeten. Op de dvd zagen we dus ook ons Kayayoo-girls projekt staan. Een leuke herinnering!
Onze cd-speler vertoont kuren; beetje lastig als deze je in de steek laat tijdens het lesgeven. Oké, even laten maken dus…..ja, was het maar zo simpel…..als je eindelijk het juiste mannetje hebt gevonden, is hij 'too tired'; daarna 'on travelling' en vervolgens heeft hij 'a funeral'. Dat schiet dus niet op!
Het was een Nederlandse week, want op 3 maart kregen we bezoek van Jan Snel uit Sevenum. Hij was weer op doorreis naar zijn project in Bolgatanga.
Bovenstaand: Bezoek van Jan Snel uit Sevenum. Hij was op doorreis naar zijn project in Bolgatanga.
Ben haalde Jan op van het vliegveld in Tamale. 's Middags werd hij door Franz Zempf (een Zwitser die al 31 jaar in Ghana woont) met de auto van Tamale naar Bolgatanga gebracht. Voordat beiden afreisden naar Bolgatanga, aten we samen een hapje in Tamale. Op ons advies gingen we naar de Togolees. Deze chefkok met een Franse inslag viel in goede aarde. Jan Snel komt toch wel 2x per jaar naar Ghana. Dit betekent dat wij hem al voor de 6e keer mochten begroeten! En we werden weer verblijd met allerlei verrassingen, waaronder de Nederlandse kaas en drop! Heerlijk!
Nele (een Belgische NorGhaVo-vrijwilligster) is opgenomen in het ziekenhuis, alwaar we haar bezochten. Ze is behoorlijk ziek. Eerst werd ze opgenomen in het Kabsad ziekenhuis, daarna in het Tamale Teaching Hospital en daarna wederom in Kabsad. Uiteindelijk werd besloten dat ze overgevlogen ging worden naar Accra. Helaas was nog steeds niet duidelijk wat de oorzaak was van haar klachten. Uiteindelijk besloot ze dan ook om terug te gaan naar België (eerder dan gepland). Maar…ze liet weten misschien volgende maand terug te komen naar Ghana!
En dan laat Dees weer prikken op malaria. Er zijn nog steeds hoofdpijnklachten. Verder zijn we beiden erg moe. Wellicht bevangen door de hitte? Ongetwijfeld, maar helaas is er ook nog steeds sprake van malaria bij Dees. Dit keer laten we niet prikken in New Life Lab, maar in Kabsad Hospital. Dit keer geen Coartem of Lonnart kuur, maar een combinatie van Artemos en Malocide. (Palidar). De hoofdpijn is inmiddels weg en ik voel me goed; heb geen klachten. Over 2 weken maar weer laten checken. Dan laat Dees dus weer prikken op malaria. Zou de 3e kuur eindelijk effectief zijn geweest? Het antwoord is ja! Op 16 maart behoorde de malaria weer tot het verleden. Blijkbaar werkt bij mij de combinatie van Artemos en Malocide goed.
Op een avond krijgen we bezoek van Tahiru. Hij is degene geweest die ons na de verhuizing veel heeft geholpen met allerhande klusjes. Wij hadden copieën voor hem gemaakt op het gebied van 'water and sanitation'. Dit kon hij namelijk goed gebruiken als hij in de village was om de mensen bewust te maken van o.a. de 'basic cleanliness'. Maar zijn bezoek had nog een reden. Hij vroeg hulp als het gaat om het naar school kunnen sturen van zijn jongste dochtertje. Wij beloofden hem ons best te gaan doen in Nederland en plaatsten de volgende oproep op onze homepage:
Help de kleine Sahara op weg naar school!
Soms kruist iets je pad, waarvan je denkt: 'Hier gaan we ons weer voor inzetten!'
In dit geval betreft het een 3-jarig meisje, Sahara genaamd. Zij is het dochtertje van Tahiru. Deze Tahiru heeft ons na de verhuizing veel geholpen met allerhande klusjes in ons nieuwe onderkomen. Zoals zovelen hier in Ghana heeft Tahiru geen werk. Sociale voorzieningen zijn er niet. Zoals elke ouder wil ook Tahiru goed voor zijn kinderen zorgen. Zijn oudste dochter van 8 jaar gaat naar een governmental school. Dit onderwijs is min of meer gratis. De wens van Tahiru is dat zijn jongste dochter van 3 kan starten in een klasje ter voorbereiding op Primary 1 (groep 3 in Nederland).
Daarvoor dient zij te doorlopen Nursery en Kindergarten (groep 1 en 2 in Nederland).
Dit is niet mogelijk op een governmental school, maar wel op een private school.
Tahiru woont min of meer vlakbij het privé-schooltje van Dees en…..hij heeft dus zijn oog laten vallen op Cambridge garden academy.
De kosten zijn echter vrij hoog en Tahiru kan een en ander zelf niet bekostigen.
Hij heeft de kwestie met ons besproken en we hebben hem beloofd ons best te gaan doen in Nederland.
De totale kosten voor 3 jaren bedragen:
- 1e jaar: Toelatingskosten: 30 GHc
Schoolgeld: 180 GHc
Uniform: 30 GHc
Totaal 1e jaar: . 240 GHc
- 2e jaar: 210 GHc
- 3e jaar: 210 GHc
Totaal: 660 GHc
Omgerekend in Euro's praten we over een bedrag van 500 Euro.
Wellicht zijn er mensen in onze kring die deze kleine Sahara een kans willen geven. Een bijdrage kan overgemaakt worden op gironummer: 9397346 t.n.v. NorGhaVo Nederland te Nijmegen onder vermelding van: Sahara.
Alvast een dank-je-wel van vader Tahiru.
Bovenstaand: Klusjesman Tahiru met zijn dochtertje Sahara bij ons thuis. Samen kijken we naar het beeldscherm waarop de oproep te zien is om financieel te helpen, i.v.m. het naar school kunnen sturen van de kleine meid.
Toen onze webmaster bovenstaande tekst had geplaatst op onze homepage, leek het ons leuk om Tahiru en de kleine Sahara dit te laten zien. Tahiru kon maar niet bevatten dat 'the whole world' deze oproep kon zien. Zijn reactie: 'It's very interesting and I will pray that we succeed!' De kleine Sahara zei geen woord, maar keek slechts met grote ogen naar het beeldscherm. Het viel ons op dat het meisje was afgevallen. De 'bolle' wangetjes waren ingevallen en de ogen waren rood. 'It's due to the malaria', aldus vader Tahiru. Ja….en natuurlijk was er geen geld voor medicijnen….Op zo'n moment kun je begrijpen dat er nog veel te veel mensen onnodig doodgaan aan malaria.
Hoewel onze compound-boy Hudu ons wel vaker hielp met hand-en spandiensten, besloten we om het ietwat meer te structureren en hem 1x per week te laten komen voor allerhande klusjes in en om het huis. Wij blij en Hudu blij.
Gaande de tijd waren er weer een heleboel klusjes bijgekomen, waarvoor we een timmerman, een metselaar en een lasser nodig hadden. Hudu zette koers naar onze huisbaas Boye Bandie en deze gaf Hudu 'groen licht' om alles te laten repareren. Hudu liet hem ook weten dat een grote ladder wel handig zou zijn (nu moet hij via de mango-boom naar de polytank-tower klimmen) en een tuinslang van zeker 100 meter was een noodzaak om alle planten te besproeien. En hoe zat het trouwens met een watermeter? Nog steeds had 'the white man' geen watermeter. Dit moet uiteraard geregeld worden via de watercompany, maar het kon geen kwaad om ook onze 'landlord' een keertje te activeren. Deze had ons bijvoorbeeld in oktober al beloofd om zijn oude pick-up op te halen. Nog steeds staat zijn auto op onze compound.
En wat te denken van de polytank? Deze is eigenlijk een maatje te klein.
Eén van de schooleigenaren van Cambridge garden academy (de school waar Dees lesgeeft) heet Paul en dit is een aardige vent. What's in a name? Ook 'onze' teacher Paul van NFD is aardig. De Paul van Cambridge is niet alleen schooleigenaar, maar heeft ook nog een ander projekt. Het is fijn om met deze man van gedachten te wisselen, aangezien hij on-Ghanees denkt! Ha,ha,ha!!! Zijn manier van denken is bijna west-Europees. Hij was erg belangstellend naar mij toe, als het gaat om het feit op welke manier ik de lessen Frans ga opzetten. Hij vindt monitoring en evaluaties belangrijk en vroeg mij een en ander op papier te zetten. Hij liet me lesmateriaal zien dat hij had aangeschaft en dat totaal niet wordt gebruikt door de Ghanese leerkrachten. Tsja….als iets té vernieuwend is, dan is dat al gauw bedreigend voor de Ghanese teachers. Jammer….Aan mij dus de taak om innovatief bezig te zijn! Normaal gesproken loop ik altijd van school naar huis, maar nu kreeg ik een lift van deze teacher Paul. Aangezien ik op slechts 20 minuten lopen van school woon, waren we snel ter plekke. Toen ik hem liet weten dat hij kon stoppen bij 'the pink house', keek hij me verbaasd aan. Woonde ik in het huis van Boye Bandie? Ja….Wat bleek? Hij kende onze huisbaas en had er vanuit zijn werk ook contact mee gehad.
Ben loopt hier al twee en een half jaar op slippers die gemaakt zijn door een zekere mister Slim. Hij verslijt 2 paar per jaar. Hij schaart mister Slim dan ook absoluut onder zijn Ghanese vrienden.
Een leuk voorval: We gaan bij Ghana Telecom de rekening betalen voor onze internetverbinding/telefoonlijn. Het is dan wel grappig als je te horen krijgt:'How much do you want to pay?' Als je dan vraagt hoe hoog de rekening is, krijg je te horen: 'I don't know' en word je weer verwezen naar het zoveelste loketje!
5 maart: Ben gestart met het geven van supervisie aan de Nederlandse Monique van de opleiding SPH in Haarlem. Gedurende 5 maanden zal zij stage lopen in Ghana en wel op het project van onze oude huisbaas Jacco: CPYWD: Community Partnership Youth and Women Development. Dus dat is wel toevallig: Jacco is de stagebegeleider en Ben is de supervisor. Iedere sessie moet er vooraf een werkinbreng ingeleverd worden en na afloop dient er een reflectieverslag gemaakt te worden door de supervisant.
Voor de voorbereiding van de workshops in Savelugu levert Ben 'the theme-the topics- the achievements' aan bij de projectleider van CTSP: Children to School Project. De tweede workshop heeft als thema: Communicatie.
6 maart: Ghana 52 jaar onafhankelijk! Het is een Puclic Holiday. Iedereen is vrij. In de stad (Police park) vinden vele parades plaats. Wij geloven dit wel en gebruiken de dag om thuis te werken en achterstand in te halen. Een dag eerder had ik op mijn school de voorbereidingen al gezien. Al die kleintjes moesten opgesteld worden in rijen en met Ghanese vlaggetjes in de hand werd er gemarcheerd. Ook Ben was hier getuige van, aangezien hij het wel leuk vond om Cambridge ook eens van binnen te zien en kennis te maken met mijn Ghanese collega's en natuurlijk met de kinderen. Tot onze grote verbazing verscheen plotseling Musah van NorGhaVo. Zij willen waarschijnlijk weten waar we zijn terechtgekomen na NFD.
Onze vriend Paul hadden we al een tijdje niet gezien; daarom nodigden we hem een keertje uit op een zondagavond. Zijn reactie: 'Indeed Ben and Dees…..it's a long time!' Op het moment dat hij binnenkwam viel de stroom uit. Gelukkig duurde dit slechts een half uur. Paul bracht mango's en paw paw (papaya) voor ons mee. Het was een gezellige avond en natuurlijk was toch NFD weer onderwerp van gesprek: Terugbetalingen van de leningen; de taken van Ishmel en NorGhaVo in deze (waar we niet tevreden over zijn); de toekomst van Kukuomarket; een eventuele rechtszaak tegen Hawa enz. enz. Hij had ook nog een leuk verhaal: Hij had bezoek gehad van de vader van Feruza en Rohana en de vader van Fozia (3 van de 4 meiden die nu geen kiosk meer hebben). De vaders hadden hem gesmeekt of de 'white men' de shop niet konden teruggeven. 'Please, mister Paul, we beg you……' Uiteraard liet Paul beiden weten dat het te laat was om de klok terug te draaien. Bovendien hadden de shops al een nieuwe bestemming gevonden. Oh, deze ouders.....ze hebben gewoon altijd gedacht dat Ben en Dees niet tot inbeslagneming over zouden gaan.
Hittebultjes…….hittebultjes………hittebultjes………
Op 9 maart was het 42 graden in Tamale!!! We snakken naar het regenseizoen! En dan…..yes! Op 10 maart begint het 's avonds heel hard te waaien en valt er regen! Hopelijk volgen er nog vele regenbuien! Maar......de volgende avond was het noodweer echter te heftig. Dit resulteerde in een enorme stormschade in de hele stad. Helaas kregen we bericht van mister Halilahi dat ook Kukuomarket niet was gespaard. Een signboard en de mooie boog aan de voorzijde van het trainingscentrum waren omgewaaid. Of dat nog niet genoeg was, kregen we in ons huis te maken met stroomuitval. Ten gevolge van de storm was een elektriciteitspaal omver gewaaid. Dit betekende dus geen elektriciteit voor enkele dagen. Slapen lukte niet meer (zonder een fan boven je hoofd drijf je je bed uit!); koken ging ook niet (we koken elektrisch); werken achter de computer konden we ook vergeten (dus onze toevlucht weer genomen tot het internetcafe). Aangezien het wel erg lang duurde, besloten we om naar het kantoor van de VRA te gaan en een klacht in te dienen. Daar kregen we te horen dat de hele stad kampte met 'lights off'. Zelfs de politie, de militairen en het ziekenhuis hadden geen stroom. In het begin werden we dan ook niet serieus genomen, maar na een betoog van Dees mochten we dan toch doorlopen naar het kantoor van de grote baas. Een vreselijke setting:Slechts hiërarchie en vorm, maar toch resulteerde dit in het feit dat er een mannetje met ons meeging naar ons gebied in Zagyuri om te kijken of het euvel gemakkelijk kon worden opgelost. Het was goed om zelf initiatief te tonen en ter plekke je ongenoegen te uiten, onderbouwd met argumenten. Als je namelijk opbelt en vraagt of men ongeveer kan aangeven wanneer de stroom zal terugkomen, luidt het antwoord: ' Unless they finish working on it'....Tsja......dat is dus geen antwoord en schiet niet echt op!
Onze auto kreeg een onderhoudsbeurt: Cleaning the brakes; repairing the speedometer; changing the oil in the gear-box etc.etc. We zijn al aardig thuis in het Engelse vakjargon!
Als Ben in de taxi zit om de auto weer op te halen bij de fitter, ziet hij 4 kleine kinderen op de achterbank zitten. Eén van de meisjes roept: 'Hi daddy!' Wat bleek? Het was 16.30 uur en dat betekent dat de Cambridge-school uit is. Eén van de leerlingen van Dees (Nana) zat in de taxi en was op weg naar huis. En zij herkende Ben, want 'daddy' was wel eens in haar klas geweest. Spontaan begon ze dan ook alle liedjes te zingen die ze had geleerd van Dees en…. Ben zong uit volle borst mee. De taxichauffeur begreep er niets van, maar vond het erg amusant. De kinderen van Cambridge maken lange dagen. De schooltijden zijn van 8.00 tot 16.30 uur, maar aangezien Nana ver weg woont, is het kleintje (6 jaar) zeker iedere dag onderweg van 's morgens 7.00 uur tot 's avonds 18.00 uur.
Voordat ik op Cambridge kwam, had de Nederlandse Patricia hier 4 maanden gewerkt. Geen NorGhaVo-vrijwilligster, maar een vrijwilligster van 'Meet Africa'. Nog steeds als de kleintjes uit de crèche mij zien (een witte), beginnen ze te zingen: 'Madam Patricia….fine fine Patricia…..gentle gentle Patricia…..goodbye'. Toen Patricia wegging hadden ze dit namelijk moeten zingen. Toen ik kwam kon hetzelfde liedje gebruikt worden. Slechts de naam hoefde veranderd te worden en in plaats van 'goodbye' werd gezongen 'welcome'.
Ik heb al eerder melding gemaakt van het feit dat het heel normaal is om kinderen in een klas te slaan. Het moge duidelijk zijn dat ik niet mee doe aan deze praktijken. Ik probeer op een tactische wijze duidelijk te maken dat er ook andere manieren zijn. Toch grijpt men in mijn beleving nog steeds te vaak naar de stok (stengel van een plant; tak van een boom). Zoals die ene keer toen mister Aziz in mijn klas zat om zijn 'administratie' bij te werken. Overigens, dat is dus ook normaal: Een collega die gewoon in je klas blijft zitten, ook al is zijn les voorbij. Ik had een opdracht die niet helemaal werd begrepen door de kinderen. Zomaar 'out of the blue' ging mister Aziz zich ermee bemoeien. Hij vond dat de kinderen beter hun best moesten doen. Toen ze het antwoord schuldig bleven, liet hij weten: 'Í will cane you; i will beat you' en voegde de daad bij het woord en begon te meppen. Toen was voor mij de maat vol en liet ik weten: 'In mijn les wordt niet geslagen!!!' De kinderen keken met open mond naar madam Dies en Aziz liet de stok vallen. Ik vertelde Aziz dat het 'not done' was in mijn land om kinderen te slaan; dat het beter zou zijn voor het zelfvertrouwen om de kleintjes te stimuleren; hij zou de kinderen kunnen belonen i.p.v. te straffen etc. Ik merkte dat hij het weliswaar vreemd vond, maar ook 'very interesting'. Hij stond er in ieder geval voor open. En de kinderen? Die keken me blij aan.
Na school wandelde diezelfde Aziz met me mee richting huis. Hij informeerde naar mijn malaria en tot mijn grote verbazing liet hij weten dat je niet moet rusten als je malaria hebt, maar vooral aktief moet blijven. Verder vertelde hij dat hij eigenlijk architect wilde worden en op zoek was naar 'support'......aha….vandaar de eerdere vragen naar mij toe, als het ging om: e-mailadres; letter of invitation; I want to go to your country…blablabla…..Van dit soort verhalen word ik na twee en een half jaar alleen nog maar erg moe en dat liet ik hem dan ook even duidelijk weten.
De mango's aan onze 3 mangobomen zijn al rijp. Soms is dat pas in juni/juli aan de orde, maar nu dus al in maart. De bomen dragen volop vruchten. Het wemelt van de mango's. Van verre lijken het net kerstballen in een boom. Aangezien wij natuurlijk niet alle mango's kunnen opeten, delen we maar uit………..
Zaterdag: Klussendag en zondag: Socializen. Voor de klussen betekende dit dat de 'carpenter', de 'mason', de 'plumber' en de 'welder' opgetrommeld werden. Ook Hudu gaf 'acte de présence'. Als we Hudu eten geven, gaat hij altijd buiten zitten. Samen eten met ons aan tafel is soms 'not done' binnen de cultuur. Hij zegt ook letterlijk tegen Ben: 'You are my master and I am your servant!!!' Maar….de aanhouder wint! Eindelijk durfde hij dan toch een keer met ons aan tafel te gaan. Zoals wij het konden inschatten, voelde hij zich zelfs 'comfortable!'
Voor het socializen betekende dit ….even ons gezicht laten zien bij enkele meiden in de communities; bij hun 'caretakers'; bij Taiba enz. We hebben hier inmiddels zoveel vrienden en bekenden, dat we iedere zondag wel weer een of ander bezoekje kunnen afleggen.
De management-opleiding van Paul loopt bijna ten einde. 11 en 18 april zijn er examens. Hij liet ons weten dat het laatste blok zal gaan over 'cooperate law'. Verder liet hij weten geen gebruik te hoeven maken van de aangeboden diensten van Dees om het typewerk te verrichten. 'One of his friends' had namelijk een laptop en deze knaap nam de klus voor zijn rekening. Nog beter natuurlijk!
En dan is het Damba: Dit festival keert jaarlijks terug en is een 'celebration'van de 'Dagomba-tribe' (de mensen die behoren tot een bepaalde stam hier in het Noorden).
Na maanden geen koffie meer gehad te hebben (was namelijk 'finished'), was er plotseling weer koffie te koop. Heerlijk!
En dan start de auto niet meer……op naar de 'fitter' mister Babs dus! In eerste instantie werd het verholpen met wat 'grease'. Later bleek echter dat dit niet afdoende was.
Zoals aan het begin van deze update werd verteld, is Taiba gestart bij een NGO om 7 kansarme meisjes naailes te geven. Uiteindelijk is het de bedoeling dat zij deze 7 meiden meeneemt naar haar eigen shop. Zover is het echter nog niet, aangezien er eerst nog een heleboel geleerd moet worden. Wij besloten dan ook eens om een keer te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Op 17 maart brachten we een bezoek aan deze NGO, Malititi genaamd. Dit betekent: 'Do well for us'. In feite is de doelstelling van deze NGO dezelfde als van NFD: Voorkomen dat straatmeiden richting Accra gaan om daar als Kayayoo-girl te overleven. Ook hier kregen de meiden onderwijs (voornamelijk English, maths, maar ook science and regligious and moral education). Het was een soort voortraject voor de normale governmental school. Verder kregen dus 7 meisjes naailes van Taiba. Malititi bevindt zich aan het andere eind van de stad.
Bezoek aan de NGO Malititi. (Deze NGO heeft dezelfde doelstelling als NFD: Voorkomen dat straatmeiden richting Accra vertrekken, om daar als Kayayoo-girl te overleven).Bovenstaand: De teachers geven les in English, maths, science e.d.Bovenstaand: Taiba geeft enkele meisjes naailes.
Voor Taiba was het een absolute verrassing…..ze riep heel enthousiast 'Ben' en viel vervolgens Dees in de armen. Ja, het is nog steeds wennen dat we elkaar zo weinig zien. We wonen en we werken ver van elkaar af en zien elkaar misschien 1 of 2 keer per maand. Tijdens de periode op Kukuomarket zagen we elkaar dagelijks. De kleine Zenab lag op een tafel te slapen. Taiba moet minimaal een uur lopen om deze werkplek te bereiken, maar ja…het levert haar wel 50 GHc per maand op. We maakten kennis met de teachers en zij lieten ons de klaslokalen zien. De kinderen heetten ons welkom met een liedje. In heel Tamale wordt geloof ik hetzelfde welkomsliedje gezongen. Het maakt niet uit waar je binnenstapt…..Mister Ben…..fine fine Ben……gentle gentle Ben……welcome! Als je wegggaat wordt er weer gezongen en dan wordt welcome vervangen door goodbye. Aan het hoofd van deze NGO staat een oudere dame uit Engeland die 1 of 2 keer per week haar gezicht liet zien (aldus Taiba). De teachers probeerden ons al te strikken om bij Malititi te komen werken.
Toen we na 2 uurtjes Malititi wilden vertrekken, startte de auto niet meer. Ter plekke werd mister Babs gebeld. Binnen een mum was hij aanwezig. Hij was in gezelschap van een collega en ze reden in een hele oude lichtblauwe pick-up (die 'for sale' was).
Bovenstaand: I.v.m. reparatie van onze jeep, kregen we van 'fitter' mister Babs even deze oude lichtblauwe pick-up te leen.
Na verwoede pogingen van mister Babs, lukte het uiteindelijk om onze auto weer aan de praat te krijgen, maar Babs wilde deze toch meenemen naar zijn werkplaats om het euvel te kunnen verhelpen. Hij weet dat wij moeilijk zonder auto kunnen en bood dan ook spontaan aan om de blauwe pick-up te gebruiken. Leuke bijkomstigheid: Deze mister Babs kende 'onze' Taiba. En zo vervolgden wij onze weg in een hele oude bak. Aan bekijks geen gebrek!
Twee dagen later een ander probleem met onze auto…..de waterpomp (moest vervangen worden).
We krijgen steeds meer contacten in Tamale en ons netwerk wordt steeds groter. Dit betekent dat men je wel weet te vinden. (Gelukkig is ons huis slechts bij een enkeling bekend). Zo kregen we het verzoek om eens contact op te nemen met de SNV, de SVD, de VSO, Tuma Kavi, maar ook met de Polytechnic. Laatstgenoemde is een heel groot opleidingsinstituut waar zeker 5000 studenten vertoeven.
Voor wat betreft de VSO werd duidelijk dat hun kantoor niet meer in Tamale zat. De andere organisaties zijn wel in Tamale gelokaliseerd. Op deze manier kom je natuurlijk op veel plekken en kun je even in andermans keuken kijken. Altijd interessant!
19 maart: Ausbert (het zoontje van Paul en Abena) werd 1 jaar!
Bovenstaand: Ausbert (zoontje van Paul en Abena) werd 1 jaar. Help!.....die witte man komt wel erg dichtbij!...Bij opa op schoot (vader van Paul) is toch 'more comfortable'.......!
De kleine spruit begon te huilen toen hij onze witte huidskleur zag. We waren al heel lang niet meer bij Paul thuis geweest en hadden de kleine Ausbert dus al een hele tijd niet meer gezien. Tranen dus op de eerste verjaardag! Volgens de Ghanese gebruiken werd het kleintje ingesmeerd met witte poeder (op zijn hoofd). Dit was onderdeel van de 'celebration'.
Op 21 maart moesten we het de hele dag stellen zonder elektriciteit. Om 8.00 uur 's morgens viel de stroom uit, aangezien men aan het werken was aan het elektriciteitsnet. Omstreeks 16.00 uur zou de stroom terugkeren. Nee dus……wij mochten wachten tot ongeveer 19.00 uur 's avonds!
Op 23 maart gaat Ben even tanken. Lijkt simpel, maar niet in Tamale. Nadat hij bij 6 tankstations te horen had gekregen: 'It's finished', is het eindelijk raak bij pomp nummer 7, waar het dus zwart ziet van de mensen… hahaha! De echte reden dat er nergens benzine was, had te maken met het feit dat de pomphouders de benzine duur hadden moeten inkopen en het vertikten om het goedkoper te verkopen. Oké, je hebt benzine, maar dan slaat de auto af. Op naar mister Babs de 'fitter'. Wat zou de oorzaak zijn? Reactie Babs: 'It's a strange illness!'
Een beet van een soort mier heeft ervoor gezorgd dat de arm van Dees en de voet van Ben rood en opgezwollen zijn.
Het moge duidelijk zijn dat ook wij het wel eens zwaar hebben hier en er even helemaal doorheen zitten. Blijkbaar werd dit opgemerkt door één van de kinderen op school, want zij liet weten: 'Madam Dies, you don't look happy today!'
Gelukkig zijn deze 'dipjes' van voorbijgaande aard. De algehele tendens is nog steeds dat we het prima naar onze zin hebben in Ghana.
Op verzoek van de teachers van mijn school, werd ik geacht de kleintjes al te onderwerpen aan een 'French exam', want zo luidde hun redenering: 'The parents will be happy!!!!!!'
Als ik ze vertel dat ik best aan hun verzoek tegemoet wil komen, maar dat ik slechts mondeling zal toetsen, kijkt men mij vol ongeloof aan. Ja…ik probeer bewust een beetje los te komen van 'writing'. Het schrijven en het opdreunen staan hier namelijk hoog in het vaandel. Ik probeer uit te leggen dat schrijven voor deze doelgroep niet zo belangrijk is en bovendien veel te moeilijk en dat het me beter lijkt om de kinderen enthousiast te maken voor Frans. Stimuleren dus: Een mondelinge test en goede resultaten! Als ik de teachers mijn 'oral exam' laat zien, is hun reactie: 'Is that the European way? It's very interesting! We can learn a lot from you! Your thinking is fast!'
In ieder geval……op 25 maart is het dan zover. Collega Aziz zorgt ervoor dat er steeds 1 leerling in mijn klas is en hij houdt de rest even apart. En de resultaten? Dat varieerde van 5,2 tot een 10. Per toeval kwam ik er achter dat ik de dochter van de baas in de klas heb. Genoveve is de dochter van mister Paul (één van de oprichters van de school). Mijn Ghanese collega's wilden erg graag 'the French exam' zien en heel luchtig gaf ik enkele didactische tips. Dus in feite: Teaching the teachers! Alle lof werd over mij uitgestrooid; het was 'very interesting', maar ze hadden 1 opmerking: 'Boven het examen stond vermeld Cambridge; zou ik de volgende keer wellicht de volledige naam van de school willen noteren, dus Cambridge garden academy?' Een opmerking die helemaal past binnen een Ghanese setting. Was ik bezig om enige inhoudelijke West-Europese didactische uitleg te geven, zij zijn slechts geïnteresseerd in een mooie volledige naam van de school. De vorm en de buitenkant, daar gaat het hier altijd weer om!
Niet te geloven, maar waar: Op 25 maart zagen wij weer een aap op onze compound. Dit keer zonder touw of ketting om z'n nek. Dit is het derde exemplaar in bijna 6 maanden tijd. Hij zat op ons dakterras en wandelde via de wenteltrap naar beneden; vervolgens liep hij richting één van onze mangobomen. Alvorens in de boom te klimmen, ging hij even op een tuinstoel zitten onder de mangoboom. Het was een kostelijk gezicht! Jammer genoeg waren we te laat om dit tafereeltje te fotograferen; het ging namelijk heel erg snel. Achteraf bleek dat deze aap als huisdier wordt gehouden bij mensen die in onze buurt wonen. De kans is dan ook groot dat we de aap nog wel eens vaker zullen zien!
26 maart: Het water uit de watertank is op en de watercompany levert nog steeds geen water. We bellen dan ook de waterleverancier die de polytank moet vullen. Aangezien de baas een 'funeral' had, stuurde hij zijn hulpjes; een paar jonge knapen. De knul die de auto bestuurde was niet ouder dan 12 jaar……….'Of hij een driver licence had?'………… 'Oh mister Ben, of course not; I am driving already since I was 8 years old!' Toen Ben hem vroeg of hij even een handtekening wilde plaatsen op het betalingsbewijs, kwam hij niet verder dan het zetten van een kruisje. Dus….autorijden geen probleem, maar schrijven kon hij niet!
Het werd tijd om weer eens naar Kpaluu Junction te gaan; de plek waar we de eerste 2 jaar hadden gewoond. Even naar mister Jacco; even gedag zeggen en bijpraten. Op dit moment heeft Jacco 1 Belgische NorGhaVo-vrijwilligster (Nele); een Nederlandse vrijwilligster (Kelly) en een Nederlandse stagiaire (Monique). Hoewel…..Nele (die ziek werd) is inmiddels teruggekeerd naar België.
Mister Jacco liet weten dat er binnenkort een groep komt, bestaande uit 19 Europese vrijwilligers. Wij konden ons dit nog herinneren van vorig jaar. Hij nodigde ons uit om met deze mensen van gedachten te wisselen.
Op de radio hoorden we dat 'healthworkers' de communities in zullen gaan om de mensen te overtuigen van het feit dat zij mee moeten werken aan een vaccinatie-programma tegen polio.
Polio komt hier namelijk nog steeds voor en soms willen de ouders niet dat hun kinderen worden ingeënt.
Toen kwam er een andere 'announcement': De containers op Kukuomarket zullen geruimd worden!!!!!!!! Blijkbaar had mister Halilahi dit ook gehoord, want hij belde ons meteen op…..'Mister Ben, is there alarm; is there panic?' Wij konden hem vertellen dat we een paar maanden geleden dit zelfde bericht hadden vernomen. Navraag leerde toen echter dat onze containers gespaard zouden blijven. Het zou enkel gaan om een gedeelte van Kukuomarket. Dit i.v.m. de bouw van een winkelcomplex (door Chinezen!) Hopelijk is dit nog steeds aktueel en kunnen wij er zeker van zijn dat ons mooie trainingscentrum gehandhaafd kan blijven, want anders………….daar willen we niet aan denken…………..
Laatste nieuws: Ben ontmoet de 'principal' van het Business College International (de school waar Hawa een tijdje een management-cursus heeft gevolgd en niet heeft afgemaakt). Deze principal heeft ons destijds aan Ishmel geholpen (de microfinancieringsman die nu de communities ingaat om de centen bij de meiden op te halen). Dit schoolhoofd is altijd erg belangstellend naar ons geweest en is op de hoogte van alle Hawa-ellende. Toen hij Ben zag, liet hij weten: 'Hawa is terug uit de Verenigde Staten en is inmiddels in Accra…..Wacht maar even, dan zal ik haar eens bellen…..mondje dicht'……Zo gezegd, zo gedaan! Inderdaad…..Hawa zat in Accra en was bezig om een auto (meegenomen vanuit de Verenigde Staten) 'in te klaren'. Vanuit de haven in Tema (zuid Ghana) zal deze naar Tamale moeten komen. Verder gaf dit schoolhoofd ons het advies om m.b.t. de invulling van Kukuomarket niet naar 'court' te gaan. Een rechtszaak aanspannen in Ghana heeft geen enkele zin. Kost alleen maar veel energie, tijd en geld en zal nooit iets opleveren. De hele scene is corrupt!
Hij zei: 'Try to settle the matter amicably'......in der minne schikken dus!!!
Het advies van onze voormalige huisbaas mister Jacco was: Consult the legal aid.
Wat het ook moge worden, het zal nog een staartje krijgen!!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 17
[visitorCount] => 97
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/405_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => update-maart-2009
)
[58] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088955
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2022-11-08
[photoRevision] => 0
[title] => Februari 2009
[message] =>
Update Februari 2009
Enkele berichten uit maart:
4 maart:De 9 dames die hun shop nog hebben, doen het voor Ghanese begrippen vrij aardig. 3 van de 9 doen het bovengemiddeld goed: Suhayini, een naaister, is op eigen initiatief teruggegaan naar haar stagebegeleider om het sewing-vak nog beter onder de knie te krijgen (en heeft die extra kosten zelf betaald). Dit betekent wel dat ze van maandag t/m vrijdag niet in haar shop zit, maar het is wel investeren in de toekomst. Gedurende de week heeft ze iemand anders geregeld die haar honneurs waarneemt in de kiosk. Ook dit was haar eigen initiatief. Op zaterdag is ze zelf weer aanwezig in haar shop. Het tijdelijke bijspijkeren zal ongetwijfeld z'n vruchten afwerpen. Ook over weefster Asia zijn we erg tevreden. Haar shop staat echt in de bush; maar ze heeft zich 'gespecialiseerd' in het weven van doodsgewaden. Aan dode mensen is namelijk geen gebrek. Voor haar betekent dit markt. In haar moslimcultuur wordt een overledene op de dag van overlijden begraven in een gebroken wit geweven gewaad. De laatste uit de top 3 is kapster Azara nummer 3; de jongste van het stel, maar absoluut een ondernemend type en een doorbijtertje. Haar shop is altijd open en ze is gemotiveerd en aktief. De overige 6 doen hun best, maar scoren in onze Nederlandse beleving nog onder de maat. Positief was in ieder geval wel dat weefster Hadidja weer een klein bedrag wilde terugbetalen, nog voordat Ishmel de community inging om de centen op te halen. Kapster Akiti is weer gestart; had namelijk wat achterstand opgelopen, i.v.m. de geboorte van haar zoontje. Zo heeft ieder meisje weer een ander verhaal..........
Een gedeelte van de sewing-girls van stagebegeleider mister Halilahi (naai-atelier) is gestart in ons trainingscentrum op Kukuomarket. Extra mooi is het feit dat nieuwe Kayayoo-girls uit Accra ook zullen worden opgenomen in het traject in onze containers op Kukuomarket.
De nieuwe taken (lesgeven; workshops/docententrainingen geven; supervisie) eisen weliswaar veel voorbereiding, maar bevallen wel goed.
9 maart:Dees beveelt deze website aan:www.ghanaweb.com
De update:
Op de drempel van januari naar februari besloot compound-boy Hudu om de planten aan de voorzijde van ons huis weer dagelijks te 'bewateren'. Het is nodig, want het is kurkdroog. In een week tijd is het van relatief koel (37 graden met wind in de Harmattan) veranderd in een enorme warmte. Je merkt de aanloop naar de echte hitte met de climax boven de 40 graden omstreeks maart. (Nu is het al 40 graden). Ook werd ons huis weer een beetje meer ons thuis, door verdere aankleding binnenshuis.
Op 1 februari kregen we van NorGhaVo-vrijwilligster Nele onze werkvergunning. Zij had deze voor ons opgehaald op de Immigratiedienst in Accra. Samen met nieuweling Kelly kwamen ze ons dit felbegeerde papiertje brengen.
Bovenstaand: Ons huis werd weer een beetje meer ons thuis, door verdere aankleding binnenshuis.
De start in februari was heftig. Er werd koers gezet naar de commander van de Immigratiedienst in Tamale. Gewapend met onze werkvergunning gingen we op pad en werden vergezeld door Peter en Alex van NorGhaVo Ghana. Hopelijk zou commander Divine niet moeilijk doen over het feit dat zijn collega's in Accra een verkeerde nationaliteit op onze werkvergunning hebben gezet (namelijk de Griekse nationaliteit!!!). Hopelijk is het een kwestie van betalen (200 GHc per persoon) en krijgen we de stempel voor een verblijfsvergunning voor een jaar in ons paspoort. Hopelijk hoeven we ook geen boete te betalen, i.v.m. het feit dat onze verblijfsvergunning al was verlopen op 27 december. Een maand voor het verstrijken hiervan (27 november dus) moet je starten met de voorbereidingen. Wij waren al bijna 2 maanden van te voren gestart (3 november). Ons trof dan ook geen enkele blaam; de boosdoener was de Immigratiedienst in Accra. Daar was het veel te lang blijven liggen, maar je weet het maar nooit……men kickt hier op macht. Voor wat betreft die Griekse nationaliteit deed hij niet moeilijk. Hij zou wel een brief schrijven naar de Immigratiedienst in Accra. Maar een boete werd wel opgelegd. Ons verweer dat we bijna 2 maanden van te voren waren begonnen, (in plaats van de maand die ervoor staat), mocht niet baten. Het werd afgedaan met: 'Dan had je nóg maar eerder moeten beginnen'. Alles is gebaseerd op willekeur en macht. Volgens de Nederlandse waarden en normen tart deze handelswijze elk gevoel van rechtvaardigheid. In ons Nederlandse rechtssysteem kun je altijd verweer voeren, maar hier is dat 'not done'. Er wordt niet naar je geluisterd; sterker nog….je kunt je verhaal helemaal niet vertellen, omdat je in je betoog wordt onderbroken door - in dit geval - de commander. Aan de mensen van NorGhaVo Ghana hadden we helemaal niets. Ze zaten erbij en keken ernaar…..en durfden niets te zeggen….Dees staat op zo'n moment op ontploffen; Ben blijft heel rustig. Daaraan hebben we te danken dat de boete niet 200 GHc maar slechts 100 GHc was (ongeveer 70 Euro).
Verder mochten we opdraven bij de politie. Enkele ouders van de meiden waarvan wij de kiosk hadden geconfisqueerd, hadden hun beklag hierover gedaan bij de politie en wij werden dan ook geacht te verschijnen op headquarters police in Tamale. De tegenpartij was ook aanwezig. Tot onze grote verbazing was dit Hawa! De betreffende ouders waren dus niet naar de politie gegaan, maar naar Hawa. Hawa wilde opheldering over 2 dingen: Waarom hadden wij 4 shops in beslag genomen en was het waar dat Kukuomarket een nieuwe bestemming kreeg? Uiteraard hadden wij voldoende argumenten om onze handelswijze m.b.t. de inbeslagneming te onderbouwen. (Een lening moet nu eenmaal terugbetaald worden).Voor wat betreft Kukuomarket verwezen we haar naar NorGhaVo. Voor de politie was het duidelijk en zo waar…voor Hawa ook! Aan het einde liet Hawa triomfantelijk weten in februari voor 2 maanden af te reizen naar de Verenigde Staten!!!
Februari: De maand waarin gestart werd met onze nieuwe banen! Op 3 februari beet Dees de spits af en wel op Cambridge garden academy. Het motto van deze school is: 'Perfect transformation for development!' Op deze school is een crèche; a nursery (nursery 1 2); kindergarten (kindergarten 1 2) en primary one. In de crèche zitten ongeveer 50 kinderen. Toen ik vroeg hoeveel kinderen er op de hele school zaten, luidde het antwoord: 'More than 100'. Op deze private school werd m.i.v. vandaag begonnen met Franse les. De kinderen van primary one zaten vol verwachting te wachten. Voor Frans zijn ook enkele kinderen uit Kindergarten 2 erbij betrokken. De schoolleiding had geprobeerd om mij ook te strikken om Kindergarten 1 erbij te nemen. Dit heb ik nog net kunnen voorkomen. Ach ja….ze proberen het gewoon (en geef ze eens ongelijk). Vooralsnog lijkt het mij voldoende om te starten met 5-en 6 jarigen en de 4-jarigen nog even te laten wachten. Later zal blijken dat er ook enkele 7-jarigen en een 8-jarige leerling in mijn klas zitten. Hoe het ook zij: Het krioelt er dus van de kleine, zwarte kindertjes! De schoolleiding bestaat uit: Mister Paul; mister Kingsley (beiden eigenaren/oprichters) en mister Aman (schoolhoofd). In de crèche werken de juffen Joyce en Saffia. Juf Esther werkt in de nursery en juf Margaret werkt in de Kindergarten. Juf Joyce van de crèche heeft de kinderen een liedje geleerd: 'Madam Desirée…..fine fine Desirée…..gentle gentle Desirée…..welcome!' Het wordt erin gedrild! Het is een kabaal van jewelste! En nu komt daar een witte binnenstappen, die dus Frans geeft aan de kinderen van Kindergarten 2 en primary one. Aan bekijks is dan ook geen gebrek! De kennismaking met de kinderen was erg leuk. Enkele namen van de jongens: Wumpini (God's gift); Jawal; Amin…..enkele meisjesnamen: Nana; Michelle and Genoveve. De organisatie kwam bij mij een beetje rommelig over. Er was niemand die me introduceerde. De juffen van de crèche liggen gewoon op de grond en ik werd slechts met grote ogen aangekeken. Niemand die iets doet; laat staan iets uitlegt. Oké, zelf initiatief tonen dus maar. Dat zijn we natuurlijk inmiddels wel gewend….het schijnt bij Ghana te horen…..! Er werd gestart met het begroeten en het voorstellen in het Frans, gevolgd door het alfabet, het tellen en een Frans liedje.
Toen ik een keertje iets te vroeg arriveerde, stond een Ghanese collega nog in mijn lokaal les te geven. Ik wachtte dus even. Eén van de kinderen had mij echter al gezien en ik hoorde haar roepen: 'Master, the white lady is there!' Het slimste jongetje van de klas is ongetwijfeld Wumpini. Op een dag zat hij echter niet meer in de klas. Mister Kingsley (één van de oprichters van de school), liet me weten: 'Unfortunately, Wumpini is no longer among us'. Ik schrok me wezenloos. Ik dacht werkelijk dat het knaapje in het weekend was verongelukt. Wat bleek? Hij had de school moeten verlaten, aangezien het gezin ging verhuizen. Reactie van mister Kingsley: 'It's a pity; he was brilliant!' Dit soort informatie hoor je dus pas als het zich voordoet....concreet als het ventje niet meer in je klas zit.......van te voren inlichten gebeurt hier niet. (Je weet toch vorige week ook wel dat je de volgende week gaat verhuizen?) Uitleggen en communiceren zijn dingen die hier niet aan de orde zijn. Het dikste meisje van de klas (Nana) wordt gepest. Iedere keer als dit zich afspeelt biggelen de tranen over haar wangen en laat zij weten: 'They called me a fat woman!' Maar toen ontdekte Nana dat het getal 10 in het Frans (dix) net zo klonk als de naam van madam Dies en dat zorgde weer voor een stralende lach. 'To cane the children': Helaas wordt er op deze privéschool ook nog geslagen met een 'cane'; een soort dikke stengel van een boom. In ieder lokaal ligt dan ook wel een exemplaar. Toen ik net deed of ik niet wist waar dat toe diende, zeiden de kinderen: 'Look madam Dies doesn't know about caning!'Een ander voorval: Toen ik vertelde dat we in een bepaalde les een leuke spelopdracht gingen doen, zeiden de leerlingen: 'Thank you madam Dies; may God bless you; shall we close our eyes now?' De kleuterjuffen hebben me gevraagd om hen 's morgens niet meer in het Engels te begroeten, maar in het Frans…..'So that we can learn French small small!'………..
Bovenstaand: De school waar Dees Frans geeft: Het signboard van Cambridge garden academy.Bovenstaand: Een kijkje in de klas. Typisch Ghanees: Kinderen in schooluniform.Bovenstaand: Een kijkje in de klas. Typisch Ghanees: Kinderen in schooluniform.
En dan krijgt Primary one een nieuwe leerkracht: Mister Aziz…hij zal English gaan geven, maar ook maths, science, creative arts en religious and moral education. Na 3 weken wordt me verteld dat ik geacht word mijn naam in een boek te schrijven dat op kantoor ligt en dit vergezeld te laten gaan van de begintijd en de eindtijd. (Time in and time out). De schoolleiding heb ik al 2 weken niet meer gezien. Als ik vraag waar de heren zijn, krijg ik te horen: 'They are on travelling'. Tijdens een PTA-meeting (Parents Teachers Association) heeft men mij geïntroduceerd bij de ouders. Op het moment dat ik een keer een copie uitdeelde, liet één van de kleintjes weten: 'Thank you madam Dies, may God give you plenty money!' Tsja….ik sta duidelijk op een privéschool, waar de kinderen van de welgestelde Ghanezen zitten. Voor Michelle was een bepaalde opdracht waarschijnlijk te moeilijk. Ze liet me dan ook weten: 'Madam Dies, I can't do it; I am only a small girl!' Deze jongste spruit (5 jaar) is kampioen neuzenpeuter. (Typisch Ghanees trekje?) Vol trots wordt de buit aan mij getoond!
Bovenstaand: Ook typisch Ghanees: Daily drill.....dagelijks opdreunen.......
Als ik het grut een keer tot de orde moet roepen, zeggen ze in koor: 'Madam Dies, we are sorry' en dit wordt dan tig-keren herhaald! Voor wat betreft mijn lessen Frans: Liedjes, rijmpjes, versjes, verhaaltjes en thema's worden ingezet om deze kleintjes vertrouwd te maken met het Frans. Via internet heb ik Franse kinderverhalen weten te traceren. Maar hoe komen deze in Ghana? We hadden geluk. Eind februari kwam de Nederlandse Monique naar Ghana. Zij zal hier in het kader van haar opleiding SPH 5 maanden stage gaan lopen en Ben gaat haar supervisie geven. Monique was bereid de kinderverhalen te bestellen en mee te nemen naar Ghana. Geweldig toch?!
Cambridge garden academy is een 'private school'. Voor de liefhebbers, is het wellicht interessant om het verschil te melden tussen een 'public school' (governmental school) en een 'private school'.
'Public schools': De scholen worden gebouwd door de overheid. Kosten van onderhoud worden ook door de overheid betaald. Alle onderwijsmaterialen worden aangeleverd door de overheid, inclusief water en elektriciteit. De leerlingen betalen geen schoolgeld. Het salaris van de teachers is afhankelijk van de opleiding. Bijvoorbeeld: People teacher (geen docentenopleiding) verdient tussen de 95 en 115 GHc (ongeveer tussen de 65 en 80 euro); Certificate A-teacher verdient tussen de 115 en 150 GHc (ongeveer tussen de 80 en 110 euro); Diploma-holder verdient tussen de 160 en 195 GHc (ongeveer tussen 115 en 135 euro); Degree-holder verdient tussen de 200 en 320 GHc (ongeveer tussen 140 en 175 euro). Er is nauwelijks toezicht of er gepresteerd wordt door de teachers. De overheid heeft de leerkrachten opgeleid, middels hun eigen opleidingsinstituten.
'Private schools': De schoolgebouwen zijn in bezit van de schooleigenaar of worden door hem gehuurd. De schooleigenaar verschaft ook alle schoolmaterialen. Leerlingen betalen schoolgeld. Leerkrachten worden betaald door de schooleigenaar. Als een leerkracht goed functioneert, krijgt hij een hoger salaris. Loon naar prestatie dus! Monitoring van de docenten wordt nauwgezet uitgevoerd door de schooleigenaar. Kosten van onderhoud zijn voor rekening van de schooleigenaar.
Toen ik een keer terugliep van school naar huis, werd ik aangesproken door een jonge knaap, die me vroeg: 'Do you have a daughter, so that I can marry a white lady!!!!!!'
Nog een stukje NFD…..De 4 shops die we in beslag hebben genomen staan op onze compound en wachten op een nieuwe eigenaar. Microfinancierings-deskundige Ishmel heeft beloofd om serieuze dames te zoeken die bereid zijn een lening terug te betalen. Na een weekje gewacht te hebben en Ishmel bestookt te hebben met e-mails, telefoontjes en sms-jes (Ishmel reageert namelijk nooit ergens op!), brak dan toch eindelijk het moment aan waarop hij verscheen met 2 serieuze dames.
Bovenstaand: Nog een stukje NFD....De 4 shops die we in beslag hadden genomen (aangezien 4 NFD-meiden niet terugbetaalden), hebben 3 weken op onze compound gestaan in afwachting van een nieuwe eigenaar.Bovenstaand: Drie van de vier nieuwe eigenaren. Microfinancieringsman Ishmel heeft deze vrouwen uitgekozen, aangezien zij serieus zouden zijn en dus bereid om terug te betalen.
Geen echte jonge meiden meer (twintigers/dertigers)………..Onze vraagprijs konden ze weliswaar niet betalen, maar toen we beduidend gingen zakken met de prijs, hapten ze toe. Voor ons was het meest belangrijke dat de shops een goede, nieuwe bestemming vonden. Het duurde weliswaar weer bijna 2 weken voordat de shops daadwerkelijk van onze compound werden gehaald, maar ja…. alles gaat hier nu eenmaal altijd slow, slow…… De eerste kiosk werd afgevoerd op een 'push-truck; de andere 3 shops werden opgehaald met een tractor.
Bovenstaand: De kiosk wordt op een tractor gezet...op weg naar de nieuwe bestemming.....
De nieuwe eigenaren (jonge vrouwen) hadden een heleboel mensen meegenomen richting ons huis. Het was een gezellige bende. Het zag 'zwart' van de mensen……….
Op een gegeven moment wilden we Taiba verrassen met een bezoekje aan haar shop. Hoewel we niet wisten of ze al begonnen was, besloten we maar eens om een kijkje te gaan nemen. Tot onze grote schrik stond de deur van de kiosk open, maar er was geen Taiba te zien. In plaats van een sewing-shop werden er telefoonkaarten verkocht in de shop van Taiba. Hier was iets niet in orde. Van de knaap die de telefoonkaarten verkocht werden we niet veel wijzer. We besloten dan ook om Taiba meteen te bellen. Wat bleek? Taiba had dit notabene zelf geregeld. Aangezien ze nog steeds 'preparing' was om te starten in haar shop, maar dit nog wel een tijdje kon duren (nasleep van de geboorte van haar tweede kindje), leek het haar verstandig om de shop in ieder geval vast operationeel te laten zijn. Ze vond het geen fijn idee dat de shop zo lang op slot zou zitten. Prima, maar zég dat dan!!! Typisch Ghanees.....Er wordt niets uitgelegd! Ze reageerde met: 'Oh, I am sorry, I forgot to tell you'..........
Paul studeert hard voor zijn management-opleiding. Hij is geregeld in de bibliotheek te vinden, waar hij rustig kan studeren. Om er zeker van te zijn dat hij een volgende keer opnieuw de juiste naslagwerken kan vinden in de bibliotheek, verstopt hij vaak het betreffende boek. Zo kan het dus voorkoimen dat een managementboek terug te vinden is onder bijvoorbeeld de geschiedenisafdeling. In onze beleving schrijft hij gewoon de helft van een boek over. Dat wij iets anders verstaan onder studeren, wordt niet begrepen. Toen we een keer in de stad waren, combineerden we dit met een bezoekje aan Paul in de bieb. Hij vond het erg leuk om ons te laten zien waar hij mee bezig was. Aangezien hij via 'distance learning' studeert, moet hij de antwoorden opsturen. Voor het zover is, moet alles uitgetypt worden. Dit besteedt hij uit en daar moet hij uiteraard weer voor betalen. Toen Dees aanbood om dit typewerk te verrichten, was hij daar erg blij mee.
Just to greet………. In de Ghanese cultuur is 'just to greet' erg belangrijk. Als men je al een tijdje niet meer heeft gezien, dan komt men langs om je te begroeten. In onze beleving hebben we die persoon dan nog zeer recentelijk gezien, maar in zijn of haar beleving is het heel lang geleden. Men begint dan ook meestal met: 'It's a long time….' Dat begroeten houdt inhoudelijk niets in; het is echt alleen maar 'just to say hello'; het zijn bliksembezoekjes. Zoals op een zaterdagmorgen: Steven (broer van onze voormalige huisbaas Jacco, die ons geholpen heeft met de bouw van de 13 shops), belde ons op vanuit Kumasi, waar hij studeert…just to greet…..Aangezien niemand units heeft, wordt er altijd 'geflasht' en wij worden geacht terug te bellen. Het gesprek met Steven is nauwelijks beëindigd of we krijgen 2 sms-jes van Hudu (onze klusjesman/compound-boy), met de tekst: 'Please call me'. Wat zou er aan de hand zijn? Niets dus….Hij stond voor de poort en wilde alleen maar even gedag zeggen……just to greet….Dan nummer 3: Saani (van onze periode Kukuomarket)…….just to say hello… Onze gedachten gaan naar Nederland…………..!!!
Het is bloedheet……41 graden…..maar het regenseizoen lijkt eerder te komen dan normaal, aangezien er in het zuiden en het midden van het land al regen is gevallen. Hopelijk komt het snel richting noorden.
Het water is op….Op dit moment (het weekend van 7 en 8 februari) hebben we geen water van de watercompany, maar bovendien is de polytank leeg. Natuurlijk gebeurt dit op een zaterdagavond en moet je wachten tot maandagmorgen voordat de waterleverancier die normaal gesproken komt, bereid is te leveren. Maar……dan wordt Hudu (compound-boy / klusjesman) ingeschakeld en deze Hudu slaagde erin om een andere waterleverancier te vinden die wél bereid was te leveren op zondag. Hudu is goud waard; hij gaat voor je door het vuur en bijt zich overal in vast. Zijn reactie: 'Master, I am so happy that they deliver the water today!' Als de waterleverancier dan uiteindelijk op zondagavond komt, rijdt deze op een tractor met 3 wielen! Normaal gesproken doen we ongeveer 3 weken met een polytank water (deze tank is dus alleen nodig als de watercompany geen water levert), nu echter was na 4 dagen het water al op. Tsja…..we waren dus belazerd in gewoon Nederlands. 25 GHc betaald voor slechts 4 dagen water! Men had de tank dus slechts een klein beetje gevuld.Wij konden dit niet checken, omdat het donker was, maar ook omdat de constructie die aan moet geven hoeveel water er nog in de tank zit, niet meer functioneerde. Bovendien kunnen wij niet in de tank kijken, omdat deze erg hoog is geplaatst. (Als Hudu geen ladder heeft, klimt hij altijd via de mangoboom naar de polytank-tower). Toen we onze klacht uitspraken richting waterleverancier, kregen we slechts te horen dat de tank gelekt zou hebben. Nee dus……absoluut niet waar! Volgens compound-boy Hudu hadden ze de 'white men' gewoon bedonderd. Oké, we moesten dus een beroep doen op de waterleverancier die normaal gesproken komt. Dat lijkt eenvoudig, maar niet in de Ghanese cultuur. Het feit dat wij een keer 'waren overgelopen' naar een ander, was voor hem bijna reden om geen water meer te leveren. Ter plekke verzon Hudu dan ook maar dat we niet waren overgelopen, maar dat we die andere waterleverancier slechts hadden willen testen. Na veel discussie over en weer was onze vertrouwde waterleverancier gelukkig toch weer bereid te leveren. Ons geduld werd echter behoorlijk op de proef gesteld. Om 7.00 uur 's ochtends belden we op, maar het duurde nog tot 14.30 uur voordat meneer eindelijk arriveerde. Met grof geschut werd op de toren van de polytank geklommen. Deze is aan de bovenzijde voorzien van sandblocks. Door het lompe gedrag stootte hij enkele blocks om, die vervolgens op de overkapping bij het raam vielen. De overkapping brak hierdoor af en de hele ravage lag op de compound. Wij schrokken behoorlijk en lieten weten dat de waterleverancier mocht opdraven voor de kosten. Dit is echter 'not done' in de Ghanese cultuur. Jij vraagt namelijk aan de man om water te leveren en eventuele ongelukjes zijn dan voor je eigen rekening. Die cultuurverschillen zijn zó vermoeiend. Dus…..timmerman regelen die de overkapping kon maken enz. enz. Je valt hier altijd van het één in het ander…….!!! Wij raken hierdoor in de stress, maar een Ghanees wordt er niet warm of koud van. En dan…….nee toch…..na 7 dagen was dit water wederom op. We hadden hiervoor 30 GHc betaald. Als je klaagt, word je niet serieus genomen. We hadden geen andere keuze dan opnieuw 30 GHc betalen. Zou er iets aan de hand zijn met onze polytank? Volgens insiders zou de polytank te klein zijn en zou het water via de pijplijn terugstromen naar de watercompany, zijnde het openbare waterleidingnet. De oorzaak zou kunnen zijn dat geïnstalleerde kleppen niet meer naar behoren functioneren. We lieten dan ook een loodgieter komen. Verder bleven we de watercompany activeren…..wanneer komt het normale reguliere water nou? Het antwoord luidde: 'Maybe tomorrow or tomorrow next'….maar dat antwoord kregen we weken geleden ook al……Het schiet voor geen meter op!!!!
De Franse keuken onder handbereik……..?! We ontdekten een gammel houten optrekje met Franse opschriften. Toch maar even gaan kijken en ja hoor…..de chefkok kwam uit Togo (Franstalig)….. Crème brûlée, quiche, mousse au chocolat…. Wat heerlijk om dit soort lekkernijen weer eens te kunnen proeven!!!
Zoals bekend zullen onze voormalige stagebegeleiders (mister Halilahi van het naai-atelier en madam Mariam van de kapsalon) onze containers gaan gebruiken op Kukuomarket. Waarschijnlijk zullen zij daar midden / eind februari starten.
Bovenstaand: Nieuwe invulling van ons trainingscentrum op Kukuomarket: Mister Halilahi (onze voormalige stagebegeleider van het naai-atelier) start met een gedeelte van zijn 'needy-girls' in onze containers. Ook enkele meiden uit Accra (Kayayoo-girls) zullen aanschuiven en krijgen hierdoor de kans om het sewing-vak te leren.
Hawa zit 2 maanden in de Verenigde Staten, dus tot april zullen we daar - naar alle waarschijnlijkheid - geen moeilijkheden van ondervinden. (Helaas bleek dit niet waar te zijn). Als ze terugkeert, zal de hel wel losbreken, maar NorGhaVo Ghana zal ons rugdekking geven. Op 10 februari kregen we echter een telefoontje van mister Halilahi. Hij was bezig met zijn voorbereidingen om gedeeltelijk te gaan verkassen naar Kukuomarket. Hij liet ons weten dat alle sloten van de containers waren vernieuwd. Waarschijnlijk heeft Hawa dus net voor haar vertrek naar de USA (volgens ingewijden zit ze gewoon in Accra) de sloten veranderd. Deze vrouw is echt knettergek! We adviseerden mister Halilahi dan ook om het slot door te laten zagen, een nieuw slot te kopen en NorGhaVo in te lichten. Ook wij bespraken bovenstaande met NorGhaVo. Peter overweegt om Hawa voor de rechter te slepen. Kukuomarket is betaald door sponsoren uit Nederland. Het geld is via ons naar NorGhaVo gegaan en de privé-persoon Hawa kan niet zomaar op eigen houtje aktie ondernemen. Mister Halilahi liet weten dat hij het plan had om op 17 februari te starten op Kukuomarket. In de week daar aan voorafgaande was hij dus op Kukuomarket te vinden om alles schoon te maken en de container te voorzien van andere sloten. Op 11 februari kregen we een paniek-telefoontje van hem: 'Please come to the police-office'. Wat was er gebeurd? Hawa had voor haar vertrek een knaap gevraagd om een oogje in het zeil te houden op Kukuomarket 'to take care of my personal belongings'. Uh hoezo….personal belongings? Er is niets van Hawa bij. Alles is betaald door Nederlandse sponsoren. Toen mister Halilahi bezig was om het slot te vervangen, werd dit opgemerkt door de betreffende knul. Deze jonge gast ging dus naar de politie om dit te melden en Halilahi werd verzocht zich te melden op het politiebureau. De arme mister Halilahi was helemaal van streek. We lichtten meteen Peter en Alex van NorGhaVo in en met z'n allen zetten we weer koers naar het politiebureau. Houdt het dan nooit op? De politie stelde zich erg formeel op. Mister Halilahi kreeg weliswaar 'groen licht' om te starten, maar de andere 2 containers moeten dicht blijven. Madam Mariam kan dus (voorlopig) niet beginnen op Kukuomarket. Bovendien kreeg NorGhaVo het advies om naar 'court' te gaan. Het gaat dus een rechtszaak worden………………….!!! Kukuomarket is niet het eigendom van Hawa………..!!! Een rechtszaak aanspannen in Ghana is geen kleinigheid. Het systeem is zo corrupt als de pest. Wat moeten we doen? Je kunt kiezen uit 2 slechte dingen: Of steekpenningen betalen om de waarheid boven tafel te krijgen of niet meedoen aan deze corruptie en weten dat er nooit een bevredigende uitspraak zal komen. Voor ons is uiteraard duidelijk dat wij zullen kiezen voor de laatste optie. Maar….voordat het een rechtszaak kan worden, moet eerst de 'lawyer' van zowel NorGhaVo als van NFD geconsulteerd worden. De advocaat van NorGhaVo was 'on travelling'. Voordat de advocaat van NFD ingeschakeld kan worden, moet eerst Hawa terug zijn uit de USA (waarschijnlijk april). Het zal dus wel een gebed zonder einde worden!!!
En dan belt Paul ons op met de mededeling: 'I have very sad news'…….. Madam Juliet (onze voormalige stagebegeleider weven) was gestorven. Wij hadden in onze NFD-periode een intensief contact met haar gehad. Dat was dus wel even schrikken. We konden het nauwelijks geloven. Hoewel zij vaker sukkelde met haar gezondheid, kwam haar overlijden totaal onverwachts. Wat bleek? Ze had een ongeluk gehad en was met haar motorbike boven op een stilstaande auto geknald. Madam Juliet was een lieve vrouw, die niet echt oud mocht worden. Wij kenden haar leeftijd niet, maar we schatten haar op ongeveer 50-55 jaar. Wij vonden het jammer dat we het bericht te laat hadden vernomen. De 'funeral'was al voorbij. Gelukkig waren onze weefmeisjes Asia en Salamatu wel naar de begrafenis gegaan van hun voormalige stagebegeleidster. Via via kregen we te horen dat ons weefmeisje Rohana een bepaald weef-onderdeel had geleend van madam Juliet. Uiteraard moest dit terug naar de shop van madam Juliet. Via omwegen lukte het ons om in ieder geval het telefoonnummer van één van haar zonen te bemachtigen en tevens van de stand-in op de werkplek van madam Juliet. Op die manier konden we samen nog even stil staan bij haar plotselinge dood; haar zoon verblijden met een paar mooie foto's van zijn moeder (door ons gemaakt) en haar collega de geleende weef-spullen teruggeven.
En dan……wederom een slang! De 3e sinds oktober……Nummer 1 (een groen exemplaar) in de slaapkamer; nummer 2 (een rood exemplaar) net buiten onze compound aan de andere kant van de muur en nu dan nummer 3 (een bruin exemplaar) op ons terrein, niet ver van de keukendeur verwijderd. Voordat ik (Dees) het me echt realiseerde, schoot de slang weg en heb ik 'm niet meer gezien. Volgens Hudu een ongevaarlijk exemplaar, maar toch…… Uit voorzorg vroegen we Hudu om de hoopjes bladeren op onze compound uit te strooien en de goten te ontdoen van bladeren. Slangen vinden het namelijk fijn om in gebladerte te vertoeven.
Zoals eerder gemeld zien we kip Froukje slechts af en toe opduiken. Volgens de kenners zou ze buiten de compound aan het broeden zijn. Doorgaan met voeren zou ervoor moeten zorgen dat ze uiteindelijk weer terug zou keren. Maar dan blijkt plotseling dat onze kip haar heil niet buiten de poort heeft gezocht, maar de hele tijd heeft zitten broeden onder de betonnen oprit naar de garage. Deze oprit loopt over een 'gutter'. In deze goot ontdekte Hudu onze kip….maar…..'Master, they cut the head!'…..uh …sorry….kip onthoofd? Kip zonder kop dus? Toen keek Hudu nog eens extra goed en liet weten: 'O, now I see it better; the head is still there!!!'
Had Dees eind januari malaria, nu (na ruim 2 weken), werd het tijd om even te laten checken of er geen malariaparasieten meer te zien waren in het bloed. Helaas was er nog steeds sprake van malaria. Ik voel me echter prima. Toch maar weer een kuurtje er tegen aan gooien en over 2 weken maar weer laten prikken.
Op 15 februari gingen we even naar de graduation van de leerlingen van onze voormalige stagebegeleider sewing, mister Halilahi en op 22 februari kregen de leerlingen van madam Mariam (stagebegeleider kappersvak) hun certificaten. Ook deze ceremonie woonden we bij.
Bovenstaand: Bijwonen van 'graduations' (certificaat-uitreikingen). De foto's zijn genomen tijdens de graduation hairdressing. Zoek de 'white lady' tussen de mensenmassa............
We deden dit meer voor Halilahi en Mariam, dan voor de graduation op zich, want zo'n happening is altijd hetzelfde…..Bovendien namen we enkele NFD-meiden mee en Taiba. Het was leuk om weer even onder elkaar te zijn.
Bovenstaand: Bijwonen van 'graduations' (certificaat-uitreikingen). De foto's zijn genomen tijdens de graduation hairdressing. Zoek de 'white lady' tussen de mensenmassa............
Nadien stuurde mister Halilahi ons een sms-je om te bedanken dat we waren gekomen. Engels schrijven is voor de meeste mensen hier 'een brug te ver', maar goed …de boodschap was duidelijk.
Hoewel we gestopt zijn met NFD, gaan we af en toe in het weekend nog wel eens op hutjesbezoek bij enkele van 'onze' meiden. Je hebt zo'n band opgebouwd met de mensen in de community, dat je nu eenmaal niet voor eeuwig weg kunt blijven. Een nieuwe baan vindt men nog daar aan toe, maar….mister Ben and madam Dies….you can visit us just to say hello……
We hadden al maanden niets meer vernomen van onze eerste klusjesman Tahiru. Reden: 'I was on travelling'. Maar dan ineens staat hij weer voor de deur. Hij vertelt dat hij vrijwilligerswerk in de 'village' heeft gedaan, op het gebied van 'water and sanitation'. Van te voren had hij een 2-daagse workshop gevolgd en werd toen op pad gestuurd naar drie communities. Zijn taak was om de mensen o.a. bewust te maken van het feit dat het drinkwater gezuiverd moet worden middels filters; dat ze hun behoefte niet meer in de 'bush' moeten doen; hoe ze bepaalde ziektes kunnen voorkomen enz. Veel bush-mensen schrijven nog steeds alles toe aan 'witchcraft'….hekserij dus….
Even copiëren…..dat lijkt eenvoudig, maar is het niet. Als we dan eindelijk bij shop nummer 4 zijn aangeland, komt er rook uit het copieerapparaat, maar…..'it's no problem; you wait small small; we are working on it'……..Boven de 'toonbank' (of wat daar voor door mocht gaan), prijkte de volgende tekst: 'If you are not handsome at 20; strong at 30; wise at 40; rich at 50…Forget it! You are finished! Such is life!'
Taiba gaat 7 meisjes naailes geven. Als de dames enigszins 'op niveau' zijn, zal ze deze girls meenemen naar haar eigen shop.
En dan valt er plotseling regen…….!!! Normaal gesproken begint het regenseizoen pas omstreeks april. Dit jaar valt de eerste regenbui dus al in februari. Heerlijk! De 40 graden zijn eventjes teruggebracht naar 35 graden. Helaas bleef het bij één regenbui.
Relletjes in Tamale: Op 16 en 17 februari zijn er relletjes uitgebroken in Tamale tussen jongeren van de 2 politieke partijen NPP en NDC. Het betrof jongeren van de Gonja-stam. Dit is behoorlijk uit de hand gelopen en heeft geresulteerd in de trieste balans van: 1 dode, 7 gewonden, 20 huizen in brand gestoken en bij één vrouw zijn de beide handen en de benen afgehakt. De bedoeling van de jeugd was om ook nog de hele markt in brand te steken. De stad was sinister, stil en sommige winkels waren gesloten. Toen we op de markt liepen, kregen we dan ook het volgende advies: 'White men, you go home!' Een dag later wemelt het van de politie in de stad. Overal controles. Ja…..Tamale is onrustig…..
Op 18 februari begaf onze laptop het…..het beeld bleef zwart…..Wachten totdat we in Nederland zouden zijn (augustus), duurde nog te lang. Nou, op hoop van zegen dan maar….op naar een Ghanese computer-reparateur……Volgens de betreffende man waren er 3 mogelijkheden….óf het zou kunnen liggen aan het geheugen, óf aan de kabel óf aan het scherm. Na 2 dagdelen doorgebracht te hebben in de werkplaats van 'Malle Pietje' werd duidelijk dat de boosdoener het scherm zelf was. Wij waren er getuige van hoe onze laptop compleet werd gedemonteerd. Het hele zaakje lag uit elkaar en het wemelde van de schroefjes. Wij hadden er een hard hoofd in en konden niet geloven dat het ooit nog goed zou komen. Maar ja, we zijn in Ghana en daar maken dit soort jonge gasten van een oude koelkast bij wijze van spreken nog een vliegtuig! Dus…na verloop van tijd was onze laptop weer in elkaar gezet. Een nieuw scherm zal besteld worden in Accra en tot die tijd mochten wij een separate monitor meenemen, die aangesloten werd op onze laptop. We kunnen in ieder geval weer vooruit. Als het scherm arriveert, blijkt dat het niet past. We besluiten dan ook maar om de separate monitor te kopen en t.z.t. toch maar een nieuwe laptop aan te schaffen. We gaan niet meer verder investeren in ons 'oudje'.
Bovenstaand: Ben thuis achter de computer. Aangezien screen laptop het had begeven, werd een separate monitor gekocht en aangesloten op de laptop.
Het verkeer blijft gevaarlijk. In 1 weekend zijn er 2 grote verkeersongelukken gebeurd tussen Kumasi (midden Ghana) en Bolgatanga (noord Ghana). Totaal aantal dodelijke slachtoffers in Kintampo en in Savelugu: Vermoedelijk 78 personen. De stoffelijke overschotten van het ongeluk in Savelugu zijn overgebracht naar het Tamale Teaching Hospital (in Tamale dus). Aldaar was er onvoldoende personeel om zorg te dragen voor de overledenen. Er werd dan ook een beroep gedaan op de plaatselijke bevolking om assistentie te verlenen. Volgens onze klusjesman/compound-boy Hudu kon men het werk niet aan. Hij verwoordde het een beetje luguber: 'The dead bodies are rotting'........
De gemiddelde Ghanees beschikt nog steeds over een oerkracht; dus ook 'onze' Hudu. Onze 'maingate' was stuk. De keuze was…. óf de poort naar de lasser brengen óf de lasser naar de poort laten komen. Hudu koos voor het eerste. Concreet: De ijzeren poort van zeker 150 kg. werd uit de ophanging getild en Hudu legde vervolgens de poort op zijn hoofd en wandelde richting lasser.
Ben vindt het erg leuk om workshops te geven in Savelugu. Dit wordt georganiseerd in het kader van: CTSP (Children to school project). De scholen staan in de bush. De leerkrachten ondervinden vaak problemen met de leerlingen en kunnen deze problemen niet benoemen, laat staat oplossen. Aan Ben de taak om de problemen inzichtelijk te maken. Het is in ieder geval al duidelijk dat de problemen te maken hebben met communicatie, gebrek aan discipline en met de 'seasonal problems'. De ouders houden de kinderen gewoon thuis, omdat ze moeten meewerken op het land. 80% van de ouders ziet het belang van goed onderwijs niet in.
Eind februari werd de verzekering van de auto betaald (38 GHc) en voor de belasting inclusief keuring was 7 GHc verschuldigd. Omgerekend totaal ongeveer 32 euro op jaarbasis…..!!! Verder.hielp Hudu ons met het wassen en opnieuw impregneren van ons muskietennet.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 346
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/388_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => februari-2009
)
[59] => stdClass Object
(
[reportId] => 5088954
[userId] => 381198
[countryId] => 147
[username] => bendeesonderweg
[datePublication] => 2009-01-01
[photoRevision] => 0
[title] => Januari 2009
[message] =>
Update januari 2009
Lieve mensen in Nederland……Vanuit Ghana een inspirerend 2009 toegewenst!
We dachten Oudjaarsavond door te brengen met onze vrienden teacher Paul en microfinancierings-deskundige Ishmel, maar dat veranderde weer op het laatste moment. Ishmel moest de afspraak cancelen, i.v.m. verplichtingen elders ('elections-aktiviteiten'). Peter en Alex van NorGhaVo hadden al eerder laten weten verhinderd te zijn. Daarentegen bracht Paul een vriend mee en waren we toch nog met z'n vieren. Er werd een toast uitgebracht op het nieuwe jaar en er werd gebrainstormd over allerhande NFD-issues. Al met al werd het toch nog een gezellig avondje thuis, dat echter al om 22.00 uur eindigde, want Paul liet weten dat hij naar de 'church' moest. De hele nacht in de kerk zitten was namelijk normaal in de nacht van Oud op Nieuw.
Op Nieuwjaarsdag gingen we nog eens naar ons oude stekkie op Kpaluu Junction, waar we de eerste 2 jaar hebben gewoond. We brachten een bezoekje aan Jacco en Suzy en de andere mensen van de compound: de kinderen Eddy en Evelyne en natuurlijk ook Job en Batischu. Nieuwjaarsdag is daar altijd een komen en gaan van mensen. Wij vonden het leuk om weer even terug te zijn en de mensen konden onze komst enorm waarderen. Het welkom was hartverwarmend!
Onderstaand: Nieuwjaarsdag op ons oude stekkie in Gurugu.
Huiduitslag?.... Krassen op de benen van Dees…… Het lijkt net of er een kat gekrabd heeft. Geen idee waar dit vandaan is gekomen! Of toch? We zitten in de Harmattan…..het is kurkdroog…..de luchtvochtigheid in huis is 0 of soms beneden 0 (in Nederland is dit 60 of 70). Wellicht is de huid gewoon gebarsten door de droogte.
Op 2 januari moest district nummer 230 opnieuw naar de stembus, maar op 3 januari om 11.00 uur gaf 'the Electoral Commission'' (EC) dan eindelijk de definitieve uitslag: NDC had gewonnen en de nieuwe president van Ghana heet: Atta Mills.
Tahiru (onze klusjesman), hadden we al een tijdje niet meer gezien, maar plotseling belde hij op en liet weten:'I have to come to your house; I have to apologize to mister Ben'….Uh…..hoezo?..... Waarom moest hij zijn verontschuldigingen komen aanbieden?.... Nou gewoon…..hij had de laatste maand niets meer van zich laten horen…..en mister Ben is 'an old man' en uit respect moet die nou eenmaal bezocht worden......just to greet him……. Onderling moesten Ben en ik hier uiteraard erg om lachen en het deed Ben de opmerking ontvallen: 'Zal weer wennen worden in Nederland…..!' Ha,ha,ha!!!! O, Ghana blijft op onze lachspieren werken!
Kip Froukje lijkt het prima naar haar zin te hebben….volop ruimte en lekkere maïs. 's Morgens staat 'mevrouw' al op de compound te wachten op haar voer. Trakteerde kip Froukje ons in december op 8 eieren, nu was slechts 1 ei voor ons weggelegd. Volgens Paul zou dit komen, omdat wij alle 8 de eieren hadden weggehaald. We hadden er ééntje moeten laten liggen. Nu zal zij op de oude plek (in de garage) geen eieren meer leggen en is op zoek naar een andere plek. En inderdaad……regelmatig verdwijnt ze en keert na verloop van tijd weer terug. Soms blijft ze ook dagen aan een stuk weg. Compound-boy Hudu adviseert door te blijven gaan met voeren, want……'for food she will come back'.
Op een grote compound is natuurlijk aan werk geen gebrek. Ben ging een keer wel iets té enthousiast aan de slag en viel in de 'gutter'. Gelukkig slechts enkele schaafwonden.
De kleine Azara 3 is op de één of andere manier achter ons telefoonnummer gekomen. Als ze er dan ook nog in slaagt om even een telefoon van iemand te lenen, dan gebeurt het wel eens dat ze ons belt. Zoals die ene keer. Hoewel ze nauwelijks Engels praat, wist ze haar boodschap duidelijk over te brengen: 'Dies…..where is my Christmas gift?'
4 januari: Vandaag bezochten we nog eens een oud medewerkster van NFD, namelijk weefjuf Abiba. In 2006/2007 had zij onze meiden van stap 1 de basisbeginselen van het weven bijgebracht. Aangezien de meiden echter te weinig leerden en zij bovendien deze straatmeiden niet aan kon, hebben wij haar destijds moeten ontslaan. Eén van de laatste keren dat wij haar hadden gezien was toen ze ging trouwen. Nu was ons ter ore gekomen dat ze een dochtertje had gekregen en dat leek ons een mooi moment om nog even aandacht aan haar te schenken. Samen met haar oud collega juf hairdressing Abena (de vrouw van teacher Paul en hun bijna 10 maanden oude zoontje Ausbert) gingen we naar haar hutje. De verrassing was groot voor Abiba, maar ook voor ons…….ze had namelijk geen dochter, maar een zoon gekregen! Zoonlief had als naam Wumpini. Dit betekent: God's gift! Abiba heeft inmiddels ook haar eigen shop en deze houten kiosk werd ons vol trots getoond. Ze vroeg ons dan ook om haar in de nabije toekomst af en toe te komen bezoeken in haar shop…..just to say hello……………….!
Onderstaand: Op kraamvisite bij onze voormalige weefjuf Abiba. Staand achter Dees Abena (de vrouw van Paul met hun zoontje Ausbert).
En toen kwam Steven een avondje op bezoek (de broer van onze voormalige huisbaas Jacco en de broer van Job). Steven is degene die ons van april tot juni 2008 had geholpen met het realiseren van de 13 houten shops. Nu studeert hij in Kumasi, maar i.v.m. zijn Kerstvakantie was hij in Tamale. Reden van zijn bezoekje? Ach……just to greet! En hij had ook 'a friend' meegebracht; een student die in Wa (Upper West Region) studeert.
De laatste tijd hadden we veel kraamvisites afgelegd: Zoontje Mandea van NFD-kapstertje Akiti; dochtertje Tasala (Zenab) van supervisor sewing Taiba; zoontje Wumpini van onze voormalige juf weven Abiba enz. enz. Toen we Taiba weer eens bezochten, namen we Paul en zijn vrouw Abena mee. Ook zoontje Ausbert was uiteraard van de partij. Voor Taiba was het een welkome afleiding (de eerste 40 dagen na de bevalling moet je namelijk zoveel mogelijk binnen blijven). Aangezien de kleine Zenab een beetje sukkelde met de gezondheid, was Taiba een paar dagen eerder met haar naar de village gegaan voor 'local treatment'. Voor normale medicatie via een ziekenhuis was geen geld………… Taiba hoopt binnenkort te kunnen starten in haar nieuwe shop. Deze heeft ze nog niet kunnen gebruiken, aangezien er eerst andere prioriteiten waren: De geboorte van haar tweede kindje; de adoration (naamgeving) en het 40 dagen binnen blijven. Toen Dees voorstelde om in week 4 van januari naar de nieuwe shop te gaan kijken, liet Taiba weten dat zij eerst nog alle vrienden en bekenden moest 'greeten'….tsja…na de 40 dagen binnen blijven, word je geacht om alle mensen te gaan bezoeken die op de 'adoration' zijn geweest. Het gaat dan slechts om iedereen begroeten….just to say hello…..dit neemt ook weer enkele dagen in beslag. Ja, het is allemaal erg gezellig, maar het schiet niet op!!! Maar…..uiteindelijk gingen we dan toch richting haar nieuwe shop die ze vol trots voor ons opende.
Ons 'sinasappelvrouwtje' in de stad begint al naar ons te roepen als ze ons ziet….ja, ze wil natuurlijk altijd weer verkopen.......zoals die ene keer……Siliminga kreeg 1 sinasappel gratis 'for your Christmas box'!
In Tamale struikel je over de bedelaars….iedereen wil geld…..toen we een keer een bedelaar een stuk fruit wilde geven, werd dit geweigerd. De omstanders begonnen te lachen…..
I.v.m. onze voorbereiding op onze nieuwe taken (lesgeven/docententrainingen geven e.d.), bezochten we nog eens het project van onze voormalige huisbaas Jacco. Samen brainstormden we over een goede aanpak en verdiepten we ons in naslagwerk.
Zoals in de update van november vermeld, hebben wij half november bezoek gehad van enkele mensen van de Stichting 'Vrienden van Christopher' uit Sevenum. Eén van hen is onderwijzer en heeft in Ghana verschillende scholen bezocht. Weer terug in Nederland fungeert hij nu op zijn school o.a. als een echte Ghanese verhalenverteller. Dat dit goed is voor de bewustwording van de kinderen, moge duidelijk zijn. Bovendien is het mooi dat hij in een personeelsblad een artikel gaat schrijven over het primaire onderwijs in Ghana. Te denken hierbij valt aan: overheidsscholen, privé scholen; kosten; salaris;(gebrek aan) materialen; opleiding teachers enz. Om deze informatie uit de eerste hand te krijgen, vroeg hij onze medewerking. Hartstikke leuk om te doen natuurlijk! Wij hebben dit voorgelegd aan een echte Ghanese teacher. En wie kon dit nou beter doen dan onze vriend teacher Paul?
Internetverbinding: Op 7 januari was het dan eindelijk zover (dachten we)…….Een eigen internetverbinding aan huis! Een periode van bijna 2 en een half jaar internetcafé's voorbij…….Bovendien een vaste huis-telefoonlijn. (Nederland kan wel naar Ghana bellen, maar wij hier in Ghana kunnen hiermee nog niet naar Nederland bellen). Het telefoonnummer staat vermeld op onze site onder de knop: Contact. Maar……this is Ghana en er is altijd wel 'a problem' en inderdaad…..Op 7 januari kwamen er weliswaar twee monteurs binnen van Ghana Telecom en werd er gestart. Maar na verloop van een klein half uurtje liet men weten: 'There is a small problem'………nee toch! Tsja……er blijken 2 telefoonlijnen in ons huis te zijn. Op het moment dat je gebruik gaat maken van de Broadband, bestaat de kans dat de ene lijn de andere gaat verstoren. Er moest dus een nieuwe lijn worden getrokken van ons huis naar de dichtstbijzijnde telefoonmast. Een taak dus voor een ander team. In feite zou het een fluitje van een cent moeten zijn, maar…..men liet weten te weinig tijd te hebben om de klus definitief op één dag te klaren. Wat bleek namelijk?….Op het einde van onze 'straat' moest men ook nog enkele telefoonmasten onder handen nemen en dat werd dus de volgende dag op 8 januari gedaan. Vervolgens kon het eerste team weer opdraven om daadwerkelijk de internetverbinding te realiseren. Echter, headquarters in Accra was aan het pauzeren en dus telefonisch niet bereikbaar. Na de pauze was de verbinding zó zwak dat men niets anders kon doen dan wachten. Na ongeveer 2 uur gewacht te hebben, was de verbinding dan eindelijk gerealiseerd. Zowel wij als de monteurs zaten op hete kolen…..we hadden nog meer te doen…….De formaliteiten werden dan ook afgerond op 9 januari. Het komt uiteindelijk allemaal wel goed, maar geduld blijft een schone (Ghanese) zaak!!! En dan…….binnen 24 uur de eerste storing! Hoeveel storingen zouden er nog volgen?
Onderstaand: Internetverbinding aan huis wordt geregeld. Onderstaand: Dees thuis achter de computer.
Post Nederland-Ghana duurt lang. Was er begin december een pakje voor ons verstuurd vanuit Nederland, op 7 januari was het in ons bezit.
Al meer dan een jaar wachten wij op 13 T-shirts voor de meiden, aan ons beloofd door een tankstation (reclame-stunt). Nog steeds geen resultaat. Het zal er wel nooit meer van komen…..
8 januari: Paul is jarig. Verjaardagen gaan hier geruisloos voorbij…..er is geen geld om dit te vieren. Maar er wordt zelfs niet bij stil gestaan. Bovendien weet de jarige vaak niet eens dat hij jarig is. Toen wij Paul dan ook opbelden om hem te feliciteren, reageerde hij erg verrast en bleef ons maar bedanken. Toen wij vroegen of hij 31 jaar was geworden, liet hij weten: 'I think so; it's possible!'……………. Paul is een druk baasje. Je doet nooit tevergeefs een beroep op hem. Het is een hele fijne vent en absoluut onze beste Ghanese vriend. Naast zijn baan als teacher op een 'public school', studeert hij hard voor zijn management-opleiding. In april zijn er examens.
Hebben wij sinds eind november 2008 een elektriciteitsmeter, een watermeter ontbreekt nog steeds. We melden dit bij onze huisbaas Boye Bandie en bij de 'watercompany' en krijgen slechts te horen: 'Don't worry…..it will come……you just wait……'
Het moge duidelijk zijn dat wij Nederlanders nogal direkt kunnen zijn in onze benadering. In een Ghanese setting is dit niet gebruikelijk en kan zelfs bedreigend overkomen voor de mensen hier. Men is het niet gewend; men is bang om open en eerlijk te reageren enz. Natuurlijk is dit ons bekend en proberen we hier rekening mee te houden. Als we soms toch een beetje te direkt reageren, weet de andere partij daar geen raad mee. Men wordt aan het twijfelen gebracht en weet niet wat te antwoorden. Omdat er nou eenmaal wel een antwoord wordt verwacht, gebruiken ze - om tijd te winnen - het woordje okay en geven dan antwoord. Helaas is het altijd een antwoord waar je alle kanten mee op kunt. Een direkt ja of nee is nou eenmaal teveel gevraagd.
Een grappig telefoontje van klusjesman Hudu: 'Mister Ben, how are you?' Toen Ben liet weten dat het 'fine' was, vervolgde Hudu: 'And how is madam Dies?' Toen Ben vertelde dat het ook 'fine'ging met Dees, zei hij: 'Bye, bye' en hiermee werd het telefoongesprek beëindigd.
Soms zijn we weer even helemaal terug in Nederland…..als we bijvoorbeeld vanuit hier de Nederlandse 'papierwinkel' moeten regelen. Natuurlijk verloopt dit via onze zaakwaarnemer, maar toch……….
10 januari: Na 3 weken werd het rasta-kapsel met alle vlechtjes weer verwijderd bij Dees.
Onderstaand: De rasta-vlechtjes van Dees worden na 3 wekenweer verwijderd in de shop van NFD-kapstertje Rabbie.
Een leuk voorval in de community: Altijd en overal vindt handel plaats. Iedereen biedt zijn of haar waar te koop aan. 'Local food' wordt natuurlijk ook overal verkocht. Op een gegeven moment kwamen 2 kleine kindertjes met een muntstukje in de knuistjes geklemd, omdat zij beiden een ei wilden kopen. Wat bleek? Het ei was duurder dan de kleintjes konden betalen. De teleurstelling was van de snoetjes af te lezen. Dit konden wij natuurlijk niet aanzien en gaven het 'eier-vrouwtje' het ontbrekende geld. Beide kinderen kregen dus een ei en pakten dit vast met beide handen. Ze liepen heel voorzichtig weg, bleven kijken naar het ei (en naar ons) en omklemden het ei als een kostbaar bezit. In ieder geval…..weer blije gezichten!
12 januari: Nieuwjaarsborrel op de Nederlandse Ambassade in Accra. Als Nederlander krijg je hier jaarlijks een uitnodiging voor. Vanwege de afstand (Tamale-Accra is 13 uur), moeten we dit altijd aan ons voorbij laten gaan.
Musah van NorGhaVo Ghana is weer terug in Ghana. Hij is een maand in Nederland geweest.(half december-half januari). Uiteraard een hele belevenis! Van de kou terug naar de warmte! Het was erg leuk om zijn bevindingen te vernemen. Toen we hem vroegen wat hij als meest positieve van Nederland had ervaren, luidde het antwoord: 'Everything is so well organized'. Uiteraard kon ook de meest negatieve ervaring niet uitblijven. Hij had er moeite mee gehad dat er zo strak en stipt met de factor tijd werd omgegaan. Dit stond de flexibiliteit in de weg. We konden beiden slechts beamen. Ik (Dees) vond het fijn dat hij mijn bestelde cd met Franse kinderliedjes nog op tijd had ontvangen, zodat hij deze mee terug had kunnen nemen naar Ghana.
Tussen de bedrijven door wordt er nog steeds gewerkt aan een presentatie van ons tweede jaar. Op de één of andere manier slagen we er niet in om dit af te ronden. Er zijn hier altijd zo veel storingen, dat het gewoon niet lukt om 'eraan te blijven'.
Hudu helpt ons een handje met het water geven van de grote hoeveelheid planten aan de voorzijde van ons huis. 40 emmers per dag zijn nodig; Hudu echter adviseert 80 emmers per dag. Vooralsnog houden we het maar bij die 40…..Tot het regenseizoen aanbreekt (april/mei) is dit een dagelijks terugkerend klusje voor Hudu. Gelukkig kunnen we het water uit een put halen tegenover ons huis. Dan blijkt ineens dat Hudu toch besloten heeft om 80 emmers per dag te gebruiken. Volgens hem is het 'very necessary, otherwise the plants will die'. Oké; 's morgens in alle vroegte (omstreeks 6.00/7.00 uur) wordt er dus water gegeven en laat in de middag (omstreeks 16.00/17.00 uur) wordt dit ritueel herhaald. Dan is het water op en wordt er door ons nieuw water gekocht. Tijdens het vullen van de put, komt één van de omwonenden vragen: 'Please can I use some of your water to do my washing?' Voor ons was dit uiteraard geen probleem. Toen we de waterleverancier om een bonnetje vroegen,beloofde hij dit te komen afgeven. Dat je hier dan bijna een week op moet wachten, is blijkbaar normaal. In plaats van 'mister Ben' had de waterleverancier geschreven: 'White man'. Al snel is het water weer op. We zeggen dan ook tegen Hudu dat hij maar om de dag moet water geven. Het is anders niet aan te slepen…………….
Wanneer komt die werkvergunning nou? Onze verblijfsvergunning verliep op 27 december j.l. Sinds begin november 2008 zijn wij al bezig om deze te verlengen. De procedure is als volgt: Eerst moet de werkvergunning in Accra geregeld worden en daarna kan de verblijfsvergunning in Tamale gerealiseerd worden. Wij hebben zowel contact met de Immigratiedienst in Accra als met de Immigratiedienst in Tamale. Volgens onze contactpersoon van de Immigratiedienst in Accra (Joshua), is alles klaar, maar moet er alleen nog ondertekend worden en tja….dat duurt lang. Af en toe laten we ons gezicht maar eens zien bij commander Divine van de Immigratiedienst in Tamale, zodat hij weet dat wij ons best doen om die werkvergunning in Tamale te krijgen. Voor Divine is het dan nog slechts een kwestie van een stempel zetten en dan hebben we onze verblijfsvergunning weer voor een jaar. Het wachten is dus op Accra…………… Maar op 20 januari kwam het verlossende telefoontje uit Accra. De werkvergunning was klaar!!! Hoera! Volgens de Immigratiedienst in Accra was het niet veilig om deze werkvergunning per post op te sturen naar Tamale. We probeerden dan ook een betrouwbaar persoon te regelen die in Accra de werkvergunning voor ons wilde ophalen en mee terug wilde nemen naar Tamale. Dan kan de commander van de Immigratiedienst Tamale de stempel zetten en nadat we hebben betaald, is de verblijfsvergunning dan weer geregeld voor een jaar. We hadden geluk: Een NorGhaVo-vrijwilligster die op 28 januari in Accra was, was bereid om onze werkvergunningen op te halen. Dit ging echter niet zomaar. Voor de zekerheid stelden we een machtiging op en verder gaven we haar copieën mee van onze paspoorten. Ook gegevens van NorGhaVo en van onze contactpersoon Joshua op de Immigratiedienst in Accra, moesten er voor zorgen dat men de werkvergunningen aan de betreffende vrijwilligster mee zou geven. Toen Ben de commander in Tamale op de hoogte bracht van het feit dat de werkvergunning klaar was, liet deze weten dat wij een boete moesten betalen, aangezien de verblijfsvergunning was verlopen op 27 december (en nu was het al 21 januari). De regel is dat je één maand voor het verstrijken moet starten met de procedure (27 november dus). Hoewel wij de procedure al waren opgestart op 3 november j.l. en ons dus geen enkele blaam trof, bleef de commander op zijn strepen staan. Volgens insiders heeft hij slechts willen kicken op zijn macht, maar loopt het zo'n vaart niet. Hij was notabene degene die altijd tegen ons zei: 'You are doing well, don't worry'. Als de NorGhaVo-vrijwilligster ons vanuit Accra belt dat zij onze werkvergunning met succes heeft opgehaald, laat ze echter wel weten dat de Immigratiedienst een foutje heeft gemaakt. In plaats van de Nederlandse nationaliteit, staat de Griekse nationaliteit vermeld. Volgens de Immigratiedienst in Accra is dit geen probleem, aangezien wij al voor de tweede keer een verblijfsvergunning regelen en wij bekend zijn. Bovendien zou Accra met Tamale bellen. Als de NorGhaVo-vrijwilligster vraagt om het even ter plekke te veranderen, wordt dit geweigerd. Een wijziging duurt weken………….Nou ja, de vrijwilligster heeft haar best gedaan; nou maar hopen dat het geaccepteerd wordt door de commander van de Immigratiedienst in Tamale.
Het leven en het wonen in Ghana bevalt prima…..je zou er alleen niet moeten werken……hahaha!!! Altijd beloftes, altijd excuses, altijd maar wachten en bijna nooit een resultaat! Alles gaat heel erg langzaam; concreet gebeurt er gewoon niets en alles wordt uitgesteld tot….tomorrow, tomorrow next, next week enz. enz. Het zit gewoon in de aard van de Ghanees en niemand die dat kan veranderen. Sterker nog…..je moet loskomen van de wens om dit überhaupt te willen veranderen. Omdat je nou eenmaal Nederlander bent, blijft het moeilijk om je neer te leggen bij het feit dat resultaten vaak uitblijven. De houding naar werk is ongelooflijk slecht! Een voorbeeld: Aangezien wij bezig zijn om ons oude projekt af te ronden en onze nieuwe taken op te starten, leek het ons logisch om een vergadering te beleggen met NorGhaVo Ghana, microfinancieringsdeskundige Ishmel en teacher Paul. Er staan ons inziens nog teveel NFD-zaken open: De nieuwe invulling voor ons trainingscentrum op Kukuomarket is nog niet bekend; een MOU is nog steeds niet in ons bezit; het terugbetalen van de leningen is erg zorgelijk en wanneer worden nou de eerste shops in beslag genomen? We hebben namelijk de meiden op het hart gedrukt: 'Als je terugbetaalt, wordt de shop geschilderd; als je niet terugbetaalt, wordt de shop weggesleept' Op een gegeven moment moet je tot aktie overgaan en moet je doen wat je zegt. De limiet is bereikt. Wij zijn dan ook van mening dat enkele shops geconfisqueerd moeten worden. Een vergadering lijkt ons dan ook geen overbodige luxe. Met Paul hebben we alle issues reeds besproken. Hij is serieus, komt altijd zijn afspraken na en je doet nooit tevergeefs een beroep op hem. Bijna on-Ghanees! Helaas geldt dit niet voor NorGhaVo Ghana en Ishmel. We sturen mails; we sms-en; we bellen; we bezoeken het kantoor; we leggen een schriftelijke memo op het bureau enz. er gebeurt gewoon niets!!!!!! Volgens Paul is dit typisch Ghanees……de andere kant hoopt gewoon dat jij er helemaal tureluurs van wordt en uiteindelijk vanzelf wel stopt met het activeren van de mensen. Als we dan eindelijk een mailtje krijgen van NorGhaVo Ghana, moeten we toch glimlachen, maar ook zuchten, als de eerste regel luidt: 'I hope everything is fine by the Grace of the Almighty God'……tsja…..maar we zouden blijer zijn als er eens een keer iets concreets gebeurde!!! Tsja……we zijn wel teleurgesteld in NorGhaVo Ghana: Er wordt inefficiënt en uiterst traag gewerkt; lage productiviteit; er worden vele beloftes gedaan die niet worden nagekomen; er is altijd een excuus; er wordt erg formeel gewerkt; er is weinig daadkracht; resultaten blijven uit; problemen worden vooruit geschoven; communicatie/bereikbaarheid is moeilijk. Kortom: Het vertrouwen in NorGhaVo Ghana is ver te zoeken. We zijn dan ook blij dat we uiteindelijk geen senior volunteer zijn geworden. Zo zie je maar weer….Cruijff zei het al: 'Elk nadeel heb z'n voordeel! Maar….eindelijk komt er dan toch een meeting op 24 januari. De belangrijkste issues waren: Monitoren terugbetalingen leningen; trainingscentrum Kukuomarket en MOU (Memorandum of Understanding).
Monitoren terugbetalingen leningen: Dit geschiedt in principe door 2 capabele Ghanezen (leerkracht Paul en microfinancieringsman Ishmel), onder supervisie van NorGhaVo Ghana. De meiden moesten reeds betalen vanaf september 2008. Dit betekent dat zij in januari voor de 5e keer over de brug moeten komen. Echter....van de 13 meiden hebben er 6 nog nooit iets betaald en de andere 7 hebben 1x een klein bedrag betaald. De keren zijn niet meer te tellen dat wij de ouders en de meiden bezocht hebben. Zoals eerder gemeld lieten we hen weten: 'Als je betaalt, wordt de shop geschilderd; als je niet betaalt gaan we de shop in beslag nemen'. NorGhaVo Ghana zegt: 'They will pay', maar wij weten wel beter....deze meiden zullen nooit terugbetalen. Met Kerstmis hebben we de dames de laatste waarschuwing gegeven. Wij vinden dat je op een gegeven moment een daad moet stellen, anders maak je jezelf ongeloofwaardig. Je kunt nu eenmaal niet blijven waarschuwen. Voor ons is dit punt nu bereikt en we stelden dus voor te gaan confisqueren. Gelukkig was uiteindelijk iedereen het er over eens dat we geen andere keuze hadden. We kregen dan ook groen licht om enkele shops in beslag te gaan nemen. Dat dit geen leuk karweitje zou worden moge duidelijk zijn.
Trainingscentrum Kukuomarket: De meiden gaan naar dit trainingscentrum als zij de educatie en de stage hebben afgerond. Hier krijgen zij nog enkele 'business-handvaten' aangereikt, voordat zij in hun eigen shop starten. Op dit moment staat dit trainingscentrum al leeg vanaf eind juni 2008 (het moment waarop onze meiden allemaal in hun eigen shop zaten). De Hawa-meiden zijn nog lang niet toe aan Kukuomarket, omdat zij nog op stage moeten en Hawa geen geld heeft om de stageplekken te betalen. Wij hebben dan ook een mooie oplossing bedacht, waarbij er voor iedereen sprake is van een win-win situatie. Onze voormalige stageplekken kampen met ruimtegebrek. Wij hebben een erg goed contact met deze stagebegeleiders en hebben voorgesteld dat zij met een gedeelte van hun meiden naar ons trainingscentrum mogen gaan. We vragen geen huur; we vragen slechts een kleine bijdrage voor onderhoudskosten. Zowel de stagebegeleider van het naai-atelier (mister Halilahi) als de stagebegeleider van het kappersvak (madam Mariam) zijn erg blij. Zij hebben voor een 'prikkie' een prachtige plek. NorGhaVo Ghana is ook blij, want zij weten dat onderhoud wordt betaald; de NFD-meiden zullen blij zijn, omdat zij hun stage kunnen gaan lopen op ons trainingscentrum; Hawa moet blij zijn, omdat ze geen stageplekken hoeft te betalen en Ben en Dees zijn blij, omdat het trainingscentrum dan weer gebruikt wordt voor het doel waarvoor het is gebouwd, namelijk kansarme meisjes helpen. Dat kunnen naast NFD-meiden dus ook andere 'needy girls' zijn. Onze voorwaarde was: NFD-meiden gratis. Iedereen blij, maar.........dan gaat Hawa niet accoord. Reden? Ach...waarschijnlijk omdat zij Kukuomarket 'linkt' aan Ben en Dees en dan is het al bij voorbaat 'nee'. NorGhaVo Ghana heeft verschillende keren geprobeerd haar te overtuigen, maar zonder resultaat. Nu gebeurt er dus gewoon weer niets. NorGhaVo Ghana komt niet verder dan: 'There will be a solution', maar wij geloven er niet meer in. Het doet pijn om dit mooie trainingscentrum nu te zien: Vervuild, leeg en verpauperd! Blijkbaar weet NorGhaVo Ghana er ook geen raad meer mee, want tijdens de vergadering krijgen we te horen dat we 'carte blanche' krijgen als het gaat om de invulling van Kukuomarket. Hoera! Wij kunnen dus ons hierboven genoemde voorstel (stagebegeleiders naar Kukuomarket) gaan uitvoeren. NorGhaVo Ghana is er van overtuigd dat Hawa 'will start the war', maar dan moet de oorlog maar uitbreken. Eindelijk daadkracht! Wij zullen er persoonlijk voor zorgen dat dit trainingscentrum weer gaat bruisen van de aktiviteiten. Dát zijn wij verplicht naar onze sponsoren toe.
MOU: Al anderhalf jaar wachten wij op een MOU. NorGhaVo Ghana laat slechts weten: 'There is no fire on the market'.....Nou voor ons dus wel.....We krijgen te horen dat het 'zo goed als klaar is', maar dat was een half jaar geleden ook al. Concreet is het gewoon niet in orde. Tijdens de vergadering laat NorGhaVo weten dat deze MOU er nooit zal komen, aangezien Hawa nooit zal ondertekenen. Het zij zo…………….
Wij zijn in ieder geval tevreden met de uitslagen van deze vergadering: We kunnen de shops gaan confisqueren van de meiden die niets hebben betaald en we kunnen ons trainingscentrum op Kukuomarket weer nieuw leven inblazen op de manier die ons voor ogen stond!
14 januari: Dees bespreekt haar lesrooster op school. I.v.m. mijn planning start ik 1 dagje later dan gepland: 2 februari wordt 3 februari. Ook de dagen en de tijden worden op mijn verzoek veranderd.
Zoals inmiddels wel bekend is het verkeer één grote heksenketel. Menig Ghanees vindt het erg knap dat Ben zelf rijdt in die chaos. Een situatieschets: Een bus haalt de meest idiote capriolen uit. Een auto van de 'military police' laat de bus stoppen en begint te foeteren tegen de buschauffeur en spreekt hem aan over zijn onverantwoord rijgedrag. Ook betrekt hij de passagiers erbij. Toen wij voorbij reden, konden we nog net horen dat de military police tegen de buschauffeur en de passagiers zei: ………'All of you will die'…….. Dit soort discussies vindt midden op de weg plaats. Dat het achteropkomend verkeer hier hinder van ondervindt, kwam waarschijnlijk niet op in het hoofd van de military police.
En Ben maakte deze maand voor de tweede keer een smak….één keer op de compound en een andere keer ging hij onderuit bij een kraam. Reactie van de mensen: 'Oh I'm sorry; it's very slippery here'. Tsja….uitgegleden……gelukkig niets aan over gehouden.
Zoals bekend zijn er verschillende vrijwillige uitzendorganisaties in Tamale: Behalve NorGhaVo, is er ook Vrijwillig Afrika en Meet Africa. De Nederlandse Marij runt Vrijwillig Afrika. Wij kennen haar al zolang wij in Tamale wonen en werken. Stond zij in het verleden op de Internationale school in Tamale, nu is haar werkplek dus Vrijwillig Afrika. Het werd tijd om haar kantoor eens te bezoeken. We ontmoetten uiteraard ook vele Nederlandse vrijwilligers en het was leuk om even samen van gedachten te wisselen.
Zoals reeds honderden keren eerder verteld, is hiërarchie evenals vorm hier erg belangrijk. Het gaat nooit over de inhoud. Het volgende eenvoudige voorbeeld kan dit duidelijk maken: Wij waren op een timmerwerkplaats om een stoel op te halen. Aangezien de baas er niet was, belden we hem even op. De baas liet weten dat één van zijn jongens ons wel zou helpen om de stoel in de auto te zetten. Toen we ons dan ook richtten naar de jonge knaap en onze bedoeling aan hem uitlegden (uitleggen is al iets dat niemand hier doet), keek hij ons vol ongeloof aan. Een witte (die ook nog oud is) en die zijn bedoeling uitlegt aan een jonge knaap (die ook nog zwart is) is erg vreemd. Hoewel wij dachten dat de boodschap duidelijk was (stoel in de auto zetten), bleek het kwartje niet gevallen te zijn. Hij liep met ons mee naar de straatkant en zei slechts: 'Okay bye bye'. Toen wezen we maar naar de stoel én naar de auto en zeiden: 'Please, can you put the chair in the car?!' En…..aha…...toen was eindelijk duidelijk wat de bedoeling was.
En toen kwam er weer een nieuw stukje inrichting. Ons huis wordt steeds meer ons 'thuis'.
Het is echt Harmattan….het waait en zeker 's morgens is het fris. Hoewel wij hiervan genieten, vinden wij het toch ook een beetje koud. Na bijna twee en een half jaar zijn we waarschijnlijk al min of meer gewend aan het feit dat het altijd bloedheet is. En het is droog…..kurkdroog…..onze huid barst gewoon van de droogte. In de Harmattan is bodylotion geen overbodige luxe.
En dan is er plotseling op een zaterdagmiddag een enorme rookontwikkeling bij de muur aan de buitenkant van onze compound. De rookwolken veranderen in vuur en de vlammen slaan bijna over. Een angstig tafereel. Wij roepen dan ook naar onze compound-boy Hudu, maar deze reageert slechts met: 'Don't worry; I am around'. Achteraf bleek dat men een berg bladeren in brand had gestoken. Hierin was een slang gesignaleerd. Middels deze 'bush-fire' probeerde men de slang te verdrijven. Helaas zonder resultaat. De slang sluipt dus nog steeds ergens om ons huis……Volgens Hudu een gevaarlijk, groot, rood exemplaar……een akelig idee, maar toch goed om te weten.
Als mensen het hier druk hebben (ja, dat komt voor) en een beetje gestresst zijn, onder druk staan en snel nog iets geregeld moeten krijgen, kan het voorkomen dat je te horen krijgt: 'I am very hot'. Iedere keer weer werkt dat bij ons op de lachspieren.
26 januari: Dees heeft al een paar dagen hoofdpijn en is snipverkouden. In eerste instantie wordt het toegeschreven aan het vele werk in combinatie met de Harmattan. Overdag is het weliswaar 37 graden, maar 's nachts koelt het af tot zo'n 21 graden. Wellicht kou gevat? Toch maar even laten checken op malaria en ja hoor…….er werd malaria geconstateerd. Een kuurtje van 3 dagen bood uitkomst. Op het moment dat begonnen werd met medicatie, verdwenen de klachten als sneeuw voor de zon. Ik heb er dus absoluut geen hinder van ondervonden. Daar was ik wel blij om, aangezien dit de eerste keer was dat malaria werd geconstateerd terwijl we geen profylaxe meer slikken. Rare constatering: Je zou verwachten dat de malaria heftiger zou zijn, omdat je geen profylaxe meer slikt. Gelukkig is dat dus niet zo.
27-28-29 januari: Op deze dagen wachtte ons een moeilijke klus: Het in beslag nemen van de shops van de meiden die niet hebben betaald. Op 24 januari werd unaniem in de vergadering afgesproken dat er geconfisqueerd zou gaan worden. Toen we aan de vooravond nog een keer NorGhaVo Ghana, Paul en Ishmel vroegen wie van hun ons zou assisteren kregen we de volgende antwoorden: NorGhaVo: 'We don't have time'; Paul: 'I fear that the people in the community will blame me' en Ishmel liet weten: 'I don't want to be involved in the confiscation'. Nou ja zeg…dát is wel gemakkelijk. Ze durven gewoon niet tot aktie over te gaan. In onze beleving zijn het toch een beetje angsthazen. Nou, dan mogen de 2 witten het dus weer opknappen! Hoewel geveld door malaria, was Dees van de partij. Ben hoeft het toch niet alleen te doen? Gelukkig ging onze compound-boy Hudu met ons mee. Hij is totaal blanco en kent de hele NFD-geschiedenis niet. Hij is ook degene geweest die het transport heeft geregeld. Iedere kiosk wordt op een 'push-truck' geplaatst en van de community naar de compound van ons huis getransporteerd. Vanuit deze verzamelplaats zullen de shops dan verdeeld worden onder andere kansarme meisjes, die wél serieus zijn en zullen terugbetalen. Ishmel zal ons deze namen aanleveren. Hudu heeft 3 jongens gecharterd, inclusief de eerder genoemde push-truck. Met z'n vieren hebben zij dit helse karwei geklaard. De kiosk werd gekanteld; het duw-wagentje werd eronder geschoven; de kiosk werd vervolgens op het wagentje gezet en daarna liepen de jongens minimaal een uur van de community van de meiden naar ons huis (en dat bij tropische temperaturen). De eerste 2 shops die geconfisqueerd werden waren van Feruza (naaister) en haar zus Rohana (weefster). Hoewel de ouders niet thuis waren, konden we de bedoeling uitleggen aan een oudere zus die Engels spreekt. Zij was op de hoogte van het feit dat we al 7 maanden wachtten op een betaling. Toen we vertelden dat we de shops kwamen halen, was het enige antwoord: 'No problem'. Nou ja zeg…….! Feruza reageerde totaal niet. Haar gezicht was uitdrukkingsloos. Rohana was niet aanwezig. De tweede dag waren de shops aan de beurt van Fozia (naaister) en Azara 1 (kapster). Dit ging moeilijker. De ouders van Fozia spreken alleen maar Dagbani. Gelukkig was er een zoon aanwezig die Engels sprak. We voerden een goed gesprek met hem. We lieten weten dat wij het heel erg vonden dat we tot deze maatregel moesten overgaan, maar dat we geen andere keuze hadden. Een lening moet je nou eenmaal terugbetalen en we hadden genoeg waarschuwingen gegeven. Op een gegeven moment moet je een daad stellen, anders maak je jezelf ongeloofwaardig. Bovendien zijn wij het verplicht naar onze sponsoren toe dat de microkredieten weer opnieuw worden ingezet voor andere kansarme meisjes. Het valt toch niet uit te leggen dat de shop gesloten is en het meisje niets doet? En niet te vergeten had Fozia nog een extra kans gekregen. We hadden ervoor gezorgd dat ze een paar dagen per week terug mocht keren naar haar stageplek om de kneepjes van het sewing-vak nog beter onder de knie te krijgen. Ook deze kans had ze laten liggen. De stagebegeleider mister Halilahi had ons laten weten dat ze er de brui aan had gegeven. Deze zoon kon ons standpunt heel goed begrijpen. Hij had Fozia ook gestimuleerd om naar haar stageplek te gaan en uiteindelijk in haar kiosk aan de slag te gaan. Het had niet mogen baten. De ouders kwamen met de bekende excuses op de proppen: 'No money; please give us more time; have a little bit more patience etc.' Verder liet men weten dat eerst het schoolgeld voor een andere zoon betaald moest worden en dat men daarna zou gaan betalen voor Fozia. Blablabla…..We hielden voet bij stuk en vroegen om alles in gereedheid te brengen. Niet alleen de kiosk, ook de materialen moesten ingeleverd worden. Toen we de kap van de naaimachine eraf haalden, sprongen er wel 20 beesten uit. Een teken aan de wand dat deze naaimachine al sinds geen maanden meer was gebruikt. Voor iedere inbeslagneming geldt: Kiosk, inclusief weaving-sewing-hairdressing equipment en inclusief furniture (krukje, bank, tafel). De fiets zagen we maar door de vingers om het niet al te pijnlijk te laten worden. Fozia zelf leek het niets te interesseren. We hebben zelfs het vermoeden dat ze blij is dat ze van het hele gedoe af is. Voor ons was het echter niet gemakkelijk. Als je de entourage ziet, dan draait je hart om. Armoetroef ten top…slechts een lemen hut……Op zo'n moment denk je: 'Waar zijn we mee bezig? Laten ze die kiosk toch gewoon houden'. Maar rationeel is dit natuurlijk niet goed. Het is verkeerd om Sinterklaas te spelen. Bij kiosk nummer 4 (Azara 1 kapster) werd het nog moeilijker. Niet voor Azara, maar voor haar moeder. Met deze moeder hadden wij altijd een goede band. Deze vrouw is serieus en verkoopt 'fried yam' langs de kant van de weg. Aangezien zij ook slechts Dagbani spreekt, werd ook hier een vertaler opgetrommeld. Uiteraard probeerde deze vrouw ook te redden wat er te redden viel, maar uiteindelijk begreep ook zij dat dochter-lief de geboden kans niet had gegrepen. En dan…….als we op 29 januari arriveren bij Adam Rafia en Akiti en de jongens met de wegsleep-truck klaar staan, gebeurt er iets dat we toch een beetje hadden gehoopt en verwacht. Zowel Adam Rafia als Akiti komen aanzetten met ieder 5 GHc in de hand. Met deze kleine betaling is in ieder geval hun shop gered. De jongens met de push-truck konden dus naar huis. Wij waren in ieder geval blij dat er slechts 4 shops zijn geconfisqueerd. Het plaatje klopt nu helemaal: 9 meiden hebben betaald en hun shop is dus geschilderd en 4 meiden hebben niet betaald, hun shop is dus niet geschilderd, maar is in beslag genomen. Met deze klus sluiten we echt onze NFD-periode af. In ons derde jaar was er toch nog een half jaartje nodig geweest om de zaken af te ronden. Als laatste gaven wij NorGhaVo 3 x 45 GHc. Drie meiden (Asia, Adam Rafia en Akiti) hadden reeds zelf hun shop laten schilderen. De 45 GHc die wij hebben besteed voor de verf per shop hebben we niet cash aan hen terugbetaald, doch hebben we ingezet ter aflossing van de openstaande lening.
Alle onderstaande foto's: Het confisqueren van de shop van Feruza (naaister), Rohana (weefster), Fozia (naaister) en Azara 1 (kapster), aangezien deze 4 meiden nog niets hadden terugbetaald van hun lening. Vandaar dat deze shops ook niet zijn geschilderd. De kiosk werd op een 'push-truck' geplaatst en vanuit de community van het meisje naar de compound van ons huis getransporteerd. Vanuit hier zal dan een nieuwe bestemming worden geregeld.
Het zit erop….de klus is geklaard! In februari kunnen we starten met een nieuwe job en een schone lei. NorGhaVo Ghana kon begrijpen dat we opgelucht waren!!!
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2013-01-15 17:12:55
[totalVisitorCount] => 222781
[pictureCount] => 19
[visitorCount] => 104
[author] => bendeesonderweg
[cityName] => Ayacucho
[travelId] => 431700
[travelTitle] => Thuiskomen in Ghana
[travelTitleSlugified] => thuiskomen-in-ghana
[dateDepart] => 2013-02-15
[dateReturn] => 2014-10-01
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/083/378_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/381/198_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => januari-2009
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 4
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 4
[last] => 4
[previous] => 3
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 46
[lastItemNumber] => 60
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)